στα χνάρια της ποίησης

[vag_el]

ωθώ μα και νιώθω ,την πρώτη σου τη λέξη,
ποιά έλξη κι αλογα πράσσειν?
πως ταραχή βοηθώ και όποιον και να αντέξει
τα λόγια καμιά φορά είναι εις μάτην,

για ποιάν οι ύβρεις σταχυολογισμένες
προς ποιάν κατευθυνσιν συντρέχουνε τη ρίμα
νοητές καδένες πέραν ως πέρα στοιχολογισμένες
αναρωτούν τα σύννεφα ,της θάλασσας το κύμα

Ω!!
Δόξα τω Θεώ και πάλιν να νοικοκυρευτούμε
μην τρέχει ο λογισμός μας στον γιαλό
τανάπαλιν τη θέρμη μας να βρούμε
σε κάποιαν εκκλησιά που δίψασε για άιμα και Χριστό

Μήπως και νά. ναι νυχτοφέγγαροι χειμώνες
μήπως και βγήκαν στης θάλασσας την άλμη?
αφού σου δωκα παλιν δυό χιτώνες
δως μου εσύ χρυσό καρφί μα και παλάμη.

νιώσε τη θέρμη που σε περιβάλει
δώσε την ακριβή σου φορεσιά
προσώπου χίμαιρα που σαν θα ξεπροβάλει
ορίζει πνεύμα και κορμοστασιά

ήταν αυτό που δεν είπαμε,
αυτο που ο λογισμός μας φέρνει στην καρδιά
παρε λοιπόν ραβδί και χτύπαμε
πένα και μελάνι και ζύγωσε κοντά

Ω!! και πάλι Ω!!!
τι δεσμός αίματος ήτανε τούτος?
αδέρφια απο μάνα στείρα
και στίχος νευρικός.

[Η φωνή της Αληθειας]

Ελλάς, Ελλάς, Αντώνης Σαμαράς

Σηκώσου, πατρίδα, ξανά δυνατή,
με πείσμα, με θάρρος, με φλόγα λαμπρή!
Στα βάθη των χρόνων, στο κύμα της γης,
δεν λύγισες, όχι! Θα βγεις νικητής!

Ελλάς, Ελλάς, Αντώνης Σαμαράς,
στην μπόρα, στη δίνη, μπροστάρης, φρουρός!
Με λόγο ατσάλινο, με χέρι γερό,
οδήγησε πλοίο σε φως ξανά λαμπρό!

Στα χρόνια που πέρασαν, πόνος βαρύς,
μα στάθηκε όρθιος, με νου φωτεινός!
Δεν γέρνει, δεν φεύγει, δεν κάνει στροφή,
στη μάχη για σένα, πατρίδα τρανή!

Ελλάς, Ελλάς, Αντώνης Σαμαράς,
σημαία που υψώνεται, λόγος πιστός!
Με σθένος και τόλμη, με βλέμμα μπροστά,
η Ελλάδα κερδίζει, βαδίζει ξανά!

[Η φωνή της Αληθειας]

Η επανάστα


Στη γειτονιά τη γνώριμη, στου δρόμου τη γωνιά,
ανάβουνε τα κάρβουνα, ζεσταίνεται η φωτιά.
Ο Μητσάρας με ποδιά, με βλέμμα φλογερό,
γυρνάει τα καλαμάκια του, μα σκέφτεται χοντρό.

«Ως πότε, ρε συντρόφια, θα τρώμε στη σκιά;
Το σουβλάκι είναι δίκιο, να πάει παντού μπροστά!
Και φέτα και τζατζίκι, και πίτα τραγανή,
να γίνει επανάσταση, με γεύση λαϊκή!»

Κι η Αλέκα από δίπλα, σηκώνει το πιρούνι,
«Μητσάρα, ώρα ήρθε, αλλάζουμε καμίνι!
Δεν θέλουμε κουστούμια, γραβάτες και στολές,
μα μόνο ένα πιτόγυρο με έξτρα πατατές!»

Κι έτσι το σουβλατζίδικο έγινε φωτιά,
με λόγους και με κάρβουνα που καίνε δυνατά.
Γιατί στον αγώνα τον αληθινό,
δεν θέλει μόνο λόγια—θέλει και καλό ψητό!

[vag_el]

Του κόσμου αχαλίνωτα πάθη
ζωής αγώνες ματαιοπονούν
των ανθρώπων μοιραία λάθη
φοβούνται κι όμως θέλουν ν΄αγωνιστούν

εγινε τρικυμία η γιορτή
αθωώνεται η γενεσιουργία
πολλά μαζεύτηκαν γιατί,
και χάλασε η ασυδοσία

με των Θεών κανόνες γλέντησε
με τον Σταυρό στο χέρι να κοιμάσαι
την μοίρα που η ¨Ηρα κέντησε
και εχθρό ποτέ σου δε φοβάσαι

[vag_el]

Πλανεμενες σκέψεις είναι η οργή σου
τις συντρόφευα μες στους χειμώνες
ονειρευτηκα μαζί με τους εχθρούς σου
μια ταύτιση που κράτησε αιώνες

τις σε έπλασε γελαστό
κι ας έβραζε από μέσα η ψυχή
γέλιο πολλές φορές που ήταν νεκρικό
τού Άδη τα έγκατα σου έδωσαν ζωή

Ω! Σύμπαντα κοσμικά
με άλλα γένη ενωθείτε
μη κοιτάξετε την ματωμένη μου καρδιά
σε άλλους κόσμους γεννηθητε

τί κι αν σέ προσέβαλε η φύση
τί κι αν τα λόγια δεν ήταν τρυφερά
ο Θεός μπροστά σου έδωσε την λύση
καί γίναν όλα μαγικά

πιες
πριν τρείς ο πετεινός λαλήσει

[Αχθος Αρουρης]

//

Μεγάλη Παρασκευή ................. Ελένη Χωρεάνθη
......................

Μεγάλη

εβδομάδα των παθών

αιώνες τώρα των ανθρώπων η ζωή

πενθοφορούσα και θλιμμένη

σιωπηλή

περιδιαβαίνει τους ανόσιους καιρούς

την ερημιά σπουδάζουσα

στη μοναξιά των λυπημένων δέντρων



Ευωδιά

πένθιμο σούρουπο

η γειτονιά

στη μακρινή μου ενθύμηση

και τα παιδιά πηγαινοέρχονται

στον ύπνο μου

τις δημοσιές του κόσμου ψηλαφώντας

κρίνα και γιασεμιά

τριανταφυλλένια όνειρα

κομίζοντας στις εκκλησιές

λεμονανθούς

για τους εσπερινούς Επιταφίους των



Μοσχοβολάει

ερημικό

της εκκλησιάς το μυρωμένο δώμα

“ο Απρίλης με τον έρωτα χορεύουν

και γελούνε”

στου κόσμου την ανηφοριά

μύρα σταλάζει η νυχτιά των στεναγμών

με τη νοτιά

ριγούν τα φύλλα της καρδιάς

-τέλειο τέχνασμα ηδονής

μες τον καθρέφτη της σιγής –



Ανθίζει δεντρολίβανο

λεβάντα και βασιλικός στα παραθύρια

σαπούνι πράσινο ευωδιά το άσπρο μου πουκάμισο

ξυπνούν στη νυχτωμένη μνήμη

τα παιδικά μου χρόνια τ’ αλησμόνητα

τα θρυλικά εγκώμια

κάθε παιδί

στριγκιά φωνή κι άγρια κραυγή

σείονταν του ναού το καταπέτασμα

Τώρα σιωπή

Όχι

δεν στάζει πουθενά

και τα θεμέλια είναι βαθιά στο ριζικό μου

όλος ο κόσμος μια πληγή

αιμορροεί

όπως πηγή στα σωθικά μου

βόσκει την όρασή μου το σκοτάδι

ακούω μονάχα τη σιωπή

που βηματίζει στο λιθόστρωτο

πένθιμο εμβατήριο ηχεί



Ο άνεμος

ζαρώνει και γλιστράει

στο λιόγερμα του μυρωμένου Απρίλη

και το μικρό μου όνειρο

στην άσφαλτο βουλιάζει

την πυρακτωμένη του αισθήματος

σχίζοντας το φλεγόμενο περίβλημα

ως εκμαγείο της σάρκας



Λάβετε φάγετε * τούτο εστί το σώμα μου

Πίετε εξ αυτού πάντες * τούτο γαρ εστί το αίμα μου

τούτο ποιείτε * εις την εμήν ανάμνησιν



Η έμφυτή μου αθωότητα

περιπολεί τις αναμνήσεις ως εξουσία

του έρωτα

πάνω στον θάνατο

μικρό απόδειπνο

η προσευχή του Εσπερινού

αλύτρωτη

Παρασκευή Μεγάλη η ζωή μας όλη

Σιγησάτω πάσα σαρξ βροτεία

\\

[ΠΑΓΧΡΗΣΤΟΣ]

πριν τρείς ο πετεινός λαλήσει

Κάτι έχεις μπερδέψει εδώ
Κοίτα το βιβλικό παράθεμα

[vag_el]

πριν τρείς ο πετεινός λαλήσει

Κάτι έχεις μπερδέψει εδώ
Κοίτα το βιβλικό παράθεμα

Τι εννοείς ?Δεν καταλαβαίνω.

[ΠΑΓΧΡΗΣΤΟΣ]

Τι εννοείς ?Δεν καταλαβαίνω.

Άσ' το, μπορεί να μπερδεύτηκα εγώ

[ΓΑΛΗ]

Τι εννοείς ?Δεν καταλαβαίνω.

Άσ' το, μπορεί να μπερδεύτηκα εγώ

πιες
πριν τρεις ο πετεινός λαλήσει

Εγώ έδωσα την ερμηνεία

νοιώσε
πριν είναι αργά