Stalker έγραψε: ↑08 Οκτ 2019, 09:08
Κατά τη γνώμη μου δεν αρκεί αυτό, η δυναμική των χαρακτήρων δεν δούλεψε πολύ καλά για μένα, αν και σαφείς και διακριτοί, οι αποκλίνουσες προσωπικότητές τους (παρέα από παρτάκηδες συμφοιτητές που το μόνο κοινό στοιχείο τους είναι ότι δεν γουστάρουν την ξενέρωτη γκόμενα του ενός) σήμαινε ότι όταν αρχίσουν να κινδυνεύουν είναι πολύ δύσκολο να νοιαστείς εσύ για το τι θα πάθουν αφού δεν νοιάζονται αυτοί μεταξύ τους με αποτέλεσμα η διαδικασία να είναι περισσότερο διαδικαστική παρά δραματική, και το λόυκι της τύπισσας νομίζω είναι υπερβολικά προσωπικό για να παίξει αποτελεσματικά τον ρόλο θεματικής της ταινίας, η οποία τελικά ποια ήταν;
Αυτό που μένει με την πολύ καλή δουλειά στο σέττινγκ μου φάνηκε περισσότερο καλό ανθρωπολογικό ντοκυμανταίρ παρά καλή ταινία τρόμου.
Εχουν μια ρεαλιστικη υποσταση, ειναι ανθρωποι κανονικοι.
Αυτο δινει στις σκηνες των θανατων σε εναν σχετικο βαθμο μια τραγικοτητα και μια αλλη βαρυτητα. Το οτι φοραει ο αλλος σαν μασκα το προσωπο καποιου που πριν απο λιγο ηταν ενας κανονικος ανθρωπος, το οτι εξευτελιζεται το σωμα κανονικων ανθρωπων με διαφορους τροπους, λουλουδια μπηγμενα στα ματια του πτωματος, φουσκωτα ανθρωπινα δερματα με αχυρο, ποδια φυτεμενα στο παρτερι, ολα αυτα εχουν την επιρροη τους εαν πριν απο την παρουσιαση τους αναφερονταν σε κανονικα θυματα.
Συνηθως μια ταινια με σπλατεριες δεν εχει ρεαλιστικους χαρακτηρες και μια ταινια τρομου με ρεαλιστικους χαρακτηρες δεν εχει σπλατεριες, ειναι προς τον ψυχολογικο τρομο στραμμενη. Εδω εχουμε "σπλατερ" με ρεαλισμο.
Η μεταξυ τους σχεση, το αν ειναι συμπαθητικοι χαρακτηρες η οχι δεν μας ενδιαφερει, ειναι ρεαλιστικοι χαρακτηρες.
Το πενθος της πρωταγωνιστριας, το κακοηχο κλαμα της, παιζει και παλι εναν και μονο ρολο, βαραινει το κλιμα. Ο σκηνοθετης σε θελει σκοτισμενο απο την αρχη της ταινιας για να μπορεσει να πιασει το κολπο.
Οι σκηνες του ονειρου, οι γελοιες και χωρις νοημα ανακατεμενες ασχημες εικονες ειναι μια καθαρη αναπαρασταση ενος πολυ ρεαλιστικου εφιαλτη, ακομα και ο φωτισμος στο εσωτερικο του αυτοκινητου στην αρχη του εφιαλτη που δειχνει τον εναν απο την παρεα να κοιταει με το περιεργο υφος ειναι αντιπροσωπευτικο στοιχειο ενος τετοιου ονειρου.
Ο σκηνοθετης δουλεψε ψιλοβελονια και οταν λεμε ψιλοβελονια εννοουμε ψιλοβελονια το εργο του. Οι σκηνες μιας ταινιας τρομου ειναι ενα παιχνιδι με το υποσυνειδητο του θεατη και η καθε λεπτομερια εχει απιστευτα μεγαλη βαρυτητα. Εχει σκηνες π.χ. σε ταινιες τρομου που με αγγιξαν απλα και μονο γιατι συνοδευτηκαν απο εναν πολυ συγκεκριμενο ευστοχο ηχο, ουτε καν απο την μουσικη τους γενικοτερα.
Απο κει και περα το μονο θεμα και νοημα που μπορω να βρω στην ταινια, ειναι αυτο που καθε καλη ταινια τρομου προσπαθει να αποδωσει. Να σε τρομαξει, να σου γρατζουνισει λιγο την ψυχουλα. Για εμενα ο σκηνοθετης ειναι πολυ συνειδητοποιημενος σε αυτο που κανει και παρα, μα παρα πολυ ικανος. Ειναι διανοια. Ξερει τι να κανει για να σε στεναχωρισει, να σε φερει σε ευαλωτη θεση και μετα τι πρεπει να κανει για σε τρομαξει, οχι σε ολη την ταινια προφανως, δε γινεται αυτο, αλλα ισως να σε πιασει σε καποια απο τις σκηνες παγιδες που εχει απλωσει πολυ μαεστρικα μεσα στο εργο του. Και αυτο και το Hereditary ειναι αριστουργηματα τρομου που τα ξεχωριζω απο τις εκατονταδες μαλλον ταινιες τρομου που εχω δει μεχρι σημερα.