Antares έγραψε: ↑08 Φεβ 2019, 09:54
Τώρα όλοι αυτοί και αυτές βγαίνουν και φωνάζουν ξανά, για το πόσο δύσκολο ήταν, πόσο θα ήθελαν να μην έχουν κάνει οικογένεια, ότι η ζωή δεν μπορεί να είναι σπίτι, δουλειά, διακοπές στο νησί, συναθροίσεις στο σπίτι κλπ. από εδώ και πέρα.
Βλέπουμε δηλαδή έναν πληθυσμό που καταδίκασε συνομηλίκους και τουλάχιστον δύο γενιές μετά από αυτόν στο να μην μπορέσει να ζήσει σαν άνθρωπος, με την δουλειά του, τα λεφτά του, τα παιδάκια του, στην χώρα του, όχι μόνο να μην αντιλαμβάνεται τι έχει κάνει αλλά να ζητάει και άλλα.
Δεν κατάλαβα, ποιος σου πήρε τη μπουκιά από το στόμα εσένα;
Έχω κάποιες σκέψεις για τη γενιά αυτή. Ναι, έζησε καλά σχετικά και δεν ξέρω για τις κυρίες που αναφέρεις, αλλά οι γυναίκες που ξέρω δεν ήταν πέσε πίτα να σε φάω και δεν φεσώσανε κανέναν. Βγήκαν στην αγορά εργασίας με προσόντα. Επίσης, ο τότε τρόπος ζωής έμεινε σαν ιδανικό, τι θα πει θα σκίσουμε τα μνημόνια; Και θα ζούμε πώς;
Κοίτα γύρω σου. Οι άνω των 30, ίσως ανεξαρτήτως παιδιών, δεν πολυβγαίνουν πια. Μια στο τόσο. Τι κάνουν σπίτι; Ε, δεν τους γεμίζει όλους αυτό να κάθονται σπίτι. Ο καθένας αν τυχόν ανακαλύψει τι του φταίει, μπορεί να βρει διεξόδους. Μερικοί τις βρίσκουν σε ξενοδοχεία διαμονής.
Πιστεύω ότι το να μη βλέπεις ανθρώπους ενήλικες εκτός δουλειάς καθημερινά, ειδικά αν η δουλειά δεν είναι η σούπερ κοινωνική, είναι ένα πρόβλημα. Από το δημοτικό και πέρα τα παιδιά δεν έχουν πολλά κοινά να πείτε. Πιο πολλά θα πείτε όταν είναι ξέρω γω στο προνήπιο. Κάποιες και κάποιους τους γεμίζει η αλληλεπίδραση να κρατάνε το βιβλίο της ιστορίας να λέει το παιδί το μάθημα.
Λίγο πολύ πάντως έτσι ζουν όλοι οι άνθρωποι στις πολιτισμένες χώρες! Θα μου πεις και να μην κάνεις αυτό, τι θα κάνεις όσο τα χρόνια περνάνε;
Το δεν έζησαν καθόλου δεν με εκφράζει. Ίσα ίσα έχω ζήσει ΚΑΡΓΑ, ευτυχώς
Για αυτό και ώρες ώρες στενοχωριέμαι λίγο για τις διεξόδους που διαφαίνονται για όλους σιγά σιγά. Θα μου πεις έτσι είναι η ζωή, εξελίσσονται τα πράγματα...
Όταν μπήκαμε στο τούνελ με τα παιδιά έβγαιναν και οι 30-70, όλο έξω ήταν! Αυτό προσωπικά με εξέπληξε. Όταν συνειδητοποίησα ότι έμεινε πίσω μια εποχή που δεν τελείωνε το έξω στα 30! Αυτά είναι ανάμνηση πια! Πολλοί οι λόγοι που άλλαξε αυτό. Βασικά οι γιαγιάδες πήγαν σε θέραπιστς και τους είπαν να μην προσέχουν εγγόνια, αλλά να κάνουν τη ζωή τους, ό,τι και αν σημαίνει αυτό. Και οι παρέες που θα έβγαιναν, έσπασαν στην πορεία γιατί ανά πάσα στιγμή δεν υπήρχε γιαγιά για όλους και ήταν πολλή φασαρία να κανονίζεις.