Ελληνορωμαϊκός (Rûm) εθνικισμός σε Συρία & Λίβανο

[Qvidam Graecus]

Σε Συρία, Λίβανο, Παλαιστίνη και στην Αλεξανδρέττα (Χατάι) της Τουρκίας ζούνε εκατοντάδες χιλιάδες αραβόφωνοι ορθόδοξοι χριστιανοί που κατά το παρελθόν ακόμα και σήμερα αυτοχαρακτηρίζονται ως Rûm (Ρωμαίοι). Οι περισσότεροι έχουν αποδεχθεί τον παναραβισμό και δηλώνουν χριστιανοί Αραβες, με μια αρκετά φασαριόζικη μερίδα δηλώνει Έλληνες (επικαλούμενοι το ελληνιστικό και βυζαντινό παρελθόν τους). Ακολούθησαν την μητρόπολη κατά το χαλκηδόνιο σχίσμα και παρέμειναν ορθόδοξοι και όχι μονοφυσίτες σαν τους εθνικά διαφορετικούς Ασσύριους, Αρμένιους και Κόπτες και διατηρουσαν την ελληνική γλώσσα πολλούς αιώνες μετά την αραβική κατάκτηση.

Κάποιες σελίδες:

The Levantine Greek Association is a registered European NGO in Sweden by Levantines
Our vision is to revive Romaiinism and Hellenism in formerly Greek lands where our history and heritage has been suppressed

Operation Antioch is a grassroots movement, which supports the notion that the Greek Orthodox and Catholic people of the Levant constitute a distinct Hellenic ethnos.

The Greco-Syrian Nation
A Hellenic nation within a Semitic Sea

The Levant-Party

We the Antiochian Greeks/Byzantine Greeks/Levantine Greeks are the indigenous people of the Levant! also known as Rûm, Antiochian Greeks are an Arabic-speaking ethnoreligious Eastern Christian group from the Levant region. We are either members of the Greek Orthodox Church of Antioch or the Melkite Greek Catholic Church, and have ancient roots in the Levant, more specifically, the territories of Western Syria, northern and central Lebanon, Jordan, Israel and the Palestinian territories and the southern Turkishprovince of Hatay, which includes the city of Antakya (ancient Antioch)- one of the holiest cities in Eastern Christianity. Many of their descendants now live in the global Near Eastern Christian diaspora.

Ως γνήσιοι απόγονοι του Βυζαντίου στηρίζουμε την κίνηση αυτή.

[Καλαβρία]

Σε Συρία, Λίβανο, Παλαιστίνη και στην Αλεξανδρέττα (Χατάι) της Τουρκίας ζούνε εκατοντάδες χιλιάδες αραβόφωνοι ορθόδοξοι χριστιανοί που κατά το παρελθόν ακόμα και σήμερα αυτοχαρακτηρίζονται ως Rûm (Ρωμαίοι). Οι περισσότεροι έχουν αποδεχθεί τον παναραβισμό και δηλώνουν χριστιανοί Αραβες, με μια αρκετά φασαριόζικη μερίδα δηλώνει Έλληνες (επικαλούμενοι το ελληνιστικό και βυζαντινό παρελθόν τους). Ακολούθησαν την μητρόπολη κατά το χαλκηδόνιο σχίσμα και παρέμειναν ορθόδοξοι και όχι μονοφυσίτες σαν τους εθνικά διαφορετικούς Ασσύριους, Αρμένιους και Κόπτες και διατηρουσαν την ελληνική γλώσσα πολλούς αιώνες μετά την αραβική κατάκτηση.

Κάποιες σελίδες:

The Levantine Greek Association is a registered European NGO in Sweden by Levantines
Our vision is to revive Romaiinism and Hellenism in formerly Greek lands where our history and heritage has been suppressed

Operation Antioch is a grassroots movement, which supports the notion that the Greek Orthodox and Catholic people of the Levant constitute a distinct Hellenic ethnos.

The Greco-Syrian Nation
A Hellenic nation within a Semitic Sea

The Levant-Party

We the Antiochian Greeks/Byzantine Greeks/Levantine Greeks are the indigenous people of the Levant! also known as Rûm, Antiochian Greeks are an Arabic-speaking ethnoreligious Eastern Christian group from the Levant region. We are either members of the Greek Orthodox Church of Antioch or the Melkite Greek Catholic Church, and have ancient roots in the Levant, more specifically, the territories of Western Syria, northern and central Lebanon, Jordan, Israel and the Palestinian territories and the southern Turkishprovince of Hatay, which includes the city of Antakya (ancient Antioch)- one of the holiest cities in Eastern Christianity. Many of their descendants now live in the global Near Eastern Christian diaspora.

Ως γνήσιοι απόγονοι του Βυζαντίου στηρίζουμε την κίνηση αυτή.

Ιουλιανός και αναφορά περί ''ελληνικής καταγωγής'' των κατοίκων της Αντιόχειας...

[Ιουλιανού, ό.π., 40.10-15: ]
«Και βέβαια», γράφει εκεί ο Ιουλιανός, «πρωτύτερα σας επαινούσα με όσο μεγαλύτερη θέρμη μπορούσα, χωρίς να σκεφθώ να περιμένω να δω στην πράξη πώς θα ταιριάξουμε μεταξύ μας. Αλλά, επειδή θεώρησα ότι εσείς μεν είστε Έλληνες στην καταγωγή, και εγώ, αν και είμαι Θράκας στο γένος, είμαι Έλληνας στον τρόπο ζωής, νόμιζα ότι θα αγαπηθούμε μεταξύ μας πάρα πολύ». [487]

Η ιστορια μας δείχνει το δρόμο για να πλησιάζουμε οσο γινετε στην αλήθεια

[Ζαποτέκος]

Ιουλιανός και αναφορά περί ''ελληνικής καταγωγής'' των κατοίκων της Αντιόχειας...

[Ιουλιανού, ό.π., 40.10-15: ]
«Και βέβαια», γράφει εκεί ο Ιουλιανός, «πρωτύτερα σας επαινούσα με όσο μεγαλύτερη θέρμη μπορούσα, χωρίς να σκεφθώ να περιμένω να δω στην πράξη πώς θα ταιριάξουμε μεταξύ μας. Αλλά, επειδή θεώρησα ότι εσείς μεν είστε Έλληνες στην καταγωγή, και εγώ, αν και είμαι Θράκας στο γένος, είμαι Έλληνας στον τρόπο ζωής, νόμιζα ότι θα αγαπηθούμε μεταξύ μας πάρα πολύ». [487]

Η ιστορια μας δείχνει το δρόμο για να πλησιάζουμε οσο γινετε στην αλήθεια

Η Αθηναία αυτοκράτειρα Αθηναϊς – Ευδοκία, σύζυγος του Θεοδοσίου Β΄, το 438/439, ενώ πήγαινε στα Ιεροσόλυμα για προσκύνημα, πέρασε και από την Αντιόχεια. Οι περισσότεροι Αντιοχείς ήταν Αθηναίοι. (Ο Ιωάννης ο Μαλάλας λέει πως ο Πομπήιος τίμησε πολύ τους Αντιοχείς, «ως εκ γένους Αθηναίους όντας».) Η Ευδοκία λοιπόν απευθύνθηκε κατά τον Ευάγριο στους συμπατριώτες της Αντιοχείς εμπνεόμενη από στίχους της Ιλιάδας ως εξής: «Ὑμετέρης γενεῆς τε καὶ αἵματος εὔχομαι εἶναι», τὰς ἐκ τῆς Ἑλλάδος ἐνταῦθα σταλείσας ἀποικίας αἰνιττομένη.


Οι Κάρρες, στις οποίες κοντά έχασε ο Κράσσος από τους Πάρθους , είχαν αποικισθεί από Μακεδόνες : Καρραῖοι, Μακεδόνων τε ἄποικοι ὄντες ( Δίων Κάσσιος : http://www.perseus.tufts.edu/hopper/tex ... ection%3D5 )

Oi Bάτνες , επίσης πόλη της Συρίας, ιδρύθηκε και αποικίσθηκε από Μακεδόνες : Batnae municipium in Anthemusia conditum Macedonum manu priscorum... ( Αμμιανός Μαρκελλίνος : http://www.perseus.tufts.edu/hopper/tex ... ection%3D3 )

[Pam]

Ο παν-αραβισμός προωθείται από μπααθιστές μέχρι Ρώσους Ορθόδοξους.

Σε Παλαιστίνη και Αίγυπτο οι χριστιανοί είχαν όντως δυσανάλογα μεγάλη συμμετοχή στη διαμόρφωση του παναραβισμου. Στη Συρία και τον Λίβανο παλι, δηλαδή στις αραβικές χώρες υπό γαλλική αποικιοκρατικη επιρροή, οι χριστιανικες μειονότητες στράφηκαν προς ρητά αντί-αραβικές εθνικές ταυτότητες (στην εθνικοποίηση της θρησκευτικης ή/και σε άλλες, εμπνευσμένες από το ρατσιστικό πνεύμα της εποχης, βλ "φοινικισμος").

Στον Λίβανο δεν υπάρχουν μειονότητες άρα δεν μπορούμε να μιλήσουμε για χριστιανικες μειονότητες.Κανένα δόγμα του Λιβάνου δεν συγκεντρώνει το 50%+ για να χαρακτηρισθεί πλειοψηφία.Γιαυτό οι Σουνίτες, οι Σιίτες, οι Μαρωνίτες, οι Ορθόδοξοι, οι Ουνίτες,οι Αρμένιοι και οι Δρούζοι μοιράζονται την εξουσία.

[sport billy]

Υπάρχει πληθυσμιακό έρεισμα στην περιοχή για να δημιουργηθεί αρχικά και στα πλαίσια του Συριακού κράτους ένα παραλιακό μεσογειακό ρουμ καντόνι βόρεια του Λιβάνου, που στην συνέχεια σε συμπόρευση ΠΑΝΤΑ με τα συμφέροντα Η.Π.Α - Ισραήλ θα γινότανε ανεξάρτητο κράτος. Θα ήτανε το πρώτο καθαρά χριστιανικό κράτος στην Μέση Ανατολή και όλη η Δύση λίγο πολύ θα το έβλεπε θετικά και όχι μόνο για λόγους θρησκευτικής αλληλεγγύης.
Δυστυχώς η καντονοποίηση της Συρίας έχει προς το παρόν απομακρυνθεί καθ'ότι η Δύση δεν έχει κορμιά για θυσία.
Εννοείται ότι το ψευτορωμέικο, ψωφοδεές, νοτιοβαλκανικό λασποχώρι, δεν έχει και ούτε θα έχει ποτέ ούτε την βούληση, ούτε την ικανότητα παρέμβασης σε αυτό το ζήτημα, που αδυνατεί και να το συλλάβει διανοητικά.


Στο προηγούμενο phorum είχε εμφανιστεί ρουμ χρήστης από εκείνα τα μέρη, σπουδαστής εδώ στην Ελλάδα και είχε γράψει αρκετά.

[Ορέστης 35]

Βλεπω με ενδιαφερον την επιστροφη σε μια αυτοκρατορικη θεωρηση του ελληνισμου.

[Πινοκιο]

Το Ελληνικό κράτος πρέπει να τους υποστήριξει.

[The Rebel]

14/02/2021
Με ποιο τρόπο διαδόθηκε η ελληνική γλώσσα στην Παλαιστίνη την εποχή του Χριστού;



Η Παλαιστίνη στον 1ο μ.Χ. αιώνα και ειδικότερα η περιοχή της Γαλιλαίας ευρίσκοντο υπό την εμφανή επίδραση του ελληνικού πολιτισμού, και η ελληνική γλώσσα ήταν ευρέως διαδεδομένη και ομιλουμένη. Γνωστή επίσης και ως «Γαλιλαία των Εθνών» (Ματθαίος 4:15), η Γαλιλαία αποτελούσε το κέντρον του εμπορίου μεταξύ Μεσογείου, της Θάλασσας της Γαλιλαίας και των περιοχών της Δεκαπόλεως.

Η Γαλιλαία περιεβάλετο από πόλεις κέντρα του ελληνικού πολιτισμού, με τις πόλεις της Πτολεμαϊδος, Τύρου και Σιδώνος στα δυτικά και βορειοδυτικά, της Πανιάδος και της Κιασάρειας Φιλίππου, της Ίππου και των Γαδάρων στα ανατολικά, της Σκυθοπόλεως στα νότια.
Υπήρχε ένα εκτεταμένο δίκτυο υδάτινων και χερσαίων οδών που συνέδεαν την Γαλιλαία με τις όμορες περιοχές. Ως αποτέλεσμα, η Γαλιλαία ήταν κέντρον εμπορίου εσωτερικού και εξωτερικού, και διεκρίνετο από μία κοσμοπολιτική ατμόσφαιρα.

Ως αποτέλεσμα, η διάδοση της ελληνικής γλώσσας ήταν ευρύτατη. Μία ένδειξη αυτού έχουμε στο βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων (6:1 και 9:29), όπου αναφέρεται η διάκριση μεταξύ Ελληνιστών και Εβραίων, προφανώς αναφερομένη στην γλωσσική διάκριση μεταξύ των Ιουδαίων που ωμιλούσαν κυρίως ελληνικά και εκείνων που ωμιλούσαν αραμαϊκά. Επίσης, με τον ίδιο όρο χαρακτηρίζονταν και οι εκτός Παλαιστίνης κάτοχοι ελληνικής παιδείας.

Επομένως, οι Ελληνιστές αποτελούσαν σημαντικό μέρος του πληθυσμού της πόλεως των Ιεροσολύμων, όπου η ελληνική γλώσσα ωμιλήτο ευρέως4. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι οι επτά διάκονοι που αναφέρονται στις Πράξεις 6:5 για να διακονούν τους ελληνοφώνους χριστιανούς (τους «ελληνιστές»), έχουν όλοι τους ελληνικά ονόματα. Ο Ιησούς όπως και οι μαθητές Του, ήσαν Γαλιλαίοι.

Ο Ιησούς μεγάλωσε στην Ναζαρέτ, και ένα μεγάλο μέρος της επιγείου Του διακονίας, κηρύγματος και επιτελέσεως θαυμάτων και θεραπειών, έλαβε χώρα στην ευρύτερη περιοχή της Γαλιλαίας πέριξ των πόλεων Ναζαρέτ, Ναΐν, Κανά και Καπερναούμ. Παρ’ ότι η Ναζαρέτ ήταν ένα μικρό χωριό μόλις 2.000 κατοίκων, και εβασίζετο στην γεωργία (Ιωάννης 1:46), είχε αναπτύξει γλωσσικές, πολιτισμικές και οικονομικές σχέσεις με την ευρύτερη περιοχή.

Η Ναζαρέτ ήταν κοντά στο δίκτυο μιας από τις κυριότερες εμπορικές οδούς της αρχαίας Παλαιστίνης, την Via Maris, που συνέδεε την Δαμασκό με την Μεσόγειο.

Η Καπερναούμ εξυπηρετούσε ως είσοδο στην Γαυλωνίτιδα χώρα (σημερινά υψίπεδα του Γκολάν), και ήταν έδρα τελωνείου που επέβαλε φόρους και τέλη σε εμπόρους και εμπορεύματα (Μάρκος 2:14).

Η Καπερναούμ, με ένα πληθυσμό μεταξύ 12.000 και 15.000 κατοίκων, όπως και η Τιβεριάς, πόλη ιδρυθείσα από τον Ηρώδη Αντύπα, αποτελούσαν εμπορικά κέντρα με μεικτό πληθυσμό και εν πολλοίς δίγλωσσο.

Όλες οι ιστορικές και αρχαιολογικές αποδείξεις συμφωνούν με όσα γνωρίζουμε για τον βίο του Ιησού και των Μαθητών Του.

Ο Ματθαίος (Ματθαίος 9:9, Λουκάς 5:27-28), επίσης γνωστός και ως Λεβί (Μάρκος 2:13-14), ήταν τελώνης, φοροεισπράκτορας στην Καπερναούμ, οπωσδήποτε λόγω επαγγέλματος και των επαφών του με τις επίσημες αρχές, γνώριζε και ωμιλούσε ελληνικά.

Πολλοί εκ των Μαθητών του Κυρίου ήσαν αλιείς (Πέτρος, Ανδρέας, Ιάκωβος, Ιωάννης), οι οποίοι εμπορεύονταν τα αλιεύματά τους από την θάλασσα της Γαλιλαίας. Θα γνώριζαν ελληνικά προκειμένου να εξασκήσουν το επάγγελμα του εμπόρου ιχθύων.

Επίσης είναι αξιοσημείωτο ότι, από τους Αποστόλους, οι Ανδρέας και Φίλιππος είχαν ελληνικά ονόματα, και τα ονόματα του Σίμωνος, Συμεών, Βαρθολομαίου και Θαδδαίου ήσαν εξ ελληνικής ρίζας ή εξελληνισμένα.

Αυτό έχει την σημασία του, όταν λάβουμε υπ’ όψιν το γεγονός ότι, όταν οι Έλληνες ήλθαν στον Φίλιππο, που κατήγετο από την Βησθαϊδά, και επιθυμούσαν να δουν τον Ιησού, ο Φίλιππος τους παρέπεμψε στον Ανδρέα, που επίσης κατήγετο από την Βησθαϊδά (Ιωάννης 1:44, και 12:20-22).

Προφανώς, οι Φίλιππος και Ανδρέας γνώριζαν τα ελληνικά και μπορούσαν να συνομιλήσουν με αυτούς τους Έλληνες που επιθυμούσαν να συναντήσουν τον Ιησού.

Άλλωστε, και ο Ίδιος ο Ιησούς γνώριζε και ωμιλούσε ελληνικά, ούτως ώστε να συνδιαλέγεται και να κηρύττει στους ελληνόφωνους και έλληνες κατοίκους της περιοχής της «Γαλιλαίας των Εθνών», και ιδίως των κατοίκων των ελληνικών πόλεων της Δεκαπόλεως και της Φοινίκης.

Επίσης, ο Ιησούς σε ποια γλώσσα μίλησε με τον Πιλάτο; όχι βεβαίως στα εβραϊκά ή αραμαϊκά, που ο Πιλάτος ασφαλώς δεν εγνώριζε, αλλά στα ελληνικά.

Συχνό επίσης ήταν το φαινόμενο οι Εβραίοι του 1ου μ.Χ. αιώνος να έχουν διπλά ονόματα, ένα εβραϊκό και ένα ελληνικό ή εξελληνισμένο (πρβλ. Σίμων Πέτρος, Σαύλος-Παύλος). Δεν μας εκπλήσσει το γεγονός ότι ο Σίμων που έλαβε από τον Ίδιο τον Χριστό το νέο του όνομα «Πέτρος», ένα καθαρά ελληνικό όνομα, έζησε και εργάσθηκε σε μία εξελληνισμένη περιοχή, οπωσδήποτε γνώριζε και ωμιλούσε ελληνικά.

Παρ’ όλο που χαρακτηρίζεται αυτός και ο Ιωάννης από τα μέλη του Συνεδρίου (Σανχεδριν) ως άνθρωποι ιδιώτες και αμόρφωτοι (Πράξεις 4:13), αυτό δεν σημαίνει ότι ήσαν όντως αμόρφωτοι και αγράμματοι.

Ασφαλώς, με τα μέτρα των Φαρισαίων εθεωρούντο αμόρφωτοι, με την έννοια ότι δεν είχαν φοιτήσει σε κάποια από τις ραββινικές σχολές ή δεν είχαν παρακολουθήσει ως ακροατές τις διδασκαλίες κάποιων διασήμων Ραββίνων διδασκάλων. Ωστόσο, γνώριζαν πολύ καλά να διαβάζουν και να μελετούν τις Γραφές που ωμιλούσαν προφητικώς για την έλευση του Μεσσία.

Και με τα ελληνικά μέτρα ασφαλώς εθεωρούντο αμόρφωτοι, με την έννοια ότι δεν γνώριζαν την ελλληνική φιλοσοφία. Ωστόσο, ως έμποροι ιχθύων και διευθύνοντες μία εταιρεία αλιευτικών πλοίων, ο Πέτρος, ο αδελφός του Ανδρέας, οι Ιάκωβος και Ιωάννης ασφαλώς γνώριζαν και μπορούσαν να επικοινωνούν στα ελληνικά.

Άλλωστε, υπάρχουν άφθονες αρχαιολογικές και επιγραφικές μαρτυρίες, νομίσματα που κυκλοφόρησαν από τον Ηρώδη και τον Ηρώδη Αγρίππα, πάπυροι, επιτύμβιες επιγραφές και χαράγματα, αποδεικνύουν ότι η ελληνική γλώσσα ήταν ευρέως διαδεδομένη, ωμιλουμένη μεταξύ των κατοίκων της Παλαιστίνης.

Η ελληνική γλώσσα αποτελούσε το κοινό γλωσσικό ιδίωμα επικοινωνίας όλων των λαών της Μεσογείου την εποχή του Χριστού.
https://www.pronews.gr/istoria/735397_m ... oy-hristoy

[Ζαποτέκος]

Λίβανος
Στον Λίβανο οι Σουνίτες είναι 27 %, οι Σιίτες 27 % , οι Μαρωνίτες ( Ουνίτες Μονοφυσίτες ) 21 % , οι Ορθόδοξοι 8 % ( πατριαρχείο Αντιοχείας , Άραβες στην συντριπτική πλειοψηφία ) , οι Ουνίτες 5 % και οι Δρούζοι 5 %. Όλοι αυτοί είναι ένας αχταρμάς. Για να χωριστεί ο Λίβανος και να γίνει ξεχωριστά ανεξάρτητα κράτη ώστε να μην τσακώνονται , πρέπει να γίνουν πολλές μετακινήσεις πληθυσμών.
Λογικά οι σιίτες πρέπει να πάνε στην νοτιοανατολική πλευρά , οι Σουνίτες στην βορειοανατολική πλευρά , οι Μαρωνίτες κεντροδυτικά , οι Ορθόδοξοι βορειοδυτικά και μικρότερες περιοχές να δοθούν σε Δρούζους και παπικούς.



Παλαιστίνη
Οι Άραβες της Παλαιστίνης είναι στην πλειοψηφία τους Σουνίτες ( 80 % ) . Υπάρχουν και 8 % Δρούζοι και 8 % Χριστιανοί.
Η πλειονότητα των χριστιανών ανήκει στο ορθόδοξο πατριαρχείο Ιεροσολύμων. Είναι γύρω στις 130.000 και η πλειοψηφία τους είναι Άραβες. Οι Έλληνες είναι λιγοστοί.

Συρία
Στην Συρία οι σουνίτες Άραβες είναι 61 % , οι Αλεβίτες ( σιιτική ομάδα ) είναι 11 % , οι Δρούζοι 3 % , λοιποί Σιίτες ( Δωδεκαδιστές , Επταδιστές , Εξαδιστές , άλλοι Ισμαηλίτες κ.λπ. ) 2 % , Σουνίτες Κούρδοι 10 % , άλλοι Σουνίτες ( Τούρκοι/Τουρκμένιοι , Κιρκάσιοι/Τσερκέζοι ) 3 % , Γιαζίντ ( κυρίως Κούρδοι , είναι θρησκεία μπουλουγούρι με ζωροαστρικά , παγανιστικά , ισλαμικά και χριστιανικά στοιχεία ) 1 % , Χριστιανοί Ορθόδοξοι ( Χαλκηδόνιοι/Μελχίτες/πατριαρχείο Αντιοχείας - είναι κυρίως Άραβες ) 4 % , Ουνίτες ( είναι πρώην ορθόδοξοι , νεστοριανοί και μονοφυσίτες που δέχτηκαν το πρωτείο του πάπα ) 2% , Συρο-Ιακωβίτες ή Ιακωβίτες ( δηλαδή μονοφυσίτες Άραβες ) 2 % , Αρμένιοι ( μονοφυσίτες ) 1 % και λίγοι Ασσύριοι/Χαλδαίοι/Ασσυροχαλδαίοι/Συροχαλδαίοι/Νεο-Σύριοι ( είναι νεστοριανοί και μιλούν αραμαϊκά - Ασσύριοι = Νεστοριανοί , Χαλδαίοι = Ουνίτες Νεστοριανοί ).

Τα πράγματα εδώ είναι πιο εύκολα από ότι στον Λίβανο. Στους Σιίτες και στους χριστιανούς θα δοθούν κρατίδια στα βορειοδυτικά , στους Δρούζους νότια , στους Κούρδους βόρεια , στους Γιαζίντ/Γεζίντ βορειοανατολικά , ενώ οι Σουνίτες θα κρατήσουν την πλειονότητα των συριακών εδαφών.



Αίγυπτος
Οι χριστιανοί στην Αίγυπτο είναι γύρω στο 10 %. Η πλειοψηφία τους είναι μονοφυσίτες ( Κόπτες ).
Οι ορθόδοξοι του πατριαρχείου Αλεξανδρείας είναι μόλις 40.000 και από αυτούς μόνο οι 4.000 είναι Έλληνες. Παλαιότερα οι Έλληνες στην Αίγυπτο έφταναν τις 200.000 .
Ως το 1959 οι Αιθίοπες μονοφυσίτες ( Αβησσυνοί ) υπάγονταν στους Κόπτες ( μονοφυσίτες ) της Αιγύπτου. Έπειτα δημιούργησαν δική τους Εκκλησία ( Πατριαρχείο ).
Παρακάτω διακρίνονται οι χριστιανικές περιοχές της Αιγύπτου. Νομίζω πως μπορεί να φτιαχτεί ένα χριστιανικό αυγυπτιακό κράτος στην Βόρεια Αίγυπτο.

[Λόρδος Ταντρίδης]

Λίβανος
Στον Λίβανο οι Σουνίτες είναι 27 %, οι Σιίτες 27 % , οι Μαρωνίτες ( Ουνίτες Μονοφυσίτες ) 21 % , οι Ορθόδοξοι 8 % ( πατριαρχείο Αντιοχείας , Άραβες στην συντριπτική πλειοψηφία ) , οι Ουνίτες 5 % και οι Δρούζοι 5 %. Όλοι αυτοί είναι ένας αχταρμάς. Για να χωριστεί ο Λίβανος και να γίνει ξεχωριστά ανεξάρτητα κράτη ώστε να μην τσακώνονται , πρέπει να γίνουν πολλές μετακινήσεις πληθυσμών.
Λογικά οι σιίτες πρέπει να πάνε στην νοτιοανατολική πλευρά , οι Σουνίτες στην βορειοανατολική πλευρά , οι Μαρωνίτες κεντροδυτικά , οι Ορθόδοξοι βορειοδυτικά και μικρότερες περιοχές να δοθούν σε Δρούζους και παπικούς.



Παλαιστίνη
Οι Άραβες της Παλαιστίνης είναι στην πλειοψηφία τους Σουνίτες ( 80 % ) . Υπάρχουν και 8 % Δρούζοι και 8 % Χριστιανοί.
Η πλειονότητα των χριστιανών ανήκει στο ορθόδοξο πατριαρχείο Ιεροσολύμων. Είναι γύρω στις 130.000 και η πλειοψηφία τους είναι Άραβες. Οι Έλληνες είναι λιγοστοί.

Συρία
Στην Συρία οι σουνίτες Άραβες είναι 61 % , οι Αλεβίτες ( σιιτική ομάδα ) είναι 11 % , οι Δρούζοι 3 % , λοιποί Σιίτες ( Δωδεκαδιστές , Επταδιστές , Εξαδιστές , άλλοι Ισμαηλίτες κ.λπ. ) 2 % , Σουνίτες Κούρδοι 10 % , άλλοι Σουνίτες ( Τούρκοι/Τουρκμένιοι , Κιρκάσιοι/Τσερκέζοι ) 3 % , Γιαζίντ ( κυρίως Κούρδοι , είναι θρησκεία μπουλουγούρι με ζωροαστρικά , παγανιστικά , ισλαμικά και χριστιανικά στοιχεία ) 1 % , Χριστιανοί Ορθόδοξοι ( Χαλκηδόνιοι/Μελχίτες/πατριαρχείο Αντιοχείας - είναι κυρίως Άραβες ) 4 % , Ουνίτες ( είναι πρώην ορθόδοξοι , νεστοριανοί και μονοφυσίτες που δέχτηκαν το πρωτείο του πάπα ) 2% , Συρο-Ιακωβίτες ή Ιακωβίτες ( δηλαδή μονοφυσίτες Άραβες ) 2 % , Αρμένιοι ( μονοφυσίτες ) 1 % και λίγοι Ασσύριοι/Χαλδαίοι/Ασσυροχαλδαίοι/Συροχαλδαίοι/Νεο-Σύριοι ( είναι νεστοριανοί και μιλούν αραμαϊκά - Ασσύριοι = Νεστοριανοί , Χαλδαίοι = Ουνίτες Νεστοριανοί ).

Τα πράγματα εδώ είναι πιο εύκολα από ότι στον Λίβανο. Στους Σιίτες και στους χριστιανούς θα δοθούν κρατίδια στα βορειοδυτικά , στους Δρούζους νότια , στους Κούρδους βόρεια , στους Γιαζίντ/Γεζίντ βορειοανατολικά , ενώ οι Σουνίτες θα κρατήσουν την πλειονότητα των συριακών εδαφών.



Αίγυπτος
Οι χριστιανοί στην Αίγυπτο είναι γύρω στο 10 %. Η πλειοψηφία τους είναι μονοφυσίτες ( Κόπτες ).
Οι ορθόδοξοι του πατριαρχείου Αλεξανδρείας είναι μόλις 40.000 και από αυτούς μόνο οι 4.000 είναι Έλληνες. Παλαιότερα οι Έλληνες στην Αίγυπτο έφταναν τις 200.000 .
Ως το 1959 οι Αιθίοπες μονοφυσίτες ( Αβησσυνοί ) υπάγονταν στους Κόπτες ( μονοφυσίτες ) της Αιγύπτου. Έπειτα δημιούργησαν δική τους Εκκλησία ( Πατριαρχείο ).
Παρακάτω διακρίνονται οι χριστιανικές περιοχές της Αιγύπτου. Νομίζω πως μπορεί να φτιαχτεί ένα χριστιανικό αυγυπτιακό κράτος στην Βόρεια Αίγυπτο.

Το Χριστιανικό κράτος της Αιγύπτου θα έπαιρνε την κοιλάδα του Νείλου και τον τουρισμό και θα άφηνε στους Μουσουλμάνους την έρημο και το Σουέζ .

[Ζαποτέκος]

Το Χριστιανικό κράτος της Αιγύπτου θα έπαιρνε την κοιλάδα του Νείλου και τον τουρισμό και θα άφηνε στους Μουσουλμάνους την έρημο και το Σουέζ .

Δίκαιο.

Στην πραγματικότητα εκεί που δείχνει χριστιανούς υπάρχουν αντιστοίχως και πολλοί μουσουλμάνοι. Όλοι γύρω απ' τον Νείλο μένουν. Οι χριστιανοί θα έπρεπε να συμπυκνωθούν σε μια περιοχή στα βόρεια , έκτασης όσο το 1/10 της Αιγύπτου.

[Λόρδος Ταντρίδης]

Το Χριστιανικό κράτος της Αιγύπτου θα έπαιρνε την κοιλάδα του Νείλου και τον τουρισμό και θα άφηνε στους Μουσουλμάνους την έρημο και το Σουέζ .

Δίκαιο.

Στην πραγματικότητα εκεί που δείχνει χριστιανούς υπάρχουν αντιστοίχως και πολλοί μουσουλμάνοι. Όλοι γύρω απ' τον Νείλο μένουν. Οι χριστιανοί θα έπρεπε να συμπυκνωθούν σε μια περιοχή στα βόρεια , έκτασης όσο το 1/10 της Αιγύπτου.

Αναρωτιέμαι αν πιο κερδοφόρο είναι η τουριστική περιοχή ή το Σουέζ .

[George_V]

Το Χριστιανικό κράτος της Αιγύπτου θα έπαιρνε την κοιλάδα του Νείλου και τον τουρισμό και θα άφηνε στους Μουσουλμάνους την έρημο και το Σουέζ .

Δίκαιο.

Στην πραγματικότητα εκεί που δείχνει χριστιανούς υπάρχουν αντιστοίχως και πολλοί μουσουλμάνοι. Όλοι γύρω απ' τον Νείλο μένουν. Οι χριστιανοί θα έπρεπε να συμπυκνωθούν σε μια περιοχή στα βόρεια , έκτασης όσο το 1/10 της Αιγύπτου.

Αναρωτιέμαι αν πιο κερδοφόρο είναι η τουριστική περιοχή ή το Σουέζ .

H Διωρυγα αφηνει στην Αιγυπτο χοντρικα 6 δις δολλάρια ετησιως.

Ο τουρισμος απο την αλλη αποτελει το 12% ολοκληρης της οικονομιας της Αιγύπτου.

[Ζαποτέκος]

Οι ελληνορθόδοξοι της Μέσης Ανατολής
Γιάννης Ταχόπουλος
https://ardin-rixi.gr/archives/239016

• Οἱ Σελευκίδες ἵδρυσαν ἢ ἐπανίδρυσαν πάμπολλες πόλεις στὴν εὐρύτερη περιοχή, ἀπὸ Παλαιστίνη ἕως σημερινὴ βόρεια Συρία. Ἐντύπωση κάνουν τὰ μακεδονικὰ καὶ λοιπὰ ἑλληνικὰ ὀνόματα ἄλλων ελληνιστικῶν πόλεων: Βέροια (μὲ πληθυσμὸ φερμένο ἀπὸ τὴν ὁμώνυμη μακεδονικὴ πόλη), Πέλλα, Δίων, Κύρρος, Ἡράκλεια, Ἀνθηδών, Μέγαρα, Λάρισα, Ἀπολλωνία, Φιλαδέλφεια (σημερ. Ἀμμάν) κ.λπ. Σώζονται συνολικὰ περίπου 100 ὀνόματα πόλεων μὲ ἑλληνικὰ ὀνόματα στὴν περιοχή. Ὁ Ὀρόντης, ποὺ διασχίζει τὴν Ἀντιόχεια, μετονομάστηκε ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες ἀποίκους τῆς Ἀπάμειας σὲ Ἀξιό .

• Ἐκκλησιαστικὲς σύνοδοι [ στην Συρία ] ἀναφέρονται ἤδη ἀπὸ τὸ 190. Ἡ ἐπιρροὴ τῶν ἐπισκόπων καὶ τῆς χριστιανικῆς κοινότητας ἦταν τέτοια ποὺ σὲ μία περίπτωση ζήτησαν τὴν ἀνάμειξη ἐθνικοῦ αὐτοκράτορα Αὐρηλιανοῦ προκειμένου νὰ ἐπιβληθοῦν οἱ συνοδικὲς ἀποφάσεις κατὰ τοῦ Παύλου Σαμοσατέα .

• Οἱ χριστιανικοι διωγμοὶ τῶν Διοκλητιανοῦ καὶ Μαξιμίνου Δάια ἦταν ἀρκετὰ πιὸ ἔντονοι στὴν περιοχὴ σὲ σχέση μὲ δυτικότερες περιοχὲς τῆς αὐτοκρατορίας.

• Ἡ Ἀντιόχεια ἔγινε κέντρο μιᾶς ὀνομαστῆς χριστιανικῆς ἑρμηνευτικῆς σχολῆς, ἡ ὁποία ἀντίθετα ἀπὸ τὴν ἀλεξανδρινὴ γενικὰ δὲν ἔκανε ἀλληγορικὴ ἑρμηνεία τῶν χριστιανικῶν κειμένων ἀλλὰ ἱστορικογραμματική .

• Ἡ Ἀντιόχεια στὰ μέσα τοῦ 4ου αἰ., ὅπως μαρτυρεῖ ὁ αὐτοκράτορας Ἰουλιανός, ἦταν στὴ μεγάλη της πλειονότητα χριστιανική .

• Ὁ ἐκχριστιανισμὸς δὲν ἦταν παντοῦ τὸ ἴδιο δυναμικός, ἰδίως στὴ νότια Συρία καὶ τὴ Φοινίκη (Λίβανο). Πόλεις ποὺ μεταξύ τους ἦταν πολὺ κοντινὲς μποροῦσαν νὰ εἶναι σχεδὸν ἐντελῶς χριστιανικὲς (Ἔδεσσα / Οὔρφα) καὶ σχεδὸν ἐντελῶς παγανιστικές (Κάρραι).

• Μετὰ τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους τοῦ 5ου αἰ., ἡ περιοχὴ τῆς Παλαιστίνης ἀκολούθησε περισσότερο τὴν Ὀρθοδοξία, ἐνῶ τῆς Συρίας περισσότερο τὸν Μονοφυσιτισμό.

• Τί σημαίνει ἡ ἑλληνιστικὴ-χριστιανικὴ Συρία γιὰ τὸ Βυζάντιο καταλαβαίνουμε ἐὰν σκεφτοῦμε ὅτι ἡ κυριακάτικη θεία λειτουργία εἶναι δημιούργημα τοῦ Ἰωάννη Χρυσόστομου (Ἀντιόχεια), ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος ἴσως εἶναι δημιούργημα τοῦ Ρωμανοῦ Μελωδοῦ (Ἔμεσα ἢ Δαμασκός), ποὺ ἔτσι κι ἀλλιῶς ἔχει συνθέσει γνωστοὺς ὕμνους, καὶ ἡ ὀρθόδοξη νεκρώσιμη ἀκολουθία δημιούργημα τοῦ Ἰωάννη Δαμασκηνοῦ (Δαμασκός). Ἡ Βηρυτὸς ἦταν διάσημο κέντρο νομικῶν σπουδῶν (δηλ. τῆς πρωτοβυζαντινῆς νομοθεσίας –Ἰουστινιάνειος Κώδικας– ποὺ ἀργότερα ἔγινε ἡ βάση γιὰ τὴ νομοθεσία τῆς Δ. Εὐρώπης) ὅλης τῆς πρωτοβυζαντινῆς αὐτοκρατορίας.

• Στὴν πρωτοβυζαντινὴ περίοδο, ἔχουμε δύο μαρτυρίες γιὰ τὴν ἑλληνικότητα τῆς Ἀντιόχειας. Ἡ πρώτη (363), προέρχεται ἀπὸ τὸν Ἰουλιανό, ποὺ σημειώνει τὴν ἑλληνικὴ καταγωγὴ τῶν Ἀντιοχέων τῆς ἐποχῆς του . Τὸν 438 περίπου, ἡ ἀθηναία σύζυγος τοῦ αὐτοκράτορα Θεοδόσιου Β΄, Ἀθηναΐδα – Εὐδοκία, ἀπευθυνόμενη στοὺς Ἀντιοχεῖς (μιὰ μακεδονικὴ ἀποικία), τοὺς λέει «εἶμαι περήφανη ποὺ εἶμαι τοῦ ἴδιου γένους καὶ ἔχω τὸ ἴδιο αἷμα μὲ ἐσᾶς» .

• Ἡ ἄποψη ὅτι οἱ μὴ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ ὑποστήριξαν τοὺς Ἄραβες κατὰ τὴν κατάκτηση εἶναι ἀβάσιμη, ἀφοῦ ἡ νομιμοποίηση τοῦ βυζαντινοῦ αὐτοκράτορα ἦταν δεδομένη ἀσχέτως δόγματος. Μονοφυσίτες Αἰγύπτιοι συνέχιζαν γιὰ κάποιο διάστημα μετὰ τὸ 642 νὰ χρονολογοῦν τὰ κείμενά τους βάσει τῆς ἐνθρόνισης τοῦ Βυζαντινοῦ αὐτοκράτορα, καὶ στὴ β΄ ἀραβικὴ πολιορκία τῆς Κωνσταντινούπολης (717), Αἰγύπτιοι ναῦτες (400 πλοῖα) αὐτομόλησαν στοὺς Βυζαντινοὺς μὲ συνέπεια τὴν νίκη τους. Κάτι ἀντίστοιχο θὰ ἔγινε τὸ 993 .

• Ἡ ἀραβικὴ κατάκτηση εἶχε μεταξὺ ἄλλων δύο συνέπειες. Τὸν σταδιακὸ γλωσσικὸ ἐξαραβισμὸ καὶ τὸν ἐξισλαμισμὸ τοῦ μεγαλύτερου τμήματος τοῦ πληθυσμοῦ. Τμῆμα τῶν προσκείμενων στὴν Κωνσταντινούπολη πληθυσμῶν ἐπέλεξε τὴ φυγὴ στὰ ἐλεύθερα βυζαντινὰ ἐδάφη, καὶ παράλληλα μαρτυροῦνται ἀραβικοὶ ἐποικισμοί. Τὸν 7ο καὶ 8ο αἰ., οἱ Χριστιανοὶ ἦταν ἀκόμη ἡ πλειονότητα, ἀλλὰ στὸ διάστημα μεταξὺ τοῦ 900 καὶ λίγο πρὶν τὶς Σταυροφορίες ἔγιναν μειονότητα . Ἡ ἱστορία ἀναφέρει τὴν χριστιανικὴ κοινότητα τῶν Μαρδαϊτῶν, ποὺ ζοῦσαν β. τῆς Ἀντιόχειας, καὶ οἱ ὁποῖοι ἀντὶ νὰ ἐγκαταλείψουν τὰ ἐδάφη τους καταφεύγοντας στὸ Βυζάντιο, ἔδειξαν τὴν ἀφοσίωσή τους στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ἄρχισαν τὶς ἐπιδρομὲς ἐναντίον τοῦ ἀραβικοῦ χαλιφάτου τὸν 7ο αἰώνα, ἐπὶ Κωνσταντίνου Δ΄ καὶ Ἰουστινιανοῦ Β΄. Αὐτὲς φαίνεται ὅτι ἦταν τόσο τρομακτικές (σὲ μία ἐξ αὐτῶν ἔφτασαν β. τῶν Ἱεροσολύμων), ὥστε ὁ Χαλίφης ζήτησε συνθήκη μὲ τὸν Αὐτοκράτορα. Βάσει τῶν ὅρων της, οἱ Ἄραβες ἔπρεπε νὰ πληρώνουν στὸ Βυζάντιο σημαντικότατο τμῆμα τῶν φόρων ποὺ οἱ ἴδιοι συνέλεγαν ἀπὸ τὴ Μ. Ἀνατολή. Σὲ ἀντάλλαγμα, οἱ Βυζαντινοὶ θὰ ἔπρεπε νὰ μεταφέρουν τοὺς Μαρδαΐτες σὲ βυζαντινὲς περιοχὲς μακριὰ ἀπὸ τὰ σύνορα μὲ τοὺς Ἄραβες. Ὁ Θεοφάνης, ποὺ ἀποκαλοῦσε «χάλκινο τεῖχος» τοῦ Βυζαντίου τοὺς Μαρδαΐτες, ἐπικρίνει τὴν ἀπόφαση αὐτήν: «ὧν παρασταλλέντων, πάνδεινα κακὰ πέπονθεν ἡ Ῥωμανία ὑπὸ τῶν Ἀράβων μέχρι τοῦ νῦν» (ἀπὸ τότε ποὺ μετοικίστηκαν, ἡ Ρωμανία ἔπαθε τὰ πάνδεινα ἀπὸ τοὺς Ἄραβες).

• Οἱ χριστιανικοὶ πληθυσμοὶ τῶν περιοχῶν αὐτῶν (Συρία, Λίβανος, Παλαιστίνη-Ἰσραήλ κ.ἀ.) ἦταν στὸ ἔλεος τοῦ ἑκάστοτε Χαλίφη, καὶ ἡ τύχη τους ἐξαρτιόταν ἀπὸ τὶς βυζαντινοαραβικὲς σχέσεις. Μποροῦσαν νὰ ἀπολαμβάνουν τὴν εὔνοια ἑνὸς χαλίφη, ἕως ὅτου κάποια στιγμὴ ὁ πλοῦτος καὶ ἡ κοινωνικὴ ἀναγνώριση ποὺ ἀπολάμβαναν νὰ προκαλέσει τὸ φθόνο τῶν (ἁπλῶν καὶ ἐλίτ) Μουσουλμάνων γιὰ τὴν διασάλευση τῆς θεσμισμένης ἀνισότητας, μὲ συνέπεια διώξεις ἀπὸ τὸν ἑπόμενο χαλίφη κ.ο.κ. Λαϊκὲς ἰσλαμικὲς διαδηλώσεις κατὰ Χριστιανῶν συνοδευόμενες ἀπὸ καταστροφὲς καὶ λεηλασίες, ἐξαιτίας ψευδῶν ἢ μὴ εἰδήσεων γιὰ νίκες Βυζαντινῶν ἢ Σταυροφόρων καὶ γιὰ σφαγὲς μουσουλμάνων αἰχμαλώτων, κηρύγματα φανατικῶν, μαζὶ μὲ τὴν ἐπιβολὴ μεγαλύτερου φόρου κι ἄλλες συμβολικὲς ἀλλὰ καθημερινὲς ταπεινώσεις καὶ περιορισμούς, προκαλοῦσαν μαζικοὺς ἐξισλαμισμούς . Τὰ πρῶτα σαράντα χρόνια ἀπὸ τὴν ἀραβικὴ κατάκτηση δὲν ἐπετράπη διορισμὸς νέου Πατριάρχη Ἀντιοχείας. Σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς Ὀμεϋάδες, οἱ Ἀββασίδες (750 κ.ἑ.) ἤθελαν νὰ ἐπιδεικνύουν τὴν ἰσλαμική τους εὐσέβεια, πράγμα ποὺ εἶχε συνέπειες στὴ στάση τους πρὸς τοὺς ἀλλόθρησκους . Κατὰ τὸν 8ο αἰ. ὁ Θεοφάνης σημειώνει διάφορα πογκρὸμ στὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ ἀλλοῦ, μὲ γκρέμισμα ἐκκλησιῶν (643) καὶ βίαιο ἐξισλαμισμό (718). Ὁ Ὀμὰρ Β’ ἀπαγόρευσε τὴν ἀνέγερση νέων ἐκκλησιῶν (754), ὁ Γιαζίντ (721) κατέστρεψε εἰκόνες . Χαλίφηδες ὅπως ὀ ἀλ Μανσοὺρ (754-775) καὶ ὁ ἀλ Ρασίντ (807) γκρέμιζαν ἐκκλησίες ἢ ἀπαγόρευαν τη δημόσια ἐπίδειξη τοῦ σταυροῦ, αὔξαναν τὸν κεφαλικὸ φόρο καὶ ἔλαβαν μέτρα κατὰ τῶν μοναχῶν. Ὁ φόρος αὐξήθηκε ἐπὶ Ἀββασιδῶν. Ἡ ἀντικατάσταση τῆς ἑλληνικῆς ἀπὸ τὴν ἀραβικὴ ὡς δημόσιας γλώσσας ἔγινε μεταξὺ 699-706. Ἕως καὶ τὸν 7ο αἰ., ἐπιγραφὲς καὶ στῆλες μαρτυροῦν ὅτι ἡ χρήση τῆς ἑλληνικῆς σὲ λαϊκὸ ἐπίπεδο καὶ στὴ θ. λειτουργία συνεχιζόταν. Πατριάρχες ἐξορίζονταν γιὰ συνεργασία μὲ τοὺς Βυζαντινούς (Ἀντιόχεια, 757), καὶ ὅταν ἐπισκεύασαν τὸν ναὸ τῆς Ἀναστάσεως χωρὶς ἄδεια, κατηγορήθηκαν (Ἱεροσόλυμα, Θωμᾶς Α΄) . Ἡ μεταστροφὴ Μουσουλμάνων στὸ Χριστιανισμὸ τιμωρεῖτο μὲ θάνατο. Τὰ μαρτυρολόγια κατὰ τὴ μέση βυζαντινὴ περίοδο (7ος-8ος αἰ.) κάνουν λόγο γιὰ μάρτυρες στὴ Γάζα, στὴν Ἔμεσα (Συρία), στὴν Δαμασκό, στὴν λοιπὴ Παλαιστίνη, στὴ Βαγδάτη καὶ στὸ Καλλίνικον (Raqqa, ἀν. Συρία) . Ὁ χαλίφης Al-Mutawakill (847-861) καταπίεσε ποικιλοτρόπως τοὺς Χριστιανοὺς (εἰδικὴ ἐνδυμασία, καταστροφὴ ἐκκλησιῶν ποὺ κτίστηκαν μετὰ τὴν ἀραβικὴ κατάκτηση) μὲ ἀποτέλεσμα μαζικοὺς ἐξισλαμισμούς, ἢ φυγὴ Χριστιανῶν πρὸς τὸ Βυζάντιο. Στὰ τέλη τοῦ 9ου αἰ. καὶ ἕως τὰ μέσα τοῦ 10ου, πολυάριθμες παρόμοιες περιπτώσεις μαρτυροῦνται . [Καὶ τὴν ὑποχρέωση οἱ Χριστιανοὶ νὰ τοποθετήσουν στὴν ἐξώπορτα τῆς οἰκίας τους ξύλινες ἀπεικονίσεις τοῦ Διαβόλου. ] Γενικότερα, πάντως, μπορεῖ νὰ γίνει διάκριση μεταξὺ Σουνιτῶν καὶ περισσότερο ἀνεκτικῶν Σιιτῶν .

• Παράλληλα ὡστόσο οἱ Χριστιανοὶ ἐπιλέγονταν γιὰ τὴν πλήρωση ἀνώτερων διοικητικῶν θέσεων ἐπειδὴ εἶχαν ἀνώτερη μόρφωση. Ἕνα γνωστὸ παράδειγμα ἀποτελεῖ ὁ ἅγιος Ἰωάννης Δαμασκηνός, ποὺ λέγεται ὅτι ἦταν ὑπάλληλος τοῦ Χαλίφη, ὅπως καὶ ὁ πατέρας του. Σύμφωνα μὲ ἕνα ἱστορικὸ ἀνέκδοτο, οἱ Ἄραβες (758) ἀπομάκρυναν τοὺς Χριστιανοὺς ἀπὸ τὶς ἀνώτερες διοικητικὲς θέσεις ἀλλὰ ἀκύρωσαν τὴν ἀπόφασή τους ἐπειδὴ δὲν εἶχαν κανέναν ἄλλον ἰσάξιο γιὰ νὰ τοποθετηθεῖ στὶς θέσες αὐτές . Ἐπιπλέον, οἰ Ὀρθόδοξοι μαζὶ μὲ Χριστιανοὺς τῶν μεσανατολικῶν ὁμολογιῶν (κυρίως Νεστοριανοὺς κ.ἄ.), μετέφρασαν τμῆμα τῆς ἀρχαιοελληνικῆς γραμματείας (κυρίως Ἀριστοτέλη καὶ θετικὲς ἐπιστῆμες) στὰ ἀραβικά. Ὁ Θεόδωρος Ἀβουκαρᾶς (ἐπίσκοπος Καρρῶν) καὶ ὁ Κώστας «υἱὸς Λουκᾶ» , οἱ Yahya ibn al-Bitriq καὶ Istifan ibn Basil (Στέφανος, υἱός Βασιλείου), Nazif ibn Yumn , εἶναι μερικὰ παραδείγματα. Ἡ συντριπτικὴ πλειονότητα τῶν μεταφραστῶν κατὰ τοὺς αἰῶνες ἐκείνους εἶναι Χριστιανοὶ τῆς Συρίας, γιατὶ οἱ Ἄραβες μουσουλμάνοι δὲν μάθαιναν ἑλληνικά. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο, ὁ μεσαιωνικὸς ἀραβικὸς μουσουλμανικὸς κόσμος ἦρθε σὲ ἐπαφὴ μὲ ἕνα τμῆμα τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς σκέψης . Ὅσο οἱ βυζαντινοὶ αὐτοκράτορες ἀσπάζονταν τὴν εἰκονομαχία, εἰκονόφιλοι μοναχοὶ κατέφευγαν στὴν Παλαιστίνη . Οἱ βυζαντινοὶ πληθυσμοὶ στὴ Μ. Ἀνατολὴ δὲν ὑποστήριξαν τὴν εἰκονομαχία, παρὰ τὴν ἄποψη ὅτι αὐτὴ ἔχει μεσανατολικὸ πολιτισμικὸ ὑπόβαθρο. Τὰ γραπτὰ τοῦ Δαμασκηνοῦ χρησιμοποιήθηκαν στὸ Βυζάντιο γιὰ τὴν ὁριστικὴ καταδίκη τῆς Εἰκονομαχίας. Κατὰ τοὺς 7ο-8ο αἰ., οἱ πληθυσμοὶ αὐτοὶ ἀποτελοῦν ἕνα πολιτισμικὸ συνεχὲς μὲ τοὺς ἐλεύθερους βυζαντινοὺς πληθυσμούς . Παρὰ τοὺς ἀραβοβυζαντινοὺς πολέμους, ὑπῆρχαν πολιτισμικὲς ἀνταλλαγές καὶ ἡ αἴσθηση ὅτι Βυζάντιο καὶ Ἄραβες ἀποτελοῦν τὶς σημαντικότερες καὶ πιὸ πολιτισμένες δυνάμεις παγκοσμίως. Οἱ Ἄραβες θεωροῦσαν τοὺς Βυζαντινοὺς ὡς τοὺς πλέον πολιτισμένους ξένους, οἱ Βυζαντινοὶ θεωροῦσαν τοὺς Ἄραβες ἀνώτερους τῶν Φράγκων· κι ὅτι δύο «κυριότητες» («τῶν Σαρακηνῶν καὶ τῶν Ρωμαίων») λάμπουν ὡς φωστῆρες σὲ ὅλη τὴ γῆ· ἐπίσης ὑπερασπίστηκαν τὸ ἰσλαμικὸ τέμενος στὴν Κ/πολη ἀπὸ ἐπιθέσεις Δυτικῶν τὸ 1203 .

• Ἡ ἄποψη ὁρισμένων ἐρευνητῶν ὅτι λόγος τῶν μεταφράσεων ἦταν τὸ ἀραβοϊσλαμικὸ ἐνδιαφέρον χωρὶς νὰ προϋφίσταται χριστιανικὸ ἐνδιαφέρον τῶν γλωσσικὰ ἐξαραβιζόμενων Χριστιανῶν δὲν ἐξηγεῖ τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν μεταφράστηκαν στὰ Ἀραβικὰ ἀρχαιοελληνικοὶ λόγοι, ρητορικὰ κείμενα, ποίηση, τραγωδία, ἱστορία, μυθολογία κ.λπ. ), δηλαδὴ ὁ πυρήνας τῆς ἀρχαίας σκέψης καὶ κοσμοαντίληψης, ἐνῶ ἀντιθέτως οἱ Χριστιανοὶ Βυζαντινοὶ ἀντέγραφαν τὴν μυθολογία. Ὁ Ὅμηρος δὲν ἐθεωρεῖτο πραγματικὸς ποιητὴς μὲ τὴν αὐστηρὴ ἔννοια τοῦ ὅρου (Al-Farabi), καὶ μόνο οἱ Ἄραβες ξέρουν ἀπὸ ποίηση (Al-Gahiz). Ἡ Ἰλιάδα μεταφράστηκε στὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰ. ἀπὸ ἕναν Μαρωνίτη.

• Ἡ περίοδος ἀπὸ τὸν 9ο ὣς τὸν 11ο αἰ. χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴν ἐξαφάνιση τῆς ἑλληνικῆς, καὶ τὴν παρακμὴ τοῦ μοναχισμοῦ. Ἡ πολιτικὴ ἀστάθεια τοῦ χαλιφάτου (ἐμφύλιοι κι ἐπιδρομὲς φυλῶν τῆς ἐρήμου σὲ βάρος χριστιανικῶν ἀγροτικῶν πληθυσμῶν) ἐπέτεινε τὴν παρακμή. Οἱ πόλεις «ἀραβοποιοῦνται» μὲ τὴν διαβίωση τῶν θρησκευτικῶν κοινοτήτων σὲ χωριστές (συχνά, μὲ ἐσωτερικὰ τείχη) συνοικίες . Τὸ 966 ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Ἰωάννης κάηκε ζωντανὸς ἐπειδὴ κατηγορήθηκε ὅτι συνωμότησε μὲ τὸν βυζαντινὸ αὐτοκράτορα, καὶ ὁ ναὸς τῆς Ἀναστάσεως πυρπολήθηκε. Τὸ 967 ὁ Πατριάρχης Ἀντιοχείας ἐκτελέστηκε γιὰ παρόμοιες κατηγορίες . Ἀπὸ τὴν ἄλλη, οἱ κατακτήσεις τῶν Νικηφόρου Φωκᾶ (963-969) Ἰωάννη Τσιμισκῆ (969-976) καὶ Ρωμανοῦ Γ’ στὴ βόρεια καὶ βορειοανατολικὴ Συρία, ἕως τὴ Ναζαρὲτ καὶ τὴν Καισάρεια (σημ. βόρειο Ἰσραήλ), ἦταν μιὰ ἀνάσα ἐλευθερίας γιὰ τοὺς ὀρθόδοξους βυζαντινοὺς καὶ φιλοβυζαντινοὺς πληθυσμοὺς τῶν περιοχῶν αὐτῶν. Ὁ Νικηφόρος Φωκᾶς στὴ συνθήκη εἰρήνης μὲ τὸν τοπικὸ Ἄραβα ἀρχηγό, ἐπέβαλε τὸν ὅρο γιὰ θρησκευτικὴ ἐλευθερία καὶ ἀλλαγὴ θρησκείας χωρὶς τιμωρία, ἀντίθετα ἀπὸ ὅ,τι ἴσχυε στὸ Χαλιφάτο. Κάθε νίκη τοῦ Φωκᾶ βέβαια (ὅπως π.χ. στὴν Κρήτη) ὁδηγοῦσε σὲ ἀντιχριστιανικὰ πογκρὸμ στὶς ἀραβικὲς περιοχές . Οἱ ἀραβόφωνοι Ὀρθόδοξοι, ποὺ βοήθησαν τοὺς Βυζαντινοὺς π.χ. στὴν ἀπελευθέρωση τῆς Ἀντιόχειας, ἔπαιξαν σημαντικὸ ρόλο στὰ πράγματα τῆς ἐκ νέου βυζαντινῆς περιοχῆς, ὡστόσο ὁ γλωσσικὸς ἐξαραβισμὸς δὲν ἀναστράφηκε , καὶ πάμπολλα ἑλληνικὰ θεολογικὰ ἔργα μεταφράστηκαν στὴν ἀραβική. Σημαντικὸ τμῆμα τῶν κατακτήσεων αὐτῶν στὴ Συρία διατηρήθηκε ἕως τὸ 1084 καὶ τὴν τουρκικὴ κατάκτηση τῆς Ἀντιόχειας . Οἱ Σελτζοῦκοι προώθησαν τὸν ἐξισλαμισμὸ καὶ τὴν ἀντικατάσταση τῆς ἀραμαϊκῆς ἀπὸ τὴν ἀραβική . Οἱ Φατιμίδες τῆς Αἰγύπτου (969-1171), ποὺ κατεῖχαν καὶ τὴν Παλαιστίνη καὶ τὴ μισὴ Συρία, ὣς τὸ 1002 ἔδειξαν σχετικὴ εὔνοια πρὸς τοὺς Ὀρθόδοξους. Κατόπιν, ὁ al-Hakim ἀπαγόρευσε τὶς σημαντικότερες χριστιανικὲς ἑορτὲς καὶ τὸ 1009 κατέστρεψε τὸν ναὸ τῆς Ἀναστάσεως στὰ Ἱεροσόλυμα, ποὺ ξανακτίστηκε μόλις τὸ 1042. Ἐπίσης κατέστρεψε χιλιάδες ναούς, ἐπέβαλε ἐνδυματολογικοὺς ταπεινωτικοὺς περιορισμοὺς κ.λπ., ποὺ εἶχαν ὡς συνέπεια μαζικοὺς ἐξισλαμισμούς . Οἱ διάδοχοί του ὡστόσο ἀκύρωσαν τὰ μέτρα του .

• Ἡ ἐμφάνιση τῶν Σταυροφόρων στὴν Ἀνατολικὴ Μεσόγειο (1098 κ.ἑ.) εἶχε ἀρνητικὰ ἀποτελέσματα γιὰ τοὺς ὀρθόδοξους πληθυσμούς. Οἱ Σταυροφόροι τοὺς ἀντιμετώπιζαν ὡς σχισματικοὺς καὶ φιλοβυζαντινούς, καὶ τοὺς ἀφαίρεσαν τὰ Πατριαρχεῖα τῆς Ἀντιόχειας καὶ τῶν Ἱεροσολύμων. Στὴν 5η καὶ 7η Σταυροφορία, σφαγίαζαν ἀδιακρίτως χριστιανοὺς καὶ μουσουλμάνους Αἰγυπτίους. Οἱ Ὀρθόδοξοι τῶν Ἱεροσολύμων καλωσόρισαν τὸν Σαλαντίν . Ὡστόσο, ἡ ἀντίδραση τοῦ Ἰσλὰμ ἦταν γενικὰ ἐχθρικὴ ὄχι μόνο πρὸς τοὺς Σταυροφόρους ἀλλὰ καὶ πρὸς τοὺς γηγενεῖς Χριστιανούς. Μετὰ τὴν ἀραβικὴ ἐπανακατάληψη τῶν Ἁγίων Τόπων, δὲν ἐπανῆλθε ἀπὸ τοὺς Ἄραβες τὸ ἕως τὸ 1099 καθεστὼς τῆς ἀποκλειστικὰ ὀρθόδοξης κυριαρχίας στὶς ἐκκλησίες .

• Ἡ ἐπέλαση τῶν Μογγόλων στὴ Μ. Ἀνατολή (1258, ἡ ἅλωση τῆς Βαγδάτης), ἀρχικὰ ἔγινε σὲ βάρος τοῦ Ἰσλάμ. Μετὰ τὴν ἥττα τῶν ἕως τότε φιλοχριστιανῶν Μογγόλων τὸ 1260 στὴν Παλαιστίνη, οἱ Μαμελοῦκοι τῆς Αἰγύπτου προχώρησαν σὲ ἀντίποινα κατὰ τοῦ χριστιανικοῦ πληθυσμοῦ τῆς Δαμασκοῦ . Τὸ 1268, οἱ ἴδιοι ξεθεμελίωσαν τὴν Ἀντιόχεια σφαγιάζοντας τὸ χριστιανικὸ πληθυσμό της. Ἔκτοτε, ὁ πατριάρχης της ἐπέλεξε ὡς ἕδρα τὴ Δαμασκό . Στὸ τέλος τοῦ 13ου αἰ. οἱ Μογγόλοι ἐξισλαμίστηκαν προχωρώντας σὲ διώξεις κατὰ τῶν χριστιανικῶν πληθυσμῶν . Τότε, εἰδικὰ στὸ Ἰρὰκ πολυάριθμοι Χριστιανοὶ ἐξισλαμίστηκαν . Ἡ Συρία καὶ ἡ Παλαιστίνη παρέμειναν αἰγυπτιακὲς ἕως τὶς ὀθωμανικὲς κατακτήσεις τοῦ 1516. Στὴν Αἴγυπτο τῶν Μαμελούκων κατὰ τὸν 14ο αἰ. ἔλαβαν χώρα μαζικοὶ ἐξισλαμισμοί, παράλληλα μὲ πολλὲς κι ἔντονες ἀντιχριστιανικές διώξεις, μὲ τελικὸ ἀποτέλεσμα τὴ μετατροπὴ τῶν Κοπτῶν σὲ μικρὴ μειονότητα . Στὶς ἀρχὲς τῆς ὀθωμανικῆς περιόδου, οἱ Ἑλληνορθόδοξοι ἦταν 1.000. Τότε ἔδρασαν μουσουλμάνοι διανοητὲς ποὺ υἱοθέτησαν τὴν ἄποψη τοῦ Al-Tabari ὅτι οἱ Χριστιανοὶ πρέπει νὰ ἀπελαθοῦν ἀπὸ περιοχὲς τὶς ὁποῖες ἐλέγχει τὸ Ἰσλάμ.

• Ἂν καὶ τὸν 14ο ὁ παλαιστινιακὸς μοναχισμὸς ἦταν πολυεθνικός, τὸν τόνο ἔδινε τὸ ἑλληνικὸ στοιχεῖο· οἱ Πατριάρχες τῆς Ἱερουσαλὴμ παύονταν καὶ διορίζονταν συχνὰ ἀπὸ τὸ Βυζάντιο. Ἀκόμη καὶ οἱ ἀραβόφωνοι Πατριάρχες ἦταν ἐμποτισμένοι μὲ τὴ βυζαντινὴ κουλτούρα. Οἱ τρομερὲς καταστροφὲς τριῶν αἰώνων (12ος-14ος) εἶχαν ὡς παρεπόμενο νὰ αὐξηθεῖ ξανὰ ἡ ἐπιρροὴ τοῦ Βυζαντίου στὰ τρία μεσανατολικὰ πατριαρχεῖα. Ὅταν οἱ Ὀθωμανοὶ κατέκτησαν τὴν περιοχὴ (1516) ἡ Συρία ἀριθμοῦσε 1 ἑκατομμύριο κατοίκους, ἐνῶ οἱ ἐκτιμήσεις γιὰ τῆν ρωμαϊκὴ καὶ ὕστερη βυζαντινὴ περίοδο εἶναι 6 καὶ 3 ἑκατομμύρια, ἀντίστοιχα .
  

• Μετὰ τὶς διακρατικὲς συμφωνίες (διομολογήσεις) τὸν 16ο αἰ., τῶν Δυτικῶν μὲ τοὺς Ὀθωμανούς, ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία προσπάθησε νὰ προσηλυτίσει Χριστιανοὺς τῆς περιοχῆς. Πέρα ἀπὸ τοὺς Μαρωνίτες, προσπάθησε νὰ ἐκμεταλλευτεῖ ἐσωτερικὲς διαμάχες μεταξὺ τῶν Ὀρθόδοξων, ὅπως τὴ δεκαετία τοῦ 1580 μὲ ἀφορμὴ ἀντιζηλίες γιὰ τὴ θέση τοῦ Πατριάρχη Ἀντιοχείας. Οἱ παραπάνω προσπάθειες συνεχίστηκαν καὶ τὸν 17ο αἰ., μὲ αἰχμὴ τοῦ δόρατος τὴν παροχὴ ποιοτικῆς ἐκπαίδευσης, καὶ στόχευαν τὴν ἐλὶτ τῶν Ὀρθόδοξων τῆς Συρίας καὶ τῆς Παλαιστίνης. Ἦταν δὲ ἀρκετὰ πετυχημένες, ἀκόμη καὶ μεταξὺ ὀρθόδοξων ἐπισκόπων. Πατριάρχες ὑποστήριζαν τοὺς Λατίνους μισσιονάριους ἐπιτρέποντάς τους νὰ κηρύττουν σὲ ντόπιους Χριστιανούς. Ἡ ἐπιρροὴ τῆς Ρώμης ἐπίσης ὑλοποιεῖτο μὲ τὴ διάθεση ἔντυπων χριστιανικῶν βιβλίων πρὸς τοὺς χριστιανικοὺς πληθυσμούς . Σὲ μία γιγαντιαία ἀναμέτρηση Ρωμαιοκαθολικισμοῦ καὶ Ὀρθοδοξίας στὴ Συρία-Λίβανο, μὲ παρεμβάσεις Δυτικῶν δυνάμεων, μισσιονάριων κ.ἄ., ποὺ κράτησε ἕνα μὲ ἑνάμιση αἰ., κι ἔληξε τὸ 1837 μὲ τὴν σουλτανικὴ ἀναγνώριση τῶν Μελκιτῶν Οὐνιτῶν, ἡ τοπικὴ Ὀρθοδοξία ἔχασε τὸ ἕνα τρίτο τῶν μελῶν της. Εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι ἐνῶ οἱ Οὐνίτες Ἀραβόφωνοι ἀρχικὰ αὐτοαποκαλοῦνταν Rum (ἔτσι ἀποκαλοῦσαν καὶ τοὺς Ὀρθόδοξους συντοπίτες τους), σύντομα υἱοθέτησαν τὸ «Μελκίτης» ἐγκαταλείποντας τὸ Rum .Τὸ «Μελκίτης» ἦταν ὄχι αὐτοπροσδιορισμός, ἀλλὰ ὄνομα ποὺ ἀρχικὰ οἱ ἑτερόδοξοι Χριστιανοὶ ἔδωσαν στοὺς ἑλληνορθόδοξους πληθυσμοὺς μετὰ τὴν ἀραβικὴ κατάκτηση, γιὰ νὰ δειχθεῖ ὅτι συντάσσονταν μὲ τὸν βυζαντινὸ αὐτοκράτορα .

• Ὅπως καὶ στὸν Ἑλλαδικὸ χῶρο, ἡ ὀθωμανικὴ παρουσία στὴ Μ. Ἀνατολὴ σήμαινε ἔντονο διαχωρισμὸ καὶ κλείσιμο τῶν «μιλὲτ» στὸν ἑαυτό τους: οἱ «Ἄλλοι» ἁπλὰ δὲν ὑπάρχουν . Οἱ Ὀθωμανοί, ὅπως καὶ στὸν ἑλλαδικὸ χῶρο, πέρα ἀπὸ τὴ σκληρὴ φορολογία ποὺ ἐπέβαλαν, ἀπαιτοῦσαν τεράστια ποσὰ γιὰ τὴν ἀναγνώριση νέων πατριαρχῶν καὶ ἐπισκόπων . Ἀμέτρητα ποσὰ δίνονταν ἐτησίως σὲ πασάδες, μουλάδες, μουσελίμηδες, τὸ προσωπικό τους, ἐπιφανεῖς Μουσουλμάνους γιὰ νὰ μὴν πειραχτεῖ τὸ Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων ἢ γιὰ ἐπισκέψεις τῶν παραπάνω στὴν πόλη . Ἐπενέβαιναν στὶς διαμάχες γιὰ τὴν πλήρωση τῆς πατριαρχικῆς θέσης, φυλακίζοντας ἢ διώκοντας τὸν ἕνα ἀπὸ τοὺς ἑκάστοτε ἀντίζηλους. Κάποιες φορὲς ἐνέδιδαν στὶς ἀπαιτήσεις π.χ. τῶν Γάλλων ὑπὲρ τῆς ἐκλογῆς Πατριαρχῶν ποὺ ἦταν ἐξαιρετικὰ φιλοκαθολικοί. Ἀντίστοιχη ἐπιρροὴ προσπαθοῦσαν νὰ ἀποκτήσουν οἱ Ἰησουίτες ὑποστηρίζοντας τὸν ἕνα ἢ τὸν ἄλλο ὑποψήφιο . Μετὰ ἀπὸ ρωσοτουρκικοὺς πολέμους, οἱ Ὀθωμανοὶ σφάγιαζαν Χριστιανοὺς τῆς περιοχῆς (π.χ. τὸ 1774). Κατὰ τὴν παρουσία τῶν Γάλλων στὴν Μ. Ἀνατολή, Χριστιανοὶ κρατήθηκαν ὅμηροι καὶ βιαιότητες ἔλαβαν χώρα σὲ βάρος τους . Παρ’ ὅλο ποὺ οἱ κατεδαφίσεις ναῶν ἦταν σπάνιο φαινόμενο, ἡ ὀθωμανικὴ τήρηση ἰσλαμικῶν κανονισμῶν γιὰ τὴν διόρθωση ἑτοιμόρροπων ἐκκλησιῶν ὁδηγοῦσε ὣς καὶ Πατριάρχες Ἱεροσολύμων καὶ Ἀντιοχείας (Γερμανός, Σίλβεστρος) στὴ φυλακή . Μὲ ἀλλεπάλληλα φιρμάνια σχετικὰ μὲ τὴν κατοχὴ τῶν ἁγίων τόπων στὰ Ἱεροσόλυμα, ἀπέκτησαν μιὰ ἀκόμη ἀστείρευτη πηγὴ πλουτισμοῦ .

• Οἱ Χριστιανοὶ τῆς Βηθλεὲμ γιὰ νὰ ἐπιβιώσουν, ὁπλοφοροῦσαν· ἡ ἀδυναμία τῶν ἀρχῶν, ἡ ἀπο-αστικοποίηση καὶ ἡ κυριαρχία τῶν Βεδουίνων λίγα χιλιόμετρα ἔξω ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα σήμαινε π.χ. ὅτι μόνη διέξοδος ἐπιβίωσης σὲ διάφορες περιοχὲς π.χ. Ὑπεριορδανία κ.ἀ. ἦταν ὁ «ἐκβαρβαρισμός», ἡ ἐπιστροφὴ σὲ φυλετικὲς μορφὲς ὀργάνωσης: Τότε μόνο ἡ Σαρία ἔπαυε νὰ ἰσχύει. Εἰδάλλως, ἀναζητεῖτο ἡ προστασία κάποιου ἰσχυροῦ Μουσουλμάνου. Γιὰ ἀσφάλεια, οἱ Χριστιανοὶ προτιμοῦσαν νὰ ζοῦν σὲ ἀποκλειστικὰ χριστιανικὰ χωριά. Οἱ μονὲς τῶν Ἱεροσολύμων ὑπέφεραν ἀπὸ τὶς αὐθαίρετες ἀπαιτήσεις γειτονικῶν Βεδουίνων, μουσουλμανικῶν χωριῶν, κάποτε καὶ Ὀθωμανῶν, ποὺ ὄχι σπάνια τὶς κατέστρεφαν καὶ σκότωναν τοὺς μοναχούς τους· κάποιες φορές, τὰ μοναστήρια ἐγκαταλείπονταν προσωρινά. Κάποια ἰσλαμικὰ χωριὰ ὡστόσο εἶχαν καλὲς διαθέσεις· κάποιοι μουσουλμάνοι (κυρίως Σιίτες) καὶ Ἀλεβίτες προσκυνητὲς πήγαιναν σὲ μονὲς τοῦ σημ. Λιβάνου ὅπου ὑπῆρχαν λείψανα ἁγίων. Κάποιοι Μουσουλμάνοι μουφτῆδες καὶ σεΐχηδες ἔδιναν λεφτὰ γιὰ τὴ συντήρηση μοναστηριακῶν ἐκκλησιῶν, ὅπως στὴ Συρία, διάφοροι (Δροῦζοι κ.ἄ.) δροῦσαν ὡς προσωρινοὶ προστάτες κ.ο.κ. Στὸ σημερινὸ β. παραλιακὸ Λίβανο, μοναστήρια ἀντιμετώπιζαν οὐνιτικὲς προκλήσεις. . Ἡ ὀθωμανικὴ ἐδαφικὴ ἑνοποίηση τῆς Κωνσταντινούπολης μὲ τὴ Μ. Ἀνατολὴ εἶχε ἐπίσης ὡς ἀποτέλεσμα τὴν ἐπέκταση τοῦ ἁγιολογίου τῆς πρώτης στὴν Ἀντιόχεια, ἀλλὰ καὶ τὴν δυνατότητα της νὰ καθορίζει ποιὸς θὰ ἐκλεγόταν πατριάρχης στὴ δεύτερη. Αὐτὸ ὁδηγοῦσε σὲ σχίσματα φιλοκαθολικῶν καὶ ἀντικαθολικῶν Πατριαρχῶν .

• Ἀξιοσημείωτα γεγονότα τοῦ 19ου αἰ. ἦταν ἡ ἀπόπειρα γιὰ ἐπέκταση τῆς ἐπανάστασης τοῦ 1821 στὶς κατοικούμενες ἀπὸ Ρωμιοὺς περιοχὲς στὴ Βηρυτὸ τὸ 1826, ἀπὸ 1.000-1.500 ἔνοπλους Ἕλληνες (15-18 πλοῖα). Τὸ ἐγχείρημα πολὺ σύντομα ἀπέτυχε. Πάντως, εἶχε ἀντίκτυπο σὲ βάρος τῶν Ὀρθόδοξων τῆς Βηρυτοῦ, καὶ τῆς Συρίας κατὰ τῶν ὁποίων παρὰ λίγο νὰ διαταχθεῖ ἐπίσημα γενικὸ πογκρόμ· οἱ Ὀρθόδοξοι τοῦ Λιβάνου ὑπέστησαν πολλὰ καὶ διάφορα, ὅπως καὶ τὸ Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων .Οἱ μαρτυρίες γιὰ τὰ γεγονότα στὴ Βηρυτὸ καὶ τὸ διωγμὸ τῶν χριστιανῶν κατοίκων της προέρχονται ἀπὸ ἀναφορὰ προξένου τῆς ἐποχῆς ἡ ὁποία δημοσιεύθηκε πρόσφατα, ( βλ. T. Prousis, Bedlam in Beirut: A British Perspective in 1826, Chronos 15 (2007) 99-101. ) Ἀξιοσημείωτο εἶναι ὅτι οἱ ἐπαναστάτες ἀπευθύνθηκαν καὶ στοὺς Δρούζους γιὰ συνεργασία.

• Τὸ 1860, ἡ διαμάχη Μαρωνιτῶν-Δρούζων στὸ Λίβανο ὀδήγησε σὲ καταστροφὴ τῆς χριστιανικῆς συνοικίας τῆς Δαμασκοῦ, στὴν ὁποία ζοῦσαν πολλοὶ Ὀρθόδοξοι . Ἀκόμη ἔνα πογκρὸμ εἶχε λάβει χώρα τὸ 1850 στὸ Χαλέπι. Λιγότερο γνωστὲς σφαγὲς Χριστιανῶν στὸν 20ὸ αἰ. εἶναι ἐκεῖνες στὴ Βαγδάτη (1933) καὶ στὴ Μαδιβά (1955).Τὸν 19ο αἰ., παρατηρεῖται ἡ μετατροπὴ τῶν χριστιανικῶν κοινοτήτων σὲ πελάτες των Μεγάλων Δυνάμεων .

• Μετὰ τὶς ὀθωμανικὲς μεταρρυθμίσεις (1839, 1856, 1876) καὶ τὴν ἐμπορικὴ «διεθνοποίηση» τῆς περιοχῆς, παρατηρεῖται καὶ ἡ ἔξοδος δεκάδων ἢ καὶ ἑκατοντάδων χιλιάδων Σύριων, κυρίως Χριστιανῶν, στὴν Ἀμερική. Ἐπίσης προωθήθηκε ἡ ἀραβοποίηση τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας . Τὸν 20ο αἰ. ἡ ἐκκοσμίκευση ὁδήγησε στὴν ἀραβοποίηση ἢ τὴν προσπάθεια συνειδησιακῆς ἀραβοποίησης τῶν Ροὺμ καὶ τῶν λοιπῶν Χριστιανῶν, καὶ ὡς λύση στὸ πρόβλημα τῆς συμβίωσης μὲ τὴν ἰσλαμικὴ πλειονότητα .

• Ὁ «ἀφελληνισμὸς» τῶν ἑλληνορθόδοξων τῆς περιοχῆς ἦταν συνέπεια πολλῶν παραγόντων, ἀπὸ τοὺς ὁποίους οἱ κυριότεροι ἦταν ἐξωγενεῖς (π.χ. οἱ Καθολικοὶ προσηλυτιστὲς καὶ ἡ τσαρικὴ Ρωσία, μὲ τὴν παρόμοια μὲ τὴν βουλγαρικὴ Ἐξαρχία παρέμβασή της ὑπὲρ τῆς ἀντικατάστασης τῶν ἑλλήνων ἱεραρχῶν ), μὲ τὸ Ἑλληνικὸ Κράτος νὰ λάμπει διὰ τῆς ἀπουσίας του καὶ με τὴν ἀδιαφορία του γιὰ ἕναν πολιτισμικὰ συγγενικὸ λαό.
  Οἱ Ἕλληνες ἱεράρχες καὶ Ἁγιοταφίτες τῆς Ἱερουσαλὴμ δὲν διακατέχονταν ἀπὸ ἐθνοτικὸ σωβινισμό, ἀλλὰ ἀποδέχονταν πρόθυμα ὅποιον, ἀνεξαρτήτως καταγωγῆς, ἀφομοιωνόταν στὴν ἑλληνικὴ (ἀρχαία-βυζαντινή) κουλτούρα. Ἐπίσης ἐπὶ Τουρκοκρατίας μετέφραζαν λειτουργικὰ κείμενα στὰ ἀραβικὰ γιὰ τὶς ἀνάγκες τοῦ ποίμνιού τους. Ἄραβες γίνονταν δεκτοὶ ὡς ἐπίσκοποι, ἢ καὶ ἀρχιεπίσκοποι Κύπρου. Ἡ «ἑλληνοποίηση» τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας ἦταν φαινόμενο ἤδη προοθωμανικό. Ὁ μύθος τῆς ἀπόλυτης ἑλληνικῆς κυριαρχίας δημιουργήθηκε ἀπὸ Ρωμαιοκαθολικοὺς καὶ ὑιοθετήθηκε ἀπὸ Παναραβιστές. Οἱ «Ἄραβες Ὀρθόδοξοι», γράφει ὁ Panchenko (κεφ. 6) ταυτίζονταν συνειδητὰ μὲ τὴ βυζαντινὴ παράδοση, ταυτίζονταν μὲ τοὺς Ἕλληνες ἔναντι ἄλλων ὀρθόδοξων λαῶν· παρὰ τὰ λαϊκιστικὰ τετριμμένα περὶ Φαναριωτισμοῦ, οἱ Ἕλληνες Πατριάρχες Ἀντιοχείας δὲν ἀγνοοῦσαν τὰ συμφέροντα τοῦ ποιμνίου τους. Μπορεῖ ἡ ἔνταξη τῶν ἀραβόφωνων Ρωμιῶν στὸ ὀθωμανικὸ «μιλὲτ τῶν Ροὺμ» νὰ ἔγινε μόλις τὸν 16ο αἰ., ἀλλὰ οἱ πληθυσμοὶ αἰῶνες πρὶν τὸν 16ο, αὐτοαποκαλοῦνταν ὅπως (καὶ μόνον) οἱ Ἕλληνες: Ρωμιοί. Ἔτσι, ἡ ἐναντίωση στὴν ἄποψη γιὰ τὸν ἑλληνορθόδοξο (κι ὄχι ἀπαραίτητα νεοελληνικό, ἀλλὰ σίγουρα βυζαντινό) χαρακτήρα τῶν ἀραβόφωνων Ροὺμ ὡς «ἐθνικιστικῆς» ἢ πρόσφατης, ἑλλαδικῆς, «ἐπινόησης» (λὲς κι αὐτοαποκαλοῦνταν «Ρωμιοὶ» οἱ Σέρβοι ἢ οἱ Βούλγαροι) εἶναι τελείως ἀβάσιμη, καὶ «ἐπινόηση» ἡ ἴδια. Ἡ κύρια διαφορὰ μεταξὺ τῶν Ἑλλήνων καὶ τῶν «μὴ Μουσουλμάνων» τῆς Μ. Ἀνατολῆς ἦταν ὅτι οἱ δεύτεροι δὲν μποροῦσαν νὰ διανοηθοῦν τὴν ἀνεξαρτησία τους ἀπὸ τοὺς Μουσουλμάνους.

• Διάφοροι Χριστιανοὶ κυρίως τῆς Συρίας ὑποστήριξαν ἀπὸ τὰ τέλη τοῦ 19ου αἰ. τὴν ἀραβικὴ ἰδέα. Τὴν ἴδια ἐποχή, οἱ ἄραβες Μουσουλμάνοι «ἀραβιστὲς» εἶχαν κατὰ νοῦ τὴν ἀναγέννηση τοῦ Ἰσλὰμ κι ὄχι κοσμικὸ ἀραβικὸ κράτος ποὺ θὰ ἐξίσωνε τοὺς μεσανατολίτες Χριστιανοὺς μὲ τὴν ἰσλαμικὴ πλειονότητα. Ἀπὸ τοὺς πρώτους Ἄραβες Μουσουλμάνους ἐθνικιστὲς ποὺ θεώρησαν ἰσότιμα «Ἄραβες» τοὺς μεσανατολίτες Χριστιανούς, ὁ al-Husri (1880 – 1968) ὡς ἀπόδειξη τῆς ἀραβικότητάς τους ἔδινε «τὸν ἀγώνα τους κατὰ τοῦ ἑλληνικοῦ ἐλέγχου ἐπὶ τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας».

• Κατὰ τὸν 20ὸ καὶ τὶς ἀρχὲς τοῦ 21ου αἰ., οἱ χριστιανικοὶ πληθυσμοί, πέρα ἀπὸ τὶς ὀθωμανικὲς γενοκτονίες Ἀρμένιων καὶ Ἀσσύριων, καὶ τὶς πρόσφατες διώξεις, ἐλαττώθηκαν. Οἱ ἐκτιμήσεις ποικίλλουν, ἀλλὰ γεγονὸς εἶναι ἡ μεγάλη μείωση. Τὸ 1917 οἱ Χριστιανοὶ ἦταν τὸ 20% τῆς Μ. Ἀνατολῆς, τὸ 2017 λιγότερο τοῦ 3-4% . Οἱ ἑλληνορθόδοξοι τοῦ Λιβάνου ἀποτελοῦν (2012) τὸ 8% τοῦ πληθυσμοῦ (ἀπὸ 12,5% τὸ 1932) . Ἡ δυναμικότητά τους φάνηκε στὶς κινητοποιήσεις ὁρισμένων ἐξ αυτῶν κατὰ τῆς τουρκικῆς προπαγανδιστικῆς ταινίας «Φετὶχ 1453» τὴν προηγούμενη δεκαετία. Οἱ Χριστιανοὶ τοῦ Λιβάνου ἀπὸ 57,5% (1932) σήμερα εἶναι 32,4% (2019) . Στὴ δεκαετία τοῦ 1920 στὴ Συρία ἦταν τὸ 1/3, τὸν 17ο αἰ. 25%, σήμερα τὸ 10% ἢ λιγότερο . Στὴν Παλαιστίνη τοῦ 16ου αἰ. οἱ Χριστιανοὶ ἦταν 13-14%. Στὴν Βρετανικὴ Παλαιστίνη τοῦ 1920 οἱ Χριστιανοὶ / Ὀρθόδοξοι ἦταν τὸ 9,64% / 4,40% τοῦ πληθυσμοῦ, ἐνῶ τὸ 2019 οἱ Χριστιανοὶ στὴν ἴδια περιοχὴ περίπου 1,67% . Στὴ Γάζα τοῦ 16ου αἰ., οἱ Ὀρθόδοξοι ἦταν τὸ 25% .