Γιατί λες κάποια σωστά πραγματάκια, αλλά δεν καταφέρνεις να δεις καθαρά όλο το κάδρο.
Αυτός που υπακούει και σέβεται τις πηγές καταλήγει στο συμπέρασμα ότι υπήρχαν διαφορετικές ιστορικο-ιδεολογικές τάσεις. Δεν προσπαθεί κουτοπόνηρα να διαστρεβλώσει την εικόνα που προκύπτει από κάποιες πηγές, ρίχνοντας το βάρος σε άλλες που λένε κάτι διαφορετικό. Η προσπάθειά σου να αντικρούσεις τις πλείστες αναφορές στην αρχαιο-ρωμαϊκή καταγωγή των αυτοκρατόρων, επικαλούμενος... τον κάργα ελληνοκεντρικό Θεόδωρο Β΄Λάσκαρι κινείται μεταξύ αγυρτείας και γραφικότητας.Κατά συνέπεια, το κείμενο οφείλει να μείνει με ακρίβεια σε αρχές που εσύ τις προσπερνάς με επιπολαιότητα. Δεν μπορεί να μένει η ψευδαίσθηση ότι υπάρχει κάτι στις πηγές που μας βεβαιώνει για αντίληψη φυλετικής λατινικότητας, ή για λατινογενή αρχαιο-ρωμαϊκή καταγωγή των Βυζαντινών αυτοκρατόρων (για τον λαό ούτε συζήτηση). Έχουμε μια σειρά πηγών που φανερώνουν ισοπεδωτική σύγκρουση με αντιλατινικά υβρεολόγια.
Και αυτό είναι φυσικό, διότι η μελαγχολία του 6ου αιώνα οφείλεται στην αλλαγή γλώσσας που είναι κορυφαίος άξονας ταυτότητας ενώ μετά από εκεί ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΑΝ ΚΑΝ τη θεμελιώδη γλώσσα με την οποία εξαπλώθηκε η αρχαία ρωμαϊκότητα. Ο Ιούλιος Καίσαρας ανήκει στο "απατηλό" και "πονηρό" "γένος των ιταλών", όμως εσύ μιλάς για "φυλετική" και "αρχαιο-ρωμαϊκή καταγωγή" που ήταν όλα ΛΑΤΙΝΙΚΑ:
Υπακοή στις πηγές λοιπόν σημαίνει ότι δεν μπορούν να υπάρχουν λέξεις που υπονοούν λατινογενή φυλετική ή γενεαλογική συνέχεια. Οι αλλαγές του Βυζαντίου με κατεύθυνση προς τον ελληνισμό, η σύγκρουση με τους λατινογενείς που οδηγεί σε καταδίκη της εχθρικής ταυτότητας, η υπερηφάνεια για την ελληνική που οδηγεί σε υβρεολόγια για την λατινική που είναι η γλώσσα που οδήγησε στην αίρεση, δεν επιτρέπει παρά να μιλάμε για μύθο που περιλαμβάνει μια αντίληψη συνέχειας της αυτοκρατορικής διαδοχής χωρίς εμβάθυνση στο "φυλετικό" ζήτημα.
Το λεξιλόγιο που διαμορφώνεται οφείλει να πάρει υπόψη όλες τις πηγές και από αυτές, το μόνο συμπέρασμα που βγαίνει είναι όχι μύθος φυλετικής γενεαλογικής καταγωγής, αλλά μύθος διαδοχής και συνέχειας των πολιτειακών θεσμών ανεξάρτητα από λατινικότητες. Οι ορολογίες που χρησιμοποιείς εσύ είναι εξαιρετικά επιπόλαιες και επικίνδυνες καθώς μπορούν να παροδηγήσουν τον αναγνώστη για μια σχέση με τη λατινική γενεαλογία πολύ βαθύτερη από αυτή που επιτρέπουν οι πηγές να κατανοήσουμε.
Άρα, η σχέση που όντως ήθελαν οι Βυζαντινοί να παραδεχτεί ο Λιουτπράνδος, σχετικά με τις ηγετικές τάξεις που ήλθαν στη Νέα Ρώμη δεν ήταν σχέση "φυλετική" ή σχέση "αρχαιο-ρωμαϊκής καταγωγής". Άλλο "αρχαιορωμαϊκή καταγωγή" και άλλο η διατύπωση μιας σχέσης "συνέχειας" με το κράτος που δημιούργησαν οι αρχαίοι Ρωμαίοι και ανήκει στους νόμιμους κληρονόμους, τους Βυζαντινούς (ο Καίσαρ ήταν ενδοξότατος (συνέχεια) ΑΛΛΑ ήταν Ιταλός (όχι γενεαλογία)).
Η τάση αυτής της ιστορικής-φυλετικής σύνδεσης με τους αρχαίους Ρωμαίους είναι ευδιάκριτη σε όλη τη βυζαντινή ιστορία. Φυσικά ήταν προϊόν αλχημειών:
- απέρριπταν τα ονόματα Ιταλοί και Λατίνοι, αλλά κρατούσαν το Αύσονες (που όμως θεωρούνταν αρχαιότερο και άρα δήλωνε βαθύτερη ιταλιώτικη εντοπιότητα από τα προηγούμενα)
- απέρριπταν τη σχέση τους με τους σύγχρονους κατοίκους της Ρώμης που τους θεωρούσαν απόγονους των Ρωμαίων πληβείων (το "χυδαίο και δουλικό όχλο" που άφησαν πίσω μεταβαίνοντας στη Νέα Ρώμη), αλλά κρατούσαν τη σχέση τους με τους αρχαίους Ρωμαίους πατρίκιους (που συνόδευσαν τον Κωνσταντίνο)
- πλαστογραφούσαν ακόμα και την ιστορία: λ.χ. ο Ιωσήφ Βρυέννιος υποστήριζε πως οι σύγχρονοι Ιταλοί ήταν απόγονοι των αρχαίων Λατίνων που είχαν πάρει τη γλώσσα και την πόλη των αρχαίων Ρωμαίων, όπως ακριβώς οι αρχαίοι Ρωμαίοι (ευγενείς) είχαν πάρει τη γλώσσα και τη γη των Ελλήνων...
Και ήταν προϊόν αλχημειών, γιατί η βασική τους ταυτότητα ήταν η "βυζαντινή" της Νέας Ρώμης. Δεν ήταν ούτε η αυσονο-ρωμαϊκή, ούτε η ελληνική.
Ωστόσο, η καταγωγή των αυτοκρατόρων από τους αρχαίους Ρωμαίους ήταν ένα από τα βασικά μοτίβα της βυζαντινής ιδεολογίας. Τη βλέπουμε στον Ατταλειάτη (που επινοεί μάλιστα καταγωγή των Φωκάδων από τον οίκο των Φαβίων), στον Σκουταριώτη, στον Ισίδωρο Κιέβου, στον Μάμμα, στον Βρυέννιο κλπ
Τη βλέπουμε και στον Δημήτριο Κυδώνη:
«και η Ρωμαίων γερουσία δεύρο μετέβαινε, την νέαν κοσμήσουσα Ρώμην˙ και οι μεταστάντες εγέννων τους προγόνους ημών»
(Ρωμαίοις συμβουλευτικός)
(απλά αντιπαρέβαλε τα λόγια του Κυδώνη σ' αυτό που έχεις γράψει:
"θα λέγαμε ότι οι βυζαντινοί απαξιώνουν κάθε σχέση και με τους αρχαίους Ρωμαίους. Επιπλέον, ένα σχήμα που περιλαμβάνει στρατιωτική ηγεσία και σύγκλητο (άνευ παρουσίας γυναικών), μαζί με τα σκήπτρα (που δεν αφήνουν απογόνους…), σίγουρα δεν ενδιαφέρεται για ανθρώπινη γενεαλογία"
ελπίζω τώρα να μπορείς να δεις ότι δεν έχεις κατανοήσει πλήρως τη βυζαντινή ταυτότητα )
Τη βλέπουμε και στο διάλογο του Λιουτπράνδου με τους βυζαντινούς ευγενείς, όπου η επιχειρηματολογία των τελευταίων διαφέρει ριζικά από την επιχειρηματολογία π.χ. του Βατάτζη προς τον Πάπα ("ο Κωνσταντίνος μεταβίβασε τη ρωμαϊκή βασιλεία στο γένος των Ελλήνων").