Eν Ζακύνθω, περι τον μήνα Απρίλιον του έτους 1712 την Κυριακήν των Βαίων εχάθη πενταετές άρρεν παιδίον, το οποίον, μ'ολας τας των τεθλιμμένων γονέων του και της Κυβερνήσεως ερεύνας, δεν εδυνήθη να ευρεθεί. Το μέγα Σάββατον μετά την μεσημβρίαν, επιστρέφων ο Κ. Βουρδέρης εκ των παρα το ακροτήριον Ταβία κειμένων κτημάτων του, είδεν επι της παραλίας ερριμένον υπο των θαλασσίων κυμάτων σώμα τι ελκύσαν την προσοχή του. Προσεγγίσας δε, μετα θαυμασμού είδεν ότι ήτο πνιγμένον άρρεν παιδίον ως έγγιστα πέντε ετών, έχον εις την κεφαλήν , εις τας χείρας και εις τους πόδας τραύματα. Το λυπηρόν τούτο θέαμα όπου τόσον τον συνεκίνησε τον Κ. Βουρδέρην ώστε λαβών ούτος το νεκρόν παιδίον μετέφερεν αυτό παραχρήμα εως την πόλιν, και το εξέθεσεν εως τον πρώτον ον απήντησε Ναόν, όπως αναγνωρισθή εις ποίους ανήκε γονείς. Διαδοθείσης της φήμης συνέρευσε εν ακαρεί πλήθος πολιτών παντώς φύλου και πάσης τάξεως, εν οις και οι τεθλιμμένοι γονείς του απολεσθέντος παιδός, οίτινες ανεγνώρισαν ότι το νεκρόν ευρεθέν παιδίον ήτο το προσφιλές αυτών τέκνον.
Τα τραύματα άτινα εφαίνοντο ως ειρρέθη επί των άκρων του πτώματος εγέννησαν τους παρεστώτας υπονοίας μήπως αυτά επροξένησαν τον θάνατον του παιδός , ως εκ τούτου δε προσεκλήθη ιατρός, ινα εξακριβώση την αλήθειαν· άλλ ούτος απεφάνθη ότι το παιδίον είχε πνιγή πεσών τυχαίως εις την θάλασσαν. Επεκράτει τότε εις Ζάκυνθον η ιδέα ότι οι Εβραίοι κατά τας εορτάς του Πάσχα επροσπάθουν να προμηθεύωνται με αίμα Χριστιανών όπως το μεταχειρίζονται εις την κατασκευήν των άζύμων. Ως εκ τούτου εγέρθη υπόνοια μήπως το απολεσθέν παιδίον συνελήφθη υπο
των Εβραίων και υπεβλήθη εις τον μαρτυρικόν θάνατον, ινα το αίμα του χρησιμεύσει εις αυτούς ως είρηται.
Εν τούτοις, καθ'ην ημέραν ευρέθη το ρηθέν πτώμα εις την παραλίαν , παις τις του λαού λιθοβολήσας έναν Eβραίον εγρονθοκοπήθη υπ' αυτού ανηλεώς. Η θρασύτης αύτη του Εβραίου ηρέθισε τους εκεί συρρεύσαντας ως εκ τον κλαυθμόν του παιδός φωνάζοντος «ότι τώρα πλέον οι εβραίοι ασυστόλως θα μας δέρωσιν αφ'ου προχθές εσταύρωσαν το απολεσθέν παιδίον·» οι λόγοι ούτοι του παιδός ερέθισαν τον λαόν , όστις , βλέπων εκ της ιουδαϊκής ταύτης τόλμης ενισχυομένας τας υπονοίας περι της του παιδός σταυρώσεως, άμα μετά την εύρεσιν του παιδός τρέχει ομοθυμαδόν εις το φρούριον και ζητεί δια κραυγών παρα του τότε Προβλεπτού Πέτρου Βρεγαλίνου να τιμωρηθώσιν αυστηρώς οι τα τοιαύτα τολμήσαντες ιουδαίοι.
Ο Προβλεπτής Bλέπων τoν θόρυβον και την απο στιγμής εις στιγμήν αύξουσαν αγανάκτησιν και οργήν του λαού διέταξε να ανοίξωσι παραχρήμα τον μόλις κλεισθέντα τάφον του ως είρηται εις την παραλίαν Ταβία ευρεθέντος παιδός, και έστειλε τέσσαρας Ιατρούς, τους Κυρίους Βίντερ, Χιόνην,
Συγούρον και Παλλαδάν , ινα εξετάσωσι το σώμα και εξακριβώσωσι αν αληθώς το παιδίον υπέστη σταυρικόν θάνατον. Πραγματικός εξηκριβώθη ότι αι χείρες οι πόδες του παιδός ήσαν τετρυπημένοι. Ο λαός αυτόπτης μάρτυς της νεκροψίας, χωρίς να περιμείνη το εξαγόμενον της ανακρίσεως την οποίαν διέταξεν ο Προβλεπτής προς ανεύρεσιν των κακούργων και τιμωρίαν αυτών, την Τρίτην της Διακαινησίμου ώρμησε κατά των Εβραίων, εισβαλών εις τας οικίας αυτών, κατοικούντων τότε εις διάφορα μέρη της πόλεως και εχόντων τρεις διαφόρους Συναγωγάς, και εις χωριστήν θέσιν τα μακελλεία των εν τη οδό ούτω τότε καλουμένη strada pieta, και ήτις εισέτι διατηρεί το όνομα Εβραίικά μακελλειά. Οι Εβραίοι τότε εδοκίμασαν
το αποτελέσματα της οργής του λαού.
Ο Προβλεπτής έπεμψε στρατιώτας ινα αναχαιτίση την ορμήν του πλήθους· άλλά συνεπλάκη τούτο μετα των στρατιωτών, και το προφυλακτικόν μέτρον επέβη μάταιον, ερεθίσαν μάλιστα περισσότερον τον λαόν. Οι Άρχοντες του τόπου και οι τότε λεγόμενοι Σύνδικοι της Κοινότητος έτρεξαν όπως δια της παρουσίας των και του λόγου δυνηθώσι να προλάβωσι απαισιώτερα αποτελέσματα, αναθέσαντες εις ανθρώπους της υπηρεσίας των την φύλαξιν των εβραϊκών οικειών καί υποσχεθέντες την αυστηρήν τιμωρίαν ήτοι εξορίαν και θάνατον των κακοποιών Εβραίων. Κοπάσαντος ούτω του ερεθισμού του λαού, ήρξατο τότε η τακτική ανάκρισης, ταφέντος του παιδός κατα την ημέραν του Πάσχα εις τον ναόν της Μητροπόλεος.
Προς ελάττωσιν δε της προς του Εβραίους δυσμενείας των Χριστιανών εξεδόθη ψήφισμα της κοινότητος Ζακύνθου, επικυρωθέν υπο του Βενετού Προβλεπτού δι'ης υποχρεώθησαν οι Εβραίοι να συνοικισθώσιν εντός δυο οδών σχηματίζουσων σταυρόν, διετάχθη δε να τειχισθώσι τα άκρα των δυο τούτων οδών τιθεμένων θυρών εις τα τέσσαρα μέρη εφ'ον να χαραχθεί η εξής επιγραφή: "In crυce quia crucifixerunt". Δια του αυτού ψηφίσματος υπηγορεύθη η εκ της συνοικίας των έξοδος των εβραίων απο της Μεγάλης Πέμτης μέχρι της Τρίτης της Διακαινισήμου, και διετάχθη κατα το διάστημα τούτο να μένωσι κεκλεισμέναι αι θύραι της εβραϊκής συνοικίας, επονομασθείσης Γέτο.
Το άνω εκτεθέν γεγονός του σταυρικού θανάτου του παιδός αποδεικνύεται εξ επισήμων εγγράφων, καίτοι η της εποχής εκείνης ποινική δικογραφία εξηφανίσθη εκ του Δημοσίου Χαρτοφυλακίου εις ο υπήρχε παρακατατεθειμένη , ενεργεία ίσως των ενδιαφερομένων Εβραίων. Δυστυχώς επι της διεφθαρμένης κυβερνήσεως των τότε Προβλεπτών τοιαύται υπεξαιρέσεις ήσαν ευκατόρθωτοι· απόδειξιν δε τούτου παρέχει η έλλειψης πολλών βιβλίων και άλλων εγγράφων της εποχής εκείνης.
Η μαρτυρία βρίσκεται στο έργο με τίτλο "τα Ιουδαϊκά ήτοι ανατροπή της θρησκείας των εβραίων και των εθίμων αυτών μετ' αποδείξεων εκ της Αγιας γραφής", του Σέργιου Ραφτάνη
