Περί της σχέσεως A Forest – The Cure και Εγώ δεν είμαι Εγώ – ΛΕ ΠΑ ΚΑ μέσω του ΙΜΝΟΤΜΕ – ΛΕ.ΠΑ.ΝΚ.

[neon imposter]

Ομολογούμε πως δεν γνωρίζαμε αυτό το έπος (η λέξη δεν είναι τυχαία), το IMNOTME των ΛΕ.ΠΑ.ΝΚ.. Γνωστό μας έγινε από την αναφορά του αντιβασιλικός πρωχοκάγκουρας κάποια στιγμή. Στην αρχή, σαν κάποιους αφελείς, ψιλογελάσαμε με τη ζουκσταποζισιόν του Webber. Έπειτα, είδαμε πως κάτι πιο βαθύ πληγώνει το κομμάτι, και το αίμα που ρέει δεν είναι ψεύτικο.

Τι όμως;

Κάτσαμε και σκεφτήκαμε. Και τελικά, τη συνδρομή μεγάλων και σπουδαίων πνευμάτων Ελληνιστών βρήκαμε ένα ξέφωτο στο Δάσος.

Ακολουθεί μακροσκελές paper

έντιτ - το πέιπερ σπασμένο σε κομμάτια καθότι, όπως ειπώθηκε, μεγάλο

[neon imposter]

Περίληψη

Το IMNOTME των ΛΕ.ΠΑ.ΝΚ. δεν είναι ένας απλός φόρος τιμής στο A Forest των The Cure και το Εγώ δεν είμαι Εγώ των ΛΕ ΠΑ ΚΑ, αλλά κάτι περισσότερο, ένα αυτόνομο έργο που συνδιαλέγεται ανοιχτά με το πρωτο-γοτθικό δημιούργημα του Smith και το ελαφρολαϊκό αριστούργημα των Πανταζή και Καρβέλα και εν τέλει καταρρέει εντός τους σαν άλλος Οίκος των Άσερ, αποκαλύπτοντας στον παρατηρητικό ακροατή πως έχουμε ένα πολύπτυχο κατασκεύασμα.

[neon imposter]

Λέξεις-κλειδιά

Robert Smith, Λευτέρης Πανταζής, Νίκος Καρβέλας, Αχιλλέας, Αγαμέμνων, Βρισηίδα, Κοινωνία Ντροπής, Κοινωνία Ενοχής, E.R. Dodds, Ruth Benedict, Daniel Webber

[neon imposter]

Τα δύο έργα του επικού Κύκλου

Παρατίθενται οι στίχοι των δύο έργων, τα οποία χρησιμοποίησε ο Daniel Webber για να προχωρήσει στη στρωματοποίηση

A Forest – Στιχουργός, ερμηνευτής Robert Smith

Come closer and see/See into the trees/Find the girl/While you can
Come closer and see/See into the dark/Just follow your eyes/Just follow your eyes
I hear her voice/Calling my name/The sound is deep/In the dark
I hear her voice/And start to run/Into the trees/Into the trees
Into the trees
Suddenly I stop/But I know it's too late/I'm lost in a forest/All alone
The girl was never there/It's always the same/I'm running towards nothing/Again and again and again and again...

Εγώ δεν είμαι εγώ – Στιχουργός Νίκος Καρβέλας, ερμηνευτής Λευτέρης Πανταζής

Όπου θέλω πάω,/στα πόδια μου πατάω,/μεθάω, ξενυχτάω,/σε χίλιες αγκαλιές γυρνάω.
Όπου θέλω πάω,/κανέναν δεν ρωτάω,/παθιάζομαι, γελάω,/τις ώρες μου σκορπάω
Είναι όμως κάτι που δε στο ‘χω πει/Μόνος σαν γυρνάω σπίτι το πρωί/νιώθω να με πνίγει ένα απέραντο κενό./Δεν έχω, δεν έχω, δεν έχω/τίποτα, τίποτα, τίποτα, τίποτα να πω,/έπαψα, έπαψα, έπαψα, έπαψα να ζω,/κόπηκα, κόπηκα, κόπηκα, κόπηκα στα δυο,/ξαφνικά εγώ δεν είμαι εγώ
Όπου θέλω πάω,/στα πόδια μου πατάω,/φίλους συναντάω,/τις νύχτες στα μπαράκια τριγυρνάω.
Όπου θέλω πάω,/κανέναν δεν ρωτάω,/τρελαίνομαι, μεθάω,/γλεντάω, τραγουδάω

[Japetus]

Ένα δάκρυ αργοκυλά..

[neon imposter]

Εισαγωγή

Η Ιλιάδα, ως γνωστόν, δεν είναι ένα έπος για τον πόλεμο Ελλήνων – Τρώων, αλλά για το πανούργο σχέδιο του Δία να ανακατέψει το στρατόπεδο των Ελλήνων βάζοντας τον Αγαμέμνονα να μαλώσει με τον Αχιλλέα για ένα – γοητευτικότατο, ωστόσο - αδειανό πουκάμισο, τη Βρισηίδα, πραγματική πρωταγωνίστρια του έπους.

Τι σχέση θα μπορούσε να έχει αυτό με τη συνομιλία ΛΕ ΠΑ ΚΑ και The Cure και την απόδοσή της στο IMNOTME από τους ΛΕ.ΠΑ.ΝΚ. [Υπ 1];

Μεγάλη, θα απαντήσουμε, ως εκπρόσωποι του Daniel Webber (ή μάλλον εν είδει αποκωδικοποιητών του ευφυούς δημιουργού), εγκεφάλου και δαιμόνιου manager του συγκροτήματος. Αλλά πριν παραθέσουμε τους λόγους της εκλεκτικής αυτής συγγένειας, η οποία δεν αρκείται στην επιφανειακή χρησιμοποίηση της μελωδίας του A Forest και των στίχων του Εγώ δεν είμαι Εγώ, όπως πολλοί πιστεύουν, θα πρέπει να παραθέσουμε τα μεθοδολογικά σφάλματα του συγκεκριμένου paper.

[Υπ 1] Από μελετητές έχει υποστηριχθεί ότι το κρυπτικό ΝΚ του ΛΕ.ΠΑ.ΝΚ. αποτελείται από τα αρχικά Νίκος Καρβέλας. Τα μέλη του συγκροτήματος σε συνεντεύξεις τους έχουν αρνηθεί να κάνουν κάποιο σχόλιο επί του θέματος, προτιμώντας να αφήσουν να αιωρείται το ερώτημα αν αυτό το ΝΚ μπορεί και να σημαίνει κάτι άλλο.

[neon imposter]

Ένα δάκρυ αργοκυλά..

δεν έχω φωτογραφικό υλικό, οπότε κάθε συμβολή θα είναι χρήσιμη

[neon imposter]

Μεθοδολογία

Όταν ακούσαμε πρώτη φορά το IMNOTME (που ομολογούμε πως δεν είχε μέχρι εκείνη τη στιγμή υποπέσει στην αντίληψή μας) εντυπωσιαστήκαμε από το πόσο καλά έδεναν οι στίχοι του Καρβέλα με τη μελωδία του Smith. Η πρώτη, λοιπόν, αντίδρασή μας ήταν να αναρωτηθούμε γιατί συμβαίνει αυτό.

Χωρίς να μπορούμε να υπεισέλθουμε σε λεπτομέρειες, λόγω έλλειψης χώρου [Υπ 2], θα σημειώσουμε απλώς πως η φράση απέραντο κενό που χρησιμοποιείται έξυπνα (και ενδεχομένως αποπροσανατολιστικά, και μάλιστα με συνειδητό τρόπο αποπροσανατολιστικά) από τον στιχουργό του Εγώ δεν είμαι Εγώ και τρόφιμο νομικής σχολής (δεν αναφέρεται τυχαία η συγκεκριμένη ιδιότητα) Νίκο Καρβέλα, μας οδήγησε ακριβώς πίσω στον Πατέρα του Υπαρξισμού, τον Σαίρεν Κίρκεγκωρ και τα άλματά του.

Αυτό ήταν ένα σημαντικό σφάλμα, που κάποια στιγμή καταλάβαμε. Αλλά μέχρι τη συνειδητοποίησή του - αυτό αρκούσε για μία σειρά λάθος συλλογισμών, οι οποίοι μας οδήγησαν σε λάθος μονοπάτι μέσα σε αυτό το Δάσος διακειμενικών αναφορών, οι οποίες πήραν τη μορφή τερατωδών σκιών που έμοιαζαν να βγαίνουν από κάποια ιστορία του Ναθάνιελ Χώουθορν, εμποδίζοντας μας να δούμε την απλή, όπως θα αποδεικνυόταν, λύση.

Συγκεκριμένα, αφού σκεφτήκαμε τον Κίρκεγκωρ και το απέραντο (δλδ υπαρξιακό καθώς αυτό καθρεφτίζεται στην ψυχή του σύγχρονου ανθρώπου) κενό που δημιούργησε η παρουσία και το απείθαρχο μαλλί του στη new wave σκηνή των 80s [Υπ 3], λογικό ήταν να προσδώσουμε στο A Forest μία αντίστοιχη, υπαρξιακή, απόχρωση, αλλά το χειρότερο, να υποπέσουμε στο ακόμη πιο τρομερό σφάλμα του να διακρίνουμε Ενοχή στους στίχους του Smith και να δούμε στη δική του κομμωτικοαισθητική και δασώδη πρόταση μία προέκταση εκείνης του Δανού φιλοσόφου.

Αυτό με τη σειρά του μας παραπλάνησε έτι περαιτέρω, οδηγώντας μας στην αντιπαραβολή των στίχων του με τους στίχους του Εγώ δεν είμαι Εγώ το οποίο κάθε άλλο παρά ενοχή υποδεικνύει αλλά μάλλον μία πιο ρωμαλέα, αντρίκεια θα έλεγε κάποιος, στάση απέναντι στο subiectum (το υπο-κείμενο δλδ), και το οποίο, ας μη λησμονούμε, στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι και αντι-κείμενο και που όχι κάποιος τυχαίος αλλά ο ίδιος ο Heidegger ονόμασε πυρήνα του πράγματος για να συνεχίσει βέβαια με εκείνο το περίφημο Η ανεδαφικότητα της Δυτικής Σκέψεως ξεκινά με εκείνη τη μετάθεση του Ελληνικού υπο-κειμένου (=πυρήνα του πράγματος) στο λατινικό λεξιλόγιο, ως subiectum χωρίς όμως να υπάρχει η αντίστοιχη εμπειρία.

Αυτή η διελκυστίνδα ενοχών και αντίρροπου αισθήματος ( = ;), υπο-κειμένων και αντι-κειμένων, είχε ως επόμενο το να θυμηθούμε την περίφημη διάκριση των κοινωνιών σε ενοχής και ντροπής. [Υπ 4]

Θα έπρεπε να θυμηθούμε, όμως, τι ακριβώς αποτελούν οι κοινωνίες αυτές. Χονδρικά, αυτό που θυμόμαστε, ήταν πως στον Πολιτισμό Ντροπής (την ομηρική, ας πούμε, κοινωνία) ο ήρωας δεν μπορεί να αισθάνεται καλά παρά μόνο όταν δεν νιώθει πως γίνεται αντικείμενο κριτικής από τους υπόλοιπους, τους γύρω του (με άλλα λόγια, ο κριτής του είναι ο περίγυρος). Στον Πολιτισμό Ενοχής (μεθομηρική κοινωνία; όχι ακριβώς, αλλά για μεθοδολογικούς λόγους το θεωρήσαμε σώφρον να προκρίνουμε τη συγκεκριμένη κοινωνία ως αντίρροπο μέγεθος), αντίθετα, μόνος κριτής του ήρωα είναι ο εαυτός του – έχει αποκτήσει συνείδηση του εαυτού του

Φυσικά, η αδύναμη μνήμη δεν μπορούσε να αποτελέσει σε αυτή την περίπτωση το κατάλληλο σφυρί για να σπάσουμε το glass-sealed αλλά όχι εύθραυστο μαύρο κουτί της συγκεκριμένης γενεαλογίας της διακειμενικότητας που φανερώνει η δημιουργία του IMNOTME.

Οπότε κατευθυνθήκαμε σε αυτόν που μας έκανε γνωστή τη σημαντική αυτή διάκριση, τον E.R. Dodds, με το σημαντικότατο βιβλίο του, Οι Έλληνες και το Παράλογο [και την εξαιρετική μετάφραση του σπουδαίου Γιώργη Γιατρομανωλάκη στις Εκδόσεις Καρδαμίτσα].

Θρασύτατα, μεθοδολογικά ετοιμόρροποι και στοχεύοντας εντελώς λάθος αρχίσαμε να διαβάζουμε το δεύτερο κεφάλαιο του βιβλίου, με τίτλο «Από τον πολιτισμό ντροπής στον Πολιτισμό ενοχής», πιστεύοντας πως θα μας αποκάλυπτε τη μυστική σχέση των δύο κομματιών.

Ήδη, μπορεί να διαπιστώσει ο αναγνώστης, είχαμε μοιράσει τους ρόλους – και μοιράζοντάς τους έπρεπε να εργαστούμε σαν τον Προκρούστη για να τους χωρέσουμε σε κρεβάτια που δεν χωρούσαν. Πιστεύοντας πως ο (α) αφηγηματικός ήρωας του A Forest διέπεται από κάποιο είδος ενοχής (για τους κιρκεγκωριανούς λόγους που προαναφέραμε, με το μαλλί του Smith να αποτελεί ανακατανομή εκείνου του Κίρκεγκωρ συν εξηλεκτρισμό και τους στίχους του μία ακόμη ομολογία αισθητικής ενοχής κάποιας περσόνας του μεγάλου Δανού), είχαμε αποφασίσει να του δώσουμε τον ρόλο ενός κάπως ραφιναρισμένου και λεπτεπίλεπτου μεθομηρικού Αχιλλέα (the girl was never there… διαπιστώνει πως η Βρισηίδα εκλάπη από τον Αγαμέμνονα) [Υπ 5], ενώ (β) στον αφηγηματικό ήρωα στην ημι-ανατολίτικη tapestry του Καρβέλα είχαμε αποφασίσει να διακρίνουμε την εικόνα του Ομηρικού Αχιλλέα, κάπως πιο brutal και παραδομένου στα ξύδια και τα αδιέξοδα γκομενιλίκια τα οποία υμνεί ο Crooner από την Τασκένδη, ο μεγάλος ΛΕ ΠΑ, στην πίστα ενός πεσιμιστικού μεν αλλά οπωσδήποτε ηρωικού χενριτζεημσιανού Δακρυστάν (οι ήρωες της Ιλιάδας, όπως και εκείνοι των μπουζουκιών της Εθνικής έχουν εύκολα τα δάκρυα – χωρίς βέβαια αυτό επ’ ουδενί να αποτελεί δείγμα θηλυκότητας· In Iliad Boys do cry)

Τα πράγματα έκανε ακόμη χειρότερα η περιήγηση μας στο Διαδίκτυο. Καθώς δεν βρίσκαμε κανέναν πάσσαλο για να στηρίξουμε την ερμηνεία μας στο δεύτερο κεφάλαιο, θελήσαμε, γεμάτοι βιασύνη, να βρούμε έναν για να τον βάλουμε στο μάτι μας νομίζοντας πως μαθαίνουμε τι ακριβώς είναι εν τέλει αυτή η Κοινωνία Ενοχής και η Κοινωνία Ντροπής. Και αυτό μας οδήγησε στο βιβλίο της Ruth Benedict The Sword and the Chrysanthemum, όπου η ανθρωπολόγος, θεωρώντας την Ιαπωνική Κοινωνία ως Κοινωνία Ντροπής, αναλύει τις δύο έννοιες [Υπ 6].

Στο διαδίκτυο, λοιπόν, βρήκαμε το ακόλουθο απόσπασμα.

Shame is a reaction to other people's criticism. A man is shamed either by being openly ridiculed and rejected or by fantasying to himself that he has been made ridiculous. In either case it is a potent sanction. But it requires an audience or at least a man's fantasy of an audience. Guilt does not. [Bold, δικό μας]

Η ντροπή χρειάζεται ένα ακροατήριο ή τουλάχιστον το να φαντάζεται κανείς ότι υπάρχει ακροατήριο. Αντίθετα, η ενοχή δεν χρειάζεται κανένα

Αυτό, όπως καταλαβαίνει κανείς, μας τσιμέντωσε στον λάθος συλλογισμό μας ακόμη περισσότερο. Τον παραθέτουμε "κοιτάζοντας κανείς τους στίχους του Εγώ δεν είμαι Εγώ μπορεί να διακρίνει το ακροατήριο των ΛΕ ΠΑ ΚΑ – είναι η Βρισηίδα. Αντίθετα, ο Smith μοιάζει να μην έχει κανένα ακροατήριο - the girl was never there. Το come closer and see μοιάζει να απευθύνεται μάλλον στο κενό ή και την ενοχή, την οποία πιστέψαμε πως διακρίναμε εξαρχής. Βυθίζεται σε ένα Δάσος όπου η μόνη του μοίρα είναι ο μονόλογος".

The things seemed to have been settled.

Ο εσωδιηγητικός αφηγητής του Εγώ δεν είμαι Εγώ είναι ο ομηρικός Αχιλλέας που απευθύνεται στην παρούσα ομηρική Βρισηίδα, σε μία κοινωνία ντροπής. Ο εσωδιηγητικός αφηγητής του Smith ο μεθομηρικός ( = μοντέρνος) Αχιλλέας που έχοντας έλθει σε επαφή με κάποια πιο ευαίσθητη χορδή του εαυτού του μιλά προβληματισμένος στην απούσα μεθομηρική ( = μοντέρνα) Βρισηίδα, σε μία κοινωνία ενοχής.

Όμως, διαβάζοντας το δεύτερο κεφάλαιο δεν βλέπαμε πώς ο γόνιμος διάλογος που ψυχανεμιζόμαστε ανάμεσα στον Καρβέλα και τον Smith λάμβανε χώρα. Ίσα-ίσα, το νήμα έμοιαζε να χάνεται σε μαιάνδρους ψυχαναλυτικής επιστήμης και ψυχολογικής εμβρίθειας μεν αλλά ψυχικού ρακένδυτου και εν τέλει επιστημονικοφανούς hipsterισμου με την έννοια του χυψηστερισμού που αντικαθιστά την ψυχή με Χ, Ψ [Υπ 7]. Οδηγούμαστε, ερμηνεύοντας τον διάλογο Καρβέλα – Smith με τον τρόπο που το κάναμε, σε ένα άλλο πουκάμισο αδειανό – σε μία Ελένη.

Και ενώ στόχος μας, στο κρεβάτι που είχαμε προσαρμόσει με τρόπο προκρούστειο τους συλλογισμούς μας, δεν ήταν παρά η Βρισηίδα.

Ελένη – βρισκόμαστε στην είσοδο του Δάσους εκ νέου, μη μπορώντας να δούμε αυτό που ο Daniel Webber είχε (συν)αισθανθεί και όχι (sine)σθανθεί δημιουργώντας το IMNOTME.

Η μεθοδολογία μας δεν είχε σημειώσει καμία πρόοδο ή αν είχε σημειώσει, ακόμη χειρότερα, ήταν φρούδα


Υπ 2 Το αντιληφθήκαμε στην τουαλέτα.

Υπ 3 Η άποψη ότι ο Σαίρεν Κίρκεγκωρ εκτός από πατέρας του Υπαρξισμού είναι και ο πατέρας του Nεορομαντισμού (σε αντίθεση με τον Έγελο που σκωπτικά έχει χαρακτηριστεί πατέρας του νερορομαντισμού (sic)) βρίσκει πλέον όλο και περισσότερο υποστηρικτές. Βλ. αντί πολλών τη διεισδυτική μελέτη Kierkegaard in Crawley How the great Dane shaped the head and the hair of Smith, του I.U.T.B.M., για την επιρροή του φιλοσόφου πάνω στον τρόπο σκέψης και τρίχας του Άγγλου κιθαρωδού.

Υπ 4 Όπως καταλαβαίνει ο έμπειρος αναγνώστης το μονοπάτι, εκείνη τη στιγμή, χάνεται πλήρως από τα μάτια αυτού που ελπίζει πως θα ακολουθήσει τα ίχνη των δημιουργών των δύο τραγουδιών επιθυμώντας να ανακαλύψει τη συνδιαλλαγή στην οποία αυτοί προχωρούν – πράγμα που έκανε με ιδιαίτερη επιτυχία ο Daniel Webber με τη δημιουργία του IMNOTME

Υπ 5 Αλλά τότε, για ποιο λόγο να αισθάνεται ενοχή; Και όχι ντροπή; ερμηνεύαμε με μοντερνιστικούς όρους προσπαθώντας να βρούμε αυτό που ενώνει το A Forest με το Εγώ δεν είμαι Εγώ ενώ σαν ποντίφηκες ετοιμόρροπων νεόχτιστων κόβαμε τις γέφυρες με την κοινή λογική

Υπ 6 Ποτέ δεν πρέπει να βιαζόμαστε και κυρίως ποτέ δεν πρέπει να δίνουμε τον πρώτο λόγο στο Διαδίκτυο όταν στα χέρια μας κρατάμε το θείο δώρο των βιβλίων· αν προσανατολιζόμαστε σωστά, αν διαβάζαμε το σωστό κεφάλαιο, ο ίδιος ο E.R. Dodds θα μας οδηγούσε εκεί, και θα μας οδηγούσε μάλιστα με τρόπο ομαλό και όχι κακοτράχαλο όπως έκαμαν στην περίπτωσή μας οι σύγχρονες Ερινύες, οι Αλγόριθμοι.

Υπ 7 Το συγκεκριμένο πόρισμα δεν εμπεριέχει, προφανώς, κανενός είδους κριτική προς τον E.R. Dodds, αλλά προς τους συγγράφοντες το παρόν paper

[αντιβασιλικός πρωχοκάγκουρας]

Ομολογούμε πως δεν γνωρίζαμε αυτό το έπος (η λέξη δεν είναι τυχαία), το IMNOTME των ΛΕ.ΠΑ.ΝΚ.. Γνωστό μας έγινε από την αναφορά του αντιβασιλικός πρωχοκάγκουρας κάποια στιγμή. Στην αρχή, σαν κάποιους αφελείς, ψιλογελάσαμε με τη ζουκσταποζισιόν του Webber. Έπειτα, είδαμε πως κάτι πιο βαθύ πληγώνει το κομμάτι, και το αίμα που ρέει δεν είναι ψεύτικο.

Τι όμως;

Κάτσαμε και σκεφτήκαμε. Και τελικά, τη συνδρομή μεγάλων και σπουδαίων πνευμάτων Ελληνιστών βρήκαμε ένα ξέφωτο στο Δάσος.

Ακολουθεί μακροσκελές paper

έντιτ - το πέιπερ σπασμένο σε κομμάτια καθότι, όπως ειπώθηκε, μεγάλο

δηλώνω ένοχος για ηθική αυτουργία σε ότι ακολούθησε

[neon imposter]

Ομολογούμε πως δεν γνωρίζαμε αυτό το έπος (η λέξη δεν είναι τυχαία), το IMNOTME των ΛΕ.ΠΑ.ΝΚ.. Γνωστό μας έγινε από την αναφορά του αντιβασιλικός πρωχοκάγκουρας κάποια στιγμή. Στην αρχή, σαν κάποιους αφελείς, ψιλογελάσαμε με τη ζουκσταποζισιόν του Webber. Έπειτα, είδαμε πως κάτι πιο βαθύ πληγώνει το κομμάτι, και το αίμα που ρέει δεν είναι ψεύτικο.

Τι όμως;

Κάτσαμε και σκεφτήκαμε. Και τελικά, τη συνδρομή μεγάλων και σπουδαίων πνευμάτων Ελληνιστών βρήκαμε ένα ξέφωτο στο Δάσος.

Ακολουθεί μακροσκελές paper

έντιτ - το πέιπερ σπασμένο σε κομμάτια καθότι, όπως ειπώθηκε, μεγάλο

δηλώνω ένοχος για ηθική αυτουργία σε ότι ακολούθησε

σε ό,τι ακολουθήσει

[αντιβασιλικός πρωχοκάγκουρας]

Ομολογούμε πως δεν γνωρίζαμε αυτό το έπος (η λέξη δεν είναι τυχαία), το IMNOTME των ΛΕ.ΠΑ.ΝΚ.. Γνωστό μας έγινε από την αναφορά του αντιβασιλικός πρωχοκάγκουρας κάποια στιγμή. Στην αρχή, σαν κάποιους αφελείς, ψιλογελάσαμε με τη ζουκσταποζισιόν του Webber. Έπειτα, είδαμε πως κάτι πιο βαθύ πληγώνει το κομμάτι, και το αίμα που ρέει δεν είναι ψεύτικο.

Τι όμως;

Κάτσαμε και σκεφτήκαμε. Και τελικά, τη συνδρομή μεγάλων και σπουδαίων πνευμάτων Ελληνιστών βρήκαμε ένα ξέφωτο στο Δάσος.

Ακολουθεί μακροσκελές paper

έντιτ - το πέιπερ σπασμένο σε κομμάτια καθότι, όπως ειπώθηκε, μεγάλο

δηλώνω ένοχος για ηθική αυτουργία σε ότι ακολούθησε

σε ό,τι ακολουθήσει

νόμιζα ότι τα έχω δει όλα και όμως υπάρχει και
γκραμαρ ναζί πρώην χουλιγκάνος

[neon imposter]

Η πραγματική σχέση Εγώ δεν είμαι Εγώ – A Forest

Αποφασίσαμε, τότε, να διαβάσουμε το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου.

Θα μας βοηθούσε άραγε στο να δούμε αυτό που ο Daniel Webber είδε;

Διαβάζοντάς το, αρχικά δεν μπορέσαμε να διακρίνουμε τίποτε.

Μιλούσε για την Άτη. Πώς όμως αυτή εισχωρούσε στον διάλογο των δύο καλλιτεχνών και εν τέλει πώς μπορούσε να μας χρησιμεύσει;

Προχωρούσαμε, φυσικά, έχοντας ακράδαντη την πεποίθηση πως οι δύο καλλιτέχνες έχουν πίσω από την αφήγησή τους τον ίδιο αφηγηματικό ήρωα.

Διαβάζοντας προσεκτικότερα, όμως, η ζυγαριά έπεσε από τα μάτια μας. Η λύση ήταν πολύ απλούστερη. Δεν ζητούσε τίποτε περισσότερο από τον ερευνητή παρά να διαβάσει σωστά. Και, το κυριότερο, με τη σειρά.

Αυτό τον τρόπο θα ακολουθήσουμε για να παρουσιάσουμε την αποκωδικοποίηση της συνομιλίας Καρβέλα –Smith.

Δηλαδή, στο γραπτό [Υπ 8] θα παρουσιάσουμε την ανάγνωση που, αν είχαμε κάνει, θα μας οδηγούσε στη λύση του μυστηρίου.

Υπ 8 The most useless invention ever made, όπως σημειώνει ο Martin Gore, μαθητής του Martin Heidegger, στο Useless - A brief history of human underdevelopment

[AlienWay]

Τα δυο τραγούδια έχουν κοινό το στοιχείο της προσωπικής αποκάλυψης, μέσω μιας σοκαριστικής διαπίστωσης, ωστόσο στου Καρβέλα δεν υπάρχει κάποιος ουσιώδης υπαινιγμός, είναι αρκετά επεξηγηματικός.

Στου Smith αντίθετα η σοκαριστική διαπίστωση του ήρωα προκαλεί τον ακροατή να πλάσει με τη φαντασία του διάφορα σενάρια ως προς τον συμβολισμό του τραγουδιού. Υπάρχει μία "παγίδα" στην οποία έπεσε ο ήρωας, αλλά τι είναι αυτή η παγίδα, τι συμβολίζει και για ποιο λόγο "δε θέλουμε να ξέρουμε";

Υπάρχει μια λαβκραφτική προέκταση.

Ο Ελληνας επιλέγει τη μασημένη τροφή της καψούρας προκειμένου να σερβίρει το στοιχείο της προσωπικής αναζήτησης και αποκάλυψης, αν και αποτελεί ένα καλό πρώτο βήμα για να οδηγηθεί το τραγούδι σε πιο "εσωτερικά" μονοπάτια.

[neon imposter]

Εγώ δεν είμαι Εγώ και Η Απολογία του Αγαμέμνονα

Το πρώτο κεφάλαιο ονομάζεται Η Απολογία του Αγαμέμνονα

Σημασιολογικά μιλώντας, ιδιαίτερα σημαντικό είναι το motto του – το παραθέτουμε όπως το μεταφράζει ο Γιατρομανωλάκης – Τα μυστικά βάθη του αισθήματος, τα σκοτεινότερα και τυφλότερα στρώματα του χαρακτήρα, είναι οι μοναδικοί χώροι μέσα στον κόσμο, όπου μπορούμε να συλλάβουμε την πραγματικότητα στη γένεσή της (William James). [Υπ 9]

Θα μπορούσε εύκολα κανείς, έχοντας κατά νου το A Forest να δει να αναπλάθεται αυτός ο χώρος μπροστά του, ένας χώρος μέσα στο Δάσος όπου ο στιχουργός που στήνει τον βωμό-αμόνι του καλεί τον στιχουργό που εμπνέεται από το σκοτεινό αίσθημα του A Forest να συνδιαλεχθεί μαζί του χτυπώντας πάνω στον βωμό τους δικούς του στίχους. Άλλωστε, όπως σημειώνει και ο Ezra Pound, τα Δάση θέλουν βωμούς.

Ποια είναι, όμως, η πραγματικότητα του Αγαμέμνονα;

Ο Dodds αρχίζει με την παρατήρηση ότι σύμφωνα με διάφορους ερευνητές η Ιλιάδα δεν είναι ένα θρησκευτικό ποίημα. Ωστόσο, ο ίδιος θα προχωρήσει στην εξέταση ενός είδους ομηρικής εμπειρίας που θεωρεί prima facie θρησκευτική και της ψυχολογίας του.

Η εμπειρία αυτή είναι η θεϊκή πλάνη ή μωρία Υπ 10– δλδ η Άτη, αυτή ακριβώς η εμπειρία που οδήγησε τον Αγαμέμνονα να αποζημιώσει εαυτόν για την απώλεια της ερωμένης του κλέβοντας από τον Αχιλλέα τη δική του.

Αυτή ακριβώς την Άτη επικαλείται ο Αγαμέμνων για να δικαιολογήσει το γεγονός ότι απέσπασε τη Βρισηίδα από τον Αχιλλέα, «Αλλ’ αίτιος δεν είμ’ εγώ· αλλά είναι ο Ζευς κι η Μοίρα και η νυχτοπλάνητη Ερινύα, που την άγρια άτη […] έβαλαν στο νου μου» (Ιλιάδα, 19). (Υπ 11). Αυτό, συνεχίζει ο Dodds, δεν είναι απλή δικαιολογία, ίσα-ίσα, ο Αγαμέμνων το πιστεύει. Όπως, άλλωστε, το πιστεύει και ο Αχιλλέας (19.270).

Ο Dodds θα συνεχίσει λέγοντας πως ένα τέτοιο επεισόδιο κάθε άλλο παρά μεμονωμένο είναι στην Ιλιάδα. Θα παραθέσει και άλλες περιπτώσεις, για να δείξει πως αυτός ο μανιερισμός, αν είναι μανιερισμός, πάντως κάπως έφτασε να δημιουργηθεί, είχε μια αρχή. Και στον σκοπό αυτό θα βοηθήσει αν δοθεί η δέουσα προσοχή στη φύση της άτης και των δυνάμεων στις οποίες την αποδίδει ο Αχιλλέας

Η Άτη δηλώνει μία κατάσταση του νου (state of mind), ένα προσωρινό συσκοτισμό ή αναταραχή της φυσιολογικής συνείδησης. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μερική και προσωρινή παραφροσύνη· και όπως κάθε παραφροσύνη, αποδίδεται […] σε κάποια εξωτερική «δαιμονική» δύναμη.

Να σημειώσουμε ότι κάπου σε αυτό το σημείο, αρκετά ειρωνικά, άρχισε να διαλύεται η ομίχλη του δικού μας νου και να σχηματίζεται μπροστά μας ο αφηγηματικός ήρωας του Καρβέλα. Ίσως μάλιστα την ολοκλήρωση του πορτρέτου του να πυροδότησε η ακόλουθη φράση του Dodds, τον οποίον ο Καρβέλας, ως φοιτητής νομικής, ίσως είχε την ευκαιρία να γνωρίσει στα Αρχαία Ελληνικά Δίκαια. Γράφει, λοιπόν, ο διεισδυτικός μελετητής

Είναι αλήθεια πως στην Οδύσσεια, η υπερβολική κατανάλωση κρασιού λέγεται πως προκαλεί άτη. Όμως είναι πιθανόν πως ο υπαινιγμός […] αφορά στο […] ότι το κρασί έχει κάτι το υπερφυσικό ή δαιμονικό μέσα του. Εκτός απ’ αυτή την ειδική περίπτωση, οι παράγοντες που προκαλούν την άτη, […] φαίνεται πάντοτε πως είναι όντα υπερφυσικά. Έτσι μπορούμε να ταξινομήσουμε όλες τις περιπτώσεις της άτης, που δεν αφορμάται από το κρασί, κάτω από τον γενικό τίτλο […] «ψυχική παρέμβαση»

Η παρατήρηση αυτή, της εξαίρεσης του κρασιού, όμως, ήταν αρκετή για να μας κάνει να θυμηθούμε τους στίχους του Εγώ δεν είμαι Εγώ

Όπου θέλω πάω,/στα πόδια μου πατάω,/μεθάω […] Όπου θέλω πάω,/στα πόδια μου πατάω,/φίλους συναντάω,/τις νύχτες στα μπαράκια τριγυρνάω

Η εικόνα ενός Αγαμέμνονα κάπως πειραγμένου και διάτρητου όπως οι τρύπιες εξατμίσεις των παπιών από τον δημιουργικό οίστρο του Καρβέλα και το κρασί άρχισε να σχηματίζεται μπροστά μας, καθώς αυτός, αφού έχει υποπέσει στο λάθος της κλοπής της ερωμένης του Αχιλλέα, τριγυρνά στα αυτοσχέδια beach bars των Δαναών έξω από τα Τείχη της Τροίας.

Δεν έχω, δεν έχω, δεν έχω/τίποτα, τίποτα, τίποτα, τίποτα να πω,/έπαψα, έπαψα, έπαψα, έπαψα να ζω

Τον βλέπουμε να πλησιάζει τον DJ σε κάποια από αυτά και να ζητά το In a manner of speaking (διασκευή Martin Gore) καθώς κατά μία έννοια το μόνο που θέλει να πει είναι πως δεν κατανοεί πώς ο έρωτας στη σιωπή γίνεται επιτίμηση. Η χρήση του υποκειμενικού πως έναντι του αντικειμενικού ότι είναι σε αυτή την περίπτωση χαρακτηριστική, καθώς οι λέξεις είναι απλώς σκόνη στις ερήμους του ήχου της Τροίας [Υπ 12]

Όμως, αυτός ο συλλογισμός ερχόταν σε αντίθεση με τον αρχικό, πως ο αφηγηματικός ήρωας του Εγώ δεν είμαι Εγώ είναι ο ομηρικός Αχιλλέας. Ναι μεν ο ήρωας ήταν ομηρικός, αλλά τα λόγια του περιφερόμενου σε μπαράκια και μετατρεπόμενου λόγω αλκοόλ σε αρκούδα [Υπ 13] ήρωα ταίριαζαν καλύτερα στο στόμα του Αγαμέμνονα.

Το Εγώ δεν είμαι Εγώ γινόταν σταδιακά η απολογία του Αγαμέμνονα; Απευθυνόμενου σε ποιον;

Ο Dodds συνεχίζει, αναφερόμενος στις δυνάμεις στις οποίες αποδίδεται η Άτη – τον Δία, και την μοίρα και την Ερινύα που περπατά στα σκοτεινά (ή, σύμφωνα με μιάν άλλη και πιθανόν παλαιότερη ανάγνωση, την Ερινύα που πίνει το αίμα) Φτάνει στο συμπέρασμα πως η Ερινύα πρέπει να είναι ο άμεσος δράστης στην περίπτωση του Αγαμέμνονα. Δυστυχώς, η παρουσίαση των λεπτών αποχρώσεων της έλευσης της Ερινύας μέσα από τον διαπεραστικό φακό του Dodds δεν μπορεί να εκτεθεί λεπτομερώς στο μικρό αυτό paper.

Αυτό, όμως, που γίνεται φανερό, ακόμη και μέσα από αυτή τη χονδρική παρουσίαση, είναι πως αυτός στον οποίον απευθύνεται ο στιχουργός του Εγώ δεν είμαι Εγώ δεν είναι η Βρισηίδα, δεν μπορεί να είναι η Κόρη που εκλάπη. Διότι, μέσα από τη μεταμοντερνιστική, αλλά βαθιά ομηρική, ανάγνωση της Ιλιάδας από τον Καρβέλα μπορεί κανείς να δει ότι η Βρισηίδα με ένα γοτθικό sleight of hand γίνεται η Ερινύα – το αντικείμενο της καψούρας, η πέτρα του σκανδάλου είναι ακριβώς αυτή που πίνει το αίμα του Αγαμέμνονα – πολύ πιθανό κάποια γκοθού που ο ποπ δημιουργός γνώρισε σε κάποιο σκοτεινό ημίφως αναμένοντας το ποτό του και σκεπτόμενος ποια καινούργια ιδιότητα να προσθέσει στον ΚΑΔ του.

Αλλά τότε σε ποιον απευθύνεται;

Ας συγκρατήσουμε τα πορίσματα μέχρι τούδε

Α) Ο αφηγητής του Εγώ δεν είμαι Εγώ δεν είναι ο Αχιλλέας της Ομηρικής Κοινωνίας (του πολιτισμού της ντροπής).

Β) Η Ερινύα που οδήγησε τον Αγαμέμνονα στην άτη δεν μπορεί να είναι ταυτοχρόνως το πρόσωπο στο οποίο αυτός απευθύνεται.

Οπότε ποιος μένει;

Τα πράγματα γίνονται πολύ απλά αν σκεφτούμε ότι ανάμεσα στο Εγώ δεν είμαι Εγώ και το A forest (για την ακρίβεια ανάμεσα στους δημιουργούς των δύο κομματιών και κατά συνέπεια τους αφηγητές των δύο κομματιών) λαμβάνει χώρα ένας διάλογος.

Αλλά αυτός ακριβώς ο διάλογος, τουλάχιστον από τη μεριά του Καρβέλα, είναι κυριολεκτικός, πέρα από μεταφορικός – ο Αγαμέμνων του Εγώ δεν είμαι Εγώ απευθύνεται κυριολεκτικά στον Αχιλλέα. Ναι μεν το Εγώ δεν είμαι Εγώ είναι για τα ντέρτια του έρωτα, αλλά τα λόγια μεταφέρονται στον Αχιλλέα ως δικαιολογία για το σφάλμα στο οποίο υπέπεσε ο Αγαμέμνων κλέβοντάς του την ερωμένη.

Το κενό που νιώθει ο Αγαμέμνων, το «εγώ δεν είμαι εγώ» (το υποκείμενο που είναι αντικείμενο και συγχρόνως απουσιάζει όντας παρόν), είναι κυριολεκτικό (αφού και ο μεταμοντέρνος τρόπος γραφής του είναι κατ’ ουσία ομηρικός, δλδ εντελώς αρχαϊκός – ας θυμηθούμε τα λόγια του στην Ιλιάδα, τα οποία μεταφέρει ο Καρβέλας στο Εγώ δεν είμαι Εγώ)

"Αλλ’ αίτιος δεν είμ’ εγώ· αλλά είναι ο Ζευς κι η Μοίρα και η νυχτοπλάνητη Ερινύα, που την άγρια άτη […] έβαλαν στο νου μου" (Ιλιάδα, 19). (Not I […] Not I was the cause of this act)

Βλέπουμε πως ο ήρωας του Καρβέλα, όπως ακριβώς και ο Αγαμέμνων, μιλάνε κυριολεκτικά, αποδίδοντας την άτη στην Ερινύα – για όλα φταίν οι γκόμενες όπως θα πει και κάποιος άλλος σε ένα σύντομο χαϊκού, οι πρώην κι οι επόμενες.

Φτάσαμε, λοιπόν, στη λύση της μίας όψεως του μυστηρίου. Ο Καρβέλας συνδιαλέγεται με τον Smith, ο Αγαμέμνων με τον Αχιλλέα.

Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως και η άλλη όψη (αυτή του A Forest) περιλαμβάνει την απάντηση του Αχιλλέα στον Αγαμέμνονα;

Αλλά πώς θα ήταν δυνατόν κάτι τέτοιο – υπό μία πρώτη έννοια ότι ο Smith δεν θα μπορούσε να έχει κατά νου γράφοντας τους στίχους του τη χρονικά μεταγενέστερη προφανώς απάντηση του Καρβέλα.

Όχι – σε καμία περίπτωση. Ο ήρωας του A Forest απευθύνεται σε κάποιον άλλο. Και μάλιστα, η ανακάλυψη του σε ποιον – ήταν μία ακόμη σημαντική συνεισφορά του πρώτου κεφαλαίου (που με πείσμα είχαμε αρνηθεί να διαβάσουμε πρώτο υποπίπτοντας στο αμάρτημα της αλαζονείας)



Υπ 9 Με πλάγια γραφή αποδίδεται η μετάφραση Γιατρομανωλάκη, με bold οι δικές μας υπογραμμίσεις

Υπ 10 Οι όροι που χρησιμοποιεί ο Dodds είναι divine temptation or infatuation – μας άρεσε το infatuation καθότι συνήθως είναι strange και λειτουργεί, όπως θα δούμε, ως ένα είδος πρωτόγονου ψυχολογικού placebo για τους ομηρικούς ήρωες

Υπ 11 Not I […] Not I (δις;) was the cause of this act κλπ

Υπ 12 'Ενα κλείσιμο του ματιού, του Καρβέλα στον Andrew Eldritch και το Giving Ground των Sisterhood. Οι νύξεις του Καρβέλα στη νεορομαντική γοτθική σκηνή είναι άπειρες. Την εικόνα του Αγαμέμνονα-γοτθικού Μαστρογιάννι σε dolce vita χρωστάμε σε συνάδελφο, ο οποίος θέλησε να διατηρήσει την ανωνυμία του

Υπ 13 Ο Ian Astbury διακρίνει ίχνη ανιμισμού και σαμανισμού στη συγκεκριμένη εικόνα. Βλ. αντί πολλών τα πρακτικά του συνεδρίου Κρασοκατάνυξη και Σβεντενμποργκιανές correspondAnces

[neon imposter]

Τα δυο τραγούδια έχουν κοινό το στοιχείο της προσωπικής αποκάλυψης, μέσω μιας σοκαριστικής διαπίστωσης, ωστόσο στου Καρβέλα δεν υπάρχει κάποιος ουσιώδης υπαινιγμός, είναι αρκετά επεξηγηματικός.

Στου Smith αντίθετα η σοκαριστική διαπίστωση του ήρωα προκαλεί τον ακροατή να πλάσει με τη φαντασία του διάφορα σενάρια ως προς τον συμβολισμό του τραγουδιού. Υπάρχει μία "παγίδα" στην οποία έπεσε ο ήρωας, αλλά τι είναι αυτή η παγίδα, τι συμβολίζει και για ποιο λόγο "δε θέλουμε να ξέρουμε";

Υπάρχει μια λαβκραφτική προέκταση.

Ο Ελληνας επιλέγει τη μασημένη τροφή της καψούρας προκειμένου να σερβίρει το στοιχείο της προσωπικής αναζήτησης και αποκάλυψης, αν και αποτελεί ένα καλό πρώτο βήμα για να οδηγηθεί το τραγούδι σε ποιο "εσωτερικά" μονοπάτια.

Προφανώς - αφού ο αναγνώστης είναι ο πρώτος συγγραφέας, η προσέγγισή σου είναι πρωτότυπη εξ ορισμού.

Ωστόσο, επειδή ετοιμάζουμε έναν τόμο πάνω στις διακειμενικές και όχι μόνο σχέσεις νεορομαντικών και ελαφρολαϊκών, κάθε συνεισφορά είναι εκτιμητέα.

Οπότε περιμένουμε κείμενό σου.

Θα γίνει και συνέδριο αργότερα, με καλό μπουφέ και ημίγυμνες παρουσίες και απουσίες