Έφυγε από τη ζωή ο Βασίλης Καρράς

[pylothess]

[pylothess]

[Maspoli]

[student]

Ξανά, παραθέτω, μια ανάμνηση (από τις πολλές) των νεανικών μου χρόνων, συνδεδεμένη με ένα ακόμα από τα τραγούδια του...
ένα υπέροχο ντουέτο, ωδή στην πραγματική αγάπη μεταξύ δύο ανθρώπων (όσο κακός και αν είναι ο ήχος) άρρηκτα δεμένο με μια εποχή μου τόσο μακρινή

Συγκινήθηκα πάλι...

έχει ιστορία από πίσω αυτό το τραγούδι...

Πρώτη φορά το άκουσα 18 χρονών (1992), να το παίζει στο μπουζούκι ένας αδελφικός, παιδικός μου φίλος, μεγάλο ταλέντο στη μουσική όλων των ειδών, και να το τραγουδάει. Οι τρεις κολλητοί, σ ένα δωμάτιο να τον ακούμε να γρατσουνάει, όπως τόσες φορές από παιδάκια...το χε ξετρυπώσει από κάποια κασέτα όπως τόσα άλλα που ακούγαμε πρώτη φορά απ αυτόν.
Πόσο όμορφο μου είχε φανεί τότε, πόσο βαθιά τα λόγια του, ακόμα και αν δεν είχα την παραμικρή ιδέα το τί μπορεί πραγματικά να σημαίνουν.

Στη μνήμη σου ρε Μητσάρα. Δόξα στον Κύριο, μας τά μαθε και στην πράξη. Καλά να σαι εκεί που είσαι και να δίνονται τέτοιες ευκαιρίες να σε θυμάμαι...κι ας γεμίζουν τα μάτια πάλι δάκρυα.
Άλλη μια φορά λοιπόν με τα ηχεία στο τέρμα, για πάρτη σου...σαν ν σ ακούω ζωντανά στην καρδιά μου.



Δυο άνθρωποι που αγαπιούνται πραγματικά κάνουν, κατά προτεραιότητα μάλιστα, ό,τι μπορούν για να μην πονάει ο ΑΛΛΟΣ...!
Και το κάνουν από κοινού και εξ ίσου...
Ο ένας φυλάει, ειδικά από τον πόνο, ΠΡΩΤΑ την πλάτη τ αλλουνού, και μετά τη δική του. Και είναι κερδισμένοι και οι δύο, το μαζί, το εμείς, το όλον.

Εαν μόνο ένας αγαπάει πραγματικά το έτερον ήμισυ, θα θερίσει τελικά πόνο.

Δύο μισά που αγαπάνε εξ ίσου, φυτεύουν χαρά και στιγμές απεριόριστης ευτυχίας...

αναρωτιούνται δε και οι ίδιοι κάποιες φορές στην πορεία, .. ... .........?

[student]

για τους παλιους και τους ΣΩΣΤΟΥΣ

Απ όσες φορές προέκυψε να παραγγείλω ζεμπεκιά, η πρώτη επιλογή...μακράν. Αυτή η πενιά στην εισαγωγή...και μετά η μπούκα, βαριά, αντρίκια.

Για τη δεύτερη δε, την πιο ακραία ακόμη παραγγελιά, σύντροφο στις πιο τελειωμένες ψυχικά στιγμές, αναφέρθηκα νωρίτερα σαν φόρο τιμής στο νήμα του πόνου...

Απόδοση φόρου τιμής στον Βασίλη...ένα τραγούδι που εύχομαι να μην το βιώσει κανείς
Ίσως ο απόλυτος ύμνος της κατηγορίας για εμέ (και ακόμα υπάρχουν τα σημάδια στις παλάμες μου από τα σπασμένα ποτήρια στα πατώματα των τελειωμένων ξενυχτάδικων του 90 να το θυμίζουν...παραγγελιά για ζεμπεκιά...θρούμπα)


Στο καλό Βασίλη και σ ευχαριστώ για όλες τις χαρούμενες αλλά κυρίως τις πονεμένες στιγμές των νεανικών μου χρόνων



Κατεδαφίζεται μου είπαν τ όνειρό μου, και η καρδιά μου στο ξεπούλημα κι αυτή
γιατί μου είπανε δεν ήταν δικό μου και μ έναν άλλονε το είχα μοιραστεί...



Κατεδαφίζεται μου είπαν τ’ όνειρό μου κι από το στήθος μου πετάχτηκε η καρδιά
Ήταν μου είπανε μικρό το μερτικό μου και πως δεν άξιζα εγώ τόση χαρά

[Maspoli]

Είχε τραηουδισει και πριγκίπεσσα του μάλαμα

Από τα λάθη του. Μια χαρά τραγούδια έχει λαϊκά, όπως και τα πιο ελαφρά, Φοίβος κλπ, δεν χρειαζοντουσαν οι μαλαμιες, που τις έχουμε κάνει εμετο από τις λίστες θανάτου του μελωδία.

Είσαι αδικος για την πριγκηπέσσα. Είναι αριστουργηματικό τραγούδι.
Πάντως δεν μου αρεσε η εκτέλεση από τον Καρρά. Νομίζω ομως πως κι αυτουνού του πολύ το τραγούδι αυτό γι' αυτό και το είπε. Ο Μάλαμας λέει μια ιστορία σχετική με τον Καρρά. Όταν εγραψε το τσιγάρο ατελείωτο βαρύ η μοναξιά μου, ειχε σκεφτεί να μην το ηχογραφήσει διότι θεωρούσε πως ταίριαζε περισσοτερο σε καποιον σαν τον Καρρά. Τελικά καποιοι φίλοι του που τον ακουσαν, τον επεισαν να το ηχογραφήσει

[ΑΧΑΡΙΣΤΟΣ]

Μου ηταν συμπαθητικος ως ανθρωπος αλλα μεχρι εκει.

Αυτα τα "ολοι ακουσαμε/ ξενυχτισαμε/ πονεσαμε/ κλαψαμε/ κτλ" ειναι λιγο γελοια. Ποιοι ολοι? Εγω οποτε τον ακουγα αλλαζα δρομο..

[Baldur]

Μεγαλος Ποντιαρας

Μεγαλος ΠΑΟΚτσης

Κιμπαρης περα ως περα.

[Golden Age]

[student]

Να σημειώσω για το αρχείο, ότι παρόλο που άκουγα Καρρά για πολλά χρόνια, και ακόμα ίσως κάποια βράδια μπορεί να κάτσει να τα σπάσουμε με μερικά ουισκάκια και παρέα των κουνιάδο μου ή τον κουμπάρο μου (πως έκατσε και οι δύο να είναι φανατικοί, και καλά ο κουνιάδος που ήταν σχεδόν συνομήλικος κι ας ήταν στην άλλη άκρη της ελλάδας, ο κουμπάρος που είναι του 84?!!!) λίγα από τα τραγούδια του μετά το 1993 με άγγιξαν όπως τα παλιά του.

Το 1993 όμως παίζει μια άλλη ιστορία. Μόλις έχει βγεί ο δίσκος με το άστη να λέει. Καλοκαιράκι φεύγουμε 4 19χρονοι για διακοπές. Ο ένας φέρνει κασέτα με το νέο τραγούδι. Και είναι όλη η κασέτα, το ίδιο τραγούδι. Επί 5 μέρες δε στο νησί το κασετόφωνο παίζει συνεχώς στο δωμάτιο ...αυτήν την κασέτα. (Προσωπικά δεν μου είπε ποτέ ιδιαίτερα όπως και κανένα από το δίσκο αυτο αλλά το Αστη να λέει με πάει αυτομάτως ταξίδι εκεί μόλις το ακούσω)

Κάπου στο 96 που βγάζει το δηλητήριο με την κωνσταντίνα, σταματάω πλέον να ακούω νέα και ελάχιστα τραγούδια προστίθενται έκτοτε στ αγαπημένα. Είναι όμως αναπόσπαστο κομμάτι των ακουσμάτων και των συναισθημάτων μου στην περίοδο των νεανικών μου χρόνων δεμένο με τις αλητείες της νυχτερινής αθήνας των αρχών του 90 και τον έντονο συναισθηματικό φόρτο εκείνης της ηλικίας. Όσο και αν πολλές φορές αποτέλεσε προσβολή, και τότε αλλά ειδικά μεταγενέστερα, το να λες ότι γουστάρεις Καρρά...

[foscilis]

για τους παλιους και τους ΣΩΣΤΟΥΣ

Απ όσες φορές προέκυψε να παραγγείλω ζεμπεκιά, η πρώτη επιλογή...μακράν. Αυτή η πενιά στην εισαγωγή...και μετά η μπούκα, βαριά, αντρίκια.

Για τη δεύτερη δε, την πιο ακραία ακόμη παραγγελιά, σύντροφο στις πιο τελειωμένες ψυχικά στιγμές, αναφέρθηκα νωρίτερα σαν φόρο τιμής στο νήμα του πόνου...

Απόδοση φόρου τιμής στον Βασίλη...ένα τραγούδι που εύχομαι να μην το βιώσει κανείς
Ίσως ο απόλυτος ύμνος της κατηγορίας για εμέ (και ακόμα υπάρχουν τα σημάδια στις παλάμες μου από τα σπασμένα ποτήρια στα πατώματα των τελειωμένων ξενυχτάδικων του 90 να το θυμίζουν...παραγγελιά για ζεμπεκιά...θρούμπα)


Στο καλό Βασίλη και σ ευχαριστώ για όλες τις χαρούμενες αλλά κυρίως τις πονεμένες στιγμές των νεανικών μου χρόνων



Κατεδαφίζεται μου είπαν τ όνειρό μου, και η καρδιά μου στο ξεπούλημα κι αυτή
γιατί μου είπανε δεν ήταν δικό μου και μ έναν άλλονε το είχα μοιραστεί...



Κατεδαφίζεται μου είπαν τ’ όνειρό μου κι από το στήθος μου πετάχτηκε η καρδιά
Ήταν μου είπανε μικρό το μερτικό μου και πως δεν άξιζα εγώ τόση χαρά

Θεωρω πως ανεβηκε πολύ η φωνη του απο τοτε που γερασε και πηρε κιλα, αλλα και το θεμα το πραγματευτηκε πιο ενδελεχως.

Πχ εχει τραγουδι που απορει αν η αλλη αισθανεται τυψεις οταν πεφτει στα γονατα και πιανει βιαστικα τα μαλλια της κοτσο καθως και αργοτερα καθως και σε συγκεντρωτικο επιπεδο μετα απο αρκετες επαναληψεις. Το οποιο ενταξει ρε φιλε σημαινει εχεις κατσει κι εχεις σκεφτει 300 ωρες για ολες τις αλλες πτυχες και πλεον φαντασιωνεσαι να ησουν εσυ στη θεση της.

* δεν ειμαι 100% σιγουρος οτι χρησιμοποιω σωστα το "ενδελεχως"

[sharp]

Κάποια στιγμή όλοι ακούσαμε τραγούδια του.

Υποχρεωτικώς, αν πας σε κουρεία, ταξί, συναντάς φίλους

[pikey25]

Ξανά, παραθέτω, μια ανάμνηση (από τις πολλές) των νεανικών μου χρόνων, συνδεδεμένη με ένα ακόμα από τα τραγούδια του...
ένα υπέροχο ντουέτο, ωδή στην πραγματική αγάπη μεταξύ δύο ανθρώπων (όσο κακός και αν είναι ο ήχος) άρρηκτα δεμένο με μια εποχή μου τόσο μακρινή

Συγκινήθηκα πάλι...

έχει ιστορία από πίσω αυτό το τραγούδι...

Πρώτη φορά το άκουσα 18 χρονών (1992), να το παίζει στο μπουζούκι ένας αδελφικός, παιδικός μου φίλος, μεγάλο ταλέντο στη μουσική όλων των ειδών, και να το τραγουδάει. Οι τρεις κολλητοί, σ ένα δωμάτιο να τον ακούμε να γρατσουνάει, όπως τόσες φορές από παιδάκια...το χε ξετρυπώσει από κάποια κασέτα όπως τόσα άλλα που ακούγαμε πρώτη φορά απ αυτόν.
Πόσο όμορφο μου είχε φανεί τότε, πόσο βαθιά τα λόγια του, ακόμα και αν δεν είχα την παραμικρή ιδέα το τί μπορεί πραγματικά να σημαίνουν.

Στη μνήμη σου ρε Μητσάρα. Δόξα στον Κύριο, μας τά μαθε και στην πράξη. Καλά να σαι εκεί που είσαι και να δίνονται τέτοιες ευκαιρίες να σε θυμάμαι...κι ας γεμίζουν τα μάτια πάλι δάκρυα.
Άλλη μια φορά λοιπόν με τα ηχεία στο τέρμα, για πάρτη σου...σαν ν σ ακούω ζωντανά στην καρδιά μου.



Δυο άνθρωποι που αγαπιούνται πραγματικά κάνουν, κατά προτεραιότητα μάλιστα, ό,τι μπορούν για να μην πονάει ο ΑΛΛΟΣ...!
Και το κάνουν από κοινού και εξ ίσου...
Ο ένας φυλάει, ειδικά από τον πόνο, ΠΡΩΤΑ την πλάτη τ αλλουνού, και μετά τη δική του. Και είναι κερδισμένοι και οι δύο, το μαζί, το εμείς, το όλον.

Εαν μόνο ένας αγαπάει πραγματικά το έτερον ήμισυ, θα θερίσει τελικά πόνο.

Δύο μισά που αγαπάνε εξ ίσου, φυτεύουν χαρά και στιγμές απεριόριστης ευτυχίας...

αναρωτιούνται δε και οι ίδιοι κάποιες φορές στην πορεία, .. ... .........?

Αυτο ειναι το ντουετο ειναι διαμαντι.. αυτος ο δισκος πιστευω ειναι η κορυφαια στιγμη του και δειχνει ενα διαφορετικο καρρα
του αντρα η φιλια - πλοια - θα σαγαπουσα

Αγαπηθείτε κι άστε με εμένα,
εγώ θα σβήσω στα περασμένα.

ΑΘΑΝΑΤΟΣ

[40τακατο της ζωής μ σπατάλησα]

Απ όσες φορές προέκυψε να παραγγείλω ζεμπεκιά,

Να, τέτοια πράγματα φοβόμουν ότι θα διαβάσω και ήμουν διστακτικός να μπω στο τοπικ......

[40τακατο της ζωής μ σπατάλησα]

για τους παλιους και τους ΣΩΣΤΟΥΣ

Απ όσες φορές προέκυψε να παραγγείλω ζεμπεκιά, η πρώτη επιλογή...μακράν. Αυτή η πενιά στην εισαγωγή...και μετά η μπούκα, βαριά, αντρίκια.

Για τη δεύτερη δε, την πιο ακραία ακόμη παραγγελιά, σύντροφο στις πιο τελειωμένες ψυχικά στιγμές, αναφέρθηκα νωρίτερα σαν φόρο τιμής στο νήμα του πόνου...

Απόδοση φόρου τιμής στον Βασίλη...ένα τραγούδι που εύχομαι να μην το βιώσει κανείς
Ίσως ο απόλυτος ύμνος της κατηγορίας για εμέ (και ακόμα υπάρχουν τα σημάδια στις παλάμες μου από τα σπασμένα ποτήρια στα πατώματα των τελειωμένων ξενυχτάδικων του 90 να το θυμίζουν...παραγγελιά για ζεμπεκιά...θρούμπα)


Στο καλό Βασίλη και σ ευχαριστώ για όλες τις χαρούμενες αλλά κυρίως τις πονεμένες στιγμές των νεανικών μου χρόνων



Κατεδαφίζεται μου είπαν τ όνειρό μου, και η καρδιά μου στο ξεπούλημα κι αυτή
γιατί μου είπανε δεν ήταν δικό μου και μ έναν άλλονε το είχα μοιραστεί...



Κατεδαφίζεται μου είπαν τ’ όνειρό μου κι από το στήθος μου πετάχτηκε η καρδιά
Ήταν μου είπανε μικρό το μερτικό μου και πως δεν άξιζα εγώ τόση χαρά

Θεωρω πως ανεβηκε πολύ η φωνη του απο τοτε που γερασε και πηρε κιλα, αλλα και το θεμα το πραγματευτηκε πιο ενδελεχως.

Πχ εχει τραγουδι που απορει αν η αλλη αισθανεται τυψεις οταν πεφτει στα γονατα και πιανει βιαστικα τα μαλλια της κοτσο καθως και αργοτερα καθως και σε συγκεντρωτικο επιπεδο μετα απο αρκετες επαναληψεις. Το οποιο ενταξει ρε φιλε σημαινει εχεις κατσει κι εχεις σκεφτει 300 ωρες για ολες τις αλλες πτυχες και πλεον φαντασιωνεσαι να ησουν εσυ στη θεση της.

* δεν ειμαι 100% σιγουρος οτι χρησιμοποιω σωστα το "ενδελεχως"

1.ποιο θέμα πραγματεύεται ενδελεχώς;
2.ποια πέφτει στα γόνατα και πιάνει κότσο; τι λες;
3.ποιες πτυχές; ποια θέση;
4.τι έχεις πιει;