
Όμως αυτά τα 200 παλικάρια δεν ήταν σιωπηλά θύματα. Κάθε στιγμή μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα έλαμπε η πολιτική και ταξική συνείδησή τους. Το βράδυ πριν την εκτέλεση έστησαν γλέντι με τραγούδια της αντίστασης, σα να ήθελαν να πνίξουν τον θάνατο με γέλιο. Ακόμα και ο κομμουνιστής διερμηνέας Ναπολέων Σουκατζίδης αρνήθηκε να σωθεί, επιμένοντας στον παλληκαρίσιο θάνατο. Το αίμα τους πότισε το δέντρο της λεφτεριάς, και η στάση τους έγινε «μια λαμπρή σελίδα στην ηρωική πάλη του λαού»
Σήμερα οι εργάτες, οι άνεργοι, οι νέοι και οι φτωχοί αντλούν δύναμη από την κληρονομιά των 200 της Καισαριανής. Κανείς δεν μπορεί να λησμονήσει το αίμα που πότισε το χώμα. Οι σύγχρονοι αγώνες για κοινωνική δικαιοσύνη και λεφτεριά φωλιάζουν στο ίδιο έδαφος όπου σπάρθηκαν αυτές οι σπορές. Οι δωσίλογοι του χθες και οι λακέδες των αφεντικών σήμερα τρέμουν στην ιδέα ότι η μνήμη τους θα ξαναγίνει φάρος. Η θυσία των παλικαριών αυτών φωτίζει ακόμα το δρόμο μας: το δέντρο της λεφτεριάς ανυψώθηκε πάνω στις ρίζες τους, φάρος και κουράγιο για τις επόμενες γενιές που συνεχίζουν τον αγώνα. Δεν ξεχνούμε, το χρέος μας είναι να το συνεχίσουμε με το ίδιο πάθος και πίστη για μια κοινωνία αντάξια να λέγεται ανθρώπινη. Ζήτω οι 200 της καισαριανής!