Ένα αρθράκι απο Τηλέμαχο Χορμοβιτη στο ΦΒ με κράξιμο στον Μεταξα για την “λανθασμένη” εμπλοκή της Ελλάδας στον ΒΠΠ
Αν πιστεύετε ακράδαντα πως η Eλλάδα έπρεπε να μπει,ούτως ή αλλως, στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό των Συμμάχων, ανεξάρτητα του τί επέβαλλε το εθνικό της συμφέρον και ανεξαρτήτως ανθρώπινου και υλικού κόστους, τότε καλύτερα να μην διαβάσετε αυτό το βιβλίο. Αν πάλι πιστεύετε πως η είσοδος της χώρας στον πόλεμο είχε σαν αποτέλεσμα την πιο καταστροφική δεκαετία της νεοελληνικής ιστορίας, με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, ολοκληρωτική καταστροφή της οικονομίας μας (με αντάλλαγμα ελάχιστα εδαφικά ωφέλη), και έχετε αναρωτηθεί μήπως θα μπορούσαμε να είχαμε μείνει ουδέτεροι, τότε το βιβλίο του πρέσβυ ε.τ. Αννίβα Βελλιάδη, "Μεταξάς-Χίτλερ: Ελληνογερμανικές σχέσεις στην Μεταξική Δικτατορία, 1936-1941" (Εκδόσεις Ενάλιος), θα απαντήσει σε πολλά ερωτήματά σας.
Ο Βελλιάδης εκφράζει την αιρετική θέση πως ο Μεταξάς, παρά την υποτιθέμενη ουδετερότητά του, εγκλώβισε την χώρα στον αγγλικό συνασπισμό και μάλιστα χωρίς ανταλλάγματα και έτσι η ιταλική και γερμανική εισβολή και η συμμετοχή της χώρας στο μεγαλύτερο σφαγείο της ιστορίας κατέστη αναπόφευκτη . Το καθεστώς του Μεταξά δεν είχε λαϊκή βάση και εξαρτώνταν από τη στήριξη της Μ. Βρετανίας και του ιδεοληπτικά Αγγλόφιλου, Γεώργιου Β'. Στα ημερολόγια του Έλληνα δικτάτορα ήταν εμφανής η αγωνία του μήπως χάσει την εύνοια της Αγγλίας και συνεπακόλουθα και την εξουσία, και αυτό το συνεχές άγχος του καθόρισε σε μεγάλο βαθμό την εξωτερική πολιτική του. Επίσης, ο Μεταξάς για να αποσείσει τη ρετσινιά της παλιάς του "γερμανοφιλίας" και για να πείσει τους νέους προστάτες του ότι πια ήταν δικός τους, πολλές φορές ένιωθε την ανάγκη να υπερβάλλει εαυτόν σε "αγγλοφιλία." Ήδη πριν αναλάβει την εξουσία, δήλωνε πως σε ενδεχόμενο μελλοντικό πόλεμο, η θέση της Ελλάδας θα ήταν στο πλευρό της Αγγλίας.
Η αλήθεια είναι πως μέχρι το 1938 ο Μεταξάς κράτησε ίσες αποστάσεις μεταξύ Αγγλίας και Γερμανίας. Αυτό συνέβη, όμως, επειδή κάτι τέτοιο του το επέτρεπε η πολιτική του "κατευνασμού" που ακολουθούσε η πρώτη εναντι της δεύτερης. Όταν οι σχέσεις των δύο μεγαλων Δυνάμεων άρχισαν να χειρότερευουν, ο Μεταξάς , με μια σειρά ενέργειες του, υπονόμευσε την ουδετερότητα της Ελλάδας. Αρχικά, τον Απρίλιο του 1939 απεδέχθη την αγγλογαλλική εγγύηση των συνόρων της Ελλάδας, η οποιά έδεσε μεν την χώρα στο άρμα των Συμμάχων, κόβοντας τις γέφυρες με τη Γερμανία, αλλά πρακτικά ήταν ανεφάρμοστη, όπως φάνηκε όταν κηρύχθηκε ο ελληνοϊταλικός πόλεμος, όπου λάβαμε ελάχιστη βοήθεια από την Αγγλία. Στη συνέχεια, ακολούθησαν οι ελληνοαγγλικές επαφές για δημιουργία βαλκανικού μετώπου και απόβαση αγγλικών στρατευματων στη Θεσσαλονική. Οι επαφές αυτές και πάλι δεν είχαν ουσιαστικό περιεχόμενο αλλά δημιούργησαν την εντύπωση στους Γερμανούς ότι η Ελλάς μετείχε σε κυκλωτικά σχέδια του αγγλογαλλικού συνασπισμού σε βάρος τους. Με το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η μη ανανέωση του ελληνοϊταλικού Συμφώνου Φιλίας του 1928, ύστερα από απαίτηση της Αγγλίας, η μίσθωση -κατόπιν πιέσεων προς τους Έλληνες εφοπλιστές- μεγάλου μέρους του ελληνικού εμπορικού στόλου στους Βρετανούς, η αναστολή εξαγωγών χρωμίου προς τη Γερμανία και η ταυτόχρονη πώληση πολεμικού υλικού στην Αγγλία, είχαν ως αποτέλεσμα να καταστήσουν την Ελλάδα ουσιαστικά σύμμαχο της Μ. Βρετανίας στον πόλεμο κατά της Γερμανίας.
Πιθανόν, αν η Ελλάδα είχε τηρήσει μια πολιτική πραγματικής ουδετερότητας, οι Γερμανοί θα ήταν πιο αποφασιστικοί και θα είχαν αποτρέψει την επίθεση της Ιταλίας κατά της Ελλάδας (το είχαν ήδη κάνει δύο φορές πριν την 28η Οκτωβρίου του 1940). Εξάλλου, κάτι τέτοιο συνέφερε και τους ίδιους, αφού ήθελαν να αποφύγουν ένα νέο μέτωπο στα Βαλκάνια και να επικεντρωθούν στην εκστρατεία τους κατά της Σοβιετικής Ρωσίας. Ακόμη όμως και μετά το ξέσπασμα του ελληνοϊταλικού πολέμου και όταν η χώρα μας θεωρούνταν πια απ'όλους τους εμπολέμους σύμμαχος της Αγγλίας, οι Γερμανοί εξακολουθούσαν να κάνουν προτάσεις μεσολάβησης, τις οποίες και πάλι ο Μεταξας δεν εκμεταλλεύτηκε, για να μην έρθει σε σύγκρουση με τους Άγγλους και απειληθεί η παραμονή του στην εξουσία.
Και καταλήγει ο Βελλιάδης : "Το παράδειγμα του Φράνκο αλλά και της Τουρκίας, παρ'όλο που οι συνθήκες ήταν διαφορετικές, υπογραμμίζουν τις δυνατότητες, έστω κι περιορισμένες, που έχει κάθε ηγέτης στις δύσκολες στιγμές να προσπαθήσει να εκμεταλλευθεί, ανεξαρτήτως εάν επιτύχει τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται και που ενδεχομένως να απομακρύνουν με τους κατάλληλους χειρισμούς τους κινδύνους που απειλούν τη χώρα του. Ο Μεταξάς, αντίθετα με τις ενέργειές του, και τη χώρα έβγαλε από την ουδετερότητα και την έγκλώβισε στον αγγλικό συνασπισμό, χωρίς ανταλλάγματα, και τις μεσολαβήσεις των Γερμανών, όσο αόριστες και ανειλικρινείς κι αν ήσαν, δεν προσπάθησε να τις εκμεταλλευτεί όσο ήταν δυνατόν. Κυρίως δεν επωφελήθηκε από την εντόνη απροθυμία, τόσο του Χίτλερ όσο και των στρατιωτικών του, να αναλάβουν επιχειρήσεις σε βάρος της Ελλάδος, και την επιθυμία τους να τερματίσουν τον ελληνοϊταλικό πόλεμο...Δεν προσπάθησε να αποφύγει την οδό που αργά ή γρήγορα θα καθιστούσε τη χώρα άλλο ένα θύμα της διαμάχης των Μεγάλων Δυνάμεων στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, με ανυπολόγιστες συνέπειες για το μέλλον της."
Κοντολογίς, ο Παπαδόπουλος έγινε δικτάτορας με τα τανκς του και διοικούσε όπως νόμιζε, ο Μεταξας δεν είχε απεριόριστες δυνατότητες προσωπικής πολιτικής καθότι έγινε κοινοβουλευτικός δικτάτορας με την στήριξη του Θρόνου και των Συμμάχων του.
Απο τα σχόλια στο άρθρο, υποστηρικτικά προς την επιλογή Μεταξα στον ΒΠΠ
Γιὰ τὸν Μεταξᾶν, ὅποιος κάμει τὸν κόπον νὰ διαβάσῃ τὸ «Ἡμερολόγιόν» του, τὸ νὰ συνταχθῇ μὲ τὰς δυνάμεις τῆς βαρβαρότητος ἦτο ἀδιανόητον.
Ὁ «οὐδετερόφιλος» τοῦ Μεγάλου Πολέμου, οὐδεμιὰν σχέσιν ἔχει πρὸς τὸν «οὐδετερόφιλον» τοῦ Β΄Π.Π.
Τὸ νὰ ἔχῃς νὰ ἐπιλέξῃς μεταξὺ τοῦ κάιζερ Γουλιέλμου, τοῦ Φραγκίσκου Ἰωσὴφ καὶ ἄπ᾿ τὴν ἄλλην τοῦ Κλεμανσῶ καὶ τοῦ Λόυδ Τζώρτζ, δὲν ἦτο καὶ τόσον τρομερόν. Μιὰ ἀπ'τὰ ἴδια ὅλοι των.
Ὅμως, τὸ νὰ ἔχῃς τὴν μόρφωσιν, τὴν ὀξυδέρκειαν, τὴν προορατικότητα καὶ κυρίως, τὸ ἦθος τοῦ Ἰωάννου Μεταξᾶ καὶ νὰ συνταχθῇς μὲ τὸν Χίτλερ καὶ τὸν Ντοῦτσε, εἶναι πρᾶγμα ἀδύνατον.
