[...]
«Τα Δεκεμβριανά (όπως τα έζησα από μέσα) είναι δημιούργημα του ΚΚΕ»Τι θυμάστε από το ξέσπασμα των Δεκεμβριανών το 1944;
Ο Γρίβας τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 1944 έκανε μια περιμετρική ζώνη. Δημιούργησε ένα φυλάκιο στη Σόλωνος 142 (στο τέλος της οδού), όπου βρισκόμουν εγώ. Φυλάγαμε μαζί με τον ΕΔΕΣ. Σόλωνος 92 και Χαρ. Τρικούπη ήταν το δεύτερο. Το τρίτο απέναντι από τη Νομική. Ενα υπήρχε στην πλατεία Λυκαβηττού, ένα στην Κανάρη, ένα μαζί με τους χωροφύλακες στα παλαιά ανάκτορα, ένα στο Ζάππειο και ένα στο Θησείο. Αυτά χρησίμευαν για να προστατευθεί το κέντρο από τους κομμουνιστές.
Ο Γρίβας μάς έπαιρνε ανά ομάδα και μας έλεγε: «Θα φύγετε από το σπίτι σας. Θα αφήσετε ένα σημείωμα ότι πάτε να πολεμήσετε για την Ελλάδα. Δεν θα πείτε πού πάτε και τι κάνετε σε κανέναν. Αλλά να ξέρετε ότι πρέπει να κρατήσετε πέντε ημέρες, διότι οι Αγγλοι θα έρθουν οπωσδήποτε, αλλά όχι πριν περάσουν πέντε ημέρες. Στην αρχή οι Αγγλοι ήταν ελάχιστοι εδώ. Δεν προλάβαιναν να έρθουν πριν από την παρέλευση των ημερών που μας ανέφερε ο Γρίβας. Μπήκαμε εμείς στα φυλάκια τον Σεπτέμβριο. Στις 3 Δεκεμβρίου έγινε η διαδήλωση.
Πώς ξεκίνησε η ταραχή;
Στο ποδήλατό μου κάποιος της Χ είχε φτιάξει μια μεγάλη σχάρα, όπου έμπαιναν κιβώτια με πυρομαχικά. Εγώ πήγα κοντά στον Ευαγγελισμό, στον Νίκο Καμβύση, που ήταν φίλος μου και ομαδάρχης τού εκεί φυλακίου.
Του έδωσα τα πυρομαχικά, συζητήσαμε λίγο. Προσπάθησα να επιστρέψω, από τη Βασιλίσσης Σοφίας. Ηταν αδύνατον.
Είχε κατέβει ένας μεγάλος όγκος ΕΑΜιτών, οι οποίοι χτύπησαν το σπίτι του τότε πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου. Τους αντεπιτέθηκε η φρουρά. Οταν περνούσα από εκεί άκουσα την έκρηξη χειροβομβίδας. Η φρουρά βρισκόταν μέσα στην οικία του Παπανδρέου. Εξω βρίσκονταν μόνο δύο και οι ΕΑΜίτες νόμιζαν ότι το σπίτι ήταν σχετικά αφύλακτο. Γι' αυτό επιτέθηκαν με σκοπό να σκοτώσουν τον πρωθυπουργό. Εσπασαν την πόρτα, δέχθηκαν πυρά και υποχώρησαν.Η Αστυνομία χτύπησε απρόκλητα τη συγκέντρωση του ΕΑΜ;Οχι. Σ' αυτό είμαι απόλυτος. Τα Δεκεμβριανά είναι έργο του ΚΚΕ. Αλλά για να σας τα εξηγήσω πρέπει να παραθέσω μερικές λεπτομέρειες. Για να επιστρέψω στο πόστο μου έκανα κύκλο. Πέρασα από Ρηγίλλης, Βασιλικό Κήπο και παλιά ανάκτορα. Εμείς είχαμε μία ταυτότητα από τον στρατιωτικό διοικητή (Σπηλιωτόπουλος λεγόταν). Η ταυτότητα έγραφε ότι βρισκόμαστε υπό τας διαταγάς του. Την έδειξα στη φρουρά. Με πήγανε στον διοικητή, που είχε τον βαθμό του μοιράρχου. Με διέταξε να ανέβω στον πρώτο όροφο και να πάω στο τελευταίο παράθυρο δεξιά. Πήγα εκεί. Δίπλα μου ήταν ένας χωροφύλακας, ο οποίος είχε έρθει από την Καλαμάτα και μου αφηγείτο τις σφαγές που είχαν κάνει οι κομμουνιστές στην Καλαμάτα.
Εγώ ήξερα εξ όψεως τον Εβερτ. Φορούσε μαύρα γυαλιά με χαρακτηριστικό σκελετό και είχε μουστάκι.
Γνώριζα και το αυτοκίνητό του, μια Μπιούικ. Ηταν σταθμευμένο κάτω από την Αστυνομική Διεύθυνση, που βρισκόταν εκεί που είναι σήμερα το παράρτημα του υπουργείου Εξωτερικών - Πανεπιστημίου και Βασιλίσσης Σοφίας, δίπλα στην αιγυπτιακή πρεσβεία. Στο μπαλκόνι βρισκόταν ο Εβερτ μαζί με δύο αξιωματικούς. Και οι τρεις ήταν ασκεπείς. Η ώρα ήταν περίπου 10 το πρωί. Ακόμα δεν είχε συγκεντρωθεί το πλήθος. Περί τις 10.30, ξαφνικά, από τη Φιλελλήνων, την Ερμού, τη Μητροπόλεως και από τη Σταδίου ήρθε κόσμος πολύς. Θα πρέπει να ήταν 200.000. Ο χωροφύλακας που ανέφερα προηγουμένως μου είπε: «Κοίτα εκεί τι γίνεται!».
Εστρεψα το βλέμμα και είδα ένα πόδι που φορούσε μπότα αστυφύλακα στον αέρα! Ανθρώπινο πόδι! Υστερα ένα χέρι. Μετά το άλλο χέρι. Τα πετούσαν στον αέρα!Τι είχε συμβεί;Οι κομμουνιστές είχαν διαμελίσει έναν αστυφύλακα και πετούσαν δεξιά - αριστερά τα κομμάτια του! Τον έσκισαν, κυριολεκτικά. Ο χωροφύλακας τότε μου είπε: «Σε λίγο αυτό θα συμβεί και με εμάς».
Ακολούθως, ένας αγγελιαφόρος του διοικητή ήρθε με εντολή: «Κανείς δεν θα ανοίξει πυρ, παρά μόνο αν πατήσουν τον Αγνωστο Στρατιώτη. Αν γίνει αυτό, τότε πυρ κατά βούλησιν». Οι περισσότεροι ήταν άοπλοι μεν, αλλά να ξέρετε ότι
υπήρχε και οπλισμένος πυρήνας. Οι ΕΑΜίτες είχαν φτάσει στις ράγες του τραμ λίγο πριν από το άγαλμα του Αγνώστου Στρατιώτου. Ο χωροφύλακας μου είπε «Ετοιμάσου!». Είχα ένα αυτόματο κι ένα πιστόλι. Παρακολουθούσα τον Εβερτ. Ξαφνικά, εκείνος έβγαλε -κατά το αγγλικό σύστημα- ένα μαντίλι από το μανίκι του (οι Αγγλοι αξιωματικοί έχουν ένα καθαρό μαντίλι στο μανίκι). Μόλις το έβγαλε, το κούνησε δεξιά - αριστερά. Από το πουθενά εμφανίστηκαν 50-60 υπαρχιφύλακες και υπαστυνόμοι. Οι αναγνώστες σας πρέπει να μάθουν ότι η Αστυνομία είχε διαβρωθεί από το ΕΑΜ.
Τα περισσότερα αστυνομικά τμήματα άνοιξαν από μέσα και μπήκαν να τα καταλάβουν οι αριστεροί. Τότε υπήρχαν η Ειδική Ασφάλεια, η Γενική Ασφάλεια, οι Μπουραντάδες και αυτή η ομάδα των 50-60 αστυφυλάκων. Αυτοί, λοιπόν, παρατάχθηκαν μπροστά από το πεζοδρόμιο του Αγνώστου Στρατιώτου. Με την εμφάνιση της ομάδας των αστυφυλάκων, το πλήθος, για μια στιγμή, σταμάτησε. Δεν μιλούσε κανείς. Απόλυτος σιγή. Επειτα από ένα λεπτό ξεκίνησαν να ορμήσουν. Εφοδος κανονική! Τότε άρχισε το πυρ. Η διάρκεια του πυρός ήταν περί τα δύο - τρία λεπτά. Βέβαια, όταν χτυπάς ένα πλήθος, περισσότερο τραυματίζεις παρά σκοτώνεις. Οταν έπαυσε το πυρ, εκείνοι σήκωσαν τους τραυματίες τους. Ξανά παύση των επιθετικών ενεργειών. Αλλά μόλις πέρασαν δύο - τρία λεπτά ξανάκαναν ντου! Οι αστυνομικοί ξανάνοιξαν πυρ. Αυτό το μακελειό κράτησε περισσότερο. Περίπου πέντε λεπτά. Το εκπληκτικό από τη δεύτερη εμπλοκή ήταν ότι, αμέσως μετά τους πυροβολισμούς, το γιγαντιαίο πλήθος εξαφανίστηκε! Σε 15 λεπτά άδειασε όλο το Σύνταγμα. Πίσω έμειναν τα «κατοχικά παπούτσια». Χιλιάδες παπούτσια, τα έχασαν οι πανικόβλητοι ΕΑΜίτες, που έτρεξαν για να σωθούν. Εκείνη την ώρα εμφανίστηκε ένα αγγλικό άρμα μάχης. Σταμάτησε μπροστά από τη «Μεγάλη Βρεταννία». Να μη λησμονούμε ότι στο ξενοδοχείο αυτό βρίσκονταν ο Σκόμπι, ο Ποπόφ και άλλοι επιφανείς.
[...]
https://www.dimokratianews.gr/content/1 ... 1943%C2%BB