Μιχάλης Ν. Ράπτης(Πάμπλο)

[Dr Socrates]

Η ελληνική έννοια του «διανοούμενου πολίτη».- του Μιχάλη Ν. Ράπτη(Πάμπλο)
Είναι, ακόμα, κάπως παραδεκτό μεγάλοι διανοητές, ποιητές, καλλιτέχνες να θεωρούν, ιδίως σε περιόδους παρακμής, όπως σήμερα, ότι αυτό που προέχει είναι η ατομική οδός αυτοτελειωποίησής τους και ότι η κοινωνική τους συμβολή γίνεται με την ποιότητα της τέχνης τους, των λέξεων ή των χρωμάτων ή των ήχων. Όπως πάνω κάτω είναι η φιλοσοφία, ο πολιτικός, ο δημόσιος λόγος του μεγάλου αναμφισβήτητα ποιητή αλλά και στοχαστή Οδυσσέα Ελύτη. Διαβάστε προσεκτικά το πρόσφατο «Εν Λευκώ» του, συμφωνείτε δε συμφωνείτε. Πρόκειτε για κείμενο αξιοσημείωτης αισθητικής αλλά και στοχαστικής διάστασης, που είναι και η βάση για τη μεγάλη ποίηση, όπως ο πλατωνισμός ως φιλοσοφία της ποίησης του Μπωντλέρ.
Πηγη https://tokoinonikoodofragma.org/2018/0 ... %80%CE%BF/

[Dr Socrates]

Φεβρουάριος του 1996- στη μνήμη του Μιχάλη Ν.Ράπτη (Πάμπλο)…1ο μέρος.
Δημήτρης Ν.Γ
Ανασύρω από τις εφημερίδες του αρχείου μου, κάποια άρθρα για τον Μιχάλη Ν.Ράπτη (Πάμπλο) που πέθανε το Φεβρουάριο του 1996. Επίκαιρος όσο ποτέ o Μιχάλης Ράπτης, αριστερός μιας άλλης μόρφωσης, ήθους και εύστροφης κατανόησης των ιδιαιτεροτήτων της πατρίδας μας, μέσα από την επαναστατική του περιπλάνηση σε άλλες πατρίδες και τόπους.
Εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ»(21 Φεβρουαρίου 1996)
Γιάννης Ε.Διακογιάννης
Πηγη https://tokoinonikoodofragma.org/2018/0 ... %80%cf%84/

[Dr Socrates]

Το τελευταίο κείμενο του Mιχάλη Ράπτη (Πάμπλο)

Το τελευταίο κείμενο που έγραψε ο Πάμπλο αφορούσε την κρίση των Ιμίων, και παρ’ ότι πέρασαν τόσα χρόνια, συνεχίζει να ηχεί επίκαιρο ακόμη και σήμερα, ειδικά εν όψει της νέας Τούρκικης προκλητικότητας, και καταδεικνύει όχι μόνο τον εξαιρετικό σχεδιασμό της Άγκυρας αλλά και τη διαρκή δουλικότητα και ανικανότητα των Ελληνικών κυβερνήσεων.

Η κρίση των Ιμίων κατέδειξε βασικά πράγματα για την παρούσα κατάσταση στη χώρα μας. Επιβεβαίωσε τα κοινά σχέδια Ουάσιγκτον Άγκυρας για μια αποφασισμένη τροποποίηση του καθεστώτος στο Αιγαίο παρασύροντας την Αθήνα σε διαπραγματεύσεις. Κατέδειξε επίσης πόσο η πίεση αυτή θα είναι μεγάλη, αναγκάζοντας την Αθήνα να αντιμετωπίσει στήθος προς στήθος τη στρατιωτική αναμέτρηση. Κατέδειξε ακόμα σε ποιο βαθμό έχει ατονίσει η εθνική ευαισθησία της άρχουσας τάξης, αλλά και μέρους του λαού.
Πηγη https://ardin-rixi.gr/archives/223977


Δεκαετία ’90 : O Μιχάλης Ν.Ράπτης (Πάμπλο) κατά του σφετερισμού του ονόματος Μακεδονία από το γειτονικό κράτος
Πολλοί φίλοι μου λένε πολλές φορές ότι αναζητούν με ενδιαφέρον παλαιά τεύχη της «Νέας Κοινωνιολογίας». Σε ένα από αυτά είχε δώσει στον υποφαινόμενο και στον Μ.Μελετόπουλο, συνέντευξη ο Μιχάλης Ράπτης-Pablo. Ο χώρος που έγινε ήταν ένα μικρό διαμέρισμα που διατηρούσε στην οδό Λουκιανού.
Εκεί αφού ανατρέξαμε σε όλη την περιπετειώδη ζωή του, στην ηγεσία της 4ης Διεθνούς, την εμπλοκή στον αγώνα των Αλγερινών για εθνική ανεξαρτησία μας είπε ότι ο εθνισμός αποτελεί απαραίτητο στοιχείο του τρόπου που ερμήνευε την αριστερά. Τάχθηκε κατά του σφετερισμού του ονόματος Μακεδονία από το γειτονικό κράτος και ζήτησε σε περίπτωση επίθεση από την Τουρκία να μην δείξουμε την ολιγωρία που δείξαμε το 1974 στην Κύπρο.
Πηγη https://tokoinonikoodofragma.org/2019/0 ... %BA%CE%B1/

[Golden Age]

Είχε κατηγορηθεί για διάφορα:



Αλλά ήταν ατόφιος αντιιμπεριαλιστής



Στο 16:30

Υπήρξε θεωρητικός της Αλλαγής του Ανδρέα

[Dr Socrates]

Η ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΑΛΓΕΡΙΑ
ΡΑΠΤΗΣ Ν. ΜΙΧΑΛΗΣ (PABLO)
https://www.politeianet.gr/books/978960 ... ria-258108


Ο Τρότσκυ και οι επίγονοι, του Μιχάλη Ράπτη (Πάμπλο)
Στον παρόντα τόμο δημοσιεύουμε μια σειρά από πολιτικά κείμενα του Μ. Ράπτη που αφορούν, όπως εύλογα δηλώνει ο τίτλος, τις απόψεις του για τον Τρότσκι και το τροτσκιστικό κίνημα και έχουν γραφεί σε μια περίοδο από το 1958 ως το 1994. Τα άρθρα 1 ως 6 περιλαμβάνονται σε μια συλλογή που εκδόθηκε στη Γαλλία για τα 50 χρόνια της 4ης Διεθνούς. Σ’ αυτά προσθέσαμε την ομιλία στο συμπόσιο του Βούπερταλ για τον Τρότσκι και τα υπόλοιπα ανέκδοτα κείμενα.
Πηγη https://enalekdoseis.gr/?product=%ce%bf ... f%81%ce%ac


Σαν σήμερα, γεννιέται το 1911 ο Michel Pablo
Ο "περιπλανώμενος Έλληνας επαναστάτης" και οι μάχες στο Αλγέρι
https://www.lifo.gr/san-simera/san-sime ... chel-pablo

[Dr Socrates]

Η διπλή ζωή του «Λάμπρου»

Ο Μιχάλης Ράπτης υπερασπίζεται τον εαυτό του το 1990 από τον λίβελο του Δήμου Μπότσαρη.

Στις 20 Οκτωβρίου 1991, ο «σύντροφος» του πατέρα του Γιωτόπουλου Μιχάλης Ράπτης θα γράψει στο «Βήμα»:


«Θεωρούσα ότι επρόκειτο μάλλον για μια «ακροαριστερή» μικρή ομάδα «μαοϊκής» ιδεολογικής προέλευσης, που είχε ως κύριο στόχο της να χτυπήσει, να «τιμωρήσει» όσους συνέβαλαν στην εγκαθίδρυση και λειτουργία της χούντας του 1967. Ξέρω τώρα το ίδιο καλά όσο και οι αρμόδιες υπηρεσίες στη Γαλλία και την Ελλάδα ότι στα χρόνια 1975-77 (τουλάχιστον) η οργάνωση αυτή έχαιρε μεγάλης συμπάθειας όχι μόνο σε ευρύ κύκλο νέων και πολιτών στην Ελλάδα και το Παρίσι…».

Πηγη https://www.tovima.gr/2008/11/24/archiv ... lamproy-2/

[Απολλόδωρος Βρυξελλιώτης]

Είχε δείξει ο Καρατζαφέρης εκτεταμένο απόσπασμα από τη δίκη του σε ελληνικό δικαστήριο με συνήγορο τον Διακογιάννη, μακαρίτης τώρα και αυτός.

[Golden Age]

Η διπλή ζωή του «Λάμπρου»

Ο Μιχάλης Ράπτης υπερασπίζεται τον εαυτό του το 1990 από τον λίβελο του Δήμου Μπότσαρη.

Στις 20 Οκτωβρίου 1991, ο «σύντροφος» του πατέρα του Γιωτόπουλου Μιχάλης Ράπτης θα γράψει στο «Βήμα»:


«Θεωρούσα ότι επρόκειτο μάλλον για μια «ακροαριστερή» μικρή ομάδα «μαοϊκής» ιδεολογικής προέλευσης,

Πάντως, η πρώτη οργάνωση του Γιωτόπουλου, η 29η Μάη ήταν κράμα Μαοϊκών και Τροτσκιστών

[Golden Age]

Κι ένα αφιέρωμα

Η επαναστατική κομψότητα του Μιχάλη Ράπτη

Έχει μείνει γνωστός με το επαναστατικό του ψευδώνυμο «Πάμπλο». Υπήρξε ηγετική μορφή των Τροτσκιστών, τη στιγμή που στην Ελλάδα κάποιοι τον κατηγόρησαν αδίκως ότι ήταν ο εγκέφαλος της 17 Νοέμβρη. Ήταν πάντα ένας καλοντυμένος και φροντισμένος επαναστάτης.

Τον Αύγουστο του 2023 κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο Resistance Books και το Διεθνές Ινστιτούτο για την Εκπαίδευση και την Έρευνα στο Άμστερνταμ, το βιβλίο του Hall Greenland με τίτλο «The Well-Dressed Revolutionary. The Odyssey of Michel Pablo in the age of uprisings» (Ο καλοντυμένος επαναστάτης. Η Οδύσσεια του Μισέλ Παμπλό στην εποχή των ξεσηκωμών). Τι πιο σαφές από αυτό; Αν υπάρχει κάτι που μπορεί να συνενώσει την πολυκύμαντη ζωή του Μιχάλη Ράπτη (Μισέλ Παμπλό ή Πάμπλο για τους ξένους), είναι η διαρκής έγνοια του για την επανάσταση, αλλά και το ιδιαίτερο στιλ που είχε και το οποίο ουδόλως προσιδίασε στο στερεότυπο που έχουμε για τους απανταχού επαναστάτες. Μπορεί στις μέρες μας η έννοια του επαγγελματία παναστάση να προσκολλάται ως κατηγορία ή ακόμη και λοιδορία, εντούτοις στον 20ο αιώνα αποτελούσε τίτλο τιμής γι αεκείνους που τον έφεραν. Σήμαινε προσήλωση στο στόχο, διακηρυγμένη απόφαση να ζήσεις τον βίο σου επικινδύνως και, σαφώς, να αποτινάξεις από πάνω σου κάθε αστική φορεσιά. Ναι, όλα αυτά ο Μιχάλης Ράπτης τα ακολουθήσει πιστά. Με εξαίρεση το ντύσιμό του που παρέπεμπε ευθέως σε αστό. Με τον παναμά του πάντα στο κεφάλι, τα κοστούμια του, τις γραβάτες του (ελάχιστες φορές να τον δει κανείς χωρίς να το φοράει γραβάτα), θα τον έλεγες και επαναστάτη του γραφείου. Ποσώς! Ήταν μέσα στη λογική της αιώνιας επανάστασης (όπου γης και πατρίς) όσο ελάχιστοι.

Ο Μιχάλης Ν. Ράπτης γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου στις 24 Αυγούστου 1911. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και συνέχισε στη Σορβόνη, στην ειδικότητα του πολεοδομικού σχεδιασμού. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα συνεργάσθηκε με τον Παντελή Πουλιόπουλο στην ίδρυση της ΟΚΔΕ. Το δικτατορικό καθεστώς Μεταξά τον εκτόπισε στη Φολέγανδρο, όπου γνώρισε τη σύζυγό του Έλλη Δυοβουνιώτη. Μαζί απέδρασαν για το γνώριμό του Παρίσι, όπου τους βρήκε η έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Εκείνο το καιρό αποκατέστησε την επαφή με τους Γάλλους τροτσκιστές, αλλά η αδύναμη υγεία του δεν του επέτρεπε συστηματική ενασχόληση.

Αφού ανέρρωσε πλήρως ξεκίνησε η επαναδραστηριοποίησή του, η οποία τον έφερε στη θέση του γραμματέα του Ευρωπαϊκού (1944) και του Διεθνούς (1946) Γραφείου της Τετάρτης Διεθνούς. Έτσι στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια η επιρροή του στο παγκόσμιο τροτσκιστικό κίνημα ήταν τεράστια, αναδεικνυόμενος στον πραγματικό ηγέτη της Διεθνούς. Υπήρξε εκ των βασικών εισηγητών της αντίληψης ότι οι χώρες του ανατολικού μπλοκ ήταν διαστρεβλωμένα εργατικά κράτη. Επίσης, βλέποντας ότι οι τροτσκιστές παρέμεναν σαφώς μειοψηφική δύναμη εντός της Αριστεράς, υποστήριξε πως θα έπρεπε να δρουν εντός των κυρίαρχων σοσιαλδημοκρατικών και κομμουνιστικών κομμάτων των χωρών τους, ώστε να κερδίζουν κόσμο από τη βάση τους και να τον στρέφουν σε πιο «αριστερή» κατεύθυνση (εισοδισμός-από τη λέξη είσοδος).

Η απόλυτη κυριαρχία του κράτησε έως την προσωρινή διάσπαση της Διεθνούς το 1953 – ένας από τους βασικούς λόγους της διάσπασης ήταν η τρομακτική δύναμη που ο Ράπτης είχε συγκεντρώσει στα χέρια του, σε βαθμό που πολλοί σύντροφοί του αποκαλούσαν τις μεθόδους του σταλινικές. Οι παμπλιστές, όπως αποκλήθηκαν οι υποστηρικτές του, συνέχισαν να ελέγχουν κάποια ευρωπαϊκά κόμματα, ενώ είχαν επιρροή και στη Λατινική Αμερική μέσω του Ποσάδας (ο οποίος σύντομα τον εγκατέλειψε στρεφόμενος σε πιο εσωτεριστικές αναζητήσεις). Υποστηρίζοντας την Αλγερινή επανάσταση, οι παμπλιστές συμμετείχαν σε ένα δίκτυο λαθρεμπορίας όπλων και παραχαραγμένων χρημάτων, για βοήθεια σε επαναστατημένους λαούς, για το οποίο ο Ράπτης συνελήφθη από τις ολλανδικές αρχές και τιμωρήθηκε με 15μηνη φυλάκιση. Όταν τελικά η Τέταρτη Διεθνής επανενώθηκε το 1963, ένας από τους όρους της άλλης πλευράς ήταν η πλήρης απομάκρυνση του Ράπτη από κάθε πόστο ή δραστηριότητα. Αυτός όμως κατάφερε να εκλεγεί στο Διεθνές Γραφείο της οργάνωσης, χρησιμοποιώντας ως όχημα το (ιδρυμένο από οπαδούς του) Αφρικανικό Γραφείο. Τελικά διεγράφη οριστικά το 1965.

Από το 1963 ο δρόμος του ήταν σχεδόν απόλυτα προσωπικός. Διετέλεσε σύμβουλος του αλγερινού προέδρου Αχμέντ Μπεν Μπελά μέχρι την ανατροπή του από στρατιωτικούς το 1965, ενώ στις αρχές της δεκαετίας του ’70 δραστηριοποιήθηκε στη Χιλή του Σαλβαδόρ Αλιέντε. Μετά την πτώση της Χούντας των Συνταγματαρχών (1974) εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ελλάδα, όπου ανέπτυξε πολύ στενή σχέση με τον Ανδρέα Παπανδρέου (γνωρίζονταν από τα νεανικά χρόνια τους).

Παράλληλα προσπάθησε να επανέλθει στα πράγματα του διεθνούς τροτσκιστικού κινήματος ιδρύοντας την Επαναστατική Μαρξιστική Τάση, αλλά δε βρήκε καθόλου υποστηρικτές. Προς το τέλος της ζωής του, υποστηρίζεται από πολλούς πρώην συντρόφους του ότι διολίσθησε προς τον εθνικισμό λόγω της υποστήριξής του στο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς και το Ράντοβαν Κάρατζιτς. Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως την περίοδο που η επαναστατική οργάνωση 17 Νοέμβρη παρέμενε ακαταδίωκτη και έκανε το ένα χτύπημα μετά το άλλο, ένας από τους ανθρώπους που είχαν φωτογραφηθεί ως αρχηγός τη ήταν ο Μιχάλης Ράπτης. Η ζέση κάποιων ευφάνταστων δημοσιογράφων να αποκαλύψουν την οργάνωση, αφού η αστυνομία δεν μπορούσε, τους είχε οδηγήσει στο εντελώς αβασάνιστο συμπέρασμα πως ο Πάμπλο θα μπορούσε να είναι ο ιθύνων νου της. Λες και δεν γνώριζαν άπαντες πως η πολιτική δράση του Ράπτη, επί πολλές δεκαετίες, δεν έγινε ποτέ εν κρυπτώ, αλλά πάντα φανερά και θαρραλέα. Πέθανε στην Αθήνα στις 17 Φεβρουαρίου 1996 και η κηδεία του έγινε δημοσία δαπάνη. Η δράση και η πολιτική του κληρονομιά άφησε φανατικούς φίλους κι εξίσου φανατικούς εχθρούς, αποτελώντας μέχρι σήμερα αντικείμενο διαμάχης εντός του τροτσκιστικού κινήματος.

https://www.andro.gr/kentrika-themata/t ... ali-rapti/

[Golden Age]

Αν όμως ίσχυε η τελευταία πρόταση:

Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως την περίοδο που η επαναστατική οργάνωση 17 Νοέμβρη παρέμενε ακαταδίωκτη και έκανε το ένα χτύπημα μετά το άλλο, ένας από τους ανθρώπους που είχαν φωτογραφηθεί ως αρχηγός τη ήταν ο Μιχάλης Ράπτης. Η ζέση κάποιων ευφάνταστων δημοσιογράφων να αποκαλύψουν την οργάνωση, αφού η αστυνομία δεν μπορούσε, τους είχε οδηγήσει στο εντελώς αβασάνιστο συμπέρασμα πως ο Πάμπλο θα μπορούσε να είναι ο ιθύνων νου της. Λες και δεν γνώριζαν άπαντες πως η πολιτική δράση του Ράπτη, επί πολλές δεκαετίες, δεν έγινε ποτέ εν κρυπτώ, αλλά πάντα φανερά και θαρραλέα.

Τότε πως εξηγείται αυτό;

Υποστηρίζοντας την Αλγερινή επανάσταση, οι παμπλιστές συμμετείχαν σε ένα δίκτυο λαθρεμπορίας όπλων και παραχαραγμένων χρημάτων, για βοήθεια σε επαναστατημένους λαούς, για το οποίο ο Ράπτης συνελήφθη από τις ολλανδικές αρχές και τιμωρήθηκε με 15μηνη φυλάκιση.

[Golden Age]

Ένα ιστορικό ερώτημα είναι εαν ο Πάμπλο είχε σχέσεις και συνεργασίες με τον Γιάννη Γαλανόπουλο και γενικότερα εαν υπήρξε μεταξύ τους αυτό που λέμε πολιτική συνάντηση. Ποιος ήταν αυτός (ο Γαλανόπουλος); Ρητορικό το ερώτημα. Απο τα παιδικά του χρόνια μέλος του ΚΚΕ και άλλοτε καπετάνιος του ΕΛΑΣ, με το προσωνύμιο καπετάν Ανέστης. Στα χρόνια της Μεταπολίτευσης δραστηριοποιούνταν στον χώρο των Εξαρχείων.

Που κολλά όμως ο Ράπτης με τον Γαλανόπουλο; Ο Ράπτης ήταν τροτσκιστής. Ο Γαλανόπουλος ως ΚΚΕ ήταν σταλινικός. Αργότερα βέβαια αποχώρησε απο το ΚΚΕ (το "ρεβιζιονιστικό" πλέον) και φέρεται να εστράφη στον μαοϊσμό. Στα χρόνια της Μεταπολίτευσης φέρεται σταδιακά να εστράφη στον αναρχισμό.

Εαν όμως ο Ράπτης είχε πολιτική σύνδεση με τον Γαλανόπουλο, τότε μιλάμε για την μετεμφυλιακή εποχή και κυρίως για τα χρόνια της 21ης Απριλίου, όπου εκεί υπάρχουν κάποιες ενδείξεις. Άρα για την εποχή που προφανώς ήταν μαοϊκός. Εκείνα τα χρόνια και κυρίως μετά τα γεγονότα του Μάη του '68 στο Παρίσι, υπήρχε μια πολιτική ώσμωση μαοϊκών και τροτσκιστών.

Ποια είναι όμως τα "κοινά τους σημεία";

Ο Γαλανόπουλος το '68, είχε ταξιδέψει στην Κούβα μαζί με τον Γιωτόπουλο και κάποιους άλλους Έλληνες, αλλά και 20 άτομα απο την Ευρώπη, όπου εκπαιδεύτηκαν στο αντάρτικο πόλης. Κάποιοι απο τους Έλληνες που είχαν ταξιδέψει τότε στην Κούβα για εκπαίδευση, φέρεται να είχαν πάει εκεί με συστάσεις του Ράπτη.

Μια άλλη πιθανή σύνδεση είναι ότι ο Γαλανόπουλος είχε πάει για ένα φεγγάρι στην Αλγερία. Άγνωστο πότε, για πόσο και τί έκανε εκεί. Με την Αλγερία πάντως συνδεόταν ο Ράπτης και οι Παμπλιστές, όπου έστελεναν οπλισμό στις αγλερινές δυνάμεις που πολεμούσαν τους Γάλλους.

Και οι δύο πάντως στην έλευση της Μεταπολίτευσης, θεωρούνταν εμβληματικές προσωπικότητες στον χώρο της ακροαριστεράς, της αποκαλούμενης "επαναστατικής" Αριστεράς.