Πέθανε ο Μιχάλης Μπουρμπουλης

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

Από τους κορυφαίους Έλληνες στιχουργός, με αυθεντικό λαϊκό αγωνιστικό στίχο, χωρίς δραματολαικιστικους παπαδοπουλισμους, με δυνατές εικόνες και ιστορικές αναφορές, και πολύ στοχευμενες επιλογές στους συνθέτες, όπως τον Δημήτρη λαγιο, τον Ηλία ανδριοπουλο, τον σταμο σεμση, που άφησε πίσω του 3 δίσκους διαμάντια. Και είναι δύσκολο να βρεις ολόκληρο δισκο που να αξίζει στην ελληνική δισκογραφία χωρίς φίλερς, αλλά ο μπουρμπουλης τα κατάφερε, ειδικά στο αριστούργημα λαϊκά προάστια με την σωτηρία μπελλου.

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

Θυμάμαι υπήρχε ένα βίντεο με πλάνα από τα δεκεμβριανα από μια ταινία του Αγγελόπουλου νομίζω, μάλλον το έριξαν, κρίμα γιατί γι αυτό γράφηκε το τραγούδι, και έδενε ιδανικά.

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

Κι αυτό έχει 5-6 δυνατά τραγούδια όπως προείπα, αξίζει να μελετηθεί.

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

Από τα πρώτα του τραγούδια. Έδω παίρνει το ρόλο του μετανάστη πατησιωτη το 76, που σνομπάρει τους αγώνες, δε γυρνάει πίσω σαν έπεσε η χούντα , και τη λέει στους γκρινιάρηδες αγωνιστές της μεταπολιτευσης, "λιγότερα συνθηματα/και πιο πολλή δουλειά."

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

κι αυτή πολύ καλή συνεργασία με τον Μάνο Χατζιδάκι.

[georgebi]

Δεν ξέρω αν βρίσκω ενδιαφέρον να ακούσω σήμερα τα τραγούδια που μπήκαν παραπάνω

παρ ολα αυτά μπήκα στο νήμα για να χαιρετίσω την πολύ καλή δουλειά του νηματοθετη

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

συμμετείχε και σε έναν άλλο κορυφαίο δίσκο της ελληνική δισκογραφίας και ένα ωραίο τραγούδι. γενικά το έργο του μπουρμπουλή είναι συνεκτικο, μετράει κάπου 220 τραγούδια , δεν ξεχείλισε σαν άλλων στιχουργων. έκανε επί το πλείστον εξαιρετικές επιλογές, πέρα από την ποιότητα του, και γι αυτό είναι διαχρονικό για να ανακαλυφθει.

[vatraxos]

[vatraxos]

[vatraxos]

κι αυτή πολύ καλή συνεργασία με τον Μάνο Χατζιδάκι.

Το προτιμώ με την αξεπέραστη Δημητριάδη

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

από την πολύ καλή συνεργασία με τον κουγιουμτζη και την μοσχολιου. μακάρι να το έκανε όλο το αλμπουμ με τον μπουρμπουλή, τι τον ήθελε τον χριστιανοπουλο, Τελοσπαντων...

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

Εχω και μια άλλη σύνδεση με τον μπουρμπουλή, ολίγον άσχετη και σαχλή. Θυμάμαι ήμουν φαντάρος στην Κω το 2004. Τώρα όπως σκέφτομαι εμένα τότε, με οικτίρω. Αφου δεν έκανα τίποτα να το αποφυγω, αντί να βιώσω αυτήν την εμπειρια όσο πιο συνειδητά μπορούσα, όλη την ώρα έκλαιγα γιατί ήθελα νά γυρίσω σπίτι, με μια ηλίθια νοσταλγία, που; Τίποτα δεν είχα πίσω, ούτε ζωή, ούτε δουλειά,ουτε σπίτι, ουτε σχέση, 23χρονος παρθένος άλλωστε , ένα φίλο, ένα υπολογιστή στο πατρικό, και μέλλον άγνωστο και θλιβερό. Αλλά νοσταλγούσα βλακωδώς το τίποτα, ναι, ήμουν ένα μαλακιστηρι, καταδικαστε με.

Δυο είχα στον στρατό όσο ήμουν ως παρασημα υποτιθεται στο θολωμένο μου μυαλό . Ενα πως την είχα δει ελευθεριακος σοσιαλιστης, πριν κάνα χρόνο, και ότι άκουγα σοβαρά έντεχνα ξέρω γω, αφού άκουγα πριν και progressive rock, δεν ήμουν κάνας σκυλας τελειωμένος, ακούτε!

τελοσπαντων, στα ελευθεριακα, δεν τα είχα έτσι βιώσει συγκρουσιακα με οποιον τρόπο. είχα μια ιδεαλιστικη θεωρητική βλακεία, που αν και εντός μια εσωτερικής κοινότητας μπορεί να λειτουργήσει, στον πραγματικό κόσμο ήταν κριντζ. Βάλε και ότι ως μαλακάς δεν είχα κατέβει έστω στον αναρχικό χώρο να γνωρίσω κόσμο, κλαφτα.

Στο εντεχνιακο ωστόσο, κάτι γινοταν, είχα γνωρίσει κάτι ανάλογα "ποιοτικά" άτομα ,εκεί που μας είχα σε ένα μικρό λόχο, γιατί η προηγούμενη σειρα ήταν κατι κάφροι Κρητικοί κι εμείς έπρεπε να μείνουμε αγνοί.

Θυμάμαι ήταν βράδυ, εγώ ήμουν και γιωτας, θαλαμοφύλακας, αλλά είχε κόσμο, αραζε μπροστά, δεν ειχε βαρέσει το σιωπητήριο, ήταν και ο φίλος εκεί που του άρεσαν κι αυτόν τα "ποιοτικά" , κι εγώ, αν και ντροπαλός και παρθένος ως γνωστόν μόνο σ'εμένα, για να πουλήσω μούρη μαλλον, άρχισα να τραγουδώ μεγαλόφωνα, "μην κλαιςςς, και. μη φοβάσαι που βραδιαζειι"μπορεί να με ενέπνευσε και το "έρημοι στρατώνες" κάνεις δε ξέρει. Ξεκίνησα λοιπόν, έπιασε και ο δικος μου το νήμα, δε θυμάμαι όνομα ούτε φάτσα καν, ακολούθησαν και άλλοι δίπλα κουτσά στραβά , και τραγουδουσαμε όλοι μαζί υπό το φως του φεγγαριού στον 4ο λόχο του 282 μκτε στην Κω το 2004 "τα καλοκαίρια μας μικρααα και ατελείωτοι οι χειμωνεςςςς" , Μάρτης μάλλον, πριν τη μεγάλη μας εθνική επιτυχία.

τελειώσαμε και μου ειπε αυτός ο φίλος.
μπράβο ρε Δημήτρη, να σαι καλά.
και μου έχει μείνει ως ανάμνηση που δε λέει να φύγει.

[kongrosian]

Εχω και μια άλλη σύνδεση με τον μπουρμπουλή, ολίγον άσχετη και σαχλή. Θυμάμαι ήμουν φαντάρος στην Κω το 2004. Τώρα όπως σκέφτομαι εμένα τότε, με οικτίρω. Αφου δεν έκανα τίποτα να το αποφυγω, αντί να βιώσω αυτήν την εμπειρια όσο πιο συνειδητά μπορούσα, όλη την ώρα έκλαιγα γιατί ήθελα νά γυρίσω σπίτι, με μια ηλίθια νοσταλγία, που; Τίποτα δεν είχα πίσω, ούτε ζωή, ούτε δουλειά,ουτε σπίτι, ουτε σχέση, 23χρονος παρθένος άλλωστε , ένα φίλο, ένα υπολογιστή στο πατρικό, και μέλλον άγνωστο και θλιβερό. Αλλά νοσταλγούσα βλακωδώς το τίποτα, ναι, ήμουν ένα μαλακιστηρι, καταδικαστε με.

Δυο είχα στον στρατό όσο ήμουν ως παρασημα υποτιθεται στο θολωμένο μου μυαλό . Ενα πως την είχα δει ελευθεριακος σοσιαλιστης, πριν κάνα χρόνο, και ότι άκουγα σοβαρά έντεχνα ξέρω γω, αφού άκουγα πριν και progressive rock, δεν ήμουν κάνας σκυλας τελειωμένος, ακούτε!

τελοσπαντων, στα ελευθεριακα, δεν τα είχα έτσι βιώσει συγκρουσιακα με οποιον τρόπο. είχα μια ιδεαλιστικη θεωρητική βλακεία, που αν και εντός μια εσωτερικής κοινότητας μπορεί να λειτουργήσει, στον πραγματικό κόσμο ήταν κριντζ. Βάλε και ότι ως μαλακάς δεν είχα κατέβει έστω στον αναρχικό χώρο να γνωρίσω κόσμο, κλαφτα.

Στο εντεχνιακο ωστόσο, κάτι γινοταν, είχα γνωρίσει κάτι ανάλογα "ποιοτικά" άτομα ,εκεί που μας είχα σε ένα μικρό λόχο, γιατί η προηγούμενη σειρα ήταν κατι κάφροι Κρητικοί κι εμείς έπρεπε να μείνουμε αγνοί.

Θυμάμαι ήταν βράδυ, εγώ ήμουν και γιωτας, θαλαμοφύλακας, αλλά είχε κόσμο, αραζε μπροστά, δεν ειχε βαρέσει το σιωπητήριο, ήταν και ο φίλος εκεί που του άρεσαν κι αυτόν τα "ποιοτικά" , κι εγώ, αν και ντροπαλός και παρθένος ως γνωστόν μόνο σ'εμένα, για να πουλήσω μούρη μαλλον, άρχισα να τραγουδώ μεγαλόφωνα, "μην κλαιςςς, και. μη φοβάσαι που βραδιαζειι"μπορεί να με ενέπνευσε και το "έρημοι στρατώνες" κάνεις δε ξέρει. Ξεκίνησα λοιπόν, έπιασε και ο δικος μου το νήμα, δε θυμάμαι όνομα ούτε φάτσα καν, ακολούθησαν και άλλοι δίπλα κουτσά στραβά , και τραγουδουσαμε όλοι μαζί υπό το φως του φεγγαριού στον 4ο λόχο του 282 μκτε στην Κω το 2004 "τα καλοκαίρια μας μικρααα και ατελείωτοι οι χειμωνεςςςς" , Μάρτης μάλλον, πριν τη μεγάλη μας εθνική επιτυχία.

τελειώσαμε και μου ειπε αυτός ο φίλος.
μπράβο ρε Δημήτρη, να σαι καλά.
και μου έχει μείνει ως ανάμνηση που δε λέει να φύγει.

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

κι αυτή πολύ καλή συνεργασία με τον Μάνο Χατζιδάκι.

Το προτιμώ με την αξεπέραστη Δημητριάδη

Σωστά.

[vatraxos]

SpoilerShow

Εχω και μια άλλη σύνδεση με τον μπουρμπουλή, ολίγον άσχετη και σαχλή. Θυμάμαι ήμουν φαντάρος στην Κω το 2004. Τώρα όπως σκέφτομαι εμένα τότε, με οικτίρω. Αφου δεν έκανα τίποτα να το αποφυγω, αντί να βιώσω αυτήν την εμπειρια όσο πιο συνειδητά μπορούσα, όλη την ώρα έκλαιγα γιατί ήθελα νά γυρίσω σπίτι, με μια ηλίθια νοσταλγία, που; Τίποτα δεν είχα πίσω, ούτε ζωή, ούτε δουλειά,ουτε σπίτι, ουτε σχέση, 23χρονος παρθένος άλλωστε , ένα φίλο, ένα υπολογιστή στο πατρικό, και μέλλον άγνωστο και θλιβερό. Αλλά νοσταλγούσα βλακωδώς το τίποτα, ναι, ήμουν ένα μαλακιστηρι, καταδικαστε με.

Δυο είχα στον στρατό όσο ήμουν ως παρασημα υποτιθεται στο θολωμένο μου μυαλό . Ενα πως την είχα δει ελευθεριακος σοσιαλιστης, πριν κάνα χρόνο, και ότι άκουγα σοβαρά έντεχνα ξέρω γω, αφού άκουγα πριν και progressive rock, δεν ήμουν κάνας σκυλας τελειωμένος, ακούτε!

τελοσπαντων, στα ελευθεριακα, δεν τα είχα έτσι βιώσει συγκρουσιακα με οποιον τρόπο. είχα μια ιδεαλιστικη θεωρητική βλακεία, που αν και εντός μια εσωτερικής κοινότητας μπορεί να λειτουργήσει, στον πραγματικό κόσμο ήταν κριντζ. Βάλε και ότι ως μαλακάς δεν είχα κατέβει έστω στον αναρχικό χώρο να γνωρίσω κόσμο, κλαφτα.

Στο εντεχνιακο ωστόσο, κάτι γινοταν, είχα γνωρίσει κάτι ανάλογα "ποιοτικά" άτομα ,εκεί που μας είχα σε ένα μικρό λόχο, γιατί η προηγούμενη σειρα ήταν κατι κάφροι Κρητικοί κι εμείς έπρεπε να μείνουμε αγνοί.

Θυμάμαι ήταν βράδυ, εγώ ήμουν και γιωτας, θαλαμοφύλακας, αλλά είχε κόσμο, αραζε μπροστά, δεν ειχε βαρέσει το σιωπητήριο, ήταν και ο φίλος εκεί που του άρεσαν κι αυτόν τα "ποιοτικά" , κι εγώ, αν και ντροπαλός και παρθένος ως γνωστόν μόνο σ'εμένα, για να πουλήσω μούρη μαλλον, άρχισα να τραγουδώ μεγαλόφωνα, "μην κλαιςςς, και. μη φοβάσαι που βραδιαζειι"μπορεί να με ενέπνευσε και το "έρημοι στρατώνες" κάνεις δε ξέρει. Ξεκίνησα λοιπόν, έπιασε και ο δικος μου το νήμα, δε θυμάμαι όνομα ούτε φάτσα καν, ακολούθησαν και άλλοι δίπλα κουτσά στραβά , και τραγουδουσαμε όλοι μαζί υπό το φως του φεγγαριού στον 4ο λόχο του 282 μκτε στην Κω το 2004 "τα καλοκαίρια μας μικρααα και ατελείωτοι οι χειμωνεςςςς" , Μάρτης μάλλον, πριν τη μεγάλη μας εθνική επιτυχία.

τελειώσαμε και μου ειπε αυτός ο φίλος.
μπράβο ρε Δημήτρη, να σαι καλά.
και μου έχει μείνει ως ανάμνηση που δε λέει να φύγει.

Μου έκανε εντύπωση που το ήξεραν και οι άλλοι. Ωραία ιστορία.