Ψυχολογική ανάγκη για πόλεμο

[Saturn]

Μεγαλώνοντας, αντιλαμβάνομαι όλο και περισσότερο ( εννοώ πιο ξεκάθαρα απο πριν) μια ψυχολογική ανάγκη για πόλεμο που έχουν κάποιοι άνθρωποι.
Και την αντιλαμβάνομαι ως μια βαθιά ανάγκη να δημιουργούν και να διατηρούν συγκρούσεις ή ένταση στην ζωή τους, σε διάφορα επίπεδα: προσωπικά, οικογενειακά, κοινωνικά.

Αυτή η ανάγκη εκδηλώνεται με ποικίλους τρόπους, από την επιμονή σε συγκρούσεις και ένταση μέχρι την ανάγκη να ελέγχουν και να επιβάλλουν τον εαυτό τους, τα θέλω τους ή τις απόψεις τους ή να φροντίζουν να δημιουργούν έριδες ακόμα και εκεί που δεν υπάρχει αιτία ή επαρκής αιτία.

Φαντάζομαι οτι τα αίτια πρέπει να βρίσκονται σε κάποια ιδιόρρυθμη ψυχοσύνθεση με πλείστες αφετηρίες : μαθημένη συμπεριφορά όπου και υπάρχει η ανάγκη ενός αντίστοιχου επαναλαμβανόμενου μοτίβου, αίσθηση προσωπικής ανεπάρκειας, ναρκισσιστικά στοιχεία, τραυματικές εμπειρίες κτλ κτλ κτλ. Νομίζω αυτά έχουν αναλυθεί επαρκώς από τους επιστήμονες.

Αυτό όμως που έχω αντιληφθεί πιο ιδιαίτερα, από την πείρα της ζωής πλεον, είναι πως η ανάγκη να βρίσκεσαι μονίμως σε πόλεμο και σε συγκρουσιακή κατάσταση σε κάνει ή σε βοηθά να νοιώθεις οτι έχεις τον έλεγχο μίας κατάστασης, αισθανόμενος πως κατέχεις εξουσία δια της βίας (είτε σωματικής είτε ψυχολογικής κτλ). Καλύπτει δηλαδή μια βαθύτερη ανάγκη για έλεγχο.

Και το περίεργο είναι πως μερικές φορές μάλλον μετράει ίσως όχι το αποτέλεσμα τόσο όσο η διαδικασία της σύγκρουσης αυτή καθεαυτή.
Δεν ξέρω τί ουσίες μπορεί να εκκρίνει ο εγκέφαλος σε μια τέτοια φάση, οι οποίες ενδεχομένως υποβοηθούν και συντηρούν αυτή την ψυχολογική κατάσταση "μαρς", με το να δημιουργούν ευφορία κατά την διάρκεια της μάχης, οπότε η φάση γίνεται ανατροφοδοτούμενη.

Δεν ξέρω εαν συμφωνείτε με την παραπάνω τελευταία παράγραφο ή αν θέλετε να σχολιάσετε γενικότερα για το θέμα.

Επίσης ένα ερώτημα, εσείς πώς διαχειρίζεστε τέτοιους ανθρώπους στην ζωή σας, ειδικότερα στον στενό σας κύκλο ή γενικότερα?

[GoBzi]

Υπάρχουν πολλές διαταραχές που μπορούν να δημιουργήσουν τέτοιες συμπεριφορές, οι πιο συνηθισμένες είναι η διαταραχή αντικοινωνικής προσωπικότητας ή ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας.

[Dwarven Blacksmith]

Είναι απλά η φυσιολογική αντρική ανάγκη να πεθάνεις σε ένα πόλεμο. Αντίστοιχο με το γυναικείο βιολογικό ρολόι.

[Saturn]

Ναι, σαφώς, αναφέρω επιγραμματικά κάποιες άλλωστε.
Αυτό που μου έχει κινήσει την περιέργει είναι ο μηχανισμός που δουλεύει από πίσω, ιδιαίτερα στην περίπτωση που σημειώνω στα μπολνταρισμένα:
όταν η ανάγκη σου να "πολεμήσεις" υπερνικά ακόμα και αυτό το αποτέλεσμα (της νίκης) καθιστώντας το ακόμα και αβέβαιο ή στα σίγουρα αποτυχημένο.

[Saturn]

Ουπς με πρόλαβε ο Νάνος.

Νάνε, έχεις δίκιο! Αυτό βοηθά να πάει κάποιος σε αυτό που ονομάζουμε πραγματικό πόλεμο.

Εγώ όμως μιλάω για τις τάσεις αυτές που αναπτύσσονται μέσα σε προσωπικές σχέσεις ή κοινωνικές ομάδες, ειδικότερα για όσους η επιλογή "πόλεμος" είναι ο μόνος τρόπος να συσχετισθούν ή να συνδιαλλαγούν, χωρίς να φαίνεται-εκ του αποτελέσματος μερικές φορές- να έχει σημασία αν θα νικήσουν ή όχι.

[Ασέβαστος]

Μεγαλώνοντας, αντιλαμβάνομαι όλο και περισσότερο ( εννοώ πιο ξεκάθαρα απο πριν) μια ψυχολογική ανάγκη για πόλεμο που έχουν κάποιοι άνθρωποι.
Και την αντιλαμβάνομαι ως μια βαθιά ανάγκη να δημιουργούν και να διατηρούν συγκρούσεις ή ένταση στην ζωή τους, σε διάφορα επίπεδα: προσωπικά, οικογενειακά, κοινωνικά.

Αυτή η ανάγκη εκδηλώνεται με ποικίλους τρόπους, από την επιμονή σε συγκρούσεις και ένταση μέχρι την ανάγκη να ελέγχουν και να επιβάλλουν τον εαυτό τους, τα θέλω τους ή τις απόψεις τους ή να φροντίζουν να δημιουργούν έριδες ακόμα και εκεί που δεν υπάρχει αιτία ή επαρκής αιτία.

Φαντάζομαι οτι τα αίτια πρέπει να βρίσκονται σε κάποια ιδιόρρυθμη ψυχοσύνθεση με πλείστες αφετηρίες : μαθημένη συμπεριφορά όπου και υπάρχει η ανάγκη ενός αντίστοιχου επαναλαμβανόμενου μοτίβου, αίσθηση προσωπικής ανεπάρκειας, ναρκισσιστικά στοιχεία, τραυματικές εμπειρίες κτλ κτλ κτλ. Νομίζω αυτά έχουν αναλυθεί επαρκώς από τους επιστήμονες.

Αυτό όμως που έχω αντιληφθεί πιο ιδιαίτερα, από την πείρα της ζωής πλεον, είναι πως η ανάγκη να βρίσκεσαι μονίμως σε πόλεμο και σε συγκρουσιακή κατάσταση σε κάνει ή σε βοηθά να νοιώθεις οτι έχεις τον έλεγχο μίας κατάστασης, αισθανόμενος πως κατέχεις εξουσία δια της βίας (είτε σωματικής είτε ψυχολογικής κτλ). Καλύπτει δηλαδή μια βαθύτερη ανάγκη για έλεγχο.

Και το περίεργο είναι πως μερικές φορές μάλλον μετράει ίσως όχι το αποτέλεσμα τόσο όσο η διαδικασία της σύγκρουσης αυτή καθεαυτή.
Δεν ξέρω τί ουσίες μπορεί να εκκρίνει ο εγκέφαλος σε μια τέτοια φάση, οι οποίες ενδεχομένως υποβοηθούν και συντηρούν αυτή την ψυχολογική κατάσταση "μαρς", με το να δημιουργούν ευφορία κατά την διάρκεια της μάχης, οπότε η φάση γίνεται ανατροφοδοτούμενη.

Δεν ξέρω εαν συμφωνείτε με την παραπάνω τελευταία παράγραφο ή αν θέλετε να σχολιάσετε γενικότερα για το θέμα.

Επίσης ένα ερώτημα, εσείς πώς διαχειρίζεστε τέτοιους ανθρώπους στην ζωή σας, ειδικότερα στον στενό σας κύκλο ή γενικότερα?

συμφωνω, ολα μοιαζουν σωστα.

η διαχειριση ειναι δυσκολη. προσπαθω να βγαινουν χαμενοι, καθε φορα που κανουν "πολεμο" ωστε να ξερουν οτι και η επομενη δεν θα τους βγει σε καλο.

δεν δουλευει παντα, αλλα και δεν ξερω αλλο τροπο.

[Ασέβαστος]

Ουπς με πρόλαβε ο Νάνος.

Νάνε, έχεις δίκιο! Αυτό βοηθά να πάει κάποιος σε αυτό που ονομάζουμε πραγματικό πόλεμο.

Εγώ όμως μιλάω για τις τάσεις αυτές που αναπτύσσονται μέσα σε προσωπικές σχέσεις ή κοινωνικές ομάδες, ειδικότερα για όσους η επιλογή "πόλεμος" είναι ο μόνος τρόπος να συσχετισθούν ή να συνδιαλλαγούν, χωρίς να φαίνεται-εκ του αποτελέσματος μερικές φορές- να έχει σημασία αν θα νικήσουν ή όχι.

ο νανος εχει αδικο. δεν ειναι αποκλειστικα αντρικο φαινομενο, ισχυει και για τα 2 φυλα.

[Kauldron]

Μεγαλώνοντας, αντιλαμβάνομαι όλο και περισσότερο ( εννοώ πιο ξεκάθαρα απο πριν) μια ψυχολογική ανάγκη για πόλεμο που έχουν κάποιοι άνθρωποι.
Και την αντιλαμβάνομαι ως μια βαθιά ανάγκη να δημιουργούν και να διατηρούν συγκρούσεις ή ένταση στην ζωή τους, σε διάφορα επίπεδα: προσωπικά, οικογενειακά, κοινωνικά.

Αυτή η ανάγκη εκδηλώνεται με ποικίλους τρόπους, από την επιμονή σε συγκρούσεις και ένταση μέχρι την ανάγκη να ελέγχουν και να επιβάλλουν τον εαυτό τους, τα θέλω τους ή τις απόψεις τους ή να φροντίζουν να δημιουργούν έριδες ακόμα και εκεί που δεν υπάρχει αιτία ή επαρκής αιτία.

Φαντάζομαι οτι τα αίτια πρέπει να βρίσκονται σε κάποια ιδιόρρυθμη ψυχοσύνθεση με πλείστες αφετηρίες : μαθημένη συμπεριφορά όπου και υπάρχει η ανάγκη ενός αντίστοιχου επαναλαμβανόμενου μοτίβου, αίσθηση προσωπικής ανεπάρκειας, ναρκισσιστικά στοιχεία, τραυματικές εμπειρίες κτλ κτλ κτλ. Νομίζω αυτά έχουν αναλυθεί επαρκώς από τους επιστήμονες.

Αυτό όμως που έχω αντιληφθεί πιο ιδιαίτερα, από την πείρα της ζωής πλεον, είναι πως η ανάγκη να βρίσκεσαι μονίμως σε πόλεμο και σε συγκρουσιακή κατάσταση σε κάνει ή σε βοηθά να νοιώθεις οτι έχεις τον έλεγχο μίας κατάστασης, αισθανόμενος πως κατέχεις εξουσία δια της βίας (είτε σωματικής είτε ψυχολογικής κτλ). Καλύπτει δηλαδή μια βαθύτερη ανάγκη για έλεγχο.

Και το περίεργο είναι πως μερικές φορές μάλλον μετράει ίσως όχι το αποτέλεσμα τόσο όσο η διαδικασία της σύγκρουσης αυτή καθεαυτή.
Δεν ξέρω τί ουσίες μπορεί να εκκρίνει ο εγκέφαλος σε μια τέτοια φάση, οι οποίες ενδεχομένως υποβοηθούν και συντηρούν αυτή την ψυχολογική κατάσταση "μαρς", με το να δημιουργούν ευφορία κατά την διάρκεια της μάχης, οπότε η φάση γίνεται ανατροφοδοτούμενη.

Δεν ξέρω εαν συμφωνείτε με την παραπάνω τελευταία παράγραφο ή αν θέλετε να σχολιάσετε γενικότερα για το θέμα.

Επίσης ένα ερώτημα, εσείς πώς διαχειρίζεστε τέτοιους ανθρώπους στην ζωή σας, ειδικότερα στον στενό σας κύκλο ή γενικότερα?

[Saturn]

πωπωπωωωωωωω Χελώνεεε, αέρααααααααααααα!

Ασέβαστε, ξαναγράψε τα αν θες πιο απλά στην πρώτη παράθεση, δεν κατάλαβα πράμα


ΥΓ: έχεις δίκιο για την παρατήρησή σου στον Νάνο αλλά εκείνος το έβαλε στο πλαίσιο του "πάμε πόλεμο", ριαλ φαση

SpoilerShow

να βάλω κι εγώ τραγουδάκι, αλλά σε σπόιλερ

[ΓΑΛΗ]

Μια χαρά είναι η διαδικασία της σύγκρουσης, αρκεί να διεξάγεται σε φυσικό και όχι εικονικό και ανώδυνο περιβάλλον.

[ΓΑΛΗ]

Τα υπόλοιπα είναι για τρυφερόκωλους χεσμεντέν τερμινέιτορς.

[taliban]

Επίσης ένα ερώτημα, εσείς πώς διαχειρίζεστε τέτοιους ανθρώπους στην ζωή σας, ειδικότερα στον στενό σας κύκλο ή γενικότερα?

Τους αγνοείς-> Απομακρύνεσαι σταδιακά πουλώντας τρέλα -> τους ξεκόβεις τελείως.

Η ζωή είναι μικρή..

[Saturn]

Κοίτα, αυτό δεν είναι σε όλες τις περιπτώσεις εύκολο, μπορεί ας πούμε για κάποιους να ειναι άτομα του οικογενειακού τους περιβάλλοντος κτλ. Και εκεί, υπάρχει πρόβλημα σοβαρό θεωρώ.
Απο κει και πέρα, δίκιο έχεις, δεν υπάρχει πεδίο συνεννόησης και συνύπαρξης με κάποιον ο οποίος λουπάρει στη μανούρα. Αδιέξοδη κατάσταση και ψυχοφθόρα για τον μέσο ισορροπημένο άνθρωπο.

[Kauldron]

Επίσης ένα ερώτημα, εσείς πώς διαχειρίζεστε τέτοιους ανθρώπους στην ζωή σας, ειδικότερα στον στενό σας κύκλο ή γενικότερα?

Τους αγνοείς-> Απομακρύνεσαι σταδιακά πουλώντας τρέλα -> τους ξεκόβεις τελείως.

Η ζωή είναι μικρή..

[ΓΑΛΗ]

Κοίτα, αυτό δεν είναι σε όλες τις περιπτώσεις εύκολο, μπορεί ας πούμε για κάποιους να ειναι άτομα του οικογενειακού τους περιβάλλοντος κτλ. Και εκεί, υπάρχει πρόβλημα σοβαρό θεωρώ.
Απο κει και πέρα, δίκιο έχεις, δεν υπάρχει πεδίο συνεννόησης και συνύπαρξης με κάποιον ο οποίος λουπάρει στη μανούρα. Αδιέξοδη κατάσταση και ψυχοφθόρα για τον μέσο ισορροπημένο άνθρωπο.

Μεγαλύτερη πλάκα έχει όταν λουφάρουν όσοι λούπαραν στη μανούρα λόγω συνήθειας.