Η αγάπη στα χρόνια του κορώνα.

[Cavaliere]

Αγαπημένοι μου. Δεν ξέρω πότε θα ξαναβγούμε από το σπίτι και πότε. Λένε πως ένα ουζάκι δεν κάνει κακό, αντίθετα βοηθάει. Δεν ξέρω. Ο μικρός μου κοιμάται, το ίδιο κι η καλή μου. Έκανα 50 λεπτά πεζοπορία, μπας και μειώσω ζάχαρο, και βάλω την καρδιά και την κατάθλιψή μου σε καλύτερο δρόμο. Η S. έπεσε σε πανικό, οδηγός, και σήμερα δεν την φωνάξανε για δουλειά. Ο B. φροντίζει παιδιά, τα εκπαιδεύει στο ποδόσφαιρο, ούτε καν διανοείται. Έβαλα ένα σφηνάκι ουζάκι, αν και δεν είναι το αγαπημένο μου ποτό, για να θυμάμαι τον πατέρα μου, που δεν ξέρω πότε -κι αν- ξαναδώ. Με έπαιρνε μικρό και απολάμβανε το ούζο με χταπόδι ξυδάτο, κι εγώ έτρωγα λαίμαργα το χταπόδι, και ο πατέρας μου το απολάμβανε, όπως εγώ λέω του μικρού, είσαι τσίφτης. Και μου απαντά , είμαι τσίφτης, με τη μητρική γερμανική του προφορά. Ο Β. με ρώτησε αν θα παίξουμε το συνηθισμένο μας τάβλι αύριο. Του είπα, ναι. Θα κάτσουμε στο μπαλκόνι και θα παίξουμε, αν ο Θεός θέλει. Ο Θεός. Ο Οποίος σιωπά. Οι φίλοι μου λένε πως μιλάω με έναν φανταστικό φίλο και πως όλα είναι μία ψύχωση. Πιθανώς είμαι ψυχωσικός. Αλλά, αν η Προσευχή με βοηθάει,ας την κάνω. Αγαπημένοι. Ποτέ ως τώρα δεν αντιμετώπισα κάτι παρόμοιο. Κανείς μας ίσως. Μου τελειώσαν τα δάκρυα κι οι προσευχές. Όλα ήταν υποκριτικά. Θα μπούμε όλοι στο ίδιο καράβι, και δεν θα παίξει ρόλο τίποτε άλλο, παρά ο ιός. Ο ιός. Σου γράφω από δω. Από τη χώρα που οι άνθρωποι δεν βγαίνουν σε κανένα μπαλκόνι να τραγουδήσουν. Ποιός τραγουδά; Κανείς εδώ δεν τραγουδά, κανένας δε χορεύει, αλλά δεν ακούμε την πενιά. Σήμερα πήγα τον γιο στο Παιδίατρο για ένα δερματολογικής φύσεως θέμα ρουτίνας, και ξέσπασε σε κλάμματα. Τόσες μέρες ακούει για μια τρομερή αρρώστια, πως δεν πρέπει να πιάνει μύτη-στόμα, και νόμιζε, ο φουκαράς, πως πήγαμε στον γιατρό επειδή ήταν άρρωστος. Κλάαμμαα... Μικρέ, καλέ μου άνθρωπε, πόσο σε αγαπώ, να ήξερες... Τις στιγμές αυτές σκέφτομαι αν θα ξαναδώ τους γέρους μου. Αν θα τους κλάψω, αν θα τους τιμήσω, αν θα τους ξαναδείξω το εγγονάκι. Αγαπημένοι μου.
Ό,τι γράφεται εδώ, μπορεί να ξαναγραφεί από τον συγγραφέα, αλλού, και με όλα τα δικαιώματα.

[Veni Vidi Vici]

Μας τσάκισες...η ώρα 2.30 τη νύχτα, στην απομόνωση του ημιυπόγειου, με την κατάθλιψη να έχει χτυπήσει εδώ και μέρες την πόρτα και να της έχω ανοίξει διάπλατα.