Σαν σημερα πέθανε ο Κωνσταντινος Καραμανλης. Πως τον εχει κρινει η Ιστορια?

[George_V]

Παρά τα λάθη του, ειδικά προ Χούντας, έπιασε τον παλμό της εποχής του. Η αυτοεξορία στο Παρίσι του έκανε καλό. Τον απομάκρυνε πνευματικά από τα ακροδεξιά λιμοτάγαρα της παράταξης του και έθεσε τις βάσεις για να αφήσει πίσω της η χώρα πολλές από τις παθογένειες της. Όπως ήταν ο διχασμός και οι εμφύλιες συγκρούσεις.

Μας απάλλαξε από την βασιλεία τελειωτικά κόντρα στην παράδοση της παράταξης του και επέβαλε η πολιτική σύγκρουση να γίνεται μονάχα εντός κοινοβουλίου. Έτσι κατάφερε να σταθεροποιηθεί το πολίτευμα και να λήξουν δια παντός, όπως φαίνεται, οι συνεχείς πολιτικές αποσταθεροποιήσεις.

Αυτά και μόνο τα επιτεύγματα αρκούν για να μπει θετικό πρόσημο στην πορεία του.

Kαι μας φορτωσε ενα Συνταγμα που δεν μπορουμε να αλλαξουμε γεμάτο παθογενειες. Και τουλαχιστον ηταν ψιλοελεγχομενο μεχρι το 1986.

Μετα ηρθε ο Παπανδρεου και το γάμησε πληρως βραχυκυκλωνοντας το οσο δεν παιρνει.

Και ετσι μειναμε με ενα παθογενες Συνταγμα που σε αλλες χωρες θα ηταν θνησιγενες (η στην καλυτερη θα επιβιωνε το πολυ μια δεκαετια οπως το Γαλλικο Συνταγμα του 1946 που ηταν σχεδον ιδιο με το τωρινο δικο μας βραχυκυκλωμενο).

αυτό με το Σύνταγμα ισχύει και όπως είναι τα πράγματα δεν βλέπω πως θα αλλάξει.

O Kαραμανλης εμπνευστηκε απο το Συνταγμα του 1958 της Γαλλιας. Αλλα εκανε κοπτοραπτικη προσαρμοζοντας το στα δικα του μετρα και επιπλεον το μετεβαλλε πανω στα προτυπα του Συνταγματος του 1952.

Το αποτελεσμα ηταν μια τερατογένεση.

Αν το ειχε αντιγραψει αυτουσιο λεξη προς λεξη θα ειμασταν πολυ καλυτερα τωρα.

[ΟΥΤΙΣ]

Παρά τα λάθη του, ειδικά προ Χούντας, έπιασε τον παλμό της εποχής του. Η αυτοεξορία στο Παρίσι του έκανε καλό. Τον απομάκρυνε πνευματικά από τα ακροδεξιά λιμοτάγαρα της παράταξης του και έθεσε τις βάσεις για να αφήσει πίσω της η χώρα πολλές από τις παθογένειες της. Όπως ήταν ο διχασμός και οι εμφύλιες συγκρούσεις.

Μας απάλλαξε από την βασιλεία τελειωτικά κόντρα στην παράδοση της παράταξης του και επέβαλε η πολιτική σύγκρουση να γίνεται μονάχα εντός κοινοβουλίου. Έτσι κατάφερε να σταθεροποιηθεί το πολίτευμα και να λήξουν δια παντός, όπως φαίνεται, οι συνεχείς πολιτικές αποσταθεροποιήσεις.

Αυτά και μόνο τα επιτεύγματα αρκούν για να μπει θετικό πρόσημο στην πορεία του.

Kαι μας φορτωσε ενα Συνταγμα που δεν μπορουμε να αλλαξουμε γεμάτο παθογενειες. Και τουλαχιστον ηταν ψιλοελεγχομενο μεχρι το 1986.

Μετα ηρθε ο Παπανδρεου και το γάμησε πληρως βραχυκυκλωνοντας το οσο δεν παιρνει.

Και ετσι μειναμε με ενα παθογενες Συνταγμα που σε αλλες χωρες θα ηταν θνησιγενες (η στην καλυτερη θα επιβιωνε το πολυ μια δεκαετια οπως το Γαλλικο Συνταγμα του 1946 που ηταν σχεδον ιδιο με το τωρινο δικο μας βραχυκυκλωμενο).

Για την εποχή ήταν υπαραπαραίτητο ένα Σύνταγμα που δεν θα γινόταν κουρελόχαρτο με την πρώτη ευκαιρία. Κάθε τρεις και λίγο είχαμε πολιτική ανωμαλία και πολιτειακό ζήτημα. Σωστά σκεπτόμενος λοιπόν, έφτιαξε ένα Σύνταγμα για να σταθεροποιήσει την κατάσταση. Συνεπώς, δεν προέκυψε από παρθενογένεση, αλλά από την ιστορική εμπειρία της χώρας. Αν το είχε σχεδιάσει μόνο για να ικανοποιήσει την προσωπική φιλοδοξία του, θα είχε αποδειχτεί θνησιγενές. Σήμερα το Σύνταγμα μπορεί να είναι πρόβλημα. Αλλά, αυτό καλούμαστε να το λύσουμε εμείς, η σημερινή γενιά. Ο Καραμανλής είχε πιο επείγοντα ζητήματα να λύσει. Ε, πως να το κάνουμε. Τα έλυσε.

[run]

η κυπρος πετει μακρια

και αλλα τινα του μακαριτ

κανενας ελληνας πολιτικος δεν ηταν ελληνοφιλος και επρατταν και πραττουν συμφωνσ με τα συμφεροντα των ξενων που τους ελεγχουν

[Αρχέλαος]

Μια τοποθέτηση για το θέμα του βενιζελισμού και το πως γίνεται να ψηφίζεται π.χ. ο Πολάκης.

Πρώτα-πρώτα, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης που ήταν και βενιζελικός και κεντρώος, ως βουλευτής από το 1946 μέχρι το 1965 ήταν δριμύτατος κατήγορος της δεξιάς.
Είχε πολλές αψιμαχίες από τα έδρανα της βουλής, κατέκρινε το Λαϊκό Κόμμα για τις αντιλήψεις του με αρθογραφία και τέλος ήταν εκ των πρωταγωνιστών του ανένδοτου.
Και όμως πήγε στην Νέα Δημοκρατία το 1977 και έγινε πρωθυπουργός το 1990 ψηφιζόμενος από πλειάδα δεξιών που ήταν εντελώς απέναντι του.
Γιατί εκτός του ότι η ψήφος έχει μία παραδοσιακή και οπαδική έννοια πέρα και από τα όποια συμφέροντα, το πρόκριμα ήταν να ηττηθεί το ΠΑΣΟΚ.
Έτσι και η ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ από αρκετούς είτε πασοκογενείς έιτε όχι αφορά και ένα τέτοιο πρόκριμα.

Πάμε τώρα στον Βενιζελισμό με επίκεντρο την μεταπολεμική περίοδο:
Ο Βενιζελισμός αγκαλιάστηκε εκτός από τον παραδοσιακό του χώρο, δηλαδή αυτόν του κέντρου και της σοσιαλδημοκρατίας, από μεγάλο μέρος της μη βασιλικής δεξιάς και από μία μειοψηφία της αριστεράς ή του σοσιαλπατριωτισμού.
Πολεμήθηκε από κομμουνιστές και μία μερίδα βασιλικών.
Ωστόσο από τους Παπανδρέηδες(ο Γεώργιος άλλωστε ήταν υπουργός και συνεργάτης του), μέχρι Καραμανλή και Απριλιανούς, όλοι τίμησαν τον Βενιζέλο αποκτώντας αυτός ένα διαπαραταξιακό προφιλ.

[George_V]

Παρά τα λάθη του, ειδικά προ Χούντας, έπιασε τον παλμό της εποχής του. Η αυτοεξορία στο Παρίσι του έκανε καλό. Τον απομάκρυνε πνευματικά από τα ακροδεξιά λιμοτάγαρα της παράταξης του και έθεσε τις βάσεις για να αφήσει πίσω της η χώρα πολλές από τις παθογένειες της. Όπως ήταν ο διχασμός και οι εμφύλιες συγκρούσεις.

Μας απάλλαξε από την βασιλεία τελειωτικά κόντρα στην παράδοση της παράταξης του και επέβαλε η πολιτική σύγκρουση να γίνεται μονάχα εντός κοινοβουλίου. Έτσι κατάφερε να σταθεροποιηθεί το πολίτευμα και να λήξουν δια παντός, όπως φαίνεται, οι συνεχείς πολιτικές αποσταθεροποιήσεις.

Αυτά και μόνο τα επιτεύγματα αρκούν για να μπει θετικό πρόσημο στην πορεία του.

Kαι μας φορτωσε ενα Συνταγμα που δεν μπορουμε να αλλαξουμε γεμάτο παθογενειες. Και τουλαχιστον ηταν ψιλοελεγχομενο μεχρι το 1986.

Μετα ηρθε ο Παπανδρεου και το γάμησε πληρως βραχυκυκλωνοντας το οσο δεν παιρνει.

Και ετσι μειναμε με ενα παθογενες Συνταγμα που σε αλλες χωρες θα ηταν θνησιγενες (η στην καλυτερη θα επιβιωνε το πολυ μια δεκαετια οπως το Γαλλικο Συνταγμα του 1946 που ηταν σχεδον ιδιο με το τωρινο δικο μας βραχυκυκλωμενο).

Για την εποχή ήταν υπαραπαραίτητο ένα Σύνταγμα που δεν θα γινόταν κουρελόχαρτο με την πρώτη ευκαιρία. Κάθε τρεις και λίγο είχαμε πολιτική ανωμαλία και πολιτειακό ζήτημα. Σωστά σκεπτόμενος λοιπόν, έφτιαξε ένα Σύνταγμα για να σταθεροποιήσει την κατάσταση. Συνεπώς, δεν προέκυψε από παρθενογένεση, αλλά από την ιστορική εμπειρία της χώρας. Αν το είχε σχεδιάσει μόνο για να ικανοποιήσει την προσωπική φιλοδοξία του, θα είχε αποδειχτεί θνησιγενές. Σήμερα το Σύνταγμα μπορεί να είναι πρόβλημα. Αλλά, αυτό καλούμαστε να το λύσουμε εμείς, η σημερινή γενιά. Ο Καραμανλής είχε πιο επείγοντα ζητήματα να λύσει. Ε, πως να το κάνουμε. Τα έλυσε.

Ναι αλλα εδεσε τα δικα μας χέρια. Τουλαχιστον ας εβαζε μια περιοδο χαριτος. Π.χ. "δεν μπορειτε να το αλλαξετε για 20 χρονια. Μετα μπορειτε με ειδικη διαδικασια κλπ. κλπ."

Δεν μπορεις να δεσμεύεις μια ολοκληρη χωρα με ενα παρωχημενο και δυσλειτουργικο Συνταγμα εσαει. Ειναι η ιδια πληγη που οδηγησε την Σπάρτη στην παρακμη.

[ΟΥΤΙΣ]

Μια τοποθέτηση για το θέμα του βενιζελισμού και το πως γίνεται να ψηφίζεται π.χ. ο Πολάκης.

Πρώτα-πρώτα, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης που ήταν και βενιζελικός και κεντρώος, ως βουλευτής από το 1946 μέχρι το 1965 ήταν δριμύτατος κατήγορος της δεξιάς.
Είχε πολλές αψιμαχίες από τα έδρανα της βουλής, κατέκρινε το Λαϊκό Κόμμα για τις αντιλήψεις του με αρθογραφία και τέλος ήταν εκ των πρωταγωνιστών του ανένδοτου.
Και όμως πήγε στην Νέα Δημοκρατία το 1977 και έγινε πρωθυπουργός το 1990 ψηφιζόμενος από πλειάδα δεξιών που ήταν εντελώς απέναντι του.
Γιατί εκτός του ότι η ψήφος έχει μία παραδοσιακή και οπαδική έννοια πέρα και από τα όποια συμφέροντα, το πρόκριμα ήταν να ηττηθεί το ΠΑΣΟΚ.
Έτσι και η ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ από αρκετούς είτε πασοκογενείς έιτε όχι αφορά και ένα τέτοιο πρόκριμα.

Πάμε τώρα στον Βενιζελισμό με επίκεντρο την μεταπολεμική περίοδο:
Ο Βενιζελισμός αγκαλιάστηκε εκτός από τον παραδοσιακό του χώρο, δηλαδή αυτόν του κέντρου και της σοσιαλδημοκρατίας, από μεγάλο μέρος της μη βασιλικής δεξιάς και από μία μειοψηφία της αριστεράς ή του σοσιαλπατριωτισμού.
Πολεμήθηκε από κομμουνιστές και μία μερίδα βασιλικών.
Ωστόσο από τους Παπανδρέηδες(ο Γεώργιος άλλωστε ήταν υπουργός και συνεργάτης του), μέχρι Καραμανλή και Απριλιανούς, όλοι τίμησαν τον Βενιζέλο αποκτώντας αυτός ένα διαπαραταξιακό προφιλ.

Πέφτουν από τα σύννεφα με τον Πολάκη δήθεν. Λες και δεν ήταν ακριβώς σαν τον Πολάκη σε συμπεριφορά οι συντριπτικοί πλειοψηφία Δεξιών και Βενιζελικών προ του εμφυλίου. Θα ξεχάσουμε τώρα τους Επιστράτους ή τους βενιζελικού παραστρατιωτικούς τραμπούκους κατά την περίοδο του Διχασμού.

[ΟΥΤΙΣ]

Kαι μας φορτωσε ενα Συνταγμα που δεν μπορουμε να αλλαξουμε γεμάτο παθογενειες. Και τουλαχιστον ηταν ψιλοελεγχομενο μεχρι το 1986.

Μετα ηρθε ο Παπανδρεου και το γάμησε πληρως βραχυκυκλωνοντας το οσο δεν παιρνει.

Και ετσι μειναμε με ενα παθογενες Συνταγμα που σε αλλες χωρες θα ηταν θνησιγενες (η στην καλυτερη θα επιβιωνε το πολυ μια δεκαετια οπως το Γαλλικο Συνταγμα του 1946 που ηταν σχεδον ιδιο με το τωρινο δικο μας βραχυκυκλωμενο).

Για την εποχή ήταν υπαραπαραίτητο ένα Σύνταγμα που δεν θα γινόταν κουρελόχαρτο με την πρώτη ευκαιρία. Κάθε τρεις και λίγο είχαμε πολιτική ανωμαλία και πολιτειακό ζήτημα. Σωστά σκεπτόμενος λοιπόν, έφτιαξε ένα Σύνταγμα για να σταθεροποιήσει την κατάσταση. Συνεπώς, δεν προέκυψε από παρθενογένεση, αλλά από την ιστορική εμπειρία της χώρας. Αν το είχε σχεδιάσει μόνο για να ικανοποιήσει την προσωπική φιλοδοξία του, θα είχε αποδειχτεί θνησιγενές. Σήμερα το Σύνταγμα μπορεί να είναι πρόβλημα. Αλλά, αυτό καλούμαστε να το λύσουμε εμείς, η σημερινή γενιά. Ο Καραμανλής είχε πιο επείγοντα ζητήματα να λύσει. Ε, πως να το κάνουμε. Τα έλυσε.

Ναι αλλα εδεσε τα δικα μας χέρια. Τουλαχιστον ας εβαζε μια περιοδο χαριτος. Π.χ. "δεν μπορειτε να το αλλαξετε για 20 χρονια. Μετα μπορειτε με ειδικη διαδικασια κλπ. κλπ."

Δεν μπορεις να δεσμεύεις μια ολοκληρη χωρα με ενα παρωχημενο και δυσλειτουργικο Συνταγμα εσαει. Ειναι η ιδια πληγη που οδηγησε την Σπάρτη στην παρακμη.

Τότε θα μιλούσαμε για ημίθεο, ρε φίλε . Όχι για πολιτικό και δη Έλληνα.

Εγώ νομίζω, πάντως, ότι λύση για αλλαγή Συντάγματος υπάρχει, απλά ίσως κάποιοι έχουν βολευτεί.

[Αρχέλαος]

Από εκεί πέρα να θίξουμε το εξής:

Τα πρόσωπα παίζουν ένα ρόλο αλλά σημαντικός είναι ο συσχετισμός δυνάμεων και οι συγκυρίες μίας εποχής.
Γράφουν πολλοί λέει για σοσιαλμανία Καραμανλή.
Τι δεν ξέρουν όλοι αυτοί ή δεν το λένε:

Οι δεκάδες κρατικοποιήσεις του Καραμανλή έγιναν διότι π.χ. η Ολυμπιακή Αεροπορία της εποχής είχε δύο δις δραχμές ζημιές και ο ιδιοκτήτης της ζητούσε και αδρή επιδότηση ένεκα και πετρελαΐκής κρίσεως.
Οι αστικές συγκοινωνίες, ιδιαίτερα τα λεωφορεία Αθήνας-Πειραιά(ΕΚΤΕΛ) κρατικοποιήθηκαν επειδή είχαν 300 εκατομμύρια δραχμές χρέη(1976), πάμπολλα οχήματα ήταν σαράβαλα και οι ουρές τεράστιες ενώ ζητούσαν επίσης χρηματοδότηση.
Οι αντικειμενικές συνθήκες οδηγούν σε κρατικοποιήσεις και ιδιωτικοποιήσεις και σε λιγότεορ βαθμό ο υποτιθέμενος σοσιαλμανής Καραμανλής ή ο σοσιαλιστής Παπανδρέου.

Είναι ειρωνικό αλλά αν είχαμε φιλελεύθερη κυβέρνηση στην Ελλάδα στα 70'ς, 80'ς θα είχαν κλείσει άμεσα πολλοί κλάδοι ως χρεωκοπημένοι.
Στην πραγματικότητα ο Καραμανλής και ο Ανδρέας σήκωσαν στους ώμους του δημοσίου, δηλαδή έμάς, το ιδιωτικό χρέος για να μη διαλύσει τελείως η όποια βιομηχανία.

[George_V]

Για την εποχή ήταν υπαραπαραίτητο ένα Σύνταγμα που δεν θα γινόταν κουρελόχαρτο με την πρώτη ευκαιρία. Κάθε τρεις και λίγο είχαμε πολιτική ανωμαλία και πολιτειακό ζήτημα. Σωστά σκεπτόμενος λοιπόν, έφτιαξε ένα Σύνταγμα για να σταθεροποιήσει την κατάσταση. Συνεπώς, δεν προέκυψε από παρθενογένεση, αλλά από την ιστορική εμπειρία της χώρας. Αν το είχε σχεδιάσει μόνο για να ικανοποιήσει την προσωπική φιλοδοξία του, θα είχε αποδειχτεί θνησιγενές. Σήμερα το Σύνταγμα μπορεί να είναι πρόβλημα. Αλλά, αυτό καλούμαστε να το λύσουμε εμείς, η σημερινή γενιά. Ο Καραμανλής είχε πιο επείγοντα ζητήματα να λύσει. Ε, πως να το κάνουμε. Τα έλυσε.

Ναι αλλα εδεσε τα δικα μας χέρια. Τουλαχιστον ας εβαζε μια περιοδο χαριτος. Π.χ. "δεν μπορειτε να το αλλαξετε για 20 χρονια. Μετα μπορειτε με ειδικη διαδικασια κλπ. κλπ."

Δεν μπορεις να δεσμεύεις μια ολοκληρη χωρα με ενα παρωχημενο και δυσλειτουργικο Συνταγμα εσαει. Ειναι η ιδια πληγη που οδηγησε την Σπάρτη στην παρακμη.

Τότε θα μιλούσαμε για ημίθεο, ρε φίλε . Όχι για πολιτικό και δη Έλληνα.

Εγώ νομίζω, πάντως, ότι λύση για αλλαγή Συντάγματος υπάρχει, απλά ίσως κάποιοι έχουν βολευτεί.

Δυσκολα. Δεν μπορεις να αποφυγεις το σκοπελο του Συνταγματικου κενου εκτος και αν κινηθεις στη γκριζα ζωνη του "self coup".

[ΟΥΤΙΣ]

Από εκεί πέρα να θίξουμε το εξής:

Τα πρόσωπα παίζουν ένα ρόλο αλλά σημαντικός είναι ο συσχετισμός δυνάμεων και οι συγκυρίες μίας εποχής.
Γράφουν πολλοί λέει για σοσιαλμανία Καραμανλή.
Τι δεν ξέρουν όλοι αυτοί ή δεν το λένε:

Οι δεκάδες κρατικοποιήσεις του Καραμανλή έγιναν διότι π.χ. η Ολυμπιακή Αεροπορία της εποχής είχε δύο δις δραχμές ζημιές και ο ιδιοκτήτης της ζητούσε και αδρή επιδότηση ένεκα και πετρελαΐκής κρίσεως.
Οι αστικές συγκοινωνίες, ιδιαίτερα τα λεωφορεία Αθήνας-Πειραιά(ΕΚΤΕΛ) κρατικοποιήθηκαν επειδή είχαν 300 εκατομμύρια δραχμές χρέη(1976), πάμπολλα οχήματα ήταν σαράβαλα και οι ουρές τεράστιες ενώ ζητούσαν επίσης χρηματοδότηση.
Οι αντικειμενικές συνθήκες οδηγούν σε κρατικοποιήσεις και ιδιωτικοποιήσεις και σε λιγότεορ βαθμό ο υποτιθέμενος σοσιαλμανής Καραμανλής ή ο σοσιαλιστής Παπανδρέου.

Είναι ειρωνικό αλλά αν είχαμε φιλελεύθερη κυβέρνηση στην Ελλάδα στα 70'ς, 80'ς θα είχαν κλείσει άμεσα πολλοί κλάδοι ως χρεωκοπημένοι.
Στην πραγματικότητα ο Καραμανλής και ο Ανδρέας σήκωσαν στους ώμους του δημοσίου, δηλαδή έμάς, το ιδιωτικό χρέος για να μη διαλύσει τελείως η όποια βιομηχανία.

Πολύ σωστά. Σημειωτέον δε ότι ο Καραμανλής ακολούθησε την πεπατημένη. Διεθνώς εκείνη την εποχή τα ίδια έκαναν οι περισσότεροι. Και ο χαρακτηρισμός σοσιαλμανία λεγόταν και λέγεται από τους ακροδεξιούς για να τον μειώσουν. Κενσιανική πολιτική ήταν ουσιαστικά.

[πατησιωτης]

Μια τοποθέτηση για το θέμα του βενιζελισμού και το πως γίνεται να ψηφίζεται π.χ. ο Πολάκης.

Πρώτα-πρώτα, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης που ήταν και βενιζελικός και κεντρώος, ως βουλευτής από το 1946 μέχρι το 1965 ήταν δριμύτατος κατήγορος της δεξιάς.
Είχε πολλές αψιμαχίες από τα έδρανα της βουλής, κατέκρινε το Λαϊκό Κόμμα για τις αντιλήψεις του με αρθογραφία και τέλος ήταν εκ των πρωταγωνιστών του ανένδοτου.
Και όμως πήγε στην Νέα Δημοκρατία το 1977 και έγινε πρωθυπουργός το 1990 ψηφιζόμενος από πλειάδα δεξιών που ήταν εντελώς απέναντι του.
Γιατί εκτός του ότι η ψήφος έχει μία παραδοσιακή και οπαδική έννοια πέρα και από τα όποια συμφέροντα, το πρόκριμα ήταν να ηττηθεί το ΠΑΣΟΚ.
Έτσι και η ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ από αρκετούς είτε πασοκογενείς έιτε όχι αφορά και ένα τέτοιο πρόκριμα.

Πάμε τώρα στον Βενιζελισμό με επίκεντρο την μεταπολεμική περίοδο:
Ο Βενιζελισμός αγκαλιάστηκε εκτός από τον παραδοσιακό του χώρο, δηλαδή αυτόν του κέντρου και της σοσιαλδημοκρατίας, από μεγάλο μέρος της μη βασιλικής δεξιάς και από μία μειοψηφία της αριστεράς ή του σοσιαλπατριωτισμού.
Πολεμήθηκε από κομμουνιστές και μία μερίδα βασιλικών.
Ωστόσο από τους Παπανδρέηδες(ο Γεώργιος άλλωστε ήταν υπουργός και συνεργάτης του), μέχρι Καραμανλή και Απριλιανούς, όλοι τίμησαν τον Βενιζέλο αποκτώντας αυτός ένα διαπαραταξιακό προφιλ.

Πέφτουν από τα σύννεφα με τον Πολάκη δήθεν. Λες και δεν ήταν ακριβώς σαν τον Πολάκη σε συμπεριφορά οι συντριπτικοί πλειοψηφία Δεξιών και Βενιζελικών προ του εμφυλίου. Θα ξεχάσουμε τώρα τους Επιστράτους ή τους βενιζελικού παραστρατιωτικούς τραμπούκους κατά την περίοδο του Διχασμού.

Δεν μιλάω για συμπεριφορά αλλά για πολιτική και γεωπολιτικό προσανατολισμό.Ο Βενιζέλος ήταν Ο αγγλόφιλος πολιτικός στα πάντα και βεβαίως θα ήταν σήμερα ο αμερικανόφιλος.Το όνομα Κόμμα Φιλελευθέρων δεν ήταν άσχετο με την πολιτική του και ήταν καρμπόν του αντίστοιχου αγγλικού κόμματος του Λόυντ Τζωρτζ για μην πούμε και του Δημοκρατικού Κόμματος του Ουίλσον.
Η κοινωνικοταξική διάσταση του εθνικού διχασμού ήταν ότι οι τότε βασιλικοί έκλιναν προς ένα ισχυρό κράτος τύπου αυτοκρατορικής Γερμανίας ενώ οι βενιζελικοί ήσαν καθαρά αγγλόφρονες.
Και εννοείται ήταν ξεκάθαρα αντίπαλος των μπολσεβίκων σε όλους τους τομείς.Τι σχέση έχει αυτό με τον Πολάκη που ξεκίνησε από την ΚΝΕ και παντού βλέπει δημόσιο τομέα και ανατολικούς μπορεί να το εκτιμήσει ο καθένας.
Απλώς μέσα από τις στροφές της ιστορίας ο όρος "αντιδεξιά" έχασε κάθε ουσιαστικό νόημα.Ξεκίνησε πριν ένα αιώνα ως φιλελεύθερη αντίθεση στο Παλάτι και σε κάτι που έμοιαζε με τη σημερινή λαική δεξιά και κατέληξε να αντιπροσωπεύεται από κάποιους που αισθάνονται πιο κοντά στον Καμμένο με τον οποίο συγκυβέρνησαν παρά στον επικατάρατο νεοφιλελευθερισμό.

[sharp]

Στις εκλογές τον έβγαλαν οι γυναίκες επειδή ήταν ωραίος γκόμενος. Το έχει εξομολογηθεί και η Λιλή Ζωγράφου σε συνέντευξη ( δεν είπε αν τον ψήφισε και η ίδια )

[ΟΥΤΙΣ]

Μια τοποθέτηση για το θέμα του βενιζελισμού και το πως γίνεται να ψηφίζεται π.χ. ο Πολάκης.

Πρώτα-πρώτα, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης που ήταν και βενιζελικός και κεντρώος, ως βουλευτής από το 1946 μέχρι το 1965 ήταν δριμύτατος κατήγορος της δεξιάς.
Είχε πολλές αψιμαχίες από τα έδρανα της βουλής, κατέκρινε το Λαϊκό Κόμμα για τις αντιλήψεις του με αρθογραφία και τέλος ήταν εκ των πρωταγωνιστών του ανένδοτου.
Και όμως πήγε στην Νέα Δημοκρατία το 1977 και έγινε πρωθυπουργός το 1990 ψηφιζόμενος από πλειάδα δεξιών που ήταν εντελώς απέναντι του.
Γιατί εκτός του ότι η ψήφος έχει μία παραδοσιακή και οπαδική έννοια πέρα και από τα όποια συμφέροντα, το πρόκριμα ήταν να ηττηθεί το ΠΑΣΟΚ.
Έτσι και η ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ από αρκετούς είτε πασοκογενείς έιτε όχι αφορά και ένα τέτοιο πρόκριμα.

Πάμε τώρα στον Βενιζελισμό με επίκεντρο την μεταπολεμική περίοδο:
Ο Βενιζελισμός αγκαλιάστηκε εκτός από τον παραδοσιακό του χώρο, δηλαδή αυτόν του κέντρου και της σοσιαλδημοκρατίας, από μεγάλο μέρος της μη βασιλικής δεξιάς και από μία μειοψηφία της αριστεράς ή του σοσιαλπατριωτισμού.
Πολεμήθηκε από κομμουνιστές και μία μερίδα βασιλικών.
Ωστόσο από τους Παπανδρέηδες(ο Γεώργιος άλλωστε ήταν υπουργός και συνεργάτης του), μέχρι Καραμανλή και Απριλιανούς, όλοι τίμησαν τον Βενιζέλο αποκτώντας αυτός ένα διαπαραταξιακό προφιλ.

Πέφτουν από τα σύννεφα με τον Πολάκη δήθεν. Λες και δεν ήταν ακριβώς σαν τον Πολάκη σε συμπεριφορά οι συντριπτικοί πλειοψηφία Δεξιών και Βενιζελικών προ του εμφυλίου. Θα ξεχάσουμε τώρα τους Επιστράτους ή τους βενιζελικού παραστρατιωτικούς τραμπούκους κατά την περίοδο του Διχασμού.

Δεν μιλάω για συμπεριφορά αλλά για πολιτική και γεωπολιτικό προσανατολισμό.Ο Βενιζέλος ήταν Ο αγγλόφιλος πολιτικός στα πάντα και βεβαίως θα ήταν σήμερα ο αμερικανόφιλος.Το όνομα Κόμμα Φιλελευθέρων δεν ήταν άσχετο με την πολιτική του και ήταν καρμπόν του αντίστοιχου αγγλικού κόμματος του Λόυντ Τζωρτζ για μην πούμε και του Δημοκρατικού Κόμματος του Ουίλσον.
Η κοινωνικοταξική διάσταση του εθνικού διχασμού ήταν ότι οι τότε βασιλικοί έκλιναν προς ένα ισχυρό κράτος τύπου αυτοκρατορικής Γερμανίας ενώ οι βενιζελικοί ήσαν καθαρά αγγλόφρονες.
Και εννοείται ήταν ξεκάθαρα αντίπαλος των μπολσεβίκων σε όλους τους τομείς.Τι σχέση έχει αυτό με τον Πολάκη που ξεκίνησε από την ΚΝΕ και παντού βλέπει δημόσιο τομέα και ανατολικούς μπορεί να το εκτιμήσει ο καθένας.
Απλώς μέσα από τις στροφές της ιστορίας ο όρος "αντιδεξιά" έχασε κάθε ουσιαστικό νόημα.Ξεκίνησε πριν ένα αιώνα ως φιλελεύθερη αντίθεση στο Παλάτι και σε κάτι που έμοιαζε με τη σημερινή λαική δεξιά και κατέληξε να αντιπροσωπεύεται από κάποιους που αισθάνονται πιο κοντά στον Καμμένο με τον οποίο συγκυβέρνησαν παρά στον επικατάρατο νεοφιλελευθερισμό.

Ήταν οι βενιζελικοί ενάντια στο δημόσιο; Αυτοί που μονιμοποίησαν τους δημοσίους; Ρε, τι διαβάζουμε εδώ μέσα. Μπορεί τη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο να ήταν με τους Βρετανούς, πες μας όμως και για την περίοδο που μεγάλο μέρος της Βενιζελικής παράταξης ήταν φιλό και πρωτοφασιστική; Οεο!

[hades]

Πέφτουν από τα σύννεφα με τον Πολάκη δήθεν. Λες και δεν ήταν ακριβώς σαν τον Πολάκη σε συμπεριφορά οι συντριπτικοί πλειοψηφία Δεξιών και Βενιζελικών προ του εμφυλίου. Θα ξεχάσουμε τώρα τους Επιστράτους ή τους βενιζελικού παραστρατιωτικούς τραμπούκους κατά την περίοδο του Διχασμού.

Δεν μιλάω για συμπεριφορά αλλά για πολιτική και γεωπολιτικό προσανατολισμό.Ο Βενιζέλος ήταν Ο αγγλόφιλος πολιτικός στα πάντα και βεβαίως θα ήταν σήμερα ο αμερικανόφιλος.Το όνομα Κόμμα Φιλελευθέρων δεν ήταν άσχετο με την πολιτική του και ήταν καρμπόν του αντίστοιχου αγγλικού κόμματος του Λόυντ Τζωρτζ για μην πούμε και του Δημοκρατικού Κόμματος του Ουίλσον.
Η κοινωνικοταξική διάσταση του εθνικού διχασμού ήταν ότι οι τότε βασιλικοί έκλιναν προς ένα ισχυρό κράτος τύπου αυτοκρατορικής Γερμανίας ενώ οι βενιζελικοί ήσαν καθαρά αγγλόφρονες.
Και εννοείται ήταν ξεκάθαρα αντίπαλος των μπολσεβίκων σε όλους τους τομείς.Τι σχέση έχει αυτό με τον Πολάκη που ξεκίνησε από την ΚΝΕ και παντού βλέπει δημόσιο τομέα και ανατολικούς μπορεί να το εκτιμήσει ο καθένας.
Απλώς μέσα από τις στροφές της ιστορίας ο όρος "αντιδεξιά" έχασε κάθε ουσιαστικό νόημα.Ξεκίνησε πριν ένα αιώνα ως φιλελεύθερη αντίθεση στο Παλάτι και σε κάτι που έμοιαζε με τη σημερινή λαική δεξιά και κατέληξε να αντιπροσωπεύεται από κάποιους που αισθάνονται πιο κοντά στον Καμμένο με τον οποίο συγκυβέρνησαν παρά στον επικατάρατο νεοφιλελευθερισμό.

Ήταν οι βενιζελικοί ενάντια στο δημόσιο; Αυτοί που μονιμοποίησαν τους δημοσίους; Ρε, τι διαβάζουμε εδώ μέσα. Μπορεί τη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο να ήταν με τους Βρετανούς, πες μας όμως και για την περίοδο που μεγάλο μέρος της Βενιζελικής παράταξης ήταν φιλό και πρωτοφασιστική; Οεο!

Άσχετό αλλά θυμάμαι- στο δημοτικό ήμουν-όταν μάθαμε ότι πέθανε αλλά ζήτησε να μην υπάρξει πένθος και να κλείσουν τα σχολεία έφαγε κάτι μπινελίκια από μας τους μικρούς

[Maspoli]

Υπάρχουν δύο Καραμανλήδες. Ο πΧ και μΧ. Ο προ Χούντας ήταν ένας χουντακιας βλαμμένος, άσε που ήταν και ο αρχιτέκτονας του εκτρώματος, της αθηναϊκής χαβουζας όπως την ξέρουμε σήμερα. Ο μετα χουντακιας θεμελίωσε τη δημοκρατία στη χώρα, την εμπασε στο δυτικό πλαίσιο της ΕΕ, κ του αξίζουν συγχαρητήρια γι αυτα τα επιτεύγματα ειδικα στο κλίμα της εποχής.

Αυτα τα περί πχ και μχ είναι ανοησίες (με το συμπάθειο). Δεν υπάρχει καμία μεταβολή ουσίας, μόνο ύφους. Και βεβαίως είναι ανοησία ότι ο Καραμανλής έμπασε την Ελλάδα στην ΕΟΚ μχ. Ο Καραμανλής είχε κάνει κατά την πρώτη οκταετία του όλες τις κινήσεις να πορευτει η Ελλάς στην ΕΟΚ. Η ρήξη με το παλάτι και η δικτατορία αργότερα, μπορουν σε έναν βαθμό να αποδοθούν και σε αυτόν τον προσανατολισμό του.