taliban έγραψε: ↑22 Απρ 2019, 23:23
Ο μύθος καλά κρατεί.
Ο Παΐσιος ήταν νορμάλ μοναχός.
Έδινε συμβουλές πνευματικού περιεχομένου οι οποίες είχαν απήχηση στο κοινό γι'αυτό και είχε ο ΆΝΘΡΩΠΟΣ αναγνωρισιμότητα.
Τα υπόλοιπα περί προφητειών κλπ είναι κατασκευάσματα του θρησκευτικού συστήματος για την κονόμα.
Δεν ξέρω για τα εσχατολογικά, ούτε πείθομαι στα λεγόμενα του Ζουρναζόγλου αλλά από προσωπική εμπειρία έχω γνώση..
Άκου λοιπόν την ιστορία μου που μου συνέβη στην Παναγούδα, όταν είχα πάει με ένα φίλο μου επίσκεψη στο όρος από περιέργεια (πρώτη φορά) της "προ Χριστού" επιστροφής μου.
Ήταν άνοιξη του 89΄ και ενώ είχαμε επισκεφτεί μερικά Μοναστήρια, μάθαμε για τον Γ. Παΐσιο (μέχρι τότε δεν ξέραμε τίποτα γι᾿ αυτόν), μας έλεγαν ότι ήταν Άγιος άνθρωπος κι ότι πάει πολύς κόσμος για να τον επισκεφτεί για να ακούσουν τη συμβουλή του κι ότι έχει προορατικό χάρισμα.
Δε δώσαμε και μεγάλη σημασία. Εξάλλου δεν είχαμε σχέση με την Εκκλησία τότε.
Με τα πολλά, ενώ ήμασταν στις Καρυές ρωτήσαμε από που πάει για την Παναγούδα και μας είπαν.
Εξάλλου οι γείτονες είχαν βάλει ταμπέλες για να μη τους ενοχλούν οι πολλοί επισκέπτες που έχαναν τον δρόμο κι έτσι ήταν εύκολο να τη βρεις.
Μόλις φτάσαμε εξω από το συρματόπλεγμα, είδαμε από μέσα στο υπαίθριο αρχονταρίκι του με τα κούτσουρα τον Γέροντα να μιλάει με τέσσερις επισκέπτες και μόλις μπήκαμε μέσα, γυρίζοντας το κεφάλι κάρφωσε τον φίλο μου. Σηκώθηκε και μας καλωσόρισε εγκάρδια. Μας ρώτησε από που ήμαστε και μας κέρασε ένα λουκούμι κι ένα ποτήρι νερό. Κάποια στιγμή κι ενώ πείραζε τον φίλο μου επειδή είχε πολύ μακρυά μαλλιά, τον πήρε και πήγαν στα πλάγια από το κελί, σ᾿ ένα σημείο που δεν είχαμε οπτική επαφή απ᾿ εκεί που καθόμασταν με τους άλλους επισκέπτες.
Αργότερα έμαθα ότι εκεί συνήθιζε να πηγαίνει όταν ήθελε να μιλήσει με κάποιον ιδιαιτέρως.
Μετά από καμιά 30ρια λεπτά βλέπω τον Γέροντα μαζί με τον φίλο μου να έρχονται προς το μέρος μας, αλλά τον φίλο μου κουρεμένο και με ένα χαμόγελο μέχρι τ᾿ αυτιά!
Κουφάθηκα!
Ο φίλος μου είχε τέτοια λόξα με τα μαλλιά, που όποιος του τα πείραζε, ήταν ικανός να τον σκοτώσει και τώρα ήταν κουρεμένος και μάλιστα άτσαλα... Χρειάστηκε να πάει στον κουρέα όταν φύγαμε για να του τα ισιώσει...
Τι είχε συμβεί;
Όπως μου διηγήθηκε ο φίλος μου όταν φύγαμε, μόλις πήγε με τον Γέροντα πίσω από το κελλί κι έκατσαν εκεί, ο φίλος μου φόραγε ένα πουκάμισο με τσεπάκια στο στήθος όπου είχε ένα πακέτο τσιγάρα. Τότε απλώνει το χέρι του ο Γέροντας επιδεικτικά και του παίρνει το πακέτο ανοίγοντάς το, βγάζει ένα τσιγάρο από μέσα και το βάζει στο στόμα.
-Δώσε φωτιά (του λέει)
-Μα γέροντα, δε καπνίζεις..
Τότε βγάζει ο Γέροντας το τσιγάρο από το στόμα και του λέει:
-Το βλέπεις αυτό; (δείχνοντάς του το τσιγάρο)
-Ναι Γέροντα..
-Αυτό αν το φυτέψεις, θα βγάλει πολλά τέτοια και θα έχεις για καιρό πολύ...
(Μόλις του έκανε αυτό το σκηνικό ο Γέροντας, ο φίλος μου σάστισε και κατάπιε τη γλώσσα του).
Τι είχε συμβεί;
Εκείνα τα χρόνια πίναμε κανα τζιβιτζιλίκι..
Αυτός ο φίλος μου όμως ήταν αυτός που μας προμήθευε κι έπινε συστηματικά. Ήταν αυτός που είχε τις άκρες...
Απ᾿ ότι μου είπε όταν τον ρώτησα τι έπαθε, είχε ετοιμαστεί από πριν να πάμε στο όρος για όταν γυρίσουμε πίσω, να πάει στο χωριό του (Πελοπόννησο) να φυτέψει μερικά δενδράκια για "προσωπική" του χρήση.
Αυτό δεν το ήξερε κανείς πριν το συγκεκριμένο συμβάν. Ούτε εγώ.
Ρώτησε τον Γέροντα τότε:
-Τι να κάνω Γέροντα;
-Να το κόψεις ρε παιδί και να βγάλεις απ᾿ το μυαλό σου αυτά που σχεδιάζεις.
Είχαν μια μακρά συζήτηση για διάφορα θέματα που αφορούσαν τα της ηλικίας (ήταν 26) και διάφορες απορίες περί πίστεως κλπ και με τα πολλά του είπε και για τα μαλλιά, όπου από μόνος του ο φίλος μου μετά απ᾿ αυτό που του συνέβη, του ζήτησε να του τα κόψει ως ένδειξη μετάνοιας.
Είχε αλλοιωθεί τελείως!
Όταν γυρίσαμε έκανε προσπάθειες και τα έκοψε όλα! Ούτε τσιγάρο άσπρο, ούτε τσιγάρο "μαύρο"...
Όταν τον ρώταγαν παραξενεμένοι όλοι όσοι τον γνώριζαν τι έγινε με τα μαλλιά, έλεγε με καμάρι: "Με κούρεψε ο Γ. Παΐσιος!"
"Αύτη η αλλοίωσις της δεξιάς Του υψίστου" δηλαδή...
Με τέτοια περιστατικά είναι γεμάτη η Ορθοδοξία μας και όσους Γνωρίσαμε τον Γέροντα!
Όλοι εμείς (αν όχι όλοι οι περισσότεροι) δεν είχαμε καμιά σχέση με θρησκεία. Ήμασταν κυριολεκτικά στον κόσμο μας κι όμως, σ᾿ εμάς, τις τότε ανεξάρτητες πηγές περί Ορθοδόξου Χριστιανικής πίστεως, συνέβησαν τα εν λόγω παράδοξα.
Είναι κάτι σα να πάει κάποιος σε ένα Μοναστήρι και ν᾿ αρχίσει να του αφηγείται ένας Γέροντας πράγματα της ζωής του που δε τα ξέρει κανένας και να του τα λέει με τέτοιο τρόπο που να τα καταλαβαίνει μόνο αυτός, ακόμα κι αν του μιλάει μέσα σε πλήθος που τον ακούν όλοι με προσοχή!!!
Ένα τέτοιο περιστατικό μου συνέβη μια άλλη φορά που είχα επισκεφτεί τον Γ. Παΐσιο, λίγα χρόνια μετά την πρώτη μου επίσκεψη κι ενώ είχα αρχίσει να έχω αμεσότερη σχέση με την Ορθοδοξία και τα μυστήρια της Εκκλησίας.
Με τα πολλά, καθόμασταν στο υπαίθριο αρχονταρίκι πέντε επισκέπτες κι εγώ ήθελα να τον ρωτήσω μερικά πράγματα. Κάποια αδιέξοδά μου σε κάποιες υποθέσεις που αφορούσαν το μέλλον μου.
Δεν ξέρω για ποιόν λόγο, (ίσως επειδή κατά κάποιον τρόπο απαιτούσα να εκμαιεύσω ευλογία να γίνει το δικό μου που δεν ήταν συμφέρον τελικά να γίνει και αποδείχθηκε μετά..) αλλά εκείνη τη μέρα γενικά με απέφευγε ενώ τους άλλους επισκέπτες επέμενε να τους ρωτάει αν θέλουν να τον ρωτήσουν κάτι και εξ᾿ αυτής του της στάσης είχα γίνει Τούρκος...
Με το ζόρι τον είχα πάρει στην άκρη να του πω αυτά που ήθελα, αλλά δε μου είχε δώσει ξεκάθαρη απάντηση.
Εκεί που καθόμασταν μαζί με τους άλλους επισκέπτες, ξαφνικά και χωρίς να έχει προηγηθεί κάποια ερώτηση επί του θέματος, άρχισε να αφηγείται μια ιστορία για κάποιον που τον είχε ρωτήσει κάποτε, ο οποίος ζούσε σε μια πόλη και ήταν επίτροπος σε μια εκκλησία και ήθελε να εξομολογηθεί αλλά οι πνευματικοί που ήταν στην ενορία του δεν τον ανάπαυαν και δεν εμπιστευόταν να εξομολογηθεί σ᾿ αυτούς μη διαρρεύσουν τα κρυφά του και δυσανασχετούσε στο τι να κάνει κι αν ήταν σωστό να πάει στη διπλανή ενορία που βρισκόταν ένας ενάρετος πνευματικός για να εξομολογείται σ᾿ αυτόν κι ότι του είχε απαντήσει τότε ο Γ. Παΐσιος, ότι φυσικά και μπορεί να το κάνει, αλλά δεν υπήρχε λόγος διότι γνώριζε προσωπικά τους πνευματικούς της ενορίας του και δεν υπήρχε τέτοιο θέμα.
Συνέχισε μετά απ᾿ αυτό να λέει ότι το μυστήριο της εξομολογήσεως είναι προσωπική υπόθεση του εξομολόγου με τον εξομολογούμενο κι ότι αν ο πνευματικός έχει καλή ομολογία, δεν υπάρχει περίπτωση να αποκαλύπτει σε τρίτους τα της εξομολογήσεως και μάλιστα ποιος είναι αυτός που τα εξομολογήθηκε.
Μόλις τέλειωσε αυτή την αφήγηση, ρώτησε και τον τελευταίο που είχε μείνει, που δε τα είχε πει προσωπικά μαζί του αν θέλει να συζητήσουν κάτι, αν θέλει να πάνε πιο πέρα να του πει κάτι προσωπικά. Αυτός αρνιόταν λέγοντας ότι δεν θέλει να ρωτήσει τίποτα.
Επέμενε ο Γέροντας αλλά αυτός πάλι αρνιόταν.
Εγώ αγανάκτησα μαζί με τον επισκέπτη σκεπτόμενος: "Καλά μωρέ.. τόσο κόπο κάνουμε κι ερχόμαστε εδώ να δούμε λίγο το Γέροντα να πάρουμε μια συμβουλή κι αυτός, ενώ επιμένει ο Γέροντας να τα πούνε, λέει ότι δεν έχει τίποτα να ρωτήσει;;;"
Φεύγοντας, στο δρόμο του εξέφρασα αυτή μου την αγανάκτηση, στον εν λόγω επισκέπτη, και μου είπε ότι ήταν επίτροπος σε μια ενορία και ότι αυτή την αφήγηση που έκανε ο Γέροντας ήταν ακριβώς αυτά που ήθελε να τον ρωτήσει χωρίς καν να τον γνωρίζει. Πρώτη φορά επισκεπτόταν τον Γέροντα...
Κουφάθηκα!
Τώρα, δεν ξέρω αν αυτά είναι απλά
"συμβουλές πνευματικού περιεχομένου οι οποίες είχαν απήχηση στο κοινό γι'αυτό και είχε ο ΆΝΘΡΩΠΟΣ αναγνωρισιμότητα" ή αν
"Τα υπόλοιπα περί προφητειών κλπ είναι κατασκευάσματα του θρησκευτικού συστήματος για την κονόμα", διότι αν αναφέρονται για τον Ζουρναζόγλου δεν θα διαφωνήσω, αν αναφέρονται όμως γενικότερα για τη μαρτυρία τής αγιώτητας του Γέροντα απ' ότι καταλαβαίνεις, διαφωνώ κάθετα. Παρ' ολ' αυτά δεν θα προσπαθήσω να πείσω κανέναν διότι η εμπειρίες μου είναι αναφαίρετες από μένα διότι τις έζησα.
ΥΓ
Αγαπητή bluerose βλέπω ότι τελικά άρχισες να ψάχνεσαι στα περί τής Ορθοδοξίας μας.. (Τα είχαμε πει σε άλλο πνεύμα πριν 5 χρόνια σε άλλο "Fofums gr" απ' ότι θυμάμαι)
Καλή Ανάσταση!
Ο.Ι.
