alekhine έγραψε: ↑01 Οκτ 2023, 13:59
Εκτωρ έγραψε: ↑01 Οκτ 2023, 11:46
Το εσωτερικό των αμαξοστοιχιών του ΗΣΑΠ και του ΜΕΤΡΟ ήταν ως τώρα ένα από τα ελάχιστα μέρη στα οποία ακόμα και αυτός ο αναίσθητος λαός σέβεται τους νόμους περί καπνοαπαγόρευσης. Ωστόσο, τελευταία, έχω δει εφήβους να καπνίζουν και μέσα στα βαγόνια. Πράγμα που είναι δυσοίωνο γι αυτή τη χώρα, αφού φαίνεται ότι κάθε γενιά ξεπερνά σε αναισθησία την προηγούμενη.
Αν ξαναδώ, να τους πω τίποτα, ή δεν έχει νόημα;
Όχι ρε. Και καπνίζουν και τα πόδια πάνω στα καθίσματα. Αυτά ήταν αδιανόητα παλιά. Ιδίως αυτό με τα ποδαρια δεν έχει καν νόημα να πεις κάτι, λόγω συχνότητας. Θα πρέπει να το λες ανά δύο λεπτά και δίπλα και παραδίπλα και στο άλλο βαγόνι που δεν θα αάι τα ίδια. Μπορεί να σου βγει από μαχαίρι ή να στην πέσουν δέκα άτομα ή απλώς να σε γράψουν και αν ακουμπήσεις κάποιο να σε τραβάνε με δέκα κινητά και να βρεις και μπελά. Επίσης μπορείς να βρεις μπελά χωρίς να ακουμπήσεις κανέναν. Έχω κάνει πολλές φορές παρατήρηση και ουρλιάζουν φοβισμένα διότι το μυαλό τους έχει συνηθίσει την βία και θεωρούν όχι ότι κάποιος τα νουθετεί αλλά θέλει να τους κάνει τσαμπουκά. Το τσιγάρο πιο σπάνιο αλλά υπαρκτό. Αν κάποιος κινείται 8μιση το πρωί αποκλειστικά και 5 καθημερινής γυρισμό, δεν θα το δει, γιατί αυτά κοιμούνται και οι συρμοί είναι φουλ από κουρασμένους εργαζόμενους. Και η νέα γενιά είναι ακριβώς σαν αγέλη πλέον. Μεμονωμένα δεν ξεχωριζουν. Ολα μαζί λάμπουν στο μεγαλείο τους.Αν κινηθείς με λεωφορείο που πάει από βόρεια προάστια κέντρο ή με τρένο σουκου, θα καταλάβεις. Η χώρα έχει τελειώσει. Γιαγιά παππούς όρθιος και δίπλα 15χρονια με τα πόδια στο απέναντι κάθισμα ήταν αδιανόητο παλιά. Έχει τεράστια διαφορά το ίδιο πράγμα να κάνεις μόνος και το ίδιο μπροστά σε άλλους. Ναι και παλιά 12 το βράδυ αν ήταν άδειο θα πετυχαινες πόδια πάνω. Το ότι δεν υπολογίζουν τον άλλον είναι η νέα συνθηκη. Παλιά και να μην υπολογιζες τον άλλον, υπολογιζες τις συνεπειες, ότι μπορεί να πέσεις σε κάποιον πιο τρελο ότι θα γίνεις ρόμπα στην ομήγυρη, ότι θα σε κραξει μια γιαγιά βρε αδερφε. Τώρα τίποτα, στα παπαρια τους ολα. Και δικαιως ασουμε. Ο άλλος εργαζόμενος στο μετρο. Πήγε αντί να ασχοληθεί με την πάρτυ του να υπερασπιστεί ένα δημόσιο αγαθό να κρατηθεί σε καλή κατασταση. Και; Έπαιξε βίντεο να τον χτυπούν πανελλαδικώς, σου πάνε έχουνε προφισιενσυ, τραβολογηθηκε χωρίς λογο, αναστάτωσε τους ανθρώπους του. Και ποια η ανταμοιβή από το κράτος; Και ο εργαζόμενος κουρασμένος θα ακουμπήσει την τσάντα που άφησε κάτω στο καθισμα. Και ο ηλεκτρολόγος που πριν καθόταν σε πάτωμα, θα κάτσει στο κάθισμα και δεν θα σκεφτεί το λερωνω. Η διαφορά είναι ότι αυτά δεν έχουν κίνητρο το αραγμα. Η νέα γενιά θέλει μόνο να αράξει, τίποτα αλλο. Δεν έχουν ιδέα από τίποτα αλλο. Βλέπεις να τρέχουν απεγνωσμένα να μπούνε στα ΜΜΜ για να κάνουν απόσταση 500 μετρα. Περπατάνε και σέρνονται. Διαλέγουν τις κυλιομενες. Τίποτα από αυτά δεν είναι τυχαίο κοινωνιολογικά. Ούτε μουσική τέρμα θα πετυχαινες παλιά. Αν πετυχαινες, ήταν τρελή περιπτωσαρα αλήτη. Τώρα είναι η νόρμα. Και θα είναι. Οι γονείς τρέχουν για τα δικά τους. Χρόνια λοκνταουν. Πρότυπα οι τραπερ. Εκπαίδευση διαλυμένη, παλιά υπήρχαν και δέκα ιδεολόγοι δάσκαλοι στους 100. Και αυτά τα παιδιά θα είναι σύντομα γονείς για τα πιο νέα παιδιά. Η χώρα τελείωσε. Μόνο για διακοπές αντέχεται, Μαξ δεκαήμερο και μακρυά από Αθήνα
. Αλλιώς ή θα βλέπεις αυτό το χάλι. Ή θα οδηγείς, ξέροντας ότι αν τύχει η στραβή ο συνειδητός δολοφόνος σου θα την βγάλει στα πούπουλα. Δεν υπάρχει τρόπος να μετακινείσαι και να μην βλέπεις το χαλί των Ελλήνων. Παρά μόνο να είσαι χειρότερο χάλι και να μην σε νοιάζει. Ή φυσικά να κοιτάς μόνο την οθόνη του κινητού, περιμενοντας το λαϊκ και το τιντερ και το ινστα και άλλες πίπες. Ο Ορέστης δεν τρολαρει.