Βοήθησε την καριέρα του Λάνθιμου η Woke ιδεολογία του;

[Πλέριος]

ξεχασα και το Εκδρομή [1966] του Καννελοπουλου

[hellegennes]

Παντως αντικειμενικα το Βαρυ Πεπονι ηταν η πιο ψυχοπλακωτικη ταινια που εχω δει, αμα θελετε να αυτοκτονησετε μπορειτε να το δειτε δυο συνεχομενες φορες.
.

Ρε Αρίστο, το Βαρύ Πεπόνι, το Στίγμα, η Παραγγελιά (όλες οι ταινίες του Τάσιου) δεν ήταν κουλτουριάρικες
Ήταν τα ελληνικά δράματα του 60 (Μάρθα Βούρτση) με νέο περιτύλιγμα

Συμφωνώ. Ψυχοπλακωτικές* ήταν ο Κυνόδοντας, το Σπιρτόκουτο, ο Δεκαπενταύγουστος, το Attenberg, το Μικρό ψάρι κλπ

*Και έτσι και έμπαινες στο μουντ, δεν ήταν πλέον ψυχοπλακωτικές αλλά σχεδόν χαλαρωτικές γιατί όλες έπαιζαν και συνεχίζουν να παίζουν στο ίδιο μοτίβο. Όπως και οι σαπουνόπερες. Οι ίδιοι πάντα χαρακτήρες, οι ίδιες εστιάσεις/σημειολογίες/λοιπά σε διαφορετικά σκηνικά και περιβάλλον.


ΥΓ. Έβαλα το Attenberg και το Μικρό ψάρι σε πλάγια, γιατί μου αρέσει ως ερμηνευτής ο Μουρίκης και νομίζω ότι ξοδεύτηκε στους "ίδιους" πάντα ρόλους. Καταλαβαίνω ότι ήταν επιλογή του αλλά νομίζω ότι θα μπορούσε να προσφέρει πολύ περισσότερα σε ευρύτερη γκάμα.

Το Σπιρτόκουτο ψυχοπλακωτικό; Ωραιότατη κωμωδία είναι, απλά χρειάζεσαι Halls μετά γιατί και μόνο που τους ακούς πονάει ο λαιμός σου.

[Exodus]

οκ μπεμπεκα...

ψυχοπλακωτικες ηταν ταινιες οπως το Κρυστάλλινες Νύχτες [1991] της Μαρκετάκη (για ευνοητους λογους)
το Ευριδίκη BA 2037 [1975] και Πρωϊνή Περίπολος [1987] του Νικολαίδη ( το Singapore Sling ηταν μια γλυκια φαρσα)
τα Gloria Mundi [1976] και η Η Φωτογραφία [1986] του Παπατακη
το Η Πόλη και η Πόλη [2022] του Τζουμέρκα
το Μετέωρο και Σκιά [1985] του Σπετσιώτη
το Ηταν Ενας Ησυχος Θάνατος [1986] της Λιάππα

Η ταινία που με έκανε να έχω πονοκέφαλο από ανία ήταν το Exotica του Εγκογιάν. Τι παπαριά...

[ΓΑΛΗ]

Το σπιρτοκουτο ειναι ταινιαρα. Οχι γιατι το ηθελε ο Οικονομιδης αλλα του βγηκε ετσι κατα τυχη. Σα να πετας μπογια στο τοιχο ας πουμε και να σου σχηματιζεται στην τυχη ενα αλογο που καλπαζει. Ταινιαρα.
Χαρακτηρες ετοιμοι να σκασουν. Σπιρτοκουτο ονομα και πραμα. Ο ενας να τρωει τον αλλον, σκληρη λεκτικη βια, εχθροτητα και χυδαιοτητα. Αθηνα, ζεστη, μιζερια και ανασφαλεια. Χαμμενοι ολοι σε προσωπικα τους ψεματα, αλλοτριωμενες περσονες.
Το σημαντικοτερο ομως στην ταινια ειναι οτι δεν προσπαθει να σου πασαρει κανενα μυνημα. Σου λεει αυτο ειμαι. Παρ το! Ενα κομματι απο οτη ζωη μιας αρκετα πιστευτης οικογενειας. Παρ το! Και καν το οτι θες. Αυτο την κανει ταινιαρα.
Οι αλλες ολες ταινιες του Οινομιδη ειναι ενα συνεχες περασμα απο ψυχασθενεις στην οθονη προς χαριν ξερω γω του στοιχειου του σοκ ισως; Κι αυτα μπογιες στον τοιχο αλλα το αποτελεσμα ειναι απλα κατι ακαθοριστο χωρις αξια.

Ταινιάρα θα ήταν αν τα μπολντ στοιχεία έπαιζαν και σε ευρύτερο πεδίο των κατηραμένων οικογενειακών ή συντηρητικών στοιχείων. Οπότε, σαφώς και πλασάρεται μια χαρά το μήνυμα.

Και αν θες περισσότερες διευκρινήσεις αναφορικά με τα μηνύματα των συγκεκριμένων ταινιών, δεν χανόμαστε.

Εννοεις οτι η ταινια χτυπαει τον μικροαστισμο ας πουμε; Οτι ειναι κατα το σκηνοθετη ενα πολιτικο ζητημα που αναδεικνυεται απο αυτο;

Μα το ότι ο "μικροαστισμός" υπάρχει ως σταθερό υπόβαθρο σε όλες τις ταινίες (γροθιές στο στομάχι ή εύπεπτες) είναι γεγονός. Γιατί το κόνσεπτ του "μικραστισμού" που αναφέρεις, είναι πάντα σχετικό με την ισχύ των φραγκάτων εις βάρος των πτωχών πλην τίμιων εξαρτώμενων ή υποτακτικών. Αυτό όμως είναι κάτι που έπαιζε ακόμη και στις αμιγώς συντηρητικές ταινίες του παρελθόντος (ακόμη και της ασπρόμαυρης εποχής) όπως και στις κωμωδίες.

Εννοώ ότι ο σύγχρονος περιθωριακός τύπος, που εκφράζει μία σχεδόν πάντα "ηρωϊκή" και ανατρεπτική θετική φιγούρα στο σύγχρονο κινηματογράφο ή σειρές, δεν έχει ουσιαστικές διαφορές από τους κινηματογραφικούς ήρωες του παρελθόντος, που για να υπερασπίσουν τις αξίες τους θυσιάζουν ενίοτε και τον εαυτό τους.

Οπότε ειλικρινά δεν καταλαβαίνω ποια ακριβώς είναι τα αμπελοχώραφα που πουλάνε σήμερα οι φερόμενοι ως ανατρεπτικοί σεναριογράφοι ή σκηνοθέτες.

Άλλαξε κι ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς;

Γουάου.

[Πλέριος]

οκ μπεμπεκα...

ψυχοπλακωτικες ηταν ταινιες οπως το Κρυστάλλινες Νύχτες [1991] της Μαρκετάκη (για ευνοητους λογους)
το Ευριδίκη BA 2037 [1975] και Πρωϊνή Περίπολος [1987] του Νικολαίδη ( το Singapore Sling ηταν μια γλυκια φαρσα)
τα Gloria Mundi [1976] και η Η Φωτογραφία [1986] του Παπατακη
το Η Πόλη και η Πόλη [2022] του Τζουμέρκα
το Μετέωρο και Σκιά [1985] του Σπετσιώτη
το Ηταν Ενας Ησυχος Θάνατος [1986] της Λιάππα

Η ταινία που με έκανε να έχω πονοκέφαλο από ανία ήταν το Exotica του Εγκογιάν. Τι παπαριά...

για ψυχοπλακωτικες λεμε, οσο για Εγκογιαν.... https://www.imdb.com/title/tt0120255/?ref_=nm_knf_t_1

[Πλέριος]

ΓΑΛΗ σε εχω προκαλεσει για ενα τοπ 5 ετσι για να ξερουμε τα στανταρτ σου βρε αδερφε

να υπαρχει μια αφετηρια κουβεντας

[ΓΑΛΗ]

ΓΑΛΗ σε εχω προκαλεσει για ενα τοπ 5 ετσι για να ξερουμε τα στανταρτ σου βρε αδερφε

να υπαρχει μια αφετηρια κουβεντας

Θα είχε κάποιο στοιχειώδες νόημα, αν μ' ενδιέφεραν τα δικά σου.

[Πλέριος]

αληθεια? δεν σε ενδιαφερει ο Παπατακης? λολ

[Beria]

ξεχασα και το Εκδρομή [1966] του Καννελοπουλου

O Kανελλόπουλος είναι μοναχική περίπτωση στον ελληνικό κινηματογράφο
Ούτε έμοιαζε με κανέναν, ούτε κανένας του έμοιασε
Και η Εκδρομή ήταν αριστούργημα

[BILLO]

Ταινιάρα θα ήταν αν τα μπολντ στοιχεία έπαιζαν και σε ευρύτερο πεδίο των κατηραμένων οικογενειακών ή συντηρητικών στοιχείων. Οπότε, σαφώς και πλασάρεται μια χαρά το μήνυμα.

Και αν θες περισσότερες διευκρινήσεις αναφορικά με τα μηνύματα των συγκεκριμένων ταινιών, δεν χανόμαστε.

Εννοεις οτι η ταινια χτυπαει τον μικροαστισμο ας πουμε; Οτι ειναι κατα το σκηνοθετη ενα πολιτικο ζητημα που αναδεικνυεται απο αυτο;

Μα το ότι ο "μικροαστισμός" υπάρχει ως σταθερό υπόβαθρο σε όλες τις ταινίες (γροθιές στο στομάχι ή εύπεπτες) είναι γεγονός. Γιατί το κόνσεπτ του "μικραστισμού" που αναφέρεις, είναι πάντα σχετικό με την ισχύ των φραγκάτων εις βάρος των πτωχών πλην τίμιων εξαρτώμενων ή υποτακτικών. Αυτό όμως είναι κάτι που έπαιζε ακόμη και στις αμιγώς συντηρητικές ταινίες του παρελθόντος (ακόμη και της ασπρόμαυρης εποχής) όπως και στις κωμωδίες.

Εννοώ ότι ο σύγχρονος περιθωριακός τύπος, που εκφράζει μία σχεδόν πάντα "ηρωϊκή" και ανατρεπτική θετική φιγούρα στο σύγχρονο κινηματογράφο ή σειρές, δεν έχει ουσιαστικές διαφορές από τους κινηματογραφικούς ήρωες του παρελθόντος, που για να υπερασπίσουν τις αξίες τους θυσιάζουν ενίοτε και τον εαυτό τους.

Οπότε ειλικρινά δεν καταλαβαίνω ποια ακριβώς είναι τα αμπελοχώραφα που πουλάνε σήμερα οι φερόμενοι ως ανατρεπτικοί σεναριογράφοι ή σκηνοθέτες.

Άλλαξε κι ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς;

Γουάου.

Α ετσι το εννοεις. Οχι. Δεν εκπεμπει κατι θετικο η ηρωικο καποια περσονα εκει μεσα. Η κατι ανατρεπτικο η κατι αντικομφορμιστικο η οτιδηποτε αλλο. Ενα ξερο δραμα μεσα σε ενα σπιτι ειναι αναμεσα σε ατομα με σοβαρα προβληματα. Ολοι τους. Γενικα δε θεωρω οτι πλασαρει κατι η συγκεκριμενη ταινια στο θεατη. Ειναι μια σειρα απο μανουρες μιας αξιολυπητης οικογενειας. Γι αυτο τη βλεπω σαν μια καθαρη ταινια τεχνης. Σα να σου λεει παρε κατι γνησιο, ενα κομματι αληθειας, κανε οτι θελεις, βγαλε οτι συμπερασματα θελεις. Δεν καταληγει πουθενα, δεν διορθωνεται τιποτα, δεν καταστρεφεται τιποτα, τελειωνει απο μια αποψη εκει που αρχιζει. Και ακομα κι αν γινεται ελαφρως σουρεαλιστικο σε ορισμενες στιγμες, οπως με το γιο, στην μεγαλυτερη διαρκεια του ειναι απλα ρεαλιστικο. Ετυχε να ειναι, ο Οικονομιδης θα το ηθελε σουρεαλιστικο οπως και αυτο επιδιωξε αργοτερα στις ταινιες του και ισως και με καποιο νοημα της πλακας πακετο. Αλλα νομιζω οτι το σπιρτοκουτο γλυτωσε απο τις πραγματικες διαθεσεις του Οικονομιδη.
Τουλαχιστον εγω δεν διακρινω καποια διδαχη, καποιο συμπερασμα, κατι οτιδηποτε τελος παντων που να λεει "ειδες λοιπον θεατη; Ετσι εχουν τα πραγματα".
Μα θα μου πεις, ο Οικονομιδης την εκανε. Πως μπαινεις στη λογικη να τον ξεχωρισεις απο το εργο του; Τον ξεχωριζω γιατι το εργο του μπορει ευκολα να εχει και αλλες αναγνωσεις, να το προσεγγισει καποιος εντελως ελευθερα.

[ΓΑΛΗ]

Εννοεις οτι η ταινια χτυπαει τον μικροαστισμο ας πουμε; Οτι ειναι κατα το σκηνοθετη ενα πολιτικο ζητημα που αναδεικνυεται απο αυτο;

Μα το ότι ο "μικροαστισμός" υπάρχει ως σταθερό υπόβαθρο σε όλες τις ταινίες (γροθιές στο στομάχι ή εύπεπτες) είναι γεγονός. Γιατί το κόνσεπτ του "μικραστισμού" που αναφέρεις, είναι πάντα σχετικό με την ισχύ των φραγκάτων εις βάρος των πτωχών πλην τίμιων εξαρτώμενων ή υποτακτικών. Αυτό όμως είναι κάτι που έπαιζε ακόμη και στις αμιγώς συντηρητικές ταινίες του παρελθόντος (ακόμη και της ασπρόμαυρης εποχής) όπως και στις κωμωδίες.

Εννοώ ότι ο σύγχρονος περιθωριακός τύπος, που εκφράζει μία σχεδόν πάντα "ηρωϊκή" και ανατρεπτική θετική φιγούρα στο σύγχρονο κινηματογράφο ή σειρές, δεν έχει ουσιαστικές διαφορές από τους κινηματογραφικούς ήρωες του παρελθόντος, που για να υπερασπίσουν τις αξίες τους θυσιάζουν ενίοτε και τον εαυτό τους.

Οπότε ειλικρινά δεν καταλαβαίνω ποια ακριβώς είναι τα αμπελοχώραφα που πουλάνε σήμερα οι φερόμενοι ως ανατρεπτικοί σεναριογράφοι ή σκηνοθέτες.

Άλλαξε κι ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς;

Γουάου.

Α ετσι το εννοεις. Οχι. Δεν εκπεμπει κατι θετικο η ηρωικο καποια περσονα εκει μεσα. Η κατι ανατρεπτικο η κατι αντικομφορμιστικο η οτιδηποτε αλλο. Ενα ξερο δραμα μεσα σε ενα σπιτι ειναι αναμεσα σε ατομα με σοβαρα προβληματα. Ολοι τους. Γενικα δε θεωρω οτι πλασαρει κατι η συγκεκριμενη ταινια στο θεατη. Ειναι μια σειρα απο μανουρες μιας αξιολυπητης οικογενειας. Γι αυτο τη βλεπω σαν μια καθαρη ταινια τεχνης. Σα να σου λεει παρε κατι γνησιο, ενα κομματι αληθειας, κανε οτι θελεις, βγαλε οτι συμπερασματα θελεις. Δεν καταληγει πουθενα, δεν διορθωνεται τιποτα, δεν καταστρεφεται τιποτα, τελειωνει απο μια αποψη εκει που αρχιζει. Και ακομα κι αν γινεται ελαφρως σουρεαλιστικο σε ορισμενες στιγμες, οπως με το γιο, στην μεγαλυτερη διαρκεια του ειναι απλα ρεαλιστικο. Ετυχε να ειναι, ο Οικονομιδης θα το ηθελε σουρεαλιστικο οπως και αυτο επιδιωξε αργοτερα στις ταινιες του και ισως και με καποιο νοημα της πλακας πακετο. Αλλα νομιζω οτι το σπιρτοκουτο γλυτωσε απο τις πραγματικες διαθεσεις του Οικονομιδη.
Τουλαχιστον εγω δεν διακρινω καποια διδαχη, καποιο συμπερασμα, κατι οτιδηποτε τελος παντων που να λεει "ειδες λοιπον θεατη; Ετσι εχουν τα πραγματα".
Μα θα μου πεις, ο Οικονομιδης την εκανε. Πως μπαινεις στη λογικη να τον ξεχωρισεις απο το εργο του; Τον ξεχωριζω γιατι το εργο του μπορει ευκολα να εχει και αλλες αναγνωσεις, να το προσεγγισει καποιος εντελως ελευθερα.

Μα κι εγώ ελεύθερη προσέγγιση θέτω. Με όσες αναγνώσεις, μπορώ να κάνω.

Και ακριβώς γι' αυτό, δεν θεωρώ ως αληθή απεικόνιση της μέσης ελληνικής "συντηρητικής" οικογένειας, το συγκεκριμένο μοντέλο.

Για να γίνω πιο σαφής τα συγκεκριμένα σκηνικά και φρασεολογία, περισσότερο σε οικογένειες σύγχρονων ευάλωτων* ομάδων με παραπέμπει όπου τα παιδιά (αν υπάρχουν) αποτελούν επιδοματική ανάγκη και τίποτα παραπάνω.

Και όλως τυχαίως στην παρουσίαση του συγκεκριμένου μοντέλου, δεν παίζει ποτέ ως παράλληλη ή έστω αποσπασματική προσθήκη, η επίσης "παρ' τα στα μούτρα" αναφορά των ευάλωτων κοινωνικών ανταρτών. Κι αν παίξει, παίζει ως μελό ή ωραιοποιημένη εικόνα.


*Δεν προτίθεμαι να προχωρήσω σε περισσότερες διευκρινήσεις της συγκεκριμένης ευαλωτότητας.

[Πλέριος]

ξεχασα και το Εκδρομή [1966] του Καννελοπουλου

O Kανελλόπουλος είναι μοναχική περίπτωση στον ελληνικό κινηματογράφο
Ούτε έμοιαζε με κανέναν, ούτε κανένας του έμοιασε
Και η Εκδρομή ήταν αριστούργημα

αυτο, ο Ουρανος, και φυσικα ο Μακεδονικος Γαμος, ειναι η απαρχη αυτου που λεμε Νεο Ελληνικο Σινεμα

[Leporello]

Δηλαδή ποτέ ήταν η "κανονική εποχή" όταν ταινίες αντιπολεμικές η αποδομητικες της πυρηνικής οικογένειας δεν είχαν αποδοχή; Στην Γερμανία του Χίτλερ αναφέρεται;

Ο Αρίστος έχει πεί επανειλημμένως ποιά εποχή θεωρεί "κανονική": το πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Την εποχή των πολέμων, τής φτώχειας, τής βίας, του φασισμού και των δικτατόρων.

[micmic]

Δεν ξέρω αν αναφέρθηκε παραπάνω στο νήμα, αλλά πρόσφατα διάβασα ότι υπάρχουν Diversity Standards προκειμένου μια ταινία να προταθεί για Όσκαρ καλύτερης ταινίας. Εικάζεται μάλιστα ότι αυτός είναι και ο λόγος που η Emma Stone έχει μια λεσβιακή σκηνή στο "Poor Things" ενώ σε όλη την υπόλοιπη ταινία εμφανίζεται ως straight. Αυτό διάβασα τουλάχιστον, δεν έχω δει την ταινία.

[Μπίστης]

η ηρωίδα ανακαλύπτει τον εαυτό της καθώς απελευθερώνεται απ το Βικτωριανό περιβάλλον της.

Εμένα πάλι μου έχει κολλήσει οτι είναι μια βαθια αντιφεμινιστική τσοντα

Απελευθερώνεται μέσω πορνείας ?
Με βρεφικό μυαλό αντί μιάς ερωτικής επιλογής έχει εφηβική αντιδραστική συμπεριφορά ?

Τέλος πάντων, σε όλο το φβ τσακωνόμαστε καθημερινώς και εδώ κοτζάμ πχώρουμ μόνο δέκα σελιδούλες

Το κόνσεπτ είναι παλιό.



Κατά τα άλλα, ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα σου με την πορνεία;

Θέμα προσφοράς και ζήτησης ήταν πάντα.

Ναι αλλά δεν απελευθερώνει ούτε καν σαν arbeit ...

Φαντάζομαι πάντα .... με τέτοιο μέσο για έναν υπέρτατο στόχο ?