Αλιόσα έγραψε: ↑08 Ιαν 2024, 09:48
Ασέβαστος έγραψε: ↑08 Ιαν 2024, 09:37
και στα 25, αμα δε βρισκεις αυτο που θες, κατσε με οτι βρισκεις.
Και μετά σου γινεται η καθημερινότητα κολαση.
Ο γάμος η ή οικογένεια ειναι πολυ σοβαρές υπόθεσεις για να προχωρήσεις σε αυτά με ό,τι κάτσει.
Έστω ότι ο ένας είναι όντως ο σύντροφος ζωής του άλλου και κατ' επέκταση έχουν ευτυχισμένο γάμο με οικογένεια και ωραία καθημερινότητα.
Όλο το ζουμί είναι αν το παραπάνω το βλέπεις σαν βραβείο σε ένα λαχείο που τραβήξε ο καθένας τους ξεχωριστά ή σαν τελικό προϊόν ενός κολοσσιαίου πρότζεκτ που υλοποίησαν μαζί.
Κατά τη γνώμη μου στο 99.99% των περιπτώσεων είναι το δεύτερο. Κανένας άνθρωπος δεν είναι στ' αλήθεια το άλλο σου μισό όταν είσαι 20-25, αλλά πολλοί άνθρωποι ΜΠΟΡΟΥΝ να γίνουν το άλλο σου μισό αν πορευτείτε μαζί. Και για να πετύχει αυτό χρειάζεται και αρκετή αρχική αθωότητα και ικανότητα να "μαγευτείς" αλλά και να διαμορφωθείς, πράγματα που πολύ απλά ΔΕΝ τα έχεις στον ίδιο βαθμό στα 35-40.
Συνεχίζοντας τη συλλογιστική που ανέπτυξα προχθές, όλοι παραδεχόμαστε ότι πολύ δύσκολα αποκτάς κολλητό φίλο ή φίλη στα 35. Να λέτε τα πάντα, να υπάρχει εμπιστοσύνη, να κάνετε παρέα όλη την ώρα, να μην έχεις πρόβλημα να χτυπήσει το κουδούνι και να είναι αυτός με μια τρελή ιδέα για να σπάσετε πλάκα κλπ. Υπάρχουν πολλοί που *έχουν* τέτοιο φίλο στα 35, αλλά δεν τον *απέκτησαν* τότε. Τον απέκτησαν σαν νήπια, σαν παιδιά ή σαν νεαροί ενήλικες γιατί τότε τυχαίνει να συνάπτεις τέτοιου είδους σχέσεις. Και συνήθως είναι εντελώς συγκυριακός ο λόγος που κάποιος καταλήγει να είναι ο κολλητός σου. Έμενε απέναντι ξερωγω και έτσι περνάγατε όλα τα απογεύματα και τα καλοκαίρια παίζοντας σαν νήπια. Ή τον έβαλε η κυρία να κάτσει δίπλα σου επειδή μίλαγε με τον προηγούμενο διπλανό. Δεν είχατε την ιδιότητα των κολλητών προδιαγεγραμμένη στο DNA σας, την ΑΠΟΚΤΗΣΑΤΕ μαζί στο πέρασμα πολλών χρόνων μέσα από τις κοινές εμπειρίες που ζήσατε, ξεκινώντας από το έμφυτο ένστικτο ων μικρών παιδιών να γίνουν φίλοι με όποιο άλλο παιδάκι περάσουν αθροιστικά πάνω από 50-60 ώρες κοντά. Στα 40 ούτε έχεις αυτό το ένστικτο ούτε πρόκειται να ζήσεις παιδικά χρόνια μαζί με κάποιον.
Αυτό σε κανέναν δε φαίνεται περίεργο και μάλλον θα σκιαζόμασταν από έναν 40ρη ή ακόμα και 25άρη που "
ψάχνει για κολλητό φίλο και δε βρίσκει" γιατί "
όλοι έχουν μια γκόμενα που θα γκρινιάξει αν χτυπήσεις το κουδούνι 23:45 για να μαραθώνιο Nintendo Switch", το πιο πιθανό αποτέλεσμα για κάποιον που προσπαθεί να αποκτήσει αυτή τη σχέση στα 25 του είναι ότι θα καταλήξει να τον κάνουν λιγότερη παρέα απ' ό,τι θα τον έκαναν κανονικά.
Αλλά για κάποιο λόγο θεωρείται τεράστιο ταμπού να λες ότι υπάρχει παρόμοιο ηλικιακό όριο για τις ερωτικού τύπου στενές σχέσεις, ότι μια 40αρα που ψάχνει τον μεγάλο έρωτα το πιο πιθανό είναι να την παρατάνε όλοι ψιλοφρικαρισμένοι μετά από 4-5 ραντεβού αντί για τις πιο μακροχρόνιες (αλλά πάντα χωρίς ιδιαίτερο βάθος) σχέσεις που θα "πετύχαινε" αν είχε πιο υγιείς προσδοκίες και ότι καλά έκανε η κοπέλα που δεν δεσμέυτηκε αφού δεν έχει βρεθεί ο πρίγκηπας, τι θέλατε να κατέληγε δυστυχισμένη;