Στην δυτική Ηπειρο ξέρω οτι οι διγλωσσοι και οι αλβανοφωνοι χρησιμοποιουν μονο τη λέξη σκιπ για να δηλωσουν τη γλωσσα τους στα αλβανικα
αλλα οχι το εθνονυμιο Σκιπεταρ.
Μονο οι Αλβανοτσάμηδες χρησιμοποιουσανε αυτο το ονομα -εθνονυμιο Σκιπεταρ , εκει εχω καταληξει.
Τελικα οι αρβανιτες ειναι Αλβανοί
Re: Τελικα οι αρβανιτες ειναι Αλβανοί
Σε ότι αφορά το 1913-14 και τους χριστιανούς αλβανογλωσσους και διγλωσσους της Τσαμουριάς
»Οι ντόπιοι ομιλητες της αλβανικής δεν μοιράστηκαν τις εθνικές ιδέες των μουσουλμάνων αλβανόφωνων γειτόνων τους,
ενώ αντιθέτως παρέμειναν προσανατολισμενοι στον ελληνισμο και αναγνωρίζαν τους εαυτους τους ως Έλληνες.»’
[Μπαλτσιώτης],
Oπότε οταν οι χριστιανοι Τσαμηδες δεν ειχαν υοθετησει αυτη την ονομασια ποσο μαλλον οι Φαναριωτες η οι Σουλιώτες
»Οι ντόπιοι ομιλητες της αλβανικής δεν μοιράστηκαν τις εθνικές ιδέες των μουσουλμάνων αλβανόφωνων γειτόνων τους,
ενώ αντιθέτως παρέμειναν προσανατολισμενοι στον ελληνισμο και αναγνωρίζαν τους εαυτους τους ως Έλληνες.»’
[Μπαλτσιώτης],
Oπότε οταν οι χριστιανοι Τσαμηδες δεν ειχαν υοθετησει αυτη την ονομασια ποσο μαλλον οι Φαναριωτες η οι Σουλιώτες
-
sport billy
- Δημοσιεύσεις: 262
- Εγγραφή: 18 Ιαν 2019, 12:52
- Phorum.gr user: sport billy
- Τοποθεσία: planet Mars
Re: Τελικα οι αρβανιτες ειναι Αλβανοί
Προειδοποιάω.....
Πάρτε ποπ κορν, νερά, μπύρες και τσιγάρα
Έτοιμοι;
Πάμε..........
Α ΜΕΡΟΣ
MAGNIFICAE COMVNITATIS ARBENSIS IN CRISTI NOMINE
ΕΛΛΗΝΙΚΑ: ΑΡΒΑ
ΛΑΤΙΝΙΚΑ: ARBA
ΙΤΑΛΙΚΑ: ARBE
ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ: ARBEY
ΚΡΟΑΤΙΚΑ: RAB
Νήσος της Αδριατικής θαλάσσης. Σήμερα ανήκει στην Κροατία.
Έκταση 93,6 τ.χ
Η Dioecesis Arbensis είναι ο τίτλος του τιτουλάριου επισκόπου της καθολικής εκκλησίας σήμερα. Η πόλη έχει επίσκοπο από το 530 μ.χ
Πολιούχος άγιος της πόλης είναι ο Άγιος Χριστόφορος.
Πρώτος την αναφέρει ο Ψευδοσκύλαξ στον έργο "περίπλους" το 360 π.χ και κατόπιν και άλλοι συγγραφείς.
Υποθέτουμε ότι στην γλώσσα τους, ARB σήμαινε σκοτεινό, πράσινο, δασωμένο.
Το όνομα Arba πρέπει να κατανοηθεί ως τοπωνύμιο που σημαίνει "Μαύρο νησί", λόγω των πλούσιων δασών πεύκων που κάποτε μεγάλωναν στο νησί.
Μετά τον 1ο αιώνα μ.Χ. καταγράφηκε από πολλούς άλλους Έλληνες και Ρωμαίους συγγραφείς με τα ονόματα Arba και Arva.
Οι Μεσαιωνικοί Δαλματοί ομιλητές χρησιμοποιούσαν τα Arbe, Arbia, Arbiana, Arbitana και πιο συχνά Arbum στα έγγραφα που έγραφαν στη λατινική γλώσσα.
Η σλαβική-κροατική εκδοχή RAB εμφανίζεται σε γραπτές πηγές από τα μέσα του 15ου αιώνα!
Η περιοχή κατοικήθηκε από τους Ιλλυριούς-Λιβουρνούς.
Δεν έχτισαν οχυρώσεις, ήταν κυρίως κυνηγοί, αγρότες και ψαράδες.
Η σύγκρουση μεταξύ των Λιβουρνίων και των Ελλήνων άρχισε ήδη από τον 8ο αιώνα π.Χ.
Παρά την έντονη αντίσταση που αντιμετώπισαν οι Έλληνες, συνέχισαν βαθύτερα στην Αδριατική.
Σύμφωνα με ιστορικά αρχεία, το 365 π.Χ. οι λιβουρνοί νικήθηκαν για δεύτερη φορά σε μια ναυμαχία κάπου έξω από την ακτή στο νησί Krk και Rab.
Ο Έλληνας αρχηγός ο Διονύσιος ο Νέος, εκμεταλλεύτηκε τη νίκη για να χτίσει αρκετές οχυρώσεις στα νησιά της βόρειας Αδριατικής, με σκοπό να αποτρέψει την ανακατάληψη της περιοχής από τους Λιβουρνούς.
Τα ερείπια του Αγίου Damjan, Kasteline στο Kampor και Punte-zidine στο Lopar είναι τα υπολείμματα αυτών των στρατόπεδων.
Για έναν ολόκληρο αιώνα οι Έλληνες κυριάρχησαν στην Αδριατική.
Ωστόσο, μετά τη συμμαχία μεταξύ των Αρδιαίων, άλλου λαού της Ιλλυρίας,, και των Λιβουρνών, η κυριαρχία των Ελλήνων άρχισε να μειώνεται, πρώτα στο βόρειο και στη συνέχεια στο νότο.
Ακριβώς όταν οι Αρδιαίοι επρόκειτο να καταλάβουν τα τελευταία ελληνικά οχυρά, στο νησί Ίσσα, οι Έλληνες της Ίσσας αναζήτησαν βοήθεια από τη Ρώμη και έγιναν Ρωμαίοι σύμμαχοι.
Η συμμαχία με τους ελληνες της Ίσσας έδωσε στους Ρωμαίους ένα προπύργιο στην Αδριατική και ώθησε τις ορέξεις τους για κυριαρχία στην περιοχή.
Μετά από βίαιες συγκρούσεις οι Ρωμαίοι ανάγκαζαν την Teuta, βασίλισσα των Αρδιαίων, να παραδοθεί.
Έπρεπε να παραιτηθεί από ένα μέρος των εδαφών της και να παραιτηθεί από τη συμμαχία με τους Λιβουρνούς και τους Έλληνες της Φάρου. Ταυτόχρονα, τόσο οι Λιβουρνοί όσο και οι Έλληνες έπρεπε να αναγνωρίσουν τη Ρωμαϊκή κυριαρχία.
Οι Δαλματικές ακτές και τα νησιά, τα οποία ήρθαν κάτω από τη ρωμαϊκή κυριαρχία, έγιναν σημαντικές γέφυρες για τις μεταγενέστερες ρωμαϊκές κατακτήσεις.
Έχοντας επίγνωση του κινδύνου, οι μέχρι στιγμής διαφωνούντες λαοί των Ιλλυριών ενώθηκαν για να πολεμήσουν τους Ρωμαίους.
Ταυτόχρονα, όμως, οι Ρωμαίοι ξανακέκτισαν τα κατεδαφισμένα ελληνικά οχυρά και είχαν κατασκεύασαν νέα, ειδικά στα νησιά.
Μία από τις ναυτικές βάσεις των Ρωμαίων πιθανότατα χτίστηκε, ήδη από τον 2ο αιώνα π.Χ., στον τόπο της σημερινής πόλης του Rab.
Οι Ιλλυριοι πολέμησαν τη ρωμαϊκή κυριαρχία για όχι λιγότερο από δύο αιώνες, αλλά οι Ρωμαίοι συνέτριψαν ανελέητα την επανάστασή τους
FELIX ARBA
Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ρωμαίου αυτοκράτορα Οκταβιανού Αυγούστου, η μικρή ρωμαϊκή αποικία στην τοποθεσία της σημερινής πόλης του Ραμπ ανέβηκε στο καθεστώς Ρωμαϊκής Municipium . Δηλαδή επισήμως αυτοδιοικούμενη ΠΟΛΗ.
Αυτό έγινε το 10 π.χ.
Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Οκταβιανός Αύγουστος την ανακηρύσσει δήμο και της δίνει ανεξαρτησία.
Η πόλη κέρδισε τον τίτλο Felix (χαρούμενη), που σημαίνει ότι ήταν ήδη αναπτυγμένη και πολιτισμένη.
Τα οχυρά και τα τείχη ξαναχτίστηκαν και η ΑΡΒΑ έγινε μινιατούρα της Ρώμης, με το δικό της σύνταγμα, τη δημοτική διοίκηση, τον δημοτικό ταμία, τον ιερέα και τη γερουσία. Πολυάριθμοι ναοί, πλατείες, αίθουσες δικαστηρίων, λουτρά, θέατρα, σύστημα ύδρευσης κλπ. Κατασκευάστηκαν σε αυτή την περίοδο. Λίγες από αυτές τις δομές έχουν επιβιώσει μέχρι σήμερα.
Η ΑΡΒΑ ΕΓΙΝΕ ΡΩΜΑΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ-ΚΟΛΟΝΙΑ
Η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία έπεσε το 476.
Το 493 η ΑΡΒΑ και ολόκληρη η Δαλματία έγιναν μέρος του Οστρογοτθικού Βασιλείου του Θεοδώριχου.
Κατά τα τριάντα χρόνια της κυριαρχίας του Θεοδώριχου η ΑΡΒΑ ευημερούσε, όπως ευημερούσε κατά τη διάρκεια της βασιλείας των πρώτων Ρωμαίων αυτοκρατόρων.
Η πτώση του Οστρογοτθικού βασιλείου και η αποκατάσταση της αυτοκρατορικής εξουσίας στην Ιταλία (544) έφεραν για πρώτη φορά τη Δαλματία υπό βυζαντινή κυριαρχία.
Οι βυζαντινοί προσέφεραν στην πόλη την κάρα του Αγίου Χριστοφόρου.
Η ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΩΝ ΣΛΑΒΩΝ
Τον 6ο και 7ο αιώνα, οι Σλαβικοί λαοί έφτασαν στην περιοχή, στην οποία εξακολουθούν να κατοικούν.
Πριν από τη σλαβική επίθεση οι Ρωμαίοι ζήτησαν καταφύγιο στις παράκτιες πόλεις και στα νησιά, αλλά κατακτήθηκαν και αυτά από τους Σλάβους μετά το θάνατο του αυτοκράτορα Μαυρικίου το 604.
Η ΑΡΒΑ υπέστη την ίδια μοίρα.
Οι Σλάβοι εγκαταστάθηκαν σε όλο το νησί, και μόνο μερικώς επιβίωσε στην πόλη της ΑΡΒΑΣ ο Ρωμαικός πληθυσμός της.
Οι Σλάβοι ήταν γεωργοί και κτηνοτρόφοι και αρχικά δεν νοιάζονταν για τις πόλεις που είχαν περιτοιχιστεί.
Με την πάροδο του χρόνου, όμως, άρχισαν να μετακινούνται και στις πόλεις, αφομοιώνοντας τον ρωμαϊκό πληθυσμό.
Στις πόλεις, στα ποτάμια, στα βουνά και στα χωριά δόθηκαν σλαβικά ονόματα και έτσι η ΆΡΒΑ έγινε Ραμπ.
Για περισσότερο από έναν αιώνα, οι Σλάβοι στη Δαλματία ζούσαν ανεξάρτητοι, παρά τις πολλές προσπάθειες των ρωμαϊκών παπών να καθιερώσουν την ιεραρχία τους.
Ο ίδιος ο Πάπας Ιωάννης Δ '(639-642) ο Δαλματός, έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη Δαλματία.
Όπου οι Ρωμαίοι πάπες απέτυχαν, οι βυζαντινοί αυτοκράτορες πέτυχαν στα μέσα του 8ου αιώνα.
Επέκτειναν την κυριαρχία τους πάνω από την ακτή και τα νησιά, ανακατασκευάστηκαν τα αρχαία ρωμαϊκά οχυρά και καθιέρωσαν αυτόνομους δήμους μετά το πρότυπο του αρχαίου ρωμαϊκού Municipium.
Επίσης, η ΑΡΒΑ είχε δημοτικό συμβούλιο, αξιωματικούς, δικαστή, ταμία και τους φορολογούμενους.
Κατόπιν εμφανίστηκε ο Καρλομάγνος με αξιώσεις στη Δαλματία και ακολούθησε πόλεμος μεταξύ των δύο αυτοκρατοριών.
Η μεταγενέστερη ειρηνευτική συνθήκη του Άαχεν (803) ανέθεσε στη βυζαντινή αυτοκρατορία αρκετές παραλιακές πόλεις και τα νησιά, συμπεριλαμβανομένου της ΑΡΒΑΣ.
Αυτό έκοψε τις παράκτιες πόλεις και τα νησιά από την ενδοχώρα μέχρι τα τέλη του 9ου αιώνα
Κατά τον 9ο αιώνα, η ΑΡΒΑ έγινε αυτόνομος δήμος υπό την βυζαντινή κυριαρχία, αλλά εξακολουθούσε να αντιμετωπίζει με δυσκολία τις φιλοδοξίες του γειτονικού και φιλοπόλεμου Κροατικού βασιλείου, που κατάφερε να επιτύχει από τον βυζαντινό αυτοκράτορα την πληρωμή ετήσιου φόρου που εξασφάλιζε μια τοπική ειρήνη.
Με τη νέα χιλιετία η δύναμη της ισχυρής Βενετικής Δημοκρατίας ήρθε και αναστάτωσε την περιοχή, η οποία, με την εκστρατεία που προώθησε ο δόγης Pietro II Orseolo, επέβαλε αποτελεσματικά την κυριαρχία του στην ΑΡΒΑ, ενισχύοντας έτσι την επιρροή της Βενετίας στη στρατηγική αυτή περιοχή της Αδριατικής.
Η ειρήνη όμως δεν κράτησε πιο πολύ .
Εκατό χρόνια αργότερα το 1102 το Κροατικό Βασίλειο ενσωματώθηκε στην ισχυρή Ουγγρική αυτοκρατορία που άρχισε να εναλλάσσει τη Βενετία στον έλεγχο της ΑΡΒΑΣ, η οποία όμως κατάφερνε να συνεχίσει να απολαμβάνει μια καλή τοπική αυτονομία.
Το 1409 η Βενετία πήρε αποφασιστικά το πάνω χέρι και ξεκίνησε μια μακρά περίοδο κυριαρχίας στην ΑΡΒΑ η οποία έληξε μόλις το 1797.
Η κάρα του Αγίου Χριστοφόρου φυλάσεται στο Μουσείο της Ιεράς Τέχνης στην Εκκλησία του Αγίου Ιουστίνου (Σβετί Ιουστίνα) στο Ραμπ (ΑΡΒΑ) της Κροατίας.
Σύμφωνα με την εκκλησιαστική παράδοση, ένας επίσκοπος έδειξε τα λείψανα από το τείχος της πόλης το 1075 για να τερματίσει την πολιορκία της πόλης από τον ιταλο-νορμανδικό στρατό.
Στην Ελλάδα ο Άγιος Χριστόφορος είναι πολιούχος άγιος του Αγρινίου και του Πικερμίου.
Από την ΑΡΒΑ ήταν ο Μαρίνος ο λιθοξόος, ο πετροκτίστης.
Πάρτε ποπ κορν, νερά, μπύρες και τσιγάρα
Έτοιμοι;
Πάμε..........
Α ΜΕΡΟΣ
MAGNIFICAE COMVNITATIS ARBENSIS IN CRISTI NOMINE
ΕΛΛΗΝΙΚΑ: ΑΡΒΑ
ΛΑΤΙΝΙΚΑ: ARBA
ΙΤΑΛΙΚΑ: ARBE
ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ: ARBEY
ΚΡΟΑΤΙΚΑ: RAB
Νήσος της Αδριατικής θαλάσσης. Σήμερα ανήκει στην Κροατία.
Έκταση 93,6 τ.χ
Η Dioecesis Arbensis είναι ο τίτλος του τιτουλάριου επισκόπου της καθολικής εκκλησίας σήμερα. Η πόλη έχει επίσκοπο από το 530 μ.χ
Πολιούχος άγιος της πόλης είναι ο Άγιος Χριστόφορος.
Πρώτος την αναφέρει ο Ψευδοσκύλαξ στον έργο "περίπλους" το 360 π.χ και κατόπιν και άλλοι συγγραφείς.
Υποθέτουμε ότι στην γλώσσα τους, ARB σήμαινε σκοτεινό, πράσινο, δασωμένο.
Το όνομα Arba πρέπει να κατανοηθεί ως τοπωνύμιο που σημαίνει "Μαύρο νησί", λόγω των πλούσιων δασών πεύκων που κάποτε μεγάλωναν στο νησί.
Μετά τον 1ο αιώνα μ.Χ. καταγράφηκε από πολλούς άλλους Έλληνες και Ρωμαίους συγγραφείς με τα ονόματα Arba και Arva.
Οι Μεσαιωνικοί Δαλματοί ομιλητές χρησιμοποιούσαν τα Arbe, Arbia, Arbiana, Arbitana και πιο συχνά Arbum στα έγγραφα που έγραφαν στη λατινική γλώσσα.
Η σλαβική-κροατική εκδοχή RAB εμφανίζεται σε γραπτές πηγές από τα μέσα του 15ου αιώνα!
Η περιοχή κατοικήθηκε από τους Ιλλυριούς-Λιβουρνούς.
Δεν έχτισαν οχυρώσεις, ήταν κυρίως κυνηγοί, αγρότες και ψαράδες.
Η σύγκρουση μεταξύ των Λιβουρνίων και των Ελλήνων άρχισε ήδη από τον 8ο αιώνα π.Χ.
Παρά την έντονη αντίσταση που αντιμετώπισαν οι Έλληνες, συνέχισαν βαθύτερα στην Αδριατική.
Σύμφωνα με ιστορικά αρχεία, το 365 π.Χ. οι λιβουρνοί νικήθηκαν για δεύτερη φορά σε μια ναυμαχία κάπου έξω από την ακτή στο νησί Krk και Rab.
Ο Έλληνας αρχηγός ο Διονύσιος ο Νέος, εκμεταλλεύτηκε τη νίκη για να χτίσει αρκετές οχυρώσεις στα νησιά της βόρειας Αδριατικής, με σκοπό να αποτρέψει την ανακατάληψη της περιοχής από τους Λιβουρνούς.
Τα ερείπια του Αγίου Damjan, Kasteline στο Kampor και Punte-zidine στο Lopar είναι τα υπολείμματα αυτών των στρατόπεδων.
Για έναν ολόκληρο αιώνα οι Έλληνες κυριάρχησαν στην Αδριατική.
Ωστόσο, μετά τη συμμαχία μεταξύ των Αρδιαίων, άλλου λαού της Ιλλυρίας,, και των Λιβουρνών, η κυριαρχία των Ελλήνων άρχισε να μειώνεται, πρώτα στο βόρειο και στη συνέχεια στο νότο.
Ακριβώς όταν οι Αρδιαίοι επρόκειτο να καταλάβουν τα τελευταία ελληνικά οχυρά, στο νησί Ίσσα, οι Έλληνες της Ίσσας αναζήτησαν βοήθεια από τη Ρώμη και έγιναν Ρωμαίοι σύμμαχοι.
Η συμμαχία με τους ελληνες της Ίσσας έδωσε στους Ρωμαίους ένα προπύργιο στην Αδριατική και ώθησε τις ορέξεις τους για κυριαρχία στην περιοχή.
Μετά από βίαιες συγκρούσεις οι Ρωμαίοι ανάγκαζαν την Teuta, βασίλισσα των Αρδιαίων, να παραδοθεί.
Έπρεπε να παραιτηθεί από ένα μέρος των εδαφών της και να παραιτηθεί από τη συμμαχία με τους Λιβουρνούς και τους Έλληνες της Φάρου. Ταυτόχρονα, τόσο οι Λιβουρνοί όσο και οι Έλληνες έπρεπε να αναγνωρίσουν τη Ρωμαϊκή κυριαρχία.
Οι Δαλματικές ακτές και τα νησιά, τα οποία ήρθαν κάτω από τη ρωμαϊκή κυριαρχία, έγιναν σημαντικές γέφυρες για τις μεταγενέστερες ρωμαϊκές κατακτήσεις.
Έχοντας επίγνωση του κινδύνου, οι μέχρι στιγμής διαφωνούντες λαοί των Ιλλυριών ενώθηκαν για να πολεμήσουν τους Ρωμαίους.
Ταυτόχρονα, όμως, οι Ρωμαίοι ξανακέκτισαν τα κατεδαφισμένα ελληνικά οχυρά και είχαν κατασκεύασαν νέα, ειδικά στα νησιά.
Μία από τις ναυτικές βάσεις των Ρωμαίων πιθανότατα χτίστηκε, ήδη από τον 2ο αιώνα π.Χ., στον τόπο της σημερινής πόλης του Rab.
Οι Ιλλυριοι πολέμησαν τη ρωμαϊκή κυριαρχία για όχι λιγότερο από δύο αιώνες, αλλά οι Ρωμαίοι συνέτριψαν ανελέητα την επανάστασή τους
FELIX ARBA
Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ρωμαίου αυτοκράτορα Οκταβιανού Αυγούστου, η μικρή ρωμαϊκή αποικία στην τοποθεσία της σημερινής πόλης του Ραμπ ανέβηκε στο καθεστώς Ρωμαϊκής Municipium . Δηλαδή επισήμως αυτοδιοικούμενη ΠΟΛΗ.
Αυτό έγινε το 10 π.χ.
Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Οκταβιανός Αύγουστος την ανακηρύσσει δήμο και της δίνει ανεξαρτησία.
Η πόλη κέρδισε τον τίτλο Felix (χαρούμενη), που σημαίνει ότι ήταν ήδη αναπτυγμένη και πολιτισμένη.
Τα οχυρά και τα τείχη ξαναχτίστηκαν και η ΑΡΒΑ έγινε μινιατούρα της Ρώμης, με το δικό της σύνταγμα, τη δημοτική διοίκηση, τον δημοτικό ταμία, τον ιερέα και τη γερουσία. Πολυάριθμοι ναοί, πλατείες, αίθουσες δικαστηρίων, λουτρά, θέατρα, σύστημα ύδρευσης κλπ. Κατασκευάστηκαν σε αυτή την περίοδο. Λίγες από αυτές τις δομές έχουν επιβιώσει μέχρι σήμερα.
Η ΑΡΒΑ ΕΓΙΝΕ ΡΩΜΑΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ-ΚΟΛΟΝΙΑ
Η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία έπεσε το 476.
Το 493 η ΑΡΒΑ και ολόκληρη η Δαλματία έγιναν μέρος του Οστρογοτθικού Βασιλείου του Θεοδώριχου.
Κατά τα τριάντα χρόνια της κυριαρχίας του Θεοδώριχου η ΑΡΒΑ ευημερούσε, όπως ευημερούσε κατά τη διάρκεια της βασιλείας των πρώτων Ρωμαίων αυτοκρατόρων.
Η πτώση του Οστρογοτθικού βασιλείου και η αποκατάσταση της αυτοκρατορικής εξουσίας στην Ιταλία (544) έφεραν για πρώτη φορά τη Δαλματία υπό βυζαντινή κυριαρχία.
Οι βυζαντινοί προσέφεραν στην πόλη την κάρα του Αγίου Χριστοφόρου.
Η ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΩΝ ΣΛΑΒΩΝ
Τον 6ο και 7ο αιώνα, οι Σλαβικοί λαοί έφτασαν στην περιοχή, στην οποία εξακολουθούν να κατοικούν.
Πριν από τη σλαβική επίθεση οι Ρωμαίοι ζήτησαν καταφύγιο στις παράκτιες πόλεις και στα νησιά, αλλά κατακτήθηκαν και αυτά από τους Σλάβους μετά το θάνατο του αυτοκράτορα Μαυρικίου το 604.
Η ΑΡΒΑ υπέστη την ίδια μοίρα.
Οι Σλάβοι εγκαταστάθηκαν σε όλο το νησί, και μόνο μερικώς επιβίωσε στην πόλη της ΑΡΒΑΣ ο Ρωμαικός πληθυσμός της.
Οι Σλάβοι ήταν γεωργοί και κτηνοτρόφοι και αρχικά δεν νοιάζονταν για τις πόλεις που είχαν περιτοιχιστεί.
Με την πάροδο του χρόνου, όμως, άρχισαν να μετακινούνται και στις πόλεις, αφομοιώνοντας τον ρωμαϊκό πληθυσμό.
Στις πόλεις, στα ποτάμια, στα βουνά και στα χωριά δόθηκαν σλαβικά ονόματα και έτσι η ΆΡΒΑ έγινε Ραμπ.
Για περισσότερο από έναν αιώνα, οι Σλάβοι στη Δαλματία ζούσαν ανεξάρτητοι, παρά τις πολλές προσπάθειες των ρωμαϊκών παπών να καθιερώσουν την ιεραρχία τους.
Ο ίδιος ο Πάπας Ιωάννης Δ '(639-642) ο Δαλματός, έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη Δαλματία.
Όπου οι Ρωμαίοι πάπες απέτυχαν, οι βυζαντινοί αυτοκράτορες πέτυχαν στα μέσα του 8ου αιώνα.
Επέκτειναν την κυριαρχία τους πάνω από την ακτή και τα νησιά, ανακατασκευάστηκαν τα αρχαία ρωμαϊκά οχυρά και καθιέρωσαν αυτόνομους δήμους μετά το πρότυπο του αρχαίου ρωμαϊκού Municipium.
Επίσης, η ΑΡΒΑ είχε δημοτικό συμβούλιο, αξιωματικούς, δικαστή, ταμία και τους φορολογούμενους.
Κατόπιν εμφανίστηκε ο Καρλομάγνος με αξιώσεις στη Δαλματία και ακολούθησε πόλεμος μεταξύ των δύο αυτοκρατοριών.
Η μεταγενέστερη ειρηνευτική συνθήκη του Άαχεν (803) ανέθεσε στη βυζαντινή αυτοκρατορία αρκετές παραλιακές πόλεις και τα νησιά, συμπεριλαμβανομένου της ΑΡΒΑΣ.
Αυτό έκοψε τις παράκτιες πόλεις και τα νησιά από την ενδοχώρα μέχρι τα τέλη του 9ου αιώνα
Κατά τον 9ο αιώνα, η ΑΡΒΑ έγινε αυτόνομος δήμος υπό την βυζαντινή κυριαρχία, αλλά εξακολουθούσε να αντιμετωπίζει με δυσκολία τις φιλοδοξίες του γειτονικού και φιλοπόλεμου Κροατικού βασιλείου, που κατάφερε να επιτύχει από τον βυζαντινό αυτοκράτορα την πληρωμή ετήσιου φόρου που εξασφάλιζε μια τοπική ειρήνη.
Με τη νέα χιλιετία η δύναμη της ισχυρής Βενετικής Δημοκρατίας ήρθε και αναστάτωσε την περιοχή, η οποία, με την εκστρατεία που προώθησε ο δόγης Pietro II Orseolo, επέβαλε αποτελεσματικά την κυριαρχία του στην ΑΡΒΑ, ενισχύοντας έτσι την επιρροή της Βενετίας στη στρατηγική αυτή περιοχή της Αδριατικής.
Η ειρήνη όμως δεν κράτησε πιο πολύ .
Εκατό χρόνια αργότερα το 1102 το Κροατικό Βασίλειο ενσωματώθηκε στην ισχυρή Ουγγρική αυτοκρατορία που άρχισε να εναλλάσσει τη Βενετία στον έλεγχο της ΑΡΒΑΣ, η οποία όμως κατάφερνε να συνεχίσει να απολαμβάνει μια καλή τοπική αυτονομία.
Το 1409 η Βενετία πήρε αποφασιστικά το πάνω χέρι και ξεκίνησε μια μακρά περίοδο κυριαρχίας στην ΑΡΒΑ η οποία έληξε μόλις το 1797.
Η κάρα του Αγίου Χριστοφόρου φυλάσεται στο Μουσείο της Ιεράς Τέχνης στην Εκκλησία του Αγίου Ιουστίνου (Σβετί Ιουστίνα) στο Ραμπ (ΑΡΒΑ) της Κροατίας.
Σύμφωνα με την εκκλησιαστική παράδοση, ένας επίσκοπος έδειξε τα λείψανα από το τείχος της πόλης το 1075 για να τερματίσει την πολιορκία της πόλης από τον ιταλο-νορμανδικό στρατό.
Στην Ελλάδα ο Άγιος Χριστόφορος είναι πολιούχος άγιος του Αγρινίου και του Πικερμίου.
Από την ΑΡΒΑ ήταν ο Μαρίνος ο λιθοξόος, ο πετροκτίστης.
- Συνημμένα
-
- θρησκευτική εικόνα από την Άρβα με ελληνική γραφή
Θες ένα γλυφιτζούρι;grtex 7381 έγραψε: ↑30 Μαρ 2019, 20:41Το Γκιωνης βγαίνει και από το πουλί Γκιώνη, ακόμα και οι Τσακωνες και οι Κρητικοί το έχουν
-
sport billy
- Δημοσιεύσεις: 262
- Εγγραφή: 18 Ιαν 2019, 12:52
- Phorum.gr user: sport billy
- Τοποθεσία: planet Mars
Re: Τελικα οι αρβανιτες ειναι Αλβανοί
Β ΜΕΡΟΣ
Από την ΑΡΒΑ ήταν ο Μαρίνος ο λιθοξόος, ο πετροκτίστης.
Ποιος ήταν αυτός;
Τώρα θα δείτε.
Ο Μαρίνος ο Λιθοξόος ήταν από την Άρβα της Δαλματίας....Αρβαν-ίτης δηλαδή.
Ο Μαρίνος ήταν χριστιανός.
Φυγάς από τον τόπο του την ΑΡΒΑ της Δαλματίας μαζί με τον φίλο του άγιο Λέοντα, επίσης πετρά, εξαιτίας των διωγμών του Διοκλητιανού, κατέφυγε στα τέλη του 2ου αιώνα στο ΑΡΙΜΙΝΙΟΝ (RIMINI) της Ιταλίας και δούλεψε στην ανακατασκευή των τειχών της πόλεως.
Αργότερα έγινε διάκονος την τοπικής εκκλησίας.
Κάποια στιγμή συκοφαντήθηκε και αποφάσισε αγανακτισμένος να εγκαταλείψει την πόλη και να γίνει μοναχός ερημίτης.
Αυτό έγινε το 301 μ.χ
Κατέφυγε σε μια ερημική ορεινή περιοχή για να μονάσει, κάποια χιλιόμετρα μακρυά από την πόλη του ΡΙΜΙΝΙ, σε ένα βουνό.
Το βουνό λεγότανε monte TITANO.
Ο Μαρίνος έφτιαξε εκκλησία (κτίστης γαρ) , που έγινε μοναστήρι και αργότερα ΚΡΑΤΟΣ.
Η ΓΑΛΗΝΟΤΑΤΗ (ΤΙΤΑΝΙΚΗ) ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΙΝΟΥ (Serenissima Repubblica di San Marino)
ΠΟΛΙΤΙΑΚΑ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΙΟ ΑΡΧΑΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΘΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΔΕΝ ΕΦΑΡΜΟΣΤΗΚΕ ΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ ΜΕΧΡΙ ΤΑ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΑΠΟ ΤΟ 1600.
Στην κυριολεξία ο Άγιος Μαρίνος ήταν πάντα...............................................
φιλοσοφημένα
Α Β Α Σ Ι Λ Ε Υ Τ Ο Σ
"Non pagano perché non hanno mai pagato. È stato il loro Santo a lasciarli liberi"
Το πολίτευμα της είναι πολύ ενδιαφέρον, εφαρμόζεται μια μορφή δυαρχίας δύο δημοσίων αρχόντων,
είχε μετά τον Β Παγκόσμιο πόλεμο την μόνη εκλεγμένη δημοκρατικά κομμουνιστική κυβέρνηση,
και ΠΑΝΤΑ ΕΙΧΕ ΙΔΙΑΙΤΕΡΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟ RAB, ΑΡΒΑ.
ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
Δημιουργήθηκε στις αρχές του Μεσαίωνα, το αρχικό κυβερνητικό σώμα είναι το Arengo, αποτελούμενο από τους αρχηγούς κάθε οικογένειας.
Σήμερα, το Arengo είναι το εκλογικό όργανο, ενώ το κύριο όργανο διοίκησης είναι το Μεγάλο και το Γενικό Συμβούλιο.
Το 1243, οι δύο πρώτοι καπετάνιοι ορίστηκαν αντιβασιλείς από το συμβούλιο και το σύστημα αυτό συνέχισε μέχρι σήμερα.
Το συμβούλιο απαρτίζεται από εξήντα μέλη τα οποία εκλέγονται ανά πενταετία βάσει συστήματος αναλογικής εκπροσώπησης.
Τα καθήκοντα του Συμβουλίου συνίστανται στην έγκριση του προϋπολογισμού και στον ορισμό των αντιπροσώπων των καπετάνιων και των επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας.
Κάθε έξι μήνες, το συμβούλιο εκλέγει δύο καπετάνιους αντιβασιλείς να είναι αρχηγοί του κράτους για μια περίοδο έξι μηνών.
Οι αντιβασιλείς επιλέγονται από τα αντιτιθέμενα μέρη για να εξασφαλίσουν ισορροπία ισχύος.
Η ανάληψη της κυβέρνησης των αντιπάλων πραγματοποιείται την 1η Απριλίου και την 1η Οκτωβρίου κάθε χρόνο.
Μόλις ολοκληρωθεί η θητεία ενός αντιβασιλέα, οι πολίτες έχουν τρεις ημέρες για να υποβάλουν τυχόν παράπονα σχετικά με τις δραστηριότητες του αντιβασιλέα. Εάν δικαιολογείται, μπορεί να κινηθεί δικαστική διαδικασία κατά του πρώην αρχηγού του κράτους.
Η εκτελεστική εξουσία ασκείται από το Κρατικό Συνέδριο, το οποίο αποτελείται από τρεις γραμματείς και επτά υπουργεία. Το Συμβούλιο των Δώδεκα εκλέγεται από το Μεγάλο και Γενικό Συμβούλιο για τη διάρκεια της νομοθετικής εξουσίας και χρησιμεύει ως όργανο διεθνούς δικαιοδοσίας καθώς και ως δευτεροβάθμιο δικαστήριο. Δυο κυβερνητικοί αξιωματούχοι εκπροσωπούν το κράτος σε οικονομικά και κληρονομικά ζητήματα.
Το δικαστικό σύστημα του Αγίου Μαρίνου ανατίθεται σε εξωτερικά στελέχη για ιστορικούς και κοινωνικούς λόγους. Οι μόνοι ντόπιοι δικαστές είναι οι ειρηνοδίκες, οι οποίοι χειρίζονται μόνο αστικές υποθέσεις όπου τα ποσά δεν υπερβαίνουν τα 25 εκατομμύρια λιρέτες (περίπου 16.000 δολάρια ΗΠΑ)
Το κράτος του Αγίου Μαρίνου διατήρησε την ανεξαρτησία του παρά τις συχνές εισβολές από τους άρχοντες του Ρίμινι.
Το 1291 ο Πάππας Νικόλαος IV αναγνώρισε την Δημοκρατία, ενώ το 1463 η έκταση της μεγάλωσε καθως συμμετείχε σε μια συμμαχία κερδίζοντας τις γειτονικές περιοχές:
Domagnano,
Fiorentino,
Montegiardino
Serravalle
Ο Άγιος Μαρίνος καταλήφθηκε από εισβολείς μόνο δύο φορές, για σύντομες χρονικές περιόδους.
Το 1503 ο Cesare Borgia, γνωστός ως Duca Valentino, κατέλαβε τη χώρα μέχρι τον θάνατο του πατέρα του Ροντρίγκο Μποργκιά, Πάπα Αλέξανδρου VI, την ίδια χρονιά. Οι πολιτικές αναταραχές μετά τον θάνατο του Πάπα ανάγκασαν τον Cesare Borgia να αποσύρει τις δυνάμεις του από τον Άγιο Μαρίνο.
Το 1739 ο Καρδινάλιος Alberoni χρησιμοποίησε στρατιωτική δύναμη για να καταλάβει τον Άγιο Μαρίνο, αλλά η πολιτική ανυπακοή και οι παράνομες επικοινωνίες με τον Πάπα, Κλήμεντα ΧΙ, συνέβαλαν στην αναγνώριση των δικαιωμάτων του Αγίου Μαρίνου και στην αποκατάσταση της ανεξαρτησίας του.
Από το 1862 ο Σαν Μαρίνο έχει επίσημη συνθήκη φιλίας, αναθεωρημένη αρκετές φορές, με την Ιταλία.
Σήμερα αποτελείται από τις εξής κοινότητες:
Cà Berlone, Cà Chiavello, Cà Giannino, Cà Melone, Cà Ragni, Cà Rigo, Cailungo, Caladino, Calligaria, Canepa, Capanne, Casole, Castellaro, Cerbaiola, Cinque Vie, Confine, Corianino, Crociale, Dogana, Falciano, Fiorina, Galavotto, Gualdicciolo, La Serra, Lesignano, Molarini, Montalbo, Monte Pulito, Murata, Pianacci, Piandivello, Poggio Casalino, Poggio Chiesanuova, Ponte Mellini, Rovereta, San Giovanni sotto le Penne, Santa Mustiola, Spaccio Giannoni, Teglio, Torraccia, Valdragone, Valgiurata e Ventoso.
Ο θυρεός του κράτους αποτελείται από ασπίδα με τους τρεις οχυρωμένους πύργους στις τρεις κορυφές του monte TITANO οι οποίοι υπήρξαν στρατηγικής σημασίας στην υπεράσπιση της δημοκρατίας καθ 'όλη της την ιστορία της.
Πάνω στην κορφή κάθε πύργου υφίσταται μεσαιωνική πένα(γραφίδα) τύπου φτερού.
Από κάτω απ'όλα αυτά υπάρχει η λέξη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Ο πρώτος πύργος Guaita χτιστηκε τον 11ο αιώνα.
Ο δεύερος πύργος Cesta χτιστηκε αρχές 13ου αιώνα.
Ο τρίτος πύργος Montale χτιστηκε αρχές 14ου αιώνα.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Από την ΑΡΒΑ ήταν ο Μαρίνος ο λιθοξόος, ο πετροκτίστης.
Ποιος ήταν αυτός;
Τώρα θα δείτε.
Ο Μαρίνος ο Λιθοξόος ήταν από την Άρβα της Δαλματίας....Αρβαν-ίτης δηλαδή.
Ο Μαρίνος ήταν χριστιανός.
Φυγάς από τον τόπο του την ΑΡΒΑ της Δαλματίας μαζί με τον φίλο του άγιο Λέοντα, επίσης πετρά, εξαιτίας των διωγμών του Διοκλητιανού, κατέφυγε στα τέλη του 2ου αιώνα στο ΑΡΙΜΙΝΙΟΝ (RIMINI) της Ιταλίας και δούλεψε στην ανακατασκευή των τειχών της πόλεως.
Αργότερα έγινε διάκονος την τοπικής εκκλησίας.
Κάποια στιγμή συκοφαντήθηκε και αποφάσισε αγανακτισμένος να εγκαταλείψει την πόλη και να γίνει μοναχός ερημίτης.
Αυτό έγινε το 301 μ.χ
Κατέφυγε σε μια ερημική ορεινή περιοχή για να μονάσει, κάποια χιλιόμετρα μακρυά από την πόλη του ΡΙΜΙΝΙ, σε ένα βουνό.
Το βουνό λεγότανε monte TITANO.
Ο Μαρίνος έφτιαξε εκκλησία (κτίστης γαρ) , που έγινε μοναστήρι και αργότερα ΚΡΑΤΟΣ.
Η ΓΑΛΗΝΟΤΑΤΗ (ΤΙΤΑΝΙΚΗ) ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΙΝΟΥ (Serenissima Repubblica di San Marino)
ΠΟΛΙΤΙΑΚΑ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΙΟ ΑΡΧΑΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΘΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΔΕΝ ΕΦΑΡΜΟΣΤΗΚΕ ΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ ΜΕΧΡΙ ΤΑ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΑΠΟ ΤΟ 1600.
Στην κυριολεξία ο Άγιος Μαρίνος ήταν πάντα...............................................
φιλοσοφημένα
Α Β Α Σ Ι Λ Ε Υ Τ Ο Σ
"Non pagano perché non hanno mai pagato. È stato il loro Santo a lasciarli liberi"
Το πολίτευμα της είναι πολύ ενδιαφέρον, εφαρμόζεται μια μορφή δυαρχίας δύο δημοσίων αρχόντων,
είχε μετά τον Β Παγκόσμιο πόλεμο την μόνη εκλεγμένη δημοκρατικά κομμουνιστική κυβέρνηση,
και ΠΑΝΤΑ ΕΙΧΕ ΙΔΙΑΙΤΕΡΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟ RAB, ΑΡΒΑ.
ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
Δημιουργήθηκε στις αρχές του Μεσαίωνα, το αρχικό κυβερνητικό σώμα είναι το Arengo, αποτελούμενο από τους αρχηγούς κάθε οικογένειας.
Σήμερα, το Arengo είναι το εκλογικό όργανο, ενώ το κύριο όργανο διοίκησης είναι το Μεγάλο και το Γενικό Συμβούλιο.
Το 1243, οι δύο πρώτοι καπετάνιοι ορίστηκαν αντιβασιλείς από το συμβούλιο και το σύστημα αυτό συνέχισε μέχρι σήμερα.
Το συμβούλιο απαρτίζεται από εξήντα μέλη τα οποία εκλέγονται ανά πενταετία βάσει συστήματος αναλογικής εκπροσώπησης.
Τα καθήκοντα του Συμβουλίου συνίστανται στην έγκριση του προϋπολογισμού και στον ορισμό των αντιπροσώπων των καπετάνιων και των επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας.
Κάθε έξι μήνες, το συμβούλιο εκλέγει δύο καπετάνιους αντιβασιλείς να είναι αρχηγοί του κράτους για μια περίοδο έξι μηνών.
Οι αντιβασιλείς επιλέγονται από τα αντιτιθέμενα μέρη για να εξασφαλίσουν ισορροπία ισχύος.
Η ανάληψη της κυβέρνησης των αντιπάλων πραγματοποιείται την 1η Απριλίου και την 1η Οκτωβρίου κάθε χρόνο.
Μόλις ολοκληρωθεί η θητεία ενός αντιβασιλέα, οι πολίτες έχουν τρεις ημέρες για να υποβάλουν τυχόν παράπονα σχετικά με τις δραστηριότητες του αντιβασιλέα. Εάν δικαιολογείται, μπορεί να κινηθεί δικαστική διαδικασία κατά του πρώην αρχηγού του κράτους.
Η εκτελεστική εξουσία ασκείται από το Κρατικό Συνέδριο, το οποίο αποτελείται από τρεις γραμματείς και επτά υπουργεία. Το Συμβούλιο των Δώδεκα εκλέγεται από το Μεγάλο και Γενικό Συμβούλιο για τη διάρκεια της νομοθετικής εξουσίας και χρησιμεύει ως όργανο διεθνούς δικαιοδοσίας καθώς και ως δευτεροβάθμιο δικαστήριο. Δυο κυβερνητικοί αξιωματούχοι εκπροσωπούν το κράτος σε οικονομικά και κληρονομικά ζητήματα.
Το δικαστικό σύστημα του Αγίου Μαρίνου ανατίθεται σε εξωτερικά στελέχη για ιστορικούς και κοινωνικούς λόγους. Οι μόνοι ντόπιοι δικαστές είναι οι ειρηνοδίκες, οι οποίοι χειρίζονται μόνο αστικές υποθέσεις όπου τα ποσά δεν υπερβαίνουν τα 25 εκατομμύρια λιρέτες (περίπου 16.000 δολάρια ΗΠΑ)
Το κράτος του Αγίου Μαρίνου διατήρησε την ανεξαρτησία του παρά τις συχνές εισβολές από τους άρχοντες του Ρίμινι.
Το 1291 ο Πάππας Νικόλαος IV αναγνώρισε την Δημοκρατία, ενώ το 1463 η έκταση της μεγάλωσε καθως συμμετείχε σε μια συμμαχία κερδίζοντας τις γειτονικές περιοχές:
Domagnano,
Fiorentino,
Montegiardino
Serravalle
Ο Άγιος Μαρίνος καταλήφθηκε από εισβολείς μόνο δύο φορές, για σύντομες χρονικές περιόδους.
Το 1503 ο Cesare Borgia, γνωστός ως Duca Valentino, κατέλαβε τη χώρα μέχρι τον θάνατο του πατέρα του Ροντρίγκο Μποργκιά, Πάπα Αλέξανδρου VI, την ίδια χρονιά. Οι πολιτικές αναταραχές μετά τον θάνατο του Πάπα ανάγκασαν τον Cesare Borgia να αποσύρει τις δυνάμεις του από τον Άγιο Μαρίνο.
Το 1739 ο Καρδινάλιος Alberoni χρησιμοποίησε στρατιωτική δύναμη για να καταλάβει τον Άγιο Μαρίνο, αλλά η πολιτική ανυπακοή και οι παράνομες επικοινωνίες με τον Πάπα, Κλήμεντα ΧΙ, συνέβαλαν στην αναγνώριση των δικαιωμάτων του Αγίου Μαρίνου και στην αποκατάσταση της ανεξαρτησίας του.
Από το 1862 ο Σαν Μαρίνο έχει επίσημη συνθήκη φιλίας, αναθεωρημένη αρκετές φορές, με την Ιταλία.
Σήμερα αποτελείται από τις εξής κοινότητες:
Cà Berlone, Cà Chiavello, Cà Giannino, Cà Melone, Cà Ragni, Cà Rigo, Cailungo, Caladino, Calligaria, Canepa, Capanne, Casole, Castellaro, Cerbaiola, Cinque Vie, Confine, Corianino, Crociale, Dogana, Falciano, Fiorina, Galavotto, Gualdicciolo, La Serra, Lesignano, Molarini, Montalbo, Monte Pulito, Murata, Pianacci, Piandivello, Poggio Casalino, Poggio Chiesanuova, Ponte Mellini, Rovereta, San Giovanni sotto le Penne, Santa Mustiola, Spaccio Giannoni, Teglio, Torraccia, Valdragone, Valgiurata e Ventoso.
Ο θυρεός του κράτους αποτελείται από ασπίδα με τους τρεις οχυρωμένους πύργους στις τρεις κορυφές του monte TITANO οι οποίοι υπήρξαν στρατηγικής σημασίας στην υπεράσπιση της δημοκρατίας καθ 'όλη της την ιστορία της.
Πάνω στην κορφή κάθε πύργου υφίσταται μεσαιωνική πένα(γραφίδα) τύπου φτερού.
Από κάτω απ'όλα αυτά υπάρχει η λέξη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
- 328-Panorama-Di-San-Marino-Le-Tre-Torri.jpg (24.15 KiB) Προβλήθηκε 820 φορές
Ο πρώτος πύργος Guaita χτιστηκε τον 11ο αιώνα.
Ο δεύερος πύργος Cesta χτιστηκε αρχές 13ου αιώνα.
Ο τρίτος πύργος Montale χτιστηκε αρχές 14ου αιώνα.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Θες ένα γλυφιτζούρι;grtex 7381 έγραψε: ↑30 Μαρ 2019, 20:41Το Γκιωνης βγαίνει και από το πουλί Γκιώνη, ακόμα και οι Τσακωνες και οι Κρητικοί το έχουν
-
OrderAndChaos
- Δημοσιεύσεις: 628
- Εγγραφή: 02 Οκτ 2018, 17:30
Re: Τελικα οι αρβανιτες ειναι Αλβανοί
Sport Billy, είσαι ήρωας απ'άλλον πλανήτη. 
-
sport billy
- Δημοσιεύσεις: 262
- Εγγραφή: 18 Ιαν 2019, 12:52
- Phorum.gr user: sport billy
- Τοποθεσία: planet Mars
Re: Τελικα οι αρβανιτες ειναι Αλβανοί
Γ ΜΕΡΟΣ[/b]
ΚΑΙ ΤΙ ΜΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΝΕ ΡΕ ΜΑΓΚΑ ΟΙ ΠΥΡΓΟΙ ΤΟΥ ΣΑΝ ΜΑΡΙΝΟ;
Αυτό είναι το επίσημο έμβλημα του Αγίου Μαρίνου από τον 14ο αιώνα
Ο ΘΥΡΕΟΣ του.
Βλέπουμε στο κέντρο τους τρείς πύργους, τις πένες και την λέξη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΚΑΙ ΤΙ ΜΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΝΕ ΡΕ ΜΑΓΚΑ ΟΙ ΠΥΡΓΟΙ ΤΟΥ ΣΑΝ ΜΑΡΙΝΟ;
Αυτό είναι το επίσημο έμβλημα του Αγίου Μαρίνου από τον 14ο αιώνα
Ο ΘΥΡΕΟΣ του.
Βλέπουμε στο κέντρο τους τρείς πύργους, τις πένες και την λέξη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Θες ένα γλυφιτζούρι;grtex 7381 έγραψε: ↑30 Μαρ 2019, 20:41Το Γκιωνης βγαίνει και από το πουλί Γκιώνη, ακόμα και οι Τσακωνες και οι Κρητικοί το έχουν
-
sport billy
- Δημοσιεύσεις: 262
- Εγγραφή: 18 Ιαν 2019, 12:52
- Phorum.gr user: sport billy
- Τοποθεσία: planet Mars
Re: Τελικα οι αρβανιτες ειναι Αλβανοί
Δ΄ΜΕΡΟΣ
26/03/2018 σελίδα 44 είχα γράψει:
Όπως βλέπετε κι εσείς το έμβλημα του Αγίου Μαρίνου βρίσκεται στο κέντρο της φερόμενης ως σφραγίδας του Γ. Καστριώτη του 15ου αιώνα.
Σίγουρα δεν μπήκε εκεί τυχαία και σίγουρα ο Καστριώτης δεν περίμενε χρήματα ή στρατεύματα από την μικροσκοπική αδύναμη δημοκρατία.
Το έμβλημα του Αγίου Μαρίνου μπήκε στο κέντρο του δικεφάλλου αητού στην σφραγίδα του Καστρώτη είτε για λόγους ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ, είτε για λόγους ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ-ΑΡΧΩΝ-ΙΔΑΝΙΚΩΝ.
Αν είναι για λόγους ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ, τότε ή ο Καστριώτης είχε καταγωγή από τον Άγιο Μαρίνο, ή με τον θυρεό του Αγίου Μαρίνου υπενθύμιζε τον Μαρίνο τον Αρβανίτη και την κοινή τους καταγωγή.
Οι επίσημες αργίες του Αγίου Μαρίνου είναι οι κάτωθι:
(Τα sos έντονο χρώμα.)
1 January // New Year's Day // Festival marking the beginning of the new year
6 January // Epiphany // Commemorates the visit of the three wise men or magi to the infant Jesus
5 February // Feast of Saint Agatha // Commemoration of Saint Agatha, patroness of the Republic, as well as liberation from foreign rule
Variable, //the first Sunday after the full moon and the March equinox Easter //Resurrection of Jesus
Variable, //the Monday after Easter day // Easter Monday Monday after Easter day
25 March// Anniversary of the Arengo// Anniversary of the Arengo and the Festa delle Milizie (Feast of the Militants)
1 May // Labour Day // Celebration of workers and employees
Variable, //the first Thursday after Trinity Sunday // Corpus Christi Commemoration of the body and blood of Jesus Christ
28 July // Liberation from Fascism // Commemoration of the fall of the Sammarinese Fascist Party
15 August // Ferragosto (Assumption)// Commemoration of the Virgin Mary's assumption into heaven
3 September// The Feast of San Marino and the Republic// National feast of San Marino, celebrating the origin of the Republic in 301
1 November // All Saints' Day //Feast dedicated to all saints
2 November// Commemoration of all those who died at war// Remembrance of all those who gave their lives for San Marino in war
8 December // Immaculate Conception// Remembrance of the Virgin Mary's conception without original sin
24 December // Christmas Eve// Day before the commemoration of the birth of Jesus
25 December // Christmas// Birth of Jesus
26 December // Saint Stephen's Day // Commemoration of the death of Saint Stephen, the first Christian martyr
31 December New Year's Eve Celebration which closes and marks the end of the year
Πολιούχος Αγία του Αγίου Μαρίνου είναι η ΑΓΙΑ ΑΓΑΘΗ, η νεαρή Χριστιανή από την Κατάνη, που μαρτύρησε στην πόλη της επί αυτοκράτορος Δεκίου το 251 μ.χ.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
26/03/2018 σελίδα 44 είχα γράψει:
Η ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΤΟΥ Γ.ΚΑΣΤΡΙΩΤΗ από το μουσείο της Κοπενγχάγηςsport billy έγραψε: ↑26 Μαρ 2019, 22:49
3. Στο κέντρο της σφραγίδας και μέσα στον κύκλο ξεπηδούν τρεις στύλοι με τον κεντρικό να είναι ψηλότερος από τους άλλους. Στους στύλους επικάθονται τρία όμοια σύμβολα σαν ανάποδα εξάρια. Η συγκεκριμένη παράσταση εντός του κύκλου είναι προς διερεύνηση.
Σίγουρα δεν μπήκε εκεί τυχαία και σίγουρα ο Καστριώτης δεν περίμενε χρήματα ή στρατεύματα από την μικροσκοπική αδύναμη δημοκρατία.
Το έμβλημα του Αγίου Μαρίνου μπήκε στο κέντρο του δικεφάλλου αητού στην σφραγίδα του Καστρώτη είτε για λόγους ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ, είτε για λόγους ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ-ΑΡΧΩΝ-ΙΔΑΝΙΚΩΝ.
Αν είναι για λόγους ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ, τότε ή ο Καστριώτης είχε καταγωγή από τον Άγιο Μαρίνο, ή με τον θυρεό του Αγίου Μαρίνου υπενθύμιζε τον Μαρίνο τον Αρβανίτη και την κοινή τους καταγωγή.
Οι επίσημες αργίες του Αγίου Μαρίνου είναι οι κάτωθι:
(Τα sos έντονο χρώμα.)
1 January // New Year's Day // Festival marking the beginning of the new year
6 January // Epiphany // Commemorates the visit of the three wise men or magi to the infant Jesus
5 February // Feast of Saint Agatha // Commemoration of Saint Agatha, patroness of the Republic, as well as liberation from foreign rule
Variable, //the first Sunday after the full moon and the March equinox Easter //Resurrection of Jesus
Variable, //the Monday after Easter day // Easter Monday Monday after Easter day
25 March// Anniversary of the Arengo// Anniversary of the Arengo and the Festa delle Milizie (Feast of the Militants)
1 May // Labour Day // Celebration of workers and employees
Variable, //the first Thursday after Trinity Sunday // Corpus Christi Commemoration of the body and blood of Jesus Christ
28 July // Liberation from Fascism // Commemoration of the fall of the Sammarinese Fascist Party
15 August // Ferragosto (Assumption)// Commemoration of the Virgin Mary's assumption into heaven
3 September// The Feast of San Marino and the Republic// National feast of San Marino, celebrating the origin of the Republic in 301
1 November // All Saints' Day //Feast dedicated to all saints
2 November// Commemoration of all those who died at war// Remembrance of all those who gave their lives for San Marino in war
8 December // Immaculate Conception// Remembrance of the Virgin Mary's conception without original sin
24 December // Christmas Eve// Day before the commemoration of the birth of Jesus
25 December // Christmas// Birth of Jesus
26 December // Saint Stephen's Day // Commemoration of the death of Saint Stephen, the first Christian martyr
31 December New Year's Eve Celebration which closes and marks the end of the year
Πολιούχος Αγία του Αγίου Μαρίνου είναι η ΑΓΙΑ ΑΓΑΘΗ, η νεαρή Χριστιανή από την Κατάνη, που μαρτύρησε στην πόλη της επί αυτοκράτορος Δεκίου το 251 μ.χ.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Θες ένα γλυφιτζούρι;grtex 7381 έγραψε: ↑30 Μαρ 2019, 20:41Το Γκιωνης βγαίνει και από το πουλί Γκιώνη, ακόμα και οι Τσακωνες και οι Κρητικοί το έχουν
-
sport billy
- Δημοσιεύσεις: 262
- Εγγραφή: 18 Ιαν 2019, 12:52
- Phorum.gr user: sport billy
- Τοποθεσία: planet Mars
Re: Τελικα οι αρβανιτες ειναι Αλβανοί
Ε ΜΕΡΟΣ
Πολιούχος Αγία του Αγίου Μαρίνου είναι η ΑΓΙΑ ΑΓΑΘΗ, η νεαρή Χριστιανή από την Κατάνη που μαρτύρησε στην πόλη της επί αυτοκράτορος Δεκίου το 251 μ.χ.
Το 251 μ.χ νομίζω καταλαβαίνουμε όλοι ποιοι κατοικούσαν την Κατάνη της Σικελίας.
Η γιορτή στην Κατάνη αρχές Φεβρουαρίου προς τιμήν της Αγίας Αγαθής είναι η τρίτη μεγαλύτερη χριστιανική "φιέστα" στον κόσμο!
ΑΓΙΑ ΑΓΑΘΗ
πηγή https://www.pemptousia.gr/2019/02/i-agi ... pathiseon/ με διορθώσεις από wikipedia
San Giovanni Galermo, 8 settembre 229 / 235 – Catania, 5 febbraio 251
Η Αγία Αγάθη υπήρξε τέκνο οικογενείας που διακρινόταν για την ευγενή καταγωγή, τον πλούτο και την ευσέβειά της ανάμεσα στις άλλες οικογένειες στην Πάνορμο λίγο έξω από την Κατάνη όπου ο ευκατάστατος Πατέρας της διατηρούσε έπαυλη-υποστατικό.
Στα 251 μ.Χ. έπαρχος της νήσου έγινε ο Κουϊντιανός ο οποίος προσβλέποντας στην άνοδό του στα ύπατα αξιώματα, έσπευδε να πραγματοποιεί τις εντολές του αυτοκράτορος Δεκίου που αγωνιζόταν να εξαφανίσει τους χριστιανούς από την Ρώμη και την περιφέρειά της. Η Αγάθη ήταν μόλις 15 ετών όταν ακούστηκε ότι ξέσπασε ο διωγμός κατά των χριστιανών στην πρωτεύουσα. [ΜΑΛΛΟΝ 21 ΗΤΑΝΕ]
Η μικρή κοπέλα δεν δείλιασε στο άκουσμα της είδησης. Οπλισμένη με την ακράδαντη πίστη της στον Ιησού Χριστό και περισσή τόλμη που είχε την ρίζα της στην αιματηρή θυσία του εσταυρωμένου Νυμφίου της ψυχής της, έσπευσε να στερεώσει στην πίστη και να νουθετήσει τους χριστιανούς του νησιού, τονίζοντας την αξία της αιώνιας ζωής.
Η δραστηριότητά της αυτή δεν ήταν δυνατόν να αφήσει ασυγκίνητο τον έπαρχο Κουϊντιανό ο οποίος καθώς έμαθε πληροφορίες για την καταγωγή και την οικονομική της επιφάνεια, προσπάθησε να κερδίσει την εύνοιά της.
Όταν κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να πράξει τίποτε, έστειλε απόσπασμα να την συλλάβει και να την οδηγήσει ενώπιόν του, στην πόλη της Κατάνης στο ίδιο νησί, όπου είχε την έδρα της διοικήσεώς του.
Όργανο συνεργασίας του Κουϊντιανού με τον μισόκαλο διάβολο ανέλαβε η φημισμένη για την αμαρτωλή ζωή της γυναίκα, η Αφροδισία με τις κόρες της.
Σαν άλλη Αιγυπτία γυναίκα του Φαραώ «έσπευδε κολακείαις» (δοξαστικό αποστίχων όρθρου Μεγάλης Δευτέρας) να πείσει την νεαρή μάρτυρα να ξεστρατίσει από τον δρόμο της ενάρετης ζωής.
Προσπαθούσε λοιπόν να ξυπνήσει μέσα της την γυναικεία φιλαρέσκεια∙ τι άλλο μπορούσε να θέλει μια γυναίκα αφημένη στις ηδονές του κόσμου και τα πάθη της από αναζήτηση κι άλλης ηδονής, δόξα και πλούτο;
Όλα αυτά θα ανήκαν στην Αγάθη αν υποχωρούσε και θυσίαζε στα είδωλα. Οι αμαρτωλές γυναίκες χρησιμοποίησαν την γλώσσα της διπλωματίας με την επίπλαστη ευγένεια που απέχει από την αληθινή αρετή. Η μικρή Αγάθη αντιστεκόταν σ’αυτήν την κατάσταση ενατενίζοντας τον Ιησού Χριστό και θεωρώντας τα ταξίματά τους, σκύβαλα του κόσμου τούτου. Τότε εκείνες μανιασμένες την απειλούσαν λέγοντας ότι μόνο ο θάνατος μπορεί να την συνετίσει για την «απείθειά» της στο αυτοκρατορικό διάταγμα και την ειδωλική θρησκεία….
Αγανακτισμένες οι γυναίκες έδωσαν αναφορά για τα πεπραγμένα τους στον Κουϊντιανό ο οποίος εξοργισμένος κάλεσε την Αγάθη σε απολογία. Όταν παραστάθηκε μπροστά του εκείνος θαμπώθηκε από την ομορφιά της και σκέφτηκε να την κάνει γυναίκα του∙ έπρεπε όμως να ακολουθήσει την δική του πίστη. Για να το πετύχει έπρεπε να την πείσει να ακολουθήσει την παραδομένη θρησκεία του δωδεκάθεου ξεκινώντας από τον εκφοβισμό της κατά την ανάκριση….
Στις φοβερές απειλές και τις προσβολές του, η παρθένος παρέμενε ακλόνητη. Η μεγάλη πίστη της, η υπομονή της καθώς και η έμπυρη προσευχή της, της έδιναν την δύναμη να αντιστέκεται στην εντολή να θυσιάσει στους ψευδοθεούς της πλάνης και της απώλειας. Προσβεβλημένος από την στάση της έδωσε εντολή να την βασανίσουν με σπαθισμό και να την φυλακίσουν. Αδύναμη και εξαντλημένη από τα βασανιστήρια την έριξαν στην φυλακή όπου η Αγία επιδόθηκε σε εκτενή προσευχή.
Και την επόμενη ημέρα η Αγία αντιμετώπισε με θάρρος τον έπαρχο Κουϊντιανό δηλώνοντας το αμετάθετο της γνώμης της.
Η εντολή του πλέον ήταν αποτρόπαια: Αφού την γυμνώσουν, να ξεριζώσουν οι δήμιοι με την πυράγρα (πυρωμένη σιδερένια τανάλια) τον ένα μαστό της (κατ’άλλους βιογράφους και τους δύο). Προσπαθούσε έτσι να ρεζιλέψει την παρθένο με την έκθεση σε δημόσια θέα του γυμνού σώματός της και ακολούθως να την πονέσει σωματικά και ψυχικά αφαιρώντας από το σώμα της ένα από τα ιερότερα μέλη του γυναικείου κορμιού, τον μαστό, ο οποίος μακαρίσθηκε από την Αγία Μαρία την Μαγδαληνή (Λουκ. ΙΑ, 27) και από τον οποίο εθήλασε και ο ίδιος ο Κύριος της δόξης κατά την βρεφική του ηλικία.
Η μαστεκτομή δεν ήταν ένα συνηθισμένο μαρτύριο∙ συνήθως γινόταν με σπαθί ή μαχαίρι.
Επί του προκειμένου, οι δήμιοι με την πυράγρα συνέστρεφαν τον μαστό μέχρι να τον ξεριζώσουν από την θέση του. Τον φρικτό πόνο διαδεχόταν η αιμορραγία…..
Το αμείωτο θάρρος της και η ακλόνητη συμπεριφορά της εξόργισαν τον Κουϊντιανό, ο οποίος αμέσως μετά έδωσε εντολή να την κλείσουν στην φυλακή μαζί με τους ειδεχθέστερους εγκληματίες βαρυποινίτες. Φυσικά το αθώο κορίτσι αισθανόταν ανάμεσα στους κακούργους, ως «πρόβατον εν μέσω λύκων» (Ματθ. Ι’, 16).
Προσευχόμενη η Αγία προσπαθούσε να ηρεμήσει από τους πόνους του μαρτυρίου της όταν ξαφνικά το κελλί της φυλακής γέμισε από ουράνιο φως. Τότε αντίκρυσε ένα παιδί που κρατούσε λαμπάδα αναμμένη που φώτιζε όλο τον χώρο. Πίσω του ακολουθούσε ένας ηλικιωμένος άνδρας κρατώντας ένα κιβωτίδιο με πολλά φάρμακα. Όταν όμως της ζήτησε να του δείξει τις πληγές της, εκείνη αρνήθηκε την βοήθειά του. Ο γέροντας αναγκάστηκε να της αποκαλύψει την ταυτότητα και την αποστολή του: ήταν ο Απόστολος Πέτρος συνοδευόμενος από Άγιο Άγγελο και εστάλη κατ’εντολήν του Ιησού Χριστού για να την θεραπεύσει και να την ενισχύσει στον αγώνα της για την κατάκτηση της αιώνιας ζωής. Αμέσως εξαφανίστηκε ενώ η Παρθένος διεπίστωσε ότι θεραπεύτηκαν οι πληγές της και αποκαταστάθηκαν οι μαστοί της. Όχι μόνον αυτά αλλά και τα δεσμά της λύθηκαν…. Αυτά τα συγκλονιστικά θαύματα ήταν η αιτία οι φρουροί να εγκαταλείψουν την φυλακή έντρομοι. Έτσι η Αγία γονάτισε και επιδόθηκε σε εκτενή δοξολογία του Θεού για τα θαυμάσια που εποίησε σ’αυτήν την αναξία και ταπεινή δούλη Του αν και οι συνδέσμιοι της Αγίας την προέτρεπαν να εκμεταλλευθεί την ευκαιρία και να εγκαταλείψει το κελλί της. Ενισχυμένη από την χάρη του Παναγίου Πνεύματος η νεαρή κόρη ζητούσε την βοήθεια του Νυμφίου της Ιησού Χριστού να αξιωθεί του μαρτυρικού στεφάνου….
Μετά την παρέλευση τεσσάρων ημερών ο Κουϊντιανός την κάλεσε εκ νέου σε απολογία στο μικρό αμφιθέατρο της πόλεως. Ο έπαρχος την θαύμασε σαν την είδε θεραπευμένη θεωρώντας ότι την βοήθησαν οι Ολύμπιοι θεοί. Η κοπέλλα όμως δεν δίστασε να αποκαλύψει με παρρησία ενώπιον όλων τον Ιησού Χριστό ως θεράποντά της.
Η επιμονή της στην ομολογία αυτή εξόργισε τον έπαρχο που διέταξε επί τόπου να ανάψουν κάρβουνα και να ρίξουν σ’αυτά σπασμένα κεραμίδια και αφού πυρακτωθούν καλά να σύρουν πάνω τους την μάρτυρα η οποία υπέμενε αγόγγυστα και αυτό το μαρτύριο…..
Ξαφνικά έγινε μέγας σεισμός ενώ από το ηφαίστειο της Αίτνας άρχισε να βγαίνει φωτιά, πυρωμένες πέτρες και λάβα που στο διάβα τους απειλούσαν να καταστρέψουν τα πάντα.
Όλοι θεώρησαν το γεγονός σαν παρέμβαση της θείας δίκης για την άδικη μεταχείριση της παρθένου και κλαίγοντας ικέτευαν τον έπαρχο να σταματήσει τα βασανιστήρια της μικρής κοπέλλας.
Εκείνος σκεπτόμενος την πιθανή εξέγερση του λαού διέταξε να φυλακίσουν και πάλι την Αγάθη. Αποκαμωμένη από τα φρικτά μαρτύρια, με όση δύναμη είχε, ύψωσε τα χέρια της στον ουρανό και πρόφερε την τελευταία της προσευχή. Ακολούθως παρέδωσε ειρηνικά το πνεύμα της στον Κύριο της δόξης. Ήταν τότε η 5η Φεβρουαρίου του έτους 251.
Οι χριστιανοί της πόλεως έσπευσαν στην φυλακή και παρέλαβαν το ιερό σκήνωμα της Αγίας για να το ενταφιάσουν.
Όταν τοποθετούσαν το λείψανο στην προετοιμασμένη σαρκοφάγο, εμφανίστηκε ένας λαμπροφορεμένος νέος συνοδευόμενος από εκατό παιδιά, όλοι τους άγνωστοι στην πόλη της Κατάνης.
Ο νέος κρατούσε μια μαρμάρινη πλάκα την οποία τοποθέτησε επάνω στον τάφο της Αγίας και η οποία έγραφε στα λατινικά τα εξής λόγια: «Mentem sanctam, spontaneam, honorem Deo et patriae liberationem»
δηλαδή : «Νους όσιος, αυτοπροαίρετος, τιμή εις Θεόν και πατρίδος λύτρωσις».
Αυτό σημαίνει ότι η Αγία διέθετε νού όσιο, ενάρετο, αποχωρισμένο από την σαρκικότητα, που με ιδία της προαίρεση προχώρησε στο μαρτύριο∙ η θυσία της αποτέλεσε αναφορά τιμής στον αληθινό Θεό και σήμανε την λύτρωση της πατρίδος της από τον ζόφο της ειδωλολατρίας….
Τότε όλοι κατάλαβαν ότι επρόκειτο για τον Φύλακα Άγγελο της Αγίας και απέδωσαν δόξα και αίνο στον Θεό.
Αμετανόητος ο Κουϊντιανός προσπάθησε να οικειοποιηθεί την περιουσία της Αγίας∙ όμως τον πρόλαβε φρικτός θάνατος γιατί τα άλογά του αφηνίασαν και έπεσε η καρότσα στην οποία επέβαινε στα ορμητικά ύδατα του ποταμού της πόλεως…..
Κατά την πρώτη επέτειο του μαρτυρίου της Αγίας, εξερράγη η Αίτνα και απειλούσε την Κατάνη με ολοσχερή καταστροφή. Τότε οι ειδωλολάτρες μαζί με τους χριστιανούς έσπευσαν στον τάφο της Αγίας και αφού αφαίρεσαν το μεταξένιο πέπλο που κάλυπτε το σκήνωμά της, το’βαλαν μπροστά στον ποταμό της λάβας. Το θαύμα ήταν μεγάλο : η λάβα σταμάτησε και το πέπλο παρέμεινε άθικτο.
Το ίδιο θαύμα επαναλήφθηκε πολλές φορές και έκτοτε θεωρείται πολιούχος και προστάτης της Κατάνης η Αγία Αγάθη.
Η μετακομιδή του Ιερού λειψάνου της Αγίας και η επαναφορά του στην Κατάνη
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Πολιούχος Αγία του Αγίου Μαρίνου είναι η ΑΓΙΑ ΑΓΑΘΗ, η νεαρή Χριστιανή από την Κατάνη που μαρτύρησε στην πόλη της επί αυτοκράτορος Δεκίου το 251 μ.χ.
Το 251 μ.χ νομίζω καταλαβαίνουμε όλοι ποιοι κατοικούσαν την Κατάνη της Σικελίας.
Η γιορτή στην Κατάνη αρχές Φεβρουαρίου προς τιμήν της Αγίας Αγαθής είναι η τρίτη μεγαλύτερη χριστιανική "φιέστα" στον κόσμο!
ΑΓΙΑ ΑΓΑΘΗ
πηγή https://www.pemptousia.gr/2019/02/i-agi ... pathiseon/ με διορθώσεις από wikipedia
San Giovanni Galermo, 8 settembre 229 / 235 – Catania, 5 febbraio 251
Η Αγία Αγάθη υπήρξε τέκνο οικογενείας που διακρινόταν για την ευγενή καταγωγή, τον πλούτο και την ευσέβειά της ανάμεσα στις άλλες οικογένειες στην Πάνορμο λίγο έξω από την Κατάνη όπου ο ευκατάστατος Πατέρας της διατηρούσε έπαυλη-υποστατικό.
Στα 251 μ.Χ. έπαρχος της νήσου έγινε ο Κουϊντιανός ο οποίος προσβλέποντας στην άνοδό του στα ύπατα αξιώματα, έσπευδε να πραγματοποιεί τις εντολές του αυτοκράτορος Δεκίου που αγωνιζόταν να εξαφανίσει τους χριστιανούς από την Ρώμη και την περιφέρειά της. Η Αγάθη ήταν μόλις 15 ετών όταν ακούστηκε ότι ξέσπασε ο διωγμός κατά των χριστιανών στην πρωτεύουσα. [ΜΑΛΛΟΝ 21 ΗΤΑΝΕ]
Η μικρή κοπέλα δεν δείλιασε στο άκουσμα της είδησης. Οπλισμένη με την ακράδαντη πίστη της στον Ιησού Χριστό και περισσή τόλμη που είχε την ρίζα της στην αιματηρή θυσία του εσταυρωμένου Νυμφίου της ψυχής της, έσπευσε να στερεώσει στην πίστη και να νουθετήσει τους χριστιανούς του νησιού, τονίζοντας την αξία της αιώνιας ζωής.
Η δραστηριότητά της αυτή δεν ήταν δυνατόν να αφήσει ασυγκίνητο τον έπαρχο Κουϊντιανό ο οποίος καθώς έμαθε πληροφορίες για την καταγωγή και την οικονομική της επιφάνεια, προσπάθησε να κερδίσει την εύνοιά της.
Όταν κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να πράξει τίποτε, έστειλε απόσπασμα να την συλλάβει και να την οδηγήσει ενώπιόν του, στην πόλη της Κατάνης στο ίδιο νησί, όπου είχε την έδρα της διοικήσεώς του.
Όργανο συνεργασίας του Κουϊντιανού με τον μισόκαλο διάβολο ανέλαβε η φημισμένη για την αμαρτωλή ζωή της γυναίκα, η Αφροδισία με τις κόρες της.
Σαν άλλη Αιγυπτία γυναίκα του Φαραώ «έσπευδε κολακείαις» (δοξαστικό αποστίχων όρθρου Μεγάλης Δευτέρας) να πείσει την νεαρή μάρτυρα να ξεστρατίσει από τον δρόμο της ενάρετης ζωής.
Προσπαθούσε λοιπόν να ξυπνήσει μέσα της την γυναικεία φιλαρέσκεια∙ τι άλλο μπορούσε να θέλει μια γυναίκα αφημένη στις ηδονές του κόσμου και τα πάθη της από αναζήτηση κι άλλης ηδονής, δόξα και πλούτο;
Όλα αυτά θα ανήκαν στην Αγάθη αν υποχωρούσε και θυσίαζε στα είδωλα. Οι αμαρτωλές γυναίκες χρησιμοποίησαν την γλώσσα της διπλωματίας με την επίπλαστη ευγένεια που απέχει από την αληθινή αρετή. Η μικρή Αγάθη αντιστεκόταν σ’αυτήν την κατάσταση ενατενίζοντας τον Ιησού Χριστό και θεωρώντας τα ταξίματά τους, σκύβαλα του κόσμου τούτου. Τότε εκείνες μανιασμένες την απειλούσαν λέγοντας ότι μόνο ο θάνατος μπορεί να την συνετίσει για την «απείθειά» της στο αυτοκρατορικό διάταγμα και την ειδωλική θρησκεία….
Αγανακτισμένες οι γυναίκες έδωσαν αναφορά για τα πεπραγμένα τους στον Κουϊντιανό ο οποίος εξοργισμένος κάλεσε την Αγάθη σε απολογία. Όταν παραστάθηκε μπροστά του εκείνος θαμπώθηκε από την ομορφιά της και σκέφτηκε να την κάνει γυναίκα του∙ έπρεπε όμως να ακολουθήσει την δική του πίστη. Για να το πετύχει έπρεπε να την πείσει να ακολουθήσει την παραδομένη θρησκεία του δωδεκάθεου ξεκινώντας από τον εκφοβισμό της κατά την ανάκριση….
Στις φοβερές απειλές και τις προσβολές του, η παρθένος παρέμενε ακλόνητη. Η μεγάλη πίστη της, η υπομονή της καθώς και η έμπυρη προσευχή της, της έδιναν την δύναμη να αντιστέκεται στην εντολή να θυσιάσει στους ψευδοθεούς της πλάνης και της απώλειας. Προσβεβλημένος από την στάση της έδωσε εντολή να την βασανίσουν με σπαθισμό και να την φυλακίσουν. Αδύναμη και εξαντλημένη από τα βασανιστήρια την έριξαν στην φυλακή όπου η Αγία επιδόθηκε σε εκτενή προσευχή.
Και την επόμενη ημέρα η Αγία αντιμετώπισε με θάρρος τον έπαρχο Κουϊντιανό δηλώνοντας το αμετάθετο της γνώμης της.
Η εντολή του πλέον ήταν αποτρόπαια: Αφού την γυμνώσουν, να ξεριζώσουν οι δήμιοι με την πυράγρα (πυρωμένη σιδερένια τανάλια) τον ένα μαστό της (κατ’άλλους βιογράφους και τους δύο). Προσπαθούσε έτσι να ρεζιλέψει την παρθένο με την έκθεση σε δημόσια θέα του γυμνού σώματός της και ακολούθως να την πονέσει σωματικά και ψυχικά αφαιρώντας από το σώμα της ένα από τα ιερότερα μέλη του γυναικείου κορμιού, τον μαστό, ο οποίος μακαρίσθηκε από την Αγία Μαρία την Μαγδαληνή (Λουκ. ΙΑ, 27) και από τον οποίο εθήλασε και ο ίδιος ο Κύριος της δόξης κατά την βρεφική του ηλικία.
Η μαστεκτομή δεν ήταν ένα συνηθισμένο μαρτύριο∙ συνήθως γινόταν με σπαθί ή μαχαίρι.
Επί του προκειμένου, οι δήμιοι με την πυράγρα συνέστρεφαν τον μαστό μέχρι να τον ξεριζώσουν από την θέση του. Τον φρικτό πόνο διαδεχόταν η αιμορραγία…..
Το αμείωτο θάρρος της και η ακλόνητη συμπεριφορά της εξόργισαν τον Κουϊντιανό, ο οποίος αμέσως μετά έδωσε εντολή να την κλείσουν στην φυλακή μαζί με τους ειδεχθέστερους εγκληματίες βαρυποινίτες. Φυσικά το αθώο κορίτσι αισθανόταν ανάμεσα στους κακούργους, ως «πρόβατον εν μέσω λύκων» (Ματθ. Ι’, 16).
Προσευχόμενη η Αγία προσπαθούσε να ηρεμήσει από τους πόνους του μαρτυρίου της όταν ξαφνικά το κελλί της φυλακής γέμισε από ουράνιο φως. Τότε αντίκρυσε ένα παιδί που κρατούσε λαμπάδα αναμμένη που φώτιζε όλο τον χώρο. Πίσω του ακολουθούσε ένας ηλικιωμένος άνδρας κρατώντας ένα κιβωτίδιο με πολλά φάρμακα. Όταν όμως της ζήτησε να του δείξει τις πληγές της, εκείνη αρνήθηκε την βοήθειά του. Ο γέροντας αναγκάστηκε να της αποκαλύψει την ταυτότητα και την αποστολή του: ήταν ο Απόστολος Πέτρος συνοδευόμενος από Άγιο Άγγελο και εστάλη κατ’εντολήν του Ιησού Χριστού για να την θεραπεύσει και να την ενισχύσει στον αγώνα της για την κατάκτηση της αιώνιας ζωής. Αμέσως εξαφανίστηκε ενώ η Παρθένος διεπίστωσε ότι θεραπεύτηκαν οι πληγές της και αποκαταστάθηκαν οι μαστοί της. Όχι μόνον αυτά αλλά και τα δεσμά της λύθηκαν…. Αυτά τα συγκλονιστικά θαύματα ήταν η αιτία οι φρουροί να εγκαταλείψουν την φυλακή έντρομοι. Έτσι η Αγία γονάτισε και επιδόθηκε σε εκτενή δοξολογία του Θεού για τα θαυμάσια που εποίησε σ’αυτήν την αναξία και ταπεινή δούλη Του αν και οι συνδέσμιοι της Αγίας την προέτρεπαν να εκμεταλλευθεί την ευκαιρία και να εγκαταλείψει το κελλί της. Ενισχυμένη από την χάρη του Παναγίου Πνεύματος η νεαρή κόρη ζητούσε την βοήθεια του Νυμφίου της Ιησού Χριστού να αξιωθεί του μαρτυρικού στεφάνου….
Μετά την παρέλευση τεσσάρων ημερών ο Κουϊντιανός την κάλεσε εκ νέου σε απολογία στο μικρό αμφιθέατρο της πόλεως. Ο έπαρχος την θαύμασε σαν την είδε θεραπευμένη θεωρώντας ότι την βοήθησαν οι Ολύμπιοι θεοί. Η κοπέλλα όμως δεν δίστασε να αποκαλύψει με παρρησία ενώπιον όλων τον Ιησού Χριστό ως θεράποντά της.
Η επιμονή της στην ομολογία αυτή εξόργισε τον έπαρχο που διέταξε επί τόπου να ανάψουν κάρβουνα και να ρίξουν σ’αυτά σπασμένα κεραμίδια και αφού πυρακτωθούν καλά να σύρουν πάνω τους την μάρτυρα η οποία υπέμενε αγόγγυστα και αυτό το μαρτύριο…..
Ξαφνικά έγινε μέγας σεισμός ενώ από το ηφαίστειο της Αίτνας άρχισε να βγαίνει φωτιά, πυρωμένες πέτρες και λάβα που στο διάβα τους απειλούσαν να καταστρέψουν τα πάντα.
Όλοι θεώρησαν το γεγονός σαν παρέμβαση της θείας δίκης για την άδικη μεταχείριση της παρθένου και κλαίγοντας ικέτευαν τον έπαρχο να σταματήσει τα βασανιστήρια της μικρής κοπέλλας.
Εκείνος σκεπτόμενος την πιθανή εξέγερση του λαού διέταξε να φυλακίσουν και πάλι την Αγάθη. Αποκαμωμένη από τα φρικτά μαρτύρια, με όση δύναμη είχε, ύψωσε τα χέρια της στον ουρανό και πρόφερε την τελευταία της προσευχή. Ακολούθως παρέδωσε ειρηνικά το πνεύμα της στον Κύριο της δόξης. Ήταν τότε η 5η Φεβρουαρίου του έτους 251.
Οι χριστιανοί της πόλεως έσπευσαν στην φυλακή και παρέλαβαν το ιερό σκήνωμα της Αγίας για να το ενταφιάσουν.
Όταν τοποθετούσαν το λείψανο στην προετοιμασμένη σαρκοφάγο, εμφανίστηκε ένας λαμπροφορεμένος νέος συνοδευόμενος από εκατό παιδιά, όλοι τους άγνωστοι στην πόλη της Κατάνης.
Ο νέος κρατούσε μια μαρμάρινη πλάκα την οποία τοποθέτησε επάνω στον τάφο της Αγίας και η οποία έγραφε στα λατινικά τα εξής λόγια: «Mentem sanctam, spontaneam, honorem Deo et patriae liberationem»
δηλαδή : «Νους όσιος, αυτοπροαίρετος, τιμή εις Θεόν και πατρίδος λύτρωσις».
Αυτό σημαίνει ότι η Αγία διέθετε νού όσιο, ενάρετο, αποχωρισμένο από την σαρκικότητα, που με ιδία της προαίρεση προχώρησε στο μαρτύριο∙ η θυσία της αποτέλεσε αναφορά τιμής στον αληθινό Θεό και σήμανε την λύτρωση της πατρίδος της από τον ζόφο της ειδωλολατρίας….
Τότε όλοι κατάλαβαν ότι επρόκειτο για τον Φύλακα Άγγελο της Αγίας και απέδωσαν δόξα και αίνο στον Θεό.
Αμετανόητος ο Κουϊντιανός προσπάθησε να οικειοποιηθεί την περιουσία της Αγίας∙ όμως τον πρόλαβε φρικτός θάνατος γιατί τα άλογά του αφηνίασαν και έπεσε η καρότσα στην οποία επέβαινε στα ορμητικά ύδατα του ποταμού της πόλεως…..
Κατά την πρώτη επέτειο του μαρτυρίου της Αγίας, εξερράγη η Αίτνα και απειλούσε την Κατάνη με ολοσχερή καταστροφή. Τότε οι ειδωλολάτρες μαζί με τους χριστιανούς έσπευσαν στον τάφο της Αγίας και αφού αφαίρεσαν το μεταξένιο πέπλο που κάλυπτε το σκήνωμά της, το’βαλαν μπροστά στον ποταμό της λάβας. Το θαύμα ήταν μεγάλο : η λάβα σταμάτησε και το πέπλο παρέμεινε άθικτο.
Το ίδιο θαύμα επαναλήφθηκε πολλές φορές και έκτοτε θεωρείται πολιούχος και προστάτης της Κατάνης η Αγία Αγάθη.
Η μετακομιδή του Ιερού λειψάνου της Αγίας και η επαναφορά του στην Κατάνη
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Θες ένα γλυφιτζούρι;grtex 7381 έγραψε: ↑30 Μαρ 2019, 20:41Το Γκιωνης βγαίνει και από το πουλί Γκιώνη, ακόμα και οι Τσακωνες και οι Κρητικοί το έχουν
-
sport billy
- Δημοσιεύσεις: 262
- Εγγραφή: 18 Ιαν 2019, 12:52
- Phorum.gr user: sport billy
- Τοποθεσία: planet Mars
Re: Τελικα οι αρβανιτες ειναι Αλβανοί
ΣΤ ΜΕΡΟΣ
και τελευταίο
Η μετακομιδή του Ιερού λειψάνου της Αγίας και η επαναφορά του στην Κατάνη
Η πέτρινη σαρκοφάγος στην οποία ενταφιάστηκε το σκήνωμα της Αγίας σώζεται μέχρι τις ημέρες μας στην ίδια κρύπτη επάνω από την οποία ανηγέρθη ο Ιερός Ναός της «Santa Agata la Vetere».
Το τίμιο λείψανο της Αγίας, άφθαρτο και ευωδιάζον, παρέμεινε στην κρύπτη μέχρι την άνοιξη του 1040, ενώ το 593 μόνο ένα μικρό του μέρος μεταφέρθηκε στην Ρώμη κατ’εντολή του Πάπα Ρώμης, Αγίου Γρηγορίου του Διαλόγου, στον Ιερό Ναό «Santa Agata dei Gotti».
Από το ίδιο τεμάχιο, το έτος 597 ο ίδιος Άγιος δώρισε ένα κομμάτι στην Ιερά Μονή Αγίου Στεφάνου στο Κάπρι.
Έτερο τεμάχιο εστάλη στην Βασιλεύουσα κατά τα τέλη του 10ου αιώνα επί βασιλείας των Αυτοκρατόρων Βασιλείου Β’ και του αδελφού του Κωνσταντίνου του Η’.
Όταν κατά το 1040 οι Σαρακηνοί εξεστράτευσαν εναντίον της Σικελίας, οι Βυζαντινοί έσπευσαν να βοηθήσουν στον αγώνα.
Στις μάχες διέπρεψε ο στρατηγός Γεώργιος Μανιάκης
ΣΧΟΛΙΟ[ο Μανιάκης είναι στρατηγός που αναφέρει ο Ατταλειάτης ότι στον πόλεμο με τους σαρακηνούς στην Ιταλία είχε σαν συμμάχους τους ντόπιους Αλβανούς που κατόπιν έφερε μαζί του στα Βαλκάνια για να τον βοηθήσουν στις δυναστικές έριδες και βυζαντινούς εμφυλίους]
ο οποίος όμως ήρθε σε σύγκρουση με τον αρχηγό του στόλου Στέφανο που ήταν συγγενής του Αυτοκράτορος Ιωάννου Β’ του Κομνηνού.
Ως είναι επόμενο ο Μανιάκης έχασε την βασιλική εύνοια και εκλήθη στην Πόλη να απολογηθεί.
Εκείνος σκέφθηκε ότι για να ανακτήσει την εύνοια του αυτοκράτορα θα έπρεπε να μεταφέρει στην Βασιλεύουσα τους δύο θησαυρούς της περιφέρειας, δηλαδή τα άφθαρτα σκηνώματα των Αγίων Μεγαλομαρτύρων Αγάθης της Κατάνης και Λουκίας των Συρακουσών.
Έτσι το λείψανο της Αγίας αποθησαυρίστηκε στον ομώνυμο Ναό της στο Τρίκογχο μέχρι το καλοκαίρι του
1126
όταν ο Γάλλος αξιωματικός της αυτοκρατορικής φρουράς Gisliberto μαζί με τον φίλο του από την Καλλίπολη της Απουλίας Goselmo έκλεψαν το λείψανο της Αγίας κατόπιν εντολής που έλαβε από την Αγία καθ’ύπνους ο πρώτος και του ζητούσε να επιστρέψει το λείψανο στην Κατάνη.
Ταξίδευσαν δια Σμύρνης, Κορίνθου, Τάραντα και στάθμευσαν στην επαρχία του Lecce, στην πόλη Galatina,
ΣΧΟΛΙΟ (Είναι δίπλα στην Καλλίπολη την πόλη του Goselmo)
όπου δώρισαν τον ένα μαστό της Αγίας στον ναό της Αγίας Αικατερίνας, όπου φυλάσσεται μέχρι σήμερα.
Στην συνέχεια έφθασαν στην Μεσσίνα απ’όπου ειδοποίησαν τον Επίσκοπο της Κατάνης Maurizio να υποδεχθεί το άγιο λείψανο.
Έτσι στις 17 Αυγούστου του 1126 ο Επίσκοπος Maurizio ξεκίνησε πομπή με τον κλήρο και τον λαό ανυπόδητος για να υποδεχθούν την Αγία περπατώντας προς το Acicastello.
Ταυτόχρονα άλλη πομπή από το Acicastello με επικεφαλής δύο μοναχούς αντιπροσώπους του Επισκόπου όπου πήγαν για να επαληθεύσουν την χαρμόσυνη είδηση, τους δύο αξιωματούχους και πλήθος λαού, ξεκινούσαν με κατεύθυνση την Κατάνη.
Οι δύο πομπές συναντήθηκαν στο ψαροχώρι Ognina και ψάλλοντας συνέχισαν ως τον Καθεδρικό Ναό της Κατάνης όπου εναπέθεσαν το λείψανο.
Το μεγάλο θαύμα θεραπείας μιας τυφλής και παράλυτης γυναίκας επισφράγισε την ευαρέσκεια της Αγίας για την σωματική της επιστροφή στον χώρο που μαρτύρησε…
Η τιμή της Αγίας
Η Ανατολική και η Δυτική Εκκλησία τιμούν την μνήμη της Αγίας την 5η Φεβρουαρίου εκάστου έτους.
Από τον 5ο αιώνα το όνομα της Αγίας Αγάθης περιελήφθη στον Κανόνα της Θείας Λειτουργίας της Ρώμης, της Ραβέννας και του Μιλάνου μαζί με τα ονόματα των αγίων Παρθενομαρτύρων Αγνής, Αναστασίας, Καικιλίας, Λουκίας, Περπετούας και Φηλικητάτης.
Στα τέλη του ίδιου αιώνα άγνωστος συνέγραψε «Passio (=πάθος)» της Αγίας Αγάθης που αποτελεί εκτενή βιογραφία της Αγίας και έγινε η βάση όλων των συναξαρίων και εγκωμίων της Αγίας.
Ο Όσιος Συμεών ο Μεταφράστης τον 9ο αιώνα συνέγραψε βίο της Αγίας με τίτλο «Άθλησις της Αγίας και Καλλινίκου Μάρτυρος του Χριστού Αγάθης της Παρθένου».
Τον ίδιο αιώνα ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως που ανεστήλωσε τις άγιες εικόνες, ο Άγιος Μεθόδιος ο Ομολογητής, συνέγραψε «Εγκώμιον εις την Αγίαν Μεγαλομάρτυρα του Χριστού Αγάθην».
Τον δέκατο αιώνα συνοπτικές αναφορές στην Αγία γίνονται στο Συναξάριο Κωνσταντινουπόλεως και στο Μηνολόγιο του Αυτοκράτορος Βασιλείου του Β’.
Το έτος 500 ο Πάπας Σύμμαχος ανήγειρε Βασιλική προς τιμήν της Αγίας με βαπτιστήριο επί της Αυρηλιανής οδού.
Στα τέλη του 5ου αιώνα ανηγέρθη ο Ιερός Ναός «S.Agata Maggiore» στην Ραβέννα.
Το 591 ο Άγιος Πάπας Ρώμης Διάλογος παρέδωσε στους ορθοδόξους ναό των Αρειανών Γότθων και τον καθιέρωσε στο όνομα της Αγίας Αγάθης, ο οποίος είναι γνωστός ως «S.Agata dei Gotti» και στον οποίο φυλάσσονται λείψανα των Αγίων Αγάθης και Σεβαστιανού.
Το 725 ο Πάπας Γρηγόριος ο Β’, ανήγειρε στις όχθες του Τίβερη ναό της Αγίας υπό το όνομα «S.Agata in Trastevere».
Από τον 12ο αιώνα χρονολογείται ο ναός της Αγίας στην Πίζα, ο ρυθμός του οποίου παραπέμπει σε ναούς της Αρμενίας.
Στην Μάλτα τιμάται εξαιρετικά ως προστάτης της νήσου, αφού στην θαυματουργία της αποδόθηκε η νίκη κατά του τουρκικού στόλου.
Στον αρχαίο ελληνικό Πάνορμο και νυν Palermo της Σικελίας που είναι η γενέτειρα της Αγίας
ΣΧΟΛΙΟ [Λανθασμένα. Κατά την γνώμη μου πατρίδα της ήταν η Κατάνη)
τιμάται ιδιαιτέρως η Αγία σε διάφορους λατρευτικούς τόπους και χώρους όπου φυλάσσονται και λείψανά της, παραμερίζοντας εν πολλοίς και την μνήμη της πολιούχου Αγίας Ροζαλίας (ή Ωραιοζήλης).
Αλλά και στην σύγχρονη Ευρώπη (Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία) τιμάται η Αγία με ναούς και παρεκκλήσιά της όπως είναι το βασιλικό παρεκκλήσιο της Ισπανίας.
Περικαλλής και ονομαστός ναός της Αγίας είχε ανεγερθεί στην Κωνσταντινούπολη (περίπου 8ος-9ος αι.) στην θέση Τρίκογχο του Καπιτωλίου, όπου το σημερινό Bakirkoy, νοτιοανατολικά του ιστορικού τεμένους Sahzade.
Γι’αυτόν τον ναό ο Άγιος Μεθόδιος αναφέρει σχετικά στο εγκώμιό του, όταν επαναλήφθηκε το θαύμα βρασίματος του ελαίου στις κανδήλες του ναού.
Στην Ελλάδα σήμερα η Αγία τιμάται ιδιαιτέρως στις Μονές Αγίου Παύλου Αγίου Όρους (όπου τεμάχιο της κάρας της),
Παναγίας Κορωνιωτίσσης-Δακρυρροούσης Ληξουρίου Κεφαλληνίας (όπου θαυματουργή εικόνα και λείψανο της Αγίας. Αγάθη Μεγαλογένους ελέγετο η κτιτόρισσα της Μονής Ηγουμένη, η οποία τιμούσε πανηγυρικά την Αγία της),
Αγίας Αικατερίνης Αιγίνης (όπου ναός, εικόνα και λείψανο της Αγίας που επιμελήθηκε η κτιτόρισσα της Μονής Ηγουμένη Αγάθη Δουρατσίνου).
Στο χωριό Ζυγός στον Σπαρτίλλα της Κέρκυρας βρίσκεται ναός της Αγίας.
Στην παραλία του χωριού Χαράκι της περιφέρειας του κεφαλοχωρίου Μαλώνα της Ρόδου βρίσκεται η σπηλιά της Αγίας Αγάθης όπου σώζεται μέχρι σήμερα σπηλαιώδης ναός της Αγίας – ασκητήριο παλαιών μοναχών.
Η Αγία εμφανιζόταν ανέκαθεν στους ψαράδες του χωριού∙ λείψανα μοναχών βρέθηκαν κατά τον ευπρεπισμό του σπηλαίου, ενώ συχνά ακούγονται αγγελικές μελωδίες από τον ιερό χώρο.
Στην Καρδίτσα υφίσταται χωριό «Αγία Αγάθη».
Στα Σταμνά Αιτωλικού τιμάται ιδιαιτέρως η Αγία σε ιδιαίτερο παρεκκλήσιο με ημερομηνία πανηγύρεως την 23ην Αυγούστου.
Επίσης στον Πλατανότοπο Ελευθερουπόλεως υφίσταται ωραίο παρεκκλήσιο της Αγίας. Ασματική Ακολουθία και Παρακλητικό Κανόνα στην Αγία τέλος συνέθεσε ο Όσιος Γέροντας Γεράσιμος ο Μικραγιαννανίτης.
Η Αγία Αγάθη είναι προστάτιδα:
Λόγω του μαρτυρίου της η Αγία θεωρείται προστάτιδα του μαστού και ιάτειρα των μαστικών παθήσεων (καρκίνου, μαστίτιδας, τιτανώματος, ραγάδων κλπ) όπως και των γυναικών και των τροφών που δεν έχουν γάλα και δεν μπορούν να θηλάσουν τα νεογέννητα βρέφη τους.
Είναι προστάτιδα των καμπανοποιών διότι η καμπάνα έχει το σχήμα του ανεστραμμένου μαστού.
Είναι προστάτιδα των χυτευτών μετάλλων, διότι η ροή του λυωμένου χαλκού θυμίζει την ηφαιστειακή λάβα της Αίτνας, την ορμή της οποίας αναχαίτισε η Αγία.
Είναι προστάτιδα των σεισμοπαθών, λόγω του σεισμού που έγινε κατά την ώρα του τελευταίου μαρτυρίου της.
Είναι προστάτιδα των λιθοξόων, λόγω της επιγραφής στην πλάκα που έβαλε ο Άγγελος στον τάφο της.
Είναι προστάτιδα των παρθένων, λόγω του αγώνα της ενάντια στις διαβολές της Αφροδισίας.
Είναι προστάτιδα της νεότητος, καθότι διέθεσε την νεότητά της για την δόξα του Νυμφίου της.
Είναι προστάτιδα των πυροσβεστών και κατά των πυρκαϊών, λόγω της συνδέσεώς της με τα θαύματα του ηφαιστείου.
Είναι προστάτιδα των υφαντών και υφαντριών και των νοσηλευτών και νοσηλευτριών.
Είναι προστάτιδα των συντεχνιών των υφαντριών και ραπτριών της Κωνσταντινουπόλεως επειδή συνδέθηκε το πέπλο της με παράλληλο μύθο με αυτόν της Πηνελόπης (ύφανση-ξήλωμα για να μην παντρευτεί τον Κουϊντιανό). Αυτή η παράδοση στηρίζεται και σε μαρτυρία του 11ου αιώνος που διασώζει ο Μιχαήλ Ψελλός, η οποία ωστόσο δεν διευκρινίζεται αν αφορά στην Αγία ή σε όλες γενικά τις γυναίκες.
Σε πολλές περιοχές της Δυτικής Ευρώπης δέχονται την Αγία ως προστάτιδα των δαιμονοπαθών, των θυμάτων βιασμού, εναντίον της στειρότητας, των βρεφοκόμων, εναντίον των φυσικών καταστροφών, των βοσκών, των κοσμηματοποιών και την επικαλούνται για να γεννούν υγιή κουτάβια οι γάτες και οι σκύλοι τους.
Ακόμη σε κάποια μέρη κατά την μνήμη της απαγορεύουν το γνέσιμο και το πλύσιμο γιατί θεωρούν ότι έτσι έρχονται ανεμοστρόβιλοι και νεροποντές. Στην Γερμανία επίσης φορούν φυλακτό της Αγίας γνωστό με το όνομα Agathazettel.
Λόγω του θαύματος με το πέπλο της Αγίας αλλά και του μαρμάρινου επιγράμματος στον τάφο της που μιλούσε για «πατρίδος λύτρωσιν» η Αγία έγινε πολιούχος και προστάτιδα της Κατάνης αντικαθιστώντας την τιμή της αρχαίας θεάς Αγάθης, διαδόχου της Περσεφόνης.
Σ’αυτό το γεγονός οφείλεται η ανάρτηση ευμεγέθους αγάλματος της Αγίας σε κεντρική πλατεία της Κατάνης όπου φαίνεται να πατά πάνω σε όφι, το φίδι της ειδωλολατρίας.
Στην περαιτέρω διάδοση της τιμής της Αγίας συνετέλεσε και το γεγονός ότι στον βίο της Αγίας Λουκίας διαβάζουμε ότι η Αγία Λουκία κατόπιν οράματος μετέβη με την άρρωστη μητέρα της Ευτυχία στον τάφο της Αγίας Αγάθης για να θεραπευθεί η δεύτερη.
Στην Κατάνη ευρίσκονται οκτώ ναοί που έχουν ανεγερθεί προς τιμήν της Αγίας στους τόπους όπου έζησε, έδρασε, μαρτύρησε και θαυματούργησε η Αγία.
Επίσης τιμάται Ιερά Μονή στο όνομά της «Badia di S.Agata» καθώς και τέσσερεις σύλλογοι με το όνομά της που οργανώνουν την ετήσια εορτή, τις λιτανείες και την πανήγυρη της Αγίας.
Την επικαλούνται ιδιαιτέρως εναντίον της ενέργειας της Αίτνας και όλων των ηφαιστείων και όλων των φυσικών καταστροφών.
Στην Κατάνη επίσης εκτός από τις 5 Φεβρουαρίου η Αγία τιμάται και στις 17 Αυγούστου (ημέρα επαναφοράς του λειψάνου της από την Κωνσταντινούπολη).
Και οι δύο γιορτές είναι λαμπρές, ενώ η καλοκαιρινή είναι έκφραση μετάνοιας προς την Αγία γιατί θεωρήθηκε ότι λόγω των αμαρτιών του λαού, η χάρις της Αγίας έφυγε όταν το λείψανό της μετεφέρθη στην Βασιλεύουσα.
Κλήρος και λαός ξεκινούν με τον εκκλησιασμό και ακολουθούν με σεβασμό τις λιτανείες των εικόνων, αγαλμάτων, λειψάνων και κειμηλίων της Αγίας πάνω σε ανθοστόλιστα άρματα που οργανώνουν οι ομώνυμοι με την Αγία σύλλογοι και ακολουθούν όλες οι συντεχνίες της πόλεως. Οι γυναίκες είθισται να είναι καλυμμένες με λευκά πέπλα που δείχνουν την σεμνότητα της Αγίας.
Οι νοικοκυρές και οι αρτοποιοί ετοιμάζουν αρτίδια σε σχήμα μαστού που λέγονται «minnuzzi di Sant’Agata» και προσφέρονται στον Καθεδρικό ναό της Αγίας ως τάματα (όπως λ.χ. οι φανουρόπιττες).
Το χαρμόσυνο κλίμα πλαισιώνουν η γενική φωταψία της πόλεως και η καύση πυροτεχνημάτων.
Η Αγία Αγάθη είναι επίσης πολιούχος
Alì (ME)
Asciano (SI)
Basiglio (MI)
Besenello (TN)
Bulgarograsso (CO) compatrona
Campogialli (AR)
Capua (CE) compatrona
Catania
Commezzadura (TN)
Faedo (TN)
Filogaso (VV)
Gallipoli (LE) Patrona principale insieme a San Sebastiano
Guardabosone (VC)
Marcignago (PV)
Martinengo (BG)
Montiano (FC)
Monticello Brianza (LC)
Moransengo (AT)
Ornago (MB)
Oviglio (AL)
Palermo compatrona
Pontestura (AL)
Prossedi (LT)
Radicofani (SI)
Sant'Agata Bolognese (BO)
Sant'Agata del Bianco (RC)
Sant'Agata di Puglia (FG)
Sant'Agata Feltria (RN)
Sant'Agata Fossili (AL)
Sant'Agata Irpina (AV)
Sant'Agata sul Santerno (RA)
Sant'Agata di Esaro (CS)
Santhià (VC)
Sfruz (TN)
Tovo di Sant'Agata (SO)
Trescore Cremasco (CR)
Tremenico (LC)
Venaus (TO) compatrona
Viarigi (AT)
Μετά από μια γρήγορη ματιά των ανωτέρω πόλεων,
η Αγία τιμάται ιδιαίτερα στο μακρινό από την Σικελία Τρέντο στην Απουλία και ανεξηγήτως ιδιαίτερα στην Βόρεια Ιταλία.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΙΝΟΥ
ΒΕΛΓΙΟ: Berchem-Sainte-Agathe
ΓΑΛΛΙΑ: Le Fournet - Saint-Pierre-d'Albigny in Savoia - Maillane in Provenza - Gundolsheim - Montchavin-Les-Coches - La Plaine-des-Palmistes nell'Isola de La Réunion - Blanzay - Sulignat - Rumilly
ΜΑΛΤΑ: Mdina
ΟΛΛΑΝΔΙΑ: Beverwijk e Leidschendam
IΣΠΑΝΙΑ: Sorihuela del Guadalimar - Alsasua in Navarra - Castrejón de la Peña - Pinarejo - Peñalba de San Esteban - Baracaldo e Castrejana in Biscaglia - Villalba del Alcor e Gorbea (Paesi Baschi) - Echo in Aragona - Veganzones - Jérica - Xilxes - Lagata - Benicàssim - Sencelles - Zaidìn - Catral - Torres de Berrellén - El Molar
ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Aschaffenburg - Agathaberg
ΚΑΝΑΔΑΣ: Sainte-Agathe-des-Monts
ΒΡΑΖΙΛΙΑ: Città di Pesqueira e Cattedrale della Diocese de Pesqueira
Όμως πουθενά στην Ελλάδα και στον κόσμο δεν τιμάται η ΑΓΙΑ ΑΓΑΘΗ όπως εδώ:
Η τιμή της Αγίας στα Σταμνά Αιτωλικού
Κατά τα τελευταία χρόνια ο διαπρεπής στην χώρα μας και την Γαλλία Έλληνας δημοσιογράφος και παρουσιαστής Νίκος Αλιάγας έκανε έτι περισσότερο γνωστό στο πανελλήνιο αλλά και στο παγκόσμιο κοινό το πανηγύρι της Αγίας Αγάθης στα Σταμνά Αιτωλικού απ’όπου κατάγεται. Κατόπιν θαύματος μάλιστα της Αγίας βάπτισε την κόρη του Αγάθη.
Το πανηγύρι αυτό πραγματοποιείται στο ομώνυμο παρεκκλήσιο της Αγίας στα Σταμνά την 23η Αυγούστου όταν εορτάζονται και τα «εννιάμερα» της Παναγίας και σαν έθιμο ανάγεται στα χρόνια της επαναστάσεως του 1821.
Κατά την 23η Αυγούστου 1824 όταν η Πελοπόννησος υπέφερε από τον εμφύλιο, ο Μαυροκορδάτος προσπάθησε να προλάβει την εξάπλωση του φαινομένου στην Ρούμελη και άνω, και γι’αυτό κάλεσε σε μυστική συνάντηση στο όρος Ζυγός (θέση Ψηλή Παναγιά, επί των ερειπίων παλαιάς Μονής της Παναγίας) τους οπλαρχηγούς της Βορειοδυτικής Ελλάδος.
Τελικά αποφάσισαν συνέλευση που έγινε τον Δεκέμβριο του ιδίου έτους.
Όμως επειδή δεν ομονοούσαν και φώναζαν, επικρατούσε σύγχυση.
Ξαφνικά έγινε σεισμός που θεωρήθηκε θεϊκή επέμβαση για να μονοιάσουν.
Έτσι καθιερώθηκε η ετήσια πανήγυρη εις ανάμνησιν του γεγονότος την 23η Αυγούστου όχι όμως στην Ψηλή Παναγιά επειδή εκεί δεν είχε πρόσβαση όλος ο λαός.
Αποφασίστηκε να κτισθεί χαμηλότερα εκκλησάκι στο όνομα της Αγίας Αγάθης που τους έσωσε από τον σεισμό.
Έκτοτε γίνεται παραδοσιακό πανηγύρι το οποίο οργανώνουν αρματωμένοι φουστανελλοφόροι και έχει συμμετοχή ανθρώπων από όλο τον νομό όπως και τους γύρω νομούς.
Η πομπή διασχίζει μεγάλη απόσταση και γίνεται συνοδεία οργάνων και τραγουδιών όπως: «Σ’αφήνω στην καληνυχτιά, Άγια Αγάθη μου γλυκειά, ρίχνω και μια κουμπουριά, κάτω τ’άρματα….». Όταν φθάσουν στην κεντρική πλατεία του Αιτωλικού, λήγει το πανηγύρι…
Πηγές: wiki και άλλες σχετικές ξενόγλωσσες πηγές
ΚΑΛΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ απο δώ και πέρα...
και τελευταίο
Η μετακομιδή του Ιερού λειψάνου της Αγίας και η επαναφορά του στην Κατάνη
Η πέτρινη σαρκοφάγος στην οποία ενταφιάστηκε το σκήνωμα της Αγίας σώζεται μέχρι τις ημέρες μας στην ίδια κρύπτη επάνω από την οποία ανηγέρθη ο Ιερός Ναός της «Santa Agata la Vetere».
Το τίμιο λείψανο της Αγίας, άφθαρτο και ευωδιάζον, παρέμεινε στην κρύπτη μέχρι την άνοιξη του 1040, ενώ το 593 μόνο ένα μικρό του μέρος μεταφέρθηκε στην Ρώμη κατ’εντολή του Πάπα Ρώμης, Αγίου Γρηγορίου του Διαλόγου, στον Ιερό Ναό «Santa Agata dei Gotti».
Από το ίδιο τεμάχιο, το έτος 597 ο ίδιος Άγιος δώρισε ένα κομμάτι στην Ιερά Μονή Αγίου Στεφάνου στο Κάπρι.
Έτερο τεμάχιο εστάλη στην Βασιλεύουσα κατά τα τέλη του 10ου αιώνα επί βασιλείας των Αυτοκρατόρων Βασιλείου Β’ και του αδελφού του Κωνσταντίνου του Η’.
Όταν κατά το 1040 οι Σαρακηνοί εξεστράτευσαν εναντίον της Σικελίας, οι Βυζαντινοί έσπευσαν να βοηθήσουν στον αγώνα.
Στις μάχες διέπρεψε ο στρατηγός Γεώργιος Μανιάκης
ΣΧΟΛΙΟ[ο Μανιάκης είναι στρατηγός που αναφέρει ο Ατταλειάτης ότι στον πόλεμο με τους σαρακηνούς στην Ιταλία είχε σαν συμμάχους τους ντόπιους Αλβανούς που κατόπιν έφερε μαζί του στα Βαλκάνια για να τον βοηθήσουν στις δυναστικές έριδες και βυζαντινούς εμφυλίους]
ο οποίος όμως ήρθε σε σύγκρουση με τον αρχηγό του στόλου Στέφανο που ήταν συγγενής του Αυτοκράτορος Ιωάννου Β’ του Κομνηνού.
Ως είναι επόμενο ο Μανιάκης έχασε την βασιλική εύνοια και εκλήθη στην Πόλη να απολογηθεί.
Εκείνος σκέφθηκε ότι για να ανακτήσει την εύνοια του αυτοκράτορα θα έπρεπε να μεταφέρει στην Βασιλεύουσα τους δύο θησαυρούς της περιφέρειας, δηλαδή τα άφθαρτα σκηνώματα των Αγίων Μεγαλομαρτύρων Αγάθης της Κατάνης και Λουκίας των Συρακουσών.
Έτσι το λείψανο της Αγίας αποθησαυρίστηκε στον ομώνυμο Ναό της στο Τρίκογχο μέχρι το καλοκαίρι του
1126
όταν ο Γάλλος αξιωματικός της αυτοκρατορικής φρουράς Gisliberto μαζί με τον φίλο του από την Καλλίπολη της Απουλίας Goselmo έκλεψαν το λείψανο της Αγίας κατόπιν εντολής που έλαβε από την Αγία καθ’ύπνους ο πρώτος και του ζητούσε να επιστρέψει το λείψανο στην Κατάνη.
Ταξίδευσαν δια Σμύρνης, Κορίνθου, Τάραντα και στάθμευσαν στην επαρχία του Lecce, στην πόλη Galatina,
ΣΧΟΛΙΟ (Είναι δίπλα στην Καλλίπολη την πόλη του Goselmo)
όπου δώρισαν τον ένα μαστό της Αγίας στον ναό της Αγίας Αικατερίνας, όπου φυλάσσεται μέχρι σήμερα.
Στην συνέχεια έφθασαν στην Μεσσίνα απ’όπου ειδοποίησαν τον Επίσκοπο της Κατάνης Maurizio να υποδεχθεί το άγιο λείψανο.
Έτσι στις 17 Αυγούστου του 1126 ο Επίσκοπος Maurizio ξεκίνησε πομπή με τον κλήρο και τον λαό ανυπόδητος για να υποδεχθούν την Αγία περπατώντας προς το Acicastello.
Ταυτόχρονα άλλη πομπή από το Acicastello με επικεφαλής δύο μοναχούς αντιπροσώπους του Επισκόπου όπου πήγαν για να επαληθεύσουν την χαρμόσυνη είδηση, τους δύο αξιωματούχους και πλήθος λαού, ξεκινούσαν με κατεύθυνση την Κατάνη.
Οι δύο πομπές συναντήθηκαν στο ψαροχώρι Ognina και ψάλλοντας συνέχισαν ως τον Καθεδρικό Ναό της Κατάνης όπου εναπέθεσαν το λείψανο.
Το μεγάλο θαύμα θεραπείας μιας τυφλής και παράλυτης γυναίκας επισφράγισε την ευαρέσκεια της Αγίας για την σωματική της επιστροφή στον χώρο που μαρτύρησε…
Η τιμή της Αγίας
Η Ανατολική και η Δυτική Εκκλησία τιμούν την μνήμη της Αγίας την 5η Φεβρουαρίου εκάστου έτους.
Από τον 5ο αιώνα το όνομα της Αγίας Αγάθης περιελήφθη στον Κανόνα της Θείας Λειτουργίας της Ρώμης, της Ραβέννας και του Μιλάνου μαζί με τα ονόματα των αγίων Παρθενομαρτύρων Αγνής, Αναστασίας, Καικιλίας, Λουκίας, Περπετούας και Φηλικητάτης.
Στα τέλη του ίδιου αιώνα άγνωστος συνέγραψε «Passio (=πάθος)» της Αγίας Αγάθης που αποτελεί εκτενή βιογραφία της Αγίας και έγινε η βάση όλων των συναξαρίων και εγκωμίων της Αγίας.
Ο Όσιος Συμεών ο Μεταφράστης τον 9ο αιώνα συνέγραψε βίο της Αγίας με τίτλο «Άθλησις της Αγίας και Καλλινίκου Μάρτυρος του Χριστού Αγάθης της Παρθένου».
Τον ίδιο αιώνα ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως που ανεστήλωσε τις άγιες εικόνες, ο Άγιος Μεθόδιος ο Ομολογητής, συνέγραψε «Εγκώμιον εις την Αγίαν Μεγαλομάρτυρα του Χριστού Αγάθην».
Τον δέκατο αιώνα συνοπτικές αναφορές στην Αγία γίνονται στο Συναξάριο Κωνσταντινουπόλεως και στο Μηνολόγιο του Αυτοκράτορος Βασιλείου του Β’.
Το έτος 500 ο Πάπας Σύμμαχος ανήγειρε Βασιλική προς τιμήν της Αγίας με βαπτιστήριο επί της Αυρηλιανής οδού.
Στα τέλη του 5ου αιώνα ανηγέρθη ο Ιερός Ναός «S.Agata Maggiore» στην Ραβέννα.
Το 591 ο Άγιος Πάπας Ρώμης Διάλογος παρέδωσε στους ορθοδόξους ναό των Αρειανών Γότθων και τον καθιέρωσε στο όνομα της Αγίας Αγάθης, ο οποίος είναι γνωστός ως «S.Agata dei Gotti» και στον οποίο φυλάσσονται λείψανα των Αγίων Αγάθης και Σεβαστιανού.
Το 725 ο Πάπας Γρηγόριος ο Β’, ανήγειρε στις όχθες του Τίβερη ναό της Αγίας υπό το όνομα «S.Agata in Trastevere».
Από τον 12ο αιώνα χρονολογείται ο ναός της Αγίας στην Πίζα, ο ρυθμός του οποίου παραπέμπει σε ναούς της Αρμενίας.
Στην Μάλτα τιμάται εξαιρετικά ως προστάτης της νήσου, αφού στην θαυματουργία της αποδόθηκε η νίκη κατά του τουρκικού στόλου.
Στον αρχαίο ελληνικό Πάνορμο και νυν Palermo της Σικελίας που είναι η γενέτειρα της Αγίας
ΣΧΟΛΙΟ [Λανθασμένα. Κατά την γνώμη μου πατρίδα της ήταν η Κατάνη)
τιμάται ιδιαιτέρως η Αγία σε διάφορους λατρευτικούς τόπους και χώρους όπου φυλάσσονται και λείψανά της, παραμερίζοντας εν πολλοίς και την μνήμη της πολιούχου Αγίας Ροζαλίας (ή Ωραιοζήλης).
Αλλά και στην σύγχρονη Ευρώπη (Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία) τιμάται η Αγία με ναούς και παρεκκλήσιά της όπως είναι το βασιλικό παρεκκλήσιο της Ισπανίας.
Περικαλλής και ονομαστός ναός της Αγίας είχε ανεγερθεί στην Κωνσταντινούπολη (περίπου 8ος-9ος αι.) στην θέση Τρίκογχο του Καπιτωλίου, όπου το σημερινό Bakirkoy, νοτιοανατολικά του ιστορικού τεμένους Sahzade.
Γι’αυτόν τον ναό ο Άγιος Μεθόδιος αναφέρει σχετικά στο εγκώμιό του, όταν επαναλήφθηκε το θαύμα βρασίματος του ελαίου στις κανδήλες του ναού.
Στην Ελλάδα σήμερα η Αγία τιμάται ιδιαιτέρως στις Μονές Αγίου Παύλου Αγίου Όρους (όπου τεμάχιο της κάρας της),
Παναγίας Κορωνιωτίσσης-Δακρυρροούσης Ληξουρίου Κεφαλληνίας (όπου θαυματουργή εικόνα και λείψανο της Αγίας. Αγάθη Μεγαλογένους ελέγετο η κτιτόρισσα της Μονής Ηγουμένη, η οποία τιμούσε πανηγυρικά την Αγία της),
Αγίας Αικατερίνης Αιγίνης (όπου ναός, εικόνα και λείψανο της Αγίας που επιμελήθηκε η κτιτόρισσα της Μονής Ηγουμένη Αγάθη Δουρατσίνου).
Στο χωριό Ζυγός στον Σπαρτίλλα της Κέρκυρας βρίσκεται ναός της Αγίας.
Στην παραλία του χωριού Χαράκι της περιφέρειας του κεφαλοχωρίου Μαλώνα της Ρόδου βρίσκεται η σπηλιά της Αγίας Αγάθης όπου σώζεται μέχρι σήμερα σπηλαιώδης ναός της Αγίας – ασκητήριο παλαιών μοναχών.
Η Αγία εμφανιζόταν ανέκαθεν στους ψαράδες του χωριού∙ λείψανα μοναχών βρέθηκαν κατά τον ευπρεπισμό του σπηλαίου, ενώ συχνά ακούγονται αγγελικές μελωδίες από τον ιερό χώρο.
Στην Καρδίτσα υφίσταται χωριό «Αγία Αγάθη».
Στα Σταμνά Αιτωλικού τιμάται ιδιαιτέρως η Αγία σε ιδιαίτερο παρεκκλήσιο με ημερομηνία πανηγύρεως την 23ην Αυγούστου.
Επίσης στον Πλατανότοπο Ελευθερουπόλεως υφίσταται ωραίο παρεκκλήσιο της Αγίας. Ασματική Ακολουθία και Παρακλητικό Κανόνα στην Αγία τέλος συνέθεσε ο Όσιος Γέροντας Γεράσιμος ο Μικραγιαννανίτης.
Η Αγία Αγάθη είναι προστάτιδα:
Λόγω του μαρτυρίου της η Αγία θεωρείται προστάτιδα του μαστού και ιάτειρα των μαστικών παθήσεων (καρκίνου, μαστίτιδας, τιτανώματος, ραγάδων κλπ) όπως και των γυναικών και των τροφών που δεν έχουν γάλα και δεν μπορούν να θηλάσουν τα νεογέννητα βρέφη τους.
Είναι προστάτιδα των καμπανοποιών διότι η καμπάνα έχει το σχήμα του ανεστραμμένου μαστού.
Είναι προστάτιδα των χυτευτών μετάλλων, διότι η ροή του λυωμένου χαλκού θυμίζει την ηφαιστειακή λάβα της Αίτνας, την ορμή της οποίας αναχαίτισε η Αγία.
Είναι προστάτιδα των σεισμοπαθών, λόγω του σεισμού που έγινε κατά την ώρα του τελευταίου μαρτυρίου της.
Είναι προστάτιδα των λιθοξόων, λόγω της επιγραφής στην πλάκα που έβαλε ο Άγγελος στον τάφο της.
Είναι προστάτιδα των παρθένων, λόγω του αγώνα της ενάντια στις διαβολές της Αφροδισίας.
Είναι προστάτιδα της νεότητος, καθότι διέθεσε την νεότητά της για την δόξα του Νυμφίου της.
Είναι προστάτιδα των πυροσβεστών και κατά των πυρκαϊών, λόγω της συνδέσεώς της με τα θαύματα του ηφαιστείου.
Είναι προστάτιδα των υφαντών και υφαντριών και των νοσηλευτών και νοσηλευτριών.
Είναι προστάτιδα των συντεχνιών των υφαντριών και ραπτριών της Κωνσταντινουπόλεως επειδή συνδέθηκε το πέπλο της με παράλληλο μύθο με αυτόν της Πηνελόπης (ύφανση-ξήλωμα για να μην παντρευτεί τον Κουϊντιανό). Αυτή η παράδοση στηρίζεται και σε μαρτυρία του 11ου αιώνος που διασώζει ο Μιχαήλ Ψελλός, η οποία ωστόσο δεν διευκρινίζεται αν αφορά στην Αγία ή σε όλες γενικά τις γυναίκες.
Σε πολλές περιοχές της Δυτικής Ευρώπης δέχονται την Αγία ως προστάτιδα των δαιμονοπαθών, των θυμάτων βιασμού, εναντίον της στειρότητας, των βρεφοκόμων, εναντίον των φυσικών καταστροφών, των βοσκών, των κοσμηματοποιών και την επικαλούνται για να γεννούν υγιή κουτάβια οι γάτες και οι σκύλοι τους.
Ακόμη σε κάποια μέρη κατά την μνήμη της απαγορεύουν το γνέσιμο και το πλύσιμο γιατί θεωρούν ότι έτσι έρχονται ανεμοστρόβιλοι και νεροποντές. Στην Γερμανία επίσης φορούν φυλακτό της Αγίας γνωστό με το όνομα Agathazettel.
Λόγω του θαύματος με το πέπλο της Αγίας αλλά και του μαρμάρινου επιγράμματος στον τάφο της που μιλούσε για «πατρίδος λύτρωσιν» η Αγία έγινε πολιούχος και προστάτιδα της Κατάνης αντικαθιστώντας την τιμή της αρχαίας θεάς Αγάθης, διαδόχου της Περσεφόνης.
Σ’αυτό το γεγονός οφείλεται η ανάρτηση ευμεγέθους αγάλματος της Αγίας σε κεντρική πλατεία της Κατάνης όπου φαίνεται να πατά πάνω σε όφι, το φίδι της ειδωλολατρίας.
Στην περαιτέρω διάδοση της τιμής της Αγίας συνετέλεσε και το γεγονός ότι στον βίο της Αγίας Λουκίας διαβάζουμε ότι η Αγία Λουκία κατόπιν οράματος μετέβη με την άρρωστη μητέρα της Ευτυχία στον τάφο της Αγίας Αγάθης για να θεραπευθεί η δεύτερη.
Στην Κατάνη ευρίσκονται οκτώ ναοί που έχουν ανεγερθεί προς τιμήν της Αγίας στους τόπους όπου έζησε, έδρασε, μαρτύρησε και θαυματούργησε η Αγία.
Επίσης τιμάται Ιερά Μονή στο όνομά της «Badia di S.Agata» καθώς και τέσσερεις σύλλογοι με το όνομά της που οργανώνουν την ετήσια εορτή, τις λιτανείες και την πανήγυρη της Αγίας.
Την επικαλούνται ιδιαιτέρως εναντίον της ενέργειας της Αίτνας και όλων των ηφαιστείων και όλων των φυσικών καταστροφών.
Στην Κατάνη επίσης εκτός από τις 5 Φεβρουαρίου η Αγία τιμάται και στις 17 Αυγούστου (ημέρα επαναφοράς του λειψάνου της από την Κωνσταντινούπολη).
Και οι δύο γιορτές είναι λαμπρές, ενώ η καλοκαιρινή είναι έκφραση μετάνοιας προς την Αγία γιατί θεωρήθηκε ότι λόγω των αμαρτιών του λαού, η χάρις της Αγίας έφυγε όταν το λείψανό της μετεφέρθη στην Βασιλεύουσα.
Κλήρος και λαός ξεκινούν με τον εκκλησιασμό και ακολουθούν με σεβασμό τις λιτανείες των εικόνων, αγαλμάτων, λειψάνων και κειμηλίων της Αγίας πάνω σε ανθοστόλιστα άρματα που οργανώνουν οι ομώνυμοι με την Αγία σύλλογοι και ακολουθούν όλες οι συντεχνίες της πόλεως. Οι γυναίκες είθισται να είναι καλυμμένες με λευκά πέπλα που δείχνουν την σεμνότητα της Αγίας.
Οι νοικοκυρές και οι αρτοποιοί ετοιμάζουν αρτίδια σε σχήμα μαστού που λέγονται «minnuzzi di Sant’Agata» και προσφέρονται στον Καθεδρικό ναό της Αγίας ως τάματα (όπως λ.χ. οι φανουρόπιττες).
Το χαρμόσυνο κλίμα πλαισιώνουν η γενική φωταψία της πόλεως και η καύση πυροτεχνημάτων.
Η Αγία Αγάθη είναι επίσης πολιούχος
Alì (ME)
Asciano (SI)
Basiglio (MI)
Besenello (TN)
Bulgarograsso (CO) compatrona
Campogialli (AR)
Capua (CE) compatrona
Catania
Commezzadura (TN)
Faedo (TN)
Filogaso (VV)
Gallipoli (LE) Patrona principale insieme a San Sebastiano
Guardabosone (VC)
Marcignago (PV)
Martinengo (BG)
Montiano (FC)
Monticello Brianza (LC)
Moransengo (AT)
Ornago (MB)
Oviglio (AL)
Palermo compatrona
Pontestura (AL)
Prossedi (LT)
Radicofani (SI)
Sant'Agata Bolognese (BO)
Sant'Agata del Bianco (RC)
Sant'Agata di Puglia (FG)
Sant'Agata Feltria (RN)
Sant'Agata Fossili (AL)
Sant'Agata Irpina (AV)
Sant'Agata sul Santerno (RA)
Sant'Agata di Esaro (CS)
Santhià (VC)
Sfruz (TN)
Tovo di Sant'Agata (SO)
Trescore Cremasco (CR)
Tremenico (LC)
Venaus (TO) compatrona
Viarigi (AT)
Μετά από μια γρήγορη ματιά των ανωτέρω πόλεων,
η Αγία τιμάται ιδιαίτερα στο μακρινό από την Σικελία Τρέντο στην Απουλία και ανεξηγήτως ιδιαίτερα στην Βόρεια Ιταλία.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΙΝΟΥ
ΒΕΛΓΙΟ: Berchem-Sainte-Agathe
ΓΑΛΛΙΑ: Le Fournet - Saint-Pierre-d'Albigny in Savoia - Maillane in Provenza - Gundolsheim - Montchavin-Les-Coches - La Plaine-des-Palmistes nell'Isola de La Réunion - Blanzay - Sulignat - Rumilly
ΜΑΛΤΑ: Mdina
ΟΛΛΑΝΔΙΑ: Beverwijk e Leidschendam
IΣΠΑΝΙΑ: Sorihuela del Guadalimar - Alsasua in Navarra - Castrejón de la Peña - Pinarejo - Peñalba de San Esteban - Baracaldo e Castrejana in Biscaglia - Villalba del Alcor e Gorbea (Paesi Baschi) - Echo in Aragona - Veganzones - Jérica - Xilxes - Lagata - Benicàssim - Sencelles - Zaidìn - Catral - Torres de Berrellén - El Molar
ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Aschaffenburg - Agathaberg
ΚΑΝΑΔΑΣ: Sainte-Agathe-des-Monts
ΒΡΑΖΙΛΙΑ: Città di Pesqueira e Cattedrale della Diocese de Pesqueira
Όμως πουθενά στην Ελλάδα και στον κόσμο δεν τιμάται η ΑΓΙΑ ΑΓΑΘΗ όπως εδώ:
Η τιμή της Αγίας στα Σταμνά Αιτωλικού
Κατά τα τελευταία χρόνια ο διαπρεπής στην χώρα μας και την Γαλλία Έλληνας δημοσιογράφος και παρουσιαστής Νίκος Αλιάγας έκανε έτι περισσότερο γνωστό στο πανελλήνιο αλλά και στο παγκόσμιο κοινό το πανηγύρι της Αγίας Αγάθης στα Σταμνά Αιτωλικού απ’όπου κατάγεται. Κατόπιν θαύματος μάλιστα της Αγίας βάπτισε την κόρη του Αγάθη.
Το πανηγύρι αυτό πραγματοποιείται στο ομώνυμο παρεκκλήσιο της Αγίας στα Σταμνά την 23η Αυγούστου όταν εορτάζονται και τα «εννιάμερα» της Παναγίας και σαν έθιμο ανάγεται στα χρόνια της επαναστάσεως του 1821.
Κατά την 23η Αυγούστου 1824 όταν η Πελοπόννησος υπέφερε από τον εμφύλιο, ο Μαυροκορδάτος προσπάθησε να προλάβει την εξάπλωση του φαινομένου στην Ρούμελη και άνω, και γι’αυτό κάλεσε σε μυστική συνάντηση στο όρος Ζυγός (θέση Ψηλή Παναγιά, επί των ερειπίων παλαιάς Μονής της Παναγίας) τους οπλαρχηγούς της Βορειοδυτικής Ελλάδος.
Τελικά αποφάσισαν συνέλευση που έγινε τον Δεκέμβριο του ιδίου έτους.
Όμως επειδή δεν ομονοούσαν και φώναζαν, επικρατούσε σύγχυση.
Ξαφνικά έγινε σεισμός που θεωρήθηκε θεϊκή επέμβαση για να μονοιάσουν.
Έτσι καθιερώθηκε η ετήσια πανήγυρη εις ανάμνησιν του γεγονότος την 23η Αυγούστου όχι όμως στην Ψηλή Παναγιά επειδή εκεί δεν είχε πρόσβαση όλος ο λαός.
Αποφασίστηκε να κτισθεί χαμηλότερα εκκλησάκι στο όνομα της Αγίας Αγάθης που τους έσωσε από τον σεισμό.
Έκτοτε γίνεται παραδοσιακό πανηγύρι το οποίο οργανώνουν αρματωμένοι φουστανελλοφόροι και έχει συμμετοχή ανθρώπων από όλο τον νομό όπως και τους γύρω νομούς.
Η πομπή διασχίζει μεγάλη απόσταση και γίνεται συνοδεία οργάνων και τραγουδιών όπως: «Σ’αφήνω στην καληνυχτιά, Άγια Αγάθη μου γλυκειά, ρίχνω και μια κουμπουριά, κάτω τ’άρματα….». Όταν φθάσουν στην κεντρική πλατεία του Αιτωλικού, λήγει το πανηγύρι…
Πηγές: wiki και άλλες σχετικές ξενόγλωσσες πηγές
ΚΑΛΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ απο δώ και πέρα...
Θες ένα γλυφιτζούρι;grtex 7381 έγραψε: ↑30 Μαρ 2019, 20:41Το Γκιωνης βγαίνει και από το πουλί Γκιώνη, ακόμα και οι Τσακωνες και οι Κρητικοί το έχουν
Re: Τελικα οι αρβανιτες ειναι Αλβανοί
Ιταλογενες πρέπει να είναι.deCaritaine έγραψε: ↑22 Απρ 2019, 17:27Το Likuresi - Λυκουρέζος αρβανίτικο επώνυμο είναι; Τι σημαίνει;
Re: Τελικα οι αρβανιτες ειναι Αλβανοί
Ο Σπορτ Μπιλλυ κεντάει πάλι
Re: Τελικα οι αρβανιτες ειναι Αλβανοί
ΝοτιοΑλβανικές φυλές
Στα Πολεμικά Απομνημονεύματα του Περραιβού (Ο Χριστόφορος Περραιβός ήταν αγωνιστής της Επανάστασης του 1821. Γεννήθηκε το 1773 και πέθανε το 1863) ο οποίος συναναστράφηκε και συμπολέμησε με τους Σουλιώτες ερχόμενος σε επαφή με τους Αλβανούς, δίνεται μια περιγραφή των 4 φυλών τους.
Οι Τσάμηδες κατοικούσι την παλαιάν Θεσπρωτίαν, νυν δε λεγομένην Παρακάλαμον,
η κατοικία των αρχίζει από το Σούλιον και τελειώνει εις τον Δώδωνα (Μπίστριτζα) ποταμόν,
είναι θρήσκοι, αλαζόνες και ορμητικότεροι από τους άλλους εις τους πολέμους, όστις όμως ανθέξη την πρώτην ορμήν των, εύκολα τους τρέπει έπειτα εις φυγήν, επειδή είναι καθ΄ υπερβολήν αμφιρρεπείς` δεν φυλάττουσι τόσον τας συμφωνίας και υποσχέσεις,
ευφημίζονται δε παρά πάντων ως επιτηδειότεροι χορευταί, και τοις αρέσκει ο πολύτιμος ιματισμός` είναι εύρωστοι και εύσχημοι` και μολονότι ομιλούσι την αλβανικήν διάλεκτον, ως φυσικήν
αλλά και μετά την απλοελληνικήν, εκφράζονται όμως ορθώς άνδρες τε και γυναίκες και μάλιστα όσοι κατοικούν τα πέριξ της Παραμυθίας.
Μετά τους Τσάμηδες έπονται οι Λιάπηδες, των οποίων οι κατοικία αρχίζει από το πέρας του Δώδωνα ποταμού, και κατοικούντες την Χαονίαν και Ακροκεραύνια όρη εν οις συμπεριλαμβάνεται και η Χειμάρρα, εκτείνονται έως την Αυλώνα έχοντες τα παράλια του Ιονικού πελάγους και μέρος του Αδριατικού κόλπου και ικανήν έκταση της μεσογείου`
είναι ανδρείοι εις τους πολέμους, αγχίνοες, φιλόξενοι, επιτηδειότατοι νυκτοκλέπται και ευχαριστούνται πολύ εις την σωματικήν κακοπάθειαν και κατ’ εξοχήν εις την γυμνότητα και ρυπαρότητα των φορεμάτων, η οποία τοις χρησιμεύει εις την νυκτοκλεψίαν, δια να μη γνωρίζονται` ως επί το πλείστον δε είναι μικρόσωμοι, δύσμορφοι, αλλ’ ακούραστοι` δεν λυπείται ένας Λιάπης αν φονευθεί, ή πληγωθή κλέπτον πρόβατον, αίγα ή άλλο τι είδος, αλλά η απόκρισις του προς τον ερωτήσοντα είναι η εξής. «Κόκκα περ κόκκα», δηλαδή κεφαλήν δια κεφαλήν`
όλοι εν γένει ομιλούν την αλβανικήν διάλεκτον, πολλά ολίγοι εξ αυτών γνωρίζουν την ελληνικήν, και αυτήν βαρβαρικώτατα.
Μιας και πιάσαμε τους Αλβανοτσάμηδες
εχουμε και μερικά κοινά τραγούδια
Οσμαν Τακας σε Αλβανοτσάμικη εκδοση
Οσμαν Τακας σε Ηπειρωτική εκδοση
Στα Πολεμικά Απομνημονεύματα του Περραιβού (Ο Χριστόφορος Περραιβός ήταν αγωνιστής της Επανάστασης του 1821. Γεννήθηκε το 1773 και πέθανε το 1863) ο οποίος συναναστράφηκε και συμπολέμησε με τους Σουλιώτες ερχόμενος σε επαφή με τους Αλβανούς, δίνεται μια περιγραφή των 4 φυλών τους.
Οι Τσάμηδες κατοικούσι την παλαιάν Θεσπρωτίαν, νυν δε λεγομένην Παρακάλαμον,
η κατοικία των αρχίζει από το Σούλιον και τελειώνει εις τον Δώδωνα (Μπίστριτζα) ποταμόν,
είναι θρήσκοι, αλαζόνες και ορμητικότεροι από τους άλλους εις τους πολέμους, όστις όμως ανθέξη την πρώτην ορμήν των, εύκολα τους τρέπει έπειτα εις φυγήν, επειδή είναι καθ΄ υπερβολήν αμφιρρεπείς` δεν φυλάττουσι τόσον τας συμφωνίας και υποσχέσεις,
ευφημίζονται δε παρά πάντων ως επιτηδειότεροι χορευταί, και τοις αρέσκει ο πολύτιμος ιματισμός` είναι εύρωστοι και εύσχημοι` και μολονότι ομιλούσι την αλβανικήν διάλεκτον, ως φυσικήν
αλλά και μετά την απλοελληνικήν, εκφράζονται όμως ορθώς άνδρες τε και γυναίκες και μάλιστα όσοι κατοικούν τα πέριξ της Παραμυθίας.
Μετά τους Τσάμηδες έπονται οι Λιάπηδες, των οποίων οι κατοικία αρχίζει από το πέρας του Δώδωνα ποταμού, και κατοικούντες την Χαονίαν και Ακροκεραύνια όρη εν οις συμπεριλαμβάνεται και η Χειμάρρα, εκτείνονται έως την Αυλώνα έχοντες τα παράλια του Ιονικού πελάγους και μέρος του Αδριατικού κόλπου και ικανήν έκταση της μεσογείου`
είναι ανδρείοι εις τους πολέμους, αγχίνοες, φιλόξενοι, επιτηδειότατοι νυκτοκλέπται και ευχαριστούνται πολύ εις την σωματικήν κακοπάθειαν και κατ’ εξοχήν εις την γυμνότητα και ρυπαρότητα των φορεμάτων, η οποία τοις χρησιμεύει εις την νυκτοκλεψίαν, δια να μη γνωρίζονται` ως επί το πλείστον δε είναι μικρόσωμοι, δύσμορφοι, αλλ’ ακούραστοι` δεν λυπείται ένας Λιάπης αν φονευθεί, ή πληγωθή κλέπτον πρόβατον, αίγα ή άλλο τι είδος, αλλά η απόκρισις του προς τον ερωτήσοντα είναι η εξής. «Κόκκα περ κόκκα», δηλαδή κεφαλήν δια κεφαλήν`
όλοι εν γένει ομιλούν την αλβανικήν διάλεκτον, πολλά ολίγοι εξ αυτών γνωρίζουν την ελληνικήν, και αυτήν βαρβαρικώτατα.
Μιας και πιάσαμε τους Αλβανοτσάμηδες
εχουμε και μερικά κοινά τραγούδια
Οσμαν Τακας σε Αλβανοτσάμικη εκδοση
Οσμαν Τακας σε Ηπειρωτική εκδοση
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος Καλαβρία την 25 Απρ 2019, 09:30, έχει επεξεργασθεί 3 φορές συνολικά.
Re: Τελικα οι αρβανιτες ειναι Αλβανοί
Να σαι καλάPhilip Mortimer έγραψε: ↑21 Απρ 2019, 15:32Παρακολουθώ τη συζήτηση με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, σας ευχαριστώ που μοιράζεστε τις γνώσεις σας. Έχω και εγώ κάποιες σημειώσεις σχετικές με το θέμα, ίσως κάποια στιγμή να συμμετάσχω.
Re: Τελικα οι αρβανιτες ειναι Αλβανοί
Παρακάτω τα αποτελεσματα της Οθωμανικης απογραφής σε 2 χωριά της Βοιώτίας
Το πρώτο '''Ρουμ''' το δευτερο '''Αρναούτ'''
Στο χωριό Κοκλα Μαζι παρατηρουμε την εξης ονοματολογια που επιβεβαιωνει το οσα εχει μπει ο Εκτωρας
Νικολα Μπεθανη
Νικολα Νικιφορο
Γιωργη Δημα
Παπα Γιωργη
Θωμα Φρανγκο
Θοθωρη Ζηση
Ανδρεα Μαζι
Γκινη Μαζαρακη
Λαζαρο Γουγουρουλιδη
Λαζαρο Ορφανο
Μιχα Γκολεμι
Νικολα Μουζακη
Γιαννη Αλεκσι
Δημα Κοκλα
Σεβαστο Μελλησινο
Μανωλη Αντρέα
Δημα Λεκα
Ανδρέα Αυλακίση
Διμητρη Ορφανο
Λέκα Λάτση
Γιάννη Μακρυπόδη
Λεκα Μπούγα
Ιδια με τα ονοματα των Σκιπεταρων
[Κατι τετοια στοιχεια χρησιμοποιουντε στην Σιπερία για να αποδειξουν την ...''''σκιπεταρικοτητα ''' της νοτιας Ελλάδας ]
Ελα ρε Αρβανιτιά γραψτους όλους και προχωρα με οτι σου παρέδωσαν οι προγονοι σου
Το πρώτο '''Ρουμ''' το δευτερο '''Αρναούτ'''
Στο χωριό Κοκλα Μαζι παρατηρουμε την εξης ονοματολογια που επιβεβαιωνει το οσα εχει μπει ο Εκτωρας
Νικολα Μπεθανη
Νικολα Νικιφορο
Γιωργη Δημα
Παπα Γιωργη
Θωμα Φρανγκο
Θοθωρη Ζηση
Ανδρεα Μαζι
Γκινη Μαζαρακη
Λαζαρο Γουγουρουλιδη
Λαζαρο Ορφανο
Μιχα Γκολεμι
Νικολα Μουζακη
Γιαννη Αλεκσι
Δημα Κοκλα
Σεβαστο Μελλησινο
Μανωλη Αντρέα
Δημα Λεκα
Ανδρέα Αυλακίση
Διμητρη Ορφανο
Λέκα Λάτση
Γιάννη Μακρυπόδη
Λεκα Μπούγα
Ιδια με τα ονοματα των Σκιπεταρων
[Κατι τετοια στοιχεια χρησιμοποιουντε στην Σιπερία για να αποδειξουν την ...''''σκιπεταρικοτητα ''' της νοτιας Ελλάδας
]Ελα ρε Αρβανιτιά γραψτους όλους και προχωρα με οτι σου παρέδωσαν οι προγονοι σου
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος Καλαβρία την 25 Απρ 2019, 13:33, έχει επεξεργασθεί 3 φορές συνολικά.
-
Giorgos 574
Re: Τελικα οι αρβανιτες ειναι Αλβανοί
Τα επώνυμα αυτα όμως τα είχαν από πριν ή απέκτησαν από τους ντόπιους με τους οποίους συγχωνεύθηκαν;
-
- Παραπλήσια Θέματα
- Απαντήσεις
- Προβολές
- Τελευταία δημοσίευση
-
-
Νέα δημοσίευση Είναι οι Αλβανοί οι αληθινοί αρχαίοι Έλληνες;
από Μαδουραίος » 26 Σεπ 2022, 17:46 » σε Ιστορία - 57 Απαντήσεις
- 3337 Προβολές
-
Τελευταία δημοσίευση από Annibas
17 Οκτ 2022, 22:14
-
-
-
Νέα δημοσίευση Κεντρώος χώρος-τι στπ είναι τελικά;
από Scouser » 20 Φεβ 2023, 15:46 » σε Εσωτερική Πολιτική - 23 Απαντήσεις
- 732 Προβολές
-
Τελευταία δημοσίευση από πατησιωτης
20 Φεβ 2023, 23:20
-
-
-
Νέα δημοσίευση Τελικά ποιοί είναι οι ψέκες?
από Kauldron » 28 Μαρ 2023, 21:27 » σε Εσωτερική Πολιτική - 122 Απαντήσεις
- 2752 Προβολές
-
Τελευταία δημοσίευση από The Rebel
02 Απρ 2023, 21:58
-
-
- 13 Απαντήσεις
- 578 Προβολές
-
Τελευταία δημοσίευση από talaipwros
11 Μαρ 2023, 15:53