Η Ναζιστική Γερμανία παραδίδεται στους Συμμάχους

[akritas]

Σαν σήμερα στις 7 Μαΐου 1945, ο Στρατηγός Άλφρεντ Γιοντλ υπογράφει την άνευ όρων παράδοση της Ναζιστικής Γερμανίας στους Συμμάχους στην πόλη Ρενς της Γαλλίας, εκπροσωπώντας τον Ναύαρχο Καρλ Ντένιτς, ο οποίος είχε αναλάβει την Καγκελαρία του 3ου Ράιχ ύστερα από την αυτοκτονία του Χίτλερ.

Αμέσως μετά την υπογραφή ο Στρατηγός Γιοντλ απευθύνθηκε προς τη συμμαχική αντιπροσωπεία με τα εξής λόγια: «Ο γερμανικός λαός επαφίεται στη γενναιοψυχία των νικητών». Η ώρα ήταν 02:41πμ.

[Μπίστης]

Η αρχή του μοντερνισμού ;

Σίγουρα υπάρχουν πολλές αφετηρίες πολύ πριν και υπερβολικά νωρίς οπότε ας το πούμε ταφόπλακα του αγνού, μη ελεγχόμενου ευρωπαισμού.



Δεν υπήρξε καμμιά αυτοκτονία. Αλλιώς η σκηνοθεσία δεν θα ήταν τόσο βιαστική και μη επιδείξιμη.

[Beria]

Από όλα όσα έχω διαβάσει για την παράδοση της ναζιστικής Γερμανίας τίποτα δεν με έχει ταράξει πιο πολύ από την αφήγηση του γιατρού Χας φον Λέντορφ. Στο βιβλίο του "Ημερολόγια της Ανατολικής Πρωσίας" γράφει για την εκκένωση των περιοχών στις οποίες προήλαυνε ο Κόκκινος Στρατός και λέει ότι οι κάτοικοι μαζεύονταν σωρηδόν στα ιατρεία αντί να φεύγουν. Κι όταν ρωτούσε γιατί δεν εγκαταλείπουν την πόλη η απάντηση που έπαιρνε ήταν η εξής:
"Οι Ρώσοι δεν θα μας πιάσουν. Ο Χίτλερ δεν θα το επιτρέψει αυτό. Πριν φτάσουν στην πόλη μας θα μας έχει δώσει το αέριο"

Το ίδιο γράφει και ο Reck-Malleczewen, ο οποίος λέει ότι ήδη από το καλοκαίρι του 1944, στη Βαυαρία τα στελέχη του ναζιστικού κόμματος περιφέρονταν στα χωριά και μιλούσαν στον κόσμο λέγοντας ότι "δεν έχουν κανέναν λόγο να ανησυχούν για την έκβαση του πολέμου, γιατί ο Φύρερ με την απέραντη καλοσύνη του έχει προετοιμάσει έναν ήρεμο θάνατο για όλους τους Γερμανούς, στους θαλάμους αερίων"

[Cavaliere]

Κάπως έτσι έγινε η σφαγή της NanJin.

[Yochanan]

Κάπως έτσι έγινε η σφαγή της NanJin.

? Τι εννοείς Καβαλιέρε;

[Cavaliere]

? Τι εννοείς Καβαλιέρε;

Aφήσαν τους κατοίκους μέσα νομίζοντας πως υπάρχει στρατός και βασιλιάς να τους υπερασπιστεί, και οι Γιαπωνέζοι βρήκαν μόνο αμάχους και κάνανε όργια.

[Υδράργυρος]

Και στη γερμανια γινανε σφαγες. Και οι παραδινομενοι γερμανοι στρατιωτες γινονταν εκατομβες. Υπαρχουν ομαδικοι ταφοι, μερικοι των οποιων γνωστοι που δεν εχουν ερευνηθει. Και μιλαμε για θυματα των δυτικων συμμαχων. Υπαρχει σχετικο λινκ

[Yochanan]

? Τι εννοείς Καβαλιέρε;

Aφήσαν τους κατοίκους μέσα νομίζοντας πως υπάρχει στρατός και βασιλιάς να τους υπερασπιστεί, και οι Γιαπωνέζοι βρήκαν μόνο αμάχους και κάνανε όργια.

thx! ενδιαφέρον

[Υδράργυρος]

Αυτη η ιστορια δεν εχει ειπωθει

Απο βικιπεδια

Η τύχη των αμάχων Γερμανών Επεξεργασία
Κατά τους τελευταίους μήνες του πολέμου και κατά τα χρόνια που ακολούθησαν μετά την συνθηκολόγηση, διαπράχθηκαν μαζικά εγκλήματα κατά αμάχων Γερμανών - ανδρών, γυναικών και παιδιών - από τους Δυτικούς Συμμάχους και την Σοβιετική Ένωση. Αναγνωρίζεται ότι γενικά «ο ωκεανός πολεμικής προπαγάνδας υφαίνει ένα μύθο που διατηρείται για αρκετές δεκαετίες» (D. Murphey, σ. 2, 19). Για πολλά χρόνια αυτό το θέμα ήταν ένα ταμπού, ακόμα και για τους Γερμανούς. Έτσι, εργασίες πάνω στη μεταχείριση των Γερμανών αμάχων εμφανίζονται κυρίως προς το τέλος του 20ου και αρχές του 21ου αιώνα.[27]

Υπολογίζεται ότι στο τέλος του πολέμου 16,5 εκατομμύρια Γερμανοί αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Από αυτούς, τα 9,3 εκατομ. εκδιώχθηκαν από περιοχές της Ανατολικής Γερμανίας που ενσωματώθηκαν στην Πολωνία. (Με συμφωνία των συμμάχων υπήρξε μια σημαντική μετατόπιση της Πολωνίας προς τα δυτικά). Οι υπόλοιποι 7,2 εκατομ. εκδιώχθηκαν από περιοχές της Κεντρικής Ευρώπης όπου ζούσαν επί γενεές. Αυτή η μαζική εκτόπιση βασίστηκε στην Συμφωνία του Πότσδαμ στα μέσα του 1945. Aν και η Συμφωνία προέβλεπε ότι ο εκτοπισμός θα γινόταν «με τον πλέον ανθρωπιστικό τρόπο», στην πράξη αυτό δεν τηρήθηκε. Εκτιμάται ότι από 2,1 έως 6,0 εκατομ. Γερμανοί πέθαναν κατά τη διάρκεια των εκτοπίσεων από την πείνα και το κρύο. Ο Konrad Adenauer είχε δηλώσει ότι από τους εκτοπισμένους πέθαναν 6 εκατομμύρια. Ο ιστορικός James Bacque εκτιμά ότι 5,7 εκατομ. εξαφανίστηκαν μέσα στη Γερμανία μεταξύ Οκτωβρίου 1946 και Σεπτεμβρίου 1950. Μάλιστα αναφέρεται ότι στη Νότια Σιλεσία το ένα τέταρτο μιας πόλης έκανε ομαδική αυτοκτονία.

Κατά τα πρώτα έτη μετά τον πόλεμο οι σύμμαχοι εμπόδιζαν τη παροχή προς τους Γερμανούς ανθρωπιστικής βοήθειας που ερχόταν από τον Ερυθρό Σταυρό, θρησκευτικούς ή άλλους οργανισμούς. Ο γερμανικός αλιευτικός στόλος υποχρεωνόταν να παραμένει στα λιμάνια. Στην Αμερικανική Ζώνη του Βερολίνου υπήρξε η πολιτική «τίποτα δεν χαρίζεται και όλα πετιούνται». Στην Αν. Πρωσία που κατεχόταν από τη Σοβ. Ένωση εφαρμόστηκε πολιτική λιμοκτονίας ανάλογη με αυτή της Ουκρανίας της δεκαετίας του 1930. Αναφέρθηκαν και εκεί περιπτώσεις κανιβαλισμού. Κατά τους ιδιαίτερα ψυχρούς χειμώνες του 1946-47 και 1948-49 χιλιάδες πέθαναν από το κρύο λόγω έλλειψης καυσίμων και ρούχων, ιδιαίτερα μεταξύ των προσφύγων από την Ανατολή. Ιδιαίτερα σημειώνεται το κύμα μαζικών βιασμών από το Σοβιετικό στρατό. Στο Βερολίνο οι μετριότερες εκτιμήσεις για τα θύματα βιασμών είναι περί τις 20.000, με ηλικίες των θυμάτων να είναι από 12 έως 75. Κατ’ άλλους τα θύματα στο Βερολίνο και τις γύρω περιοχές μπορεί να ήταν και ένα εκατομμύριο, όπως προκύπτει από στοιχεία των Σοβιετικών αρχείων και γερμανικών νοσοκομείων.[28] Βρετανοί στρατιώτες ανέφεραν ότι οι λίμνες ήταν γεμάτες πτώματα γυναικών που αυτοκτόνησαν.

Θύματα βιασμών από το Σοβιετικό στρατό έπεσαν όχι μόνο Γερμανίδες, αλλά και γυναίκες της Ουγγαρίας, Βουλγαρίας και Ουκρανίας. Η επίσημη πολιτική ήταν κατά των βιασμών, αλλά στην πράξη μόνο το 1949 εφαρμόστηκαν κάποια αποτρεπτικά μέτρα από τους Σοβιετικούς. Πολλοί βιασμοί έγιναν και από Αμερικανούς στρατιώτες, αλλά εκεί υπήρξε αυστηρότερη αντιμετώπιση, μέχρι και εκτελέσεις ενόχων. Μετά τη λήξη του πολέμου το φαινόμενο συνεχίστηκε με τη μορφή της σεξουαλικής εκμετάλλευσης των πεινασμένων. Οι Αμερικανοί αξιωματικοί της Στρατιωτικής Αστυνομίας έλεγαν ότι «λίγο φαγητό, μια πλάκα σοκολάτα, ή μια πλάκα σαπούνι κάνουν τον βιασμό αχρείαστο». Λόγω αυτών των φαινομένων υπήρξε έκρηξη αφροδισίων νοσημάτων, που εκτιμάται ότι «οφείλονται κυρίως στους έγχρωμους Αμερικανούς στρατιώτες». Μαζικοί βιασμοί αποδίδονται και σε Πολωνούς, Γάλλους, αντάρτες του Τίτο και άλλους. Στη Σοβιετική Ζώνη της Αυστρίας οι βιασμοί ήταν καθημερινό φαινόμενο μέχρι το 1947.

Οι Γερμανοί αιχμάλωτοι πολέμου ήταν γύρω στα 11 εκατομμύρια συνολικά. Από αυτούς, 1,5 εκατομ. δεν επέστρεψαν στα σπίτια τους. Στο τέλος του πολέμου κρατούνταν στην ΕΣΣΔ περί τα 4 έως 5 εκατομ. Γερμανοί. Δεν ήταν όλοι μάχιμοι, καθώς οι σοβιετικοί δεν έκαναν διάκριση μεταξύ αιχμαλώτων πολέμου και πολιτών. Μερικοί κρατήθηκαν μέχρι και το 1956 όταν ο Κ. Adenauer επισκέφθηκε τη Μόσχα. Αλλά πιστεύεται ότι ακόμα και το 1979 υπήρχαν 72.000 αιχμάλωτοι στη Σοβ. Ένωση. Οι Αμερικανοί κράτησαν αιχμαλώτους 4,2 εκατομ. στρατιώτες και 3,4 άλλους που τους χαρακτήρισαν ως «παραδοθέντες εχθρούς» ή «αφοπλισμένους εχθρούς», οι οποίοι δεν καλύπτονταν από τις συνθήκες της Χάγης και της Γενεύης. Δεν υπάρχουν στοιχεία για τους αιχμαλώτους των Αμερικανών που πέθαναν, υπάρχουν όμως αναφορές για συγκεκριμένα στρατόπεδα όπου χιλιάδες αφέθηκαν να πεθάνουν από την πείνα και το κρύο, παρ’ όλο που τρόφιμα «στιβάζονταν σε σωρούς έξω από τα στρατόπεδα». Σχετικά καλύτερη ήταν η μεταχείριση των αιχμαλώτων από τους Βρετανούς. Άλλοι Γερμανοί στάλθηκαν για καταναγκαστική εργασία στη Γαλλία όπου είχαν ιδιαίτερα άγρια μεταχείριση. Από τους συγγραφείς σημειώνεται η μονομέρεια της Δίκης της Νυρεμβέργης, καθώς αυτή ασχολήθηκε μόνο με Γερμανούς εγκληματίες πολέμου.[29]

[NikosVy]

Πως αντιμετωπίζουν σήμερα την επέτειο οι ακροδεξιοί που συγκεντρώνονται στην Πλατεία Βαρνάβα;

[plouf]

Αυτη η ιστορια δεν εχει ειπωθει

Απο βικιπεδια

Η τύχη των αμάχων Γερμανών Επεξεργασία
Κατά τους τελευταίους μήνες του πολέμου και κατά τα χρόνια που ακολούθησαν μετά την συνθηκολόγηση, διαπράχθηκαν μαζικά εγκλήματα κατά αμάχων Γερμανών - ανδρών, γυναικών και παιδιών - από τους Δυτικούς Συμμάχους και την Σοβιετική Ένωση. Αναγνωρίζεται ότι γενικά «ο ωκεανός πολεμικής προπαγάνδας υφαίνει ένα μύθο που διατηρείται για αρκετές δεκαετίες» (D. Murphey, σ. 2, 19). Για πολλά χρόνια αυτό το θέμα ήταν ένα ταμπού, ακόμα και για τους Γερμανούς. Έτσι, εργασίες πάνω στη μεταχείριση των Γερμανών αμάχων εμφανίζονται κυρίως προς το τέλος του 20ου και αρχές του 21ου αιώνα.[27]

Υπολογίζεται ότι στο τέλος του πολέμου 16,5 εκατομμύρια Γερμανοί αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Από αυτούς, τα 9,3 εκατομ. εκδιώχθηκαν από περιοχές της Ανατολικής Γερμανίας που ενσωματώθηκαν στην Πολωνία. (Με συμφωνία των συμμάχων υπήρξε μια σημαντική μετατόπιση της Πολωνίας προς τα δυτικά). Οι υπόλοιποι 7,2 εκατομ. εκδιώχθηκαν από περιοχές της Κεντρικής Ευρώπης όπου ζούσαν επί γενεές. Αυτή η μαζική εκτόπιση βασίστηκε στην Συμφωνία του Πότσδαμ στα μέσα του 1945. Aν και η Συμφωνία προέβλεπε ότι ο εκτοπισμός θα γινόταν «με τον πλέον ανθρωπιστικό τρόπο», στην πράξη αυτό δεν τηρήθηκε. Εκτιμάται ότι από 2,1 έως 6,0 εκατομ. Γερμανοί πέθαναν κατά τη διάρκεια των εκτοπίσεων από την πείνα και το κρύο. Ο Konrad Adenauer είχε δηλώσει ότι από τους εκτοπισμένους πέθαναν 6 εκατομμύρια. Ο ιστορικός James Bacque εκτιμά ότι 5,7 εκατομ. εξαφανίστηκαν μέσα στη Γερμανία μεταξύ Οκτωβρίου 1946 και Σεπτεμβρίου 1950. Μάλιστα αναφέρεται ότι στη Νότια Σιλεσία το ένα τέταρτο μιας πόλης έκανε ομαδική αυτοκτονία.

Κατά τα πρώτα έτη μετά τον πόλεμο οι σύμμαχοι εμπόδιζαν τη παροχή προς τους Γερμανούς ανθρωπιστικής βοήθειας που ερχόταν από τον Ερυθρό Σταυρό, θρησκευτικούς ή άλλους οργανισμούς. Ο γερμανικός αλιευτικός στόλος υποχρεωνόταν να παραμένει στα λιμάνια. Στην Αμερικανική Ζώνη του Βερολίνου υπήρξε η πολιτική «τίποτα δεν χαρίζεται και όλα πετιούνται». Στην Αν. Πρωσία που κατεχόταν από τη Σοβ. Ένωση εφαρμόστηκε πολιτική λιμοκτονίας ανάλογη με αυτή της Ουκρανίας της δεκαετίας του 1930. Αναφέρθηκαν και εκεί περιπτώσεις κανιβαλισμού. Κατά τους ιδιαίτερα ψυχρούς χειμώνες του 1946-47 και 1948-49 χιλιάδες πέθαναν από το κρύο λόγω έλλειψης καυσίμων και ρούχων, ιδιαίτερα μεταξύ των προσφύγων από την Ανατολή. Ιδιαίτερα σημειώνεται το κύμα μαζικών βιασμών από το Σοβιετικό στρατό. Στο Βερολίνο οι μετριότερες εκτιμήσεις για τα θύματα βιασμών είναι περί τις 20.000, με ηλικίες των θυμάτων να είναι από 12 έως 75. Κατ’ άλλους τα θύματα στο Βερολίνο και τις γύρω περιοχές μπορεί να ήταν και ένα εκατομμύριο, όπως προκύπτει από στοιχεία των Σοβιετικών αρχείων και γερμανικών νοσοκομείων.[28] Βρετανοί στρατιώτες ανέφεραν ότι οι λίμνες ήταν γεμάτες πτώματα γυναικών που αυτοκτόνησαν.

Θύματα βιασμών από το Σοβιετικό στρατό έπεσαν όχι μόνο Γερμανίδες, αλλά και γυναίκες της Ουγγαρίας, Βουλγαρίας και Ουκρανίας. Η επίσημη πολιτική ήταν κατά των βιασμών, αλλά στην πράξη μόνο το 1949 εφαρμόστηκαν κάποια αποτρεπτικά μέτρα από τους Σοβιετικούς. Πολλοί βιασμοί έγιναν και από Αμερικανούς στρατιώτες, αλλά εκεί υπήρξε αυστηρότερη αντιμετώπιση, μέχρι και εκτελέσεις ενόχων. Μετά τη λήξη του πολέμου το φαινόμενο συνεχίστηκε με τη μορφή της σεξουαλικής εκμετάλλευσης των πεινασμένων. Οι Αμερικανοί αξιωματικοί της Στρατιωτικής Αστυνομίας έλεγαν ότι «λίγο φαγητό, μια πλάκα σοκολάτα, ή μια πλάκα σαπούνι κάνουν τον βιασμό αχρείαστο». Λόγω αυτών των φαινομένων υπήρξε έκρηξη αφροδισίων νοσημάτων, που εκτιμάται ότι «οφείλονται κυρίως στους έγχρωμους Αμερικανούς στρατιώτες». Μαζικοί βιασμοί αποδίδονται και σε Πολωνούς, Γάλλους, αντάρτες του Τίτο και άλλους. Στη Σοβιετική Ζώνη της Αυστρίας οι βιασμοί ήταν καθημερινό φαινόμενο μέχρι το 1947.

Οι Γερμανοί αιχμάλωτοι πολέμου ήταν γύρω στα 11 εκατομμύρια συνολικά. Από αυτούς, 1,5 εκατομ. δεν επέστρεψαν στα σπίτια τους. Στο τέλος του πολέμου κρατούνταν στην ΕΣΣΔ περί τα 4 έως 5 εκατομ. Γερμανοί. Δεν ήταν όλοι μάχιμοι, καθώς οι σοβιετικοί δεν έκαναν διάκριση μεταξύ αιχμαλώτων πολέμου και πολιτών. Μερικοί κρατήθηκαν μέχρι και το 1956 όταν ο Κ. Adenauer επισκέφθηκε τη Μόσχα. Αλλά πιστεύεται ότι ακόμα και το 1979 υπήρχαν 72.000 αιχμάλωτοι στη Σοβ. Ένωση. Οι Αμερικανοί κράτησαν αιχμαλώτους 4,2 εκατομ. στρατιώτες και 3,4 άλλους που τους χαρακτήρισαν ως «παραδοθέντες εχθρούς» ή «αφοπλισμένους εχθρούς», οι οποίοι δεν καλύπτονταν από τις συνθήκες της Χάγης και της Γενεύης. Δεν υπάρχουν στοιχεία για τους αιχμαλώτους των Αμερικανών που πέθαναν, υπάρχουν όμως αναφορές για συγκεκριμένα στρατόπεδα όπου χιλιάδες αφέθηκαν να πεθάνουν από την πείνα και το κρύο, παρ’ όλο που τρόφιμα «στιβάζονταν σε σωρούς έξω από τα στρατόπεδα». Σχετικά καλύτερη ήταν η μεταχείριση των αιχμαλώτων από τους Βρετανούς. Άλλοι Γερμανοί στάλθηκαν για καταναγκαστική εργασία στη Γαλλία όπου είχαν ιδιαίτερα άγρια μεταχείριση. Από τους συγγραφείς σημειώνεται η μονομέρεια της Δίκης της Νυρεμβέργης, καθώς αυτή ασχολήθηκε μόνο με Γερμανούς εγκληματίες πολέμου.[29]

Επιλεκτικες ευαισθησιες βλεπω απο μερους σας φιλτατε για αυτα που εκαναν οι Γερμανοι στις κατεχομενες χωρες δεν λετε τιποτα.

[ΣΑΤΑΝΙΚΟΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ]

[Chainis]

Αυτη η ιστορια δεν εχει ειπωθει

Απο βικιπεδια

Η τύχη των αμάχων Γερμανών Επεξεργασία
Κατά τους τελευταίους μήνες του πολέμου και κατά τα χρόνια που ακολούθησαν μετά την συνθηκολόγηση, διαπράχθηκαν μαζικά εγκλήματα κατά αμάχων Γερμανών - ανδρών, γυναικών και παιδιών - από τους Δυτικούς Συμμάχους και την Σοβιετική Ένωση. Αναγνωρίζεται ότι γενικά «ο ωκεανός πολεμικής προπαγάνδας υφαίνει ένα μύθο που διατηρείται για αρκετές δεκαετίες» (D. Murphey, σ. 2, 19). Για πολλά χρόνια αυτό το θέμα ήταν ένα ταμπού, ακόμα και για τους Γερμανούς. Έτσι, εργασίες πάνω στη μεταχείριση των Γερμανών αμάχων εμφανίζονται κυρίως προς το τέλος του 20ου και αρχές του 21ου αιώνα.[27]

Υπολογίζεται ότι στο τέλος του πολέμου 16,5 εκατομμύρια Γερμανοί αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Από αυτούς, τα 9,3 εκατομ. εκδιώχθηκαν από περιοχές της Ανατολικής Γερμανίας που ενσωματώθηκαν στην Πολωνία. (Με συμφωνία των συμμάχων υπήρξε μια σημαντική μετατόπιση της Πολωνίας προς τα δυτικά). Οι υπόλοιποι 7,2 εκατομ. εκδιώχθηκαν από περιοχές της Κεντρικής Ευρώπης όπου ζούσαν επί γενεές. Αυτή η μαζική εκτόπιση βασίστηκε στην Συμφωνία του Πότσδαμ στα μέσα του 1945. Aν και η Συμφωνία προέβλεπε ότι ο εκτοπισμός θα γινόταν «με τον πλέον ανθρωπιστικό τρόπο», στην πράξη αυτό δεν τηρήθηκε. Εκτιμάται ότι από 2,1 έως 6,0 εκατομ. Γερμανοί πέθαναν κατά τη διάρκεια των εκτοπίσεων από την πείνα και το κρύο. Ο Konrad Adenauer είχε δηλώσει ότι από τους εκτοπισμένους πέθαναν 6 εκατομμύρια. Ο ιστορικός James Bacque εκτιμά ότι 5,7 εκατομ. εξαφανίστηκαν μέσα στη Γερμανία μεταξύ Οκτωβρίου 1946 και Σεπτεμβρίου 1950. Μάλιστα αναφέρεται ότι στη Νότια Σιλεσία το ένα τέταρτο μιας πόλης έκανε ομαδική αυτοκτονία.

Κατά τα πρώτα έτη μετά τον πόλεμο οι σύμμαχοι εμπόδιζαν τη παροχή προς τους Γερμανούς ανθρωπιστικής βοήθειας που ερχόταν από τον Ερυθρό Σταυρό, θρησκευτικούς ή άλλους οργανισμούς. Ο γερμανικός αλιευτικός στόλος υποχρεωνόταν να παραμένει στα λιμάνια. Στην Αμερικανική Ζώνη του Βερολίνου υπήρξε η πολιτική «τίποτα δεν χαρίζεται και όλα πετιούνται». Στην Αν. Πρωσία που κατεχόταν από τη Σοβ. Ένωση εφαρμόστηκε πολιτική λιμοκτονίας ανάλογη με αυτή της Ουκρανίας της δεκαετίας του 1930. Αναφέρθηκαν και εκεί περιπτώσεις κανιβαλισμού. Κατά τους ιδιαίτερα ψυχρούς χειμώνες του 1946-47 και 1948-49 χιλιάδες πέθαναν από το κρύο λόγω έλλειψης καυσίμων και ρούχων, ιδιαίτερα μεταξύ των προσφύγων από την Ανατολή. Ιδιαίτερα σημειώνεται το κύμα μαζικών βιασμών από το Σοβιετικό στρατό. Στο Βερολίνο οι μετριότερες εκτιμήσεις για τα θύματα βιασμών είναι περί τις 20.000, με ηλικίες των θυμάτων να είναι από 12 έως 75. Κατ’ άλλους τα θύματα στο Βερολίνο και τις γύρω περιοχές μπορεί να ήταν και ένα εκατομμύριο, όπως προκύπτει από στοιχεία των Σοβιετικών αρχείων και γερμανικών νοσοκομείων.[28] Βρετανοί στρατιώτες ανέφεραν ότι οι λίμνες ήταν γεμάτες πτώματα γυναικών που αυτοκτόνησαν.

Θύματα βιασμών από το Σοβιετικό στρατό έπεσαν όχι μόνο Γερμανίδες, αλλά και γυναίκες της Ουγγαρίας, Βουλγαρίας και Ουκρανίας. Η επίσημη πολιτική ήταν κατά των βιασμών, αλλά στην πράξη μόνο το 1949 εφαρμόστηκαν κάποια αποτρεπτικά μέτρα από τους Σοβιετικούς. Πολλοί βιασμοί έγιναν και από Αμερικανούς στρατιώτες, αλλά εκεί υπήρξε αυστηρότερη αντιμετώπιση, μέχρι και εκτελέσεις ενόχων. Μετά τη λήξη του πολέμου το φαινόμενο συνεχίστηκε με τη μορφή της σεξουαλικής εκμετάλλευσης των πεινασμένων. Οι Αμερικανοί αξιωματικοί της Στρατιωτικής Αστυνομίας έλεγαν ότι «λίγο φαγητό, μια πλάκα σοκολάτα, ή μια πλάκα σαπούνι κάνουν τον βιασμό αχρείαστο». Λόγω αυτών των φαινομένων υπήρξε έκρηξη αφροδισίων νοσημάτων, που εκτιμάται ότι «οφείλονται κυρίως στους έγχρωμους Αμερικανούς στρατιώτες». Μαζικοί βιασμοί αποδίδονται και σε Πολωνούς, Γάλλους, αντάρτες του Τίτο και άλλους. Στη Σοβιετική Ζώνη της Αυστρίας οι βιασμοί ήταν καθημερινό φαινόμενο μέχρι το 1947.

Οι Γερμανοί αιχμάλωτοι πολέμου ήταν γύρω στα 11 εκατομμύρια συνολικά. Από αυτούς, 1,5 εκατομ. δεν επέστρεψαν στα σπίτια τους. Στο τέλος του πολέμου κρατούνταν στην ΕΣΣΔ περί τα 4 έως 5 εκατομ. Γερμανοί. Δεν ήταν όλοι μάχιμοι, καθώς οι σοβιετικοί δεν έκαναν διάκριση μεταξύ αιχμαλώτων πολέμου και πολιτών. Μερικοί κρατήθηκαν μέχρι και το 1956 όταν ο Κ. Adenauer επισκέφθηκε τη Μόσχα. Αλλά πιστεύεται ότι ακόμα και το 1979 υπήρχαν 72.000 αιχμάλωτοι στη Σοβ. Ένωση. Οι Αμερικανοί κράτησαν αιχμαλώτους 4,2 εκατομ. στρατιώτες και 3,4 άλλους που τους χαρακτήρισαν ως «παραδοθέντες εχθρούς» ή «αφοπλισμένους εχθρούς», οι οποίοι δεν καλύπτονταν από τις συνθήκες της Χάγης και της Γενεύης. Δεν υπάρχουν στοιχεία για τους αιχμαλώτους των Αμερικανών που πέθαναν, υπάρχουν όμως αναφορές για συγκεκριμένα στρατόπεδα όπου χιλιάδες αφέθηκαν να πεθάνουν από την πείνα και το κρύο, παρ’ όλο που τρόφιμα «στιβάζονταν σε σωρούς έξω από τα στρατόπεδα». Σχετικά καλύτερη ήταν η μεταχείριση των αιχμαλώτων από τους Βρετανούς. Άλλοι Γερμανοί στάλθηκαν για καταναγκαστική εργασία στη Γαλλία όπου είχαν ιδιαίτερα άγρια μεταχείριση. Από τους συγγραφείς σημειώνεται η μονομέρεια της Δίκης της Νυρεμβέργης, καθώς αυτή ασχολήθηκε μόνο με Γερμανούς εγκληματίες πολέμου.[29]

Επιλεκτικες ευαισθησιες βλεπω απο μερους σας φιλτατε για αυτα που εκαναν οι Γερμανοι στις κατεχομενες χωρες δεν λετε τιποτα.

Ωπα.
Έχουν γραφτει εκατομμύρια σελίδες για το τι έκαναν οι Γερμανοί δεν πειράζει που και που να γράφεται και να μαθαίνουμε τι έκαναν και οι άλλοι.

[Υδράργυρος]

Μη βαζουμε στην ιδια ζυγαρια αυτα που γινανε στον πολεμο με αυτα που γινανε μετα τον πολεμο.

[plouf]

Καλα τους εκαναν παντως αναλογικα με αυτα που εκαναν οι Γερμανοι οι συμμαχοι σταθηκαν πολυ φιλευσπλαχνοι απεναντι τους και λιγα τους εκαναν.Βασικα παιζει να ειμαι το μονο κνιτομποτ που επιχαιρει και την ριψη των ατομικων βομβων.