Το παγκόσμιο προλεταριάτο (χρονικά)

[Sol]

"Το κολαστήριο των Λιπασμάτων Δραπετσώνας":

Σαν σήμερα, 10 Ιουλίου 1929, δύο χιλιάδες εργάτες του εργοστασίου λιπασμάτων στον Πειραιά κηρύσσουν απεργία διαρκείας για αυξήσεις και 8ωρη εργασία.

Η εταιρεία λιπασμάτων είχε ιδρυθεί το 1909. Ο μεγαλύτερος μέτοχος ήταν ο βιομήχανος Λεόντιος Οικονομίδης (1886-1922), στενός φίλος και συνεργάτης του Νικόλαου Κανελλόπουλου, που επίσης πήρε σημαντικό αριθμό μετοχών. Απο τα πρώτα χρονια ανάπτυξης της, η κερδοφορία της εταιρείας βασίστηκε στις άθλιες συνθήκες εργασίας και την εκμετάλλευση των εργατών.

Το 1916, οι εργάτες προσπάθησαν να δημιουργήσουν σωματείο. Η εταιρεία απέλυσε πέντε εργαζόμενους που πρωτοστάτησαν στην ίδρυση του σωματείου και εκτόξευσε απειλές απόλυσης προς όσους ήθελαν να γραφτούν. Στο εργοστάσιο βρίσκονταν και ένοπλοι μπράβοι, οι οποίοι πρωταγωνίστησαν σε αιματηρή επεισόδια κατά εργατών. Κατώτερα στελέχη (προιστάμενοι κλπ) της εταιρείας έκαναν μέχρι και σωματικές έρευνες σε εργάτες προσπαθώντας να βρουν τεκμήρια συμμετοχής στο Εργατικό Κέντρο! Έγιναν κινητοποιήσεις και-παρα τις αντιδράσεις της εταιρείας και των μετόχων της-οι εργάτες κατάφεραν να δημιουργήσουν το σωματείο και να εκλέξουν την πρώτη διοίκηση του.

Αργότερα, η εταιρεία εξασφάλισε φτηνό εργατικό δυναμικό από εξαθλιωμένους πρόσφυγες που είχαν έρθει στη χώρα. Είναι χαρακτηριστικό ότι περίπου 800 οικογένειες από την Ουκρανία κατοικούν στη Δραπετσώνα και "δουλεύουν στα Λιπάσματα, στο Τσιμεντάδικο και αλλού, με 8-15 δρχ. μεροκάματο, όσα δηλαδή θέλει ο αφέντης για πούρα!" έγραφε, ήδη από τις 24 Απριλίου 1922, ο "Ριζοσπάστης".

Με ληστεία των εργατών, η εταιρεία παρουσιάζει άνθηση και γίνεται ακόμα πιο ισχυρή,αντλώντας κεφάλαια από το Χρηματιστήριο, όπου διαπραγματεύεται η μετοχή της, αλλά και από τη λειτουργία της ως… παρατράπεζα. H εταιρεία δέχεται προθεσμιακές καταθέσεις σε δραχμές, λίρες, δολάρια ή χρυσό, προσφέροντας επιτόκιο ανάλογα με τη διάρκειά τους. Μάλιστα,διαφημίζει ότι οι τόκοι απαλλάσσονται από φορολογία. Το προνόμιο να "δανείζεται" από τον κόσμο και μάλιστα με φοροαπαλλαγή τής δόθηκε το 1926 με νομοθετικό διάταγμα, στη διάρκεια της δικτατορίας Πάγκαλου (ΦΕΚ 80/5-3-1926), με το αιτιολογικό της ενίσχυσης της…γεωργίας! Τα κέρδη της εταιρείας αυξάνονται αλματωδώς και το διάστημα 1932-33 φτάνουν στα 132 εκατομμύρια δραχμές! ("Ριζοσπάστης", 21.6.1933).

Οι άθλιες συνθήκες μέσα στις οποίες έλιωναν οι εργάτες, οι εργάτριες (πολλοί ήταν μικρά παιδιά) περιγράφονται ως εξής: "Η δουλειά μέσα στο εργοστάσιο είναι κάτι περισσότερο από σκυλίσια. Οι εργάτες δουλεύουν 10 ολόκληρες ώρες και παραπάνω πολλές φορές και παίρνουν 25-40 δραχμές..0ι γυναίκες και τα ανήλικα αγόρια και κορίτσια παίρνουν 15-25 δρχ. για όλη τη μέρα. Η νυχτερινή δουλειά υπολογίζεται με το ίδιο μεροκάματο και είναι υποχρεωτική για όλους επί ποινή διωξίματος..ούτε φόρμες παραχωρούνται σ’ όσους δουλεύουν στα τμήματα αυτά και καίνε από τα δηλητήρια τα ρούχα τους..ακόμα και το σχετικό γάλα, που επιβάλλεται να πίνουν οι εργάτες, όταν μπαίνουν ή βγαίνουν από τη δουλειά, ο Κανελλόπουλος δεν το παραχωρεί.. κυριολεκτικά λιώνουν ζώντας μέσα σε μια αφόρητη ζέστη που υπάρχει παντού. Είναι αληθινή κόλαση...τα σπλάχνα τους καίγονται από το φύσημα. Τρεις πέθαναν απ’ αυτή τη δουλειά. Γίνεται δουλειά εντατική για να βγαίνει μεγάλη παραγωγή και να πλουτίζει ο Κανελλόπουλος. Στο τμήμα υδροχλωρικού νιτρικού οξέος οι εργάτες είναι σχεδόν σκελετοί και κίτρινοι" (Ριζοσπάστης 1929-1933).

Σαν σήμερα, 10 Ιουλίου 1929, οι εργάτες κατέβηκαν σε απεργία. Η εταιρεία "απάντησε" με 120 απολύσεις. Αστυνομία και μπράβοι της εταιρείας ανοίγουν πυρ κατά των απεργών, σκοτώνουν τον εργάτη Αγαθαγγέλου και τραυματίζουν δεκάδες. Οι αρχές "εξαφάνισαν"τον νεκρό. Δεκάδες εργάτες συνελήφθησαν, 30 παραπέμφθηκαν σε δίκη ενώ 11 καταδικάστηκαν σε διάφορες ποινές. Oι κινητοποιήσεις των εργατών ενάντια στις άθλιες συνθήκες συνεχίστηκαν και τα επόμενα χρόνια.

[Sol]

"Εγώ δεν θα επιτρέψω αύξησιν των ημερομισθίων… Η ικανοποίησις αιτημάτων των εργατών σημαίνει ανατροπήν μου…την γενικήν απεργίαν θα θεωρήσω ως επανάσταση και θα την καταπνίξω" (Ε.Βενιζέλος):

Σαν σήμερα, 24 Ιουλίου 1934, δημοσιεύεται ο πεντάχρονος απολογισμός του Ιδιωνύμου της κυβέρνησης Ε.Βενιζέλου:
Δολοφονήθηκαν 27 εργάτες και αγρότες,
συνελήφθησαν 13.050, από τους οποίους οι 2.400 καταδικάστηκαν συνολικά σε 2.054 χρόνια φυλακής και 884 χρόνια εξορίας.
Στον πειθαρχικό ουλαμό Καλπακίου, στάλθηκαν 120 κομμουνιστές φαντάροι.

Επί κυβέρνησης Κ.Τσαλδάρη,
δολοφονήθηκαν 10 εργάτες και αγρότες,
συνελήφθησαν 3.725, από τους οποίους οι 785 καταδικάστηκαν συνολικά σε 570 χρόνια φυλακής και 436 χρόνια εξορίας.
Στο Καλπάκι στάλθηκαν 54 φαντάροι.

Βασανίστηκαν επίσης 300 πολίτες,
τραυματίστηκαν 305,
απαγορεύτηκαν 160 συγκεντρώσεις,
διαλύθηκαν βίαια άλλες 128
ενώ έγιναν και 138 επιδρομές σε γραφεία σωματείων,τυπογραφεία, κλπ.

Με το "Ιδιώνυμο"άρχισαν μαζικοί διωγμοί κομμουνιστών.Κάθε αγωνιστική κινητοποίηση των εργαζομένων χαρακτηριζόταν από τις αρχές "ιδιώνυμο"αδίκημα και αντιμετωπιζόταν με άγρια καταστολη. Το Ιδιώνυμο και τα άλλα αντεργατικά μέτρα όλων των αστικών κυβερνήσεων της εποχής, δεξιών η "προοδευτικών" άνοιξαν τον δρόμο στον φασισμό της 4ης Αυγούστου του φιλοναζί Ιωάννη Μεταξά, τον οποίο τα "δημοκρατικά" αστικά κόμματα διόρισαν Πρωθυπουργό, λίγο πριν επιβάλλει δικτατορία.

[pylothess]

ειλικρινά δεν μπορώ να πιστέψω ότι μιλούσαν έτσι οι πολιτικοί κάποτε!!!

Σήμερα αυτά δεν μπορούν να τα πουν,τουλάχιστον όχι απροκάλυπτα.

[Golden Age]

ειλικρινά δεν μπορώ να πιστέψω ότι μιλούσαν έτσι οι πολιτικοί κάποτε!!!

Σήμερα αυτά δεν μπορούν να τα πουν,τουλάχιστον όχι απροκάλυπτα.

Απο την εποχή του Μεταξά, του πιο φιλεργατικού πρωθυπουργού της Ελλάδος, αυτά είχανε τελειώσει.

[Sol]

[Sol]

"Σαν σήμερα, 3 Αυγούστου 1986, πεθαίνει η αγωνίστρια της εργατικής τάξης Φλόρενς Ρις που έγραψε το εμβληματικό "Which side are you on?", ένα από τα πιο γνωστά εργατικά τραγούδια παγκοσμίως.


H Ρις γεννήθηκε το 1900 στο Τενεσσί των ΗΠΑ, κόρη οικογένειας εργατών ανθρακωρύχων. Σε ηλικία 12 ετών, κατά τη διάρκεια ενός απεργιακού αγώνα στον οποίο συμμετείχε ο πατέρας της, έγραψε αρχικά το"Which side are you on?" και το κράτησε στα χειρόγραφά της, καθώς συνήθιζε να γράφει στίχους από την παιδική ακόμα ηλικία. H Φλόρενς δεν σταμάτησε να συμμετέχει στους εργατικούς αγώνες, τους αγώνες της τάξης της. Παντρεύτηκε τον πρωτοπόρο συνδικαλιστή Σαμ Ρις. επικεφαλής της Ένωσης Ανθρακωρύχων (UMW).

Την δεκαετία του 1930, ξέσπασε ο λεγόμενος "πόλεμος της κομητείας του Χάρλαν" που κράτησε σχεδόν δέκα χρόνια. Οι απεργιακοί αγώνες των ανθρακωρύχων για αναγνώριση των σωματείων τους, ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και αυξήσεις, αντιμετωπίζονταν από την αστυνομία-όργανο της εργοδοσίας-με καταστολή, εκβιασμούς και απόπειρες εκφοβισμού στους πρωτοπόρους εργάτες και στις οικογένειές τους. Ο Σαμ Ρις ήταν απο τους πρωτοπόρους εργάτες και οργανωτές της απεργίας. Το 1931, ο σερίφης και οι άντρες του,προσπαθώντας να εκφοβίσουν τον Ρις,εισέβαλαν στο σπίτι του. Δεν βρήκαν τον ίδιο αλλά τη γυναίκα με τα παιδιά. Προσπάθησαν να τους τρομοκρατήσουν για να εξαναγκάσουν τον Ρις να σταματήσει τον αγώνα. Η σύζυγός του Φλόρενς όμως, όχι μόνο δε φοβήθηκε αλλά εμπνεύστηκε τους στίχους του "Which side are you on", τους οποίους και έγραψε σε ένα ημερολόγιο τοίχου στην κουζίνα. Πάνω στη μελωδία του ύμνου των βαπτιστών,"Lay the Lily Low"οι στίχοι της Φλόρενς βρήκαν το ιδανικό αντάμωμα. Τη δεκαετία του '70, η Ρις στήριξε επίσης τις μεγάλες απεργίες των ανθρακωρύχων στο Χάρλαν.

Η αυθεντική εκτέλεση με τη φωνή της συμπεριλήφθηκε στο άλμπουμ "Coal Mining Women", που αποτελεί μοναδικό ντοκουμέντο.Μέχρι το τέλος της ζωής συνέχισε να αγωνίζεται και να δημιουργεί τέχνη για την τάξη της, την εργατική τάξη:"Τα τραγούδια μου απευθύνονται πάντα στον αδύναμο –στον εργάτη.Είμαι μία από αυτούς και νιώθω ότι πρέπει να είμαι μαζί τους. Ουδετερότητα δεν μπορεί να υπάρξει. Πρέπει να είσαι είτε από τη μία είτε από την άλλη πλευρά. Μερικοί λένε: Δεν παίρνω το μέρος κανενός – είμαι ουδέτερος. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Μέσα σου είσαι είτε με τους μεν είτε με τους δε. Στην κομητεία Χάρλαν δεν υπήρχε κανένας ουδέτερος. Αν δεν ήσουν τραμπούκος, ήσουν οπωσδήποτε με το σωματείο".

Πέθανε 3/8/1986 στο Τενεσί. Το "Which side are you on?" θα συνεχίζει να ακούγεται σε όλο τον κόσμο, όσο υπάρχει ταξική εκμετάλλευση των εργαζομένων δηλαδή όσο υπάρχουν εργοδότες.

[Sol]

pylothess

[pylothess]

pylothess

Ιστορικά ,δεν ξέρω και πολλά για το παγκόσμιο προλεταριάτο εκτός από τον Μάη του 1886 στο Σικάγο και τον Μάη του 1936 στην Θεσσαλονίκη.
Αυτό που βλέπω είναι πως όταν έρθει το αυγό στον κώλο όλοι τότε τρέχουν και μετά που σε ξέρω που σε είδα. Όταν έχουν πρόβλημα όλοι τρέχουν στο ΠΑΜΕ . Αλλά όμως όταν γίνει η δουλειά τους που σε ξέρω που σε είδα...

Κουτοπόνηροι....

[pylothess]

[pylothess]

[pylothess]

[Sol]

δεν υπάρχει ουδετερότητα καταλάβαινε η ρις

[pylothess]

δεν υπάρχει ουδετερότητα καταλάβαινε η ρις

Νομίζουμε ότι υπάρχει ουδετερότητα...
Όταν σου λέει η συνάδελφισα για παράδειγμα , για το πρόβλημα σας πηγαίνετε στην πρόεδρο του σωματείου και όταν την ρωτάς ,εσύ γιατί δεν έρχεσαι μαζί στην κινητοποίηση σου λέει :"Εγώ δεν τρέχω για τέτοια πράγματα". Με αυτά που λέει αυτή η ίδια αυτοαναιρείται .Αφού δεν θέλει ή ίδια να τρέξει για υπόθεση που αφορά όλους μας, αλλά παραπέμεπει τους άλλους να απευθυνθούν στο σωματείο ,χάνει κάθε ίχνος σοβαρότητας. Αλλά δεν θα σταθώ σε αυτό... Το θέμα είναι ότι όντως δεν υπάρχει ουδετερότητα. Γιατί γνωρίζει το αντικειμενικό της συμφέρον ποιο είναι. Αντικειμενικά ανήκει στη εργατική τάξη , Άσχετα που η ίδια με την στάση της επιλέγει συνειδητά να δώσει λευκή επιταγή στην εργοδοσία...
Όσο

[πατησιωτης]

[Sol]

"H εξέγερση των ανθρακωρύχων στο Αλιβέρι"

Σαν σήμερα, 7 Αυγούστου 1933, οι ανθρακωρύχοι στο Αλιβέρι Εύβοιας αρχίζουν απεργία, με αίτημα την αύξηση των άθλιων μισθών τους και την καταβολή των χρωστούμενων δεδουλευμένων τους. Τα λιγνιτωρυχεία Αλιβερίου λειτουργούν τουλάχιστον απο από το 1894. Ο λιγνίτης μεταφερόταν με βαγόνια στο λιμάνι Αλιβερίου και από εκεί αλλού με πλωτά μέσα.Το 1924, έγινε μία μεγάλη απεργία. Τότε εμφανίστηκε το πρώτο συνδικάτο στο λιγνιτωρυχείο. Οι συνθήκες εργασίας ήταν άθλιες, το ίδιο και οι μισθοί. Το υψηλότερο μεροκάματο ήταν 40 δραχμές.

Το 1933, εμφανίστηκε και πρόβλημα καταβολής δεδουλευμένων. Ορισμένοι ανθρακωρύχοι ήταν απλήρωτοι για ένα εξάμηνο. Και αυτοί που πληρώνονταν, πληρώνονταν με κουπόνια, τα οποία οι έμποροι του Αλιβερίου τα εξαργύρωναν στη μισή τιμή. Η πείνα και η εκμετάλλευση-ενω η εταιρεία συσσώρευε κέρδη-ανάγκασαν τους 500 εργαζόμενους να κινητοποιηθούν. Ιδιοκτήτης τότε ήταν ο Εμπειρίκος, διευθυντής ο Γρυπάρης και αστυνομικός διευθυντής Κύμης ο Απαλός. Το καλοκαίρι του 1933,έπεσαν οι πρώτες 50 υπογραφές για να δημιουργηθεί σωματείο. Την άλλη μέρα και ενώ το ιδρυτικό καταθέτονταν στο πρωτοδικείο Χαλκίδας,η εταιρία απολύει τα μέλη του. Έτσι προγραμματίζεται συγκέντρωση στα γραφεία της εταιρείας. Ο διευθυντής Ν.Γρυπάρης ειδοποιεί την χωροφυλακή,η οποία έφερε ενισχύσεις και από την Κύμη, με επικεφαλής τον υπομοίραρχο Πηλό. Οι εργάτες σπάζουν το φράγμα και επιδίδουν τα αιτήματα τους.

Η απεργία ξεκίνησε σαν σήμερα, 7 Αυγούστου 1933. Την τέταρτη μέρα της απεργίας, 10 Αυγούστου, οι εργάτες πραγματοποίησαν πορεία μαζί με τις οικογένειές τους. προς το χώρο του ανθρακωρυχείου, παρά την απαγόρευση της αστυνομίας. Μπροστά στη διαδήλωση ήταν οι γυναίκες και τα παιδιά των ανθρακωρύχων. Όταν έφτασαν στο ανθρακωρυχείο, η αστυνομία και οι φύλακες άνοιξαν πυρ πάνω στους εργάτες, τις γυναίκες και τα παιδιά τους. Σε βάρος των απεργών έπεσαν περίπου 100 πυροβολισμοί. 20 τραυματίστηκαν. Ένας από αυτούς θα υποκύψει στα τραύματά του στο νοσοκομείο. Μερικοί έμειναν ανάπηροι για όλη τους τη ζωή. Η οργή και η αγανάκτηση εξαπλώνονται σε όλη την περιοχή. Το αστικό κράτος στέλνει την επιθεώρηση εργασίας και ταυτόχρονα εφημερίδες αρχίζουν φημολογία για υποκίνηση της απεργίας από "κομμουνιστικά στοιχεία της Ενωτικής Συνομοσπονδίας". Φυσικά, κομμουνιστές εργάτες της Ενωτικής Συνομοσπονδίας, μαζί με τον υποψήφιο Δήμαρχο Χαλκίδας, τον ράπτη Νικολόπουλο, είχαν βρεθεί στο πλευρό των εργατών, είχαν περιοδεύσει σε χωριά της περιοχής όπου μάλιστα η αστυνομία, επιχείρησε να τους συλλάβει αλλά δεν τα κατάφερε γιατί μπήκαν μπροστά οι κάτοικοι.Όμως,η πραγματική αιτία της απεργίας ήταν η πείνα και οι άθλιες συνθήκες εργασίας. Παρέμβαση υπέρ του εργοδότη έκανε ακόμα και ο δεσπότης Κύμης, που κάλεσε τους έργατες να μην δημιουργούν "ταραχές".

Η επιχείρηση προσπάθησε να φέρει απεργοσπάστες απο άλλες περιοχές, όμως οι απεργοί-με την συμπαράσταση των κατοίκων-ακύρωσαν το σχέδιο. Η αντοχή των απεργών κάνει γνωστό τον αγώνα τους. ο θέμα φτάνει στην Βουλή, ο τύπος αρχίζει να γράφει για το κάτεργο στο Αλιβέρι. Ο Εμπειρίκος αναγκάζεται να πληρώσει τα δεδουλευμένα και να κάνει δεκτά τα αιτήματα των ανθρακωρύχων.

Η απεργία νίκησε.

Μετά την απεργία συνελήφθησαν ως υποκινητές ο Νικολόπουλος και ένας κομμουνιστής συνδικαλιστής της Ενωτικής Συνομοσπονδίας.

Οι αγώνες συνεχίστηκαν και τα επόμενα χρόνια.