AlienWay έγραψε: ↑26 Σεπ 2020, 01:37
Εδώ και πολλά χρόνια, είχα σοβαρό πρόβλημα στο να αντιμετωπίσω καταστάσεις που μου συμβαίνουν και που προκαλούν απόγνωση. Δηλαδή τεράστια αγωνία, ακραίο στρες κλπ. Πρόσφατα μου έχει συμβεί κάτι τέτοιο και μαίνεται ακόμα.
Το λάθος που έκανα στη διαχείριση αυτών των συναισθημάτων (επαναλαμβάνω: Μιλάμε για πανολεθρίες που συμβαίνουν κατά καιρούς στη ζωή μου) είναι ότι δεν έδινα κανέναν τόπο σε οποιαδήποτε διέξοδο που έχει να κάνει με ψυχαγωγία, με διασκέδαση κλπ.
Ακόμη και το να συνομιλήσω ευχάριστα με φίλους, ήταν απαγορευτικό για μένα, διότι θεωρούσα εσφαλμένα ότι "εφόσον σου συμβαίνει ένα τόσο μεγάλο κακό, δεν είσαι για τέτοια".
Θεωρώ ότι οι ρίζες του προβλήματος, τοποθετούνται στην παιδική μου ηλικία. Οταν ήμουν στο δημοτικό σχολείο, είχα πληροφορηθεί από έναν συμμαθητή μου ότι πέθανε ο παππούς του. Δεδομένου ότι ο πατέρας του ήταν υπερβολικά αυστηρός, είχε απαγορεύσει ρητά σε αυτόν και στον αδελφό του να βλέπουν τηλεόραση για δυο βδομάδες μετά την κηδεία.
Θεώρησα λοιπόν ότι είναι φυσιολογικό, όταν συμβαίνει ένα μεγάλο κακό, να μην ξεχνιέται το μυαλό μας, να εστιάζει στο κακό καθεαυτό και να καταπιέζεται.
Σήμερα έχω ευτυχήσει να γνωρίσω δύο θαυμάσιους ανθρώπους που με βοήθησαν να βρω το χαμένο κουράγιο για ένα κακό που με βρήκε (δεν έχει να κάνει με θάνατο) και να μου δώσουν να καταλάβω ότι το να διανύεις περιόδους πανωλεθρίας και απόγνωσης, δεν ακυρώνει το να ξεχνιέσαι με λίγη -έστω και ψεύτικη- χαρά.
Εσείς, έχει τύχει να διανύετε περιόδους έντονης απόγνωσης και αγωνίας; Αν ναι, πώς το αντιμετωπίζατε; Από πού αντλούσατε κουράγιο; Ζημίωνε η απόγνωση τις κοινωνικές σας συναναστροφές;