Ήταν το Βυζάντιο Ελληνικό;

[Pertinax]

Αυτο που θελω να πω εγω (σαν νεορωμιος) και ίσως δεν το εξηγησα καλα - ειναι οτι ναι μεν μπορει να ηταν οι περισσοτεροι απο αυτους τους ρωμαιους βιολογικα και γλωσσικα απογονες ελληνων αλλα δεν το ειχαν αυτο καπου καταγεγραμενο σε πολυ περιοπτη θεση. Η γλωσσα τους την ελεγαν ρωμαιικη οχι ελληνικη. και τον εαυτο τους τους ελεγαν ρωμαιους οχι ελληνες. εχει τη σημασια του αυτο.

τωρα οτι αυτη η λεξη "ρωμαιος" δε σημαινε για αυτους αυτο που σημαινει για μας σημερα (δλδ τους ρωμαιους του αστεριξ) 100% ετσι ειναι. σημαινε τον εαυτο τους, το εθνος τους. και εγω δεν αρνουμαι οτι ειχαν και καποια επιγνωση των ελληνων αλλα απο εκει μεχρι να πας στο οτι τους εβλεπαν οπως εμεις σημερα ειναι μεγαλη αποσταση

Έτσι ακριβώς Γιόχαν.

Η διάκριση Ελλήνων(αρχαίων)-Ρωμιών και ελληνικής(αρχαίας)-ρωμαίικης είναι από μόνη της πολύ σημαντική για να την αγνοήσουμε ή να την υποτιμήσουμε. Θυμάμαι λ.χ. που διαφωνούσαμε με τον Αρχικλέφταρο στο παλιό phorum για την ταυτότητα του Καταρτζή και έλεγα ότι η έννοια της καταγωγής δεν πρέπει να συγχέεται πάντα με την έννοια της εθνοτικής ταύτισης. Οι περισσότεροι από τους συνομιλητές είτε δεν κατάλαβαν αυτό που είπα είτε το αντιμετώπισαν περιπαιχτικά.

Συνήθως ο Καταρτζής θεωρείται ως ένας πρώιμος Παπαρρηγόπουλος, με βάση την παρακάτω διάσημη φράση του:
«Ἀφ' οὗ ἕνας Ρωμηός συλλογιστή μιά φορά πώς κατάγεται ἀπό τόν Περικλέα, Θεμιστοκλέα καί ἄλλους παρόμοιους Ἕ λληνες, ἤ ἀπτούς συγγενεῖς τοῦ Θεοδόσιου, τοῦ Βελισάριου, τοῦ Ναρσῆ, τοῦ Βουλγαροκτόνου, τοῦ Τζιμισκῆ κ' ἄλλων τόσων μεγάλων Ρωμαίων, ἤ ἔλκει τό γένος του ἀπό κανέναν άγιο, ἤ ἀπό κανέναν του συγγενή, πῶς νά μήν ἀγαπᾶ τούς ἀπογόνους ἐκείνων κ' αὐτωνῶν τῶν μεγάλων ἀνθρώπων;»

Οι παρακάτω φράσεις του, που ξεκαθαρίζουν πώς έβλεπε τη ρωμαίικη ταυτότητά του σε σχέση με την ελληνική, φυσικά έχουν αγνοηθεί:

«ειδέ και το πάρουμε [το όνομα Έλληνες] απλώς στην πρώτη του σημασία όνομα εθνικό, για τούτο κ΄όποιος διαβάση ελληνικά δεν γένεται Έλληνας, καθώς μήτ’ όποιος μάθ’ άλλη γλώσσα, δεν παρονομάζεται απ’ εκείνηνα. Το αυτό είναι και στην [ελληνική] παιδεία [πρέπει να την διαβάζουμε] για να καλλιεργήσουμε και να πλουτύνουμε τη γλώσσα μας τη ρωμαίκια, που νά ‘χουμε κ’ εμείς γλώσσα δική μας, και ναντιστρέφη [=αντιστοιχεί] το όνομα του έθνους [Ρωμηοί] με τη γλώσσα του [ρωμαίκια]...»

«δύο έθνη, ελληνικό και ρωμαίκο, που διέχουν δυό χιλιάδες και περισσότερα χρόνι’ αναμεταξύ τους, τα έχει [ο κάθε αρχαιολάτρης λόγιος] για ένα, το ελληνικό, γιατί μόνε το μεταγενέστερο κατάγεται απτό προγενέστερο˙ αυτά όμως διαφέρουν έν’ απτό άλλο και στην τύχη και στο πολίτευμα και στη θρησκεία και στα ήθη και στη γλώσσα και στη διαγωγή, ως και στα ρούχα και οικηματικά σκεύη τους»

[Pertinax]

Αν εξαιρέσεις 3-4 παραδόσεις και άλλη μία που λέει ότι οι Έλληνες ήταν οι πρόγονοι των αρχαιολατρών Φράγκων ( ) οι υπόλοιπες παραδόσεις δεν δείχνουν κάποια απέχθεια προς τους αρχαίους Έλληνες.

Πρόσθεσε και αυτήν

«Η καλύτερη τάξη των Ελλήνων έχει κάποιο σεβασμό για την ανώτερη μόρφωση των Φράγκων: ένας άνθρωπος, καλόγερος ή παπάς, με ρώτησε αν πίστευα πως ήταν Φράγκοι ή Ρωμιοί οι αρχαίοι, τους οποίους κι αυτοί τιμούν» .
[Τσαρλς Ρόμπερτ Κόκερελ [Cockerel], «Αφαία. Το χρονικό της ανασκαφής», στο «Ο πυρετός των μαρμάρων», 1996, σ. 110]

Δηλαδή τιμούσαν τους αρχαίους (γιατί έβλεπαν ότι όλοι οι μορφωμένοι και οι ξένοι μιλούσαν γι' αυτούς), αλλά δεν ήταν σίγουροι για την ταυτότητά τους.

[skartados]

Αν εξαιρέσεις 3-4 παραδόσεις και άλλη μία που λέει ότι οι Έλληνες ήταν οι πρόγονοι των αρχαιολατρών Φράγκων ( ) οι υπόλοιπες παραδόσεις δεν δείχνουν κάποια απέχθεια προς τους αρχαίους Έλληνες.

Πρόσθεσε και αυτήν

«Η καλύτερη τάξη των Ελλήνων έχει κάποιο σεβασμό για την ανώτερη μόρφωση των Φράγκων: ένας άνθρωπος, καλόγερος ή παπάς, με ρώτησε αν πίστευα πως ήταν Φράγκοι ή Ρωμιοί οι αρχαίοι, τους οποίους κι αυτοί τιμούν» .
[Τσαρλς Ρόμπερτ Κόκερελ [Cockerel], «Αφαία. Το χρονικό της ανασκαφής», στο «Ο πυρετός των μαρμάρων», 1996, σ. 110]

Δηλαδή τιμούσαν τους αρχαίους (γιατί έβλεπαν ότι όλοι οι μορφωμένοι και οι ξένοι μιλούσαν γι' αυτούς), αλλά δεν ήταν σίγουροι για την ταυτότητά τους.

Αστειε περτ,πες μας και για τους γίγαντες λενηδες

[Ζαποτέκος]

Αν εξαιρέσεις 3-4 παραδόσεις και άλλη μία που λέει ότι οι Έλληνες ήταν οι πρόγονοι των αρχαιολατρών Φράγκων ( ) οι υπόλοιπες παραδόσεις δεν δείχνουν κάποια απέχθεια προς τους αρχαίους Έλληνες.

Πρόσθεσε και αυτήν

«Η καλύτερη τάξη των Ελλήνων έχει κάποιο σεβασμό για την ανώτερη μόρφωση των Φράγκων: ένας άνθρωπος, καλόγερος ή παπάς, με ρώτησε αν πίστευα πως ήταν Φράγκοι ή Ρωμιοί οι αρχαίοι, τους οποίους κι αυτοί τιμούν» .
[Τσαρλς Ρόμπερτ Κόκερελ [Cockerel], «Αφαία. Το χρονικό της ανασκαφής», στο «Ο πυρετός των μαρμάρων», 1996, σ. 110]

Δηλαδή τιμούσαν τους αρχαίους (γιατί έβλεπαν ότι όλοι οι μορφωμένοι και οι ξένοι μιλούσαν γι' αυτούς), αλλά δεν ήταν σίγουροι για την ταυτότητά τους.

Και εσύ να προσθέσεις τον Λήκ ( 1805 ) και τον Bory de Saint-Vincent ( 1830 ) στους οποίους οι κάτοικοι των Μολάων και ο τοπικός κλήρος έλεγαν πως ο τόπος τους πήρε το ονομά του απ' τον Μενέλαο.

[Ζαποτέκος]

Πού χάθηκε αυτή η ψυχή ο αρχικλέφταρος ;

«-Τότε εγώ ρώτησα τους Έλληνες αν είχαν ακουστά για κάποιον ένδοξο Αθηναίο, τον Αλκιβιάδη που είχε καταστρέψει την Κωνσταντινούπολη, το αρχαίο Βυζάντιον. Εκείνοι με κοίταζαν με έκπληξη.
«Άρχισα να τους μιλάω για τους ενδόξους προγόνους τους, τον Ολυμπιόδωρο, τον Θρασύβουλο, τον Αρμόδιο και τον Αριστογείτονα.
«Με σταμάτησε όμως ο καλόγερος και με ρώτησε αν αυτοί οι άνθρωποι που ανέφερα ήταν καλοί χριστιανοί, αν ήταν από τη γενιά του Κωνσταντίνου και αν είχαν στην εποχή τους την αξία των σημερινών Αθηναίων, του Δημητρίου Βενιζέλου, του Σταμάτη Παλαιολόγου ή του Πολύμερου Ζαρλή. Ήθελε δηλαδή να συγκρίνει τους δημογέροντες της Αθήνας με τους ενδόξους άνδρες της αρχαιότητος.
«Ξαφνικά ο καλόγερος πέταξε τη μάσκα του, δικαιώνοντας τον Betaldi, και άρχισε να μιλάει ζωηρά:
- Ναι, ειρωνεύομαι τους Αλκιβιάδηδες και τους Ολυμπιόδωρους σας. Κάθε Φράγκος που έρχεται στην Αθήνα, βλέποντας πως η χώρα μας δεν είναι πια όπως κατά την αρχαιότητα μας ελεεινολογεί που δεν θρηνούμε επειδή μια τόσο ένδοξη πολιτεία βρίσκεται στο πέλμα των βαρβάρων. Και με ιερό ζήλο στηλιτεύει τους ηγεμόνες που αλληλοσπαράσσονται αντί να ενωθούν και για το δικό μας συμφέρον και για το δικό τους εναντίον των απίστων. Λόγια, λόγια, λόγια! Εδώ και πέντε αιώνες μιλάνε μάταια στην Ευρώπη για τη δύναμη των χριστιανών της και την κακή χρήση της ελευθερίας. Οι δήθεν σοφοί σας χλευάζουν την αμάθειά μας. Έχουν δίκιο;
Σας δώσαμε κατά την αρχαιότητα τα φώτα του πνεύματος και της επιστήμης. Και όταν ξεχάσατε ό,τι είχατε αποκτήσει από τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον Επίκουρο και τους άλλους αρχαίους, είχαμε την καλοσύνη να σας τους ξαναστείλουμε για δεύτερη φορά περί τα μέσα του ΙΕ’ αιώνα, με τον σοφό Αργυρόπουλο, τον Θεόδωρο Γαζή, τον Γεώργιο Τραπεζούντιο, τον Γεώργιο Γεμιστό.
Συνεχίζει…

http://kleftouria.blogspot.com/2009/01/blog-post.html

[Pertinax]

Και εσύ να προσθέσεις τον Λήκ ( 1805 ) και τον Bory de Saint-Vincent ( 1830 ) στους οποίους οι κάτοικοι των Μολάων και ο τοπικός κλήρος έλεγαν πως ο τόπος τους πήρε το ονομά του απ' τον Μενέλαο.

Άλλοι θεωρούσαν προγόνους τους Έλληνες και άλλοι όχι. Οι περισσότεροι όμως απλοί άνθρωποι ήξεραν ότι ο "καιρός των Ελλήνων" ήταν η αρχαιότητα και ότι οι ίδιοι ήταν οι Ρωμιοί (υπήρχαν και κάποιοι που μπερδεύονταν και έλεγαν Ρωμιούς τους αρχαίους ).

Πρόσθεσε και αυτό:

«Μπορεί η υπόμνηση του Λεωνίδα στους Έλληνες να μοιάζει με κοινοτοπία, αλλά η αλήθεια είναι πως και γι’ αυτόν, και για τους άλλους ήρωες της αρχαιότητας ο πολύς λαός δεν έχει παρά μια εξαιρετικά μπερδεμένη ιδέα, και είναι ελάχιστοι όσοι επεκτείνουν τα ένδοξα χρόνια σε εποχές παλαιότερες από τους Γραικούς αυτοκράτορες. Αυτοί που συνήθως αρέσκονται να ανατρέχουν σε παλαιότερες εποχές, επισημαίνουν την ισχύ και τις αρετές ετούτων των ηγεμόνων, και ξεκινούν την ιστορία τους με τον Μέγα Κωνσταντίνο, τον Βασιλέα των Ρωμαίων. Οι ελπίδες τους όλες κατευθύνονται προς την αποκατάσταση του βυζαντινού βασιλείου, στο πρόσωπο οποιουδήποτε χριστιανού, αλλά ιδιαίτερα χριστιανού της εκκλησίας τους, και πιστεύω πως δεν θα τους ήταν καθόλου ευπρόσδεκτη η προοπτική εγκαθίδρυσης μιας ανεξάρτητης συμπολιτείας κατά το υπόδειγμα των αρχαίων δημοκρατιών τους. Τα βλέμματά τους έχουν στραφεί φυσικά προς την Ρωσία για περισσότερο από μισόν αιώνα, και ο καθένας γνωρίζει πολύ καλά τις δύο απελπισμένες προσπάθειές-τους να δημιουργήσουν μιαν αλλαγή ευνοϊκή για την δύναμη αυτήν στην καρδιά της ευρωπαϊκής Τουρκίας»
[J. C. Hobhouse, A Journey through Albania and other Provinces of Turkey in Europe and Asia, 1813, σ. 588]

[Ζαποτέκος]

Και εσύ να προσθέσεις τον Λήκ ( 1805 ) και τον Bory de Saint-Vincent ( 1830 ) στους οποίους οι κάτοικοι των Μολάων και ο τοπικός κλήρος έλεγαν πως ο τόπος τους πήρε το ονομά του απ' τον Μενέλαο.

Άλλοι θεωρούσαν προγόνους τους Έλληνες και άλλοι όχι. Οι περισσότεροι όμως απλοί άνθρωποι ήξεραν ότι ο "καιρός των Ελλήνων" ήταν η αρχαιότητα και ότι οι ίδιοι ήταν οι Ρωμιοί (υπήρχαν και κάποιοι που μπερδεύονταν και έλεγαν Ρωμιούς τους αρχαίους ).

Πρόσθεσε και αυτό:

«Μπορεί η υπόμνηση του Λεωνίδα στους Έλληνες να μοιάζει με κοινοτοπία, αλλά η αλήθεια είναι πως και γι’ αυτόν, και για τους άλλους ήρωες της αρχαιότητας ο πολύς λαός δεν έχει παρά μια εξαιρετικά μπερδεμένη ιδέα, και είναι ελάχιστοι όσοι επεκτείνουν τα ένδοξα χρόνια σε εποχές παλαιότερες από τους Γραικούς αυτοκράτορες. Αυτοί που συνήθως αρέσκονται να ανατρέχουν σε παλαιότερες εποχές, επισημαίνουν την ισχύ και τις αρετές ετούτων των ηγεμόνων, και ξεκινούν την ιστορία τους με τον Μέγα Κωνσταντίνο, τον Βασιλέα των Ρωμαίων. Οι ελπίδες τους όλες κατευθύνονται προς την αποκατάσταση του βυζαντινού βασιλείου, στο πρόσωπο οποιουδήποτε χριστιανού, αλλά ιδιαίτερα χριστιανού της εκκλησίας τους, και πιστεύω πως δεν θα τους ήταν καθόλου ευπρόσδεκτη η προοπτική εγκαθίδρυσης μιας ανεξάρτητης συμπολιτείας κατά το υπόδειγμα των αρχαίων δημοκρατιών τους. Τα βλέμματά τους έχουν στραφεί φυσικά προς την Ρωσία για περισσότερο από μισόν αιώνα, και ο καθένας γνωρίζει πολύ καλά τις δύο απελπισμένες προσπάθειές-τους να δημιουργήσουν μιαν αλλαγή ευνοϊκή για την δύναμη αυτήν στην καρδιά της ευρωπαϊκής Τουρκίας»
[J. C. Hobhouse, A Journey through Albania and other Provinces of Turkey in Europe and Asia, 1813, σ. 588]

Δεν μπορούσαν να ξέρουν έναν έναν τους ήρωες της αρχαίας Ελλάδας. Γι' αυτό και στην συλλογική μνήμη κυριάρχησε κυρίως ο Μέγας Αλέξανδρος που ήταν και αυτός βασιλιάς. Με όσους ήξεραν όμως δυο γράμματα άλλαζαν τα πράγματα :

Σε επιστολές του από τις Κιτριές ο John Morritt ( 1795 ) έγραψε τα ακόλουθα για τον Τζανέτμπεη Κουτούφαρη: «…στο διάστημα της παραμονής μας εκπλαγήκαμε από την ανωτερότητα των γνώσεών του. Το πρώτο βιβλίο που βρήκα στο σπίτι, για έκπληξή μου, ήταν ο Βελισσάριος μεταφρασμένος στην ομιλουμένη ελληνική. Είχε ακόμη στην ίδια γλώσσα την αρχαία ιστορία του Rollin. Μας μίλησε πλατειά για την αρχαία Ελλάδα, που ήξερε όλη την ιστορία της σαν εμάς, ή ακόμη καλύτερα. Ιδιαίτερα ήξερε καλά τους διαφόρους αποικισμούς που έγιναν στη χώρα και τα μάτια του άστραφταν από ευχαρίστηση, όταν μιλούσε για τους αρχαίους Σπαρτιάτες…». ( Σταύρος Καπετανάκης, Η Μάνη στην δεύτερη Τουρκοκρατία )


Και ο Τζανέτμπεης Κουτήφαρης δεν είχε μεγάλη παιδεία.

[Pertinax]

Πού χάθηκε αυτή η ψυχή ο αρχικλέφταρος ;

«Ξαφνικά ο καλόγερος πέταξε τη μάσκα του, δικαιώνοντας τον Betaldi, και άρχισε να μιλάει ζωηρά:
- Ναι, ειρωνεύομαι τους Αλκιβιάδηδες και τους Ολυμπιόδωρους σας. Κάθε Φράγκος που έρχεται στην Αθήνα, βλέποντας πως η χώρα μας δεν είναι πια όπως κατά την αρχαιότητα μας ελεεινολογεί που δεν θρηνούμε επειδή μια τόσο ένδοξη πολιτεία βρίσκεται στο πέλμα των βαρβάρων.

Δωράκι

«Θρήνος της περιφήμου πόλεως Αθήνης» (...) δια στόματος Αντωνίου ιερέως Μπουμπούλη του Κρητός, εφημερίου του εν Βενετίαις πανσέπτου ναού του αγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου των Ρωμαίων (1681)

Προς του ενδοξοτάτους και πολυμαθεστάτους Αθηναίους

Αυτός με λόγια εσύγχυσεν ένα πούχε τολμήση
να ειπή πως δεν ευρίσκεται Ρωμαίος να μιλήση,
πως οι Ρωμαίοι εχάσασι σοφούς και διδασκάλους,
και πως είναι μικρότατοι εις την σοφίαν απ’ άλλους.

Εζούσαν τότ’ οι παλαιοί μ’ εκείνον τον Φλαγγίνη
οπού έσμιξε τον Άγγελον και αρχίζει να του κρίνη˙
«λαμπρά σοφών η κορυφή, δόξα των Αθηναίων,
της εκκλησιάς ευπρέπεια, καύχημα των Ρωμαίων,
αλλόφυλος ευρέθηκε και υβρίζει τους Ρωμαίους
που πλέα δεν έχουν γράμματα, δασκάλους κορυφαίους»
Λέγει τους˙ «πέτε του αύριον πως ένας Αθηναίος
θέλει φανή να διαλεχθή μ’ αυτόν, και αν ήναι και νέος˙
δείξη του θέλει αληθινά πως οι Ρωμαίοι ακόμη
με νόμους και με γράμματα έχουν την ίδια γνώμη,
εκείνην οπούχαν παλαιά, και δεν την εσαλεύσαν
ουδέποτε των αλλωνών ταις γνώμαις επιστεύσαν».

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Μανθου Ιωάννου, Η σκλαβιά του Μωρέως (1715)

(στ. 291) και τους Ρωμαίους άδικα όλους να τους σκλαβώση
(295) Ρωμηόπουλα εβγήκασιν εκείνην την ημέραν
(299) Ρωμηόπουλ’ έβαλαν βουλήν εκείνην την ημέρα
(300) μα οι Ρωμηοί τον κάμασι λιανά ωσάν τ’ αυτί του
(303) «και αίμα το ρωμαϊκό σαν λύκοι να το πιούμεν»
(311): «και τους Ρωμηούς μου έδωσε να τους κατασκλαβώσω!»
(319): και τους Ρωμαίους έδωσε να τους κατασκλαβώση

(στ. 323 κ.ε.)
εις των Ελλήνων τον καιρόν, ως γράφει η στορία,
πολλοί πολέμοι εγείνηκαν απάνω ‘ς τον Μωρία˙
‘ς το παλαιόν ευρίσκονταν στρατιώταις ανδρειωμένοι
από την Σπάρταν έβγαιναν άξιοι και παινεμένοι˙
από την Σπάρταν έβγηκαν τρακόσια παλληκάρια,
‘ς την Κόρθον μέσ’ ‘ς τους Έλληναις εμπήκαν σαν λειοντάρια˙
όλοι εκεί χαθήκασι, παράνας εγλυτώσε
τον είδε η μητέρα του κη αυτόν τον εσκοτώσε
[...]
Να ήτον και την σήμερον κείνη η προθυμία,
τώρα Τούρκος δεν έμπαινε να ρίση τον Μωρία
αυτ’ ήταν όλοι ‘ς τ’ άρματα πάντα ανδρειωμένοι,
και πάντα τους ‘ς τον πόλεμον ήτανε μαθημένοι˙
ο Αχιλλεύς ‘κ τα Φέρσαλα, Μενέλαος ‘κ το Άργος
αυτ’ ήτανε ο χαλασμός της ξακουστής Τρωάδος
[...]
ο Μενέλαος ήτον γεννητός ‘ς το Άργος του Μωρία.
Μωρέα, πούν’ η δόξα σου, και πούναι η τιμή σου,
και τώρα παραδόθηκες ‘ς τα χέρια του εχθρού σου;
η καύχησις της Βενετιάς, της Πιάτζας το σταντάρδον,
και τώρα παραδόθηκες ‘ς τα χέρια των βαρβάρων;


Ξανά και ξανά το ίδιο σχήμα: Έλληνες οι αρχαίοι, Ρωμαίοι οι σύγχρονοι

[Ζαποτέκος]

Ευχαριστώ και ανταποδίδω τα δωράκια.

Ελληνοϊταλός Κορωναίος Ιωάννης Ατζαγιόλης ( 1551 ) για τον ξεσηκωμό των Ελλήνων ώστε να μπεί ο Κάρολος Ε΄στην Πόλη :


πάντες οι του Ρωμαϊκού γένους εκλελεγμένοι ,
(…)
Είτα Πελοποννήσιοι απόγονοι ημιθέων,
οι των Λακώνων ευγενείς ποτε και των γενναίων,
άμα καί γένος Αττικόν , κλέος των σοφωτάτων ,
απόγονοι των παλαιών και των ενδοξοτάτων,
εκεί και των Μακεδονών γένος και των Κερκύρας,
ομού σύν των Δορραχυνών της μάχης και της σπείρας,
(…)
Πρό πάντων Κρήται τολμηροί , άνδρες γεγυμνασμένοι,
(…)


Ματθαίος Ιωαννίτης , Περί Αλεξάνρου και των αυτού ανδραγαθημάτων :


Ο βασιλεύς Αλέξανδρος οπ’ είχε την ανδρεία,
η πατρίδα του ήτονε απ’ την Μακεδονία.
Η Ολυμπιάδα η ξακουστή ήτον αυτού μητέρα,
και τον Φίλιππον , ως φαίνεται, να είχε για πατέρα.
(…)
Εις χρόνους δεκατέσσαρας επήρε Βασιλεία ,
κι ευθύς τον επροσκύνησεν όλη η Ρουμελία,
άρχισε και εσύναξε στρατιώτας ανδρειωμένους ,
όλους διαλεκτούς καλά αρματωμένους.
(…)
Και αν Μακεδόνες είμασθε , σήμερα να φανούμεν ,
ή τον Δαρείο να πάρωμεν , ή όλοι μας να χαθούμεν.
(…)

[Pertinax]

Ο κρητικός Μάρκος Αντώνιος Φώσκολος, πάλι, στην κωμωδία "Φορτουνάτος" (17ος αι) ονόμαζε Ρωμικάτο την αρχαία Ελλάδα και Ρωμαίους τους ήρωες της Ιλιάδας

Περιγραφή των χαρακτήρων
ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ: Ρήγας τσι Μυκήνης και γενεραλίσιμος στα φουσσάτα τα Ρωμαιϊκα
ΑΧΙΛΛΕΑΣ: στρατηγός των Ρωμαίων
..............

Μια λυγερή ομορφότατη παρά γυναίκαν άλλη
με δίχως ταίρι σ’ τσι ομορφιές κ’ εις τα περίσσα κάλλη,
ευγενικώτατη πολλά και σ’ τσι ομορφιές εμένα
μόνο ταιριάζει, στ’ όνομα τη κράζουσιν Ελένα
του Μενελάου είναι γυνή, όπου τη Σπάρτη ορίζει
στο Ρωμικάτο ευρίσκεται και φέγγει και πλουμίζει
(Η Αφροδίτη μιλάει στον Πάρη)

Τις ξεύρει ετούτο τ’ άλογο, πώς να ‘ναι καμωμένο,
κ’ εις είντα τέλος οι Ρωμιοί το ‘χουσι εδώ φερμένο
(o Λαοκόων προειδοποιεί τους Τρώες για τον Δούρειο Ίππο)

Κύρι μου, την τραϊτοριά, τη κάμανε οι Ρωμαίοι,
και κάψασι τη χώρα μας˙ μέσα η καρδιά μου κλαίει
(o Αινείας μιλάει στον πατέρα του Αγχίση)

[Pertinax]

Ματθαίος Ιωαννίτης , Περί Αλεξάνρου και των αυτού ανδραγαθημάτων :


Ο βασιλεύς Αλέξανδρος οπ’ είχε την ανδρεία,
η πατρίδα του ήτονε απ’ την Μακεδονία.
Η Ολυμπιάδα η ξακουστή ήτον αυτού μητέρα,
και τον Φίλιππον , ως φαίνεται, να είχε για πατέρα.
(…)
Εις χρόνους δεκατέσσαρας επήρε Βασιλεία ,
κι ευθύς τον επροσκύνησεν όλη η Ρουμελία,
άρχισε και εσύναξε στρατιώτας ανδρειωμένους ,
όλους διαλεκτούς καλά αρματωμένους.
(…)
Και αν Μακεδόνες είμασθε , σήμερα να φανούμεν ,
ή τον Δαρείο να πάρωμεν , ή όλοι μας να χαθούμεν.
(…)

(Άνθιμος Διακρούσης, Κρητικός Πόλεμος)

[Ζαποτέκος]

(Άνθιμος Διακρούσης, Κρητικός Πόλεμος)

Αρκετά με τις ρίμες. Ας μιλήσει μια Αγία. Με αφορμή μια κτηματική διαφορά ανάμεσα στην Αγία Φιλοθέη και στους Αθηναίους ( Αττικούς ) ή κατ’ άλλη υπόθεση γιατί μόρφωνε τα κορίτσια , η Αγία Φιλοθέη η Αθηναία , αφού προσάψει όλα τα ελαττώματα στους συγχρόνους συμπατριώτες της Αθηναίους ( «αγοραίον γένος, αχρείον και άτιμον… βαρβαρόφωνον, φιλαίτιον, φιλοτάραχον …» ), θα τους παραλληλίσει με τους αρχαίους Αθηναίους , που κυνήγησαν τους αρίστους ανάμεσά τους, τον Σωκράτη,, τον Μιλτιάδη και τον Θεμιστοκλή.


Νηλεές άνωθεν Αττικοί, οι τους αρίστους απώλεσαν. Σωκράτης αδίκως απέθανε συκοφαντηθείς υπ’ αυτών, και Θεμιστοκλής ο την Ελλάδα ελευθερώσας εξηλάθη, και Μιλτιάδης γέρων ών εν δεσμωτηρίω απέθανεν. Τοιούτοι πολλάκις Αττικοί.

[Pertinax]

Μετά την Αγία, ας έχει το λόγο ο απομνημονευματογράφος του Αγώνα, Νικόλαος Σπηλιάδης

«Ο γέρων ούτος [ο Κολοκοτρώνης] αγορεύει ήδη προς τους αποβαλόντας το εθνικόν των όνομα [Έλληνες] και Ρωμαίους άχρι τούδε καλουμένους με την οποίαν εννοούσι γλώσσαν [δλδ τους μιλάει στην απλή γλώσσα που καταλαβαίνουν], τους ονομάζει με το ένδοξον όνομα των προγόνων των όπερ είχε παύσει προ αιώνων να ηχή εις τας ακοάς των, Έλληνες! τους φωνάζει δημηγορών, και τους ενθυμίζει ότι είναι ηρώων απόγονοι, και ευθύς οι απόγονοι των Ελλήνων εναβρύνονται δια την καταγωγήν των, και δεν ακούεται πλέον πού ποτέ της Πελοποννήσου η λέξις Ρωμαίοι ειμή από τους Τούρκους προφερομένη, και οι Έλληνες καλούνται προς αλλήλους Έλληνες, και υπό το ενδοξότατον των Ελλήνων όνομά των θ’ αναγνωρίζωνται εφεξής αφ’ όλον τον κόσμον»

Η μαρτυρία αυτή του Σπηλιάδη είναι εξαιρετικά εύγλωττη και δείχνει ότι η μνήμη των αρχαίων προγόνων (αν όχι η μνήμη, η ταύτιση με τους αρχαίους) δεν ήταν καθόλου δεδομένη στα πλατιά λαϊκά στρώματα, ακόμα και το 1821. Η ταύτιση με τους αρχαίους προγόνους και το όνομα Έλληνες εδραιώθηκε μέσα από τις δημηγορίες των οπλαρχηγών.

[Κόκκορας]

κατα πως η οθωμανικη αυτοκρατορια ειναι κατα βαση κληρονομια της τουρκιας
το βυζαντιο ειναι κυριως η δικη μας κληρονομια

το ιδιο το βυζαντιο στηριζοταν σε τρεις πυλωνες,πιο σωστα σε εναν συγχρωτισμο ελληνικης κουλτουρας κ γλωσσας,ρωμαικης παραδοσης και ορθοδοξιας
το αποτελεσμα αυτου του συγχρωτισμου καποτε συγκρουσιακου ηταν το βυζαντιο
end of story

[Ζαποτέκος]

Σπηλιάδη

Δυτικοχτυπημένος , γι' αυτό και διασπαστής. Ας δούμε ένα άλλο αλάνι :

Ρωμαίικον. Στις ψυχές όλων των απλών Χριστιανών, που ήταν υποτελείς στο κράτος της Τουρκίας εδώ και τέσσερις αιώνες (αφότου δηλαδή κυριεύτηκε από τους Τούρκους η λεγόμενη Ευρωπαϊκή Τουρκία και έπειτα η ίδια η Κωνσταντινούπολη) διαφυλασσόταν η ιδέα και η ελπίδα της απελευθέρωσης και ανάκτησης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας με το όνομα "ρωμαίικον". Έλαβε την ονομασία αυτή από τους Ρωμαίους αυτοκράτορες της Κωνσταντινούπολης, από τους οποίους ονομάστηκε και ολόκληρη η Βυζαντινή Αυτοκρατορία Ρωμαϊκό Κράτος ή και απλώς "Ρωμαίικον", το οποίο ισοδυναμεί με τη λέξη "ελευθερία" για τους χριστιανούς υπόδουλους της Τουρκίας. Αυτή λοιπόν η ιδέα, "ρωμαίικον" έμεινε ριζωμένη στις καρδιές των χριστιανών Ελλήνων και ομοθρήσκων...
(Γεωργίου Γαζή, γραμματικού του Καραϊσκάκη, Λεξικόν της Επαναστάσεως και άλλα έργα, επιμέλεια Λ. Βρανούσης, Ιωάννινα 1971, σ. 132. Απόδοση στα νέα ελληνικά)