Hikikomori - πόσο μπροστά ήταν ο Χάρης Ρώμας Μπαζούμπα;

[neon imposter]

Βρήκα αυτό

https://en.wikipedia.org/wiki/Hikikomori

η τάση δλδ πολλών γιαπωνέζων να απομονώνονται κοινωνικώς και κοσμικώς κλπ

οτιδήποτε, για εμάς που δεν έχουμε καν επιφανειακή γνώση της γιαπωνέζικης κουλτούρας, αντίθετα προφανώς με τον μεγάλο Χάρη Ρώμα που έχει εντρυφήσει (το ρήμα fathom μοιάζει να έχει επινοηθεί αποκλειστικά βάσει της σχέσεως Ρώμα - Ιαπωνίας), θυμίζει τακαμούρι



το μόνο ερώτημα είναι πώς εμπνεύστηκε το τακαμούρι ο Ρώμας Bazoomba- θα ρίσκαρα να πω πως το coming to terms με την επελαύνουσα αλωπεκία και η χρήση της ευφάνταστης περούκας για να ντύσει τα bald spots του εγκεφάλου του τον οδήγησαν από το hikikomori στο τακαμούρι - αλλά προφανώς είχε αρχίσει να χρησιμοποιεί το περουκίνι πολύ πριν τη συγγραφή του σεναρίου του συγκεκριμένου επεισοδίου

άλλη μία υποδειγματική χρήση του δι ελέου και φόβου κλπ από τη μεριά του σπουδαίου καλλιτέχνη;

[Bazoomba]

Σπουδαίο νήμα και πολύ πετυχημένη η σύνδεση της αριστουργηματικής του σύλληψης με την Άπω Ιωνία ( μπόνους η χλωμάδα που αποτελεί το χαρακτηριστικό σύμπτωμα της ασθένειας αλλά και έκφραση του φαινοτύπου των Ελλήνων της Ανατολής). Θα πρέπει να ξεσκονίσω τα κιτάπια μου και να μελετήσω το ερώτημα.

Για αρχή όμως θα ρίξω μια υποθέση στο τραπέζι:

Ο Ρώμας είχε υπόψιν του τον τελευταίο ποιητή σαμουράι, Σάηγκο Τακανάγκα Τακαμόρι (1828-1877). Ο Τακαμόρι ήταν από τους τελευταίους πολιτικούς άνδρες που αντιτάχθηκαν στον βίαιο εκμοντερνισμό και την εκδυτικοποίηση της Ιαπωνίας, συνεπώς θα μπορούσαμε να πούμε πως πρόκειται για έναν ακόμα ιδιοφυή παραλληλισμό του Καλλιτέχνη, στην προσπάθεια του να προμηνύσει στον θεατή του μέλλοντος τις συνέπειες της απώλειας της ιστορικής βάσης χάρην μιας ετεροπροσδιορισμένης μακροπολιτικής διευκόλυνσης. Χρησιμοποιεί συνεπώς το παράδειγμα της ακανόνιστης και αφιλτράριστης παρείσφρυσης του δυτικού κοσμοσυστήματος (Εδώ ο αναγνώστης ίσως εντοπίσει αναλογίες με την απεικόνιση της ομοειδούς περίπλεξης στο Σεβερανς με την μαύρη μπογιά που επιτίθεται στην Innie περσόνα του Ιρβινγκ κάθε φορά που αποκοιμιέται και ο φραγμός του συνειδητού χαλαρώνει ) δηλαδή του κόσμου εντός κόσμου, για να τονίσει την αιτιακή σύνδεση αυτής με την εμφάνιση της παρακμιακής μορφής των τελευταίων Ιαπώνων, ανθρώπων από τους οποίους απουσιάζε το χαλινάρι της βιολογικής ηθικής συγκρότησης και κατέληγαν καρφωμένοι πάνω σε μεταλλικά κουφάρια μέσα σε ιπτάμενες κονσέρβες.

Χάνοντας την οργανικότητα που η παράδοση συνεπάγεται, η ράτσα αφήνεται να εκδιπλώσει τις υπαρκτικές της δυνατότητες με τρόπο καρκινικό.
Για αυτό η προσθήκη του Υ, του κατεξοχήν ελληνικού γράμματος. Για αυτό το χλωμό Ιαπωνικό προσωπείο το φοράει η Ελένη και όχι ο Κωνσταντίνος.

[neon imposter]

Σπουδαίο νήμα και πολύ πετυχημένη η σύνδεση της αριστουργηματικής του σύλληψης με την Άπω Ιωνία ( μπόνους η χλωμάδα που αποτελεί το χαρακτηριστικό σύμπτωμα της ασθένειας αλλά και έκφραση του φαινοτύπου των Ελλήνων της Ανατολής). Θα πρέπει να ξεσκονίσω τα κιτάπια μου και να μελετήσω το ερώτημα.

Για αρχή όμως θα ρίξω μια υποθέση στο τραπέζι:

Ο Ρώμας είχε υπόψιν του τον τελευταίο ποιητή σαμουράι, Σάηγκο Τακανάγκα Τακαμόρι (1828-1877). Ο Τακαμόρι ήταν από τους τελευταίους πολιτικούς άνδρες που αντιτάχθηκαν στον βίαιο εκμοντερνισμό και την εκδυτικοποίηση της Ιαπωνίας, συνεπώς θα μπορούσαμε να πούμε πως πρόκειται για έναν ακόμα ιδιοφυή παραλληλισμό του Καλλιτέχνη, στην προσπάθεια του να προμηνύσει στον θεατή του μέλλοντος τις συνέπειες της απώλειας της ιστορικής βάσης χάρην μιας ετεροπροσδιορισμένης μακροπολιτικής διευκόλυνσης. Χρησιμοποιεί συνεπώς το παράδειγμα της ακανόνιστης και αφιλτράριστης παρείσφρυσης του δυτικού κοσμοσυστήματος (Εδώ ο αναγνώστης ίσως εντοπίσει αναλογίες με την απεικόνιση της ομοειδούς περίπλεξης στο Σεβερανς με την μαύρη μπογιά που επιτίθεται στην Innie περσόνα του Ιρβινγκ κάθε φορά που αποκοιμιέται και ο φραγμός του συνειδητού χαλαρώνει ) δηλαδή του κόσμου εντός κόσμου, για να τονίσει την αιτιακή σύνδεση αυτής με την εμφάνιση της παρακμιακής μορφής των τελευταίων Ιαπώνων, ανθρώπων από τους οποίους απουσιάζε το χαλινάρι της βιολογικής ηθικής συγκρότησης και κατέληγαν καρφωμένοι πάνω σε μεταλλικά κουφάρια μέσα σε ιπτάμενες κονσέρβες.

Χάνοντας την οργανικότητα που η παράδοση συνεπάγεται, η ράτσα αφήνεται να εκδιπλώσει τις υπαρκτικές της δυνατότητες με τρόπο καρκινικό.
Για αυτό η προσθήκη του Υ, του κατεξοχήν ελληνικού γράμματος. Για αυτό το χλωμό Ιαπωνικό προσωπείο το φοράει η Ελένη και όχι ο Κωνσταντίνος.

ΤΡΟΜΕΡΟ

(γκούγκλισα για το σέβερανς, σειρά είναι αυτό;)

δύο παρατηρήσεις

ευτυχώς που δεν είχε κατά νου τον Μισίμα διότι μπορεί να ενεπλέκετο η κατάσταση με τον Douglas P. και τις μάσκες του, την απαγόρευση συναυλιών του προσωπικού του οχήματος σε διάφορες χώρες της Europa κλπ, ενώ δεν μπορείς να μη φανταστείς πιθανές neofolk συνεργασίες P. με Ρώμα και Rose McDowall αντί χατζησοφιά κλπ

οι καλύτερες γυναίκες που είδα στο Βερολίνο ήταν οι γιαπωνεζούλες - αν και δεν είμαι ο πλέον ειδικός καθότι δεν έχω κοιμηθεί με όλα τα κορίτσια του Βερολίνου όπως ο κάτωθι



Girls on smoke and girls on weed

[Eθνικοκοινωνιστης]

[neon imposter]

[neon imposter]

όταν σταμάτησαν να λειτουργούν οι "ελευθεριακές" (με την έννοια της χαλαρότητος όχι την πολιτική απαραίτητα) στα εξάθλεια, τύπου Αίτνα, άρχισε η Κάλι Γιούγκα

σε μία τέτοια εργαζόταν η Ελένη Βλαχάκη

ο μπάρμαν αργότερα, irl, εθεάθη να κάνει πιάρ σε καφετέρια κάπου στην πάνω μεριά της Πανόρμου - φυσικά μην έχουσα σχέση με την ελευθεριακή καφετέρια στην οποία εργαζόταν ως μπάρμαν στη φανταστική ζωή

[AlienWay]

[Γράφων]

Σπουδαίο νήμα και πολύ πετυχημένη η σύνδεση της αριστουργηματικής του σύλληψης με την Άπω Ιωνία ( μπόνους η χλωμάδα που αποτελεί το χαρακτηριστικό σύμπτωμα της ασθένειας αλλά και έκφραση του φαινοτύπου των Ελλήνων της Ανατολής). Θα πρέπει να ξεσκονίσω τα κιτάπια μου και να μελετήσω το ερώτημα.

Για αρχή όμως θα ρίξω μια υποθέση στο τραπέζι:

Ο Ρώμας είχε υπόψιν του τον τελευταίο ποιητή σαμουράι, Σάηγκο Τακανάγκα Τακαμόρι (1828-1877). Ο Τακαμόρι ήταν από τους τελευταίους πολιτικούς άνδρες που αντιτάχθηκαν στον βίαιο εκμοντερνισμό και την εκδυτικοποίηση της Ιαπωνίας, συνεπώς θα μπορούσαμε να πούμε πως πρόκειται για έναν ακόμα ιδιοφυή παραλληλισμό του Καλλιτέχνη, στην προσπάθεια του να προμηνύσει στον θεατή του μέλλοντος τις συνέπειες της απώλειας της ιστορικής βάσης χάρην μιας ετεροπροσδιορισμένης μακροπολιτικής διευκόλυνσης. Χρησιμοποιεί συνεπώς το παράδειγμα της ακανόνιστης και αφιλτράριστης παρείσφρυσης του δυτικού κοσμοσυστήματος (Εδώ ο αναγνώστης ίσως εντοπίσει αναλογίες με την απεικόνιση της ομοειδούς περίπλεξης στο Σεβερανς με την μαύρη μπογιά που επιτίθεται στην Innie περσόνα του Ιρβινγκ κάθε φορά που αποκοιμιέται και ο φραγμός του συνειδητού χαλαρώνει ) δηλαδή του κόσμου εντός κόσμου, για να τονίσει την αιτιακή σύνδεση αυτής με την εμφάνιση της παρακμιακής μορφής των τελευταίων Ιαπώνων, ανθρώπων από τους οποίους απουσιάζε το χαλινάρι της βιολογικής ηθικής συγκρότησης και κατέληγαν καρφωμένοι πάνω σε μεταλλικά κουφάρια μέσα σε ιπτάμενες κονσέρβες.

Χάνοντας την οργανικότητα που η παράδοση συνεπάγεται, η ράτσα αφήνεται να εκδιπλώσει τις υπαρκτικές της δυνατότητες με τρόπο καρκινικό.
Για αυτό η προσθήκη του Υ, του κατεξοχήν ελληνικού γράμματος. Για αυτό το χλωμό Ιαπωνικό προσωπείο το φοράει η Ελένη και όχι ο Κωνσταντίνος.

Ενδιαφέρουσα προσέγγιση, αν και δεν είμαι σίγουρος ότι η σύλληψη του ονόματος "Τακαμούρι" ήταν τόσο βαθυστόχαστη...

[ΓΑΛΗ]

Για αρχή όμως θα ρίξω μια υποθέση στο τραπέζι:

Ο Ρώμας είχε υπόψιν του τον τελευταίο ποιητή σαμουράι, Σάηγκο Τακανάγκα Τακαμόρι (1828-1877).

Ο τελευταίος σαμουράι ποιητής ήταν ο Γιούκιο Μισίμα (1925-1970).

[Bazoomba]

Σπουδαίο νήμα και πολύ πετυχημένη η σύνδεση της αριστουργηματικής του σύλληψης με την Άπω Ιωνία ( μπόνους η χλωμάδα που αποτελεί το χαρακτηριστικό σύμπτωμα της ασθένειας αλλά και έκφραση του φαινοτύπου των Ελλήνων της Ανατολής). Θα πρέπει να ξεσκονίσω τα κιτάπια μου και να μελετήσω το ερώτημα.

Για αρχή όμως θα ρίξω μια υποθέση στο τραπέζι:

Ο Ρώμας είχε υπόψιν του τον τελευταίο ποιητή σαμουράι, Σάηγκο Τακανάγκα Τακαμόρι (1828-1877). Ο Τακαμόρι ήταν από τους τελευταίους πολιτικούς άνδρες που αντιτάχθηκαν στον βίαιο εκμοντερνισμό και την εκδυτικοποίηση της Ιαπωνίας, συνεπώς θα μπορούσαμε να πούμε πως πρόκειται για έναν ακόμα ιδιοφυή παραλληλισμό του Καλλιτέχνη, στην προσπάθεια του να προμηνύσει στον θεατή του μέλλοντος τις συνέπειες της απώλειας της ιστορικής βάσης χάρην μιας ετεροπροσδιορισμένης μακροπολιτικής διευκόλυνσης. Χρησιμοποιεί συνεπώς το παράδειγμα της ακανόνιστης και αφιλτράριστης παρείσφρυσης του δυτικού κοσμοσυστήματος (Εδώ ο αναγνώστης ίσως εντοπίσει αναλογίες με την απεικόνιση της ομοειδούς περίπλεξης στο Σεβερανς με την μαύρη μπογιά που επιτίθεται στην Innie περσόνα του Ιρβινγκ κάθε φορά που αποκοιμιέται και ο φραγμός του συνειδητού χαλαρώνει ) δηλαδή του κόσμου εντός κόσμου, για να τονίσει την αιτιακή σύνδεση αυτής με την εμφάνιση της παρακμιακής μορφής των τελευταίων Ιαπώνων, ανθρώπων από τους οποίους απουσιάζε το χαλινάρι της βιολογικής ηθικής συγκρότησης και κατέληγαν καρφωμένοι πάνω σε μεταλλικά κουφάρια μέσα σε ιπτάμενες κονσέρβες.

Χάνοντας την οργανικότητα που η παράδοση συνεπάγεται, η ράτσα αφήνεται να εκδιπλώσει τις υπαρκτικές της δυνατότητες με τρόπο καρκινικό.
Για αυτό η προσθήκη του Υ, του κατεξοχήν ελληνικού γράμματος. Για αυτό το χλωμό Ιαπωνικό προσωπείο το φοράει η Ελένη και όχι ο Κωνσταντίνος.

Ενδιαφέρουσα προσέγγιση, αν και δεν είμαι σίγουρος ότι η σύλληψη του ονόματος "Τακαμούρι" ήταν τόσο βαθυστόχαστη...

Θα περάσουν δεκαετίες, ίσως αιώνες μέχρι να αποδώσουν τις τιμές που πρέπει στους Χατζηρώμα.

[Bazoomba]

Για αρχή όμως θα ρίξω μια υποθέση στο τραπέζι:

Ο Ρώμας είχε υπόψιν του τον τελευταίο ποιητή σαμουράι, Σάηγκο Τακανάγκα Τακαμόρι (1828-1877).

Ο τελευταίος σαμουράι ποιητής ήταν ο Γιούκιο Μισίμα (1925-1970).

Φορούσε γραβάτα, δεν μας κάνει.

[neon imposter]

Ο Χάρης Ρώμας είναι ό,τι κοντινότερο σε γιοζίμπο έχουμε στη νεοελληνική κουλτούρα

[Καραμελίτσα]

Τακαμούρι σημαίνει καθυστέρηση στα Μαορί.

[Γράφων]

Σπουδαίο νήμα και πολύ πετυχημένη η σύνδεση της αριστουργηματικής του σύλληψης με την Άπω Ιωνία ( μπόνους η χλωμάδα που αποτελεί το χαρακτηριστικό σύμπτωμα της ασθένειας αλλά και έκφραση του φαινοτύπου των Ελλήνων της Ανατολής). Θα πρέπει να ξεσκονίσω τα κιτάπια μου και να μελετήσω το ερώτημα.

Για αρχή όμως θα ρίξω μια υποθέση στο τραπέζι:

Ο Ρώμας είχε υπόψιν του τον τελευταίο ποιητή σαμουράι, Σάηγκο Τακανάγκα Τακαμόρι (1828-1877). Ο Τακαμόρι ήταν από τους τελευταίους πολιτικούς άνδρες που αντιτάχθηκαν στον βίαιο εκμοντερνισμό και την εκδυτικοποίηση της Ιαπωνίας, συνεπώς θα μπορούσαμε να πούμε πως πρόκειται για έναν ακόμα ιδιοφυή παραλληλισμό του Καλλιτέχνη, στην προσπάθεια του να προμηνύσει στον θεατή του μέλλοντος τις συνέπειες της απώλειας της ιστορικής βάσης χάρην μιας ετεροπροσδιορισμένης μακροπολιτικής διευκόλυνσης. Χρησιμοποιεί συνεπώς το παράδειγμα της ακανόνιστης και αφιλτράριστης παρείσφρυσης του δυτικού κοσμοσυστήματος (Εδώ ο αναγνώστης ίσως εντοπίσει αναλογίες με την απεικόνιση της ομοειδούς περίπλεξης στο Σεβερανς με την μαύρη μπογιά που επιτίθεται στην Innie περσόνα του Ιρβινγκ κάθε φορά που αποκοιμιέται και ο φραγμός του συνειδητού χαλαρώνει ) δηλαδή του κόσμου εντός κόσμου, για να τονίσει την αιτιακή σύνδεση αυτής με την εμφάνιση της παρακμιακής μορφής των τελευταίων Ιαπώνων, ανθρώπων από τους οποίους απουσιάζε το χαλινάρι της βιολογικής ηθικής συγκρότησης και κατέληγαν καρφωμένοι πάνω σε μεταλλικά κουφάρια μέσα σε ιπτάμενες κονσέρβες.

Χάνοντας την οργανικότητα που η παράδοση συνεπάγεται, η ράτσα αφήνεται να εκδιπλώσει τις υπαρκτικές της δυνατότητες με τρόπο καρκινικό.
Για αυτό η προσθήκη του Υ, του κατεξοχήν ελληνικού γράμματος. Για αυτό το χλωμό Ιαπωνικό προσωπείο το φοράει η Ελένη και όχι ο Κωνσταντίνος.

Ενδιαφέρουσα προσέγγιση, αν και δεν είμαι σίγουρος ότι η σύλληψη του ονόματος "Τακαμούρι" ήταν τόσο βαθυστόχαστη...

Θα περάσουν δεκαετίες, ίσως αιώνες μέχρι να αποδώσουν τις τιμές που πρέπει στους Χατζηρώμα.

Μπορεί. Πάντως, τα δύο πιο δημοφιλή τους έργα, το "Κ&Ε" και το "Καφέ της Χαράς" είναι, εκτός από αστεία, όντως πολύ έξυπνα φτιαγμένα. Και, μολονότι παίρνουν στοιχεία από άλλα έργα ή σειρές, τα ενσωματώνουν πάρα πολύ ευρηματικά.

[Γράφων]

Ο Χάρης Ρώμας είναι ό,τι κοντινότερο σε γιοζίμπο έχουμε στη νεοελληνική κουλτούρα

Πάντως, τα καινούρια του εγχειρήματα είναι δυστυχώς άθλια. Η 4η σεζόν του "Καφέ της Χαράς" ήταν απαράδεκτη...