To χιούμορ είναι μασκαρεμένη μαλακία

[ΓΑΛΗ]

το χιούμορ κατά την άποψή μου, είναι σπορ "ανοίγματος" μεταξύ ενηλίκων*,
που συνήθως εκφράζεται αφού έχει πολλάκις φιλτραριστεί μέσω συνειδητοποιημένων
προσωπικών φοβιών, συμπλεγμάτων, αδυναμιών κτλ

όταν χρησιμοποιείται ορθώς και με καλή προαίρεση, ξορκίζει χίλια κακά,
είναι υπεραφροδισιακό και πολλές φορές, αποτελεί σοβαρότατη ένδειξη
για την ποιότητα του κόσμου που μας προσφέρει ο άλλος

* τα παιδιά δεν έχουν χιούμορ, παρά σπάνιες φορές
** προσωπικά αγαπώ το γλυκόπικρο χιούμορ

Συμφωνώ. Είναι αυτό που λέμε "σφάξιμο με το βαμβάκι". Τα παιδιά σφάζουν με μαχαίρι. Η δική μας αμηχανία εκλαμβάνει ως κάτι αστείο την αμεσότητα τους για να την ξορκίσει.

Όσο για το γλυκόπικρο χιούμορ, εγώ το διακρίνω πιο έντονα στην ελληνική χαρμοθλίψη και ακριβώς γι' αυτό ανέφερα πιο πάνω τον Λογοθετίδη ως εκφραστή του.

[Fluffy]

Για μένα το χιούμορ είναι ενδιαφέρον όταν είναι βαθύ

[ΠΑΓΧΡΗΣΤΟΣ]

Δεν ξέρω εάν ο Κονδύλης ήταν μεγάλος ή μικρός ιστορικός, εφόσον πάντως ιστορικός δεν ήταν!
Φιλόσοφος ήταν… και μάλιστα πολύ αξιοπρόσεκτος, οι δε μεταφράσεις του σπουδαίων ξένων έργων στα ελληνικά ήταν μεγάλη συνεισφορά στην παιδεία του τόπου.

Τώρα για το τι είπε ακριβώς στη συνέντευξη (Παναγιώτης Κονδύλης: «Εκπλήσσομαι αν κάποιος συμφωνεί μαζί μου», συνέντευξη στον Σπύρο Τσακνιά, ΔΙΑΒΑΖΩ, τ.384, Απρίλιος 1998), ιδού:

«Προσωπικά δυσβάστακτη μου είναι μόνον η έλλειψη χιούμορ – και χιούμορ δεν σημαίνει την ικανότητα να γελάς εις βάρος των άλλων, αλλά την ικανότητα να γελάς μαζί με τους άλλους εις βάρος του εαυτού σου, την ικανότητα να σχετικεύεις τον εαυτό σου.»

Ρε παίδες, αυτό το «πάνω στον εαυτό σου/πάνω στους άλλους», τι σόι ελληνικά είναι και πού το κονομήσατε;;;

[Σουβλίτσα]

Εκτιμώ το καλό (έξυπνο, ακριβές, χαριτωμένο, μετρημένο, για το λίγο πιο υπερβολικό χρειάζεται μεγάλο ταλέντο) που λέμε χιούμορ (όσον αφορά το κινηματογραφικό, τον Λογοθετίδη που είπε παραπάνω και η Γαλή τον θεωρώ τον καλύτερο κωμικό που πέρασε ποτέ από τον κινηματογράφο και το θέατρο μάλλον-στο θέατρο δεν τον πρόλαβα βέβαια), δεν μπορώ με τίποτα να παρακολουθήσω "αμερικανιές" -δεν κατάλαβα ποτέ τους ανθρώπους που γελάνε με αυτές, γιατί γελάνε, επίσης δεν μπορώ να παρακολουθήσω Σεφερλή-ακόμα και αν έχει μια ικανότητα να φτιάχνει ατάκες στο λεπτό και πολύ καλή παρατηρητικότητα, είναι χυδαίες και βασίζονται πολύ στην ασχήμια των πραγμάτων τις περισσότερες φορές), η ειρωνία στο χιούμορ είναι αναγκαία, όταν ξεφεύγει όμως και γίνεται υπερβολική και υπερβολικά πνευματώδης μάλλον δείχνει αναίδεια και κακότητα και ψυχρότητα συναισθημάτων, δεν μπορώ και περισσότερο δεν θέλω με τίποτα να γελάσω εις βάρος άλλων (εκτός από το πχόρουμ ) και θεωρώ-ακόμη και αν το αστείο είναι πολύ πετυχημένο που λέμε-τέρμα φθηνό και χυδαίο να κάνεις κωμωδία ή χιούμορ με τα ελαττώματα ή τα παθήματα του άλλου.
Επίσης, έχει τύχει να βρεθώ παρέα με άτομο πολύ ευχάριστο και με ικανότητα να μιλάει χιουμοριστικά όμως μετά από κάμποση ώρα, αυτή η εμμονή να μιλάει χιουμοριστικά συνέχεια με κούρασε.

Από την δική μου πλευρά, εγώ δηλαδή, (κι εκτός από το πχόρουμ πάλι ) γενικώς θα έλεγα οτι είμαι "βαρύς" άνθρωπος και δύσκολα κάνω χιούμορ, τα τελευταία χρόνια μάλλον βρήκα τον εαυτό μου σε αυτό, συνήθως μάλλον όταν είμαι στρεσαρισμένη πολύ μπαίνω στην διαδικασία ή εαν έχω έμπνευση και όρεξη με κάποια κατάσταση ή άνθρωπο. (Θα έλεγα οτι τα δύσκολα που βιώνω με κάνουν να καταφεύγω στο χιούμορ περισσότερο για να βγει πέρα η κατάσταση και έχουν συνεισφέρει να αναπτύξω την ικανότητα του χιουμορίζειν. Αν και ντρέπομαι συνήθως να χιουμορίσω και το κάνω με δικούς μου ανθρώπους και αφορά περισσότερο ατάκες παρά αστεισμούς).

Άμα βρω άνθρωπο που με κάνει πραγματικά να γελάω, τον λατρεύω.
Πάντως, το γέλιο χρειάζεται στην ζωή αλλά με μέτρο (δεν λέει τυχαία ο λαός: σε καλό να μας βγουν τα γέλια)

Από εδώ μέσα, αυτός που πραγματικά έχει πολύ καλό χιούμορ όταν είναι στις καλές του και όταν δεν ξεφεύγει και με κάνει και γελώ , έγραψε και πιο πριν, είναι ο Καβαλιέρε γι αυτό καλύτερα να χιουμορίζει παρά να νευριάζει
Το 'χει που λένε!

[ΓΑΛΗ]

Από εδώ μέσα, αυτός που πραγματικά έχει πολύ καλό χιούμορ όταν είναι στις καλές του και όταν δεν ξεφεύγει και με κάνει και γελώ , έγραψε και πιο πριν, είναι ο Καβαλιέρε γι αυτό καλύτερα να χιουμορίζει παρά να νευριάζει
Το 'χει που λένε!

Ο Καβαλιέρε είναι της σχολής Τσιφόρου.

[Γενιά της Αμαρτίας]

Το χιούμορ είναι έλλειψη προσωπικότητας
Ως προσωπικότητα βεληνεκούς είμαι ο άνθρωπος χωρίς χιούμορ
Σε τίποτα και πουθενά δε βοηθάει το χιούμορ

Έχεις χιούμορ.

Ε όχι αδελφέ.

[ΣΚΕΠΤΙΚΟΣ]

Για μένα το χιούμορ είναι ενδιαφέρον όταν είναι βαθύ

.

Γιά πές κανά βαθύ ρέ Χνουδωτε...... . .

.

[Fluffy]

Για μένα το χιούμορ είναι ενδιαφέρον όταν είναι βαθύ

.

Γιά πές κανά βαθύ ρέ Χνουδωτε...... . .

.

Α δεν ξέρω εγώ απο αυτά.

[Antigeist]

Δεν ξέρω εάν ο Κονδύλης ήταν μεγάλος ή μικρός ιστορικός, εφόσον πάντως ιστορικός δεν ήταν!
Φιλόσοφος ήταν… και μάλιστα πολύ αξιοπρόσεκτος, οι δε μεταφράσεις του σπουδαίων ξένων έργων στα ελληνικά ήταν μεγάλη συνεισφορά στην παιδεία του τόπου.

Τώρα για το τι είπε ακριβώς στη συνέντευξη (Παναγιώτης Κονδύλης: «Εκπλήσσομαι αν κάποιος συμφωνεί μαζί μου», συνέντευξη στον Σπύρο Τσακνιά, ΔΙΑΒΑΖΩ, τ.384, Απρίλιος 1998), ιδού:

«Προσωπικά δυσβάστακτη μου είναι μόνον η έλλειψη χιούμορ – και χιούμορ δεν σημαίνει την ικανότητα να γελάς εις βάρος των άλλων, αλλά την ικανότητα να γελάς μαζί με τους άλλους εις βάρος του εαυτού σου, την ικανότητα να σχετικεύεις τον εαυτό σου.»

Ρε παίδες, αυτό το «πάνω στον εαυτό σου/πάνω στους άλλους», τι σόι ελληνικά είναι και πού το κονομήσατε;;;

O Κονδύλης δεν θα δεχόταν τον χαρακτηρισμό φιλόσοφος. Ένας ιστορικός των ιδεών ήταν. Κανονικότατος ιστορικός.

Και άντε ρε μαλάκα που θα μας πεις πως θα μιλάμε τη γλώσσα μας. Σοβαρέψου.

[Antigeist]

Ο μεγάλος ιστορικός Κονδύλης είχε πει σε μια συνέντευξη ότι χιούμορ δεν είναι να γελάς πάνω στους άλλους αλλά "να γελάς πάνω στον εαυτό σου μαζί με τους άλλους", "να σχετικοποιείς τον εαυτό σου" . Παράδειγμα το τελευταίο μου ποστ στο νήμα με τις γάμπες.

Δυστυχώς έχει επικρατήσει "χιούμορ" να σημαίνει απλή κοροϊδία/ειρωνεία που όμως σερβίρεται σε λίγο ραφιναρισμένη, πνευματώδη μορφή. Με άλλα λόγια η διαφορά μεταξύ χιούμορ και χλευασμού αναλύεται στη φράση style over substance. Άλλο στιλ, ίδια ουσία.

Χιούμορ σημαίνει λοιπόν να βλακίζεις και να παιδιαρίζεις εντέχνως. Παλιά ο παλιάτσος λεγόταν παλιάτσος, κανείς δεν τον έπαιρνε στα σοβαρά και δεν είχαμε και πολλούς ενδοιασμούς να του ρίξουμε και καμία ντομάτα όταν το καλούσε η περίσταση. Σήμερα τον παλιάτσο τον εξευγενίσαμε σε "κωμικό" και πολλοί τον έχουν για δάσκαλο και πρότυπο σοφίας.

Κάθε που βλέπω ξέρω γω Böhmermann, Maher η και Σίλα (ατάλαντος, καμία σχέση με τους άλλους δύο) σκέφτομαι ότι είναι σημάδι μαλθακότητας να γελάς τόσο πολύ μαζί τους που να ξεχνάς να γελάς πάνω τους.

Ο μεγάλος ιστορικός Κονδύλης λέει μαλακίες.

Κωμωδία είναι αυτό:

In a modern sense, comedy (from the Greek: κωμῳδία, kōmōidía) is a genre of fiction that refers to any discourse or work generally intended to be humorous or amusing by inducing laughter, especially in theatre, television, film, stand-up comedy, books and novels or any other medium of entertainment. The origins of the term are found in Ancient Greece. In the Athenian democracy, the public opinion of voters was influenced by the political satire performed by the comic poets at the theaters.[1] The theatrical genre of Greek comedy can be described as a dramatic performance which pits two groups or societies against each other in an amusing agon or conflict. Northrop Frye depicted these two opposing sides as a "Society of Youth" and a "Society of the Old."[2] A revised view characterizes the essential agon of comedy as a struggle between a relatively powerless youth and the societal conventions that pose obstacles to his hopes. In this struggle, the youth is understood to be constrained by his lack of social authority, and is left with little choice but to take recourse in ruses which engender very dramatic irony which provokes laughter.[3]

Satire and political satire use comedy to portray persons or social institutions as ridiculous or corrupt, thus alienating their audience from the object of their humor. Parody subverts popular genres and forms, critiquing those forms without necessarily condemning them.

Other forms of comedy include screwball comedy, which derives its humor largely from bizarre, surprising (and improbable) situations or characters, and black comedy, which is characterized by a form of humor that includes darker aspects of human behavior or human nature. Similarly scatological humor, sexual humor, and race humor create comedy by violating social conventions or taboos in comic ways. A comedy of manners typically takes as its subject a particular part of society (usually upper-class society) and uses humor to parody or satirize the behavior and mannerisms of its members. Romantic comedy is a popular genre that depicts burgeoning romance in humorous terms and focuses on the foibles of those who are falling in love.

Γιατί έλεγε μαλακίες; Σου έθιξε τα ιερά ρε αριστεριντζέλι;

Ο κωμικός είναι αυτό που λέει η ετυμολογία της λέξης. Ένας παλιάτσος που γυρίζει τα χωριά (κώμες) και σε διασκεδάζει. Μεσα στη γενικότερη απίστευτη μαλθακότητα της κοινωνίας μας έχουμε ξεχάσει ότι αυτό ακριβώς είναι οι κωμικοί, ηθοποιοί κτλ. Παλιάτσοι, τίποτε άλλο.

[pussycat]

«Προσωπικά δυσβάστακτη μου είναι μόνον η έλλειψη χιούμορ – και χιούμορ δεν σημαίνει την ικανότητα να γελάς εις βάρος των άλλων, αλλά την ικανότητα να γελάς μαζί με τους άλλους εις βάρος του εαυτού σου, την ικανότητα να σχετικεύεις τον εαυτό σου.»

Οπότε τι μας λέει παραπάνω, πως του έλειπε η ικανότητα "να γελά μαζί με τους άλλους εις βάρος του εαυτού του, να σχετικεύει τον εαυτό του", κάτι το οποίο το έβρισκε δυσβάκτακτο. Αλλά γιατί δεν μπορούσε να σχετικεύει τον εαυτό του; Είχε φτάσει στο απόλυτο;

[ΠΑΓΧΡΗΣΤΟΣ]

Δεν ξέρω εάν ο Κονδύλης ήταν μεγάλος ή μικρός ιστορικός, εφόσον πάντως ιστορικός δεν ήταν!
Φιλόσοφος ήταν… και μάλιστα πολύ αξιοπρόσεκτος, οι δε μεταφράσεις του σπουδαίων ξένων έργων στα ελληνικά ήταν μεγάλη συνεισφορά στην παιδεία του τόπου.

Τώρα για το τι είπε ακριβώς στη συνέντευξη (Παναγιώτης Κονδύλης: «Εκπλήσσομαι αν κάποιος συμφωνεί μαζί μου», συνέντευξη στον Σπύρο Τσακνιά, ΔΙΑΒΑΖΩ, τ.384, Απρίλιος 1998), ιδού:

«Προσωπικά δυσβάστακτη μου είναι μόνον η έλλειψη χιούμορ – και χιούμορ δεν σημαίνει την ικανότητα να γελάς εις βάρος των άλλων, αλλά την ικανότητα να γελάς μαζί με τους άλλους εις βάρος του εαυτού σου, την ικανότητα να σχετικεύεις τον εαυτό σου.»

Ρε παίδες, αυτό το «πάνω στον εαυτό σου/πάνω στους άλλους», τι σόι ελληνικά είναι και πού το κονομήσατε;;;

O Κονδύλης δεν θα δεχόταν τον χαρακτηρισμό φιλόσοφος. Ένας ιστορικός των ιδεών ήταν. Κανονικότατος ιστορικός.

Και άντε ρε μαλάκα που θα μας πεις πως θα μιλάμε τη γλώσσα μας. Σοβαρέψου.

Κύριε σανταμούρη,
δεν μου πέρασε ποτέ από το νου να σου υποδείξω πώς θα μιλάς εσύ -και οι του ιδίου φυράματος με σένα- τη "γλώσσα σας"
Εγώ μίλησα για τα ελληνικά, και όχι για τη "γλώσσα σας".

Στα ελληνικά λοιπόν το "γελάω πάνω στους άλλους/πάνω στον εαυτό μου" δεν υφίσταται παρά ως βαρβαρικά.
Και μάλιστα να το βάζεις στο στόμα του Κονδύλη! (άλλο φάουλ αυτό!)

Αλλά φαίνεται πως σε έτσουξε η παρέμβασή μου, για αυτό απάντησες υβριστικά -και βεβαίως στη "γλώσσα σας"
Οπότε ένα έχω να σου πω: τσίμπα τρία και προχώρα!

[ΠΑΓΧΡΗΣΤΟΣ]

«Προσωπικά δυσβάστακτη μου είναι μόνον η έλλειψη χιούμορ – και χιούμορ δεν σημαίνει την ικανότητα να γελάς εις βάρος των άλλων, αλλά την ικανότητα να γελάς μαζί με τους άλλους εις βάρος του εαυτού σου, την ικανότητα να σχετικεύεις τον εαυτό σου.»

Οπότε τι μας λέει παραπάνω, πως του έλειπε η ικανότητα "να γελά μαζί με τους άλλους εις βάρος του εαυτού του, να σχετικεύει τον εαυτό του", κάτι το οποίο το έβρισκε δυσβάκτακτο. Αλλά γιατί δεν μπορούσε να σχετικεύει τον εαυτό του; Είχε φτάσει στο απόλυτο;

Το αντίθετο από αυτό που προσέλαβες, λέει. Για ξανακοίταξέ το.

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

Ο μεγάλος ιστορικός Κονδύλης είχε πει σε μια συνέντευξη ότι χιούμορ δεν είναι να γελάς πάνω στους άλλους αλλά "να γελάς πάνω στον εαυτό σου μαζί με τους άλλους", "να σχετικοποιείς τον εαυτό σου" . Παράδειγμα το τελευταίο μου ποστ στο νήμα με τις γάμπες.

Δυστυχώς έχει επικρατήσει "χιούμορ" να σημαίνει απλή κοροϊδία/ειρωνεία που όμως σερβίρεται σε λίγο ραφιναρισμένη, πνευματώδη μορφή. Με άλλα λόγια η διαφορά μεταξύ χιούμορ και χλευασμού αναλύεται στη φράση style over substance. Άλλο στιλ, ίδια ουσία.

Χιούμορ σημαίνει λοιπόν να βλακίζεις και να παιδιαρίζεις εντέχνως. Παλιά ο παλιάτσος λεγόταν παλιάτσος, κανείς δεν τον έπαιρνε στα σοβαρά και δεν είχαμε και πολλούς ενδοιασμούς να του ρίξουμε και καμία ντομάτα όταν το καλούσε η περίσταση. Σήμερα τον παλιάτσο τον εξευγενίσαμε σε "κωμικό" και πολλοί τον έχουν για δάσκαλο και πρότυπο σοφίας.

Κάθε που βλέπω ξέρω γω Böhmermann, Maher η και Σίλα (ατάλαντος, καμία σχέση με τους άλλους δύο) σκέφτομαι ότι είναι σημάδι μαλθακότητας να γελάς τόσο πολύ μαζί τους που να ξεχνάς να γελάς πάνω τους.

Ο μεγάλος ιστορικός Κονδύλης λέει μαλακίες.

Κωμωδία είναι αυτό:

In a modern sense, comedy (from the Greek: κωμῳδία, kōmōidía) is a genre of fiction that refers to any discourse or work generally intended to be humorous or amusing by inducing laughter, especially in theatre, television, film, stand-up comedy, books and novels or any other medium of entertainment. The origins of the term are found in Ancient Greece. In the Athenian democracy, the public opinion of voters was influenced by the political satire performed by the comic poets at the theaters.[1] The theatrical genre of Greek comedy can be described as a dramatic performance which pits two groups or societies against each other in an amusing agon or conflict. Northrop Frye depicted these two opposing sides as a "Society of Youth" and a "Society of the Old."[2] A revised view characterizes the essential agon of comedy as a struggle between a relatively powerless youth and the societal conventions that pose obstacles to his hopes. In this struggle, the youth is understood to be constrained by his lack of social authority, and is left with little choice but to take recourse in ruses which engender very dramatic irony which provokes laughter.[3]

Satire and political satire use comedy to portray persons or social institutions as ridiculous or corrupt, thus alienating their audience from the object of their humor. Parody subverts popular genres and forms, critiquing those forms without necessarily condemning them.

Other forms of comedy include screwball comedy, which derives its humor largely from bizarre, surprising (and improbable) situations or characters, and black comedy, which is characterized by a form of humor that includes darker aspects of human behavior or human nature. Similarly scatological humor, sexual humor, and race humor create comedy by violating social conventions or taboos in comic ways. A comedy of manners typically takes as its subject a particular part of society (usually upper-class society) and uses humor to parody or satirize the behavior and mannerisms of its members. Romantic comedy is a popular genre that depicts burgeoning romance in humorous terms and focuses on the foibles of those who are falling in love.

Γιατί έλεγε μαλακίες; Σου έθιξε τα ιερά ρε αριστεριντζέλι;

Ο κωμικός είναι αυτό που λέει η ετυμολογία της λέξης. Ένας παλιάτσος που γυρίζει τα χωριά (κώμες) και σε διασκεδάζει. Μεσα στη γενικότερη απίστευτη μαλθακότητα της κοινωνίας μας έχουμε ξεχάσει ότι αυτό ακριβώς είναι οι κωμικοί, ηθοποιοί κτλ. Παλιάτσοι, τίποτε άλλο.

Καταρχάς θα ζητούσα περισσότερη κοσμιότητα στη συζήτηση. Κατά δεύτερον και εντελώς επιγραμματικά ο κωμικός δεν προέρχεται από την κώμη που είναι το μικρό χωριό αλλά από τον κώμο που αρχικά ήταν παρέα αντρών που σε κατάσταση μέθης και ευθυμίας περιφέρονταν και πείραζαν τους γύρω τους (καταλαβαίνεις πως μόνο από αυτό όλα τα επιχειρήματά σου συντρίβονται και μετατρέπονται σε στάχτη) και αργότερα μετατρέπεται σε αρχαίο θεό της γιορτής και ακόλουθο του Διόνυσου. Εκπροσωπεί την αναρχία και το χάος και είναι θεός της υπερβολής.
Πουθενά και ποτέ δεν περιορίστηκε η κωμωδία και η σάτιρα στον αυτοσαρκασμό.

[Bazoomba]

Νταν νταν νταν ντααααααααααν!