Περίπου. Το ότι χρειάζεται χαλιναγώγηση των αγορών και περισσότερη εξουσία στο κράτος σχετικά με την διαχείρισή τους (γιατί το κράτος είναι ο κόσμος) κατέστη σαφές μετά την δεκαετία του '70 και τις αλυσιδωτές συγχωνεύσεις που στην πραγματικότητα στραγγαλίζουν την αγορά, μειώνουν την ανταγωνιστικότητα, την πολυφωνία και αρχίζουν να μοιάζουν με κομμουνισμό, με μόνη διαφορά το σε ποιών τα χέρια καταλήγουν τα μέσα παραγωγής.Οργισμένος έγραψε: ↑10 Ιαν 2019, 17:14Ακου να σου πω Γαλη:ΓΑΛΗ έγραψε: ↑10 Ιαν 2019, 01:50Ε, μα αυτό γράφω κι εγώ, ότι οι έννοιες έχουν γίνει μπάχαλο. Γιατί ο όρος libertarian ενώ έχει πάντα ως κοινό στοιχείο το ζητούμενο λιγότερου κράτους, παρουσιάζει στοιχεία κοινοτισμού (ή ακραίας συντήρησης όπως σε κάποιες επαρχίες των ΗΠΑ) αλλά και στοιχεία κοσμοπολιτισμού όπως στην Ευρώπη χωρίς όμως να θεωρεί πάντα ανασταλτικό ή αντίπαλο στοιχείο την εθνική ή πολιτισμική ταυτότητα. Ο όρος liberal παίζει με σημαία τα δικαιώματα των μειονοτήτων, την υποχρεωτική αποδοχή των "νέων" τρόπων, τον αντιρατσιστικό μακαρθισμό κλπ αλλά συγχρόνως δεν τρέφει θερμά συναισθήματα για το μεγάλο κράτος και υποστηρίζει επίσης την ιδιωτική πρωτοβουλία. Απλώς επιθυμεί την ισχύ του κράτους για να κατοχυρώσει με νομοθετήματα μόνον τα δικαιώματα της ελεύθερης έκφρασης αυτών που υπερασπίζει. Για τους άλλους τσιρίζουν.Οργισμένος έγραψε: ↑09 Ιαν 2019, 23:36
To ti einai φιλελευθερος το οριζει η οικονομικη επιστημη και οχι ο σκιουρος ουτε η ευρωπη ουτε η αμερικη.
Το ελευθεριακος του σκιουρου ταιριαζει γαντι στον liberal , ενω ο ορος libertarian ειναι ξεκαθαρος υπερ της ατομικης πρωτοβουλιας και εναντιον του ισχυρου και ασυδοτου κρατους. Γενικα με τους χαρακτηρισμους της οικονομικης και πολιτικης επιστημης ο καθεις λεει οτι του κατεβει με πρωτους διδαξαντες τους μαρξιστες. Ομως υπαρχουν καποια ορια. Μην ξεχασομε και αυτα που ξερουμε δλδ.
Ο φιλελευθερισμος ειναι μια προοδευτικη ιδεολογια που βασιζει την προοδο και ευημερια μιας χωρας στην ατομικη πρωτοβουλια, μικρο κρατος, ατομικες ελευθεριες και κυριως ατομικη ιδιοκτησια μεσων παραγωγης.
Ο συντηρητισμος , ο αληθινος παραδοσιακος συντηρητισμος ειναι ο φιλοφεουδαλισμος και τιποτε αλλο. Πιστη στις παραδοσεις, οχι στις αλλαγες, φεουδαλικος τροπος παραγωγης.
Ο συντηρητισμος ως γνωστον εχασε πανηγυρικα τον 19ο αιωνα απο τον φιλελευθερισμο και συνετριβει απο τις εξελιξεις. Ομως ο φοβος για το νεο φωλιαζει στην ψυχη πολλλων ανθρωπων ετσι μια νεα εκδοση συντηριτισμου επανηλθε λιγο αργοτερα ως ενα παρασιστικο ζωυφιο επι της κυριαρχιας του φιλελευθερισμου στη δυση. Αυτος ο νεοσυντηριτισμος δεν αντιτιθεται πλεον στον καπιταλιστικο τροπο παραγωγης αλλα απεχθανεται καθε τι το νεο, το αντιπαραδοσιακο,τις αλλαγες την αθεια κτλ και την προοδο.
Πρεπει να καταλαβετε ολοι σας οτι αλλο πραγμα ειναι ο συντηρητισμος αλλο νεοσυντηρητισμος και αλλο ο φιλελευθερισμος. Φιλελευθερισμος σημαινει ριζοσπαστικη προοδος. Στις ΗΠΑ μετα την συντρηπτικη ηττα του συντηρητισμου, ειδικα στην επαρχια, νοτος βλαχια κτλ, αναπτυχθηκε ο νεοσυντηρητισμος ο οποιος οπως προειπα ειναι μια αναπηρη ιδεολογια καθως αποτυγχανει να συνδεση τον τροπο παραγωγης με τον τροπο λειτουργιας της κοινωνιας.
Τον νεοσυντηρητισμο καποιοι ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ και ΤΕΧΝΗΕΝΤΩΣ τον συγχεουν με τον φιλελευθερισμο , ωστε να κανουν προπαγανδα υπερ του μαρξισμου (σοσιαλιστες, εθνικοσοσιαλιστες, αναρχικοι και λοιπες φασιστικες δυναμεις, ο φασισμος απορρεει απο τον μαρξισμο, ξεκαθαρα).
Ο ΤΡαμπ ειναι νεοσυντηρητικος βλακας, ο Ρηγκαν ελεγε καποιες νεοσυντηρητικες παπαριτσες ωστε να τσιμπησει ψηφους απο τους βλαχους του νοτου αλλα ΕΦΑΡΜΟΣΕ ΠΡΩΤΟΦΑΝΗ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και συνετριψε τον εως τοτε κυριαρχο κευνσιανισμο. Ο Κλιντον φιλελε, ο Μπους νεοσυντηρητικος, ο Ομπαμα ελαφρυς φιλελε , για την ακριβεια λιμπεραλ (ναι στις ατομικες ελευθεριες , οχι στην «ασυδωσια των αγορων» αλλη μια αναπηρη ιδεολογια).
Να ξερουμε τι λεμε.
Συντηρητικος επισης ειναι αυτος που φοβαται καθε τι το νεο.
Οι συντηρητικοι ειναι ενα κοινωνικο καρκινωμα το ιδιο ασχημο με τους μαρξιστες αλλα με μικροτερη ισχυ.
Δες π.χ. το μοντέλο της Apple: ένα μοντέλο για όλους, όλα proprietary. Ένας παίκτης στην αγορά. Δες τι έγινε με τους κατασκευαστές σκληρών δίσκων, που κάποτε αριθμούσε τους 200+ και σήμερα είναι τέσσερις. Ή την βιομηχανία γυαλιών ηλίου, με την Luxottica, που εξαγόρασε σχεδόν όλους τους σημαντικούς κατασκευαστές, εξαφανίζοντάς τους από την αγορά (σήμερα έχει το 25% του μεριδίου της αγοράς παγκοσμίως).