Ο Κλέαρχος (1961) και Ο Σπάρτακος (1960), κάτι παραπάνω από μια απλή ομοιότητα

[neon imposter]

Αυτό που μου έκανε εντύπωση χαζεύοντας το Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα, και ο Κοντός (1961) ήταν η σύγκρουση του (υποτίθεται) κεφαλαιοκράτη, εμπόρου βουτύρου και ελαιολάδου (μεταπράτη, όπως θα έλεγε ο Μοσκώφ) Κλέαρχου Ζουγκαλά (Βασίλης Αυλωνίτης) με τον (υποτίθεται) μικροαστό υπάλληλο κ κοντό γαμπρό του Μάχο (Νίκος Ρίζος), όσον αφορά στις ώρες εργασίας του καταστήματος - ο "Κοντός" δεν βρίσκει τον λόγο να κλείνουν τόσο νωρίς, ενώ ο Ζουγκαλάς δεν βλέπει την ώρα να κλείσουν, για να περιπλανηθεί ως άλλος flaneur στους δρόμους της μεγαλούπολης, συνήθως πίσω από εκπάγλου καλλονής καλλονές.

Αργότερα στην ταινία μπορεί να παρατηρήσει κανείς το "οξύμωρο" του να ζητά μετ' επιτάσεως ο Ζουγκαλάς από τον Κοντό να πάει να κάνει ιαματικά μπάνια, με τον ίδιο μάλιστα να θέλει να τον συνοδεύσει, χωρίς να νοιάζεται καθόλου για το πώς θα δουλέψει το μαγαζί όσο οι δυο τους θα απουσιάζουν.

"Για μια στιγμή," είπα, "τα πράγματα δεν είναι όπως μας τα παρουσιάζουν. Τι συμβαίνει, λοιπόν;"

Σκέφτηκα τότε ότι η ταινία είναι κλασική, για τον απλό λόγο ότι υποσκάπτει με μαεστρία τα ίδια τα θεμέλια του καπιταλιστικού/αστικού/μητριαρχικού συστήματος και ενώ σε πρώτο πλάνο φαίνεται να τοποθετεί έναν μπαϊλντισμένο έμπορο που υποφέρει από τη γυναίκα του, ωστόσο είναι εύκολο να διακρίνει κάποιος παρατηρητικός πως ο Ζουγκαλάς δεν είναι ένας ακόμη κακομοίρης σύζυγος αλλά μάλλον ένα ατίθασο πνεύμα που προσπαθεί να γίνει "άμμος στα γρανάζια του συστήματος" (όπως διάβαζε και το σύνθημα το γνωστό), και πάντως όχι ελαιόλαδο.

Δλδ., η ταινία είναι σύγχρονη - και μία σωστή προσέγγισή της σκέφτηκα θα έβαζε πλέον σε πρώτο πλάνο όχι την ιδιότητα του συζύγου μα εκείνου του μισθωτού σκλάβου.

Διότι ο Ζουγκαλάς, μία φυσιογνωμία καρολοντικενσιανή, φαινομενικά είναι το κεφάλαιο, είναι ο έμπορος, είναι ο ευκατάστατος μπουρζουάς, όμως, μπορεί εύκολα να δει κανείς πως στην ουσία είναι ένας υποταγμένος ακόμη Vir, του οποίου την ενέργεια ρουφά το βαμπιροσύστημα που στη συγκεκριμένη ταινία έχει τη μορφή της Μαρίνας, δλδ. μίας vamp - και καλό είναι να δει κανείς την ετυμολογία του συγκεκριμένου ορού, τον οποίο περνά στο χέρι του ο Ζουγκαλάς για να ικανοποιήσει της απαιτήσεις της.

Όμως, αυτά τα σκέφτηκα χτες.

Έπειτα κοιμήθηκα - όμως, ακόμη και όταν ήπια τον καφέ μου, δεν μπορούσα να αποσείσω την εικόνα του drained Ζουγκαλά.

Και τότε μου ήλθε η εικόνα του Κερκ Ντάγκλας ως Σπάρτακου... "θα μπορούσε;" είπα και είδα πότε βγήκαν οι ταινίες στους κινηματογράφους.

Ο Σπάρτακος το 1960, ο Κλέαρχος το 1961.

Χαμογέλασα. Όλα έγιναν απλούστατα - το αστυνομικό μου δαιμόνιο είχε ακόμη μία φορά θριαμβεύσει.

Δεν χρειαζόταν παρά η άντληση κάποιων πραγματολογικών τα οποία παραθέτω.

Ο Σπάρτακος (Κερκ Ντάγκλας) είναι ένας δούλος τόσο μη-συνεργάσιμος ώστε καταδικάζεται σε θάνατο από το σύστημα. Εξίσου μη-συνεργάσιμος είναι προφανώς και ο Κλέαρχος που με την πρώτη ευκαιρία κατεβάζει τα ρολά στο μαγαζί του με τα βούτυρα και τα λάδια για να κυνηγήσει θηλυκά.

Ο Σπάρτακος θα σωθεί, με τον όρο να γίνει μονομάχος. Μονομάχος της βιοπάλης, όμως, μπορεί να ονομαστεί και ο Κλέαρχος, ο οποίος προσπαθεί σε κάθε ευκαιρία να δρέψει τους καρπούς των οφθαλμών του πλησιάζοντας τις κόρες της θεάς Αθηνάς που παρελαύνουν στις πασαρέλες της πρωτεύουσας.

Κάποια στιγμή, ο Σπάρτακος θα γνωρίσει τη Βαρίνια (Τζην Σίμμονς) με την οποία θα σχηματίσουν μία πλατωνική σχέση, απαλλαγμένη από τις οδυνηρές συνέπειες της σάρκας. Ο Κλέαρχος βλέπουμε πως είναι πλατωνικά ερωτευμένος με τη γειτόνισσα ζωντοχήρα (δις χωρισμένη) Ηρώ (Πόπη Λάζου) - τη δική του Βαρίνια.

Ο Μάρκος Λικίνιος Κράσσος (Λώρενς Ολίβιε), ο οποίος εποφθαλμιά να γίνει Δικτάτορας της λιμναζούσης Δημοκρατίας, δεν είναι φυσικά άλλος από την αδίστακτη και αιμοσταγή Μαρίνα (Γεωργία Βασιλειάδου). Ο Κράσσος, ανάμεσα σε άλλα, εποφθαλμιά, όμως, και τον Αντωνίνο (Τόνι Κέρτις), που θέλει να κάνει σκλάβο του σεξ - όπως η Μαρίνα θέλει αντίστοιχα να κάνει κουτάβι της τον (πρόθυμο κατά τ' άλλα) γαμπρό της Μάχο (Νίκο Ρίζο).

Η εξέγερση των σκλάβων που καθιστά αρχηγό τους τον Σπάρτακο δεν είναι τίποτε άλλο από την επανάσταση του Κλεάρχου, και η φυγή του από τη δική του Ρώμη, τόπο σκλαβιάς, το σπίτι του δλδ, τον οδηγεί πού αλλού στα Καμένα Βούρλα - απίθανη σύλληψη του Τσιφόρου ως ενός ουτοπικού χώρου ελευθερίας όπου οι σκλάβοι της Μαρίνας καίνε τα κάρβουνα διασκεδάζοντας, αφού έχουν βρει και τη δική τους Βαρίνια, Ηρώ.

Φυσικά η ψυχοπαθής και εξουσιομανής Μαρίνα θα εκδράμει στον Ου-τόπο και εν τέλει θα καταπνίξει την επανάσταση των σκλάβων με τη σκηνή των λουομένων να φωνάζουν "Εγώ είμαι ο Κλέαρχος" να μένει ανεξίτηλα χαραγμένη στο μυαλό των θεατών.

Το πάθος για την ελευθερία είναι δυνατότερο από όλα τα γραφεία

[Αγις]

Αυτό που μου έκανε εντύπωση χαζεύοντας το Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα, και ο Κοντός (1961) ήταν η σύγκρουση του (υποτίθεται) κεφαλαιοκράτη, εμπόρου βουτύρου και ελαιολάδου (μεταπράτη, όπως θα έλεγε ο Μοσκώφ) Κλέαρχου Ζουγκαλά (Βασίλης Αυλωνίτης) με τον (υποτίθεται) μικροαστό υπάλληλο κ κοντό γαμπρό του Μάχο (Νίκος Ρίζος), όσον αφορά στις ώρες εργασίας του καταστήματος - ο "Κοντός" δεν βρίσκει τον λόγο να κλείνουν τόσο νωρίς, ενώ ο Ζουγκαλάς δεν βλέπει την ώρα να κλείσουν, για να περιπλανηθεί ως άλλος flaneur στους δρόμους της μεγαλούπολης, συνήθως πίσω από εκπάγλου καλλονής καλλονές.

Αργότερα στην ταινία μπορεί να παρατηρήσει κανείς το "οξύμωρο" του να ζητά μετ' επιτάσεως ο Ζουγκαλάς από τον Κοντό να πάει να κάνει ιαματικά μπάνια, με τον ίδιο μάλιστα να θέλει να τον συνοδεύσει, χωρίς να νοιάζεται καθόλου για το πώς θα δουλέψει το μαγαζί όσο οι δυο τους θα απουσιάζουν.

"Για μια στιγμή," είπα, "τα πράγματα δεν είναι όπως μας τα παρουσιάζουν. Τι συμβαίνει, λοιπόν;"

Σκέφτηκα τότε ότι η ταινία είναι κλασική, για τον απλό λόγο ότι υποσκάπτει με μαεστρία τα ίδια τα θεμέλια του καπιταλιστικού/αστικού/μητριαρχικού συστήματος και ενώ σε πρώτο πλάνο φαίνεται να τοποθετεί έναν μπαϊλντισμένο έμπορο που υποφέρει από τη γυναίκα του, ωστόσο είναι εύκολο να διακρίνει κάποιος παρατηρητικός πως ο Ζουγκαλάς δεν είναι ένας ακόμη κακομοίρης σύζυγος αλλά μάλλον ένα ατίθασο πνεύμα που προσπαθεί να γίνει "άμμος στα γρανάζια του συστήματος" (όπως διάβαζε και το σύνθημα το γνωστό), και πάντως όχι ελαιόλαδο.

Δλδ., η ταινία είναι σύγχρονη - και μία σωστή προσέγγισή της σκέφτηκα θα έβαζε πλέον σε πρώτο πλάνο όχι την ιδιότητα του συζύγου μα εκείνου του μισθωτού σκλάβου.

Διότι ο Ζουγκαλάς, μία φυσιογνωμία καρολοντικενσιανή, φαινομενικά είναι το κεφάλαιο, είναι ο έμπορος, είναι ο ευκατάστατος μπουρζουάς, όμως, μπορεί εύκολα να δει κανείς πως στην ουσία είναι ένας υποταγμένος ακόμη Vir, του οποίου την ενέργεια ρουφά το βαμπιροσύστημα που στη συγκεκριμένη ταινία έχει τη μορφή της Μαρίνας, δλδ. μίας vamp - και καλό είναι να δει κανείς την ετυμολογία του συγκεκριμένου ορού, τον οποίο περνά στο χέρι του ο Ζουγκαλάς για να ικανοποιήσει της απαιτήσεις της.

Όμως, αυτά τα σκέφτηκα χτες.

Έπειτα κοιμήθηκα - όμως, ακόμη και όταν ήπια τον καφέ μου, δεν μπορούσα να αποσείσω την εικόνα του drained Ζουγκαλά.

Και τότε μου ήλθε η εικόνα του Κερκ Ντάγκλας ως Σπάρτακου... "θα μπορούσε;" είπα και είδα πότε βγήκαν οι ταινίες στους κινηματογράφους.

Ο Σπάρτακος το 1960, ο Κλέαρχος το 1961.

Χαμογέλασα. Όλα έγιναν απλούστατα - το αστυνομικό μου δαιμόνιο είχε ακόμη μία φορά θριαμβεύσει.

Δεν χρειαζόταν παρά η άντληση κάποιων πραγματολογικών τα οποία παραθέτω.

Ο Σπάρτακος (Κερκ Ντάγκλας) είναι ένας δούλος τόσο μη-συνεργάσιμος ώστε καταδικάζεται σε θάνατο από το σύστημα. Εξίσου μη-συνεργάσιμος είναι προφανώς και ο Κλέαρχος που με την πρώτη ευκαιρία κατεβάζει τα ρολά στο μαγαζί του με τα βούτυρα και τα λάδια για να κυνηγήσει θηλυκά.

Ο Σπάρτακος θα σωθεί, με τον όρο να γίνει μονομάχος. Μονομάχος της βιοπάλης, όμως, μπορεί να ονομαστεί και ο Κλέαρχος, ο οποίος προσπαθεί σε κάθε ευκαιρία να δρέψει τους καρπούς των οφθαλμών του πλησιάζοντας τις κόρες της θεάς Αθηνάς που παρελαύνουν στις πασαρέλες της πρωτεύουσας.

Κάποια στιγμή, ο Σπάρτακος θα γνωρίσει τη Βαρίνια (Τζην Σίμμονς) με την οποία θα σχηματίσουν μία πλατωνική σχέση, απαλλαγμένη από τις οδυνηρές συνέπειες της σάρκας. Ο Κλέαρχος βλέπουμε πως είναι πλατωνικά ερωτευμένος με τη γειτόνισσα ζωντοχήρα (δις χωρισμένη) Ηρώ (Πόπη Λάζου) - τη δική του Βαρίνια.

Ο Μάρκος Λικίνιος Κράσσος (Λώρενς Ολίβιε), ο οποίος εποφθαλμιά να γίνει Δικτάτορας της λιμναζούσης Δημοκρατίας, δεν είναι φυσικά άλλος από την αδίστακτη και αιμοσταγή Μαρίνα (Γεωργία Βασιλειάδου). Ο Κράσσος, ανάμεσα σε άλλα, εποφθαλμιά, όμως, και τον Αντωνίνο (Τόνι Κέρτις), που θέλει να κάνει σκλάβο του σεξ - όπως η Μαρίνα θέλει αντίστοιχα να κάνει κουτάβι της τον (πρόθυμο κατά τ' άλλα) γαμπρό της Μάχο (Νίκο Ρίζο).

Η εξέγερση των σκλάβων που καθιστά αρχηγό τους τον Σπάρτακο δεν είναι τίποτε άλλο από την επανάσταση του Κλεάρχου, και η φυγή του από τη δική του Ρώμη, τόπο σκλαβιάς, το σπίτι του δλδ, τον οδηγεί πού αλλού στα Καμένα Βούρλα - απίθανη σύλληψη του Τσιφόρου ως ενός ουτοπικού χώρου ελευθερίας όπου οι σκλάβοι της Μαρίνας καίνε τα κάρβουνα διασκεδάζοντας, αφού έχουν βρει και τη δική τους Βαρίνια, Ηρώ.

Φυσικά η ψυχοπαθής και εξουσιομανής Μαρίνα θα εκδράμει στον Ου-τόπο και εν τέλει θα καταπνίξει την επανάσταση των σκλάβων με τη σκηνή των λουομένων να φωνάζουν "Εγώ είμαι ο Κλέαρχος" να μένει ανεξίτηλα χαραγμένη στο μυαλό των θεατών.

Το πάθος για την ελευθερία είναι δυνατότερο από όλα τα γραφεία

οι υπεραναλυτικες πιπες της μπουτζας ξεκιναν με ενα θεμελιωδες λαθος
ο μικρουπαλληλος '' εχει ποντους στην επιχειρηση '' κ ειναι αδυνατον '' να ξεχωρισουν τα βουτυρα ελαια λιπη τα δικα του απο τα δικα μας τα καλα ''

πιαστο παλι απο την αρχη κ γραψε αλλες διασκεδαστικες βαθυστοχαστες μαλακιες - στο μεταξυ πιες κ κανα Κρασσο να σουρθει (κατακεφαλα ) εμπνευση

[neon imposter]

Αυτό που μου έκανε εντύπωση χαζεύοντας το Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα, και ο Κοντός (1961) ήταν η σύγκρουση του (υποτίθεται) κεφαλαιοκράτη, εμπόρου βουτύρου και ελαιολάδου (μεταπράτη, όπως θα έλεγε ο Μοσκώφ) Κλέαρχου Ζουγκαλά (Βασίλης Αυλωνίτης) με τον (υποτίθεται) μικροαστό υπάλληλο κ κοντό γαμπρό του Μάχο (Νίκος Ρίζος), όσον αφορά στις ώρες εργασίας του καταστήματος - ο "Κοντός" δεν βρίσκει τον λόγο να κλείνουν τόσο νωρίς, ενώ ο Ζουγκαλάς δεν βλέπει την ώρα να κλείσουν, για να περιπλανηθεί ως άλλος flaneur στους δρόμους της μεγαλούπολης, συνήθως πίσω από εκπάγλου καλλονής καλλονές.

Αργότερα στην ταινία μπορεί να παρατηρήσει κανείς το "οξύμωρο" του να ζητά μετ' επιτάσεως ο Ζουγκαλάς από τον Κοντό να πάει να κάνει ιαματικά μπάνια, με τον ίδιο μάλιστα να θέλει να τον συνοδεύσει, χωρίς να νοιάζεται καθόλου για το πώς θα δουλέψει το μαγαζί όσο οι δυο τους θα απουσιάζουν.

"Για μια στιγμή," είπα, "τα πράγματα δεν είναι όπως μας τα παρουσιάζουν. Τι συμβαίνει, λοιπόν;"

Σκέφτηκα τότε ότι η ταινία είναι κλασική, για τον απλό λόγο ότι υποσκάπτει με μαεστρία τα ίδια τα θεμέλια του καπιταλιστικού/αστικού/μητριαρχικού συστήματος και ενώ σε πρώτο πλάνο φαίνεται να τοποθετεί έναν μπαϊλντισμένο έμπορο που υποφέρει από τη γυναίκα του, ωστόσο είναι εύκολο να διακρίνει κάποιος παρατηρητικός πως ο Ζουγκαλάς δεν είναι ένας ακόμη κακομοίρης σύζυγος αλλά μάλλον ένα ατίθασο πνεύμα που προσπαθεί να γίνει "άμμος στα γρανάζια του συστήματος" (όπως διάβαζε και το σύνθημα το γνωστό), και πάντως όχι ελαιόλαδο.

Δλδ., η ταινία είναι σύγχρονη - και μία σωστή προσέγγισή της σκέφτηκα θα έβαζε πλέον σε πρώτο πλάνο όχι την ιδιότητα του συζύγου μα εκείνου του μισθωτού σκλάβου.

Διότι ο Ζουγκαλάς, μία φυσιογνωμία καρολοντικενσιανή, φαινομενικά είναι το κεφάλαιο, είναι ο έμπορος, είναι ο ευκατάστατος μπουρζουάς, όμως, μπορεί εύκολα να δει κανείς πως στην ουσία είναι ένας υποταγμένος ακόμη Vir, του οποίου την ενέργεια ρουφά το βαμπιροσύστημα που στη συγκεκριμένη ταινία έχει τη μορφή της Μαρίνας, δλδ. μίας vamp - και καλό είναι να δει κανείς την ετυμολογία του συγκεκριμένου ορού, τον οποίο περνά στο χέρι του ο Ζουγκαλάς για να ικανοποιήσει της απαιτήσεις της.

Όμως, αυτά τα σκέφτηκα χτες.

Έπειτα κοιμήθηκα - όμως, ακόμη και όταν ήπια τον καφέ μου, δεν μπορούσα να αποσείσω την εικόνα του drained Ζουγκαλά.

Και τότε μου ήλθε η εικόνα του Κερκ Ντάγκλας ως Σπάρτακου... "θα μπορούσε;" είπα και είδα πότε βγήκαν οι ταινίες στους κινηματογράφους.

Ο Σπάρτακος το 1960, ο Κλέαρχος το 1961.

Χαμογέλασα. Όλα έγιναν απλούστατα - το αστυνομικό μου δαιμόνιο είχε ακόμη μία φορά θριαμβεύσει.

Δεν χρειαζόταν παρά η άντληση κάποιων πραγματολογικών τα οποία παραθέτω.

Ο Σπάρτακος (Κερκ Ντάγκλας) είναι ένας δούλος τόσο μη-συνεργάσιμος ώστε καταδικάζεται σε θάνατο από το σύστημα. Εξίσου μη-συνεργάσιμος είναι προφανώς και ο Κλέαρχος που με την πρώτη ευκαιρία κατεβάζει τα ρολά στο μαγαζί του με τα βούτυρα και τα λάδια για να κυνηγήσει θηλυκά.

Ο Σπάρτακος θα σωθεί, με τον όρο να γίνει μονομάχος. Μονομάχος της βιοπάλης, όμως, μπορεί να ονομαστεί και ο Κλέαρχος, ο οποίος προσπαθεί σε κάθε ευκαιρία να δρέψει τους καρπούς των οφθαλμών του πλησιάζοντας τις κόρες της θεάς Αθηνάς που παρελαύνουν στις πασαρέλες της πρωτεύουσας.

Κάποια στιγμή, ο Σπάρτακος θα γνωρίσει τη Βαρίνια (Τζην Σίμμονς) με την οποία θα σχηματίσουν μία πλατωνική σχέση, απαλλαγμένη από τις οδυνηρές συνέπειες της σάρκας. Ο Κλέαρχος βλέπουμε πως είναι πλατωνικά ερωτευμένος με τη γειτόνισσα ζωντοχήρα (δις χωρισμένη) Ηρώ (Πόπη Λάζου) - τη δική του Βαρίνια.

Ο Μάρκος Λικίνιος Κράσσος (Λώρενς Ολίβιε), ο οποίος εποφθαλμιά να γίνει Δικτάτορας της λιμναζούσης Δημοκρατίας, δεν είναι φυσικά άλλος από την αδίστακτη και αιμοσταγή Μαρίνα (Γεωργία Βασιλειάδου). Ο Κράσσος, ανάμεσα σε άλλα, εποφθαλμιά, όμως, και τον Αντωνίνο (Τόνι Κέρτις), που θέλει να κάνει σκλάβο του σεξ - όπως η Μαρίνα θέλει αντίστοιχα να κάνει κουτάβι της τον (πρόθυμο κατά τ' άλλα) γαμπρό της Μάχο (Νίκο Ρίζο).

Η εξέγερση των σκλάβων που καθιστά αρχηγό τους τον Σπάρτακο δεν είναι τίποτε άλλο από την επανάσταση του Κλεάρχου, και η φυγή του από τη δική του Ρώμη, τόπο σκλαβιάς, το σπίτι του δλδ, τον οδηγεί πού αλλού στα Καμένα Βούρλα - απίθανη σύλληψη του Τσιφόρου ως ενός ουτοπικού χώρου ελευθερίας όπου οι σκλάβοι της Μαρίνας καίνε τα κάρβουνα διασκεδάζοντας, αφού έχουν βρει και τη δική τους Βαρίνια, Ηρώ.

Φυσικά η ψυχοπαθής και εξουσιομανής Μαρίνα θα εκδράμει στον Ου-τόπο και εν τέλει θα καταπνίξει την επανάσταση των σκλάβων με τη σκηνή των λουομένων να φωνάζουν "Εγώ είμαι ο Κλέαρχος" να μένει ανεξίτηλα χαραγμένη στο μυαλό των θεατών.

Το πάθος για την ελευθερία είναι δυνατότερο από όλα τα γραφεία

οι υπεραναλυτικες πιπες της μπουτζας ξεκιναν με ενα θεμελιωδες λαθος
ο μικρουπαλληλος '' εχει ποντους στην επιχειρηση '' κ ειναι αδυνατον '' να ξεχωρισουν τα βουτυρα ελαια λιπη τα δικα του απο τα δικα μας τα καλα ''

πιαστο παλι απο την αρχη κ γραψε αλλες διασκεδαστικες βαθυστοχαστες μαλακιες - στο μεταξυ πιες κ κανα Κρασσο να σουρθει (κατακεφαλα ) εμπνευση

Η αλήθεια είναι ότι είχα κατά νου τον μεταπρατισμο κ το ότι δεν έχουμε κανονική αστική τάξη εμείς - μόνο γαλλικά κ πιάνο