tipiti klop έγραψε: ↑16 Απρ 2019, 18:23
stavmanr έγραψε: ↑15 Απρ 2019, 23:30
Σε υπεράσπιση της tipiti που συμφωνεί με Δανέζη, κι επομένως σε υπεράσπιση του Δανέζη σημειώνω:
αίσθηση δεν είναι το όργανο. Αυτό λέγεται αισθητήριο. Αίσθηση είναι το τελικό αποτέλεσμα της κωδικοποίησης του αισθητηριακού σήματος στον εγκέφαλο.
Το όργανο "μάτι" δεν ...συλλαμβάνει το φως (δεν είναι ο τελικός αποδέκτης). Είναι ένας υποδοχέας, δηλαδή μέρος ενός μηχανισμού που κωδικοποιεί την πληροφορία του φωτός, και τη μεταφέρει μέσα από ένα σύνθετο σύστημα μετάδοσης ηλεκτρικών διεγέρσεων, στα κέντρα της όρασης.
Επομένως, σωστά, η tipiti γράφει ότι η αίσθηση είναι εγκεφαλική λειτουργία κι ότι οι αισθήσεις μας είναι παράγωγα του εγκεφάλου, κι όχι των αισθητηριακών οργάνων. Τα όργανα δεν παράγουν τίποτα. Απλά μεταφέρουν/μεταγλωττίζουν την πληροφορία (από φωτεινή ενέργεια σε ηλεκτρικό παλμό) προς το κέντρο, όπου μορφοποιείται σε αίσθηση.
Ωραία, για να βρούμε ένα σταθερό κέντρο στη συζήτηση, ας μείνουμε σε αυτό το τελευταίο που γράφεις.
Αυτό που αποκαλούμε “αίσθηση” λοιπόν, είναι μια δυαδική διαδικασία λήψης (από τα αισθητήρια όργανα) και επεξεργασίας αυτής της λήψης στον εγκέφαλο. Το ότι η διαδικασία αυτή είναι άρρηκτη και θεμελιώδης το μαρτυρά και η ίδια η ετυμολογία της λέξης “αντί-ληψη”.
Η αίσθηση λοιπόν είναι μια λήψη και μια αντίληψη ταυτόχρονα. Αυτό σημαίνει ότι η δυαδική σχέση γίνεται οξύτερη και σημαντικότερη, όταν το ένα από τα δυο ή και τα δυο μέλη αυτής της σχέσης ενισχύεται.
Μπορεί δηλαδή ο μηχανισμός της λήψης να μην είναι τόσο οξύς , αλλά να υπεραναπληρώνεται από μια πολυπλοκότερη διαδικασία αντίληψης.
Για παράδειγμα ένα γεράκι "βλέπει" πολύ καλύτερα, ή ένας σκύλος ακούει ένα πολύ μεγαλύτερο εύρος συχνοτήτων απ’ ότι ο άνθρωπος.
Ακριβώς όμως επειδή το αισθητήριο όργανο του ανθρώπου διασυνδέεται με ένα πολύ πιο περίπλοκο εγκέφαλο, η εξίσωση λήψη-αντίληψη, βγάζει πολύ υψηλότερα αποτελέσματα στον άνθρωπο, πράγμα που κατά κάποιον τρόπο τον ξεχωρίζει στο έμβιο βασίλειο.
Επομένως, το επιχείρημα του Δανέζη στις διαλέξεις του για το “κατώφλι των αισθήσεων” , για το “περιορισμένο εύρος” δηλαδή των ανθρώπινων αισθήσεων, που το φέρνει σαν ενισχυτικό της εμμονής του για την “πλάνη των αισθήσεων¨, είναι ένα κενό επιχείρημα, αφού η αίσθηση, όπως παραδέχεσαι και συ stavmanr , είναι μια διττή διαδικασία, μια ευαίσθητη ισορροπία ανάμεσα στην πρόσληψη από τον εξωτερικό κόσμο και στον τρόπο που αυτός γίνεται αντιληπτός.
Ας υποθέσουμε λοιπόν τώρα, ότι ο “εγκέφαλος”, η αντι-λήψη σε αυτή τη διαδικασία, είναι οριακά υποτυπώδης. Πως θα αντιλαμβανόταν τον κόσμο αυτό το πλάσμα;
Θα την αντιλαμβανότανε σαν μια κοχλάζουσα ενέργεια, σαν ένα “τίποτα” που λέει και ο Δανέζης. Μα αυτή είναι και η αντιληπτική ικανότητα μιας αμοιβάδας , παραδείγματος χάρη.
Υπάρχει κάτι συγκλονιστικό στην “αντίληψη” της αμοιβάδας; Κατά τη γνώμη μου όχι, καθώς αυτή η μορφή ύπαρξης , αμέσως-αμέσως, έχει λιγότερες ελευθερίες, μεγάλους δηλαδή περιορισμούς να κινηθεί και να εξερευνήσει τον Κόσμο.
Για να διασυνδεθείς όλο και βαθύτερα με τον κόσμο, πρέπει να αρχίσεις να διαχωρίζεσαι από αυτόν, πρέπει να αρχίσεις να οργανώνεσαι σαν μονάδα, απέναντι στο άπειρο. Και αυτό ακριβώς προσπαθεί να κάνει ο εγκέφαλος. Η συνείδηση δηλαδή προϋποθέτει μια όλο και ισχυρότερη διαλεκτική σχέση: εαυτός- κόσμος.
Η νευροβιολογία μας δείχνει ότι από τις πρώτες στιγμές της ύπαρξης μας στον κόσμο, ο εγκέφαλος αρχίζει να αναζητά “δομές” μέσα στη “σούπα” του αισθητηριακού ερεθίσματος.
Το μεγάλο ερώτημα τώρα είναι: Αυτή η αναζήτηση “δομών” μέσα στον εγκέφαλο, που οργανώνει τα αντικείμενα σε “ξεχωριστά” και σαν “μοναδικά”, είναι κάτι αληθινό, ή είναι μια ψευδαίσθηση;
Εδώ ο Δανέζης διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ότι είναι ψευδαίσθηση...
Γιατί;
Γιατί έτσι λέει η επιστήμη...
Όχι, δεν το λέει η επιστήμη, το λέει η δική του βεβιασμένη ερμηνεία , και το κυριώτερο η δική του κοσμοθεωρία.
Οι δικές μου οι προσλήψεις λένε ότι τον “κόσμο σαν σούπα”, δεν τον αντιλαμβάνονται μόνο οι καλλιτέχνες ή οι άγιοι, ή τα βρέφη όταν δεν έχει ολοκληρωθεί η αντιληπτική ικανότητα ακόμα, αλλά και οι ψυχοπαθείς και τα πρεζόνια. Και οι αμοιβάδες κατά τα φαινόμενα...
Δεν υπάρχει κάτι “αβανταδόρικο” στην πρόσληψη του κόσμου σαν “κοσμική σούπα”, που να τον πριμοδοτεί σαν πιο αληθινό, σε σχέση με τον υποτιθέμενο “ψευδή” , και “περι-ορισμένο”. Αυτόν που ο Δανέζης ονομάζει “υλικό” ,“διαχωρισμένο”, "εγωιστικό".
Και επιπλέον δεν υποστηρίζεται αυτό πουθενά από τη νευροεπιστήμη. Ούτε βέβαια συμπεραίνεται με κάποιο τρόπο η “ψευδαίσθηση του υλικού κόσμου”.
Αντίθετα, τεκμαίρεται ότι και η “ολιστική” αντίληψη του κόσμου, η “κοχλάζουσα σούπα”, είναι της ίδιας τάξης δημιούργημα του εγκεφάλου.
"Feeling something beyond yourself, bigger in space and time, can be stimulated" όπως αναφέρει και ο Dr Michael Persinger του Laurentian University. (εννοεί με ηλεκτρόδια, σε συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου)
Πράγμα που σας επισήμανα αρκετά ποστ πριν, αλλά αρνηθήκατε εντυπωσιακά να το λάβετε υπόψη.- Αν οι αισθήσεις είναι ψευδαισθητικές, το ίδιο ισχύει και για την αίσθηση του Θεού, ή του Όλου.
Τέλος , στο συνολικό εύρος των επιστημών, συμπεράσματα του τύπου “δεν υπάρχει ύλη”, είναι απλά ερμηνείες, εξίσου ενεργές , με αυτές που λένε ότι υπάρχει.
Ο κόσμος σαν διαχωρισμένες οντότητες, εξίσου αληθινές και της ίδιας ουσίας με την κοσμική σούπα, εξακολουθεί και είναι ένα πολύ ενεργό ενδεχόμενο, τόσο στη φιλοσοφία, όσο και στην επιστήμη.
Σε αυτήν την περίπτωση, η τάση του εγκεφάλου να αντιλαμβάνεται τον κόσμο με όρια, σαν ξεχωριστές μονάδες ή σαν “τοπικότητες”, δεν είναι μια πλάνη, μια ψευδαίσθηση, αλλά η καταγραφή ενός από τους δυο “τρόπους” με τον οποίους τα πράγματα υπάρχουν.(Σύμφωνα με τη φιλοσοφική θεώρηση του Σπινόζα για παράδειγμα, που είναι ιδιαίτερα προσφιλής στους επιστημονικούς κύκλους).
Το να εγκαλείς μια ολόκληρη ανθρωπότητα, προς την “πραγματικότητα της κοσμικής σούπας”, ως της μόνης αληθινής σε βάρος μιας υλικής, ή ένσαρκης πραγματικότητας, ισοδυναμεί κοινωνιολογικά με το να την οδηγείς σε μαζικό χαπάκωμα, σε μια θρησκευτικού τύπου ραστώνη, όπου η γνώση δεν επιδιώκεται πλέον γιατί είναι ψευδαισθητική, και όπου το να είμαστε όλοι μαζί μια αγκαλιά, προκύπτει αβίαστα με το που θα ασπαστούμε τη “νέα επιστήμη”, όπως ο Δανέζης την κηρύττει. Γι αυτό και αρκετοί συνομιλητές πιο πάν, έκαναν λόγο για new age θεωρίες στην καλύτερη, και στη χειρότερη για φανφάρες.
Η υπεραπλούστευση και η μονοσήμαντη ερμηνεία, (έως παρερμηνεία) των πραγμάτων, έχει κάτι ληθαργικό γιατί κατασιγάζει τα ερωτήματα του ακροατηρίου, γεμίζοντάς το με έτοιμες απαντήσεις.
Αλλά τι ζητάμε τώρα, θα μου πεις...
ΥΓ. Λόγω φόρτου εργασίας, δεν θα μπορώ να συμμετέχω ενεργά στη συζήτηση από αύριο και μέχρι το Πάσχα. Όμως οι υπόλοιποι συνομιλητές, δεν επισημαίνουν απλά ότι ο Δανέζης ερμηνεύει όπως τον εξυπηρετεί τα επιστημονικά δεδομένα προκειμένου να τα χωρέσει στα στενά παπούτσια της ιδεολογίας του. Επιμένουν ότι αγνοεί τα επιστημονικά θέματα καθαυτά. Μήπως θα έπρεπε να δώσετε έμφαση σε μια βήμα προς βήμα απάντηση, σε μια τόσο σοβαρή κατηγορία;
-> α
