50 χρονια ΠΑΣΟΚ

[micmic]

Είχα ανοίξει και ένα νήμα σχετικά με αυτό αλλά απάντηση δεν πήρα ποτέ: Τί προγραμματικές διαφορές έχει το ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ; Πέρα από τα ωραία και μεγάλα λόγια, τί ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ λέει το ΠΑΣΟΚ ότι χρειάζεται για τη χώρα που δεν το λέει η ΝΔ;

Δημόσια ΔΕΗ; Μια δημόσια τράπεζα; Φορολόγηση εφοπλιστών; Άρση μονιμότητας ΔΥ; Άμεση απέλαση όλων των παράνομων μεταναστών; Διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας; Πότε επιτέλους θα αποπληρώσει το ΠΑΣΟΚ τα δάνειά του στα οποία πανευρωπαϊκά το συναγωνίζεται μόνο η ΝΔ;

Από "αναβάθμιση του ΕΣΥ" και "λεφτά υπάρχουν" έχουμε πάρει αρκετά. Κάτι συγκεκριμένο παίζει;

Μεταμνημονιακά δεν μπορεί κανείς να βγάλει ένα πρόγραμμα διαφορετικό.Μπορεί απλά να πετάει αόριστες υποσχέσεις ότι θα δώσει και άλλα λεφτά.

Τα μνημόνια και η ΕΕ απαγορεύουν ας πούμε να γίνονται εξοντωτικοί έλεγχοι ώστε να εντοπίζονται φοροφυγάδες αντί να υπάρχει η τεκμαρτή μαλακία; Η ΕΕ φταίει που δεν υπάρχει μια συστημική τράπεζα υπό δημόσιο έλεγχο όπως γίνεται σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη; Απαγορεύει κάποιος από την ΕΕ να συμμαζευτούν οι γύφτοι;

[πατησιωτης]

Είχα ανοίξει και ένα νήμα σχετικά με αυτό αλλά απάντηση δεν πήρα ποτέ: Τί προγραμματικές διαφορές έχει το ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ; Πέρα από τα ωραία και μεγάλα λόγια, τί ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ λέει το ΠΑΣΟΚ ότι χρειάζεται για τη χώρα που δεν το λέει η ΝΔ;

Δημόσια ΔΕΗ; Μια δημόσια τράπεζα; Φορολόγηση εφοπλιστών; Άρση μονιμότητας ΔΥ; Άμεση απέλαση όλων των παράνομων μεταναστών; Διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας; Πότε επιτέλους θα αποπληρώσει το ΠΑΣΟΚ τα δάνειά του στα οποία πανευρωπαϊκά το συναγωνίζεται μόνο η ΝΔ;

Από "αναβάθμιση του ΕΣΥ" και "λεφτά υπάρχουν" έχουμε πάρει αρκετά. Κάτι συγκεκριμένο παίζει;

Μεταμνημονιακά δεν μπορεί κανείς να βγάλει ένα πρόγραμμα διαφορετικό.Μπορεί απλά να πετάει αόριστες υποσχέσεις ότι θα δώσει και άλλα λεφτά.

Τα μνημόνια και η ΕΕ απαγορεύουν ας πούμε να γίνονται εξοντωτικοί έλεγχοι ώστε να εντοπίζονται φοροφυγάδες αντί να υπάρχει η τεκμαρτή μαλακία; Η ΕΕ φταίει που δεν υπάρχει μια συστημική τράπεζα υπό δημόσιο έλεγχο όπως γίνεται σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη; Απαγορεύει κάποιος από την ΕΕ να συμμαζευτούν οι γύφτοι;

Δεν απαγορεύονται όλα αυτά.Εκείνο που απαγορεύεται είναι να υπερβαίνουν τα έξοδα του προυπολογισμού τον στόχο του 2% του πρωτογενούς πλεονάσματος - από το οποίο προκύπτουν διάφορα οικονομικά - και οι παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατά τη νομολογία του ΕΔΑΔ.Εάν μπορείς να συμμαζέψεις τους γύφτους χωρίς να παραβιάσεις τη νομολογία μπορείς να το κάνεις.Ασφαλώς μπορείς να κάνεις και διαχωρισμό εκκλησίας - κράτους ή άρση μονιμότητος ΔΥ.

[Ίακχος]

Ώρα για τη μετά μεταπολιτευση
Από ανάρτηση του Ανδρέα Παπανδρέου Jr

https://www.facebook.com/61550815899386 ... kcdKAs4Yl/

[georgebi]

[Frappezitis]

Η διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα κατεβατό συνθηματων που αρκετά είχαν ωριμάσει στην ελληνική κοινωνία, ενώ κάποια αλλά ωρίμασαν στην πορεία.
Μόνο που όχι απλά έμειναν συνθήματα χωρίς αντίκρυσμα αλλά αρκετά από αυτά συκοφαντηθηκαν, διαστρεβλωθηκε το νόημα τους από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, το οποίο κατάφερε, όχι μόνο να συκοφαντησει αξίες και οράματα για τα οποία πολύς κόσμος,
όχι απλά αγωνίστηκε, αλλά φυλάκιστηκε κιόλας, ενώ με την ίδια του την πολιτική τροφοδοτουαε συνεχώς την ΝΔ,
ενώ παράλληλα ενσωματώνε εργατικές - λαϊκές δυνάμεις στην λογική του λεγόμενου μικρότερου κακού, του "δεν αλλάζει τίποτα", των μειωμένων απαιτήσεων.
Η συμβολή άλλωστε της σοσιαλδημοκρατιας στο να παίρνει ανάσες το καπιταληστικο σύστημα, ήταν και είναι σημαντική και καθοριστική.

[Annibas]

Το ΠΑΣΟΚ έχει πολλές συνιστώσες από άκρα δεξιά μέχρι άκρα αριστερά και φυσικά άλλο ήταν το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, άλλο του Σημίτη, άλλο του Γιωργάκη και άλλο το σημερινό.

[Beria]

Το ΠΑΣΟΚ ήταν το μεγαλύτερο πολιτικό πείραμα στην ιστορία της χώρας.
Τους χώρεσε όλους. ΕΑΜίτες, Λαμπρακηδες, κεντρώους, Χουντικούς κανταφικους, Χουντικούς σκετους, αντιχουντικους αγωνιστες, αντιχουντικους κατά δήλωση, πατριωτική αριστερά, γιαπηδες, σπεκουλαδορους, βολεψακηδες, οπαδούς του Τζίλας, τους κατάπιε και τους έκανε ένα κοινό.

Πρέπει να μελετάται από την επιστήμη

[Ερμής]

Το πασοκ απλά έξυσε λίγο το περιτύλιγμα και βγήκαν απο μέσα τα 400 χρόνια τουρκοκρατίας.
Όλοι είμαστε πασοκ.

[πατησιωτης]

Αναμνήσεις από τη μάχη της λαχαναγοράς.


https://www.liberal.gr/d-kampoyrakis/mi ... -toy-pasok


ταν 1982. Δεν θυμάμαι ακριβείς ημερομηνίες, πάντως είχαν περάσει μόνο λίγοι μήνες από την νίκη του Πασόκ το 1981 και την έλευση της «Αλλαγής». Φοιτητάκια ήμασταν, φουριόζικα νεαρά παιδιά, έτοιμα να πέσουμε στην φωτιά για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της χώρας, όπως τον ανέλυε η διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη που ήταν το Ευαγγέλιο μας. Κι επειδή δεν πολυξέραμε που ακριβώς δίνονταν αυτές οι μάχες ώστε να πραγματώσουμε ηρωικά το ταξικό μας πεπρωμένο, ακολουθούσαμε τις εντολές των καθοδηγητών μας. Ο Ανδρέας ήταν ο θεός μας, οι στελεχάρες και καθοδηγητές της Χαριλάου Τρικούπη ήταν οι άγιοι μας.

Ένας από τους αγίους (τρομάρα του), ο Κίμωνας Κουλούρης, μας κάλεσε εκείνο το βράδυ στα κεντρικά γραφεία του ΠΑΣΟΚ. Είχε προηγηθεί ένας πύρινος λόγος του Ανδρέα εναντίον των μεσαζόντων που ρουφούσαν παράλληλα και τον ιδρώτα του αγρότη και το αίμα του καταναλωτή. Ίσως να είχε βάλει και κάποιο παραπάνω φόρο στους εμπόρους (δεν θυμάμαι να σας πω), πάντως κάποιες εμπορικές ενώσεις κήρυξαν απεργία. Μαζευτήκαμε έξω από τη Χαριλάου Τρικούπη καμιά εκατοστή νεαρά παιδιά από τις Τοπικές Οργανώσεις κι από τη Σπουδάζουσα, όπου ο (γεμάτος στόμφο) Κίμωνας, ανεβασμένος πάνω σ’ ένα κουτσό σκαμνί, μας εξήγησε τι συνέβαινε και ποιο ήταν το καθήκον μας.

Οι καταραμένοι μεσάζοντες ετοιμάζονταν να χτυπήσουν την «Αλλαγή», με μια απεργία που θα άφηνε την πρωτεύουσα δίχως τρόφιμα και θα έστρεφε τον πεινασμένο πληθυσμό εναντίον της κυβέρνησης της «Αλλαγής», όπως ακριβώς είχε γίνει και με τον Αλλιέντε στη Χιλή. Αλαφιαστήκαμε μπροστά στο ξετσουτσούνισμα της αντεπανάστασης, όμως ο μέγας Κίμων μας καθησύχασε. Μπορεί η «αντίδραση» έπαιζε το τελευταίο της χαρτί, αλλά και η «Αλλαγή» δεν θα καθόταν με σταυρωμένα τα χέρια. Θα τους χτυπούσαμε μέσα στο ίδιο τους το άντρο. Στη λαχαναγορά του Ρέντη, απ’ όπου διακινείτο το συντριπτικό ποσοστό των νωπών προϊόντων που έτρεφαν το λεκανοπέδιο.

Θα πηγαίναμε λοιπόν λίγοι-λίγοι στου Ρέντη με συνθήκες πλήρους συνωμοτικότητας, δίχως να λέμε σε κανέναν ποιοι είμαστε και τι σκοπούς είχαμε. Ο εχθρός παραμόνευε παντού. Εκεί θα παίρναμε οδηγίες από «κρίκους» που ήδη βρίσκονταν στο σημείο και σχεδίαζαν την μάχη. Έμπλεοι σοσιαλιστικού ενθουσιασμού και σίγουροι ότι παίρνουμε μέρος σε μια ιστορική στιγμή, κουβαληθήκαμε νυχτιάτικα στην παλιά λαχαναγορά του Ρέντη, άλλοι με κάτι παλιοαμάξια «συντρόφων» κι άλλοι αλλάζοντας δυο-τρεις συγκοινωνίες. Λεφτά για ταξί δεν υπήρχαν.

Βρήκαμε κάτι μαγαζάτορες που μας κοίταζαν περίεργα, κάτι φορτηγατζήδες που περίμεναν την σειρά τους να ξεφορτώσουν το εμπόρευμα από την επαρχία κι έναν σαλεπιτζή που διαλαλούσε το ζουμί του. Είδαμε πατσατζίδικα και σουβλατζίδικα ανοικτά, κάτι νυχτόβιους που έψαχναν για μεροκάματο, μερικούς χασικλήδες, όλο τον κόσμο της άγνωστης σε μας λαχαναγοράς, πλην των περιβόητων «κρίκων» που θα μας έλεγαν πως ή που θα δώσουμε τη μεγάλη και καθοριστική μάχη. Αρχίσαμε να τριγυρίζουμε στην πελώρια αγορά άπραγοι ομάδες-ομάδες, ψάχνοντας το σημείο που διεξάγονταν η ταξική σύγκρουση κατά των κομπραδόρων και των μεσαζόντων.

Μέχρι που ένα τζιμάνι με μουστάκι ποντικοουρά, μακρύ νύχι στο μικρό δάκτυλο του χεριού και ξεκούμπωτο πουκάμισο ως τον αφαλό –τον βλέπω ακόμα μπροστά μου, ύστερα από τόσα χρόνια- μας ρώτησε ποιοι είμαστε και τι ζητάμε. Σίγουροι εμείς ότι είχαμε βρει έναν απ’ τους καθοδηγητικούς «κρίκους», του απαντήσαμε αόριστα και συνωμοτικά «ήρθαμε να βοηθήσουμε». Μας κοίταξε δύσπιστα και διερευνητικά μαζί, κι ύστερα μας απάντησε, «ε τότε, ελάτε να ξεφορτώσετε το φορτηγό, που δεν βρίσκω κόσμο».

Σίγουροι ότι αυτή ήταν η μυστική αποστολή μας που οδηγούσε κατ’ ευθείαν στον σοσιαλισμό, ορμήσαμε γεμάτοι όρεξη στο γεμάτο με καφάσια φορτηγό κι αρχίσαμε να το ξεφορτώνουμε. Ήταν θηρίο το ρημάδι. Καμιά δεκαριά που ήμασταν στην ομάδα μου, κουβαλούσαμε επί ώρες τόνους από ντομάτες, αγγούρια, μελιτζάνες, πιπεριές, χορταρικά, μήλα και αχλάδια, ντανιάζοντας τα τελάρα μέσα στο απέναντι μαγαζί. Κι όταν άδειασε το φορτηγό, ο τύπος έβγαλε από την τσέπη ένα μάτσο χαρτονομίσματα και μας είπε «πέντε κατοστάρικα να τα μοιραστείτε, είμαστε εντάξει;».

Αρνηθήκαμε τα χρήματα με αποστροφή. Εμείς εκείνη την ώρα κάναμε επανάσταση και φέρναμε τον σοσιαλισμό, αυτά δεν πληρώνονται. Εκείνος επέμεινε λίγο, αλλά μπροστά στη σθεναρή μας άρνηση ανασήκωσε τους ώμους, μας είπε ένα ευχαριστώ, έριξε ένα ανεπαίσθητο γελάκι, μπήκε στο φορτηγό κι έφυγε. Εμείς εξουθενωμένοι απ’ το κουβάλημα κι αφού άλλον «κρίκο» δεν είχαμε βρει, φύγαμε ξημερώματα και πήγαμε σπίτια μας όπου ταβλιαστήκαμε στα κρεβάτια μας. Έτσι τέλειωσε η επανάσταση μας εναντίον των μεσαζόντων που έπιναν το αίμα των αγροτών και των καταναλωτών.

Επειδή κοιμόμασταν ως το μεσημέρι, αργήσαμε να δούμε τις εφημερίδες της επομένης. Η «Ελευθεροτυπία» και το «Έθνος» είχαν πρωτοσέλιδο «ο λαός απέτρεψε την αντίδραση των μεσαζόντων», ενώ η «Απογευματινή» και η «Βραδυνή» φώναζαν με τεράστιους τίτλους ότι «πρασινοφρουροί τρομοκρατούν εμπόρους και εργαζόμενους στου Ρέντη». Εμείς πάλι, απλώς είχαμε κουβαλήσει δωρεάν μερικούς τόνους ζαρζαβατικών και φρούτων, προς όφελος κάποιου αετονύχη.

Ξέρω ότι γελάτε. Κι εγώ γελώ, τώρα που τα θυμάμαι. Κι όμως σας ενημερώνω ότι όλα ήταν τόσο, μα τόσο όμορφα. Ήμασταν νέοι, επαναστατημένοι, σίγουροι για το όραμα και τον αγώνα μας, καθόλου κυνικοί, καθόλου συμφεροντολόγοι. Τι άλλο θέλαμε; Ακόμα κι όταν πρακτικά, δεν ήμασταν τίποτα άλλο από απλά κορόιδα. Δεν μας πείραζε….

Υ.Γ. Εκ των υστέρων σκέφτομαι πως ήμασταν τυχεροί που όλα τούτα έγιναν με το Πασόκ, ο οποίο τελικά ήταν ένα αστικό κοινοβουλευτικό κόμμα, παρά τις αριστερές φανφάρες στο ξεκίνημα του. Αν ζούσαμε τρεις δεκαετίες νωρίτερα, κάποιος καθοδηγητής θα μας έδινε ένα παλιοντούφεκο με λίγες σφαίρες και θα μας ανέβαζε στο βουνό για να πολεμήσουμε τον ντόπιο ταξικό εχθρό. Κι εμείς θα τρέχαμε γεμάτοι νεανικό ενθουσιασμό και αφέλεια, για να αφήσουμε εκεί πάνω τα κόκκαλα μας.

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

Περιμέναμε 160 χρόνια για να γίνουμε σύγχρονη δυτική φιλελεύθερη δημοκρατία, ωστόσο το ΠΑΣΟΚ δεν χρησιμοποιείσαι δυναμικές σοσιαλιστικές οικονομικές πρακτικές, αλλά μεγενθυνε την δεξιά πρακτική του πελατειακού κράτους, με αποτέλεσμα λόγω και της καλής διεθνούς οικονομικής συγκυρίας, μετά από 4 χρόνια να παρατηρούνται σημαντικά προβλήματα.

[Ερμής]

Αναμνήσεις από τη μάχη της λαχαναγοράς.


https://www.liberal.gr/d-kampoyrakis/mi ... -toy-pasok


ταν 1982. Δεν θυμάμαι ακριβείς ημερομηνίες, πάντως είχαν περάσει μόνο λίγοι μήνες από την νίκη του Πασόκ το 1981 και την έλευση της «Αλλαγής». Φοιτητάκια ήμασταν, φουριόζικα νεαρά παιδιά, έτοιμα να πέσουμε στην φωτιά για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της χώρας, όπως τον ανέλυε η διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη που ήταν το Ευαγγέλιο μας. Κι επειδή δεν πολυξέραμε που ακριβώς δίνονταν αυτές οι μάχες ώστε να πραγματώσουμε ηρωικά το ταξικό μας πεπρωμένο, ακολουθούσαμε τις εντολές των καθοδηγητών μας. Ο Ανδρέας ήταν ο θεός μας, οι στελεχάρες και καθοδηγητές της Χαριλάου Τρικούπη ήταν οι άγιοι μας.

Ένας από τους αγίους (τρομάρα του), ο Κίμωνας Κουλούρης, μας κάλεσε εκείνο το βράδυ στα κεντρικά γραφεία του ΠΑΣΟΚ. Είχε προηγηθεί ένας πύρινος λόγος του Ανδρέα εναντίον των μεσαζόντων που ρουφούσαν παράλληλα και τον ιδρώτα του αγρότη και το αίμα του καταναλωτή. Ίσως να είχε βάλει και κάποιο παραπάνω φόρο στους εμπόρους (δεν θυμάμαι να σας πω), πάντως κάποιες εμπορικές ενώσεις κήρυξαν απεργία. Μαζευτήκαμε έξω από τη Χαριλάου Τρικούπη καμιά εκατοστή νεαρά παιδιά από τις Τοπικές Οργανώσεις κι από τη Σπουδάζουσα, όπου ο (γεμάτος στόμφο) Κίμωνας, ανεβασμένος πάνω σ’ ένα κουτσό σκαμνί, μας εξήγησε τι συνέβαινε και ποιο ήταν το καθήκον μας.

Οι καταραμένοι μεσάζοντες ετοιμάζονταν να χτυπήσουν την «Αλλαγή», με μια απεργία που θα άφηνε την πρωτεύουσα δίχως τρόφιμα και θα έστρεφε τον πεινασμένο πληθυσμό εναντίον της κυβέρνησης της «Αλλαγής», όπως ακριβώς είχε γίνει και με τον Αλλιέντε στη Χιλή. Αλαφιαστήκαμε μπροστά στο ξετσουτσούνισμα της αντεπανάστασης, όμως ο μέγας Κίμων μας καθησύχασε. Μπορεί η «αντίδραση» έπαιζε το τελευταίο της χαρτί, αλλά και η «Αλλαγή» δεν θα καθόταν με σταυρωμένα τα χέρια. Θα τους χτυπούσαμε μέσα στο ίδιο τους το άντρο. Στη λαχαναγορά του Ρέντη, απ’ όπου διακινείτο το συντριπτικό ποσοστό των νωπών προϊόντων που έτρεφαν το λεκανοπέδιο.

Θα πηγαίναμε λοιπόν λίγοι-λίγοι στου Ρέντη με συνθήκες πλήρους συνωμοτικότητας, δίχως να λέμε σε κανέναν ποιοι είμαστε και τι σκοπούς είχαμε. Ο εχθρός παραμόνευε παντού. Εκεί θα παίρναμε οδηγίες από «κρίκους» που ήδη βρίσκονταν στο σημείο και σχεδίαζαν την μάχη. Έμπλεοι σοσιαλιστικού ενθουσιασμού και σίγουροι ότι παίρνουμε μέρος σε μια ιστορική στιγμή, κουβαληθήκαμε νυχτιάτικα στην παλιά λαχαναγορά του Ρέντη, άλλοι με κάτι παλιοαμάξια «συντρόφων» κι άλλοι αλλάζοντας δυο-τρεις συγκοινωνίες. Λεφτά για ταξί δεν υπήρχαν.

Βρήκαμε κάτι μαγαζάτορες που μας κοίταζαν περίεργα, κάτι φορτηγατζήδες που περίμεναν την σειρά τους να ξεφορτώσουν το εμπόρευμα από την επαρχία κι έναν σαλεπιτζή που διαλαλούσε το ζουμί του. Είδαμε πατσατζίδικα και σουβλατζίδικα ανοικτά, κάτι νυχτόβιους που έψαχναν για μεροκάματο, μερικούς χασικλήδες, όλο τον κόσμο της άγνωστης σε μας λαχαναγοράς, πλην των περιβόητων «κρίκων» που θα μας έλεγαν πως ή που θα δώσουμε τη μεγάλη και καθοριστική μάχη. Αρχίσαμε να τριγυρίζουμε στην πελώρια αγορά άπραγοι ομάδες-ομάδες, ψάχνοντας το σημείο που διεξάγονταν η ταξική σύγκρουση κατά των κομπραδόρων και των μεσαζόντων.

Μέχρι που ένα τζιμάνι με μουστάκι ποντικοουρά, μακρύ νύχι στο μικρό δάκτυλο του χεριού και ξεκούμπωτο πουκάμισο ως τον αφαλό –τον βλέπω ακόμα μπροστά μου, ύστερα από τόσα χρόνια- μας ρώτησε ποιοι είμαστε και τι ζητάμε. Σίγουροι εμείς ότι είχαμε βρει έναν απ’ τους καθοδηγητικούς «κρίκους», του απαντήσαμε αόριστα και συνωμοτικά «ήρθαμε να βοηθήσουμε». Μας κοίταξε δύσπιστα και διερευνητικά μαζί, κι ύστερα μας απάντησε, «ε τότε, ελάτε να ξεφορτώσετε το φορτηγό, που δεν βρίσκω κόσμο».

Σίγουροι ότι αυτή ήταν η μυστική αποστολή μας που οδηγούσε κατ’ ευθείαν στον σοσιαλισμό, ορμήσαμε γεμάτοι όρεξη στο γεμάτο με καφάσια φορτηγό κι αρχίσαμε να το ξεφορτώνουμε. Ήταν θηρίο το ρημάδι. Καμιά δεκαριά που ήμασταν στην ομάδα μου, κουβαλούσαμε επί ώρες τόνους από ντομάτες, αγγούρια, μελιτζάνες, πιπεριές, χορταρικά, μήλα και αχλάδια, ντανιάζοντας τα τελάρα μέσα στο απέναντι μαγαζί. Κι όταν άδειασε το φορτηγό, ο τύπος έβγαλε από την τσέπη ένα μάτσο χαρτονομίσματα και μας είπε «πέντε κατοστάρικα να τα μοιραστείτε, είμαστε εντάξει;».

Αρνηθήκαμε τα χρήματα με αποστροφή. Εμείς εκείνη την ώρα κάναμε επανάσταση και φέρναμε τον σοσιαλισμό, αυτά δεν πληρώνονται. Εκείνος επέμεινε λίγο, αλλά μπροστά στη σθεναρή μας άρνηση ανασήκωσε τους ώμους, μας είπε ένα ευχαριστώ, έριξε ένα ανεπαίσθητο γελάκι, μπήκε στο φορτηγό κι έφυγε. Εμείς εξουθενωμένοι απ’ το κουβάλημα κι αφού άλλον «κρίκο» δεν είχαμε βρει, φύγαμε ξημερώματα και πήγαμε σπίτια μας όπου ταβλιαστήκαμε στα κρεβάτια μας. Έτσι τέλειωσε η επανάσταση μας εναντίον των μεσαζόντων που έπιναν το αίμα των αγροτών και των καταναλωτών.

Επειδή κοιμόμασταν ως το μεσημέρι, αργήσαμε να δούμε τις εφημερίδες της επομένης. Η «Ελευθεροτυπία» και το «Έθνος» είχαν πρωτοσέλιδο «ο λαός απέτρεψε την αντίδραση των μεσαζόντων», ενώ η «Απογευματινή» και η «Βραδυνή» φώναζαν με τεράστιους τίτλους ότι «πρασινοφρουροί τρομοκρατούν εμπόρους και εργαζόμενους στου Ρέντη». Εμείς πάλι, απλώς είχαμε κουβαλήσει δωρεάν μερικούς τόνους ζαρζαβατικών και φρούτων, προς όφελος κάποιου αετονύχη.

Ξέρω ότι γελάτε. Κι εγώ γελώ, τώρα που τα θυμάμαι. Κι όμως σας ενημερώνω ότι όλα ήταν τόσο, μα τόσο όμορφα. Ήμασταν νέοι, επαναστατημένοι, σίγουροι για το όραμα και τον αγώνα μας, καθόλου κυνικοί, καθόλου συμφεροντολόγοι. Τι άλλο θέλαμε; Ακόμα κι όταν πρακτικά, δεν ήμασταν τίποτα άλλο από απλά κορόιδα. Δεν μας πείραζε….

Υ.Γ. Εκ των υστέρων σκέφτομαι πως ήμασταν τυχεροί που όλα τούτα έγιναν με το Πασόκ, ο οποίο τελικά ήταν ένα αστικό κοινοβουλευτικό κόμμα, παρά τις αριστερές φανφάρες στο ξεκίνημα του. Αν ζούσαμε τρεις δεκαετίες νωρίτερα, κάποιος καθοδηγητής θα μας έδινε ένα παλιοντούφεκο με λίγες σφαίρες και θα μας ανέβαζε στο βουνό για να πολεμήσουμε τον ντόπιο ταξικό εχθρό. Κι εμείς θα τρέχαμε γεμάτοι νεανικό ενθουσιασμό και αφέλεια, για να αφήσουμε εκεί πάνω τα κόκκαλα μας.

[Dorian]

Το ΠΑΣΟΚ πετυχε το στόχο του αλλα όχι για όλους. Ποιος ήταν αυτός, η απαίτηση λαικών μαζών, λόγο ιστορικοκοινωνικών- τεχνολογικων συνθηκών της περιοδου να ανεβουν κοινωνικά-οικονομικά . Ατομα κατέβαιναν από χωριά και γινόταν μεσαία ή και ανώτερη μεσαία τάξη. Το 1/3 περίπου το κατάφερε, εξου και η σημιτική μεταβολη τωρα κουλικοί, 1/3 μπουμερς συνταξιούχων περασαν καλά αλλά σε μία ντεμί κατάσταση πολλών τα παιδιά εξέπεσαν από μεσαία τάξη ψηφιζουν ακόμα ΠΑΣΟΚ, και το 1/3 δεν τα κατάφερε και πήγαν σύριζα.

[Maspoli]

Αναμνήσεις από τη μάχη της λαχαναγοράς.


https://www.liberal.gr/d-kampoyrakis/mi ... -toy-pasok


ταν 1982. Δεν θυμάμαι ακριβείς ημερομηνίες, πάντως είχαν περάσει μόνο λίγοι μήνες από την νίκη του Πασόκ το 1981 και την έλευση της «Αλλαγής». Φοιτητάκια ήμασταν, φουριόζικα νεαρά παιδιά, έτοιμα να πέσουμε στην φωτιά για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της χώρας, όπως τον ανέλυε η διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη που ήταν το Ευαγγέλιο μας. Κι επειδή δεν πολυξέραμε που ακριβώς δίνονταν αυτές οι μάχες ώστε να πραγματώσουμε ηρωικά το ταξικό μας πεπρωμένο, ακολουθούσαμε τις εντολές των καθοδηγητών μας. Ο Ανδρέας ήταν ο θεός μας, οι στελεχάρες και καθοδηγητές της Χαριλάου Τρικούπη ήταν οι άγιοι μας.

Ένας από τους αγίους (τρομάρα του), ο Κίμωνας Κουλούρης, μας κάλεσε εκείνο το βράδυ στα κεντρικά γραφεία του ΠΑΣΟΚ. Είχε προηγηθεί ένας πύρινος λόγος του Ανδρέα εναντίον των μεσαζόντων που ρουφούσαν παράλληλα και τον ιδρώτα του αγρότη και το αίμα του καταναλωτή. Ίσως να είχε βάλει και κάποιο παραπάνω φόρο στους εμπόρους (δεν θυμάμαι να σας πω), πάντως κάποιες εμπορικές ενώσεις κήρυξαν απεργία. Μαζευτήκαμε έξω από τη Χαριλάου Τρικούπη καμιά εκατοστή νεαρά παιδιά από τις Τοπικές Οργανώσεις κι από τη Σπουδάζουσα, όπου ο (γεμάτος στόμφο) Κίμωνας, ανεβασμένος πάνω σ’ ένα κουτσό σκαμνί, μας εξήγησε τι συνέβαινε και ποιο ήταν το καθήκον μας.

Οι καταραμένοι μεσάζοντες ετοιμάζονταν να χτυπήσουν την «Αλλαγή», με μια απεργία που θα άφηνε την πρωτεύουσα δίχως τρόφιμα και θα έστρεφε τον πεινασμένο πληθυσμό εναντίον της κυβέρνησης της «Αλλαγής», όπως ακριβώς είχε γίνει και με τον Αλλιέντε στη Χιλή. Αλαφιαστήκαμε μπροστά στο ξετσουτσούνισμα της αντεπανάστασης, όμως ο μέγας Κίμων μας καθησύχασε. Μπορεί η «αντίδραση» έπαιζε το τελευταίο της χαρτί, αλλά και η «Αλλαγή» δεν θα καθόταν με σταυρωμένα τα χέρια. Θα τους χτυπούσαμε μέσα στο ίδιο τους το άντρο. Στη λαχαναγορά του Ρέντη, απ’ όπου διακινείτο το συντριπτικό ποσοστό των νωπών προϊόντων που έτρεφαν το λεκανοπέδιο.

Θα πηγαίναμε λοιπόν λίγοι-λίγοι στου Ρέντη με συνθήκες πλήρους συνωμοτικότητας, δίχως να λέμε σε κανέναν ποιοι είμαστε και τι σκοπούς είχαμε. Ο εχθρός παραμόνευε παντού. Εκεί θα παίρναμε οδηγίες από «κρίκους» που ήδη βρίσκονταν στο σημείο και σχεδίαζαν την μάχη. Έμπλεοι σοσιαλιστικού ενθουσιασμού και σίγουροι ότι παίρνουμε μέρος σε μια ιστορική στιγμή, κουβαληθήκαμε νυχτιάτικα στην παλιά λαχαναγορά του Ρέντη, άλλοι με κάτι παλιοαμάξια «συντρόφων» κι άλλοι αλλάζοντας δυο-τρεις συγκοινωνίες. Λεφτά για ταξί δεν υπήρχαν.

Βρήκαμε κάτι μαγαζάτορες που μας κοίταζαν περίεργα, κάτι φορτηγατζήδες που περίμεναν την σειρά τους να ξεφορτώσουν το εμπόρευμα από την επαρχία κι έναν σαλεπιτζή που διαλαλούσε το ζουμί του. Είδαμε πατσατζίδικα και σουβλατζίδικα ανοικτά, κάτι νυχτόβιους που έψαχναν για μεροκάματο, μερικούς χασικλήδες, όλο τον κόσμο της άγνωστης σε μας λαχαναγοράς, πλην των περιβόητων «κρίκων» που θα μας έλεγαν πως ή που θα δώσουμε τη μεγάλη και καθοριστική μάχη. Αρχίσαμε να τριγυρίζουμε στην πελώρια αγορά άπραγοι ομάδες-ομάδες, ψάχνοντας το σημείο που διεξάγονταν η ταξική σύγκρουση κατά των κομπραδόρων και των μεσαζόντων.

Μέχρι που ένα τζιμάνι με μουστάκι ποντικοουρά, μακρύ νύχι στο μικρό δάκτυλο του χεριού και ξεκούμπωτο πουκάμισο ως τον αφαλό –τον βλέπω ακόμα μπροστά μου, ύστερα από τόσα χρόνια- μας ρώτησε ποιοι είμαστε και τι ζητάμε. Σίγουροι εμείς ότι είχαμε βρει έναν απ’ τους καθοδηγητικούς «κρίκους», του απαντήσαμε αόριστα και συνωμοτικά «ήρθαμε να βοηθήσουμε». Μας κοίταξε δύσπιστα και διερευνητικά μαζί, κι ύστερα μας απάντησε, «ε τότε, ελάτε να ξεφορτώσετε το φορτηγό, που δεν βρίσκω κόσμο».

Σίγουροι ότι αυτή ήταν η μυστική αποστολή μας που οδηγούσε κατ’ ευθείαν στον σοσιαλισμό, ορμήσαμε γεμάτοι όρεξη στο γεμάτο με καφάσια φορτηγό κι αρχίσαμε να το ξεφορτώνουμε. Ήταν θηρίο το ρημάδι. Καμιά δεκαριά που ήμασταν στην ομάδα μου, κουβαλούσαμε επί ώρες τόνους από ντομάτες, αγγούρια, μελιτζάνες, πιπεριές, χορταρικά, μήλα και αχλάδια, ντανιάζοντας τα τελάρα μέσα στο απέναντι μαγαζί. Κι όταν άδειασε το φορτηγό, ο τύπος έβγαλε από την τσέπη ένα μάτσο χαρτονομίσματα και μας είπε «πέντε κατοστάρικα να τα μοιραστείτε, είμαστε εντάξει;».

Αρνηθήκαμε τα χρήματα με αποστροφή. Εμείς εκείνη την ώρα κάναμε επανάσταση και φέρναμε τον σοσιαλισμό, αυτά δεν πληρώνονται. Εκείνος επέμεινε λίγο, αλλά μπροστά στη σθεναρή μας άρνηση ανασήκωσε τους ώμους, μας είπε ένα ευχαριστώ, έριξε ένα ανεπαίσθητο γελάκι, μπήκε στο φορτηγό κι έφυγε. Εμείς εξουθενωμένοι απ’ το κουβάλημα κι αφού άλλον «κρίκο» δεν είχαμε βρει, φύγαμε ξημερώματα και πήγαμε σπίτια μας όπου ταβλιαστήκαμε στα κρεβάτια μας. Έτσι τέλειωσε η επανάσταση μας εναντίον των μεσαζόντων που έπιναν το αίμα των αγροτών και των καταναλωτών.

Επειδή κοιμόμασταν ως το μεσημέρι, αργήσαμε να δούμε τις εφημερίδες της επομένης. Η «Ελευθεροτυπία» και το «Έθνος» είχαν πρωτοσέλιδο «ο λαός απέτρεψε την αντίδραση των μεσαζόντων», ενώ η «Απογευματινή» και η «Βραδυνή» φώναζαν με τεράστιους τίτλους ότι «πρασινοφρουροί τρομοκρατούν εμπόρους και εργαζόμενους στου Ρέντη». Εμείς πάλι, απλώς είχαμε κουβαλήσει δωρεάν μερικούς τόνους ζαρζαβατικών και φρούτων, προς όφελος κάποιου αετονύχη.

Ξέρω ότι γελάτε. Κι εγώ γελώ, τώρα που τα θυμάμαι. Κι όμως σας ενημερώνω ότι όλα ήταν τόσο, μα τόσο όμορφα. Ήμασταν νέοι, επαναστατημένοι, σίγουροι για το όραμα και τον αγώνα μας, καθόλου κυνικοί, καθόλου συμφεροντολόγοι. Τι άλλο θέλαμε; Ακόμα κι όταν πρακτικά, δεν ήμασταν τίποτα άλλο από απλά κορόιδα. Δεν μας πείραζε….

Υ.Γ. Εκ των υστέρων σκέφτομαι πως ήμασταν τυχεροί που όλα τούτα έγιναν με το Πασόκ, ο οποίο τελικά ήταν ένα αστικό κοινοβουλευτικό κόμμα, παρά τις αριστερές φανφάρες στο ξεκίνημα του. Αν ζούσαμε τρεις δεκαετίες νωρίτερα, κάποιος καθοδηγητής θα μας έδινε ένα παλιοντούφεκο με λίγες σφαίρες και θα μας ανέβαζε στο βουνό για να πολεμήσουμε τον ντόπιο ταξικό εχθρό. Κι εμείς θα τρέχαμε γεμάτοι νεανικό ενθουσιασμό και αφέλεια, για να αφήσουμε εκεί πάνω τα κόκκαλα μας.

Παθολογικός μυθομανής ηταν πάντα, εχει πια και ίχνη άνοιας.
Πάντα πασόκος βέβαια με όλο του το είναι και σύμφωνα με αυτη την ιδιότητα άσκησε πάντα το ... λειτούργημα της δημοσιογραφίας. Αναμενόμενο που στα θλιβερά του γεράματα στηρίζει ως καθαρός πασόκος τον κουλη.

[Maspoli]

Και για να μιλάμε με στοιχεία για τον ανέκαθεν μυθομανή μαλάκα

https://www.liberal.gr/d-kampoyrakis/an ... mellon?amp
Τον Φλεβάρη που μας πέρασε, η ιστορία (απο τον ιδιο μαλάκα) έλεγε πως οι πασόκοι κατέβηκαν συγκροτημένα με σκοπό να ξεφορτώνουν δωρεάν στη λαχαναγορά, όπως και έπραξαν επί μέρες

https://www.liberal.gr/d-kampoyrakis/mi ... -toy-pasok
Τον Σεπτέμβρη η ίδια ιστορία γίνεται πως καποιοι πασόκοι κατέβηκαν, μέσα σε αυτούς τώρα ηταν και ο μαλάκας (τον Φλεβάρη θα υπήρχαν λόγοι να κρύψει μια τέτοια λεπτομέρεια) . Τώρα η ιστορία λέει πως οι πασόκοι δεν ηξεραν τι θα εκαναν και λογω αυτης τους της αγνοιας, επεσαν εκεί θύματα εκμετάλλευσης ενός πονηρού μουστακαλή με ανοικτό πουκάμισο.

Απολύτως αναμενόμενο πως ο πατησιωτης θα κατάπινε αμάσητες τις μαλακίες του Καμπουράκη και φυσικά αναμενόμενο καποιοι άλλοι να τις θεωρήσουν ως κ ξεκαρδιστικές