Όταν οι Ελ περιμένανε τους Μογγόλους να τους σώσουν!

[Cavaliere]

Ο μόνος Τιμούρ που συμπάθησα ήταν ο Κετσπάγια.

[Jolly Roger]

Ο Ταμερλάνος καταγόταν απ' την εκτουρκισμένη μογγολική φυλή Μπραλάς. Στο κράτος του επίσημη γλώσσα ήταν τουρκική τσαγκατάι , συγγενική της ουζμπεκικής και της ουιγουρικής . Τους Τουρκομογγόλους της Μέσης Ανατολής χρησιμοποίησαν ο Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγος και ο Ιωάννης Β΄ Βατάτζης ως αντίβαρο στους Σελτζούκους.

Και οι Τάταροι αρχικά ήταν μογγολική φυλή. Ανακατεύθηκαν όμως με Τούρκους Κιπτσάκους/Κουμάνους και στο κράτος τους ( Χρυσή Ορδή ή Χανάτο των Κιπτσάκων ) κοινή γλώσσα συνεννόησης ήταν η τουρκική κιπτσακική , συγγενική γλώσσα της σημερινής ταταρικής της Κριμαίας που μιλούν οι Τάταροι και Ουρούμ ( Ρωμιοί ) της Κριμαίας , της καζακικής , της κιργιζικής κ.α. Τους Τατάρους χρησιμοποίησαν ο Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγος και ο Ιωάννης Β΄ Βατάτζης ως αντίβαρο στους Βούλγαρους .


https://en.wikipedia.org/wiki/Turkic_languages#Members

Μογγόλοι ήταν και Πρωτο- Άβαροι της Ασίας. Στην πορεία τους όμως προς την Δύση ανακατεύθηκαν με άλλους λαούς , τουρκικούς και ινδοευρωπαϊκούς . Έτσι στο κράτος τους κοινή γλώσσα συνεννόησης ήταν η σλαβική.

Στο λήμμα της βίκι για το κράτος του Τιμούρ λέει ότι επίσημη γλώσσα ήταν τα πέρσικα όχι τα τσαγκατάι.

The spoken language shared by all the Turko-Mongolians throughout the area was Chaghatay. The political organization hearkened back to the steppe-nomadic system of patronage introduced by Genghis Khan. The major language of the period, however, was Persian, the native language of the Tājīk (Persian) component of society and the language of learning acquired by all literate or urban people. Timur was already steeped in Persian culture and in most of the territories he incorporated, Persian was the primary language of administration and literary culture. Thus the language of the settled "diwan" was Persian, and its scribes had to be thoroughly adept in Persian culture, whatever their ethnic origin. Persian became the official state language of the Timurid Empire and served as the language of administration, history, belles lettres, and poetry. The Chaghatay language was the native and "home language" of the Timurid family, while Arabic served as the language par excellence of science, philosophy, theology and the religious sciences.

Περίεργο. Θυμόμουν πως ήταν επίσημη μαζί με τα περσικά και τα αραβικά.

λίνγκουα φράνκα ήταν τα περσικά και τα αραβικά. Στο εμπόριο, επιστήμες, τέχνες ομιλούνταν αυτά τα δύο. Μεταξύ των αξιωματικών του στρατού ομιλούνταν κυρίως τα τσαγκατάι.

[Jolly Roger]

Αρκετό γλέντι στους Οθωμανούς είχε ρίξει και ο Τουρκοπέρσης Ναδίρ Σαχ, και μάλιστα με εμφανώς κατώτερες σε αριθμό και κυρίως εξοπλισμό δυνάμεις:

https://en.wikipedia.org/wiki/Battle_of_Yeghev%C4%81rd
https://en.wikipedia.org/wiki/Battle_of_Kars_(1745)

ο πρώην τσομπάνης από το Αζερμπαϊτζάν ήταν στρατιωτική ιδιοφυία που πραγματικά δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από τον Τιμούρ σε αυτό το κομμάτι (πήρε στρατό που το 1722 τον έπινε από γυμνούς Αφγανούς νομάδες και μέσα σε 15 χρόνια είχε κάνει τον ίδιο στρατό να κατακτήσει τη μισή Ασία), και θα μπορούσε να είχε γίνει κάτι αντίστοιχο του Μεγάλου Πέτρου για το Ιράν αν δεν τρελαινόταν στα στερνά του και αν ήξερε να κυβερνά καλύτερα σε καιρό ειρήνης.

το κοντινότερο που έφτασε ποτέ η Περσία στην έκταση των Σασσανιδών και Αχαιμενιδών ήταν επί Ναδίρ:



ο Ναδίρ θεωρείται κατά πολλούς ιστορικούς ο λόγος που οι Βρετανοί δεν επιχείρησαν να κατακτήσουν το Ιράν, αντίθετα η εκκωφαντική του νίκη το 1739 απέναντι στους Μογγόλους των Ινδιών, έπεισε τα εγγλεζάκια ότι η Ινδία είναι σε παρακμή και τους ώθησε περισσότερο στην κατάκτησή της:

https://en.wikipedia.org/wiki/Battle_of_Karnal
(εδώ γλέντησε τους Ινδομογγόλους παρότι είχε αριθμητικό μειονέκτημα 1 εναντίον 6 και με ευκίνητες καμήλες έναντι ελεφάντων)

για να φτάσει, μάλιστα, στην Ινδία, παρέκαμψε το Κυβέριο Πέρασμα περνώντας από αδιάβατες κορυφές του Ινδικού Καυκάσου μέσα σε βαρύ χειμώνα, διανύοντας απόσταση - κατά τον Βασίλειο Βατάτζη που ακολουθούσε τον Ναδίρ και έγραψε τη βιογραφία του - 80 χιλιόμετρα σε 18 ώρες (!):
https://en.wikipedia.org/wiki/Battle_of_Khyber_Pass



Λίγο ακόμα να είχε ζήσει και να μην είχε αποτρελαθεί, μπορεί να είχαμε σήμερα μια Σιιτική Μικρά Ασία.

[Στύγιος]

Εντάξει , το Βυζάντιο ήταν "τελειωμένο" . Χωρίς θεματικό στρατό και στόλο , ουσιαστικά ήταν η Κωνσταντινούπολη και τα περίχωρα και χωρίς καμιά βοήθεια απ' τη Δύση. Τι να έπεφτε το 1402 ,τι το 1453..

[Jolly Roger]

αν έκανε τελικά έφοδο στα τείχη της Πόλης ο Βαγιαζήτ το 1402, θα την έκανε με Σέρβους, που ήταν οι καλύτεροι στρατιώτες του. Στην Άγκυρα οι μόνοι που πολέμησαν ανελέητα ως το τέλος για την υπεράσπιση του Σουλτάνου ήταν τα όρτοντοξ μπράδερς, ενώ οι Τουρκοτάταροι αυτομόλησαν αμέσως στον Τιμούρ.

https://en.wikipedia.org/wiki/Stefan_La ... _of_Ankara

[Ζαποτέκος]

Βασίλειο Βατάτζη

[Jolly Roger]

να πούμε επίσης εδώ ότι επί Σελτζούκων ήκμασε ο Αβικέννας, ο αλ-Μπιρούνι, ο Γκαζάλι, ο Νιζάμ αλ-Μουλκ και ο Ομάρ Καγιάμ, ενώ ο γιος του Αλπ Αρσλάν, ο Μαλίκ Σαχ, πάντρεψε τους δυο γιους του με Κομνηνές. Ο Κίνναμος και ο Μιχαήλ Ψελλός αναφέρονται στους Σελτζούκους περισσότερες φορές ως "Πέρσες" παρά ως Τούρκους, και στο σελτζουκικό κράτος ως "το περσικόν". Και όχι άδικα. Γιατί μπορεί ο στρατός να αποτελούταν από Τούρκους νομάδες, όλη όμως η δημόσια διοίκηση και όλος ο πολιτισμός ειδικά του πρώτου σελτζουκικού κράτους, αυτού της Ισφαχάν (αρχιτεκτονική, ιατρική κλπ) δεν ήταν παρά η άμεση συνέχεια του πολιτισμού των προηγούμενων αραβο-περσικών βασιλείων του Μεσαίωνα.

Παπαρρηγόπουλος:

"Οί Σελδζουκίδαι υπήρξαν ζηλωταί τών γραμμάτων καί τών επιστημών, δπερ συνέβη καί έν τω πρώτω μωαμεθανικώ κόσμω άλλ’δπερ ουδέποτε συνέβη και
έν τώ πρώτω τούτω μωαμεθανικώ κόσμω, αυτοί οί σουλτάνοι τών Σελδζουκιδών, αυτοί οι ύπατοι αυτών λειτουργοί διέπρεπον έπί παιδεία, καί τό σπουδαιότερον, έφήρμοζον εν τω πρακτικώ βίω τάς έξ αυτής άπορρεούσας άρετάς"

(στο κεφάλαιο "Σελδζουκιδών ου μόνον υλική αλλά και ηθική υπεροχή")

[Μπίστης]

Πιθανώς είχανε πριαπισμό γιά ατέλειωτους βιασμούς αλλιώς δεν βαριόσαντε να κουβαλάνε τα κλεμμένα μέχρι το σπίτι τους ;

[Ζαποτέκος]

δεν ήταν παρά η άμεση συνέχεια του πολιτισμού των προηγούμενων αραβο-περσικών βασιλείων του Μεσαίωνα.

Και τα ονόματα των σουλτάνων αραβοπερσικά :

Για παράδειγμα, πραγματικά εντυπωσιάζει η γνώση εκ μέρους των βυζαντινών συγγραφέων των ονομάτων των ποικίλων Τούρκων ηγεμόνων της Μικράς Ασίας — και πιο συγκεκριμένα των Σελτζούκων του Ικονίου. Από την επακριβή παράθεση αυτών των ονομάτων, οι καλλιεργημένοι τουλάχιστον κύκλοι στην αυτοκρατορία πολλά θα μπορούσαν να διδαχτούν: ονόματα όπως «Ιαθατίνης», «Καϊχοσρόης», «Αζατίνης», Καϊκαούσης», «Αλα(α)τίνης», «Καϊκοβάδης», κ.ά. (όπως εμφανίζονται ελαφρά παραλλαγμένα στα ελληνικά τα ονόματα ονομαστών Σελτζούκων σουλτάνων του «Ρουμ» της περιόδου του τέλους του 12ου και του πρώτου μισού του 13ου αιώνα), μετέδιδαν στους βυζαντινούς κύκλους το σαφές μήνυμα του μικτού αραβοπερσικού χαρακτήρα του σελτζουκικού πολιτισμού: τα μικρά ονόματα αυτών των ηγεμόνων ήταν σχεδόν πάντα αραβικής προέλευσης (π.χ. Γκιυάθ αλ-Ντιν, Ιζζ αλ-Ντιν, Ρουκν αλ-Ντιν, Αλα αλΝτιν), σε αντίθεση με τα επίθετα τους, παρμένα χωρίς αμφιβολία από το χώρο της πλούσια περσικής επικής μυθολογίας (π.χ. «Καϋ-χουσράου» [πρβλ. τον «Χουσράου» της ιρανικής μυθολογίας], «Καϋ-καούς», «Καϋ-κουμπάντ», κλπ.)· Γνώριμος στους μελετητές του Βυζαντίου είναι ο τύπος «Χουσράου» και ως προς προγενέστερες εποχές, όταν η αυτοκρατορία αντιμετώπιζε τους Σασανίδες Πέρσες τους 6ο και 7ο αιώνες, με τους ονομαστούς τους ηγεμόνες Χοσρόη Α' (αντίπαλο για πολλά χρόνια του Ιουστινιανού Α') και Χοσρόη Β' (αντίπαλο του Ηράκλειου στις πρώτες δεκαετίες του 7ου αιώνα).

https://helios-eie.ekt.gr/EIE/bitstream ... 028.06.pdf


Giyath al-Din Kaykhusraw
'Izz al-Din Kayka'us
'Ala al-Din Kayqubad


https://en.wikipedia.org/wiki/Sultanate_of_Rum#Dynasty

[Jolly Roger]

δεν ήταν παρά η άμεση συνέχεια του πολιτισμού των προηγούμενων αραβο-περσικών βασιλείων του Μεσαίωνα.

Και τα ονόματα των σουλτάνων αραβοπερσικά :

Για παράδειγμα, πραγματικά εντυπωσιάζει η γνώση εκ μέρους των βυζαντινών συγγραφέων των ονομάτων των ποικίλων Τούρκων ηγεμόνων της Μικράς Ασίας — και πιο συγκεκριμένα των Σελτζούκων του Ικονίου. Από την επακριβή παράθεση αυτών των ονομάτων, οι καλλιεργημένοι τουλάχιστον κύκλοι στην αυτοκρατορία πολλά θα μπορούσαν να διδαχτούν: ονόματα όπως «Ιαθατίνης», «Καϊχοσρόης», «Αζατίνης», Καϊκαούσης», «Αλα(α)τίνης», «Καϊκοβάδης», κ.ά. (όπως εμφανίζονται ελαφρά παραλλαγμένα στα ελληνικά τα ονόματα ονομαστών Σελτζούκων σουλτάνων του «Ρουμ» της περιόδου του τέλους του 12ου και του πρώτου μισού του 13ου αιώνα), μετέδιδαν στους βυζαντινούς κύκλους το σαφές μήνυμα του μικτού αραβοπερσικού χαρακτήρα του σελτζουκικού πολιτισμού: τα μικρά ονόματα αυτών των ηγεμόνων ήταν σχεδόν πάντα αραβικής προέλευσης (π.χ. Γκιυάθ αλ-Ντιν, Ιζζ αλ-Ντιν, Ρουκν αλ-Ντιν, Αλα αλΝτιν), σε αντίθεση με τα επίθετα τους, παρμένα χωρίς αμφιβολία από το χώρο της πλούσια περσικής επικής μυθολογίας (π.χ. «Καϋ-χουσράου» [πρβλ. τον «Χουσράου» της ιρανικής μυθολογίας], «Καϋ-καούς», «Καϋ-κουμπάντ», κλπ.)· Γνώριμος στους μελετητές του Βυζαντίου είναι ο τύπος «Χουσράου» και ως προς προγενέστερες εποχές, όταν η αυτοκρατορία αντιμετώπιζε τους Σασανίδες Πέρσες τους 6ο και 7ο αιώνες, με τους ονομαστούς τους ηγεμόνες Χοσρόη Α' (αντίπαλο για πολλά χρόνια του Ιουστινιανού Α') και Χοσρόη Β' (αντίπαλο του Ηράκλειου στις πρώτες δεκαετίες του 7ου αιώνα).

https://helios-eie.ekt.gr/EIE/bitstream ... 028.06.pdf


Giyath al-Din Kaykhusraw
'Izz al-Din Kayka'us
'Ala al-Din Kayqubad


https://en.wikipedia.org/wiki/Sultanate_of_Rum#Dynasty

βοήθησε σε αυτό και το έπος Σαχναμέ του Φιρντουσί, που ουσιαστικά ανέστησε την περσική γλώσσα και κουλτούρα και την κατέστησε ίνδαλμα σε όλους τους αραβογενείς και τουρκογενείς ηγεμόνες του μέσου Μεσαίωνα. Χαρακτηριστικό είναι το ότι στα νομίσματα τούρκων Σελτζούκων, Χωρασμίων, Μαμελούκων και Σουλτάνων του Δελχί, αναγράφονται τιμητικοί τίτλοι όπως Κίσρα Ανουσιρβάν (δηλαδή Χοσρόης ο Α'), Κίσρα Παρβίζ (Χοσρόης Β'), Ρουστάμ (ο ηρωικός Σασσανίδης στρατηγός που νικήθηκε από τον Χαλίντ ιμπν αλ-Ουαλίντ στην Καντισίγια), Μπαχράμ-ε-Γκιουρ (Βαράμης ο Ε'), Κουρούς-ε-θάνι (Δεύτερος Κύρος ο Μέγας) και, το κυριότερο, Ισκαντάρ-ε-θάνι (Δεύτερος Μέγας Αλέξανδρος), αφού και ο Μεγαλέκος είναι ήρωας της Σαχναμέ.

Το δε όνομα του Μαλίκ Σαχ σημαίνει βασιλιάς και στα αραβικά (μαλίκ) και στα περσικά (σαχ). Ο πλήρης του τίτλος ήταν Jalāl al-Dawla Mu'izz al-Dunyā Wa'l-Din Abu'l-Fatḥ Malik Shah ibn Alp Arslan. Σε όλο αυτό, το μόνο τουρκικό είναι το όνομα του πατέρα του, όλο το υπόλοιπο είναι αραβικό (και το σαχ περσικό).

[Νταρνάκας]

Ο Βαγιαζήτ έλυσε την πολιορκία για να αντιμετωπίσει τους Μογγόλους,πράγμα που έγινε στην Άγκυρα.Οι Μογγόλοι όμως νίκησαν στη μάχη και συνέλαβαν και τον ίδιο τον Βαγιαζήτ που πέθανε αιχμάλωτος.

[Ζαποτέκος]

δεν ήταν παρά η άμεση συνέχεια του πολιτισμού των προηγούμενων αραβο-περσικών βασιλείων του Μεσαίωνα.

Και τα ονόματα των σουλτάνων αραβοπερσικά :

Για παράδειγμα, πραγματικά εντυπωσιάζει η γνώση εκ μέρους των βυζαντινών συγγραφέων των ονομάτων των ποικίλων Τούρκων ηγεμόνων της Μικράς Ασίας — και πιο συγκεκριμένα των Σελτζούκων του Ικονίου. Από την επακριβή παράθεση αυτών των ονομάτων, οι καλλιεργημένοι τουλάχιστον κύκλοι στην αυτοκρατορία πολλά θα μπορούσαν να διδαχτούν: ονόματα όπως «Ιαθατίνης», «Καϊχοσρόης», «Αζατίνης», Καϊκαούσης», «Αλα(α)τίνης», «Καϊκοβάδης», κ.ά. (όπως εμφανίζονται ελαφρά παραλλαγμένα στα ελληνικά τα ονόματα ονομαστών Σελτζούκων σουλτάνων του «Ρουμ» της περιόδου του τέλους του 12ου και του πρώτου μισού του 13ου αιώνα), μετέδιδαν στους βυζαντινούς κύκλους το σαφές μήνυμα του μικτού αραβοπερσικού χαρακτήρα του σελτζουκικού πολιτισμού: τα μικρά ονόματα αυτών των ηγεμόνων ήταν σχεδόν πάντα αραβικής προέλευσης (π.χ. Γκιυάθ αλ-Ντιν, Ιζζ αλ-Ντιν, Ρουκν αλ-Ντιν, Αλα αλΝτιν), σε αντίθεση με τα επίθετα τους, παρμένα χωρίς αμφιβολία από το χώρο της πλούσια περσικής επικής μυθολογίας (π.χ. «Καϋ-χουσράου» [πρβλ. τον «Χουσράου» της ιρανικής μυθολογίας], «Καϋ-καούς», «Καϋ-κουμπάντ», κλπ.)· Γνώριμος στους μελετητές του Βυζαντίου είναι ο τύπος «Χουσράου» και ως προς προγενέστερες εποχές, όταν η αυτοκρατορία αντιμετώπιζε τους Σασανίδες Πέρσες τους 6ο και 7ο αιώνες, με τους ονομαστούς τους ηγεμόνες Χοσρόη Α' (αντίπαλο για πολλά χρόνια του Ιουστινιανού Α') και Χοσρόη Β' (αντίπαλο του Ηράκλειου στις πρώτες δεκαετίες του 7ου αιώνα).

https://helios-eie.ekt.gr/EIE/bitstream ... 028.06.pdf


Giyath al-Din Kaykhusraw
'Izz al-Din Kayka'us
'Ala al-Din Kayqubad


https://en.wikipedia.org/wiki/Sultanate_of_Rum#Dynasty

βοήθησε σε αυτό και το έπος Σαχναμέ του Φιρντουσί, που ουσιαστικά ανέστησε την περσική γλώσσα και κουλτούρα και την κατέστησε ίνδαλμα σε όλους τους αραβογενείς και τουρκογενείς ηγεμόνες του μέσου Μεσαίωνα. Χαρακτηριστικό είναι το ότι στα νομίσματα τούρκων Σελτζούκων, Χωρασμίων, Μαμελούκων και Σουλτάνων του Δελχί, αναγράφονται τιμητικοί τίτλοι όπως Κίσρα Ανουσιρβάν (δηλαδή Χοσρόης ο Α'), Κίσρα Παρβίζ (Χοσρόης Β'), Ρουστάμ (ο ηρωικός Σασσανίδης στρατηγός που νικήθηκε από τον Χαλίντ ιμπν αλ-Ουαλίντ στην Καντισίγια), Μπαχράμ-ε-Γκιουρ (Βαράμης ο Ε'), Κουρούς-ε-θάνι (Δεύτερος Κύρος ο Μέγας) και, το κυριότερο, Ισκαντάρ-ε-θάνι (Δεύτερος Μέγας Αλέξανδρος), αφού και ο Μεγαλέκος είναι ήρωας της Σαχναμέ.

Το δε όνομα του Μαλίκ Σαχ σημαίνει βασιλιάς και στα αραβικά (μαλίκ) και στα περσικά (σαχ).

Στο έπος του Φερντουσί ο χριστιανός βασιλιάς των Ρωμαίων με πρωτεύουσα το Αμόριο Φαλαϊκούς ( Φίλιππος Β΄) είχε κόρη τη Ναχίμπ ( Αφροδίτη ). Αυτή γέννησε από τον Ντάραμπ ( Δαρείο Πρεσβύτερο ) τον Ισκάνταρ ( Μεγαλέκο ). Αλλά έπειτα ο Νταράμπ απέκτησε από μια Περσίδα και άλλον γιό, τον Ντάρα ( Δαρείο Νεότερο ).

[Jolly Roger]

Και τα ονόματα των σουλτάνων αραβοπερσικά :

Για παράδειγμα, πραγματικά εντυπωσιάζει η γνώση εκ μέρους των βυζαντινών συγγραφέων των ονομάτων των ποικίλων Τούρκων ηγεμόνων της Μικράς Ασίας — και πιο συγκεκριμένα των Σελτζούκων του Ικονίου. Από την επακριβή παράθεση αυτών των ονομάτων, οι καλλιεργημένοι τουλάχιστον κύκλοι στην αυτοκρατορία πολλά θα μπορούσαν να διδαχτούν: ονόματα όπως «Ιαθατίνης», «Καϊχοσρόης», «Αζατίνης», Καϊκαούσης», «Αλα(α)τίνης», «Καϊκοβάδης», κ.ά. (όπως εμφανίζονται ελαφρά παραλλαγμένα στα ελληνικά τα ονόματα ονομαστών Σελτζούκων σουλτάνων του «Ρουμ» της περιόδου του τέλους του 12ου και του πρώτου μισού του 13ου αιώνα), μετέδιδαν στους βυζαντινούς κύκλους το σαφές μήνυμα του μικτού αραβοπερσικού χαρακτήρα του σελτζουκικού πολιτισμού: τα μικρά ονόματα αυτών των ηγεμόνων ήταν σχεδόν πάντα αραβικής προέλευσης (π.χ. Γκιυάθ αλ-Ντιν, Ιζζ αλ-Ντιν, Ρουκν αλ-Ντιν, Αλα αλΝτιν), σε αντίθεση με τα επίθετα τους, παρμένα χωρίς αμφιβολία από το χώρο της πλούσια περσικής επικής μυθολογίας (π.χ. «Καϋ-χουσράου» [πρβλ. τον «Χουσράου» της ιρανικής μυθολογίας], «Καϋ-καούς», «Καϋ-κουμπάντ», κλπ.)· Γνώριμος στους μελετητές του Βυζαντίου είναι ο τύπος «Χουσράου» και ως προς προγενέστερες εποχές, όταν η αυτοκρατορία αντιμετώπιζε τους Σασανίδες Πέρσες τους 6ο και 7ο αιώνες, με τους ονομαστούς τους ηγεμόνες Χοσρόη Α' (αντίπαλο για πολλά χρόνια του Ιουστινιανού Α') και Χοσρόη Β' (αντίπαλο του Ηράκλειου στις πρώτες δεκαετίες του 7ου αιώνα).

https://helios-eie.ekt.gr/EIE/bitstream ... 028.06.pdf


Giyath al-Din Kaykhusraw
'Izz al-Din Kayka'us
'Ala al-Din Kayqubad


https://en.wikipedia.org/wiki/Sultanate_of_Rum#Dynasty

βοήθησε σε αυτό και το έπος Σαχναμέ του Φιρντουσί, που ουσιαστικά ανέστησε την περσική γλώσσα και κουλτούρα και την κατέστησε ίνδαλμα σε όλους τους αραβογενείς και τουρκογενείς ηγεμόνες του μέσου Μεσαίωνα. Χαρακτηριστικό είναι το ότι στα νομίσματα τούρκων Σελτζούκων, Χωρασμίων, Μαμελούκων και Σουλτάνων του Δελχί, αναγράφονται τιμητικοί τίτλοι όπως Κίσρα Ανουσιρβάν (δηλαδή Χοσρόης ο Α'), Κίσρα Παρβίζ (Χοσρόης Β'), Ρουστάμ (ο ηρωικός Σασσανίδης στρατηγός που νικήθηκε από τον Χαλίντ ιμπν αλ-Ουαλίντ στην Καντισίγια), Μπαχράμ-ε-Γκιουρ (Βαράμης ο Ε'), Κουρούς-ε-θάνι (Δεύτερος Κύρος ο Μέγας) και, το κυριότερο, Ισκαντάρ-ε-θάνι (Δεύτερος Μέγας Αλέξανδρος), αφού και ο Μεγαλέκος είναι ήρωας της Σαχναμέ.

Το δε όνομα του Μαλίκ Σαχ σημαίνει βασιλιάς και στα αραβικά (μαλίκ) και στα περσικά (σαχ).

Στο έπος του Φερντουσί ο χριστιανός βασιλιάς των Ρωμαίων με πρωτεύουσα το Αμόριο Φαλαϊκούς ( Φίλιππος Β΄) είχε κόρη τη Ναχίμπ ( Αφροδίτη ). Αυτή γέννησε από τον Ντάραμπ ( Δαρείο Πρεσβύτερο ) τον Ισκάνταρ ( Μεγαλέκο ). Αλλά έπειτα ο Νταράμπ απέκτησε από μια Περσίδα και άλλον γιό, τον Ντάρα ( Δαρείο Νεότερο ).

το "Μεγαλέκος γιος Δαρείου" νομίζω πρωτοσυναντάται σε κάποια από τις πρωτομεσαιωνικές εκδοχές του "Ψευδοκαλλισθένη", που ήταν ευρέως διαδεδομένος στον αραβοπερσικό κόσμο. Αν πήρε από κάπου τον θρύλο αυτόν ο Φιρντουσί, το πιο πιθανό είναι να τον πήρε από τον ΨΚ.

[Ζαποτέκος]

βοήθησε σε αυτό και το έπος Σαχναμέ του Φιρντουσί, που ουσιαστικά ανέστησε την περσική γλώσσα και κουλτούρα και την κατέστησε ίνδαλμα σε όλους τους αραβογενείς και τουρκογενείς ηγεμόνες του μέσου Μεσαίωνα. Χαρακτηριστικό είναι το ότι στα νομίσματα τούρκων Σελτζούκων, Χωρασμίων, Μαμελούκων και Σουλτάνων του Δελχί, αναγράφονται τιμητικοί τίτλοι όπως Κίσρα Ανουσιρβάν (δηλαδή Χοσρόης ο Α'), Κίσρα Παρβίζ (Χοσρόης Β'), Ρουστάμ (ο ηρωικός Σασσανίδης στρατηγός που νικήθηκε από τον Χαλίντ ιμπν αλ-Ουαλίντ στην Καντισίγια), Μπαχράμ-ε-Γκιουρ (Βαράμης ο Ε'), Κουρούς-ε-θάνι (Δεύτερος Κύρος ο Μέγας) και, το κυριότερο, Ισκαντάρ-ε-θάνι (Δεύτερος Μέγας Αλέξανδρος), αφού και ο Μεγαλέκος είναι ήρωας της Σαχναμέ.

Το δε όνομα του Μαλίκ Σαχ σημαίνει βασιλιάς και στα αραβικά (μαλίκ) και στα περσικά (σαχ).

Στο έπος του Φερντουσί ο χριστιανός βασιλιάς των Ρωμαίων με πρωτεύουσα το Αμόριο Φαλαϊκούς ( Φίλιππος Β΄) είχε κόρη τη Ναχίμπ ( Αφροδίτη ). Αυτή γέννησε από τον Ντάραμπ ( Δαρείο Πρεσβύτερο ) τον Ισκάνταρ ( Μεγαλέκο ). Αλλά έπειτα ο Νταράμπ απέκτησε από μια Περσίδα και άλλον γιό, τον Ντάρα ( Δαρείο Νεότερο ).

το "Μεγαλέκος γιος Δαρείου" νομίζω πρωτοσυναντάται σε κάποια από τις πρωτομεσαιωνικές εκδοχές του "Ψευδοκαλλισθένη", που ήταν ευρέως διαδεδομένος στον αραβοπερσικό κόσμο. Αν πήρε από κάπου τον θρύλο αυτόν ο Φιρντουσί, το πιο πιθανό είναι να τον πήρε από τον ΨΚ.

Από 'κει ! Έχω ένα άρθρο για τον Ψευδο - Καλλισθένη απ' το περιοδικό ΠΑΠΥΡΟΣ . Μελλοντικά όταν βρω χρόνο θα παραθέσω κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία.

[sys3x]

Ο μόνος Τιμούρ που συμπάθησα ήταν ο Κετσπάγια.

Τραγί ο πούστης, έσκυβε τον ηλιακό να τυφλώνει και με ένα σπριντ πήγαινε από την μία άκρη του γηπέδου στην άλλη.