- ούτε στον Ησιόδειο ορισμό της αρχέγονης αιματολογικής/αριστοκρατικής αρχαιοελληνικής ομοεθνίας: Δευκαλίων εγέννησε Ελληνα, Ελληνας εγένησε Δώρο και Ξούθο, Ξούθος εγέννησε Αχαιό και Ιώνα κοκ
- ούτε στον περίφημο Ηροδότειο ορισμό: ομαιμον, ομόγλωσσον, ομότροπον
- ούτε στον Ισοκράτειο/Ελληνιστικό ιμπεριαλιστικό της ημετέρας παιδείας: αφήστε τα χωριά σας και τα τσαντίρια σας, φτιάξτε πόλεις, μιλήστε ελληνικά, κάνετε κανένα μπάνιο, αρχίστε τα σπορ, να πηγαίνετε και στο θέατρο κλπ να γίνεται άνθρωποι/Ελληνες
Αλλά για τα βάθη της ελληνικής προϊστορίας, την Εποχή Χαλκου Μινωίτες/Δαναούς/Αχαιούς κλπ. Ανακάλυψα το σάιτ ενός συναδελφου διαδικτυακού ιστορικοφιλόσοφου, και λέω να σας συστήσω τις θεωρίες του. Ενδεχομένως ο φιλος Ζαποτέτοιος/Τεξ (το προτιμώ) που έχει φακελωμένο όλο το ελληνικό ίντερνετ να τον γνωρίζει ήδη
Βάζω κάποια ενδεικτικά αποσπάσματα:
Ολόκληρο το κείμενο με εικόνες το βρίσκετε στο λινκ:Οι κλασικοί Έλληνες διαμορφώνονται από την μείξη τουλάχιστον επτά διαφορετικών εθνών:
1) Αχαιοί
2) Δαναοί
3) Πελασγοί
4) Λέλεγες
5) Τελχίνες
6) Τυρρηνοί
7) Κρήτες
i. Αχαιοί:
πρωτο-Έλληνες, συγγενείς των πρωτο-Φρύγων (ΑχαϊFοί, Ahhiyava, Akhaivassa, Ekhwesh), αρχέγονος κλάδος των Αριοευρωπαίων. Γιατί οι Αχαιοί/Έλληνες έχουν κοινούς προγόνους με τους Φρύγες, όσο σχετίζονται και με τους Ιαπύγες στην Ιταλία της Εποχής του Ορείχαλκου, τα ιαπυγικά έθνη, Μεσσάπιοι, Πευκέτες, Δαύνοι, αλλά και οι Βρέττιοι. Αυτοί οι Βρέττιοι είχαν δημιουργηθεί στην σημερινή Καλαβρία, κατόπιν σύντηξης ιαπυγικών πληθυσμών με τους αχαϊκής προέλευσης ιθαγενείς, τους Οινωτρούς.
Δημοφιλή τοτεμικά τους σύμβολα, ο αετός, ο γρύπας, ο λυκάων (λύγξ ή λύγκας) και η δρυς (βελανιδιά). Από τα έθνη του Αιγαίου, μόνο οι Αχαιοί μπορούν να χαρακτηριστούν ως γνήσιοι Έλληνες, ή πρωτο-Έλληνες. Η ονομασία «Αχαιοί», προέρχεται από την αριοευρωπαϊκή ρίζα «*αχβ-», που έχει σχέση με ορμή, εξού και: π. Ίναχος, π. Αχέρων, π. Αχελώος, Αχιλλεύς (= *αχβ + λαός, ήτοι "ορμητικός στρατός", ένεκα που οι Μυρμιδόνες φημίζονται για τις ορμητικές τους τακτικές, κατά τον αχό της μάχης) κ.ά.
Κυρίως με υπαίθριες τελετές, σε τεμένη (ιερά κτήματα, όπως οι περσικοί παράδεισοι, και τα μεσαιωνικά μετόχια, που όμως είναι επικερδή, περιλαμβάνοντας και χωριά ολόκληρα), σε ρεματιές και σε ιερά κορυφής, οι Αχαιοί λατρεύουν ποικιλοτρόπως (από οργιαστικά, μέχρι μυστικιστικά) αρκετές θεϊκές οντότητες (πολλές από τις οποίες, τελικά θα συγχωνευτούν μέχρι εξαφανίσεως, στην διαδικασία σχηματισμού της παρέας του Δωδεκαθέου!), από τον Πάνα, μέχρι τον Δία.
ii. Δαναοί:
ελληνο-σημιτικός θαλασσινός λαός, οι Ταναγια, και αργότερα οι Ντανουνα/Ντενγεν των ιστορικών πηγών της Εποχής του Ορειχάλκου, ενώ όσοι από αυτούς έχουν εγκατασταθεί στην Αφρική διαφοροποιούνται στους Ελληνικούς Μύθους ως «Φοίνικες», που δεν είναι άλλοι από τους Σαρντάνα των αιγυπτιακών πηγών!
Οι Δαναοί και οι «Φοίνικες» των Μύθων δραστηριοποιούνται στην «Αερία», τον κατοπινό Λεβάντε, έναν διαδραστικό Περίπλου της Ανατολικής Μεσογείου, με -επί του χάρτου αριστερόστροφη- ροή γύρω από τα παράλια της Εγγύς Ανατολής, με την χρήση των Ετησίων ανέμων, συνήθως ξεκινώντας από ανατολική Κρήτη, και διαγράφοντας προσοδοφόρα κυκλική πορεία, περνώντας από χώρες όπως η Κυρηναϊκή και η Μαρμαρική (όπου ως «Φοινίκη», είχαν μόνιμες εγκαταστάσεις οι Δαναοί, ως οι περίφημοι «Σαρντάνα»), η Αίγυπτος, η Γη Χαναάν (συνολικά Παλαιστίνη & Φοινίκη) με την Ουγκαρίτ, η Κύπρος, η Παμφυλία (η «χώρα Ταρχουντάσσα» των χετταϊκών αρχείων), η Λυκία (η «χώρα Μύρα», των χετταϊκών αρχείων), η Ρόδος & τα πέριξ, η Κρήτη, οι Κυκλάδες και μέχρι την ν. Σαλαμίνα και την Αυλίδα, το επίνειο της λαμπρής Θήβας. Δημοφιλή τοτεμικά τους σύμβολα το λιοντάρι και η σφίγγα.
Η ονομασία «Δαναοί» προέρχεται από την αριοευρωπαϊκή ρίζα «*νταν-», που έχει σχέση με την έννοια «ροή» και «ποταμός», όπως και με κάποια πολύ πρώιμη αριοευρωπαϊκή ποταμίσια θεά, κοινή π.χ. σε Κέλτες και Ινδούς, εξού και: π. Ηριδανός, π. Δάνουβις (Δούναβης), π. Δάναστρις (Δνείστερος), π. Δάναπρις (Δνείπερος), π. Τάναϊς (Ντον), π. Απιδανός, π. Ταναός, π. Ιάρδανος (στην Ηλεία, αλλά και ο π. Ιορδάνης στην Παλαιστίνη, όπως και ο π. Πλατανιάς στα Χανιά), Άδανα, κ.ά.
Ενώ με τις μεταναστεύσεις Αιγαίων προσφύγων/επιδρομέων στην Παλαιστίνη (13ος - 11ος π.Χ), «λαοί της Πράσινης Θαλάσσης (= Αιγαίο Πέλαγος)» εγκαθίστανται στις συριακές ακτές, λαοί όπως οι Κρήτες (Χερεθίμ), οι Πελασγοί (εβραικά Φελεθίμ, αιγυπτιακά Πελεσέτ), άλλα και ποικίλες μικρότερες ομάδες «Αλλοφύλων», όπως π.χ οι λελεγικής προέλευσης Γιργασίτες, και οι αινιγματικοί απόγονοι γιγάντων, Νεφιλίμ ή Ρεφαΐμ, που στη συνέχεια θα ενωθούν άπαντες, σχηματίζοντας το έθνος των Φιλισταίων, εν τούτοις -κάποιοι ή όλοι- οι Δαναοί της περιοχής τελικά αποστατούν, προσχωρώντας στον λαό Ισραήλ, ως φυλή Δαν..!
Κατεξοχήν παρακαταθήκη των Δαναών, είναι η λατρεία της θεάς Αφροδίτης (χαναανίτικη Αστάρτη & βαβυλωνιακή Ιστάρ), που θα διαδοθεί και θ'αγαπηθεί σε ολόκληρο τον Αιγαιακό Κόσμο. Πρόκειται για την ίδια θεά, οι χάρες της οποίας σαγηνεύουν π.χ. και τον Δανίτη ήρωα Σαμψών, παρ'όλο που απ'την εκδοχή της Βίβλου, φαίνεται ότι ήδη απ'την εποχή του, οι συμπατριώτες του, οι Δαναοί της Γης Χαναάν έχουν προσυλητιστεί στην σεμνότυφη πίστη του Μωσαϊκού Νόμου. Ο Σαμψών πάντως προτιμά τις Πελάσγισσες/Φιλισταίες γκοϊμ/εθνικές, απ'τις ομόδοξες συμπατριώτισσές του.
iii. Πελασγοί:
Είναι συγγενείς του λαού Πάλα. Πελασγοί και Παλαίοι, αμφότεροι είχαν ως αρχικό χώρο δράσης την βορειοδυτική Ανατολία, μεταξύ των π. Μαιάνδρου και Άλυ, και πρωιμότεροι συγγενείς του βόρειου κλάδου της Ανατόλιας ομάδας των Ινδοευρωπαίων ή Αρίων, στον οποίο ανήκουν και οι λαλιές των Λυδών και των Χετταίων.
Δημοφιλή τοτεμικά σύμβολα των Πελασγών είναι το λιοντάρι, ο αετός και ο σκύλος. Κοιτίδα τους η βορειοδυτική Μικρασία, μαζί με την περιοχή των κατοπινών Ιωνία & Λυδία, απ'όπου εξορμούν και στην Ελλάδα (~1900 π.Χ.), ιδρύοντας το Άργος, προκαλώντας την μετάβαση από την Πρώιμη Ελλαδική Περίοδο, στην Μέση Ελλαδική.
iv. Λέλεγες:
Όπως οι Τηλεβόες & Τάφιοι του Ιονίου Πελάγους, οι Κυλικράνες της Βοιωτίας και οι Γέργιθες της Ασίας - Οι Λέλεγες αποτελούν το βασικό εθνικό υπόβαθρο του Αιγαίου, και είναι Αριοευρωπαίοι, ενδεχομένως συγγενείς με άρεια έθνη της Ανατολίας, όπως οι Λύκιοι και οι Λούβιοι. -
Κατόπιν αναμείξεως των κατά τόπους Λελέγων με Αχαιούς, θα προέλθουν μεικτές ελληνο-λελεγικές φυλές όπως οι Λάκωνες, οι Λοκροί, οι Κεφαλλήνες, και οι Έλλανες (Μυρμιδόνες). Απόγονοί τους στο Λεβάντε, είναι οι «Σεκελες / Shekelesh» των αιγυπτιακών αρχείων, αλλά και οι Γεργισίτες της Παλαιάς Διαθήκης. Συγγενικοί λαοί ως προς τους προγόνους των Λελέγων, στην Ασία είναι οι Κάρες, οι Λύκιοι, οι Πισίδες και οι υπόλοιποι λουβικοί λαοί.
Σημαντικός θεός των Λελέγων υπήρξε μια πρώιμη εκδοχή του Απόλλωνα (με χειμερινή κατοικία στα Πάταρα της Λυκίας, θερινή στην Δήλο, και τρόπο μετάβασης στους Δελφούς έναν δίφρο συρόμενο από κύκνους), ενώ ως τοτεμικό σύμβολο είχαν τον κύκνο. Λέξη λελεγική πρέπει να είναι και το «κούνθος» --> «κύνθος», ήτοι «βουνό», εξού και Κύνθος, ο ιερός λόφος της Δήλου, απ'όπου προήλθε ο επιθετικός προσδιορισμός της αδελφής του Απόλλωνος, της θεάς Αρτέμιδος, ως Κυνθία --> Cynthia --> αγγλιστί Σύνθια. Επίσης, Ζάκυνθος = Ζευς + κύνθος = «βουνό του Δία», όπως και Βερέκυνθος = βερε/φερε (--> λατινιστί ferrvm) + κύνθος = «βουνό του σιδήρου», ονομασία όρους τόσο σε αδιευκρίνιστη θέση στην Μικρασία, όσο και το βουνό Πούπα στην Μαλάξα Χανίων, με αρχαία ορυχεία χαλκού & σιδηροπυρίτη, κρίσιμη τοποθεσία -σύμφωνα με την Μυθολογία- όπου οι Δάκτυλοι εξέλιξαν την σιδηροχρησία (δώρο-σκυτάλη που καταφτάνει στο Αιγαίο, από τις νότιες ακτές της Μαύρης Θάλασσας, τον 12ο αι π.Χ)!
Σε αντίθεση με την συνήθη ρομαντική θεώρηση, ως θεού του Φωτός και της απόλυτης τελειότητας (έως και της φυλετικής καθαρότητας), αρχικά ο Απόλλων/Ἀπολλύων (αιολιστί Άπλουν <-- δωριστί Απέλλων <-- αρκαδοκυπριστί (= αχαϊστί) Απείλλων) υπήρξε ιδιαζόντως αμφίσημος. Λατρεύτηκε ως σκοτεινός, εκδικητικός, καταστροφικός, τουλάχιστον όσο αγαπήθηκε ως ευεργέτης και ζωοδότης: Επιφέρει επιδημίες πάνω στους θνητούς κατά βούληση, ενώ στην Αερία (ο μτγ Λεβάντες) συγκρητίζεται με τον ...Βελζεβούλη <-- Βεελζεβούλ <-- Μπαάλ Ζεβούντ <-- Απόλλων Μυίας (= "αφέντης των μυγών", εκδοχή των Λελέγων, που λατρεύεται ευρέως, από το Βορειοανατολικό Αιγαίο (Ίλιον ή Τροία), μέχρι την ευρύτερη Συρία, περιλαμβανομένης της Φιλισταίας (Ακκαρών ή Εκρων), αλλά και του Ισραήλ, όπως καταγράφεται στο Δ' Βασιλειών (IV Regnorvm) 1:4-18).
v. Τελχίνες:
οι φορείς του Κυκλαδικού Πολιτισμού. Απόγονοί τους οι «Τερες / Teresh», των αιγυπτιακών αρχείων. Τοτεμικό τους σύμβολο, τύπος ιχθύος, με τον οποίο στολίζουν και τα πλοία τους:
vi. Τυρρηνοί:
μη αριοευρωπαϊκό έθνος του βορειοανατολικού Αιγαίου, π.χ. στην Λήμνο (Λάμνος, αναφέρεται "Λαμνία" γυναίκα, γραμμικής Β' : Ra-Ma-Ni-Ja), όπου τους εγκατέστησε η δυναστεία των Μακάρων, ως μετοίκους από την Ετρουρία, και όχι το αντίστροφο, όπως διατείνονται οι πηγές του Ηροδότου. Η παρανόηση γίνεται κατανοητή, αν ληφθεί υπόψη ότι και Τυρρηνοί (Ετρούσκοι ή Ρασέννα --> Τυρσανοί --> Τυρρανοί --> Τυρρηνοί) βρέθηκαν να κατοικούν στο βορειοανατολικό Αιγαίο στις αρχές του 13ου αι π.Χ, και Πελασγοί μεταναστεύουν σε πόλεις της Ετρουρίας, προερχόμενοι και από τις δυο πλευρές του Αιγαίου (από Πελασγιώτιδα [Θεσσαλία] προς την Άγυλλα/Καερε, και από την Πελοπόννησο προς την Πίσα --> Πίζα, αλλά και από την Ασία (<-- *ΑσσούFα) μαζί με Τεύκρους/Τρώες πρόσφυγες)
από τα τέλη του 13ου αι π.Χ, και μετά!
vii. Κρήτες:
Οι Κρήτες/Χερεθίτες/Κεφτιού είναι οι φορείς του Μινωικού Πολιτισμού. Όπως υποδεικνύει η αποκρυπτογράφηση της Γραμμικής Β', στην γλώσσα των Κρητών δεν υπήρχε ο ήχος λάμδα (Λ, βλέπε παράρτημα στο κάτω μέρος της ιστοσελίδας)! Παρά την διαρκή (2600-1200 π.Χ. !) τους αλληλεπίδραση με την λελεγική/λουβική Ανατολία, οι κάτοικοι της Κρήτης είτε μιλούν κάποια γηγενή λαλιά, παλαιοευρωπαϊκή τρόπον τινά, είτε αφροασιανή λαλιά, ως γλωσσικοί συγγενείς με τους Γαραμάντες, όπως καταγράφει και ο Ηρόδοτος, άρα και με τους σύγχρονους Βέρβερους, όπως είναι οι Τουαρέγκ. Δημοφιλή τοτεμικά τους σύμβολα, το δελφίνι, ο ταύρος και το φίδι.
Όντας θαλασσοπόρος και ευφυής λαός, εκμεταλλευόμενοι και το Διεθνές Δίκτυο Διπλωματίας & Εμπορίου, οι Κρήτες θ'αφήσουν ίχνη τους ανά την Μεσόγειο, π.χ:
σε Συρία (με βεβαιωμένη παροικία στην Ουγκαρίτ, βόρειος Συρία, σε όλη την διάρκεια της Ύστερης Εποχής του Ορείχαλκου, και προς το τέλος της Εποχής αυτής και με αποικίες στην Παλαιστίνη, με επίκεντρο τις πόλεις Ράφα/Ραφία, Γάζα και Ρινοκόρουρα, ως οι βιβλικοί Χερεθίτες (<-- Χερεθι <-- Χερεθ = Κερετ = Κρετ --> Κρήτη), που θα λειτουργήσουν ως συνιστώσα των Φιλισταίων),
σε Ιταλία (Υρία, Μινώπολις, όπως και το Σατύριον, ο προπομπός του κατοπινού Τάραντα), και
σε Ισπανία (π.χ. Ταρτησσός).
Η πάνοπλος θεά *Αναϊθα (Νηιθ/Αθηνά/Ανατ) υπήρξε μια από τις ηγεμονικές θεές των Αρχαίων Κρητών, την λατρεία της οποίας έφεραν μαζί τους από τις αφρικανικές ακτές, μαζί με την πολεμική ιαχή «αλαλά»:
*Αναΐθα Παλλάς = Αθηνά η Παρθένος
η Ποτνια (το "Πότνια" σημαίνει "Δέσποινα, Κυρά, Αφέντρα", και αποτελεί κοινό επιθετικό προσδιορισμό για τις θεές που λατρεύονται στις ανακτορικές -όσο και στις κατοπινές, τις αρχαϊκές- πόλεις-κράτη του Αιγαίου, π.χ. Ήρα, Δήμητρα, Περσεφόνη, και Αθηνά), ή
η Τριτογένεια (= αυτή που είτε προήλθε από την λίμνη Τριτωνίδα της Βυζακηνής χώρας, όπως διατείνεται ο Ηρόδοτος, είτε προήλθε από την Τρίττα, άλλη ονομασία της Κνωσσού, σύμφωνα με τον λεξικογράφο Ησύχιο).
Όμως, με το πέρασμα των αιώνων, η Αθηνά συγκρητίζεται με διάφορες άλλες θεές, όπως η αιγαιακή Αφαία, η πρωτο-ιταλική *ΜενεσFα (εξού και η λατινική Minerva), και οι σημιτικές Λίλιθ των Χαναανιτών, και Τανιθ των Καρχηδονίων.
Η αλληλεπίδραση των Κρητών με αφροασιατικές φυλές, προδίδεται και από δύο σημαντικές λέξεις-δάνεια:
Γιαχβέ
<-- Ίακχος/Βάκχος, μινωικός θεός της μέθης και της ισχύος, η λατρεία του οποίου θα διαδοθεί από νωρίς, στην Ελλάδα ως ο θεός Διόνυσος, ενώ στο Λεβάντε θα συγκρητισθεί με τους Ελοχ'ίμ, και τον θεό του Μωυσέως
κνεσσέτ, כנסת = σύγκλητος = Κνωσσος
It should be noted that even the Classical Greeks were formed from the mixture of, at least, seven distinct nations:
1. Achaeans (proto-Greeks, kin to the proto-Phrygians: ΑχαϊFοί, or Ahhuava, or Akhaivassa),
2. Danaoi (greco-semitic),
3. Pelasgoi (Indoeuropean or Arioeuropean, kin to the Hittites),
4. Leleges (Indoeuropean, kin to the Luwians),
5. Telkhines (Cycladic Civilization),
6. Cretans (hamitic, kin to the ancient Garamantes, and modern Berbers, like the Tuaregs, or simply paleo-european),
7. Tyrrhenians (migrant group into the Aegean, kin to the Rasenna, the Etruscans).
Το αγαπημένο μου κομμάτι εκεί που λέει ότι οι Μινωίτες/Κρήτες είναι συγγενείς με τους Τουαρέγκ
Λέει και άλλα ωραία πχ για τη Ρωμανία έχει ενδιαφέρον υλικό. Αλλά ας μείνουμε στο θέμα.