Ο Δράκος και η Αράχνη.

[TheoPhrm]

Βολοδέρνοντας στο διαδίκτυο τυχαία έπεσε το μάτι μου σε μια ανάλυση λογ. κειμένων Α’ Γυμνασίου.
Αναφερόταν στο πολύ τρυφερό και αρκετά γνωστό ποίημα του Λ. Πορφύρα: Το Στερνό Παραμύθι.

Ένα παιδάκι πλάι στο κρεββάτι της νεκρής γιαγιάς του, αναπολεί τα παραμύθια της και
αναρωτιέται με θλίψη και παράπονο γιατί:

Κανείς για της γιαγιάς μου την αγάπη
δε σκότωσε το Δράκο ή τον Αράπη
και να της φέρει αθάνατο νερό.

Με αγανάκτηση είδα ότι το π του Αράπη είχε πάθει μετάλλαξη σε χν, σε βαθμό αφάνταστης γελοιότητας. Δηλαδή:

Κανείς για της γιαγιάς μου την αγάπη
δε σκότωσε το Δράκο ή την Αράχνη

Νοηματικά είναι λίγο περίεργο, πως ένας που είναι αποφασισμένος να σκοτώσει Δράκο να πτοηθεί από ένα ζωύφιο 0,3 cm ακόμη και αν, στη χειρότερη περίπτωση, επρόκειτο για ταραντούλα.
Μετά την πρώτη έκπληξη συνειδητοποίησα έφταιγε η απαράδεκτη λέξη ‘αράπης’

Η βικυπαίδεια με πληροφόρησε ότι αυτή η εξόχως υβριστική λέξη είναι αντίστοιχη της λέξης Niger που τόσο ερεθίζει τους Μαύρους.
Προέρχεται δε από τα τούρκικα και έχει περσική ρίζα.
Άρα υπονοείται ότι αφού προέρχεται από παρακατιανή γλώσσα είναι ένας λόγος παραπάνω να την αποφεύγουμε.
Βέβαια το Άραψ μάλλον το θεωρεί μακρινό άσχετο ομόηχο και ούτε καν το αναφέρει.

Από περιέργεια έψαξα και είδα ότι εφτά στα δέκα παρεμφερή πονήματα προτιμούν την αράχνη.
Το αράπης όμως σχεδόν ποτέ δεν το χρησιμοποιούμε, αφού το Μαύρος βολεύει περισσότερο. Εκτός αν κάποιος εξοργισμένος διηγηθεί στην παρέα του ότι τη γκόμενα του την έφαγε ένας σκυλάραπας.

Είναι αποκαρδιωτικό πως ο κάθε άσχετος μπορεί να ασελγεί κατά βούληση σε ένα πνευματικό έργο και ένας εκδότης να εγκρίνει.
Εκτός εάν ο ίδιος υπέδειξε διορθώσεις για λόγους πολιτικής ορθότητας. Άσε που περιέχει και σκοτωμούς.
Αν εγώ είχα αγοράσει το έντυπο θα το επέστρεφα την άλλη μέρα και θα απαιτούσα επιστροφή του αντίτιμου. Ψύλλοι στ’ άχερα θα πείτε αλλά μήπως κάποτε πρέπει να αντιδρούμε έμπρακτα, έστω και στα ελάχιστα;

Άποψή μου είναι ότι το συγκεκριμένο ποίημα ίσως δεν είναι κατάλληλο για ένα σημερινό δωδεκάχρονο.
Η ατμόσφαιρα που περιγράφει μπορεί να ήταν πολύ οικεία για ένα παιδάκι της εποχής του ποιητή αλλά όχι για ένα σημερινό.
Κανένα τωρινό παιδάκι δεν βλέπει τη γιαγιά του «ανάμεσα σε δυο χλωμές λαμπάδες».
Ή γιαγιά έχει φυγαδευτεί εγκαίρως σε μια κλινική για να πεθάνει μόνη της πίσω από ένα παραβάν.
Το παιδί θα την δει, αν την δει, μέσα στη ξύλινη συσκευασία. Και μάλιστα όχι τη γιαγιά αλλά τη συσκευασία.

Η γιαγιά ως παραμιθομηχανή έχει οριστικά εκλείψει.
Εκτός από τη σπάνια περίπτωση να βρεθεί γιαγιά με λογοτεχνικό μεράκι.
Το παιδί χαζολογάει, από την ώρα που θα γεννηθεί, σε παιδικά βίντεο.

Και η τελευταία στροφή, ακούγεται τόσο εξωπραγματική για τον ορθολογισμό μας:
H μάνα μου είχε γονατίσει κάτου·
μ' απάνω -μια φορά κι έναν καιρό-
ο Aρχάγγελος χτυπούσε τα φτερά του.

[Uppercut]

Με αγανάκτηση είδα ότι το π του Αράπη είχε πάθει μετάλλαξη

Έλεος! Αγανάκτησα κι εγώ που το διάβασα. Ελπίζω να έκανε τη δουλειά του παρά τη μετάλλαξη.

[Gherschaagk]

Η Σίλομπ μια χαρά φόβιζε τους άπαντες.

[Dwarven Blacksmith]

Τα παιδιά έχουν δει την κάμαρα με τα μυστικά, δεν θα δυσκολευτουν καθόλου να φανταστούν μια γιγάντια αράχνη. Αντίθετα, δεν μπορούν να φανταστούν γιατί να σκοτώσει κανείς ένα μαύρο.

Ψιλά γράμματα για ένα γέρο που γκρινιάζει για να γκρινιάξει.

[TheoPhrm]

Τα παιδιά έχουν δει την κάμαρα με τα μυστικά, δεν θα δυσκολευτουν καθόλου να φανταστούν μια γιγάντια αράχνη. Αντίθετα, δεν μπορούν να φανταστούν γιατί να σκοτώσει κανείς ένα μαύρο.

Ψιλά γράμματα για ένα γέρο που γκρινιάζει για να γκρινιάξει.

Πόσο απελπιστικά επιπόλαιος και στενόμυαλος πρέπει να είναι κάποιος όταν δεν μπορεί να αντιληφθεί την ουσία του σχολίου.
Το θέμα ήταν ότι είναι και ηθικά και νομικά ανεπίτρεπτο να επεμβαίνεις σε ένα καταξιωμένο λογοτεχνικό κείμενο και να παραποιείς λέξεις προδίδοντας το πνεύμα του συγγραφέα.
Άντε να διορθώσουμε και τον Παλαμά και να γράψουμε Ο Δωδεκάλογος του Ρομά.

Ο κύριος ή η κυρία που έκανε την ανάλυση, και μερικοί άλλοι από δω μέσα, μπορεί να είναι φαν των ταινιών τρόμου και να το βάζουν στα πόδια ή να βλέπουν εφιάλτες όταν ακούνε για αράχνες, νυχτερίδες, λύκους, σκυλιά, κοράκια, χταπόδια καλαμάρια, σφήκες, μέλισσες ακόμα και μύγες. Όλα τα ζωντανά τα χρησιμοποίησε ο κινηματογράφος, σε φυσικό ή υπερφυσικό μέγεθος.
Στα παραμύθια οι λέξεις δουλεύουν αλλιώς.

Έχουμε νεράιδες, μάγισσες, τελώνια, ξωτικά, τζίνια, δαιμόνια, βρικόλακες. Φαντάσματα, γίγαντες, νάνους, καλικάντζαρους, δράκους, αραπάδες, βασιλοπούλες. Πάντως αράχνες δεν έχουμε. Πολλά δεν έχουν εντελώς καθορισμένη μορφή. Ο δράκος μπορεί να είναι κάτι μεταξύ γίγαντα και αράπη, ή σαυροειδές σαν αυτό που σκοτώνει ο Αϊ Γιώργης.
Αν κάποιος ακούγοντας για αράπη του παραμυθιού φέρνει στο νου του την εικόνα ενός καλοβαλμένου υπερμελαψού κυρίου στο Μπρούκλιν μάλλον έχει τρικυμία εν κρανίω.

Και βέβαια το αράπης είναι προσβλητικό όταν απευθύνεσαι ή αναφέρεσαι σε κάποιο συγκεκριμένο άτομο. Αλλά αν μου πουν ότι καπνίζω σαν αράπης ποιος προσβάλλεται;
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η λέξη μαλάκας. Ανάλογα με τα συμφραζόμενα και τον τρόπο που θα ειπωθεί μπορεί να είναι από απόλυτα προσβλητική μέχρι εντελώς αθώα και φιλική.
Στους πολλούς δημιουργείται ιλαρότητα όταν ακούν για σεξισμούς, διεμφυλικά μίση, ομοφοβίες, και δεκάδες άλλους ξενόφερτους νεολογισμούς, που παπαγαλίζουν όμως και μερικοί δικοί μας νομίζοντας ότι έτσι θα καταπλήξουν τα πλήθη.

Βλέπω όμως ότι εσύ οραματίζεσαι έναν Οργουελικό κόσμο με μια ελευθερία λόγου στα τάρταρα, και την αφεντιά σου με μια σακούλα πιπέρι να χώνεις στο στόμα αυτών που προφέρουν απαγορευμένες λέξεις.
Δεν είδαν όλα τα παιδιά την κάμαρα με τα μυστικά. Ο αράπης είναι κακός επειδή δεν αφήνει τον κόσμο να πάρει αθάνατο νερό. Όχι λόγω χρώματος.
Ή μήπως το μικροσκοπικό μυαλουδάκι σου σχημάτισε την εντύπωση ότι δεν πάω τους Μαύρους;

Πολλή πλάκα έχεις ρε μπάρμπα.

[panos291]

Με αγανάκτηση είδα ότι το π του Αράπη είχε πάθει μετάλλαξη

Έλεος! Αγανάκτησα κι εγώ που το διάβασα. Ελπίζω να έκανε τη δουλειά του παρά τη μετάλλαξη.

το π του αραπη?

[Dwarven Blacksmith]

Τα παιδιά έχουν δει την κάμαρα με τα μυστικά, δεν θα δυσκολευτουν καθόλου να φανταστούν μια γιγάντια αράχνη. Αντίθετα, δεν μπορούν να φανταστούν γιατί να σκοτώσει κανείς ένα μαύρο.

Ψιλά γράμματα για ένα γέρο που γκρινιάζει για να γκρινιάξει.

Πόσο απελπιστικά επιπόλαιος και στενόμυαλος πρέπει να είναι κάποιος όταν δεν μπορεί να αντιληφθεί την ουσία του σχολίου.
Το θέμα ήταν ότι είναι και ηθικά και νομικά ανεπίτρεπτο να επεμβαίνεις σε ένα καταξιωμένο λογοτεχνικό κείμενο και να παραποιείς λέξεις προδίδοντας το πνεύμα του συγγραφέα.
Άντε να διορθώσουμε και τον Παλαμά και να γράψουμε Ο Δωδεκάλογος του Ρομά.

Ο κύριος ή η κυρία που έκανε την ανάλυση, και μερικοί άλλοι από δω μέσα, μπορεί να είναι φαν των ταινιών τρόμου και να το βάζουν στα πόδια ή να βλέπουν εφιάλτες όταν ακούνε για αράχνες, νυχτερίδες, λύκους, σκυλιά, κοράκια, χταπόδια καλαμάρια, σφήκες, μέλισσες ακόμα και μύγες. Όλα τα ζωντανά τα χρησιμοποίησε ο κινηματογράφος, σε φυσικό ή υπερφυσικό μέγεθος.
Στα παραμύθια οι λέξεις δουλεύουν αλλιώς.

Έχουμε νεράιδες, μάγισσες, τελώνια, ξωτικά, τζίνια, δαιμόνια, βρικόλακες. Φαντάσματα, γίγαντες, νάνους, καλικάντζαρους, δράκους, αραπάδες, βασιλοπούλες. Πάντως αράχνες δεν έχουμε. Πολλά δεν έχουν εντελώς καθορισμένη μορφή. Ο δράκος μπορεί να είναι κάτι μεταξύ γίγαντα και αράπη, ή σαυροειδές σαν αυτό που σκοτώνει ο Αϊ Γιώργης.
Αν κάποιος ακούγοντας για αράπη του παραμυθιού φέρνει στο νου του την εικόνα ενός καλοβαλμένου υπερμελαψού κυρίου στο Μπρούκλιν μάλλον έχει τρικυμία εν κρανίω.

Και βέβαια το αράπης είναι προσβλητικό όταν απευθύνεσαι ή αναφέρεσαι σε κάποιο συγκεκριμένο άτομο. Αλλά αν μου πουν ότι καπνίζω σαν αράπης ποιος προσβάλλεται;
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η λέξη μαλάκας. Ανάλογα με τα συμφραζόμενα και τον τρόπο που θα ειπωθεί μπορεί να είναι από απόλυτα προσβλητική μέχρι εντελώς αθώα και φιλική.
Στους πολλούς δημιουργείται ιλαρότητα όταν ακούν για σεξισμούς, διεμφυλικά μίση, ομοφοβίες, και δεκάδες άλλους ξενόφερτους νεολογισμούς, που παπαγαλίζουν όμως και μερικοί δικοί μας νομίζοντας ότι έτσι θα καταπλήξουν τα πλήθη.

Βλέπω όμως ότι εσύ οραματίζεσαι έναν Οργουελικό κόσμο με μια ελευθερία λόγου στα τάρταρα, και την αφεντιά σου με μια σακούλα πιπέρι να χώνεις στο στόμα αυτών που προφέρουν απαγορευμένες λέξεις.
Δεν είδαν όλα τα παιδιά την κάμαρα με τα μυστικά. Ο αράπης είναι κακός επειδή δεν αφήνει τον κόσμο να πάρει αθάνατο νερό. Όχι λόγω χρώματος.
Ή μήπως το μικροσκοπικό μυαλουδάκι σου σχημάτισε την εντύπωση ότι δεν πάω τους Μαύρους;

Πολλή πλάκα έχεις ρε μπάρμπα.

Και η αράχνη για τον ίδιο ακριβώς λόγο είναι κακή. Επειδή δεν αφήνει τον κόσμο να πάρει αθάνατο νερό.
Η αλλαγή αποσαφηνίζει την αρχική σημασία που είχε το κείμενο, δεν του αλλάζει σημασία. Αν εστίαζες στην ουσία όπως λες, θα το είχες καταλάβει. Αντ' αυτού μου παρουσίασες μια εγκεκριμένη λίστα κακών παραμυθιού και αποφάνθηκες ότι αράχνες σε παραμύθια δεν υπάρχουν,μόνο αράπηδες.

Γεροντογκρίνια, όπως είπα.

[Ζενίθεδρος]

Η λογοκρισία της ετεροχρονισμένης πολιτικής ορθότητας ξαναχτυπά.

[Λοξίας]

Να αλλάξουν πάραυτα τα προσβλητικά:

"Ο δωδεκάλογος του γύφτου" => ο δωδεκάλογος του ρομά
"Τον αράπη κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς" => την μαύρη αράχνη κι αν την πλένεις, το σαπούνι σου χαλάς
"Γουστάρει τον αράπη, τον μαύρο, τον σκύλο" => γουστάρει την αράχνη, την μαύρη την σκύλα
"Γύφτοι τα φτιάξαν τα καρφιά"=> ρομά τα φτιάξαν τα καρφιά
"Φέρε μια βόλτα τσίφτισα, τσιγγάνα τουρκογύφτισα => Φέρε μια βόλτα τσίφτισα ρομά τουρκορομά
"Ποιαν αγαπάς; Κάποια τσιγγάνα.Πώς τη λένε; Φάτα Μοργκάνα" => Ποιαν αγαπάς; Κάποια ρομά. Πώς τη λένε; Φάτα Μοργκάνα
"Ηρθε στο χωρίο ο αρκουδιάρης, ένας μαύρος γύφτος ξεδοντιάρης" => Ηρθε στο χωρίο ο αρκουδιάρης, ένας μαύρος ρομ ξεδοντιάρης
"Αράπηδες να σ' εύρουσι και Μώροι να σε σώσου" => Αράχνες να σ' εύρουσι και Μώροι να σε σώσου

Και όλες οι αναφορές σε λογοτεχνικα κείμενα, διηγήματα, ποιήματα, όπου αναφέρονται οι προσβλητικότατες βρισιές "αράπης", "γύφτος", "τσιγγάνος".

Να επιληφθεί η ΔΙΣ και να αλλάξει άμεσα προσωνύμιο και ο Θρακιώτης Άγιος Γεώργιος ο Αράπης...

Και, να αλλάξουν και ολα τα ελληνικά επώνυμα Αράπης...ας το κάνουν Μελαμψός.

Αφού γίνουν όλα αυτά, μετά, αλλάξτε χέρι στο παίξιμο...

[pylothess]

Η Σίλομπ μια χαρά φόβιζε τους άπαντες.

Πιο πολύ πάντως φοβάμαι εγώ τις αράχνες παρά τα φίδια ,τα ποντίκια ,τις κατσαρίδες, τα σκυλιά, τους λύκους .

[pylothess]

Να αλλάξουν πάραυτα τα προσβλητικά:

"Ο δωδεκάλογος του γύφτου" => ο δωδεκάλογος του ρομά
"Τον αράπη κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς" => την μαύρη αράχνη κι αν την πλένεις, το σαπούνι σου χαλάς
"Γουστάρει τον αράπη, τον μαύρο, τον σκύλο" => γουστάρει την αράχνη, την μαύρη την σκύλα
"Γύφτοι τα φτιάξαν τα καρφιά"=> ρομά τα φτιάξαν τα καρφιά
"Φέρε μια βόλτα τσίφτισα, τσιγγάνα τουρκογύφτισα => Φέρε μια βόλτα τσίφτισα ρομά τουρκορομά
"Ποιαν αγαπάς; Κάποια τσιγγάνα.Πώς τη λένε; Φάτα Μοργκάνα" => Ποιαν αγαπάς; Κάποια ρομά. Πώς τη λένε; Φάτα Μοργκάνα
"Ηρθε στο χωρίο ο αρκουδιάρης, ένας μαύρος γύφτος ξεδοντιάρης" => Ηρθε στο χωρίο ο αρκουδιάρης, ένας μαύρος ρομ ξεδοντιάρης
"Αράπηδες να σ' εύρουσι και Μώροι να σε σώσου" => Αράχνες να σ' εύρουσι και Μώροι να σε σώσου

Και όλες οι αναφορές σε λογοτεχνικα κείμενα, διηγήματα, ποιήματα, όπου αναφέρονται οι προσβλητικότατες βρισιές "αράπης", "γύφτος", "τσιγγάνος".

Να επιληφθεί η ΔΙΣ και να αλλάξει άμεσα προσωνύμιο και ο Θρακιώτης Άγιος Γεώργιος ο Αράπης...

Και, να αλλάξουν και ολα τα ελληνικά επώνυμα Αράπης...ας το κάνουν Μελαμψός.

Αφού γίνουν όλα αυτά, μετά, αλλάξτε χέρι στο παίξιμο...

Ούτε για πλάκα να μην εύχεστε σε κάποιον να τον βρούνε αράχνες. Ειλικρινά , δεν θα με πείραζε καθόλου αν με έβρισκαν αφρικανοί . Αν με έβρισκαν αράχνες θα με πείραζε. Βέβαια αντί για αφρικανούς θα προτιμούσα Αφρικανές .
Το γουρούνι και αν το πλένεις το σαπούνι σου χαλάς. Αλλά θα μας κυνηγάνε οι φιλοζωικές.
Όσο για τον αρκουδιάρη ,πρέπει να ντρεπόμαστε που κάποτε υπήρχαν έστω και αν έχουν εκλείψει σήμερα και δεν τρολάρω σε αυτό το σημείο.

[Λοξίας]

SpoilerShow

Να αλλάξουν πάραυτα τα προσβλητικά:

"Ο δωδεκάλογος του γύφτου" => ο δωδεκάλογος του ρομά
"Τον αράπη κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς" => την μαύρη αράχνη κι αν την πλένεις, το σαπούνι σου χαλάς
"Γουστάρει τον αράπη, τον μαύρο, τον σκύλο" => γουστάρει την αράχνη, την μαύρη την σκύλα
"Γύφτοι τα φτιάξαν τα καρφιά"=> ρομά τα φτιάξαν τα καρφιά
"Φέρε μια βόλτα τσίφτισα, τσιγγάνα τουρκογύφτισα => Φέρε μια βόλτα τσίφτισα ρομά τουρκορομά
"Ποιαν αγαπάς; Κάποια τσιγγάνα.Πώς τη λένε; Φάτα Μοργκάνα" => Ποιαν αγαπάς; Κάποια ρομά. Πώς τη λένε; Φάτα Μοργκάνα
"Ηρθε στο χωρίο ο αρκουδιάρης, ένας μαύρος γύφτος ξεδοντιάρης" => Ηρθε στο χωρίο ο αρκουδιάρης, ένας μαύρος ρομ ξεδοντιάρης
"Αράπηδες να σ' εύρουσι και Μώροι να σε σώσου" => Αράχνες να σ' εύρουσι και Μώροι να σε σώσου

Και όλες οι αναφορές σε λογοτεχνικα κείμενα, διηγήματα, ποιήματα, όπου αναφέρονται οι προσβλητικότατες βρισιές "αράπης", "γύφτος", "τσιγγάνος".

Να επιληφθεί η ΔΙΣ και να αλλάξει άμεσα προσωνύμιο και ο Θρακιώτης Άγιος Γεώργιος ο Αράπης...

Και, να αλλάξουν και ολα τα ελληνικά επώνυμα Αράπης...ας το κάνουν Μελαμψός.

Αφού γίνουν όλα αυτά, μετά, αλλάξτε χέρι στο παίξιμο...

Ούτε για πλάκα να μην εύχεστε σε κάποιον να τον βρούνε αράχνες. Ειλικρινά , δεν θα με πείραζε καθόλου αν με έβρισκαν αφρικανοί . Αν με έβρισκαν αράχνες θα με πείραζε. Βέβαια αντί για αφρικανούς θα προτιμούσα Αφρικανές .
Το γουρούνι και αν το πλένεις το σαπούνι σου χαλάς. Αλλά θα μας κυνηγάνε οι φιλοζωικές.
Όσο για τον αρκουδιάρη ,πρέπει να ντρεπόμαστε που κάποτε υπήρχαν έστω και αν έχουν εκλείψει σήμερα και δεν τρολάρω σε αυτό το σημείο.

Φυσικά οι σημερινοί άνθρωποι πρεπει να ντρέπονται που υπήρχαν κάποτε αρκουδιάρηδες...
Οι άνθρωποι...για κάποια δίποδα που φέρουν εξωτερικές ομοιότητες με ανθρώπους, ας μην εκφράσω άποψη...

[ΣΚΕΠΤΙΚΟΣ]

Να αλλάξουν πάραυτα τα προσβλητικά:

"Ο δωδεκάλογος του γύφτου" => ο δωδεκάλογος του ρομά
"Τον αράπη κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς" => την μαύρη αράχνη κι αν την πλένεις, το σαπούνι σου χαλάς
"Γουστάρει τον αράπη, τον μαύρο, τον σκύλο" => γουστάρει την αράχνη, την μαύρη την σκύλα
"Γύφτοι τα φτιάξαν τα καρφιά"=> ρομά τα φτιάξαν τα καρφιά
"Φέρε μια βόλτα τσίφτισα, τσιγγάνα τουρκογύφτισα => Φέρε μια βόλτα τσίφτισα ρομά τουρκορομά
"Ποιαν αγαπάς; Κάποια τσιγγάνα.Πώς τη λένε; Φάτα Μοργκάνα" => Ποιαν αγαπάς; Κάποια ρομά. Πώς τη λένε; Φάτα Μοργκάνα
"Ηρθε στο χωρίο ο αρκουδιάρης, ένας μαύρος γύφτος ξεδοντιάρης" => Ηρθε στο χωρίο ο αρκουδιάρης, ένας μαύρος ρομ ξεδοντιάρης
"Αράπηδες να σ' εύρουσι και Μώροι να σε σώσου" => Αράχνες να σ' εύρουσι και Μώροι να σε σώσου

Και όλες οι αναφορές σε λογοτεχνικα κείμενα, διηγήματα, ποιήματα, όπου αναφέρονται οι προσβλητικότατες βρισιές "αράπης", "γύφτος", "τσιγγάνος".

Να επιληφθεί η ΔΙΣ και να αλλάξει άμεσα προσωνύμιο και ο Θρακιώτης Άγιος Γεώργιος ο Αράπης...

Και, να αλλάξουν και ολα τα ελληνικά επώνυμα Αράπης...ας το κάνουν Μελαμψός.

Αφού γίνουν όλα αυτά, μετά, αλλάξτε χέρι στο παίξιμο...

Ούτε για πλάκα να μην εύχεστε σε κάποιον να τον βρούνε αράχνες. Ειλικρινά , δεν θα με πείραζε καθόλου αν με έβρισκαν αφρικανοί . Αν με έβρισκαν αράχνες θα με πείραζε. Βέβαια αντί για αφρικανούς θα προτιμούσα Αφρικανές .
Το γουρούνι και αν το πλένεις το σαπούνι σου χαλάς. Αλλά θα μας κυνηγάνε οι φιλοζωικές.
Όσο για τον αρκουδιάρη ,πρέπει να ντρεπόμαστε που κάποτε υπήρχαν έστω και αν έχουν εκλείψει σήμερα και δεν τρολάρω σε αυτό το σημείο.

.


Να πω την αλήθεια οι αρκούδες των Αρκουδέηδων που βλέπαμε τότενες

περνούσαν 10 φορές καλύτερα απο τις μοναχικές αρκούδες των Ζωολογικών κήπων.....


.

[Λοξίας]

.


Να πω την αλήθεια οι αρκούδες των Αρκουδέηδων που βλέπαμε τότενες

περνούσαν 10 φορές καλύτερα απο τις μοναχικές αρκούδες των Ζωολογικών κήπων.....


.

Κάθε άλλο!
Οι γύφτοι πέρναγαν χαλκά στα ρουθούνια του ζώου και μόλις τράβαγαν λίγο το γκέμι, το ζώο πόναγε τρομερά και ακολουθούσε προς το τράβηγμα. Με αυτόν τον τρόπο την περιέφεραν στις γειτονιές.
Για να "μάθει να χορεύει" το ζώο, το έβαζαν πανω σε μια λαμαρίνα σχεδόν καυτή κι άρχιζαν να βαράνε το ντέφι.
Η αρκούδα καίγοταν στα πέλματα και ανασκήκωνε πότε το ένα πόδι πότε το άλλο, για να μην καεί εντελώς.
Αυτό γινόταν καθημερινά, μέχρι που το ζώο ακόμα και στον ήχο του ντεφιού, άρχιζε να ανασηκώνει τα πόδια ρυθμικά, φοβούμενο ότι θα αρχίσει το κάψιμο. Αντίδραση Παυλώφ...
Χώρια το ξύλο και οι τιμωρία με στέρηση φαγητού και ο εγκλεισμός σε κλουβί.

Όχι ότι τα ζώα ήταν ευτυχισμένα σε ζωολογικό κήπο. Αλλά πέραν του εγκλεισμού σε κλουβί, δεν υπήρχε άλλη ομοιότητα.
Δεν βασάνιζαν τα ζώα.

[Καραμελίτσα]

Γι' αυτό δεν έβγαζα νόημα στην παροιμία που μας έμαθαν το σχολείο: την αράχνη κι αν την πλένεις το σαπούνι σου χαλάς.