Παλαιοελλαδίτης έγραψε: ↑19 Νοέμ 2019, 00:57
Καντσόφ, Μπρανκόφ, βλέπω ο Λιθοξόου έχει βρει όλες τις αντικειμενικές πηγές.
Ζηλεύω τον Γεωργιάδη. Θα ήθελα και εγώ να κατάγομαι από ανθρώπους που αναφέρονται σε εγκυκλοπαίδειες και είχαν τόσο ενεργή προσφορά στον Ελληνισμό. Βέβαια, αυτό δημιουργεί και αισθήματα ευθύνης, πιστεύω όμως πως θα έκανα ό,τι μπορούσα για να φανώ αντάξιός τους.
Αυτό που δεν μπορούν να καταλάβουν είναι πως οι αλλόφωνοι Έλληνες κέρδισαν την ελληνικότητά τους με το αίμα τους και όχι με τη μητρική τους γλώσσα.
Παραδείγματα άφθονα απ' τον Μακεδονικό Αγώνα.
Ο βοεβόδας Τζόλε έστειλε επιστολή το 1907 στους
αλβανόφωνους κατοίκους του Φλάμπουρου :
Υμείς δεν είσθε Έλληνες αλλ’ Αλβανοί. Δεν θέλετε να σας κάμωμεν Βουλγάρους. Είναι αίσχος δι’ υμάς ν’ απορρίψητε την εθνικότητά σας… Εάν δεν αναλογισθήτε ότι είσθε Βλάχοι και Αλβανοί και όχι Έλληνες, ταχέως θα κρημνευθείτε εις την άβυσσον. ( επιστολή Τζόλε συνημμένη στο ΑΥΕ/ΚΥ 1907, ΑΑΚ/Δ, Δημαράς προς Υπ. Εξ. , Μοναστήρι 17/10/1907, αρ. πρωτ. 880. )
Ο βοεβόδας Ατανάς Καραδάκ προς τους
σλαβόφωνους του χωριού Αγία Παρασκευή :
Προς τους αδελφούς Βουλγάρους του χωριού Σβέτα Πέτκα – σήμερον όμως σας αποκαλούμεν Γραικομανείς , ως μη αναγνωρίζοντες την εθνικότητά σας – αδελφοί προύχοντες, δημογέροντες, ιερείς και νέοι. (…) Ιδού και ημείς σήμερον θα σας σφάξωμεν , κρεμάσωμεν , καύσωμεν και θα μεταβάλωμεν το παν εις κόνιν και στάκτην, εάν δεν συμβαδίσητε με ημάς. Εντροπή εις σας, ανίδεοι να ονομάζησθε Έλληνες και ν’ αποχωρίζησθε από ημάς… ( επιστολή Ατάρ πασά και Καραδάκ συνημμένη στο ΑΥΕ/ΚΥ 1907, ΑΑΚ/Δ, Δημαράς προς Υπ. Εξ. , Μοναστήρι , 2/11/1907, αρ. πρωτ. 963 )
Οι κάτοικοι του χωριού Περάσματος της Φλώρινας σε έκκληση για προστασία από τα άτακτα βουλγαρικά σώματα και δήλωση προσήλωσης στο Πατριαρχείο :
…είμεθα και θα ώμεν γνήσια τέκνα της Μ. Εκκλησίας εκ του έθνους των Ρωμαίων ( 49 ΑΥΕ/ΚΥ 1904 Προξενείο Θεσ/νικης ( Ιαν. – Ιούλιος ), Θεσ/νικη , 21/6/1904, αρ. ιδιαιτ. πρωτ. 8 , «Ο Μακεδονικός Αγώνας μέσα από τις φωτογραφίες του» του Βασίλη Γούναρη, σελ. 129 – 130 και σελ. 50 ).
Και πιο παλιά. Στις 12/3/1878 ο Φιλεκπαιδευτικός Σύλλογος Στρώμνιτσας έκανε έγγραφη διαμαρτυρία για την Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου :
Ημείς οι κάτοικοι Στρουμνίσσης δεν θέλομεν να υπαχθώμεν υφ’ οιονδήποτε σλαβικόν ζυγόν, διότι είμεθα και θέλομεν να είμεθα Μακεδόνες και σταθερόν μέλος της μεγάλης Ελληνικής Οικογενείας (…) Εν τούτοις ομολογούμεν , ότι υπάρχει εν ημίν ως κοινή γλώσσα μιξοβάρβαρος τις βουλγαρική [ ; ] , ήδη όμως το πλείστον των ανδρών , όλοι οι νεώτεροι, το τέταρτον των γυναικών ομιλούσι την ελληνικήν. Αλλ’ είναι δυνατόν και δίκαιον εκ της λαλουμένης μόνον γλώσσης να κρίνη τις και αποφασίζη περί του εθνικισμού και της τύχης ενός λαού ως περί κτηνών ; Τότε εις ποίαν εθνικότητα ανήκουσιν οι Εβραίοι, το πλείστο των εν την Μικρά Ασία και αλλαχού Ελλήνων , των την τουρκικήν λαλούντων ; Προς δε και αυτοί οι καλούμενοι Βούλγαροι τότε δεν είναι Βούλγαροι , ως ομιλούντες σλαϋικήν διάλεκτον αντί της εντελώς απολεσθείσης εθνικής γλώσσης των. (…) Τέλος πάντων αισθανόμενοι ότι εις τας φλέβας ημών ρέει το αίμα του Φιλίππου και Αλεξάνδρου και εμπεποτισμένοι υπό των μεγάλων παραδόσεων της ενδόξου ημών προγονικής ιστορίας και υπό του αγήρου ελληνικού πολιτισμού , δεν θέλομεν να συνενωθώμεν μετά Σλαύων (…) ( Κων. Βακαλόπουλος, Το Μακεδονικό Ζήτημα ).