Πέρασε από την πλατεία μια μεγάλη ομάδα χρυσαυγιτών (είχαν τα γραφεία τους εκεί κοντά) με αρκετά ντερέκια ανάμεσά τους.
Άφηναν φυλλάδια πάνω στα τραπέζια. Εντελώς αψυχολόγητα, με το που άφησαν τα φυλλάδια πάνω στο τραπέζι μας, ο πατέρας μου θεώρησε καλή ιδέα να τα πάρει και να τους τα πετάξει στα πόδια επί τόπου.
Στιγμιαία σκέφτηκα "ω ρε πούστη μου, εγώ θα τις φάω τώρα"

Ο τύπος μας αγριοκοιταξε, κοιταχτήκαμε για κάποια δευτερόλεπτα σαν να ζυγιζόμασταν, πήρε τα φυλλάδια από κάτω και έφυγε μαζί με έναν άλλο δικό του που ήρθε και του είπε "πάμε".
Όταν έφυγαν, ρώτησα τον πατέρα μου τι διάολο σκεφτόταν και έκανε κάτι τέτοιο.
Μου λέει "μαλακία έκανα, απλά με εκνεύρισε που με το στανιό τα άφησαν πάνω στο τραπέζι".
Το δια ταύτα είναι, ότι κανείς δεν έφαγε ξύλο και σίγουρα όχι επειδή τρόμαξαν από μένα.