Το νήμα σκόπιμα εστιάζει στον χριστιανισμό ως κινητήρια δύναμη αυτών των εγκλημάτων. Στην πραγματικότητα, αυτό που έγινε ήταν κάτι πιο περίπλοκο και αφορά τη σκοτεινή πλευρά του εκσυγχρονισμού και εκδυτικισμού ως σημείου συνάντησης:
- της επιδίωξης του υλικού συμφέροντος και της ομογενοποίησης της εσωτερικής αγοράς με κάθε τρόπο,
- της αυτάρεσκης θρησκευτικής ή και πολιτικής ιδεοληψίας που, επειδή θεωρεί ότι ενσαρκώνει την ηθική και την πρόοδο, φτάνει να λειτουργεί χωρίς καμία ηθική αναστολή και χωρίς καμία σκέψη για την πρόοδο των υποκειμένων,
- του ορθολογικού και ανιστορικού πατερναλισμου της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, ως εργαλείου των παραπάνω τάσεων, με πλήρη περιφρόνηση των επιμέρους πολιτισμών, παραδόσεων και συστημάτων κοινωνικής οργάνωσης.
Είναι άλλη μία ιστορία απίστευτης ανθρώπινης τραγωδίας, από τις πολλές που έδωσαν την οικονομική ώθηση στον σύγχρονο κόσμο ώστε να έχει προηγμένη τεχνολογία, που χρησιμοποιείται επιλεκτικά για να εξυπηρετήσει συγκεκριμένη πολιτική ατζέντα. Στη ζοφερή πραγματικότητα, η μαζική συγκάλυψη περιπτώσεων παιδικής κακοποίησης είναι διαχρονική πρακτική όλων των κέντρων εξουσίας, ακόμα και των ορθολογικών πολυπολιτισμικών κρατών του 21ου αιώνα.
Η σκοτεινή πλευρά του εκχριστιανισμού της Αμερικής
-
Rakomelofronas
- Δημοσιεύσεις: 5234
- Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 19:00
- Phorum.gr user: Pegasus - erkebrad
Re: Η σκοτεινή πλευρά του εκχριστιανισμού της Αμερικής
Ο κόσμος που θυμάσαι δεν υπάρχει πια.
Η μόνη πηγή αισιοδοξίας είναι το μεθαύριο.
Η μόνη πηγή αισιοδοξίας είναι το μεθαύριο.
Re: Η σκοτεινή πλευρά του εκχριστιανισμού της Αμερικής
Η γενοκτονία των ανθρώπων για την προώθηση ιδεών και προσωπικών οφελών δεν είναι κάτι καινούριο.
Για βάλτε όπου "κακοί προσηλυτιστές χριστιανοί", το "κακοί προσηλυτιστές αριστεροί" και δεν θα χάσετε και πολλά - απλά οι πρώτοι ήταν υπέρ της θρησκείας, οι δεύτεροι κατά, αλλά οι νεκροί στα χέρια και των δύο θέλουν πολύ να μετρηθούν.
Ακόμα όμως και τώρα π.χ. οι επίσημες αρχές της Ινδονησίας, απειλούν με πείνα όσους ιθαγενείς παραμένουν αμινιστές και δεν γίνονται μουσουλμάνοι ή μπορούμε να ξεχάσουμε τις σφαγές τους ISIS ιδιαίτερα ανάμεσα στους σιίτες;
Η έρευνα του Jimmy81 είναι πολύ καλή, αν και όχι ολοκληρωμένη...
Είναι πολύ περισσότερα τα στοιχεία και πολύ βαθύτερο το θέμα - όπως π.χ. με την εξέγερση των Μάγια το 1848...
ΥΓ
Ένα μόνο δεν έχω καταλάβει: το γιατί είναι κακό να καίμε τις μάγισσες;
Όλος ο κόσμος ξέρει ότι οι μάγισσες πρέπει να καίγονται στην πύρα!!!
.
Για βάλτε όπου "κακοί προσηλυτιστές χριστιανοί", το "κακοί προσηλυτιστές αριστεροί" και δεν θα χάσετε και πολλά - απλά οι πρώτοι ήταν υπέρ της θρησκείας, οι δεύτεροι κατά, αλλά οι νεκροί στα χέρια και των δύο θέλουν πολύ να μετρηθούν.
Ακόμα όμως και τώρα π.χ. οι επίσημες αρχές της Ινδονησίας, απειλούν με πείνα όσους ιθαγενείς παραμένουν αμινιστές και δεν γίνονται μουσουλμάνοι ή μπορούμε να ξεχάσουμε τις σφαγές τους ISIS ιδιαίτερα ανάμεσα στους σιίτες;
Η έρευνα του Jimmy81 είναι πολύ καλή, αν και όχι ολοκληρωμένη...
Είναι πολύ περισσότερα τα στοιχεία και πολύ βαθύτερο το θέμα - όπως π.χ. με την εξέγερση των Μάγια το 1848...
ΥΓ
Ένα μόνο δεν έχω καταλάβει: το γιατί είναι κακό να καίμε τις μάγισσες;
Όλος ο κόσμος ξέρει ότι οι μάγισσες πρέπει να καίγονται στην πύρα!!!
.
Bellum omnium contra omnes
Ου παντός πλειν εις Κόρινθον...
Ου παντός πλειν εις Κόρινθον...
Re: Η σκοτεινή πλευρά του εκχριστιανισμού της Αμερικής
16/11/2023
Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΑΝΟΥΚΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ.
Αφιερωμένο στους μισαλλόδοξους αφιονισμένους πιστούς που καθυβρίζουν κάθε επιστημονική ανάρτηση που αμφισβητεί τις παιδαρώδεις ανοησίες τους και τα μωρά δόγματά τους.
Οι καρποί του Χριστιανισμού ήταν θρησκευτικοί πόλεμοι, σφαγιασμοί, σταυροφορίες, ιερές εξετάσεις, εξόντωση των Ινδιάνων της Αμερικής και αντικατάστασή τους από Αφρικανούς σκλάβους.
Άρθουρ Σοπενενχάουερ.
https://newradiofmb.blogspot.com/2023/1 ... l?spref=fb
Κτηνώδης Χριστιανισμός – Ποτάμια Αίματος.
Η χριστιανική πανούκλα είναι μια ιουδαϊκή επινόηση για την βίαιη επιβολή του ΓΙΑΧΒΕ!
Τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά των ανθρώπων έγιναν απο τους πανουκλισμένους χριστιανούς, από το λαομίσητο Βυζάντιο ως σήμερα.
https://terrapapers.com/ktinodis-christ ... ia-ematos/
Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΑΝΟΥΚΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ.
Αφιερωμένο στους μισαλλόδοξους αφιονισμένους πιστούς που καθυβρίζουν κάθε επιστημονική ανάρτηση που αμφισβητεί τις παιδαρώδεις ανοησίες τους και τα μωρά δόγματά τους.
Οι καρποί του Χριστιανισμού ήταν θρησκευτικοί πόλεμοι, σφαγιασμοί, σταυροφορίες, ιερές εξετάσεις, εξόντωση των Ινδιάνων της Αμερικής και αντικατάστασή τους από Αφρικανούς σκλάβους.
Άρθουρ Σοπενενχάουερ.
https://newradiofmb.blogspot.com/2023/1 ... l?spref=fb
Κτηνώδης Χριστιανισμός – Ποτάμια Αίματος.
Η χριστιανική πανούκλα είναι μια ιουδαϊκή επινόηση για την βίαιη επιβολή του ΓΙΑΧΒΕ!
Τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά των ανθρώπων έγιναν απο τους πανουκλισμένους χριστιανούς, από το λαομίσητο Βυζάντιο ως σήμερα.
https://terrapapers.com/ktinodis-christ ... ia-ematos/
Re: Η σκοτεινή πλευρά του εκχριστιανισμού της Αμερικής
02.09.2024
Σαντ Κρικ 1864: Σφαγή για μια χούφτα χρυσάφι.
Το 1864 ο αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος μαινόταν ακόμα. Οι «καλοί», ελευθερωτές των μαύρων σκλάβων Βόρειοι, αγωνίζονταν να υποτάξουν τους «ρατσιστές» Νότιους και να καταργήσουν τη βαρβαρότητα της δουλείας. Την ώρα όμως που συνέβαιναν αυτά στην Ανατολή, στη Δύση τα «στρατεύματα της ελευθερίας» σκότωναν Ινδιάνους στο Κολοράντο. Αιτία ήταν η «ατυχία» που είχαν οι Ινδιάνοι να ανακαλυφθεί χρυσός στη γη τους.
Από την πρώτη σχεδόν στιγμή που ο Κολόμβος πάτησε το πόδι του στη νέα ήπειρο, το 1492, οι Ινδιάνοι διώχθηκαν από τους «πολιτισμένους» Ευρωπαίους. Εκατομμύρια Ινδιάνοι βρήκαν το θάνατο από το σπαθί ή τις ασθένειες που έφερναν μαζί τους οι Ευρωπαίοι από τον Παλαιό Κόσμο.
Στη Βόρεια Αμερική, ειδικά μετά τον πόλεμο της Ανεξαρτησίας και τη σύσταση του κράτους των ΗΠΑ, οι Ινδιάνοι σταδιακά υποχρεώθηκαν να αποτραβηχτούν ολοένα και δυτικότερα. Καθώς νέα κύματα αποίκων έφταναν από την Ευρώπη, η πίεση για τους Ινδιάνους έγινε αφόρητη.
Η κατάσταση επιδεινώθηκε ακόμα περισσότερο στα μέσα του 19ου αιώνα, όταν άρχισε ο λεγόμενος «Πυρετός του Χρυσού». Χιλιάδες άποικοι κινήθηκαν τότε προς την Καλιφόρνια, καταπατώντας τη γη των Ινδιάνων, σκοτώνοντας τα ζώα που αποτελούσαν τη μόνη τους τροφή αλλά και τους ίδιους. Οι Ινδιάνοι αντέδρασαν με τα όπλα, σκοτώνοντας με τη σειρά τους, με φρικτό τρόπο, πολλούς από τους καταπατητές της γης τους.
Πρέπει να σημειώσουμε ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ είχε πολλές φορές διαπραγματευτεί τα σύνορα των ΗΠΑ προς δυσμάς με τους Ινδιάνους. Κάθε φορά όμως καταπατούσε τις συμφωνίες και επέκτεινε την επικράτειά της ολοένα και δυτικότερα. Το 1851, εκπρόσωποι των ΗΠΑ υπέγραψαν με τα έθνη των Σιού, Τσεγιέν, Αράπαχο, Κρόου, Σοσόνι και με μερικές μικρότερες φυλές την περίφημη συνθήκη του Φορτ Λάραμι.
Βάσει της συνθήκης, η κυβέρνηση των ΗΠΑ εγγυώνταν «για όσο τα ποτάμια θα κυλούν και οι αετοί θα πετούν» την κατοχή των Μεγάλων Πεδιάδων από τους Ινδιάνους. Επίσης, υποσχόταν παροχές σε τρόφιμα, χρήματα και άλλα είδη, επί 50 χρόνια, με αντάλλαγμα την ελεύθερη διέλευση των αποίκων για το Όρεγκον. Οι Ινδιάνοι αποδέχονταν επίσης να επιτρέψουν τη δημιουργία δρόμων και οχυρών στις περιοχές τους.
Οι Ινδιάνοι τήρησαν τη συμφωνία. Οι Αμερικανοί την καταπάτησαν αμέσως, αφού σχεδόν ποτέ δεν παρείχαν τα συμφωνηθέντα. Θα έρχονταν όμως χειρότερα. Το 1859 ανακαλύφθηκαν κοιτάσματα χρυσού – στο Πάικς Πικ του Κολοράντο. Αμέσως άρχισε να κατακλύζει την περιοχή ένα ολοένα διογκούμενο κύμα χρυσοθήρων.
Καταπατώντας τη συνθήκη του Φορτ Λάραμι, οι χρυσοθήρες, με τη σιωπηλή υποστήριξη της αμερικανικής κυβέρνησης, εισέβαλαν στη γη των Ινδιάνων, δημιούργησαν οικισμούς και πόλεις, καταστρέφοντας τον παραδοσιακό τρόπο ζωής των Ινδιάνων. Το κύμα των χρυσοθήρων ακολούθησε, ως συνήθως, ένα δεύτερο κύμα απατεώνων, εμπόρων, χαρτοπαικτών, ιερόδουλων και λοιπών περιθωριακών. Ακολούθησαν οι εταιρείες σιδηροδρόμων.
Ενώπιον του μεγέθους της καταστροφής, οι Ινδιάνοι άρχισαν να αναπτύσσουν δράση, πραγματοποιώντας μικροεπιδρομές σε ορυχεία και αγροκτήματα. Τελικά, η κυβέρνηση των ΗΠΑ πρότεινε, ή μάλλον επέβαλε, μια νέα συνθήκη, την οποία υπέγραψαν τελικά πολλοί Ινδιάνοι αρχηγοί, στο Φορτ Λάιον, το 1861.
Ανάμεσα στους υπογράφοντες ήταν και ο αρχηγός των Τσεγιέν Μαύρο Τσουκάλι. Βάσει της νέας συμφωνίας, οι Ινδιάνοι θα κρατούσαν μόλις το 1/12 των περιοχών που τους είχαν υποσχεθεί με τη συνθήκη του Φορτ Λάραμι. Οι Τσεγιέν ιδιαίτερα θα περιορίζονταν σε μια μικρή, άγονη έκταση γης ανάμεσα στο Αρκάνσας και έναν μικρό παραπόταμό, τον Σαντ Κρικ (Αμμώδης Όχθη).
Στην περιοχή δεν ζούσαν βίσονες, οι οποίοι αποτελούσαν το βασικό θήραμα των Ινδιάνων. Παρ’ όλα αυτά, το «Μαύρο Τσουκάλι» γνώριζε ότι ήταν υποχρεωμένος να υποχωρήσει στις πιέσεις των «λευκών», αφού ήταν πολύ ισχυρότεροι στρατιωτικά. Η έκρηξη του αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου, για υψηλούς ιδεολογικούς σκοπούς και για το αγαθό της ελευθερίας, φυσικά, την ίδια χρονιά, δεν σταμάτησε το ρεύμα των εποίκων προς τη γη των Ινδιάνων.
Η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο, και πολλοί νεαροί Ινδιάνοι πολεμιστές εξεγέρθηκαν κατά της συνθήκης, αγνοώντας τις διαταγές του αρχηγού τους. Οι πολεμιστές αυτοί συνέχισαν να εκτελούν μικροεπιδρομές κατά των εποίκων. Ήταν όμως πολύ λίγοι για να αποτρέψουν το μοιραίο.
Σαντ Κρικ 1864: Σφαγή για μια χούφτα χρυσάφι.
Το 1864 ο αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος μαινόταν ακόμα. Οι «καλοί», ελευθερωτές των μαύρων σκλάβων Βόρειοι, αγωνίζονταν να υποτάξουν τους «ρατσιστές» Νότιους και να καταργήσουν τη βαρβαρότητα της δουλείας. Την ώρα όμως που συνέβαιναν αυτά στην Ανατολή, στη Δύση τα «στρατεύματα της ελευθερίας» σκότωναν Ινδιάνους στο Κολοράντο. Αιτία ήταν η «ατυχία» που είχαν οι Ινδιάνοι να ανακαλυφθεί χρυσός στη γη τους.
Από την πρώτη σχεδόν στιγμή που ο Κολόμβος πάτησε το πόδι του στη νέα ήπειρο, το 1492, οι Ινδιάνοι διώχθηκαν από τους «πολιτισμένους» Ευρωπαίους. Εκατομμύρια Ινδιάνοι βρήκαν το θάνατο από το σπαθί ή τις ασθένειες που έφερναν μαζί τους οι Ευρωπαίοι από τον Παλαιό Κόσμο.
Στη Βόρεια Αμερική, ειδικά μετά τον πόλεμο της Ανεξαρτησίας και τη σύσταση του κράτους των ΗΠΑ, οι Ινδιάνοι σταδιακά υποχρεώθηκαν να αποτραβηχτούν ολοένα και δυτικότερα. Καθώς νέα κύματα αποίκων έφταναν από την Ευρώπη, η πίεση για τους Ινδιάνους έγινε αφόρητη.
Η κατάσταση επιδεινώθηκε ακόμα περισσότερο στα μέσα του 19ου αιώνα, όταν άρχισε ο λεγόμενος «Πυρετός του Χρυσού». Χιλιάδες άποικοι κινήθηκαν τότε προς την Καλιφόρνια, καταπατώντας τη γη των Ινδιάνων, σκοτώνοντας τα ζώα που αποτελούσαν τη μόνη τους τροφή αλλά και τους ίδιους. Οι Ινδιάνοι αντέδρασαν με τα όπλα, σκοτώνοντας με τη σειρά τους, με φρικτό τρόπο, πολλούς από τους καταπατητές της γης τους.
Πρέπει να σημειώσουμε ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ είχε πολλές φορές διαπραγματευτεί τα σύνορα των ΗΠΑ προς δυσμάς με τους Ινδιάνους. Κάθε φορά όμως καταπατούσε τις συμφωνίες και επέκτεινε την επικράτειά της ολοένα και δυτικότερα. Το 1851, εκπρόσωποι των ΗΠΑ υπέγραψαν με τα έθνη των Σιού, Τσεγιέν, Αράπαχο, Κρόου, Σοσόνι και με μερικές μικρότερες φυλές την περίφημη συνθήκη του Φορτ Λάραμι.
Βάσει της συνθήκης, η κυβέρνηση των ΗΠΑ εγγυώνταν «για όσο τα ποτάμια θα κυλούν και οι αετοί θα πετούν» την κατοχή των Μεγάλων Πεδιάδων από τους Ινδιάνους. Επίσης, υποσχόταν παροχές σε τρόφιμα, χρήματα και άλλα είδη, επί 50 χρόνια, με αντάλλαγμα την ελεύθερη διέλευση των αποίκων για το Όρεγκον. Οι Ινδιάνοι αποδέχονταν επίσης να επιτρέψουν τη δημιουργία δρόμων και οχυρών στις περιοχές τους.
Οι Ινδιάνοι τήρησαν τη συμφωνία. Οι Αμερικανοί την καταπάτησαν αμέσως, αφού σχεδόν ποτέ δεν παρείχαν τα συμφωνηθέντα. Θα έρχονταν όμως χειρότερα. Το 1859 ανακαλύφθηκαν κοιτάσματα χρυσού – στο Πάικς Πικ του Κολοράντο. Αμέσως άρχισε να κατακλύζει την περιοχή ένα ολοένα διογκούμενο κύμα χρυσοθήρων.
Καταπατώντας τη συνθήκη του Φορτ Λάραμι, οι χρυσοθήρες, με τη σιωπηλή υποστήριξη της αμερικανικής κυβέρνησης, εισέβαλαν στη γη των Ινδιάνων, δημιούργησαν οικισμούς και πόλεις, καταστρέφοντας τον παραδοσιακό τρόπο ζωής των Ινδιάνων. Το κύμα των χρυσοθήρων ακολούθησε, ως συνήθως, ένα δεύτερο κύμα απατεώνων, εμπόρων, χαρτοπαικτών, ιερόδουλων και λοιπών περιθωριακών. Ακολούθησαν οι εταιρείες σιδηροδρόμων.
Ενώπιον του μεγέθους της καταστροφής, οι Ινδιάνοι άρχισαν να αναπτύσσουν δράση, πραγματοποιώντας μικροεπιδρομές σε ορυχεία και αγροκτήματα. Τελικά, η κυβέρνηση των ΗΠΑ πρότεινε, ή μάλλον επέβαλε, μια νέα συνθήκη, την οποία υπέγραψαν τελικά πολλοί Ινδιάνοι αρχηγοί, στο Φορτ Λάιον, το 1861.
Ανάμεσα στους υπογράφοντες ήταν και ο αρχηγός των Τσεγιέν Μαύρο Τσουκάλι. Βάσει της νέας συμφωνίας, οι Ινδιάνοι θα κρατούσαν μόλις το 1/12 των περιοχών που τους είχαν υποσχεθεί με τη συνθήκη του Φορτ Λάραμι. Οι Τσεγιέν ιδιαίτερα θα περιορίζονταν σε μια μικρή, άγονη έκταση γης ανάμεσα στο Αρκάνσας και έναν μικρό παραπόταμό, τον Σαντ Κρικ (Αμμώδης Όχθη).
Στην περιοχή δεν ζούσαν βίσονες, οι οποίοι αποτελούσαν το βασικό θήραμα των Ινδιάνων. Παρ’ όλα αυτά, το «Μαύρο Τσουκάλι» γνώριζε ότι ήταν υποχρεωμένος να υποχωρήσει στις πιέσεις των «λευκών», αφού ήταν πολύ ισχυρότεροι στρατιωτικά. Η έκρηξη του αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου, για υψηλούς ιδεολογικούς σκοπούς και για το αγαθό της ελευθερίας, φυσικά, την ίδια χρονιά, δεν σταμάτησε το ρεύμα των εποίκων προς τη γη των Ινδιάνων.
Η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο, και πολλοί νεαροί Ινδιάνοι πολεμιστές εξεγέρθηκαν κατά της συνθήκης, αγνοώντας τις διαταγές του αρχηγού τους. Οι πολεμιστές αυτοί συνέχισαν να εκτελούν μικροεπιδρομές κατά των εποίκων. Ήταν όμως πολύ λίγοι για να αποτρέψουν το μοιραίο.
SpoilerShow
Προετοιμάζοντας μια σφαγή.
Οι ινδιάνικες επιδρομές, αυθόρμητες και ασυντόνιστες, δεν μπορούσαν να έχουν σοβαρό αποτέλεσμα στην έκβαση του πολέμου. Ωστόσο, χρησιμοποιήθηκαν ως άριστο πρόσχημα από αυτούς που επιθυμούσαν την επιβολή της «τελικής λύσης» στο ινδιάνικο πρόβλημα. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και συνταγματάρχης της πολιτοφυλακής του Ντένβερ, ο Τζον Σίβινγκτον.
Ο Σίβινγκτον, 43 ετών τότε, ήταν ήρωας του Εμφυλίου Πολέμου, έχοντας πολεμήσει κατά των «ρατσιστών» Νοτίων. Φανατικά θρησκευόμενος –μεθοδιστής προτεστάντης– ήταν και φανατικός υπέρμαχος της «οριστικής» λύσης με τους Ινδιάνους. Με την προτεσταντική ηθική του πίστευε πως ο Θεός είχε παραδώσει τους άπιστους Ινδιάνους στα χέρια των Αμερικανών. Πιθανότατα πάντως η συγκεκριμένη οπτική του να ενισχυόταν και από διάφορα «δώρα» των μεταλλευτικών και σιδηροδρομικών εταιρειών.
Τα συμφέροντα ήταν μεγάλα, τα αναμενόμενα κέρδη ακόμα μεγαλύτερα, και οι Ινδιάνοι δεν ήταν παρά μερικές εκατοντάδες «βάρβαροι». Έτσι, όταν Ινδιάνοι πολεμιστές έκαψαν ένα αγρόκτημα και σκότωσαν και σκύλευσαν τους νεκρούς ιδιοκτήτες, ο Σίβινγκτον φρόντισε τα πτώματα να μεταφερθούν στο κέντρο της πόλης του Ντένβερ, «για να δουν όλοι τι κάνουν αυτοί οι μπάσταρδοι Ινδιάνοι». Η κίνησή του ήταν καλά υπολογισμένη.
Το πλήθος, ως συνήθως, λειτούργησε με βάση το ένστικτο, και διά βοής του ανέθεσε να προετοιμάσει το Σύνταγμα της Πολιτοφυλακής. Ο Σίβινγκτον, που ήθελε να θέσει υποψηφιότητα και για γερουσιαστής, ανέλαβε πρόθυμα την επιχείρηση και κάλεσε υπό τα όπλα τους άνδρες του.
Το Σύνταγμα της Πολιτοφυλακής, γνωστότερο ως 3ο Σύνταγμα Εθελοντών του Κολοράντο, είχε την τυπική συγκρότηση των αμερικανικών συνταγμάτων της εποχής. Διέθετε 10 ίλες ιππέων και οργανικό πυροβολικό. Επίσης, ενισχύθηκε και με μεγάλο αριθμό εθελοντών πολιτών, στρατολογημένων από τα ορυχεία, στην καλύτερη περίπτωση, και από τα σαλούν, στη χειρότερη. Έτσι, η δύναμη που θα διοικούσε ο Σίβινγκτον κατά των Ινδιάνων αριθμούσε περί τους 1.200 άνδρες, ενισχυμένους με τέσσερα ελαφρά οβιδοβόλα.
Από την άλλη πλευρά, οι Τσεγιέν και οι λίγοι Αράπαχο που είχαν ενωθεί μαζί τους, υπό τον αρχηγό «Μαύρο Τσουκάλι», αριθμούσαν συνολικά λιγότερους από 800 άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Πολλοί όμως νεαροί πολεμιστές που διαφώνησαν με την κατευναστική πολιτική του αρχηγού, εγκατέλειψαν την ομάδα.
Έτσι, την κρίσιμη ημέρα της «μάχης», στον καταυλισμό υπήρχαν μόλις 450 Ινδιάνοι. Από αυτούς, τα 2/3 ήταν ηλικιωμένοι, γυναίκες και παιδιά. Ο αρχηγός «Μαύρο Τσουκάλι» γνώριζε την αδυναμία του και προσπάθησε να έρθει σε επαφή με τους Αμερικανούς για να παραδοθεί!
Οι επαφές έγιναν στο Φορτ Λάιον και δεν τελεσφόρησαν γιατί απλώς οι Αμερικανοί δεν δέχτηκαν την παράδοσή του, αν και γνώριζαν ότι η ομάδα που οδηγούσε ο ίδιος δεν είχε ενεργήσει εναντίον τους. Οι Αμερικανοί ήταν απλώς αποφασισμένοι να τελειώνουν με τους Τσεγιέν. Ο Σίβινγκτον άλλωστε, σε λόγο του στο Ντένβερ, το είχε ξεκαθαρίσει ανοιχτά: «Οι Τσεγιέν πρέπει να εξολοθρευτούν». Ο Ινδιάνος αρχηγός επιχείρησε και πάλι να έρθει σε συνεννόηση με τους Αμερικανούς. Βρήκε δε έναν ανέλπιστο σύμμαχο στο πρόσωπο του ταγματάρχη Γουίνκουπ, στο Φορτ Λάιον. Ο Γουίνκουπ δέχτηκε να μεσολαβήσει ανάμεσα στους Ινδιάνους και στον κυβερνήτη της περιοχής Τζον Έβανς.
Ωστόσο, ούτε αυτή η προσπάθεια απέδωσε. Ο Έβανς αρνήθηκε ακόμα και να συναντήσει το «Μαύρο Τσουκάλι». Ο δε Γουίνκουπ μετατέθηκε άμεσα και αντικαταστάθηκε από έναν «λιγότερο φίλο των Ινδιάνων», τον ταγματάρχη Άντονι. Το «Μαύρο Τσουκάλι» προσπάθησε να διαπραγματευτεί και με τον Άντονι, ο οποίος αρχικά φάνηκε θετικός.
Όταν όμως ενημερώθηκε υπηρεσιακά από τον στρατιωτικό διοικητή της περιοχής, υποστράτηγο Κέρτις, ότι αν συνεχίσει θα έχει την τύχη του Γουίκουπ, διέκοψε κάθε επαφή. Οι Αμερικανοί φρόντισαν να μην αφήσουν επιλογές στα θύματά τους. Παρ’ όλα αυτά, ο Άντονι άφησε το Μαύρο Τσουκάλι να καταλάβει ότι ο στρατός θα προστάτευε τον καταυλισμό τους, τον οποίο διατάχθηκαν να φτιάξουν κοντά στον ποταμό Σαντ Κρικ, σε απόσταση 55 χλμ. από το Φορτ Λάιον.
«Πεφωτισμένοι» βάρβαροι.
Οι Ινδιάνοι έστησαν τις χαρακτηριστικές τους σκηνές, τα τίπι, κοντά σε ένα ρυάκι, από όπου έπαιρναν νερό. Συνολικά ο καταυλισμός τους είχε 130 σκηνές. Η σκηνή του «Μαύρου Τσουκαλιού» στήθηκε στο κέντρο. Ο αρχηγός διέταξε τους άνδρες του να τοποθετήσουν μπροστά της έναν μεγάλο ξύλινο ιστό.
Σε αυτόν κυμάτιζε σε λίγο μια αμερικανική και μια λευκή σημαία, δείχνοντας ότι αυτός και οι λιγοστοί άνθρωποί του δεν είχαν εχθρικές διαθέσεις. Άλλωστε, είχε μπει ο Νοέμβριος και οι ταλαίπωροι Ινδιάνοι ετοιμάζονταν να ξεχειμωνιάσουν. Η μοίρα όμως άλλα ετοίμαζε. Ο Σίβινγκτον, με τις ευλογίες του στρατηγού Κέρτις και του κυβερνήτη Έβανς, αφού ετοίμασε τους «στρατιώτες» του, άφησε το Ντένβερ, στις 24 Νοεμβρίου, μέσα σε πανηγυρική ατμόσφαιρα.
Ο Σίβινγκτον και οι άνδρες του κινήθηκαν μέχρι το Φορτ Λάιον. Εκεί, το βράδυ της 28ης Νοεμβρίου, συναντήθηκαν με τον ταγματάρχη Άντονι, ο οποίος θα τους οδηγούσε στο Σαντ Κρικ.
Πριν ξημερώσει η 29η Νοεμβρίου, μια σκοτεινή, παγωμένη μέρα, η αμερικανική φάλαγγα κινήθηκε προς το Σαντ Κρικ. Επικεφαλής μιας ίλης ήταν ο επίσης ήρωας του Εμφυλίου Πολέμου, ο λοχαγός Σίλας Σόιλι.
Οι Αμερικανοί έφτασαν στην περιοχή πριν χαράξει και περικύκλωσαν τον καταυλισμό. Το κρύο ήταν τσουχτερό, και σύντομα οι άνδρες άρχισαν να πίνουν για να ζεσταθούν. Οι Ινδιάνοι αμέριμνοι, δεν είχαν αντιληφθεί τίποτα, σίγουροι ότι η κυματίζουσα αστερόεσσα θα τους προστάτευε έτσι και αλλιώς.
Όταν ξημέρωσε, ο Σίβινγκτον έδωσε τη διαταγή επίθεσης και οι μανιασμένοι και αρκετά μεθυσμένοι άνδρες του όρμησαν μπροστά, την ώρα που τα οβιδοβόλα άνοιγαν πυρ. Μόνο μία ίλη δεν κινήθηκε. Ήταν η ίλη του Σόιλι, που αρνήθηκε να επιτεθεί σε ανυπεράσπιστα γυναικόπαιδα, όπως είπε.
Οι Ινδιάνοι αιφνιδιάστηκαν πλήρως. Αλλόφρονες πήραν τα όπλα και επιχείρησαν να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους. Μέσα στο χάος, ακούγονταν τα κλάματα των παιδιών και οι κραυγές και οι κατάρες των γυναικών. Τα πυροβόλα άρχισαν να βάλλουν, τινάζοντας στον αέρα σκηνές, άλογα, ανθρώπους.
Στην απελπισία τους, μερικές γυναίκες προσπάθησαν να σκάψουν με τα χέρια τις αμμώδεις όχθες και να καλύψουν τα παιδιά τους. Πυροβολήθηκαν όλες χωρίς έλεος, και οι λάκκοι που έσκαψαν συγκέντρωσαν τα πυρά των αμερικανικών πυροβόλων. Έμοιαζε με σκηνή από την κόλαση: παντού αίμα και μυρωδιά καμένης σάρκας.
Αν και αιφνιδιασμένοι, οι 60 περίπου Ινδιάνοι πολεμιστές που υπήρχαν στον καταυλισμό, αντέταξαν, αμέσως μόλις συνήλθαν από τον αιφνιδιασμό, απελπισμένη άμυνα. Δεν είχαν άλλωστε τίποτε να χάσουν. Έβλεπαν τις γυναίκες και τα παιδιά τους να χάνονται μπροστά στα μάτια τους. Έτσι, πολέμησαν μέχρις εσχάτων, με όλη τη σημασία του όρου.
Πολέμησαν ηρωικά για περισσότερες από οκτώ ώρες, με επικεφαλής τον γέρο αρχηγό τους. Το «Μαύρο Τσουκάλι» βλέποντας τη σφαγή, διέταξε τότε να επιχειρήσουν έξοδο για να σωθούν όσοι μπορούσαν να σωθούν. Πραγματικά, με μια ηρωική και αιματηρή όμως έξοδο, περίπου οι μισοί Ινδιάνοι κατάφεραν να σωθούν.
Οι «νικητές» δεν τους καταδίωξαν άμεσα. Ήταν αρκετά μεθυσμένοι από τη «νίκη» και το ουίσκι για να επιχειρήσουν κάτι τέτοιο. Φρόντισαν όμως να ολοκληρώσουν το έγκλημα με τον πλέον βδελυρό τρόπο. Αφίππευσαν, και σε πρώτη φάση αποτελείωσαν όλους τους τραυματίες, με τον δικό τους, ιδιαίτερο τρόπο.
Τα νεκρά και τραυματισμένα παιδιά συγκεντρώθηκαν σε ένα σημείο του αιματοβαμμένου πεδίου και τα κρανία τους συντρίφτηκαν με τους υποκόπανους και με σφυριά. Στις τραυματισμένες γυναίκες έκοψαν με μαχαίρια τους μαστούς και τα γεννητικά όργανα και σε μερικές εγκύους Ινδιάνες αφαίρεσαν ακόμα και τον πλακούντα με το ζωντανό έμβρυο. Τα ίδια έκαναν και στους τραυματίες άνδρες.
Όταν τίποτε ζωντανό δεν είχε απομείνει πλέον στον καταυλισμό, οι Αμερικανοί άρχισαν τη λαφυραγώγηση. Τα λάφυρα όμως που συνέλεξαν δεν ήταν πολύτιμα μέταλλα, ή άλλα πράγματα αξίας, απλά γιατί οι Ινδιάνοι δεν είχαν τίποτε αξίας. Τα λάφυρα των βαρβάρων αυτών ήταν τα ίδια τα κορμιά των νεκρών Ινδιάνων, τα οποία τεμαχίστηκαν, και ο καθένας τους έπαιρνε ως λάφυρο ένα δάχτυλο, τα μαλλιά, ένα πόδι, ένα χέρι, τα γεννητικά όργανα των θυμάτων!
Τα δε διαμελισμένα κορμιά μεταφέρθηκαν στο Ντένβερ και εναποτέθηκαν στο κεντρικό θέατρο της πόλης (που είχε το ελληνικό όνομα «Απόλλων»), και σε μερικά σαλούν. Ολόκληρη η πόλη πέρασε από το θέατρο για να δει τα υπολείμματα των «βαρβάρων», ενώ εκείνο το βράδυ στα σαλούν της πόλης γλέντησαν όλο το βράδυ, με τεράστιες ποσότητες ουίσκι, χορεύοντας και κρατώντας στα χέρια τους ανθρώπινα μέλη!
Συνολικά, περί τους 200 Ινδιάνους, τα 4/5 αυτών γυναίκες και παιδιά, χάθηκαν στο Σάντ Κρικ. Οι Αμερικάνοι είχαν 15 νεκρούς και 50 τραυματίες.
Μετά τη «μάχη».
Τα επινίκια διήρκεσαν μερικές ημέρες. Μόλις η δίψα τους για αίμα κορέστηκε αρκετά, επανήλθαν στις ειρηνικές εργασίες τους. Μόνο ο λοχαγός Σόιλι δεν μπορούσε να ησυχάσει. Προέβη λοιπόν σε επίσημη καταγγελία των γεγονότων στον στρατηγό Κέρτις, παρά τις πιέσεις που του ασκήθηκαν, ακόμα και από τον ίδιο τον στρατηγό και από πολλούς άλλους παράγοντες.
Υπακούοντας στη φωνή της συνείδησής του, ο λοχαγός τράβηξε τον μοναχικό του δρόμο και κατάφερε ο Σίβινγκτον να παραπεμφθεί ενώπιον στρατοδικείου, αν και βρήκε απέναντί του ολόκληρο το Ντένβερ. Ο ίδιος όμως δεν επέζησε της νίκης του. Στις 23 Απριλίου 1865 δολοφονήθηκε από έναν στρατιώτη έξω από το σπίτι του.
Ο Σίβινγκτον δε στο στρατοδικείο υποστήριξε μέχρι τέλους ότι απλώς είχε δώσει μάχη με τους αντίπαλους Ινδιάνους στο Σαντ Κρικ και πως ούτε ο ίδιος ούτε οι άνδρες του είχαν διαπράξει εγκλήματα. Με τη μαρτυρία του Σόιλι, ο Σίβινγκτον τελικά καταδικάστηκε, αλλά σύντομα αμνηστεύθηκε, και ο ενοχλητικός Σόιλι, όπως αναφέρθηκε, εξοντώθηκε.
Ο Σίβινγκτον δεν τιμωρήθηκε ποτέ για το έγκλημά του. Υποχρεώθηκε πάντως σε παραίτηση από την Πολιτοφυλακή και σε απόσυρση από την πολιτική ζωή.
Αφού περιπλανήθηκε για κάποια χρόνια στη Νεμπράσκα και την Καλιφόρνια, επέστρεψε στο Κολοράντο και έγινε βοηθός σερίφης στο Ντένβερ, ενώ μια μικρή κοντινή πόλη πήρε και το όνομά του. Πέθανε από καρκίνο το 1892.
Το «Μαύρο Τσουκάλι» συνέχισε να περιπλανιέται με τους λιγοστούς επιζώντες της φυλής του. Το 1868 δέχτηκε την επίθεση ενός άλλου αμερικανικού θρύλου, του Κάστερ, και σκοτώθηκε πολεμώντας μαζί με 100 ακόμα ομόφυλούς του. Αυτός ήταν ο πραγματικός τρόπος κατάκτησης της Δύσης.
Τσεγιέν.
Το έθνος των Τσεγιέν ανήκει στους Σιού, που διακρίνονταν σε δέκα περίπου φυλές, με μικρές μεταξύ τους διαφοροποιήσεις, που κατοικούσαν σε όλο το εύρος των μεγάλων πεδιάδων, στο Όρεγκον, τη Μινεσότα και το Κολοράντο.
H αρχική κοιτίδα των Τσεγιέν ήταν η περιοχή των Μεγάλων Λιμνών (στα σημερινά σύνορα ΗΠΑ-Καναδά). Από εκεί μετανάστευσαν πιεζόμενοι από τους Ευρωπαίους, αλλά και άλλες φυλές Ινδιάνων, στα τέλη του 17ου αιώνα. Εγκαταστάθηκαν στις μεγάλες κεντρικές πεδιάδες των ΗΠΑ και από αγρότες εξελίχθ ηκαν σε δεινούς κυνηγούς, στους πλούσιους κυνηγότοπους της περιοχής.
Μετά τη σφαγή στο Σαντ Κρικ, δέχτηκαν και νέα επίθεση από τον «ήρωα» Κάστερ, το 1868, στη Γουατσίτα και είχαν και πάλι μεγάλες απώλειες. Τότε διασπάστηκαν. Ο βόρειος κλάδος πολέμησε στο Λιτλ Μπιγκ Χορν. Ο νότιος κλάδος περιορίστηκε σε κυβερνητικό καταυλισμό. Σταδιακά και οι βόρειοι Τσεγιέν περιορίστηκαν στον ίδιο καταυλισμό. Αριθμούσαν τότε συνολικά περί τις 1.400 ψυχές.
Το 1877, μην αντέχοντας την έλλειψη τροφής, στην οποία ηθελημένα τους υποχρέωναν οι Αμερικάνοι, 353 Τσεγιέν απέδρασαν από τον καταυλισμό και επιχείρησαν να κινηθούν προς Βορρά. Καταδιώχθηκαν από 13.000 στρατιώτες. Οι μισοί αιχμαλωτίστηκαν και, όταν επιχείρησαν και πάλι να δραπετεύσουν, σκοτώθηκαν. Λίγοι κατάφεραν να φτάσουν βόρεια.
Σήμερα το έθνος των Τσεγιέν ζει στην προγονική του γη στο Κολοράντο, σε ανεκτές συνθήκες. Συνολικά, ο αριθμός τους δεν ξεπερνά τους 6.591 ανθρώπους. Κατάφεραν να επιβιώσουν, εκλέγοντας μάλιστα από το 1993 μέχρι το 2005 και δικό τους γερουσιαστή.
Οι μεγαλύτερες σφαγές Ινδιάνων στις σημερινές ΗΠΑ.
> 1637: Άγγλοι άποικοι στην περιοχή του Κονέκτικατ, μαζί με Ινδιάνους συμμάχους περικύκλωσαν ένα χωριό των Ινδιάνων Πεκότ, των οποίων τη γη εποφθαλμιούσαν, και έκαψαν 700 από αυτούς ζωντανούς.
> 1643: Άγγλοι και Ολλανδοί εξόντωσαν περίπου 80 Ινδιάνους στο σημερινό Μανχάταν.
> 1644: Άγγλοι και Ολλανδοί επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά, νύχτα, σε ινδιάνικο χωριό, χωρίς να υπάρχει εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ τους, και έσφαξαν 500 Ινδιάνους, άνδρες, γυναίκες και παιδιά.
> 1763: Σφαγή 20 αμέριμνων Ινδιάνων από αποίκους.
> 1782: Περίπου 100 άμαχοι, χριστιανοί, Ινδιάνοι Ντέλαγουερ, δολοφονούνται με σφυριά, από εθνοφύλακες της Πενσυλβάνια.
> 1818: Στρατιώτες των ΗΠΑ κατέστρεψαν ένα χωριό φιλικών Ινδιάνων και σκότωσαν 50 γυναικόπαιδα.
> 1832: Περίπου 150 Ινδιάνοι, άμαχοι στην πλειοψηφία τους, σκοτώθηκαν από στρατιώτες των ΗΠΑ.
> 1850: Περίπου 100 Ινδιάνοι δολοφονήθηκαν στην Καλιφόρνια από στρατιώτες των ΗΠΑ, ως αντίποινα για την δολοφονία δύο αποίκων, για την οποία όμως δεν ευθύνονταν οι Ινδιάνοι.
> 1853: «Απροσδιόριστος» αριθμός Ινδιάνων δολοφονήθηκε στο επεισόδιο του Οξ.
> 1854: 42 Ινδιάνοι, γυναίκες και παιδιά, δολοφονήθηκαν από χρυσοθήρες στην Καλιφόρνια.
> 1855: Ως αντίποινα για το φόνο έξι λευκών, οργανώθηκε κυνήγι κεφαλών κατά των Ινδιάνων Χούμπολντ στην Καλιφόρνια. Ελάχιστοι επέζησαν.
> 1860: 188 Ινδιάνοι, γυναίκες και παιδιά, οι περισσότεροι, σφαγιάστηκαν ανηλεώς από αποίκους.
> 1863: 200 Ινδιάνοι σφαγιάστηκαν στο Αΐνταχο.
> 1864: Η σφαγή στο Σαντ Κρικ.
> 1865-71: Η φυλή των Γιαχί εξοντώθηκε ολοκληρωτικά, από Αμερικανούς αποίκους. O «στρατηγός Κάστερ» εξόντωσε τους Τσεγιέν στη Γουατσίτα και σκοτώθηκε στο Λιτλ Μπιγκ Χορν.
> 1870: 170 γυναικόπαιδα της φυλής Πιεγκάν εξοντώθηκαν.
> 1871: 100 γυναικόπαιδα Απάτσι σφαγιάστηκαν στην Αριζόνα.
> 1879: Τα τελευταία υπολείμματα της φυλής των Τσεγιέν προσπάθησαν να ξεφύγουν. Μόνο 50 επιβίωσαν.
> 1890: 128 Σιού σφαγιάστηκαν από τον αμερικανικό Στρατό στη νότια Ντακότα.
https://www.pronews.gr/istoria/sant-kri ... xrysafi-2/
Οι ινδιάνικες επιδρομές, αυθόρμητες και ασυντόνιστες, δεν μπορούσαν να έχουν σοβαρό αποτέλεσμα στην έκβαση του πολέμου. Ωστόσο, χρησιμοποιήθηκαν ως άριστο πρόσχημα από αυτούς που επιθυμούσαν την επιβολή της «τελικής λύσης» στο ινδιάνικο πρόβλημα. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και συνταγματάρχης της πολιτοφυλακής του Ντένβερ, ο Τζον Σίβινγκτον.
Ο Σίβινγκτον, 43 ετών τότε, ήταν ήρωας του Εμφυλίου Πολέμου, έχοντας πολεμήσει κατά των «ρατσιστών» Νοτίων. Φανατικά θρησκευόμενος –μεθοδιστής προτεστάντης– ήταν και φανατικός υπέρμαχος της «οριστικής» λύσης με τους Ινδιάνους. Με την προτεσταντική ηθική του πίστευε πως ο Θεός είχε παραδώσει τους άπιστους Ινδιάνους στα χέρια των Αμερικανών. Πιθανότατα πάντως η συγκεκριμένη οπτική του να ενισχυόταν και από διάφορα «δώρα» των μεταλλευτικών και σιδηροδρομικών εταιρειών.
Τα συμφέροντα ήταν μεγάλα, τα αναμενόμενα κέρδη ακόμα μεγαλύτερα, και οι Ινδιάνοι δεν ήταν παρά μερικές εκατοντάδες «βάρβαροι». Έτσι, όταν Ινδιάνοι πολεμιστές έκαψαν ένα αγρόκτημα και σκότωσαν και σκύλευσαν τους νεκρούς ιδιοκτήτες, ο Σίβινγκτον φρόντισε τα πτώματα να μεταφερθούν στο κέντρο της πόλης του Ντένβερ, «για να δουν όλοι τι κάνουν αυτοί οι μπάσταρδοι Ινδιάνοι». Η κίνησή του ήταν καλά υπολογισμένη.
Το πλήθος, ως συνήθως, λειτούργησε με βάση το ένστικτο, και διά βοής του ανέθεσε να προετοιμάσει το Σύνταγμα της Πολιτοφυλακής. Ο Σίβινγκτον, που ήθελε να θέσει υποψηφιότητα και για γερουσιαστής, ανέλαβε πρόθυμα την επιχείρηση και κάλεσε υπό τα όπλα τους άνδρες του.
Το Σύνταγμα της Πολιτοφυλακής, γνωστότερο ως 3ο Σύνταγμα Εθελοντών του Κολοράντο, είχε την τυπική συγκρότηση των αμερικανικών συνταγμάτων της εποχής. Διέθετε 10 ίλες ιππέων και οργανικό πυροβολικό. Επίσης, ενισχύθηκε και με μεγάλο αριθμό εθελοντών πολιτών, στρατολογημένων από τα ορυχεία, στην καλύτερη περίπτωση, και από τα σαλούν, στη χειρότερη. Έτσι, η δύναμη που θα διοικούσε ο Σίβινγκτον κατά των Ινδιάνων αριθμούσε περί τους 1.200 άνδρες, ενισχυμένους με τέσσερα ελαφρά οβιδοβόλα.
Από την άλλη πλευρά, οι Τσεγιέν και οι λίγοι Αράπαχο που είχαν ενωθεί μαζί τους, υπό τον αρχηγό «Μαύρο Τσουκάλι», αριθμούσαν συνολικά λιγότερους από 800 άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Πολλοί όμως νεαροί πολεμιστές που διαφώνησαν με την κατευναστική πολιτική του αρχηγού, εγκατέλειψαν την ομάδα.
Έτσι, την κρίσιμη ημέρα της «μάχης», στον καταυλισμό υπήρχαν μόλις 450 Ινδιάνοι. Από αυτούς, τα 2/3 ήταν ηλικιωμένοι, γυναίκες και παιδιά. Ο αρχηγός «Μαύρο Τσουκάλι» γνώριζε την αδυναμία του και προσπάθησε να έρθει σε επαφή με τους Αμερικανούς για να παραδοθεί!
Οι επαφές έγιναν στο Φορτ Λάιον και δεν τελεσφόρησαν γιατί απλώς οι Αμερικανοί δεν δέχτηκαν την παράδοσή του, αν και γνώριζαν ότι η ομάδα που οδηγούσε ο ίδιος δεν είχε ενεργήσει εναντίον τους. Οι Αμερικανοί ήταν απλώς αποφασισμένοι να τελειώνουν με τους Τσεγιέν. Ο Σίβινγκτον άλλωστε, σε λόγο του στο Ντένβερ, το είχε ξεκαθαρίσει ανοιχτά: «Οι Τσεγιέν πρέπει να εξολοθρευτούν». Ο Ινδιάνος αρχηγός επιχείρησε και πάλι να έρθει σε συνεννόηση με τους Αμερικανούς. Βρήκε δε έναν ανέλπιστο σύμμαχο στο πρόσωπο του ταγματάρχη Γουίνκουπ, στο Φορτ Λάιον. Ο Γουίνκουπ δέχτηκε να μεσολαβήσει ανάμεσα στους Ινδιάνους και στον κυβερνήτη της περιοχής Τζον Έβανς.
Ωστόσο, ούτε αυτή η προσπάθεια απέδωσε. Ο Έβανς αρνήθηκε ακόμα και να συναντήσει το «Μαύρο Τσουκάλι». Ο δε Γουίνκουπ μετατέθηκε άμεσα και αντικαταστάθηκε από έναν «λιγότερο φίλο των Ινδιάνων», τον ταγματάρχη Άντονι. Το «Μαύρο Τσουκάλι» προσπάθησε να διαπραγματευτεί και με τον Άντονι, ο οποίος αρχικά φάνηκε θετικός.
Όταν όμως ενημερώθηκε υπηρεσιακά από τον στρατιωτικό διοικητή της περιοχής, υποστράτηγο Κέρτις, ότι αν συνεχίσει θα έχει την τύχη του Γουίκουπ, διέκοψε κάθε επαφή. Οι Αμερικανοί φρόντισαν να μην αφήσουν επιλογές στα θύματά τους. Παρ’ όλα αυτά, ο Άντονι άφησε το Μαύρο Τσουκάλι να καταλάβει ότι ο στρατός θα προστάτευε τον καταυλισμό τους, τον οποίο διατάχθηκαν να φτιάξουν κοντά στον ποταμό Σαντ Κρικ, σε απόσταση 55 χλμ. από το Φορτ Λάιον.
«Πεφωτισμένοι» βάρβαροι.
Οι Ινδιάνοι έστησαν τις χαρακτηριστικές τους σκηνές, τα τίπι, κοντά σε ένα ρυάκι, από όπου έπαιρναν νερό. Συνολικά ο καταυλισμός τους είχε 130 σκηνές. Η σκηνή του «Μαύρου Τσουκαλιού» στήθηκε στο κέντρο. Ο αρχηγός διέταξε τους άνδρες του να τοποθετήσουν μπροστά της έναν μεγάλο ξύλινο ιστό.
Σε αυτόν κυμάτιζε σε λίγο μια αμερικανική και μια λευκή σημαία, δείχνοντας ότι αυτός και οι λιγοστοί άνθρωποί του δεν είχαν εχθρικές διαθέσεις. Άλλωστε, είχε μπει ο Νοέμβριος και οι ταλαίπωροι Ινδιάνοι ετοιμάζονταν να ξεχειμωνιάσουν. Η μοίρα όμως άλλα ετοίμαζε. Ο Σίβινγκτον, με τις ευλογίες του στρατηγού Κέρτις και του κυβερνήτη Έβανς, αφού ετοίμασε τους «στρατιώτες» του, άφησε το Ντένβερ, στις 24 Νοεμβρίου, μέσα σε πανηγυρική ατμόσφαιρα.
Ο Σίβινγκτον και οι άνδρες του κινήθηκαν μέχρι το Φορτ Λάιον. Εκεί, το βράδυ της 28ης Νοεμβρίου, συναντήθηκαν με τον ταγματάρχη Άντονι, ο οποίος θα τους οδηγούσε στο Σαντ Κρικ.
Πριν ξημερώσει η 29η Νοεμβρίου, μια σκοτεινή, παγωμένη μέρα, η αμερικανική φάλαγγα κινήθηκε προς το Σαντ Κρικ. Επικεφαλής μιας ίλης ήταν ο επίσης ήρωας του Εμφυλίου Πολέμου, ο λοχαγός Σίλας Σόιλι.
Οι Αμερικανοί έφτασαν στην περιοχή πριν χαράξει και περικύκλωσαν τον καταυλισμό. Το κρύο ήταν τσουχτερό, και σύντομα οι άνδρες άρχισαν να πίνουν για να ζεσταθούν. Οι Ινδιάνοι αμέριμνοι, δεν είχαν αντιληφθεί τίποτα, σίγουροι ότι η κυματίζουσα αστερόεσσα θα τους προστάτευε έτσι και αλλιώς.
Όταν ξημέρωσε, ο Σίβινγκτον έδωσε τη διαταγή επίθεσης και οι μανιασμένοι και αρκετά μεθυσμένοι άνδρες του όρμησαν μπροστά, την ώρα που τα οβιδοβόλα άνοιγαν πυρ. Μόνο μία ίλη δεν κινήθηκε. Ήταν η ίλη του Σόιλι, που αρνήθηκε να επιτεθεί σε ανυπεράσπιστα γυναικόπαιδα, όπως είπε.
Οι Ινδιάνοι αιφνιδιάστηκαν πλήρως. Αλλόφρονες πήραν τα όπλα και επιχείρησαν να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους. Μέσα στο χάος, ακούγονταν τα κλάματα των παιδιών και οι κραυγές και οι κατάρες των γυναικών. Τα πυροβόλα άρχισαν να βάλλουν, τινάζοντας στον αέρα σκηνές, άλογα, ανθρώπους.
Στην απελπισία τους, μερικές γυναίκες προσπάθησαν να σκάψουν με τα χέρια τις αμμώδεις όχθες και να καλύψουν τα παιδιά τους. Πυροβολήθηκαν όλες χωρίς έλεος, και οι λάκκοι που έσκαψαν συγκέντρωσαν τα πυρά των αμερικανικών πυροβόλων. Έμοιαζε με σκηνή από την κόλαση: παντού αίμα και μυρωδιά καμένης σάρκας.
Αν και αιφνιδιασμένοι, οι 60 περίπου Ινδιάνοι πολεμιστές που υπήρχαν στον καταυλισμό, αντέταξαν, αμέσως μόλις συνήλθαν από τον αιφνιδιασμό, απελπισμένη άμυνα. Δεν είχαν άλλωστε τίποτε να χάσουν. Έβλεπαν τις γυναίκες και τα παιδιά τους να χάνονται μπροστά στα μάτια τους. Έτσι, πολέμησαν μέχρις εσχάτων, με όλη τη σημασία του όρου.
Πολέμησαν ηρωικά για περισσότερες από οκτώ ώρες, με επικεφαλής τον γέρο αρχηγό τους. Το «Μαύρο Τσουκάλι» βλέποντας τη σφαγή, διέταξε τότε να επιχειρήσουν έξοδο για να σωθούν όσοι μπορούσαν να σωθούν. Πραγματικά, με μια ηρωική και αιματηρή όμως έξοδο, περίπου οι μισοί Ινδιάνοι κατάφεραν να σωθούν.
Οι «νικητές» δεν τους καταδίωξαν άμεσα. Ήταν αρκετά μεθυσμένοι από τη «νίκη» και το ουίσκι για να επιχειρήσουν κάτι τέτοιο. Φρόντισαν όμως να ολοκληρώσουν το έγκλημα με τον πλέον βδελυρό τρόπο. Αφίππευσαν, και σε πρώτη φάση αποτελείωσαν όλους τους τραυματίες, με τον δικό τους, ιδιαίτερο τρόπο.
Τα νεκρά και τραυματισμένα παιδιά συγκεντρώθηκαν σε ένα σημείο του αιματοβαμμένου πεδίου και τα κρανία τους συντρίφτηκαν με τους υποκόπανους και με σφυριά. Στις τραυματισμένες γυναίκες έκοψαν με μαχαίρια τους μαστούς και τα γεννητικά όργανα και σε μερικές εγκύους Ινδιάνες αφαίρεσαν ακόμα και τον πλακούντα με το ζωντανό έμβρυο. Τα ίδια έκαναν και στους τραυματίες άνδρες.
Όταν τίποτε ζωντανό δεν είχε απομείνει πλέον στον καταυλισμό, οι Αμερικανοί άρχισαν τη λαφυραγώγηση. Τα λάφυρα όμως που συνέλεξαν δεν ήταν πολύτιμα μέταλλα, ή άλλα πράγματα αξίας, απλά γιατί οι Ινδιάνοι δεν είχαν τίποτε αξίας. Τα λάφυρα των βαρβάρων αυτών ήταν τα ίδια τα κορμιά των νεκρών Ινδιάνων, τα οποία τεμαχίστηκαν, και ο καθένας τους έπαιρνε ως λάφυρο ένα δάχτυλο, τα μαλλιά, ένα πόδι, ένα χέρι, τα γεννητικά όργανα των θυμάτων!
Τα δε διαμελισμένα κορμιά μεταφέρθηκαν στο Ντένβερ και εναποτέθηκαν στο κεντρικό θέατρο της πόλης (που είχε το ελληνικό όνομα «Απόλλων»), και σε μερικά σαλούν. Ολόκληρη η πόλη πέρασε από το θέατρο για να δει τα υπολείμματα των «βαρβάρων», ενώ εκείνο το βράδυ στα σαλούν της πόλης γλέντησαν όλο το βράδυ, με τεράστιες ποσότητες ουίσκι, χορεύοντας και κρατώντας στα χέρια τους ανθρώπινα μέλη!
Συνολικά, περί τους 200 Ινδιάνους, τα 4/5 αυτών γυναίκες και παιδιά, χάθηκαν στο Σάντ Κρικ. Οι Αμερικάνοι είχαν 15 νεκρούς και 50 τραυματίες.
Μετά τη «μάχη».
Τα επινίκια διήρκεσαν μερικές ημέρες. Μόλις η δίψα τους για αίμα κορέστηκε αρκετά, επανήλθαν στις ειρηνικές εργασίες τους. Μόνο ο λοχαγός Σόιλι δεν μπορούσε να ησυχάσει. Προέβη λοιπόν σε επίσημη καταγγελία των γεγονότων στον στρατηγό Κέρτις, παρά τις πιέσεις που του ασκήθηκαν, ακόμα και από τον ίδιο τον στρατηγό και από πολλούς άλλους παράγοντες.
Υπακούοντας στη φωνή της συνείδησής του, ο λοχαγός τράβηξε τον μοναχικό του δρόμο και κατάφερε ο Σίβινγκτον να παραπεμφθεί ενώπιον στρατοδικείου, αν και βρήκε απέναντί του ολόκληρο το Ντένβερ. Ο ίδιος όμως δεν επέζησε της νίκης του. Στις 23 Απριλίου 1865 δολοφονήθηκε από έναν στρατιώτη έξω από το σπίτι του.
Ο Σίβινγκτον δε στο στρατοδικείο υποστήριξε μέχρι τέλους ότι απλώς είχε δώσει μάχη με τους αντίπαλους Ινδιάνους στο Σαντ Κρικ και πως ούτε ο ίδιος ούτε οι άνδρες του είχαν διαπράξει εγκλήματα. Με τη μαρτυρία του Σόιλι, ο Σίβινγκτον τελικά καταδικάστηκε, αλλά σύντομα αμνηστεύθηκε, και ο ενοχλητικός Σόιλι, όπως αναφέρθηκε, εξοντώθηκε.
Ο Σίβινγκτον δεν τιμωρήθηκε ποτέ για το έγκλημά του. Υποχρεώθηκε πάντως σε παραίτηση από την Πολιτοφυλακή και σε απόσυρση από την πολιτική ζωή.
Αφού περιπλανήθηκε για κάποια χρόνια στη Νεμπράσκα και την Καλιφόρνια, επέστρεψε στο Κολοράντο και έγινε βοηθός σερίφης στο Ντένβερ, ενώ μια μικρή κοντινή πόλη πήρε και το όνομά του. Πέθανε από καρκίνο το 1892.
Το «Μαύρο Τσουκάλι» συνέχισε να περιπλανιέται με τους λιγοστούς επιζώντες της φυλής του. Το 1868 δέχτηκε την επίθεση ενός άλλου αμερικανικού θρύλου, του Κάστερ, και σκοτώθηκε πολεμώντας μαζί με 100 ακόμα ομόφυλούς του. Αυτός ήταν ο πραγματικός τρόπος κατάκτησης της Δύσης.
Τσεγιέν.
Το έθνος των Τσεγιέν ανήκει στους Σιού, που διακρίνονταν σε δέκα περίπου φυλές, με μικρές μεταξύ τους διαφοροποιήσεις, που κατοικούσαν σε όλο το εύρος των μεγάλων πεδιάδων, στο Όρεγκον, τη Μινεσότα και το Κολοράντο.
H αρχική κοιτίδα των Τσεγιέν ήταν η περιοχή των Μεγάλων Λιμνών (στα σημερινά σύνορα ΗΠΑ-Καναδά). Από εκεί μετανάστευσαν πιεζόμενοι από τους Ευρωπαίους, αλλά και άλλες φυλές Ινδιάνων, στα τέλη του 17ου αιώνα. Εγκαταστάθηκαν στις μεγάλες κεντρικές πεδιάδες των ΗΠΑ και από αγρότες εξελίχθ ηκαν σε δεινούς κυνηγούς, στους πλούσιους κυνηγότοπους της περιοχής.
Μετά τη σφαγή στο Σαντ Κρικ, δέχτηκαν και νέα επίθεση από τον «ήρωα» Κάστερ, το 1868, στη Γουατσίτα και είχαν και πάλι μεγάλες απώλειες. Τότε διασπάστηκαν. Ο βόρειος κλάδος πολέμησε στο Λιτλ Μπιγκ Χορν. Ο νότιος κλάδος περιορίστηκε σε κυβερνητικό καταυλισμό. Σταδιακά και οι βόρειοι Τσεγιέν περιορίστηκαν στον ίδιο καταυλισμό. Αριθμούσαν τότε συνολικά περί τις 1.400 ψυχές.
Το 1877, μην αντέχοντας την έλλειψη τροφής, στην οποία ηθελημένα τους υποχρέωναν οι Αμερικάνοι, 353 Τσεγιέν απέδρασαν από τον καταυλισμό και επιχείρησαν να κινηθούν προς Βορρά. Καταδιώχθηκαν από 13.000 στρατιώτες. Οι μισοί αιχμαλωτίστηκαν και, όταν επιχείρησαν και πάλι να δραπετεύσουν, σκοτώθηκαν. Λίγοι κατάφεραν να φτάσουν βόρεια.
Σήμερα το έθνος των Τσεγιέν ζει στην προγονική του γη στο Κολοράντο, σε ανεκτές συνθήκες. Συνολικά, ο αριθμός τους δεν ξεπερνά τους 6.591 ανθρώπους. Κατάφεραν να επιβιώσουν, εκλέγοντας μάλιστα από το 1993 μέχρι το 2005 και δικό τους γερουσιαστή.
Οι μεγαλύτερες σφαγές Ινδιάνων στις σημερινές ΗΠΑ.
> 1637: Άγγλοι άποικοι στην περιοχή του Κονέκτικατ, μαζί με Ινδιάνους συμμάχους περικύκλωσαν ένα χωριό των Ινδιάνων Πεκότ, των οποίων τη γη εποφθαλμιούσαν, και έκαψαν 700 από αυτούς ζωντανούς.
> 1643: Άγγλοι και Ολλανδοί εξόντωσαν περίπου 80 Ινδιάνους στο σημερινό Μανχάταν.
> 1644: Άγγλοι και Ολλανδοί επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά, νύχτα, σε ινδιάνικο χωριό, χωρίς να υπάρχει εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ τους, και έσφαξαν 500 Ινδιάνους, άνδρες, γυναίκες και παιδιά.
> 1763: Σφαγή 20 αμέριμνων Ινδιάνων από αποίκους.
> 1782: Περίπου 100 άμαχοι, χριστιανοί, Ινδιάνοι Ντέλαγουερ, δολοφονούνται με σφυριά, από εθνοφύλακες της Πενσυλβάνια.
> 1818: Στρατιώτες των ΗΠΑ κατέστρεψαν ένα χωριό φιλικών Ινδιάνων και σκότωσαν 50 γυναικόπαιδα.
> 1832: Περίπου 150 Ινδιάνοι, άμαχοι στην πλειοψηφία τους, σκοτώθηκαν από στρατιώτες των ΗΠΑ.
> 1850: Περίπου 100 Ινδιάνοι δολοφονήθηκαν στην Καλιφόρνια από στρατιώτες των ΗΠΑ, ως αντίποινα για την δολοφονία δύο αποίκων, για την οποία όμως δεν ευθύνονταν οι Ινδιάνοι.
> 1853: «Απροσδιόριστος» αριθμός Ινδιάνων δολοφονήθηκε στο επεισόδιο του Οξ.
> 1854: 42 Ινδιάνοι, γυναίκες και παιδιά, δολοφονήθηκαν από χρυσοθήρες στην Καλιφόρνια.
> 1855: Ως αντίποινα για το φόνο έξι λευκών, οργανώθηκε κυνήγι κεφαλών κατά των Ινδιάνων Χούμπολντ στην Καλιφόρνια. Ελάχιστοι επέζησαν.
> 1860: 188 Ινδιάνοι, γυναίκες και παιδιά, οι περισσότεροι, σφαγιάστηκαν ανηλεώς από αποίκους.
> 1863: 200 Ινδιάνοι σφαγιάστηκαν στο Αΐνταχο.
> 1864: Η σφαγή στο Σαντ Κρικ.
> 1865-71: Η φυλή των Γιαχί εξοντώθηκε ολοκληρωτικά, από Αμερικανούς αποίκους. O «στρατηγός Κάστερ» εξόντωσε τους Τσεγιέν στη Γουατσίτα και σκοτώθηκε στο Λιτλ Μπιγκ Χορν.
> 1870: 170 γυναικόπαιδα της φυλής Πιεγκάν εξοντώθηκαν.
> 1871: 100 γυναικόπαιδα Απάτσι σφαγιάστηκαν στην Αριζόνα.
> 1879: Τα τελευταία υπολείμματα της φυλής των Τσεγιέν προσπάθησαν να ξεφύγουν. Μόνο 50 επιβίωσαν.
> 1890: 128 Σιού σφαγιάστηκαν από τον αμερικανικό Στρατό στη νότια Ντακότα.
https://www.pronews.gr/istoria/sant-kri ... xrysafi-2/
Re: Η σκοτεινή πλευρά του εκχριστιανισμού της Αμερικής
10.10.2024
Ο θρύλος των Chiricahua Apache: Ο αγώνας υπεράσπισης του εδάφους τους απέναντι στον Στρατό των ΗΠΑ.
Oι συγκεκριμένοι πολεμιστές, αν και λίγοι στον αριθμό, αντιστάθηκαν στη λευκή πλημμυρίδα περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη φυλή.
Συνολικά 25 χρόνια αιματοχυσίας, από το 1861 μέχρι το 1886, σημάδεψαν τις νοτιοδυτικές περιοχές της Αριζόνας και του Νέου Μεξικού και καθόρισαν τη μοίρα του λαού των Τσιρικάουα Απάτσι, καθώς για τη μακρά, πεισματική και λυσσώδη αντίστασή τους στη δύναμη του αμερικανικού κράτους, τιμωρήθηκαν όσο καμία άλλη ινδιάνικη φυλή.
Η τελική φάση αυτού του πολέμου έμελλε να είναι και η πιο ξακουστή, καθώς συνδέθηκε με τον πιο ασυμβίβαστο, ανυπότακτο και αδυσώπητο πολεμιστή των Απάτσι, τον Τζερόνιμο.
Οι τελευταίοι πέντε μήνες του πολέμου θεωρούνται –δικαίως– ως ο πιο αξιοθαύμαστος και αποτελεσματικός ανταρτοπόλεμος που έχει εφαρμοστεί στη βορειοαμερικανική ήπειρο, καθώς 5.000 Αμερικανοί στρατιώτες και 3.000 Μεξικανοί πολέμησαν εναντίον 37 Απάτσι, απαρτιζόμενων από 18 πολεμιστές, 13 γυναίκες και 6 παιδιά, υπό τον Τζερόνιμο, με αποτέλεσμα την πλήρη αποδιοργάνωση και αποθάρρυνσή τους, καθώς σ’ αυτό το διάστημα η ενωμένη στρατιωτική δύναμη των δύο κρατών υπέστη διαδοχικές ήττες, ενώ δεν κατόρθωσε να σκοτώσει ή να συλλάβει ούτε έναν Απάτσι!
Η εκστρατεία εναντίον του Τζερόνιμο και των τελευταίων ελεύθερων Απάτσι αποτελεί το κύκνειο άσμα των ινδιάνικων πολέμων.
Ο λαός των Απάτσι εξορίστηκε πρώτα στη Φλόριδα, στη συνέχεια στην Αλαμπάμα και έπειτα στην Οκλαχόμα, για να εγκατασταθεί μετά από 27 χρόνια περιπλάνησης και αιχμαλωσίας στο Νέο Μεξικό. Ο ίδιος ο Τζερόνιμο πέθανε ως αιχμάλωτος πολέμου στην Οκλαχόμα, το 1909.
Τι ήταν όμως οι Απάτσι; Μια φυλή δολοφόνων που τρομοκρατούσε τις περιοχές της Αριζόνας και του Νέου Μεξικού ή ένας λαός που πολέμησε απεγνωσμένα να κρατήσει τον τόπο του από την κατακτητική δίψα των «λευκών» αποίκων; Kαι ποιος ήταν τελικά ο Τζερόνιμο;
Ένας αιμοδιψής «άγριος» που σκότωνε όποιον έβρισκε μπροστά του ή ένας πολεμιστής που προσπαθούσε να επιβιώσει κάτω από αντίξοες συνθήκες, εκδικούμενος τις αδικίες σε βάρος τού λαού του;
Το όνομα Απάτσι προέρχεται κατά πολλούς μελετητές από μία λέξη των Ινδιάνων Ζούνι που σημαίνει «εχθρός».
Το πραγματικό τους όνομα ήταν Εν-ντε (Nde) που σημαίνει «ο λαός». Πρέπει να σημειωθεί ότι ποτέ δεν ήταν μια ενιαία φυλή και δεν αριθμούσαν συνολικά ποτέ πάνω από 10.000 ψυχές, ενώ απαρτίζονταν από 4 ομάδες, τελείως ξεχωριστές πολιτισμικά μεταξύ τους.
Αυτές ήταν οι δυτικοί Απάτσι που κατοικούσαν στην Αριζόνα και αναφέρονται γενικά ως Κογιοτέρο, οι Μεσκαλέρο οι οποίοι έδρευαν στο νοτιοανατολικό τμήμα του Νέου Μεξικού που περιελάμβανε την οροσειρά Σιέρρα Μπλάνκα, οι Χικαρίγια, οι οποίοι κατείχαν το βόρειο τμήμα του Νέου Μεξικού και ήταν εντελώς διαφορετικοί από τους υπόλοιπους Απάτσι, αφού έμοιαζαν περισσότερο στους Ινδιάνους των πεδιάδων και οι Τσιρικάουα, οι οποίοι αποτελούσαν τους «πραγματικούς» Απάτσι, όπως οι ίδιοι αυτοαποκαλούνταν, των οποίων οι περιοχές εξετείνοντο από τη νοτιανατολική Αριζόνα που περιελάμβανε τα όρη Τσιρικάουα, το νότιο τμήμα του Νέου Μεξικού, μέχρι τα βουνά του Μεξικού.
Οι Τσιρικάουα ήταν οι πιο σκληροτράχηλοι πολεμιστές και εκείνοι, οι οποίοι αντιστάθηκαν με λύσσα στη κυβέρνηση των ΗΠΑ.
Αντίθετα. οι Κογιοτέρο και οι Μεσκαλέρο (με εξαίρεση ορισμένους πολεμιστές) χρησιμοποιήθηκαν στις εκστρατείες εναντίον των Τσιρικάουα από τον αμερικανικό Στρατό, ως ανιχνευτές.
Πρέπει να σημειωθεί οτι οι σχέσεις των Τσιρικάουα με τις υπόλοιπες ομάδες ήταν συχνά ανταγωνιστικές και διακατέχονταν από ένα αίσθημα φόβου εκ μέρους των υπολοίπων, καθώς οι Τσιρικάουα ζούσαν με διαφορετικά ήθη και έθιμα, σπάνια διατηρούσαν στενές επαφές με κάποια από τις άλλες ομάδες, ενώ συχνά επέδραμαν και εναντίον τους.
Αν και λίγοι στον αριθμό, οι Απάτσι ήταν τρομεροί πολεμιστές. Εκπαιδεύονταν στον πόλεμο από πολύ μικρή ηλικία.
Η πολεμική ικανότητα και η αντοχή τους ήταν θρυλική, όπως πιστοποιείται από τις μαρτυρίες των λευκών στρατιωτών που τους πολέμησαν.
Ο στρατηγός Κρουκ, ένας από τους καλύτερους Αμερικανούς στρατιωτικούς στους πολέμους εναντίον των Ινδιάνων, τους περιέγραψε ως τις «τίγρεις της ανθρώπινης φυλής». Οι πολεμικές ομάδες τους δεν είχαν σταθερό μέγεθος.
Ο αρχηγός των ανιχνευτών του αμερικανικού Στρατού στην Αριζόνα Αλ Σίμπερ δήλωνε ευθαρσώς ότι έστω και ένας Τσιρικάουα πολεμιστής αρκούσε για να προκαλέσει αναστάτωση σε όλη την Αριζόνα.
Όταν το στρατόπεδό τους απειλείτο, διεσκορπίζοντο με απίστευτη ταχύτητα. Άφηναν μετά δεκάδες διαφορετικά ίχνη για να μπερδέψουν τους διώκτες τους και ενώνονταν ύστερα σε κάποιο σημείο αλλού. Εκεί έφτιαχναν συνήθως ψεύτικο στρατόπεδο, ανάβοντας ψεύτικες φωτιές και έστηναν ενέδρα οι ίδιοι σ’ αυτούς που τους κατεδίωκαν.
Τις πηγές νερού τις επισκέπτονταν μόνο τη νύχτα. Αν πιέζονταν, οι Απάτσι συνήθως άφηναν τα άλογά τους και σκαρφάλωναν σε δύσβατες περιοχές στην οροσειρά της Σιέρρα Μάδρε, στα όρη Ντραγκούν ή στα Πίνος Άλτος, εκεί όπου κατά τη μαρτυρία του υπολοχαγού Μπερκ «ούτε αγριοκάτσικο δεν ανέβαινε».
Ο πολεμιστής Απάτσι κάλυπτε την ημέρα περίπου 150 χιλιόμετρα και σύμφωνα με τον υπολοχαγό Ντέηβις «η σκέψη να ακολουθήσω Απάτσι στα βουνά, μου προκαλούσε απελπισία». Κρατώντας στο στόμα του ένα κομμάτι από κάκτο για να νικήσει τη δίψα του, ο Απάτσι μπορούσε «να βαδίσει χωρίς νερό σχεδόν σαν τη καμήλα». Επιπλέον, χάρη στη βαθιά γνώση της περιοχής του, μπορούσε να βρει νερό σε φαινομενικά άνυδρες περιοχές.
Οι πόλεμοι των Τσιρικάουα εναντίον των Ισπανών και των Μεξικανών.
Οι Τσιρικάουα Απάτσι ήταν ένας νομαδικός, πολεμικός λαός, τον οποίον θέλησαν να υποτάξουν όλοι όσοι ήρθαν σε επαφή μαζί του: οι Ισπανοί κονκισταδόρες, οι Μεξικανοί και τελικά οι Αμερικανοί.
Οι Ισπανοί σε διάστημα δύο αιώνων, με συνεχείς εκστρατείες, προσπάθησαν να τους κατακτήσουν υιοθετώντας παράλληλα πολιτική γενοκτονίας εναντίον τους, αλλά υπέστησαν σοβαρότατες απώλειες και νικήθηκαν. Στη συνέχεια καλλιέργησαν την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε», προσπαθώντας να στρέψουν τις διάφορες ομάδες των Απάτσι να αναμετρηθούν μεταξύ τους, προσφέροντας σε όποια ομάδα συμμαχούσε με τους Ισπανούς, εφόδια και όπλα.
Επιπλέον, χρησιμοποίησαν την τακτική της συντήρησης των Απάτσι με τρόφιμα και εφόδια και της εγκατάστασής τους σε καταυλισμούς κοντά στους ισπανικούς οικισμούς, με αντάλλαγμα την ειρηνική συμπεριφορά των Απάτσι και την παύση των επιδρομών. Τα μέτρα αυτά δεν απέδωσαν, αφού οι ίδιοι οι Ισπανοί παραβίασαν τις συνθήκες και έπειτα από μικρές περιόδους ειρήνης, ο πόλεμος άρχισε με μεγαλύτερη σφοδρότητα.
Μετά τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας του Μεξικού, η κατάσταση χειροτέρευσε, καθώς οι Μεξικανοί προσπάθησαν με προδοσία να εξοντώσουν τους κυριότερους αρχηγούς των Τσιρικάουα, ενώ ταυτόχρονα οι πολιτείες της Σονόρα και της Τσιουάουα προσκάλεσαν κυνηγούς κεφαλών για να τους εξολοθρεύσουν.
Σε αυτούς προσέφεραν 100 πέσος για το κεφάλι ενός πολεμιστή, 50 πέσος για το κεφάλι μιας γυναίκας και 25 πέσος για το κεφάλι ενός παιδιού.
Έγιναν πολλές σφαγές, καθώς οι κυνηγοί κεφαλών, όπως οι Τζόνσον και Κίρκερ, χτυπούσαν με Μεξικανούς στρατιώτες τα χωριά, όταν έλειπαν οι πολεμιστές για κυνήγι και ξεσπούσαν τη μανία τους στα ανυπεράσπιστα γυναικόπαιδα.
Η απάντηση των Απάτσι ήταν εξίσου σκληρή. Από τις επιδρομές τους, ολόκληρες μεξικανικές πόλεις ισοπεδώθηκαν και υπολογίζεται ότι μεγάλα τμήματα της Σονόρα και της Τσιουάουα καταστράφηκαν ολοσχερώς. Το μίσος των Απάτσι για τους Μεξικανούς ξεπερνούσε κάθε όριο και οι επιθέσεις τους εναντίον τους διεξήγοντο με τη μεγαλύτερη σφοδρότητα.
Στους πολέμους εναντίον των Μεξικανών πρωτοστάτησαν οι μεγαλύτερες προσωπικότητες της ιστορίας των Τσιρικάουα Απάτσι, ο Μεγάλος Κοτσίζ, ο Μάνγκους Κολοράντο, ο Βικτόριο, ο Νάνα, ενώ αναδείχτηκε ένας τρομερός πολεμιστής, ο Τζερόνιμο.
Τζερόνιμο.
«Η πιο αμφιλεγόμενη προσωπικότητα των ινδιάνικων πολέμων και σίγουρα η πιο διάσημη», έγραφε για τον Τζερόνιμο ένας δημοσιογράφος το 1913. Ο Τζερόνιμο δεν υπήρξε ποτέ αρχηγός των Τσιρικάουα, αλλά ένας φοβερός πολεμιστής, ένας οραματιστής και θεραπευτής.
Όλοι οι αρχηγοί των Τσιρικάουα έπαιρναν τη συμβουλή του, λόγω της δύναμης που εμφανιζόταν στα οράματά του. Δεν διέθετε τη στρατηγική ιδιοφυΐα του Κοτσίζ ή τη στρατιωτική τακτική του Βικτόριο, ούτε το πολιτικό κύρος του Μάνγκους Κολοράντο, αλλά ήταν ανυπότακτος, ασυμβίβαστος, δεινός ομιλητής και από τη φύση του ανήσυχος.
Προβληματιζόταν με πράγματα που δεν κατανοούσε, είχε ανεξάντλητη περιέργεια, ταυτόχρονα όμως ήταν και ρεαλιστής.
Ήταν ο κύριος εκφραστής τής πιο αδιάλλακτης ομάδας των Τσιρικάουα και εκείνος που ξεκαθάριζε όλες τις διαφωνίες στην ομάδα του.
Το θάρρος του στη μάχη ήταν απαράμιλλο και, είτε με τουφέκι είτε με περίστροφο, ήταν από τους καλύτερους σκοπευτές των Απάτσι. Εκείνο όμως που τον έκανε πραγματικά ξεχωριστό, ήταν η ικανότητά του να ελίσσεται και να μην υποτάσσεται στις πιο απελπιστικές καταστάσεις.
Ο Τζερόνιμο γεννήθηκε το 1823 στις όχθες του ποταμού Γκίλα στην Αριζόνα. Το πραγματικό του όνομα ήταν Γκογιάκλα. Ως νέος, ήταν ήσυχος και απόμακρος, ίσως επειδή έχασε τον πατέρα του σε μικρή ηλικία. Λαμβάνοντας την εκπαίδευση ενός Απάτσι πολεμιστή, φρόντιζε μόνος του τη μητέρα του και την αδελφή του.
Η ζωή του απέκτησε νόημα όταν γνώρισε την Αλοπέ και την παντρεύτηκε, αποκτώντας μαζί της τρία παιδιά.
To γεγονός που σημάδεψε τη ζωή του Τζερόνιμο συνέβη στη μεξικανική κωμόπολη Χάνος, στη βόρεια Τσιουάουα. Το 1850, κάτοικοι του Χάνος κάλεσαν μια ομάδα Απάτσι στους οποίους βρισκόταν ο Τζερόνιμο, για ανταλλαγές προϊόντων.
Στο διάστημα που οι άνδρες ευρίσκοντο στην πόλη, μια μονάδα του μεξικανικού Στρατού υπό τον συνταγματάρχη Καράσκο επιτέθηκε στον ανυπεράσπιστο καταυλισμό και έσφαξε πάνω από 70 γυναίκες και παιδιά.
Ο Τζερόνιμο, όταν γύρισε από την πόλη βρήκε ανάμεσα στους νεκρούς τα πτώματα της μητέρας του, της γυναίκας του και των τριών παιδιών του. Μην ξέροντας τι να κάνει αποσύρθηκε στα βουνά, θρηνώντας τον χαμό των αγαπημένων του προσώπων, όταν –σύμφωνα με μαρτυρία του ξαδέλφου του, Μπετσίνεζ– του φανερώθηκε η δύναμή του.
Σύμφωνα με αυτή, καμία σφαίρα δεν μπορούσε να τον σκοτώσει.
Οπλισμένος με αυτή τη σιγουριά και διψασμένος για εκδίκηση, ενώθηκε με τη μεγάλη δύναμη των Απάτσι που συγκεντρώθηκε, υπό τις διαταγές του Κοτσίζ και του Μάνγκους Κολοράντο, για να επιτεθεί στους Μεξικανούς του Αρίσπε (ο τόπος απ’ όπου προήρχοντο οι άνδρες που διέπραξαν την σφαγή του Χάνος).
Οι 200 πολεμιστές Απάτσι περικύκλωσαν την πόλη και ανάγκασαν τη φρουρά (περίπου 400 άνδρες) να τους αναζητήσει σε μέρος όπου είχαν στήσει ενέδρα.
Στη μάχη που ακολούθησε, ο Γκογιάκλα πολέμησε με απίστευτη μανία εναντίον των Μεξικανών, σκεπτόμενος την οικογένειά του.
Ήταν τόση η λύσσα του, που οι Μεξικανοί κάθε φορά που επιτίθετο, οπισθοχωρούσαν τρομαγμένοι, φωνάζοντας τη λέξη «Τζερόνιμο», επικαλούμενοι τον Άγιο Ιερώνυμο στα ισπανικά. Αυτή τη φράση την υιοθέτησαν οι Απάτσι και ο νεαρός Γκογιάκλα πλέον, έγινε ο Τζερόνιμο.
Η μάχη κράτησε αρκετή ώρα και έληξε με την εξόντωση όλων των Μεξικανών. Οι Τσιρικάουα είχαν εκδικηθεί για τη σφαγή του Χάνος.
Σε όλη την υπόλοιπη ζωή του, ο Τζερόνιμο μισούσε αφάνταστα τους Μεξικανούς και συνέχιζε να τους σκοτώνει χωρίς οίκτο.
Έγινε ο τρόμος του μεξικανικού Στρατού και ο υπ’ αριθμόν ένα κίνδυνος για τις μεξικανικές επαρχίες της Σονόρα και της Τσιουάουα.
Σε μια συνέντευξή του σε Αμερικανούς δημοσιογράφους το 1900, παραδέχθηκε ότι δεν θυμόταν τον αριθμό των Μεξικανών που είχε σκοτώσει, καθώς ήταν πολύ μεγάλος. Υπολογίζεται ότι στην τελευταία εκστρατεία τους, η ομάδα των Απάτσι του Τζερόνιμο σκότωσε περίπου 600 Μεξικανούς.
Οι Τσιρικάουα εναντίον των Αμερικανών (1861-1872).
Η διάθεση των Τσιρικάουα προς τους Αμερικανούς ήταν αρχικά πολύ φιλική. Ο Μάνγκους Κολοράντο τούς βοήθησε στον πόλεμο κατά του Μεξικού, ενώ ο Κοτσίζ διατηρούσε άριστες σχέσεις με την ταχυδρομική εταιρεία «Μπάτερφιλντ», καθώς επέτρεπε τη διέλευση του ταχυδρομείου και τη διατήρηση σταθμού ανεφοδιασμού στο πέρασμα των Απάτσι.
Όλα άλλαξαν όμως, με την αθρόα προσέλευση αποίκων στην Αριζόνα, οι οποίοι στη πλειοψηφία τους ήταν τυχοδιώκτες, χρυσοθήρες, έμποροι και εγκαταστάθηκαν στις παρυφές της περιοχής των Τσιρικάουα, προκαλώντας τη δυσαρέσκεια και την καχυποψία των Απάτσι. Η καχυποψία μεταξύ των δύο πλευρών εντάθηκε, καθώς, μετά τη Συνθήκη της Γκουανταλούπε, οι Αμερικανοί ζήτησαν από τους Απάτσι να σταματήσουν τις επιδρομές τους στο Μεξικό και εκείνοι αρνήθηκαν.
Όταν ανακαλύφθηκαν μεγάλες ποσότητες χρυσού στα όρη Πίνος Άλτος, ο Μάνγκους Κολοράντο προσφέρθηκε να οδηγήσει τους χρυσοθήρες σε τοποθεσίες με μεγαλύτερα αποθέματα, αλλά εκείνοι, φοβούμενοι παγίδα, τον έπιασαν, τον έδεσαν σε ένα δέντρο και τον μαστίγωσαν.
Στη συνέχεια, τον άφησαν ελεύθερο κοντά στο Όχο Καλιέντε. Η εκδίκησή του ήταν σκληρή, καθώς επέστρεψε με τους πολεμιστές του, έπιασε τους ενόχους και τους εκτέλεσε όλους.
Το 1861 ένας Αμερικανός υπολοχαγός, νεοφερμένος από το Ουέστ Πόιντ, ονόματι Τζωρτζ Μπάσκομ, προσκάλεσε τον Κοτσίζ για συζήτηση σχετικά με την απαγωγή από τους Απάτσι ενός παιδιού ονόματι Ουόρντ.
Ο Κοτσίζ δήλωσε ότι δεν γνώριζε τίποτα για την υπόθεση και προσφέρθηκε να βοηθήσει, στέλνοντας αντιπροσώπους στις άλλες φυλές των Απάτσι για την εύρεση του παιδιού.
Ο Μπάσκομ τότε τον κατηγόρησε για απαγωγέα και έδωσε εντολή να τον κρατήσουν όμηρο μαζί με την οικογένειά του μέχρι να επιστραφεί το παιδί στους δικούς του. Ο Κοτσίζ αντέδρασε γρήγορα, τραβώντας το μαχαίρι του, έσκισε τη σκηνή και διασπώντας τον κλοιό των στρατιωτών, διέφυγε.
Η γυναίκα του με τον μικρότερο γιο του και ο αδελφός του με τον ανιψιό του, όμως, πιάστηκαν αιχμάλωτοι από τους στρατιώτες.
Τρέμοντας από οργή γι’ αυτή την προδοσία, ο Ινδιάνος αρχηγός συνέλαβε αιχμάλωτους τρεις Αμερικανούς για να τους ανταλλάξει με την οικογένειά του, δηλώνοντας ταυτόχρονα ότι είναι αθώος και ότι δεν θέλει πόλεμο. Ανένδοτος ο Αμερικανός υπολοχαγός, απαίτησε την επιστροφή του παιδιού απειλώντας, σε αντίθετη περίπτωση, ότι θα κρεμάσει τους αιχμαλώτους. Το αποτέλεσμα αυτής της διαμάχης ήταν η εκτέλεση των Αμερικανών από τους Απάτσι και το κρέμασμα του αδελφού και ανιψιού του Κοτσίζ από τους στρατιώτες. Η γυναίκα και ο γιος του αρχηγού αφέθηκαν ελεύθεροι.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο άρχισε ο πόλεμος των ΗΠΑ με τους Τσιρικάουα, ο οποίος στην πρώτη φάση του διήρκεσε 10 χρόνια. Ο Κοτσίζ, συνεπικουρούμενος από τον Μάνγκους Κολοράντο, τον Βικτόριο και τον Νάνα, σκόρπισε τον τρόμο και τον θάνατο στην Αριζόνα. Χαρακτηριστική ήταν η φράση που χρησιμοποιείτο από τους Αμερικανούς κατοίκους της: «Όποιος είδε τον Κοτσίζ, δεν έζησε να το πει».
O Tζερόνιμο συμμετείχε στον πόλεμο του Κοτσίζ ως απλός πολεμιστής της ομάδας του Μάνγκους Κολοράντο. Σύντομα, όμως, ο ίδιος μαζί με τον παιδικό του φίλο Χο, δημιούργησε μια ομάδα πολεμιστών, οι οποίοι δρούσαν ανεξάρτητα από τον Κοτσίζ και τους υπόλοιπους αρχηγούς, με ορμητήριο τα βουνά της Σιέρρα Μάδρε.
Η Ουάσιγκτον εφάρμοσε πολιτική εξόντωσης έναντι των Απάτσι. Ο στρατηγός Κάρλτον, στρατιωτικός διοικητής της Αριζόνας και του Νέου Μεξικού, έδινε σαφείς οδηγίες στους στρατιώτες του να σκοτώνουν αδιακρίτως τους Απάτσι, όπου και όποτε τους συναντούσαν.
Η πολιτική αυτή έβρισκε σύμφωνη την πλειοψηφία των κατοίκων (και ιδιαίτερα ορισμένους επιχειρηματίες) των νοτιοδυτικών περιοχών, γνωστών ως το «δαχτυλίδι της Τουσόν», οι οποίοι υφίσταντο οικονομική ζημιά από τις επιδρομές των Τσιρικάουα και απαιτούσαν την απομάκρυνση των Ινδιάνων με οποιοδήποτε τρόπο.
Ο πόλεμος έλαβε τη χειρότερή του μορφή στα τέλη της δεκαετίας του 1860, όταν οι συγκρούσεις είχαν βαρύ φόρο αίματος και για τις δύο πλευρές. Ο Κοτσίζ και οι πολεμιστές του, ανταποδίδοντας χτύπημα στο χτύπημα, σκότωσαν μερικούς από τους πιο επιφανείς κατοίκους της Αριζόνας.
Ο αμερικανικός Στρατός, χρησιμοποιώντας ανιχνευτές από τις άλλες φυλές των Απάτσι, κυνήγησε ανηλεώς τους Τσιρικάουα, οι οποίοι δεν αισθάνονταν πλέον πουθενά ασφαλείς.
Το 1872, μετά από 11 χρόνια συνεχούς αιματοχυσίας, η κυβέρνηση των ΗΠΑ, έχοντας ξοδέψει χιλιάδες δολάρια για τις εκστρατείες εναντίον των Απάτσι, αποφάσισε να συνάψει ειρήνη με τους Τσιρικάουα, υιοθετώντας την πολιτική των καταυλισμών για το ινδιάνικο ζήτημα. Επιπλέον ο Κοτσίζ, διαβλέποντας ότι οι Αμερικανοί τελικά θα υπερίσχυαν λόγω αριθμητικής υπεροχής και ανώτερου πολεμικού υλικού, αποφάσισε να συνδιαλαγεί με στόχο την επίτευξη όσο το δυνατόν ευνοϊκότερων όρων.
Ο Τζερόνιμο αντίθετα, κρυμμένος στα βουνά της Σιέρρα Μάδρε, επέδραμε εναντίον των Μεξικανών και συνέχιζε αμείωτα τον αγώνα εναντίον και των Αμερικανών.
Το 1872, έπειτα από συνεχείς διαβουλεύσεις μεταξύ του Κοτσίζ, του απεσταλμένου της Ουάσιγκτον στρατηγού Χάουαρντ και του διαμεσολαβητή Τομ Τζέφορντς (του μοναδικού λευκού που εμπιστευόταν ο Κοτσίζ) υπογράφτηκε συνθήκη ειρήνης που έδινε στους Τσιρικάουα τα πάτρια εδάφη τους ως καταυλισμό τους, με υπεύθυνο τον Τζέφορντς.
Η επιτυχία αυτή, τόσο της Ουάσιγκτον όσο και των Απάτσι, δεν κράτησε πολύ. Με τον θάνατο του Κοτσίζ το 1874 και ύστερα από συνεχείς πιέσεις των κατοίκων της Αριζόνας, ο καταυλισμός διαλύθηκε και οι Τσιρικάουα μεταφέρθηκαν στο Σαν Κάρλος, το οποίο ήταν ένα άγονο μέρος γεμάτο τύφο και ελονοσία.
Η ανάδειξη του Τζερόνιμο σε ηγέτη των Τσιρικάουα.
Ο Τζερόνιμο ήταν ο κύριος εκφραστής της αδιάλλακτης ομάδας των Τσιρικάουα, όσον αφορά στο σύστημα των καταυλισμών. Με την ομάδα του συνέχιζε τον παραδοσιακό τρόπο ζωής των Απάτσι και αντιτίθετο στα σχέδια της Ουάσιγκτον, προσπαθώντας να πάρει με το μέρος του την πλειοψηφία των Τσιρικάουα. Σε αυτή την προσπάθεια, είχε συμπαραστάτες τον φίλο του Χο και τον Νάιτσε, τον μικρότερο γιο του Κοτσίζ και κληρονομικό αρχηγό των Τσιρικάουα.
Ο νέος απεσταλμένος της κυβέρνησης για τους Απάτσι ήταν ένας 24χρονος ευσυνείδητος, θαρραλέος αλλά και ματαιόδοξος άνθρωπος, ονόματι Τζων Κλαμ. Οι Απάτσι του είχαν δώσει το προσωνύμιο «γαλοπούλα» για το βάδισμά του, ενώ ήταν ιδιαίτερα απεχθής στον στρατό για τους αυταρχικούς τρόπους του.
Το 1877, ο Κλαμ πήγε στο Όχο Καλιέντε του Νέου Μεξικού για να αναγκάσει τους Τσιρικάουα του Βικτόριο να μετακινηθούν στο Σαν Κάρλος. Μαθαίνοντας ότι ο Τζερόνιμο ήταν στη περιοχή, του έστειλε με έναν αγγελιοφόρο μήνυμα ότι επιθυμούσε συνάντηση. Στη συνέχεια, έκρυψε 80 ένοπλους στρατιώτες στα κτίρια της επιμελητείας και τον περίμενε.
Ο Τζερόνιμο έφθασε έφιππος με τους πολεμιστές του για να αντιμετωπίσει τον Κλαμ.
Η σκηνή που ακολούθησε έμελλε να είναι χαρακτηριστική της τακτικής των Αμερικανών έναντι των Ινδιάνων.
Μόλις έφθασε ο Τζερόνιμο, αυτός και οι πολεμιστές του περικυκλώθηκαν από τους κρυμμένους άνδρες του Κλαμ.
Μην έχοντας άλλη επιλογή, ο Τζερόνιμο παραδόθηκε και οδηγήθηκε σιδηροδέσμιος στο Σαν Κάρλος μαζί με τους υπόλοιπους Τσιρικάουα, περιμένοντας να εκτελεστεί. Ο Κλαμ σχεδιάζε να κρεμάσει τον αρχηγό Απάτσι, αλλά δεν κατάφερε να εξασφαλίσει την έγκριση τού μέτρου αυτού από τις Αρχές της Τουσόν, οι οποίες φοβήθηκαν το ξέσπασμα των Απάτσι σε μια τέτοια περίπτωση.
Ο Κλαμ παραιτήθηκε και ο Τζερόνιμο αφέθηκε ελεύθερος.
Τα επόμενα τέσσερα χρόνια, ο Τζερόνιμο και οι συμπολεμιστές του, εκμεταλλευόμενοι την έλλειψη ασφαλείας του καταυλισμού, έφυγαν από το Σαν Κάρλος. Κρυμμένοι στα βουνά της Σιέρρα Μάδρε, τα οποία κατά τα λεγόμενα Αμερικανών αξιωματικών αποτελούσαν μία από τις πιο δύσβατες περιοχές της Βορείου Αμερικής, πραγματοποιούσαν επιθέσεις αστραπής και τρομοκρατούσαν την Αριζόνα και το Νέο Μεξικό.
Ο πόλεμος του Τζερόνιμο.
Τη δεκαετία του 1880, οι μεγάλοι ηγέτες των Τσιρικάουα δεν υπήρχαν πια. Ο μοναδικός που συνέχιζε να αντιστέκεται με απίστευτο πείσμα ήταν ο Τζερόνιμο και οι πολεμιστές του.
Παρά τη λυσσώδη αντίστασή τους, όμως, γινόταν φανερό ότι δεν θα άντεχαν στο τέλος, λόγω της αριθμητικής υπεροχής των Αμερικανών.
Όταν οι Απάτσι έχαναν έναν πολεμιστή, δεν μπορούσαν να τον αναπληρώσουν, σε αντίθεση με τους Αμερικανούς. Παρά τη δύσκολη θέση τους, ο Τζερόνιμο πολεμούσε για να υπερασπιστεί την ελευθερία τους και ήταν αποφασισμένοι να θυσιαστούν γι’ αυτή.
Οι Απάτσι επιδίδοντο σε έναν ανταρτοπόλεμο που ήταν πολύ δύσκολο να αντιμετωπιστεί από τον στρατό, καθώς εκμεταλλεύονταν άριστα τη βαθιά γνώση του εδάφους και την ανθεκτικότητά τους σε συνθήκες που ο αμερικανικός Στρατός δεν μπορούσε να ανταποκριθεί.
Αν και ο Τζερόνιμο δεν διέθετε παραπάνω από 150 πολεμιστές, εν τούτοις οι δολιοφθορές και οι καταστροφές που προκάλεσε έφεραν τις νοτιοδυτικές περιοχές των ΗΠΑ σε κατάσταση χάους.
Η Ουάσιγκτον απέστειλε στην Αριζόνα τον ικανότερο Αμερικανό αξιωματικό στους ινδιάνικους πολέμους, τον μοναδικό που κατανοούσε τους Απάτσι, τον στρατηγό Τζωρτζ Κρουκ. Ο Κρουκ, βετεράνος του Εμφυλίου και των πολέμων των Απάτσι, οι οποίοι τον αποκαλούσαν Νάνταν Λούπαν, δηλαδή Γκρίζο Λύκο, χρησιμοποίησε Απάτσι ανιχνευτές για να βρει τις κρυψώνες των Τσιρικάουα και, χάρη στην οξυδέρκειά του, διέβλεψε ότι μόνο αν δεν άφηνε περιθώριο κινήσεων στον Τζερόνιμο, θα μπορούσε να αναγκάσει τους Τσιρικάουα να παραδοθούν.
Η εκστρατεία του Κρουκ ήταν από τις μεγαλύτερες του αμερικανικού Στρατού εναντίον των Απάτσι.
Έχοντας 197 ιχνηλάτες Απάτσι από τις άλλες φυλές και 700 στρατιώτες, κατευθύνθηκε προς τη Σιέρρα Μάδρε και εξαπέλυσε ένα αδυσώπητο κηνηγητό, μην υπολογίζοντας τον χρόνο και το κόστος.
Παρά τις επικρίσεις από τον Τύπο για τη χρονική διάρκεια της εκστρατείας, ο Κρουκ συνέχισε απτόητος να ακολουθεί τον Τζερόνιμο, όπου κι αν κατευθυνόταν.
Μερικές από τις πιο εντυπωσιακές μάχες έγιναν κατά τη διάρκεια αυτής της εκστρατείας. Σε μία από αυτές, ο Τζερόνιμο κατόρθωσε με μια μικρή ομάδα πολεμιστών να διασπάσει τα νώτα των στρατιωτών και να τρέψει σε φυγή τα άλογά τους. Η καταστροφή απετράπη, χάρη στις ικανότητες των ανιχνευτών Απάτσι του Κρουκ, που έσωσαν τα περισσότερα και τα οδήγησαν σε ασφαλή τοποθεσία.
Ο Τζερόνιμο βρισκόταν σε δύσκολη θέση. Ο στρατός είχε εισβάλει στο κρησφύγετό τους στη Σιέρρα Μάδρε, δεν τον άφηνε σε ησυχία, οι δικοί του δεν αισθάνονταν πουθενά ασφαλείς, ενώ και τα εφόδιά του τελείωναν. Έπειτα από τις εκκλήσεις και των ίδιων των πολεμιστών του, αποφάσισε να παραδοθεί στον Κρουκ και να ζήσει ειρηνικά έστω και στον καταυλισμό.
Ο πολεμιστής - θρύλος εναντίον όλων.
Περισσότερο από κάθε άλλη ενέργεια, αυτό που άλλαξε την πορεία του πολέμου ήταν η διείσδυση του Κρουκ στη Σιέρρα Μάδρε. Οι Απάτσι εξαντλημένοι εγκαταστάθηκαν στον καταυλισμό και ο Τζερόνιμο, υπό την εποπτεία του υπολοχαγού Μπρίτον Ντέιβις, εγκαταστάθηκε στο Τέρκι Κρικ.
Η Ουάσιγκτον αποφάσισε ότι οι Τσιρικάουα έπρεπε να γίνουν αγρότες, μην υπολογίζοντας τις συνήθειες του συγκεκριμένου λαού.
Ο Τζερόνιμο έμεινε έναν χρόνο στον καταυλισμό. Ύστερα από συνεχείς εντάσεις με τους αρμόδιους του καταυλισμού και έπειτα από μια πληροφορία ότι ο υπολοχαγός Ντέιβις θα τον συνελάμβανε με σκοπό να τον κρεμάσει, δραπέτευσε από τον καταυλισμό με 150 άντρες και γυναικόπαιδα.
Οι 15 μήνες της τελευταίας εκστρατείας εναντίον του Τζερόνιμο πήραν επικό χαρακτήρα και εκείνος έγινε θρύλος. Οι εφημερίδες των νοτιοδυτικών περιοχών καταλήφθηκαν από υστερία. «Ο Τζερόνιμο και οι δολοφόνοι του κυκλοφορούν ξανά ελεύθεροι», έγραφαν οι δημοσιογράφοι.
Οι Απάτσι σκότωσαν, μόλις κατευθύνθηκαν στο Μεξικό, 17 λευκούς. Πολλά από τα θύματα είχαν ακρωτηριαστεί. Ο Τζερόνιμο σκότωνε τους αποίκους, κυρίως επειδή είχε ανάγκη από τρόφιμα, άλογα και εφόδια. Σε πολλές περιπτώσεις, η αγριότητα με την οποία σκότωνε ήταν ανταπόδοση της βιαιότητας που υπέστησαν οι δικοί του άνθρωποι.
Ωστόσο, υπέφερε από έντονους εφιάλτες, καθώς μετάνιωνε για τα αθώα θύματά του.
Όταν πλησίασε ο στρατός, ο Τζερόνιμο χώρισε τις δυνάμεις του σε μικρές ομάδες και τις διασκόρπισε κάνοντας πολύ δύσκολο το έργο των στρατιωτών να τους ακολουθήσουν. Όταν οι στρατιώτες πίστεψαν ότι τον βρήκαν στο Μεξικό, αυτός διέσχιζε τα σύνορα των ΗΠΑ, για να κατευθυνθεί προς τον καταυλισμό και να πάρει τη γυναίκα του χωρίς να τον ανακαλύψει κανείς.
Ακολούθησαν νέες επιδρομές που χαρακτηρίστηκαν από πρωτοφανή αγριότητα εναντίον των ανιχνευτών Απάτσι, που βοηθούσαν τον στρατό. Ο στρατηγός Κρουκ όμως άρχισε ξανά να τον πιέζει, μην αφήνοντάς τον να πάρει ανάσα, σε μια καταδίωξη κατά μήκος των συνόρων δύο πολιτειών.
Έπειτα από μερικές συγκρούσεις οι οποίες δεν ανέδειξαν νικητή, οι πιέσεις από τους ίδιους τους Απάτσι να παραδοθεί, καθώς ο λαός τους πεινούσε χωρίς εφόδια, τον οδήγησαν στην απόφαση να παραδοθεί εκ νέου στον Κρουκ, στο φαράγγι του Εμπούδος στο Μεξικό. Ο Τζερόνιμο προσπάθησε να πετύχει ευνοϊκούς όρους, ο Κρουκ όμως ήταν ανένδοτος, δηλώνοντάς του ότι η παράδοση είναι άνευ όρων, διαφορετικά θα τον κυνηγούσε και θα σκότωνε και τον τελευταίο Απάτσι, ακόμη κι αν περνούσαν 50 χρόνια. Ο Τζερόνιμο δήλωσε ότι παραδίνεται, εκείνη τη νύχτα όμως με 36 πιστούς συντρόφους δραπετεύει εκ νέου προς νότο. Έτσι, άρχισε η τελική φάση του πολέμου των Τσιρικάουα.
Ο Κρουκ, εξαντλημένος και αποθαρρημένος από τις αρνητικές κριτικές των υψηλόβαθμων της Ουάσιγκτον, παραιτείται και τη θέση του παίρνει ο στρατηγός Μάιλς, ο οποίος απολύει τους ανιχνευτές Απάτσι και τους στέλνει με όλους τους Τσιρικάουα του καταυλισμού στη Φλόριντα. Χρησιμοποιώντας 5.000 στρατιώτες και το σύστημα του ηλιογράφου, προσπαθεί να συλλάβει τον Τζερόνιμο. Η πεντάμηνη εκστρατεία καταλήγει σε παταγώδη αποτυχία, καθώς ο Τζερόνιμο αποφεύγει τον ηλιογράφο, μπερδεύει με καθρέφτες τους χειριστές του και οδηγεί αποσπάσματα στρατιωτών σε ενέδρες όπου τα εξολοθρεύει. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας, δεν συλλαμβάνεται ούτε σκοτώνεται ούτε ένας Απάτσι!
Απελπισμένος ο Μάιλς έστειλε τον υπολοχαγό Γκέιτγουντ (τον οποίο εσέβοντο οι Τσιρικάουα) μαζί με δύο Απάτσι ανιχνευτές, να βρουν τον Τζερόνιμο και να του διαμηνύσουν ότι όλοι οι Απάτσι έχουν σταλεί στη Φλόριντα.
Η αποκάλυψη αυτή καταρρακώνει το ηθικό των Απάτσι, που λαχταρούν να δουν ξανά τις οικογένειές τους. Ο Τζερόνιμο αποφασίζει να παραδοθεί ξανά, για τελευταία φορά.
Το τέλος του Τζερόνιμο και των Τσιρικάουα Απάτσι.
Ο Τζερόνιμο παραδόθηκε στον Μάιλς στις 4 Σεπτεμβρίου 1886 στο Σκέλετον Κάνυον, με τον όρο ότι θα ξανάσμιγε με την οικογένειά του και ότι θα συγχωρούνταν από το κράτος των ΗΠΑ για τον πόλεμο. Επιπλέον, ότι θα επέτρεπαν στους Τσιρικάουα να γυρίσουν στους αγαπημένους τους τόπους.
Τίποτα από αυτά δεν έγινε όμως. Για την αντίστασή τους, οι Τσιρικάουα τιμωρήθηκαν όσο καμία άλλη ινδιάνικη φυλή.
Έμειναν φυλακισμένοι όλοι, άντρες, γυναίκες και παιδιά, πρώτα στη Φλόριντα και στην Αλαμπάμα και μετά στην Οκλαχόμα. Εκεί ζουν και σήμερα οι απόγονοί τους.
Ο Τζερόνιμο το 1905 ζήτησε από τον Πρόεδρο Ρούζβελτ να επιστρέψουν αυτός και οι Απάτσι στην Αριζόνα. Το αίτημά του όμως απορρίφθηκε, με την αιτιολογία ότι οι κάτοικοί της ήταν πολύ εχθρικά διακείμενοι σε αυτόν και τη φυλή του.
Σύμφωνα με αυτούς που έζησαν κοντά του τα τελευταία χρόνια της ζωής του, μετάνιωσε που παραδόθηκε και προτιμούσε να είχε πεθάνει πολεμώντας στη Σιέρρα Μάδρε.
Το 1909, ο Τζερόνιμο, 85 ετών πια, έπεσε από το άλογό του και έπαθε πνευμονία στο Λότον της Οκλαχόμα.
Υπέκυψε στην πνευμονία λίγες μέρες αργότερα. Λίγο πριν ξεψυχήσει φώναξε τα ονόματα των πολεμιστών του για τελευταία φορά.
Ακόμα και σήμερα λέγεται ότι στις επιβλητικές βουνοκορφές της Σιέρρα Μάδρε πλανιέται η σκιά του και αντηχεί η περήφανη πολεμική κραυγή των Απάτσι.
https://www.pronews.gr/istoria/o-thrylo ... o-ton-ipa/
Ο θρύλος των Chiricahua Apache: Ο αγώνας υπεράσπισης του εδάφους τους απέναντι στον Στρατό των ΗΠΑ.
Oι συγκεκριμένοι πολεμιστές, αν και λίγοι στον αριθμό, αντιστάθηκαν στη λευκή πλημμυρίδα περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη φυλή.
Συνολικά 25 χρόνια αιματοχυσίας, από το 1861 μέχρι το 1886, σημάδεψαν τις νοτιοδυτικές περιοχές της Αριζόνας και του Νέου Μεξικού και καθόρισαν τη μοίρα του λαού των Τσιρικάουα Απάτσι, καθώς για τη μακρά, πεισματική και λυσσώδη αντίστασή τους στη δύναμη του αμερικανικού κράτους, τιμωρήθηκαν όσο καμία άλλη ινδιάνικη φυλή.
Η τελική φάση αυτού του πολέμου έμελλε να είναι και η πιο ξακουστή, καθώς συνδέθηκε με τον πιο ασυμβίβαστο, ανυπότακτο και αδυσώπητο πολεμιστή των Απάτσι, τον Τζερόνιμο.
Οι τελευταίοι πέντε μήνες του πολέμου θεωρούνται –δικαίως– ως ο πιο αξιοθαύμαστος και αποτελεσματικός ανταρτοπόλεμος που έχει εφαρμοστεί στη βορειοαμερικανική ήπειρο, καθώς 5.000 Αμερικανοί στρατιώτες και 3.000 Μεξικανοί πολέμησαν εναντίον 37 Απάτσι, απαρτιζόμενων από 18 πολεμιστές, 13 γυναίκες και 6 παιδιά, υπό τον Τζερόνιμο, με αποτέλεσμα την πλήρη αποδιοργάνωση και αποθάρρυνσή τους, καθώς σ’ αυτό το διάστημα η ενωμένη στρατιωτική δύναμη των δύο κρατών υπέστη διαδοχικές ήττες, ενώ δεν κατόρθωσε να σκοτώσει ή να συλλάβει ούτε έναν Απάτσι!
Η εκστρατεία εναντίον του Τζερόνιμο και των τελευταίων ελεύθερων Απάτσι αποτελεί το κύκνειο άσμα των ινδιάνικων πολέμων.
Ο λαός των Απάτσι εξορίστηκε πρώτα στη Φλόριδα, στη συνέχεια στην Αλαμπάμα και έπειτα στην Οκλαχόμα, για να εγκατασταθεί μετά από 27 χρόνια περιπλάνησης και αιχμαλωσίας στο Νέο Μεξικό. Ο ίδιος ο Τζερόνιμο πέθανε ως αιχμάλωτος πολέμου στην Οκλαχόμα, το 1909.
Τι ήταν όμως οι Απάτσι; Μια φυλή δολοφόνων που τρομοκρατούσε τις περιοχές της Αριζόνας και του Νέου Μεξικού ή ένας λαός που πολέμησε απεγνωσμένα να κρατήσει τον τόπο του από την κατακτητική δίψα των «λευκών» αποίκων; Kαι ποιος ήταν τελικά ο Τζερόνιμο;
Ένας αιμοδιψής «άγριος» που σκότωνε όποιον έβρισκε μπροστά του ή ένας πολεμιστής που προσπαθούσε να επιβιώσει κάτω από αντίξοες συνθήκες, εκδικούμενος τις αδικίες σε βάρος τού λαού του;
Το όνομα Απάτσι προέρχεται κατά πολλούς μελετητές από μία λέξη των Ινδιάνων Ζούνι που σημαίνει «εχθρός».
Το πραγματικό τους όνομα ήταν Εν-ντε (Nde) που σημαίνει «ο λαός». Πρέπει να σημειωθεί ότι ποτέ δεν ήταν μια ενιαία φυλή και δεν αριθμούσαν συνολικά ποτέ πάνω από 10.000 ψυχές, ενώ απαρτίζονταν από 4 ομάδες, τελείως ξεχωριστές πολιτισμικά μεταξύ τους.
Αυτές ήταν οι δυτικοί Απάτσι που κατοικούσαν στην Αριζόνα και αναφέρονται γενικά ως Κογιοτέρο, οι Μεσκαλέρο οι οποίοι έδρευαν στο νοτιοανατολικό τμήμα του Νέου Μεξικού που περιελάμβανε την οροσειρά Σιέρρα Μπλάνκα, οι Χικαρίγια, οι οποίοι κατείχαν το βόρειο τμήμα του Νέου Μεξικού και ήταν εντελώς διαφορετικοί από τους υπόλοιπους Απάτσι, αφού έμοιαζαν περισσότερο στους Ινδιάνους των πεδιάδων και οι Τσιρικάουα, οι οποίοι αποτελούσαν τους «πραγματικούς» Απάτσι, όπως οι ίδιοι αυτοαποκαλούνταν, των οποίων οι περιοχές εξετείνοντο από τη νοτιανατολική Αριζόνα που περιελάμβανε τα όρη Τσιρικάουα, το νότιο τμήμα του Νέου Μεξικού, μέχρι τα βουνά του Μεξικού.
Οι Τσιρικάουα ήταν οι πιο σκληροτράχηλοι πολεμιστές και εκείνοι, οι οποίοι αντιστάθηκαν με λύσσα στη κυβέρνηση των ΗΠΑ.
Αντίθετα. οι Κογιοτέρο και οι Μεσκαλέρο (με εξαίρεση ορισμένους πολεμιστές) χρησιμοποιήθηκαν στις εκστρατείες εναντίον των Τσιρικάουα από τον αμερικανικό Στρατό, ως ανιχνευτές.
Πρέπει να σημειωθεί οτι οι σχέσεις των Τσιρικάουα με τις υπόλοιπες ομάδες ήταν συχνά ανταγωνιστικές και διακατέχονταν από ένα αίσθημα φόβου εκ μέρους των υπολοίπων, καθώς οι Τσιρικάουα ζούσαν με διαφορετικά ήθη και έθιμα, σπάνια διατηρούσαν στενές επαφές με κάποια από τις άλλες ομάδες, ενώ συχνά επέδραμαν και εναντίον τους.
Αν και λίγοι στον αριθμό, οι Απάτσι ήταν τρομεροί πολεμιστές. Εκπαιδεύονταν στον πόλεμο από πολύ μικρή ηλικία.
Η πολεμική ικανότητα και η αντοχή τους ήταν θρυλική, όπως πιστοποιείται από τις μαρτυρίες των λευκών στρατιωτών που τους πολέμησαν.
Ο στρατηγός Κρουκ, ένας από τους καλύτερους Αμερικανούς στρατιωτικούς στους πολέμους εναντίον των Ινδιάνων, τους περιέγραψε ως τις «τίγρεις της ανθρώπινης φυλής». Οι πολεμικές ομάδες τους δεν είχαν σταθερό μέγεθος.
Ο αρχηγός των ανιχνευτών του αμερικανικού Στρατού στην Αριζόνα Αλ Σίμπερ δήλωνε ευθαρσώς ότι έστω και ένας Τσιρικάουα πολεμιστής αρκούσε για να προκαλέσει αναστάτωση σε όλη την Αριζόνα.
Όταν το στρατόπεδό τους απειλείτο, διεσκορπίζοντο με απίστευτη ταχύτητα. Άφηναν μετά δεκάδες διαφορετικά ίχνη για να μπερδέψουν τους διώκτες τους και ενώνονταν ύστερα σε κάποιο σημείο αλλού. Εκεί έφτιαχναν συνήθως ψεύτικο στρατόπεδο, ανάβοντας ψεύτικες φωτιές και έστηναν ενέδρα οι ίδιοι σ’ αυτούς που τους κατεδίωκαν.
Τις πηγές νερού τις επισκέπτονταν μόνο τη νύχτα. Αν πιέζονταν, οι Απάτσι συνήθως άφηναν τα άλογά τους και σκαρφάλωναν σε δύσβατες περιοχές στην οροσειρά της Σιέρρα Μάδρε, στα όρη Ντραγκούν ή στα Πίνος Άλτος, εκεί όπου κατά τη μαρτυρία του υπολοχαγού Μπερκ «ούτε αγριοκάτσικο δεν ανέβαινε».
Ο πολεμιστής Απάτσι κάλυπτε την ημέρα περίπου 150 χιλιόμετρα και σύμφωνα με τον υπολοχαγό Ντέηβις «η σκέψη να ακολουθήσω Απάτσι στα βουνά, μου προκαλούσε απελπισία». Κρατώντας στο στόμα του ένα κομμάτι από κάκτο για να νικήσει τη δίψα του, ο Απάτσι μπορούσε «να βαδίσει χωρίς νερό σχεδόν σαν τη καμήλα». Επιπλέον, χάρη στη βαθιά γνώση της περιοχής του, μπορούσε να βρει νερό σε φαινομενικά άνυδρες περιοχές.
Οι πόλεμοι των Τσιρικάουα εναντίον των Ισπανών και των Μεξικανών.
Οι Τσιρικάουα Απάτσι ήταν ένας νομαδικός, πολεμικός λαός, τον οποίον θέλησαν να υποτάξουν όλοι όσοι ήρθαν σε επαφή μαζί του: οι Ισπανοί κονκισταδόρες, οι Μεξικανοί και τελικά οι Αμερικανοί.
Οι Ισπανοί σε διάστημα δύο αιώνων, με συνεχείς εκστρατείες, προσπάθησαν να τους κατακτήσουν υιοθετώντας παράλληλα πολιτική γενοκτονίας εναντίον τους, αλλά υπέστησαν σοβαρότατες απώλειες και νικήθηκαν. Στη συνέχεια καλλιέργησαν την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε», προσπαθώντας να στρέψουν τις διάφορες ομάδες των Απάτσι να αναμετρηθούν μεταξύ τους, προσφέροντας σε όποια ομάδα συμμαχούσε με τους Ισπανούς, εφόδια και όπλα.
Επιπλέον, χρησιμοποίησαν την τακτική της συντήρησης των Απάτσι με τρόφιμα και εφόδια και της εγκατάστασής τους σε καταυλισμούς κοντά στους ισπανικούς οικισμούς, με αντάλλαγμα την ειρηνική συμπεριφορά των Απάτσι και την παύση των επιδρομών. Τα μέτρα αυτά δεν απέδωσαν, αφού οι ίδιοι οι Ισπανοί παραβίασαν τις συνθήκες και έπειτα από μικρές περιόδους ειρήνης, ο πόλεμος άρχισε με μεγαλύτερη σφοδρότητα.
Μετά τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας του Μεξικού, η κατάσταση χειροτέρευσε, καθώς οι Μεξικανοί προσπάθησαν με προδοσία να εξοντώσουν τους κυριότερους αρχηγούς των Τσιρικάουα, ενώ ταυτόχρονα οι πολιτείες της Σονόρα και της Τσιουάουα προσκάλεσαν κυνηγούς κεφαλών για να τους εξολοθρεύσουν.
Σε αυτούς προσέφεραν 100 πέσος για το κεφάλι ενός πολεμιστή, 50 πέσος για το κεφάλι μιας γυναίκας και 25 πέσος για το κεφάλι ενός παιδιού.
Έγιναν πολλές σφαγές, καθώς οι κυνηγοί κεφαλών, όπως οι Τζόνσον και Κίρκερ, χτυπούσαν με Μεξικανούς στρατιώτες τα χωριά, όταν έλειπαν οι πολεμιστές για κυνήγι και ξεσπούσαν τη μανία τους στα ανυπεράσπιστα γυναικόπαιδα.
Η απάντηση των Απάτσι ήταν εξίσου σκληρή. Από τις επιδρομές τους, ολόκληρες μεξικανικές πόλεις ισοπεδώθηκαν και υπολογίζεται ότι μεγάλα τμήματα της Σονόρα και της Τσιουάουα καταστράφηκαν ολοσχερώς. Το μίσος των Απάτσι για τους Μεξικανούς ξεπερνούσε κάθε όριο και οι επιθέσεις τους εναντίον τους διεξήγοντο με τη μεγαλύτερη σφοδρότητα.
Στους πολέμους εναντίον των Μεξικανών πρωτοστάτησαν οι μεγαλύτερες προσωπικότητες της ιστορίας των Τσιρικάουα Απάτσι, ο Μεγάλος Κοτσίζ, ο Μάνγκους Κολοράντο, ο Βικτόριο, ο Νάνα, ενώ αναδείχτηκε ένας τρομερός πολεμιστής, ο Τζερόνιμο.
Τζερόνιμο.
«Η πιο αμφιλεγόμενη προσωπικότητα των ινδιάνικων πολέμων και σίγουρα η πιο διάσημη», έγραφε για τον Τζερόνιμο ένας δημοσιογράφος το 1913. Ο Τζερόνιμο δεν υπήρξε ποτέ αρχηγός των Τσιρικάουα, αλλά ένας φοβερός πολεμιστής, ένας οραματιστής και θεραπευτής.
Όλοι οι αρχηγοί των Τσιρικάουα έπαιρναν τη συμβουλή του, λόγω της δύναμης που εμφανιζόταν στα οράματά του. Δεν διέθετε τη στρατηγική ιδιοφυΐα του Κοτσίζ ή τη στρατιωτική τακτική του Βικτόριο, ούτε το πολιτικό κύρος του Μάνγκους Κολοράντο, αλλά ήταν ανυπότακτος, ασυμβίβαστος, δεινός ομιλητής και από τη φύση του ανήσυχος.
Προβληματιζόταν με πράγματα που δεν κατανοούσε, είχε ανεξάντλητη περιέργεια, ταυτόχρονα όμως ήταν και ρεαλιστής.
Ήταν ο κύριος εκφραστής τής πιο αδιάλλακτης ομάδας των Τσιρικάουα και εκείνος που ξεκαθάριζε όλες τις διαφωνίες στην ομάδα του.
Το θάρρος του στη μάχη ήταν απαράμιλλο και, είτε με τουφέκι είτε με περίστροφο, ήταν από τους καλύτερους σκοπευτές των Απάτσι. Εκείνο όμως που τον έκανε πραγματικά ξεχωριστό, ήταν η ικανότητά του να ελίσσεται και να μην υποτάσσεται στις πιο απελπιστικές καταστάσεις.
Ο Τζερόνιμο γεννήθηκε το 1823 στις όχθες του ποταμού Γκίλα στην Αριζόνα. Το πραγματικό του όνομα ήταν Γκογιάκλα. Ως νέος, ήταν ήσυχος και απόμακρος, ίσως επειδή έχασε τον πατέρα του σε μικρή ηλικία. Λαμβάνοντας την εκπαίδευση ενός Απάτσι πολεμιστή, φρόντιζε μόνος του τη μητέρα του και την αδελφή του.
Η ζωή του απέκτησε νόημα όταν γνώρισε την Αλοπέ και την παντρεύτηκε, αποκτώντας μαζί της τρία παιδιά.
To γεγονός που σημάδεψε τη ζωή του Τζερόνιμο συνέβη στη μεξικανική κωμόπολη Χάνος, στη βόρεια Τσιουάουα. Το 1850, κάτοικοι του Χάνος κάλεσαν μια ομάδα Απάτσι στους οποίους βρισκόταν ο Τζερόνιμο, για ανταλλαγές προϊόντων.
Στο διάστημα που οι άνδρες ευρίσκοντο στην πόλη, μια μονάδα του μεξικανικού Στρατού υπό τον συνταγματάρχη Καράσκο επιτέθηκε στον ανυπεράσπιστο καταυλισμό και έσφαξε πάνω από 70 γυναίκες και παιδιά.
Ο Τζερόνιμο, όταν γύρισε από την πόλη βρήκε ανάμεσα στους νεκρούς τα πτώματα της μητέρας του, της γυναίκας του και των τριών παιδιών του. Μην ξέροντας τι να κάνει αποσύρθηκε στα βουνά, θρηνώντας τον χαμό των αγαπημένων του προσώπων, όταν –σύμφωνα με μαρτυρία του ξαδέλφου του, Μπετσίνεζ– του φανερώθηκε η δύναμή του.
Σύμφωνα με αυτή, καμία σφαίρα δεν μπορούσε να τον σκοτώσει.
Οπλισμένος με αυτή τη σιγουριά και διψασμένος για εκδίκηση, ενώθηκε με τη μεγάλη δύναμη των Απάτσι που συγκεντρώθηκε, υπό τις διαταγές του Κοτσίζ και του Μάνγκους Κολοράντο, για να επιτεθεί στους Μεξικανούς του Αρίσπε (ο τόπος απ’ όπου προήρχοντο οι άνδρες που διέπραξαν την σφαγή του Χάνος).
Οι 200 πολεμιστές Απάτσι περικύκλωσαν την πόλη και ανάγκασαν τη φρουρά (περίπου 400 άνδρες) να τους αναζητήσει σε μέρος όπου είχαν στήσει ενέδρα.
Στη μάχη που ακολούθησε, ο Γκογιάκλα πολέμησε με απίστευτη μανία εναντίον των Μεξικανών, σκεπτόμενος την οικογένειά του.
Ήταν τόση η λύσσα του, που οι Μεξικανοί κάθε φορά που επιτίθετο, οπισθοχωρούσαν τρομαγμένοι, φωνάζοντας τη λέξη «Τζερόνιμο», επικαλούμενοι τον Άγιο Ιερώνυμο στα ισπανικά. Αυτή τη φράση την υιοθέτησαν οι Απάτσι και ο νεαρός Γκογιάκλα πλέον, έγινε ο Τζερόνιμο.
Η μάχη κράτησε αρκετή ώρα και έληξε με την εξόντωση όλων των Μεξικανών. Οι Τσιρικάουα είχαν εκδικηθεί για τη σφαγή του Χάνος.
Σε όλη την υπόλοιπη ζωή του, ο Τζερόνιμο μισούσε αφάνταστα τους Μεξικανούς και συνέχιζε να τους σκοτώνει χωρίς οίκτο.
Έγινε ο τρόμος του μεξικανικού Στρατού και ο υπ’ αριθμόν ένα κίνδυνος για τις μεξικανικές επαρχίες της Σονόρα και της Τσιουάουα.
Σε μια συνέντευξή του σε Αμερικανούς δημοσιογράφους το 1900, παραδέχθηκε ότι δεν θυμόταν τον αριθμό των Μεξικανών που είχε σκοτώσει, καθώς ήταν πολύ μεγάλος. Υπολογίζεται ότι στην τελευταία εκστρατεία τους, η ομάδα των Απάτσι του Τζερόνιμο σκότωσε περίπου 600 Μεξικανούς.
Οι Τσιρικάουα εναντίον των Αμερικανών (1861-1872).
Η διάθεση των Τσιρικάουα προς τους Αμερικανούς ήταν αρχικά πολύ φιλική. Ο Μάνγκους Κολοράντο τούς βοήθησε στον πόλεμο κατά του Μεξικού, ενώ ο Κοτσίζ διατηρούσε άριστες σχέσεις με την ταχυδρομική εταιρεία «Μπάτερφιλντ», καθώς επέτρεπε τη διέλευση του ταχυδρομείου και τη διατήρηση σταθμού ανεφοδιασμού στο πέρασμα των Απάτσι.
Όλα άλλαξαν όμως, με την αθρόα προσέλευση αποίκων στην Αριζόνα, οι οποίοι στη πλειοψηφία τους ήταν τυχοδιώκτες, χρυσοθήρες, έμποροι και εγκαταστάθηκαν στις παρυφές της περιοχής των Τσιρικάουα, προκαλώντας τη δυσαρέσκεια και την καχυποψία των Απάτσι. Η καχυποψία μεταξύ των δύο πλευρών εντάθηκε, καθώς, μετά τη Συνθήκη της Γκουανταλούπε, οι Αμερικανοί ζήτησαν από τους Απάτσι να σταματήσουν τις επιδρομές τους στο Μεξικό και εκείνοι αρνήθηκαν.
Όταν ανακαλύφθηκαν μεγάλες ποσότητες χρυσού στα όρη Πίνος Άλτος, ο Μάνγκους Κολοράντο προσφέρθηκε να οδηγήσει τους χρυσοθήρες σε τοποθεσίες με μεγαλύτερα αποθέματα, αλλά εκείνοι, φοβούμενοι παγίδα, τον έπιασαν, τον έδεσαν σε ένα δέντρο και τον μαστίγωσαν.
Στη συνέχεια, τον άφησαν ελεύθερο κοντά στο Όχο Καλιέντε. Η εκδίκησή του ήταν σκληρή, καθώς επέστρεψε με τους πολεμιστές του, έπιασε τους ενόχους και τους εκτέλεσε όλους.
Το 1861 ένας Αμερικανός υπολοχαγός, νεοφερμένος από το Ουέστ Πόιντ, ονόματι Τζωρτζ Μπάσκομ, προσκάλεσε τον Κοτσίζ για συζήτηση σχετικά με την απαγωγή από τους Απάτσι ενός παιδιού ονόματι Ουόρντ.
Ο Κοτσίζ δήλωσε ότι δεν γνώριζε τίποτα για την υπόθεση και προσφέρθηκε να βοηθήσει, στέλνοντας αντιπροσώπους στις άλλες φυλές των Απάτσι για την εύρεση του παιδιού.
Ο Μπάσκομ τότε τον κατηγόρησε για απαγωγέα και έδωσε εντολή να τον κρατήσουν όμηρο μαζί με την οικογένειά του μέχρι να επιστραφεί το παιδί στους δικούς του. Ο Κοτσίζ αντέδρασε γρήγορα, τραβώντας το μαχαίρι του, έσκισε τη σκηνή και διασπώντας τον κλοιό των στρατιωτών, διέφυγε.
Η γυναίκα του με τον μικρότερο γιο του και ο αδελφός του με τον ανιψιό του, όμως, πιάστηκαν αιχμάλωτοι από τους στρατιώτες.
Τρέμοντας από οργή γι’ αυτή την προδοσία, ο Ινδιάνος αρχηγός συνέλαβε αιχμάλωτους τρεις Αμερικανούς για να τους ανταλλάξει με την οικογένειά του, δηλώνοντας ταυτόχρονα ότι είναι αθώος και ότι δεν θέλει πόλεμο. Ανένδοτος ο Αμερικανός υπολοχαγός, απαίτησε την επιστροφή του παιδιού απειλώντας, σε αντίθετη περίπτωση, ότι θα κρεμάσει τους αιχμαλώτους. Το αποτέλεσμα αυτής της διαμάχης ήταν η εκτέλεση των Αμερικανών από τους Απάτσι και το κρέμασμα του αδελφού και ανιψιού του Κοτσίζ από τους στρατιώτες. Η γυναίκα και ο γιος του αρχηγού αφέθηκαν ελεύθεροι.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο άρχισε ο πόλεμος των ΗΠΑ με τους Τσιρικάουα, ο οποίος στην πρώτη φάση του διήρκεσε 10 χρόνια. Ο Κοτσίζ, συνεπικουρούμενος από τον Μάνγκους Κολοράντο, τον Βικτόριο και τον Νάνα, σκόρπισε τον τρόμο και τον θάνατο στην Αριζόνα. Χαρακτηριστική ήταν η φράση που χρησιμοποιείτο από τους Αμερικανούς κατοίκους της: «Όποιος είδε τον Κοτσίζ, δεν έζησε να το πει».
O Tζερόνιμο συμμετείχε στον πόλεμο του Κοτσίζ ως απλός πολεμιστής της ομάδας του Μάνγκους Κολοράντο. Σύντομα, όμως, ο ίδιος μαζί με τον παιδικό του φίλο Χο, δημιούργησε μια ομάδα πολεμιστών, οι οποίοι δρούσαν ανεξάρτητα από τον Κοτσίζ και τους υπόλοιπους αρχηγούς, με ορμητήριο τα βουνά της Σιέρρα Μάδρε.
Η Ουάσιγκτον εφάρμοσε πολιτική εξόντωσης έναντι των Απάτσι. Ο στρατηγός Κάρλτον, στρατιωτικός διοικητής της Αριζόνας και του Νέου Μεξικού, έδινε σαφείς οδηγίες στους στρατιώτες του να σκοτώνουν αδιακρίτως τους Απάτσι, όπου και όποτε τους συναντούσαν.
Η πολιτική αυτή έβρισκε σύμφωνη την πλειοψηφία των κατοίκων (και ιδιαίτερα ορισμένους επιχειρηματίες) των νοτιοδυτικών περιοχών, γνωστών ως το «δαχτυλίδι της Τουσόν», οι οποίοι υφίσταντο οικονομική ζημιά από τις επιδρομές των Τσιρικάουα και απαιτούσαν την απομάκρυνση των Ινδιάνων με οποιοδήποτε τρόπο.
Ο πόλεμος έλαβε τη χειρότερή του μορφή στα τέλη της δεκαετίας του 1860, όταν οι συγκρούσεις είχαν βαρύ φόρο αίματος και για τις δύο πλευρές. Ο Κοτσίζ και οι πολεμιστές του, ανταποδίδοντας χτύπημα στο χτύπημα, σκότωσαν μερικούς από τους πιο επιφανείς κατοίκους της Αριζόνας.
Ο αμερικανικός Στρατός, χρησιμοποιώντας ανιχνευτές από τις άλλες φυλές των Απάτσι, κυνήγησε ανηλεώς τους Τσιρικάουα, οι οποίοι δεν αισθάνονταν πλέον πουθενά ασφαλείς.
Το 1872, μετά από 11 χρόνια συνεχούς αιματοχυσίας, η κυβέρνηση των ΗΠΑ, έχοντας ξοδέψει χιλιάδες δολάρια για τις εκστρατείες εναντίον των Απάτσι, αποφάσισε να συνάψει ειρήνη με τους Τσιρικάουα, υιοθετώντας την πολιτική των καταυλισμών για το ινδιάνικο ζήτημα. Επιπλέον ο Κοτσίζ, διαβλέποντας ότι οι Αμερικανοί τελικά θα υπερίσχυαν λόγω αριθμητικής υπεροχής και ανώτερου πολεμικού υλικού, αποφάσισε να συνδιαλαγεί με στόχο την επίτευξη όσο το δυνατόν ευνοϊκότερων όρων.
Ο Τζερόνιμο αντίθετα, κρυμμένος στα βουνά της Σιέρρα Μάδρε, επέδραμε εναντίον των Μεξικανών και συνέχιζε αμείωτα τον αγώνα εναντίον και των Αμερικανών.
Το 1872, έπειτα από συνεχείς διαβουλεύσεις μεταξύ του Κοτσίζ, του απεσταλμένου της Ουάσιγκτον στρατηγού Χάουαρντ και του διαμεσολαβητή Τομ Τζέφορντς (του μοναδικού λευκού που εμπιστευόταν ο Κοτσίζ) υπογράφτηκε συνθήκη ειρήνης που έδινε στους Τσιρικάουα τα πάτρια εδάφη τους ως καταυλισμό τους, με υπεύθυνο τον Τζέφορντς.
Η επιτυχία αυτή, τόσο της Ουάσιγκτον όσο και των Απάτσι, δεν κράτησε πολύ. Με τον θάνατο του Κοτσίζ το 1874 και ύστερα από συνεχείς πιέσεις των κατοίκων της Αριζόνας, ο καταυλισμός διαλύθηκε και οι Τσιρικάουα μεταφέρθηκαν στο Σαν Κάρλος, το οποίο ήταν ένα άγονο μέρος γεμάτο τύφο και ελονοσία.
Η ανάδειξη του Τζερόνιμο σε ηγέτη των Τσιρικάουα.
Ο Τζερόνιμο ήταν ο κύριος εκφραστής της αδιάλλακτης ομάδας των Τσιρικάουα, όσον αφορά στο σύστημα των καταυλισμών. Με την ομάδα του συνέχιζε τον παραδοσιακό τρόπο ζωής των Απάτσι και αντιτίθετο στα σχέδια της Ουάσιγκτον, προσπαθώντας να πάρει με το μέρος του την πλειοψηφία των Τσιρικάουα. Σε αυτή την προσπάθεια, είχε συμπαραστάτες τον φίλο του Χο και τον Νάιτσε, τον μικρότερο γιο του Κοτσίζ και κληρονομικό αρχηγό των Τσιρικάουα.
Ο νέος απεσταλμένος της κυβέρνησης για τους Απάτσι ήταν ένας 24χρονος ευσυνείδητος, θαρραλέος αλλά και ματαιόδοξος άνθρωπος, ονόματι Τζων Κλαμ. Οι Απάτσι του είχαν δώσει το προσωνύμιο «γαλοπούλα» για το βάδισμά του, ενώ ήταν ιδιαίτερα απεχθής στον στρατό για τους αυταρχικούς τρόπους του.
Το 1877, ο Κλαμ πήγε στο Όχο Καλιέντε του Νέου Μεξικού για να αναγκάσει τους Τσιρικάουα του Βικτόριο να μετακινηθούν στο Σαν Κάρλος. Μαθαίνοντας ότι ο Τζερόνιμο ήταν στη περιοχή, του έστειλε με έναν αγγελιοφόρο μήνυμα ότι επιθυμούσε συνάντηση. Στη συνέχεια, έκρυψε 80 ένοπλους στρατιώτες στα κτίρια της επιμελητείας και τον περίμενε.
Ο Τζερόνιμο έφθασε έφιππος με τους πολεμιστές του για να αντιμετωπίσει τον Κλαμ.
Η σκηνή που ακολούθησε έμελλε να είναι χαρακτηριστική της τακτικής των Αμερικανών έναντι των Ινδιάνων.
Μόλις έφθασε ο Τζερόνιμο, αυτός και οι πολεμιστές του περικυκλώθηκαν από τους κρυμμένους άνδρες του Κλαμ.
Μην έχοντας άλλη επιλογή, ο Τζερόνιμο παραδόθηκε και οδηγήθηκε σιδηροδέσμιος στο Σαν Κάρλος μαζί με τους υπόλοιπους Τσιρικάουα, περιμένοντας να εκτελεστεί. Ο Κλαμ σχεδιάζε να κρεμάσει τον αρχηγό Απάτσι, αλλά δεν κατάφερε να εξασφαλίσει την έγκριση τού μέτρου αυτού από τις Αρχές της Τουσόν, οι οποίες φοβήθηκαν το ξέσπασμα των Απάτσι σε μια τέτοια περίπτωση.
Ο Κλαμ παραιτήθηκε και ο Τζερόνιμο αφέθηκε ελεύθερος.
Τα επόμενα τέσσερα χρόνια, ο Τζερόνιμο και οι συμπολεμιστές του, εκμεταλλευόμενοι την έλλειψη ασφαλείας του καταυλισμού, έφυγαν από το Σαν Κάρλος. Κρυμμένοι στα βουνά της Σιέρρα Μάδρε, τα οποία κατά τα λεγόμενα Αμερικανών αξιωματικών αποτελούσαν μία από τις πιο δύσβατες περιοχές της Βορείου Αμερικής, πραγματοποιούσαν επιθέσεις αστραπής και τρομοκρατούσαν την Αριζόνα και το Νέο Μεξικό.
Ο πόλεμος του Τζερόνιμο.
Τη δεκαετία του 1880, οι μεγάλοι ηγέτες των Τσιρικάουα δεν υπήρχαν πια. Ο μοναδικός που συνέχιζε να αντιστέκεται με απίστευτο πείσμα ήταν ο Τζερόνιμο και οι πολεμιστές του.
Παρά τη λυσσώδη αντίστασή τους, όμως, γινόταν φανερό ότι δεν θα άντεχαν στο τέλος, λόγω της αριθμητικής υπεροχής των Αμερικανών.
Όταν οι Απάτσι έχαναν έναν πολεμιστή, δεν μπορούσαν να τον αναπληρώσουν, σε αντίθεση με τους Αμερικανούς. Παρά τη δύσκολη θέση τους, ο Τζερόνιμο πολεμούσε για να υπερασπιστεί την ελευθερία τους και ήταν αποφασισμένοι να θυσιαστούν γι’ αυτή.
Οι Απάτσι επιδίδοντο σε έναν ανταρτοπόλεμο που ήταν πολύ δύσκολο να αντιμετωπιστεί από τον στρατό, καθώς εκμεταλλεύονταν άριστα τη βαθιά γνώση του εδάφους και την ανθεκτικότητά τους σε συνθήκες που ο αμερικανικός Στρατός δεν μπορούσε να ανταποκριθεί.
Αν και ο Τζερόνιμο δεν διέθετε παραπάνω από 150 πολεμιστές, εν τούτοις οι δολιοφθορές και οι καταστροφές που προκάλεσε έφεραν τις νοτιοδυτικές περιοχές των ΗΠΑ σε κατάσταση χάους.
Η Ουάσιγκτον απέστειλε στην Αριζόνα τον ικανότερο Αμερικανό αξιωματικό στους ινδιάνικους πολέμους, τον μοναδικό που κατανοούσε τους Απάτσι, τον στρατηγό Τζωρτζ Κρουκ. Ο Κρουκ, βετεράνος του Εμφυλίου και των πολέμων των Απάτσι, οι οποίοι τον αποκαλούσαν Νάνταν Λούπαν, δηλαδή Γκρίζο Λύκο, χρησιμοποίησε Απάτσι ανιχνευτές για να βρει τις κρυψώνες των Τσιρικάουα και, χάρη στην οξυδέρκειά του, διέβλεψε ότι μόνο αν δεν άφηνε περιθώριο κινήσεων στον Τζερόνιμο, θα μπορούσε να αναγκάσει τους Τσιρικάουα να παραδοθούν.
Η εκστρατεία του Κρουκ ήταν από τις μεγαλύτερες του αμερικανικού Στρατού εναντίον των Απάτσι.
Έχοντας 197 ιχνηλάτες Απάτσι από τις άλλες φυλές και 700 στρατιώτες, κατευθύνθηκε προς τη Σιέρρα Μάδρε και εξαπέλυσε ένα αδυσώπητο κηνηγητό, μην υπολογίζοντας τον χρόνο και το κόστος.
Παρά τις επικρίσεις από τον Τύπο για τη χρονική διάρκεια της εκστρατείας, ο Κρουκ συνέχισε απτόητος να ακολουθεί τον Τζερόνιμο, όπου κι αν κατευθυνόταν.
Μερικές από τις πιο εντυπωσιακές μάχες έγιναν κατά τη διάρκεια αυτής της εκστρατείας. Σε μία από αυτές, ο Τζερόνιμο κατόρθωσε με μια μικρή ομάδα πολεμιστών να διασπάσει τα νώτα των στρατιωτών και να τρέψει σε φυγή τα άλογά τους. Η καταστροφή απετράπη, χάρη στις ικανότητες των ανιχνευτών Απάτσι του Κρουκ, που έσωσαν τα περισσότερα και τα οδήγησαν σε ασφαλή τοποθεσία.
Ο Τζερόνιμο βρισκόταν σε δύσκολη θέση. Ο στρατός είχε εισβάλει στο κρησφύγετό τους στη Σιέρρα Μάδρε, δεν τον άφηνε σε ησυχία, οι δικοί του δεν αισθάνονταν πουθενά ασφαλείς, ενώ και τα εφόδιά του τελείωναν. Έπειτα από τις εκκλήσεις και των ίδιων των πολεμιστών του, αποφάσισε να παραδοθεί στον Κρουκ και να ζήσει ειρηνικά έστω και στον καταυλισμό.
Ο πολεμιστής - θρύλος εναντίον όλων.
Περισσότερο από κάθε άλλη ενέργεια, αυτό που άλλαξε την πορεία του πολέμου ήταν η διείσδυση του Κρουκ στη Σιέρρα Μάδρε. Οι Απάτσι εξαντλημένοι εγκαταστάθηκαν στον καταυλισμό και ο Τζερόνιμο, υπό την εποπτεία του υπολοχαγού Μπρίτον Ντέιβις, εγκαταστάθηκε στο Τέρκι Κρικ.
Η Ουάσιγκτον αποφάσισε ότι οι Τσιρικάουα έπρεπε να γίνουν αγρότες, μην υπολογίζοντας τις συνήθειες του συγκεκριμένου λαού.
Ο Τζερόνιμο έμεινε έναν χρόνο στον καταυλισμό. Ύστερα από συνεχείς εντάσεις με τους αρμόδιους του καταυλισμού και έπειτα από μια πληροφορία ότι ο υπολοχαγός Ντέιβις θα τον συνελάμβανε με σκοπό να τον κρεμάσει, δραπέτευσε από τον καταυλισμό με 150 άντρες και γυναικόπαιδα.
Οι 15 μήνες της τελευταίας εκστρατείας εναντίον του Τζερόνιμο πήραν επικό χαρακτήρα και εκείνος έγινε θρύλος. Οι εφημερίδες των νοτιοδυτικών περιοχών καταλήφθηκαν από υστερία. «Ο Τζερόνιμο και οι δολοφόνοι του κυκλοφορούν ξανά ελεύθεροι», έγραφαν οι δημοσιογράφοι.
Οι Απάτσι σκότωσαν, μόλις κατευθύνθηκαν στο Μεξικό, 17 λευκούς. Πολλά από τα θύματα είχαν ακρωτηριαστεί. Ο Τζερόνιμο σκότωνε τους αποίκους, κυρίως επειδή είχε ανάγκη από τρόφιμα, άλογα και εφόδια. Σε πολλές περιπτώσεις, η αγριότητα με την οποία σκότωνε ήταν ανταπόδοση της βιαιότητας που υπέστησαν οι δικοί του άνθρωποι.
Ωστόσο, υπέφερε από έντονους εφιάλτες, καθώς μετάνιωνε για τα αθώα θύματά του.
Όταν πλησίασε ο στρατός, ο Τζερόνιμο χώρισε τις δυνάμεις του σε μικρές ομάδες και τις διασκόρπισε κάνοντας πολύ δύσκολο το έργο των στρατιωτών να τους ακολουθήσουν. Όταν οι στρατιώτες πίστεψαν ότι τον βρήκαν στο Μεξικό, αυτός διέσχιζε τα σύνορα των ΗΠΑ, για να κατευθυνθεί προς τον καταυλισμό και να πάρει τη γυναίκα του χωρίς να τον ανακαλύψει κανείς.
Ακολούθησαν νέες επιδρομές που χαρακτηρίστηκαν από πρωτοφανή αγριότητα εναντίον των ανιχνευτών Απάτσι, που βοηθούσαν τον στρατό. Ο στρατηγός Κρουκ όμως άρχισε ξανά να τον πιέζει, μην αφήνοντάς τον να πάρει ανάσα, σε μια καταδίωξη κατά μήκος των συνόρων δύο πολιτειών.
Έπειτα από μερικές συγκρούσεις οι οποίες δεν ανέδειξαν νικητή, οι πιέσεις από τους ίδιους τους Απάτσι να παραδοθεί, καθώς ο λαός τους πεινούσε χωρίς εφόδια, τον οδήγησαν στην απόφαση να παραδοθεί εκ νέου στον Κρουκ, στο φαράγγι του Εμπούδος στο Μεξικό. Ο Τζερόνιμο προσπάθησε να πετύχει ευνοϊκούς όρους, ο Κρουκ όμως ήταν ανένδοτος, δηλώνοντάς του ότι η παράδοση είναι άνευ όρων, διαφορετικά θα τον κυνηγούσε και θα σκότωνε και τον τελευταίο Απάτσι, ακόμη κι αν περνούσαν 50 χρόνια. Ο Τζερόνιμο δήλωσε ότι παραδίνεται, εκείνη τη νύχτα όμως με 36 πιστούς συντρόφους δραπετεύει εκ νέου προς νότο. Έτσι, άρχισε η τελική φάση του πολέμου των Τσιρικάουα.
Ο Κρουκ, εξαντλημένος και αποθαρρημένος από τις αρνητικές κριτικές των υψηλόβαθμων της Ουάσιγκτον, παραιτείται και τη θέση του παίρνει ο στρατηγός Μάιλς, ο οποίος απολύει τους ανιχνευτές Απάτσι και τους στέλνει με όλους τους Τσιρικάουα του καταυλισμού στη Φλόριντα. Χρησιμοποιώντας 5.000 στρατιώτες και το σύστημα του ηλιογράφου, προσπαθεί να συλλάβει τον Τζερόνιμο. Η πεντάμηνη εκστρατεία καταλήγει σε παταγώδη αποτυχία, καθώς ο Τζερόνιμο αποφεύγει τον ηλιογράφο, μπερδεύει με καθρέφτες τους χειριστές του και οδηγεί αποσπάσματα στρατιωτών σε ενέδρες όπου τα εξολοθρεύει. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας, δεν συλλαμβάνεται ούτε σκοτώνεται ούτε ένας Απάτσι!
Απελπισμένος ο Μάιλς έστειλε τον υπολοχαγό Γκέιτγουντ (τον οποίο εσέβοντο οι Τσιρικάουα) μαζί με δύο Απάτσι ανιχνευτές, να βρουν τον Τζερόνιμο και να του διαμηνύσουν ότι όλοι οι Απάτσι έχουν σταλεί στη Φλόριντα.
Η αποκάλυψη αυτή καταρρακώνει το ηθικό των Απάτσι, που λαχταρούν να δουν ξανά τις οικογένειές τους. Ο Τζερόνιμο αποφασίζει να παραδοθεί ξανά, για τελευταία φορά.
Το τέλος του Τζερόνιμο και των Τσιρικάουα Απάτσι.
Ο Τζερόνιμο παραδόθηκε στον Μάιλς στις 4 Σεπτεμβρίου 1886 στο Σκέλετον Κάνυον, με τον όρο ότι θα ξανάσμιγε με την οικογένειά του και ότι θα συγχωρούνταν από το κράτος των ΗΠΑ για τον πόλεμο. Επιπλέον, ότι θα επέτρεπαν στους Τσιρικάουα να γυρίσουν στους αγαπημένους τους τόπους.
Τίποτα από αυτά δεν έγινε όμως. Για την αντίστασή τους, οι Τσιρικάουα τιμωρήθηκαν όσο καμία άλλη ινδιάνικη φυλή.
Έμειναν φυλακισμένοι όλοι, άντρες, γυναίκες και παιδιά, πρώτα στη Φλόριντα και στην Αλαμπάμα και μετά στην Οκλαχόμα. Εκεί ζουν και σήμερα οι απόγονοί τους.
Ο Τζερόνιμο το 1905 ζήτησε από τον Πρόεδρο Ρούζβελτ να επιστρέψουν αυτός και οι Απάτσι στην Αριζόνα. Το αίτημά του όμως απορρίφθηκε, με την αιτιολογία ότι οι κάτοικοί της ήταν πολύ εχθρικά διακείμενοι σε αυτόν και τη φυλή του.
Σύμφωνα με αυτούς που έζησαν κοντά του τα τελευταία χρόνια της ζωής του, μετάνιωσε που παραδόθηκε και προτιμούσε να είχε πεθάνει πολεμώντας στη Σιέρρα Μάδρε.
Το 1909, ο Τζερόνιμο, 85 ετών πια, έπεσε από το άλογό του και έπαθε πνευμονία στο Λότον της Οκλαχόμα.
Υπέκυψε στην πνευμονία λίγες μέρες αργότερα. Λίγο πριν ξεψυχήσει φώναξε τα ονόματα των πολεμιστών του για τελευταία φορά.
Ακόμα και σήμερα λέγεται ότι στις επιβλητικές βουνοκορφές της Σιέρρα Μάδρε πλανιέται η σκιά του και αντηχεί η περήφανη πολεμική κραυγή των Απάτσι.
https://www.pronews.gr/istoria/o-thrylo ... o-ton-ipa/
-
Νετο Γκουερινο
- Δημοσιεύσεις: 6177
- Εγγραφή: 29 Μαρ 2023, 11:19
- Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη
Re: Η σκοτεινή πλευρά του εκχριστιανισμού της Αμερικής
25·10·2024
Ο Μπάιντεν ζήτησε επίσημα συγγνώμη από τους ιθαγενείς της Αμερικής για τα δεινά που υπέστησαν τα παιδιά τους.
Στα κρατικά και εκκλησιαστικά οικοτροφεία - «Ένα από τα φρικτότερα κεφάλαια της αμερικανικής ιστορίας».
«Μια αμαρτία, κηλίδα στην ψυχή μας»: ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, με μια ιστορική κίνηση, ζήτησε επισήμως συγγνώμη από τους ιθαγενείς λαούς της Αμερικής, τα παιδιά των οποίων ξεριζώνονταν από τις οικογένειές τους επί έναν και πλέον αιώνα και τοποθετούνταν σε «οικοτροφεία», όπου τα κακομεταχειρίζονταν, με στόχο τη διά της βίας ενσωμάτωσή τους.
Ο στόχος αυτών των οικοτροφείων ήταν να διαγράψουν τον πολιτισμό, τη γλώσσα και την ταυτότητα των Αμερινδών. Πολλά παιδιά υπέστησαν σωματική, ψυχολογική και σεξουαλική βία, σύμφωνα με πρόσφατη κυβερνητική έκθεση.
«Ζητώ επισήμως συγγνώμη, ως πρόεδρος των ΗΠΑ, για αυτά που κάναμε» είπε ο Μπάιντεν από τον καταυλισμό Τζίλα Ρίβερ, στην Αριζόνα, αφού τήρησε ενός λεπτού σιγή στη μνήμη «των ανθρώπων που χάθηκαν και των γενεών που έζησαν με αυτό το τραύμα».
Τέτοιου είδους οικοτροφεία υπήρχαν από τις αρχές του 19ου αιώνα μέχρι και τη δεκαετία του ’70. Σύμφωνα με την κυβερνητική έκθεση, τουλάχιστον 973 παιδιά πέθαναν σε αυτές τις δομές. «Τα παιδιά έφταναν στο σχολείο, τα έγδυναν, τους έκοβαν τα μαλλιά, που τα θεωρούσαν ιερά. Τα ονόματά τους κυριολεκτικά διαγράφονταν, τα αντικαθιστούσαν με ένα νούμερο ή με ένα αγγλικό όνομα» είπε ο Μπάιντεν.
Ορισμένα παιδιά «στέλνονταν σε καταναγκαστική εργασία, άλλα υιοθετούνταν χωρίς τη συγκατάθεση των βιολογικών γονιών τους, άλλα τα άφηναν να πεθάνουν και τα έθαβαν σε ανώνυμους τάφους» πρόσθεσε, σε μια παθιασμένη ομιλία του.
Πρόκειται «για ένα από τα φρικτότερα κεφάλαια της αμερικανικής ιστορίας» τόνισε ο Αμερικανός πρόεδρος. «Η οδύνη που προκλήθηκε θα αποτελεί πάντα μεγάλη ντροπή, μια κηλίδα στην αμερικανική ιστορία».
Η προεδρική συγγνώμη, γεγονός εξαιρετικά σπάνιο, είναι «τόσο ιστορική, που δεν είμαι σίγουρη ότι μπορώ να εκφράσω με επάρκεια τις συνέπειές της» είχε δηλώσει την Πέμπτη η υπουργός Εσωτερικών Ντεμπ Χάαλαντ, η πρώτη Αμερινδή υπουργός στην ιστορία των ΗΠΑ. «Σημαίνει πολλά περισσότερα απ’ όσα θα μπορούσαν να εκφράσουν οι λέξεις» εξήγησε.
Με δική της πρωτοβουλία, ξεκίνησε το 2021 μια μεγάλη έρευνα που κατέληξε σε μια λεπτομερή έκθεση. Η υπουργός έκανε επίσης περιοδεία, τον «Δρόμο της Ίασης», σε 12 κοινότητες ιθαγενών Αμερικανών, για να δώσει την ευκαιρία στα θύματα να μοιραστούν τις εμπειρίες τους.
«Για περισσότερο από έναν αιώνα, δεκάδες χιλιάδες παιδιά αυτόχθονων, από την ηλικία των 4 ετών, αρπάζονταν από την οικογένεια και την κοινότητά τους και τα έβαζαν διά της βίας σε οικοτροφεία που ανήκαν στην αμερικανική κυβέρνηση ή σε θρησκευτικούς θεσμούς. Αυτό συνέβη και στη δική μου οικογένεια» είπε η υπουργός.
«Επί δεκαετίες, αυτό το φρικτό κεφάλαιο είχε αποκρυβεί από τα βιβλία της ιστορίας» πρόσθεσε.
Καθολικοί επίσκοποι παραδέχτηκαν επισήμως φέτος τον ρόλο που έπαιξε η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία στο «τραύμα» που υπέστησαν οι ιθαγενείς και ζήτησαν συγγνώμη.
Στον γειτονικό Καναδά τηρήθηκε η ίδια πρακτική των «οικοτροφείων» και μόνο τα τελευταία χρόνια οι Αρχές άνοιξαν αυτή τη σκοτεινή σελίδα στην ιστορία της χώρας. Το 2021 βρέθηκαν περισσότεροι από 1.000 ανώνυμοι τάφοι σε περιοχές όπου βρίσκονταν κάποτε καθολικά οικοτροφεία για τους αυτόχθονες. Σε επίσκεψή του στον Καναδά το καλοκαίρι του 2022, ο Πάπας Φραγκίσκος ζήτησε «συγγνώμη για το κακό που διαπράχθηκε».
Η κυβέρνηση Μπάιντεν έλαβε μια σειρά μέτρων για να στηρίξει τους ιθαγενείς λαούς και να βελτιώσει τις σχέσεις τους με το ομοσπονδιακό κράτος. Πολλές τοποθεσίες των προγόνων τους χαρακτηρίστηκαν «εθνικά μνημεία» και επενδύθηκαν πολλά δισεκατομμύρια δολάρια για την κατασκευή υποδομών στους ινδιάνικους καταυλισμούς.
https://www.newsbeast.gr/world/arthro/1 ... aidia-tous
Ο Μπάιντεν ζήτησε επίσημα συγγνώμη από τους ιθαγενείς της Αμερικής για τα δεινά που υπέστησαν τα παιδιά τους.
Στα κρατικά και εκκλησιαστικά οικοτροφεία - «Ένα από τα φρικτότερα κεφάλαια της αμερικανικής ιστορίας».
«Μια αμαρτία, κηλίδα στην ψυχή μας»: ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, με μια ιστορική κίνηση, ζήτησε επισήμως συγγνώμη από τους ιθαγενείς λαούς της Αμερικής, τα παιδιά των οποίων ξεριζώνονταν από τις οικογένειές τους επί έναν και πλέον αιώνα και τοποθετούνταν σε «οικοτροφεία», όπου τα κακομεταχειρίζονταν, με στόχο τη διά της βίας ενσωμάτωσή τους.
Ο στόχος αυτών των οικοτροφείων ήταν να διαγράψουν τον πολιτισμό, τη γλώσσα και την ταυτότητα των Αμερινδών. Πολλά παιδιά υπέστησαν σωματική, ψυχολογική και σεξουαλική βία, σύμφωνα με πρόσφατη κυβερνητική έκθεση.
«Ζητώ επισήμως συγγνώμη, ως πρόεδρος των ΗΠΑ, για αυτά που κάναμε» είπε ο Μπάιντεν από τον καταυλισμό Τζίλα Ρίβερ, στην Αριζόνα, αφού τήρησε ενός λεπτού σιγή στη μνήμη «των ανθρώπων που χάθηκαν και των γενεών που έζησαν με αυτό το τραύμα».
Τέτοιου είδους οικοτροφεία υπήρχαν από τις αρχές του 19ου αιώνα μέχρι και τη δεκαετία του ’70. Σύμφωνα με την κυβερνητική έκθεση, τουλάχιστον 973 παιδιά πέθαναν σε αυτές τις δομές. «Τα παιδιά έφταναν στο σχολείο, τα έγδυναν, τους έκοβαν τα μαλλιά, που τα θεωρούσαν ιερά. Τα ονόματά τους κυριολεκτικά διαγράφονταν, τα αντικαθιστούσαν με ένα νούμερο ή με ένα αγγλικό όνομα» είπε ο Μπάιντεν.
Ορισμένα παιδιά «στέλνονταν σε καταναγκαστική εργασία, άλλα υιοθετούνταν χωρίς τη συγκατάθεση των βιολογικών γονιών τους, άλλα τα άφηναν να πεθάνουν και τα έθαβαν σε ανώνυμους τάφους» πρόσθεσε, σε μια παθιασμένη ομιλία του.
Πρόκειται «για ένα από τα φρικτότερα κεφάλαια της αμερικανικής ιστορίας» τόνισε ο Αμερικανός πρόεδρος. «Η οδύνη που προκλήθηκε θα αποτελεί πάντα μεγάλη ντροπή, μια κηλίδα στην αμερικανική ιστορία».
Η προεδρική συγγνώμη, γεγονός εξαιρετικά σπάνιο, είναι «τόσο ιστορική, που δεν είμαι σίγουρη ότι μπορώ να εκφράσω με επάρκεια τις συνέπειές της» είχε δηλώσει την Πέμπτη η υπουργός Εσωτερικών Ντεμπ Χάαλαντ, η πρώτη Αμερινδή υπουργός στην ιστορία των ΗΠΑ. «Σημαίνει πολλά περισσότερα απ’ όσα θα μπορούσαν να εκφράσουν οι λέξεις» εξήγησε.
Με δική της πρωτοβουλία, ξεκίνησε το 2021 μια μεγάλη έρευνα που κατέληξε σε μια λεπτομερή έκθεση. Η υπουργός έκανε επίσης περιοδεία, τον «Δρόμο της Ίασης», σε 12 κοινότητες ιθαγενών Αμερικανών, για να δώσει την ευκαιρία στα θύματα να μοιραστούν τις εμπειρίες τους.
«Για περισσότερο από έναν αιώνα, δεκάδες χιλιάδες παιδιά αυτόχθονων, από την ηλικία των 4 ετών, αρπάζονταν από την οικογένεια και την κοινότητά τους και τα έβαζαν διά της βίας σε οικοτροφεία που ανήκαν στην αμερικανική κυβέρνηση ή σε θρησκευτικούς θεσμούς. Αυτό συνέβη και στη δική μου οικογένεια» είπε η υπουργός.
«Επί δεκαετίες, αυτό το φρικτό κεφάλαιο είχε αποκρυβεί από τα βιβλία της ιστορίας» πρόσθεσε.
Καθολικοί επίσκοποι παραδέχτηκαν επισήμως φέτος τον ρόλο που έπαιξε η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία στο «τραύμα» που υπέστησαν οι ιθαγενείς και ζήτησαν συγγνώμη.
Στον γειτονικό Καναδά τηρήθηκε η ίδια πρακτική των «οικοτροφείων» και μόνο τα τελευταία χρόνια οι Αρχές άνοιξαν αυτή τη σκοτεινή σελίδα στην ιστορία της χώρας. Το 2021 βρέθηκαν περισσότεροι από 1.000 ανώνυμοι τάφοι σε περιοχές όπου βρίσκονταν κάποτε καθολικά οικοτροφεία για τους αυτόχθονες. Σε επίσκεψή του στον Καναδά το καλοκαίρι του 2022, ο Πάπας Φραγκίσκος ζήτησε «συγγνώμη για το κακό που διαπράχθηκε».
Η κυβέρνηση Μπάιντεν έλαβε μια σειρά μέτρων για να στηρίξει τους ιθαγενείς λαούς και να βελτιώσει τις σχέσεις τους με το ομοσπονδιακό κράτος. Πολλές τοποθεσίες των προγόνων τους χαρακτηρίστηκαν «εθνικά μνημεία» και επενδύθηκαν πολλά δισεκατομμύρια δολάρια για την κατασκευή υποδομών στους ινδιάνικους καταυλισμούς.
https://www.newsbeast.gr/world/arthro/1 ... aidia-tous
-
- Παραπλήσια Θέματα
- Απαντήσεις
- Προβολές
- Τελευταία δημοσίευση
-
-
Νέα δημοσίευση Σκοτεινή ύλη, όπως λέμε πλανήτης Βουλκάνιος;
από Ζενίθεδρος » 17 Σεπ 2024, 00:28 » σε Θετικές Επιστήμες - 1 Απαντήσεις
- 311 Προβολές
-
Τελευταία δημοσίευση από Στρακαστρουκας
17 Σεπ 2024, 00:46
-
-
-
Νέα δημοσίευση Πολυτεχνείο: Η Σκοτεινή Αλήθεια Πίσω από τη Χούντα
από αδίστακτος » 17 Νοέμ 2024, 22:43 » σε Αστικοί μύθοι και Παραδοσιακοί θρύλοι - 0 Απαντήσεις
- 394 Προβολές
-
Τελευταία δημοσίευση από αδίστακτος
17 Νοέμ 2024, 22:43
-
-
- 3 Απαντήσεις
- 564 Προβολές
-
Τελευταία δημοσίευση από The Rebel
22 Μάιος 2023, 21:07
-
- 4 Απαντήσεις
- 308 Προβολές
-
Τελευταία δημοσίευση από Esperos
02 Ιούλ 2024, 21:19