Οπως έχω πει κι αλλού, ο λόγος που δεν ευχαριστήθηκα τον Κυνόδοντα, είναι ότι τα πάντα σε αυτή την ταινία κραύγαζαν "αλληγορία".
Επρόκειτο για μια αλληγορία για το πως επιδρά η εκπαίδευση από την οικογένεια και η καταπίεση των γονέων στην πραγματικότητα που διαμορφώνουμε από μικροί.
Αυτους που το είδαν σαν ένα ψυχολογικό θρίλερ, όπου "οι γονείς κρατάνε μαντρωμένα τα παιδιά", τους ζηλεύω πραγματικά. Μακάρι κι εγώ να μπορούσα να το δω έτσι. Σαν ένα disturbing filck. Υποψιάζομαι ότι αυτός είναι ο λόγος που κέρδισε το αμερικάνικο κοινό. Αν και οι κριτικοί το πιάσανε (λογικά) αυτό που ήθελε να πει.
Στους "άλπεις" δεν εξεπλάγην για τη χαμηλή αποδοχή που είχαν, διότι εκεί φάνηκε πιο καθαρά αυτό που επιχειρούσε ο Λάνθιμος (δεν επρόκειτο για θρίλερ, επομένως λίγοι το εκτίμησαν).
Στο Sacred deer πάλι είχαμε μια αλληγορία σχετικά με τη τραγωδία της Αντιγόνης. Αν το πάρεις κυριολεκτικά, δεν βγάζει νόημα. Τι ήταν ο κακός νεαρός; Σουπερ κακός; Μεταλλαγμένος; Ο,τι βάνει κανείς με το νου του;
Τον αστακό δεν τον είδα, αλλά λίγο που διάβασα την υπόθεση, πάλι το βρήκα αλληγορία. Αν δεν προλαβαίνουν οι άνθρωποι να παντρευτούν μέχρι μια ηλικία, μεταμορφώνονται σε ζώα. Μια αλληγορία πάνω στην καταπίεση για τον γάμο.
Η ευνοούμενη ήταν η πρώτη που δεν είχε σενάριο του Φιλίππου, αλλά αυτή μου φάνηκε λιγουλάκι βαρετή σε κάποια σημεία.
Καλά, η Κινέττα, ήταν τέρμα αδιάφορη.
Σε γενικές γραμμές θα προτιμούσα το αλληγορικό στοιχείο του σκηνοθέτη να μην είναι τόσο εμφανές ώστε να μπορούσα να εκλάβω τα έργα του περισσότερο ως δράματα. Θα μπορούσε να το κρύψει κάπως καλύτερα, ώστε να το βρίσκει μόνο όποιος το αναζητήσει.
Για τον ίδιο λόγο, ενώ μου αρέσουν τα 2/3 του έργου του Αρονόφσκι, η ταινία "mother" δεν μου είχε πει πολλά, διότι αν δεν τη δει κάποιος σαν μια αλληγορία που αφορά τη θρησκεία, τη θηλυκότητα, τη μητέρα φύση κλπ, δεν βγάζει κάποιο συγκεκριμένο νόημα.
Τώρα τελευταία είδα ένα έργο άλλου σκηνοθέτη, το οποίο βρίσκεται πολύ πιο κοντά στο είδος της αλληγορίας που μου αρέσει.
Να το:
https://www.imdb.com/title/tt8228288/
Μπορεί κάποιος να το δει σαν μια αλληγορία σχετικά με το πώς κατανέμεται ο πλούτος στον κόσμο μας (στη ταινία ο πλούτος είναι το φαγητό. Στο κάθε επίπεδο που διανύει η πλατφόρμα οι έγκλειστοι τρώνε ό,τι προλάβουν και αφήνουν στο από κάτω επίπεδο τα αποφάγια τους. Το αποτέλεσμα είναι τα κατώτερα επίπεδα, να μη βρίσκουν τίποτα για να τραφούν). ΟΜΩΣ μπορεί κανείς να το εκλάβει κυριολεκτικά, σαν ένα θρίλερ επιστημονικής φαντασίας. Και επειδή μπόρεσα να το δω και με τις δύο οπτικές, μου άρεσε.
Τα έργα του λάνθιμου όμως, μόνο σαν αλληγορίες μπορώ να τα δω.
Ζούμε σε μία οικονομία.
