Γιατι την δεκαετια του 80 υπηρχαν τοσες Ελληνικες ταινιες για σχολεια?

[Dwarven Blacksmith]

Αυτό, δεν είναι απαραίτητα κακό. Και ξέρω τι λέω.

Με τις ταινίες, παίζει ό,τι και με τα βιβλία. Μπορεί ο δημιουργός να θέλει να επικοινωνήσει την σκέψη του και τους συμβολισμούς που γουστάρει αλλά πρέπει να βρει ένα στοιχειωδώς πιασάρικο τατς με το επίσης προβληματισμένο ή χαλαρό κοινό. Το ζητούμενο είναι το δεύτερο, διαφορετικά, άντε γεια.

Γιατί παίζει και ένα κοινό που ψάχνει να βρει και ενίοτε βρίσκει συνειρμούς, που είτε είχαν περάσει από το μυαλό του δημιουργού και αυτό είναι ένα επίσης μεγάλο πρόβλημα, σε ό,τι αφορά τα θέματα "τέχνης".

Οι πυροβολημένοι προβληματιζμένοι.

Το να ερμηνεύεις τα έργα όπως τα βλέπεις εσύ και όχι ο δημιουργός δεν είναι πρόβλημα, πόσο μάλλον μεγάλο. Είναι feature.

Εννοείς κάτι του στυλ "από τη στιγμή που εκτίθεται ένα έργο στο κοινό παύει να ανήκει στον καλλιτέχνη κλπ;"

Συγκινήθηκα τώρα.

Που κολλάει το αν συγκινήθηκες ή όχι, δεν καταλαβαίνω.

[AlienWay]

Το να ερμηνεύεις τα έργα όπως τα βλέπεις εσύ και όχι ο δημιουργός δεν είναι πρόβλημα, πόσο μάλλον μεγάλο. Είναι feature.

Είναι "παλιά" η γάτα. Τον καιρό εκείνο οι κριτικοί εντοπίζανε το "τι θέλει να πει ο ποιητής" ακόμη και σε σημεία που δεν υπήρχε λόγος, με το στανιό, για να βαφτίσουν το έργο "αριστούργημα". Εχει συμβεί σε έργο του Αγγελόπουλου με μία ομπρέλα, που τον ρωτούσανε τι συμβόλιζε και εκείνος απάντησε ότι απλώς εκείνη τη μέρα είχε βρέξει.

Σήμερα που έχουμε πρόσβαση σε σημαντικό μέρος της παγκόσμιας παραγωγής (π.χ. με τις πλατφόρμες) μπορούμε να εντοπίσουμε πιο εύκολα το πότε ένα έργο προσφέρεται για ερμηνεία. Τότε ουσιαστικά οι κριτικοί, εκβιάζανε την εξαγωγή ερμηνείας.

Εβλεπες ταινίες καμωμένες από φουλ ερασιτέχνες, που τις βαφτίζανε "ποιοτικές" μόνο και μόνο γιατί τραβούσανε τα πλάνα ώστε να μοιάσουν τον Αγγελόπουλο.

Αυτό ευτυχώς στις μέρες μας έχει περιοριστεί, γιατί το κοινό έχοντας πρόσβαση σε μεγάλο μέρος της παγκόσμιας παραγωγής, εντοπίζει πιο εύκολα την προχειρότητα.

[Dwarven Blacksmith]

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Τόλκιν. Όλοι επιμένουν ότι είναι μια αλληγορία για τον πόλεμο που έζησε, ο ίδιος όσο ζούσε πάντα το αρνούνταν.

[AlienWay]

Το να ερμηνεύεις τα έργα όπως τα βλέπεις εσύ και όχι ο δημιουργός δεν είναι πρόβλημα, πόσο μάλλον μεγάλο. Είναι feature.

Εννοείς κάτι του στυλ "από τη στιγμή που εκτίθεται ένα έργο στο κοινό παύει να ανήκει στον καλλιτέχνη κλπ;"

Συγκινήθηκα τώρα.

Που κολλάει το αν συγκινήθηκες ή όχι, δεν καταλαβαίνω.

Απλά βρίσκεται στη φάση που θέλει "να την πει" ακόμη και σε όσους συμφωνεί μαζί τους. Μη δίνεις σημασία. Κλασικό "πχωρουμ".

[ΓΑΛΗ]

Το να ερμηνεύεις τα έργα όπως τα βλέπεις εσύ και όχι ο δημιουργός δεν είναι πρόβλημα, πόσο μάλλον μεγάλο. Είναι feature.

Εννοείς κάτι του στυλ "από τη στιγμή που εκτίθεται ένα έργο στο κοινό παύει να ανήκει στον καλλιτέχνη κλπ;"

Συγκινήθηκα τώρα.

Που κολλάει το αν συγκινήθηκες ή όχι, δεν καταλαβαίνω.

Απλώς προσεγγίζω κάποια ποσταρίσματα ως καλλιτεχνικά έργα. Κατάθεση πσυχής, τέτοια.

Ας πούμε ότι έχω μπει σε ένα έντεχνο μουντ, κακό είναι;

[AlienWay]

Αν κάποιος είναι πραγματικά καλός δημιουργός, το κοινό συνήθως ψάχνεται για να πει ότι "κάτι υπαινίσσεται" και κάποια μηνύματα θέλει να περάσει.

Παραδείγματα: Λίντς, Κιούμπρικ, Σίον Σονο

Αν κάποιος είναι παπάρας που μιμείται τον αγγελόπουλο άτεχνα και μη μπορώντας να κρύψει τη βλαχιά του, τότε αυτός που θέλει να εξάγει μηνύματα και νοήματα, είναι συνήθως μόνο οι κριτικοί και κάτι ξιπασμένοι σινεφίλ

[ΓΑΛΗ]

Το να ερμηνεύεις τα έργα όπως τα βλέπεις εσύ και όχι ο δημιουργός δεν είναι πρόβλημα, πόσο μάλλον μεγάλο. Είναι feature.

Είναι "παλιά" η γάτα. Τον καιρό εκείνο οι κριτικοί εντοπίζανε το "τι θέλει να πει ο ποιητής" ακόμη και σε σημεία που δεν υπήρχε λόγος, με το στανιό, για να βαφτίσουν το έργο "αριστούργημα". Εχει συμβεί σε έργο του Αγγελόπουλου με μία ομπρέλα, που τον ρωτούσανε τι συμβόλιζε και εκείνος απάντησε ότι απλώς εκείνη τη μέρα είχε βρέξει.

Σήμερα που έχουμε πρόσβαση σε σημαντικό μέρος της παγκόσμιας παραγωγής (π.χ. με τις πλατφόρμες) μπορούμε να εντοπίσουμε πιο εύκολα το πότε ένα έργο προσφέρεται για ερμηνεία. Τότε ουσιαστικά οι κριτικοί, εκβιάζανε την εξαγωγή ερμηνείας.

Εβλεπες ταινίες καμωμένες από φουλ ερασιτέχνες, που τις βαφτίζανε "ποιοτικές" μόνο και μόνο γιατί τραβούσανε τα πλάνα ώστε να μοιάσουν τον Αγγελόπουλο.

Αυτό ευτυχώς στις μέρες μας έχει περιοριστεί, γιατί το κοινό έχοντας πρόσβαση σε μεγάλο μέρος της παγκόσμιας παραγωγής, εντοπίζει πιο εύκολα την προχειρότητα.

Δεν ήξερα τη φάση με την ομπρέλα αλλά ακριβώς αυτό εννοούσα.

[AlienWay]

Το να ερμηνεύεις τα έργα όπως τα βλέπεις εσύ και όχι ο δημιουργός δεν είναι πρόβλημα, πόσο μάλλον μεγάλο. Είναι feature.

Είναι "παλιά" η γάτα. Τον καιρό εκείνο οι κριτικοί εντοπίζανε το "τι θέλει να πει ο ποιητής" ακόμη και σε σημεία που δεν υπήρχε λόγος, με το στανιό, για να βαφτίσουν το έργο "αριστούργημα". Εχει συμβεί σε έργο του Αγγελόπουλου με μία ομπρέλα, που τον ρωτούσανε τι συμβόλιζε και εκείνος απάντησε ότι απλώς εκείνη τη μέρα είχε βρέξει.

Σήμερα που έχουμε πρόσβαση σε σημαντικό μέρος της παγκόσμιας παραγωγής (π.χ. με τις πλατφόρμες) μπορούμε να εντοπίσουμε πιο εύκολα το πότε ένα έργο προσφέρεται για ερμηνεία. Τότε ουσιαστικά οι κριτικοί, εκβιάζανε την εξαγωγή ερμηνείας.

Εβλεπες ταινίες καμωμένες από φουλ ερασιτέχνες, που τις βαφτίζανε "ποιοτικές" μόνο και μόνο γιατί τραβούσανε τα πλάνα ώστε να μοιάσουν τον Αγγελόπουλο.

Αυτό ευτυχώς στις μέρες μας έχει περιοριστεί, γιατί το κοινό έχοντας πρόσβαση σε μεγάλο μέρος της παγκόσμιας παραγωγής, εντοπίζει πιο εύκολα την προχειρότητα.

Δεν ήξερα τη φάση με την ομπρέλα αλλά ακριβώς αυτό εννοούσα.

[nostromos]

πολλοί μετά Χριστόν προφήτες εδώ μέσα...μην γράφετε και κυρίως μην κρίνετε εποχές που δεν έχετε ζησει

[paul25]

Παρατηρω οτι κυριως στις αρχες τις δεκαετιας του 80 υπηρξε ενα τσουναμι ελληνικων ταινιων που λαμβανανε χωρα μεσα σε σχολεια. Αυτες θα μπορουσε να ειναι δραματικες και να ασχολουνται πχ με ναρκωτικα η κομικες και να ασχολουνται με το τι φαρσες κανουν οι μαθητες στους καθηγητες. Πως ξεκινησε αυτο το φαινομενο?

Την δεκαετία του 80 συμβαίνουν πολλά στην Ελληνική πραγματικότητα, είναι η εποχη μπαίνουν οι βάσεις για τον σημερινό κοσμο. Εμφανίζεται μια νεολαία που για πρώτη φορά δεν έχει στόχο, που ο καταναλωτισμός την έχει αλλοιωσει και οι γονείς νιώθουν τα παιδιά τους ως "ξένα".

Έχουμε για πρώτη φορά έναν έντονο φόβο της κοινωνίας για τα ναρκωτικά και τους νέους και εδώ να πούμε ποιανου η μάνα δεν τον επρηζε.Γενικα υπήρχε μια συλλογική ψύχωση με το θέμα. Οι τότε γονείς ανήκαν σε μια τελείως διαφορετική γενιά μεγαλωμένοι με το εθνικοκεντρικο πρότυπο και τις συλλογικές ενοχές. Οι νέοι της εποχής τα εχουν ξεπεράσει αυτα, δεν τους χρωστάνε, η κατάργηση σε ο,τι θυμίζει το παλιό σχολείο έχει μπει μπροστά, τονισμός, ποδιές ακόμα και η ίδια η γλώσσα. Οι παλιοί σαν τον Δαλιανίδη "φοβούνται" περισσότερο με αυτές τις καινοτομίες και τις αλλαγές, όλα αυτά τα βλέπουν σαν πείραμα, αυτοί μεγάλωσαν συντηρητικά με θεό, έθνος και οικογένεια και σαν γεροντότεροι δείχνουν μεγαλύτερη προσοχή στους ξεστρατισμενους νέους όπως γίνεται πάντα.

Θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλές ριζικές αλλαγές που εμφανίζονται τότε σε σχεση με τον παλιό κόσμο. Ο Παπαδόπουλος θρηνούσε ήδη από την δεκαετία του 70 τις γειτονιές που είχαν χαθεί στο η Σούστα πήγαινε μπροστά, ο Κονδύλης τα εχωνε για την ισοπεδωτικη αστικοποίηση και ο Ελεφάντης για τον λαϊκισμό και τον καταναλωτισμο, το ελληνικό ροκ και τα τραγούδια με κατηγορικό στίχο ανθούν, οι αρχές της αγοράς καταλαμβάνουν και τον χώρο της τέχνης με ταινίες φαστ φουντ, εμφανίζεται ο χουλιγκανισμός στα γήπεδα που δεν υπήρχε μέχρι τότε οργανωμένος, έρχονται τα φαστ φουντ στη χώρα κλπ κλπ

Εν ολίγοις όπως είπα και πριν, τότε μπαίνουν οι βάσεις της νέας παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας όπως την διαμόρφωνε ο νεοφιλελευθερισμός με το Αμερικανικό πνεύμα ως πρότυπο, φυσικά παντα με τις Ελληνικες ιδιαιτερότητες διότι πολλά απο αυτά συνέβαιναν και σε άλλες χώρες ταυτόχρονα, αυτό είναι το τρελό πχ η Αμερική είχε την χειρότερη εγκληματικότητα (συγκεκριμένα η Νέα Υόρκη) στα τέλη 70s με 80s με τα ναρκωτικά να είναι παντού.

[EKPLIKTIKOS]

Ελεύθερο νόημα, ο καθένας βγάζει την άποψή του στην τέχνη

[AlienWay]

Παρατηρω οτι κυριως στις αρχες τις δεκαετιας του 80 υπηρξε ενα τσουναμι ελληνικων ταινιων που λαμβανανε χωρα μεσα σε σχολεια. Αυτες θα μπορουσε να ειναι δραματικες και να ασχολουνται πχ με ναρκωτικα η κομικες και να ασχολουνται με το τι φαρσες κανουν οι μαθητες στους καθηγητες. Πως ξεκινησε αυτο το φαινομενο?

Την δεκαετία του 80 συμβαίνουν πολλά στην Ελληνική πραγματικότητα, είναι η εποχη μπαίνουν οι βάσεις για τον σημερινό κοσμο. Εμφανίζεται μια νεολαία που για πρώτη φορά δεν έχει στόχο, που ο καταναλωτισμός την έχει αλλοιωσει και οι γονείς νιώθουν τα παιδιά τους ως "ξένα".

Έχουμε για πρώτη φορά έναν έντονο φόβο της κοινωνίας για τα ναρκωτικά και τους νέους και εδώ να πούμε ποιανου η μάνα δεν τον επρηζε.Γενικα υπήρχε μια συλλογική ψύχωση με το θέμα. Οι τότε γονείς ανήκαν σε μια τελείως διαφορετική γενιά μεγαλωμένοι με το εθνικοκεντρικο πρότυπο και τις συλλογικές ενοχές. Οι νέοι της εποχής τα εχουν ξεπεράσει αυτα, δεν τους χρωστάνε, η κατάργηση σε ο,τι θυμίζει το παλιό σχολείο έχει μπει μπροστά, τονισμός, ποδιές ακόμα και η ίδια η γλώσσα. Οι παλιοί σαν τον Δαλιανίδη "φοβούνται" περισσότερο με αυτές τις καινοτομίες και τις αλλαγές, όλα αυτά τα βλέπουν σαν πείραμα, αυτοί μεγάλωσαν συντηρητικά με θεό, έθνος και οικογένεια και σαν γεροντότεροι δείχνουν μεγαλύτερη προσοχή στους ξεστρατισμενους νέους όπως γίνεται πάντα.

Θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλές ριζικές αλλαγές που εμφανίζονται τότε σε σχεση με τον παλιό κόσμο. Ο Παπαδόπουλος θρηνούσε ήδη από την δεκαετία του 70 τις γειτονιές που είχαν χαθεί στο η Σούστα πήγαινε μπροστά, ο Κονδύλης τα εχωνε για την ισοπεδωτικη αστικοποίηση και ο Ελεφάντης για τον λαϊκισμό και τον καταναλωτισμο, το ελληνικό ροκ και τα τραγούδια με κατηγορικό στίχο ανθούν, οι αρχές της αγοράς καταλαμβάνουν και τον χώρο της τέχνης με ταινίες φαστ φουντ, εμφανίζεται ο χουλιγκανισμός στα γήπεδα που δεν υπήρχε μέχρι τότε οργανωμένος, έρχονται τα φαστ φουντ στη χώρα κλπ κλπ

Εν ολίγοις όπως είπα και πριν, τότε μπαίνουν οι βάσεις της νέας παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας όπως την διαμόρφωνε ο νεοφιλελευθερισμός με το Αμερικανικό πνεύμα ως πρότυπο, φυσικά παντα με τις Ελληνικες ιδιαιτερότητες διότι πολλά απο αυτά συνέβαιναν και σε άλλες χώρες ταυτόχρονα, αυτό είναι το τρελό πχ η Αμερική είχε την χειρότερη εγκληματικότητα (συγκεκριμένα η Νέα Υόρκη) στα τέλη 70s με 80s με τα ναρκωτικά να είναι παντού.

[Γυφτάκι]

Κάτι μπαρμπάδες ''δημιουργοί'' βρήκαν τρόπο να πέφτει το παραδάκι απο κάτι άλλους μπαρμπάδες που ήταν το κοινό ,οι πελάτες , αυτών των ταινιών ..