Α : ΚΑΒΑΦΗΣ : Το Ποιημα των Ποιηματων...

[Ζαποτέκος]

για γέλια τα ποιήματα για τον Ιουλιανό.

Η αρρώστια του Κλείτου

Ο Κλείτος, ένα συμπαθητικό
παιδί, περίπου είκοσι τριώ ετών -
με αρίστην αγωγή, με σπάνια ελληνομάθεια -
ειν' άρρωστος βαρειά. Τον ηύρε ο πυρετός
που φέτος θέρισε στην Αλεξάνδρεια.

Τον ηύρε ο πυρετός εξαντλημένο κιόλας ηθικώς
απ' τον καϋμό που ο εταίρος του, ένας νέος ηθοποιός,
έπαυσε να τον αγαπά και να τον θέλει.

Ειν' άρρωστος βαρειά, και τρέμουν οι γονείς του.

Και μια γρηά υπηρέτρια που τον μεγάλωσε,
τρέμει κι αυτή για την ζωή του Κλείτου.
Μες στην δεινήν ανησυχία της
στον νου της έρχεται ένα είδωλο
που λάτρευε μικρή, πριν μπει αυτού, υπηρέτρια,
σε σπίτι Χριστιανών επιφανών, και χριστιανέψει.
Παίρνει κρυφά κάτι πλακούντια, και κρασί, και μέλι.
Τα πάει στο είδωλο μπροστά. Όσα θυμάται μέλη
της ικεσίας ψάλλει· άκρες, μέσες. Η κουτή
δεν νοιώθει που τον μαύρον δαίμονα λίγο τον μέλει
αν γιάνει ή αν δεν γιάνει ένας Χριστιανός.

[Ζαποτέκος]

Ιερεύς του Σεραπίου

Τον γέροντα καλόν πατέρα μου,
τον αγαπώντα με το ίδιο πάντα·
τον γέροντα καλόν πατέρα μου θρηνώ
που πέθανε προχθές, ολίγο πριν χαράξει.

Ιησού Χριστέ, τα παραγγέλματα
της ιεροτάτης εκκλησίας σου να τηρώ
εις κάθε πράξιν μου, εις κάθε λόγον,
εις κάθε σκέψι είν' η προσπάθεια μου
η καθημερινή. Κι όσους σε αρνούνται
τους αποστρέφομαι.-- Αλλά τώρα θρηνώ·
οδύρομαι, Χριστέ, για τον πατέρα μου
μ' όλο που ήτανε -- φρικτόν ειπείν --
στο επικατάρατον Σεράπιον ιερεύς.

[Λεγεών]

μισαρχαιοέλληνας, ομοφυλόφιλος, φονταμενταλιστής

εκρηκτικός συνδυασμός

[Planis]

Ένα πράγμα για το οποίο ξεχωρίζει ο Καβάφης από τους ποιητές -εκτός των άλλων φυσικά- είναι κατ' εμέ η γλώσσα του. Φρονώ ότι δεν έχει μελετηθεί όσο θα έπρεπε. Θα τολμήσω να πω ότι η γλώσσα την οποία χρησιμοποιεί ακόμα και σήμερα ένας καλλιεργημένος και καλός γνώστης της ελληνικής, είναι στη βάση της και τη φιλοσοφία της η γλώσσα του Καβάφη. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η γλώσσα τού μεγάλου Αλεξανδρινού χαρακτηρίζεται συνοπτικά ως εξής: μία γλώσσα χωρίς ταμπού και αγκυλώσεις. Ο ποιητής δεν διστάζει, προκειμένου το αποτέλεσμα να είναι άρτιο ποιητικά, να αναμείξει στοιχεία της λόγιας, της κοινής αλλά και της δημοτικής χωρίς κανέναν δισταγμό. Η γλώσσα εξυπηρετεί την ποιητικότητα και μόνο και δεν έχει καμία προγραμματική στόχευση όπως σε άλλους συγχρόνους του ή μη. Ενώ λοιπόν είναι τόσο δουλεμένη στη λεπτομέρειά της, ταυτοχρόνως είναι και πολύ απλή και προσιτή και επ' ουδενί γίνεται απόμακρη και στρυφνή. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Σεφέρης αντιπαθούσε τον Καβάφη· ένας άνθρωπος ο οποίος δυσκολεύεται τόσο πολύ να γράψει μία πρόταση που να μυρίζει Ελλάδα και πολλά ποιήματά του μοιάζουν κακές μεταφράσεις του Έλιοτ, λογικό είναι να φθονεί τον Καβάφη ο οποίος με τόση άνεση γράφει ποιήματα σε μία ζωντανή και πάλλουσα ελληνική.

[Ζαποτέκος]

μισαρχαιοέλληνας, ομοφυλόφιλος, φονταμενταλιστής

εκρηκτικός συνδυασμός

Μύρης· Αλεξάνδρεια του 340 μ.Χ.

Την συμφορά όταν έμαθα, που ο Μύρης πέθανε,
πήγα στο σπίτι του, μ'όλο που το αποφεύγω
να εισέρχομαι στων Χριστιανών τα σπίτια,
προ πάντων όταν έχουν θλίψεις ή γιορτές.

Στάθηκα σε διάδρομο. Δεν θέλησα
να προχωρήσω πιο εντός, γιατί αντελήφθην
που οι συγγενείς του πεθαμένου μ' έβλεπαν
με προφανή απορίαν και με δυσαρέσκεια.

Τον είχανε σε μια μεγάλη κάμαρη
που από την άκρην όπου στάθηκα
είδα κομμάτι· όλο τάπητες πολύτιμοι,
και σκεύη εξ αργύρου και χρυσού.

Στέκομουν κ' έκλαια σε μια άκρη του διαδρόμου.
Και σκέπτομουν που η συγκεντρώσεις μας κ' η εκδρομές
χωρίς τον Μύρη δεν θ' αξίζουν πια·
και σκέπτομουν που πια δεν θα τον δω
στα ωραία κι άσεμνα ξενύχτια μας
να χαίρεται, και να γελά, και ν' απαγγέλλει στίχους
με την τελεία του αίσθησι του ελληνικού ρυθμού·
και σκέπτομουν που έχασα για πάντα
την εμορφιά του, που έχασα για πάντα
τον νέον που λάτρευα παράφορα.

Κάτι γρηές, κοντά μου, χαμηλά μιλούσαν για
την τελευταία μέρα που έζησε -
στα χείλη του διαρκώς τ' όνομα του Χριστού,
στα χέρια του βαστούσ' έναν σταυρό. -
Μπήκαν κατόπι μες στην κάμαρη
τέσσαρες Χριστιανοί ιερείς, κ' έλεγαν προσευχές
ενθέρμως και δεήσεις στον Ιησούν,
ή στην Μαρίαν (δεν ξέρω την θρησκεία του καλά).

Γνωρίζαμε, βεβαίως, που ο Μύρης ήταν Χριστιανός.
Από την πρώτην ώρα το γνωρίζαμε, όταν
πρόπερσι στην παρέα μας είχε μπει.
Μα ζούσεν απολύτως σαν κ' εμάς.
Απ' όλους μας πιο έκδοτος στες ηδονές·
σκορπώντας αφειδώς το χρήμα του στες διασκεδάσεις.
Για την υπόληψι του κόσμου ξένοιαστος,
ρίχνονταν πρόθυμα σε νύχτιες ρήξεις στες οδούς
όταν ετύχαινε η παρέα μας
να συναντήσει αντίθετη παρέα.
Ποτέ για την θρησκεία του δεν μιλούσε.
Μάλιστα μια φορά τον είπαμε
πως θα τον πάρουμε μαζύ μας στο Σεράπιον.
Όμως σαν να δυσαρεστήθηκε
μ' αυτόν μας τον αστεϊσμό: θυμούμαι τώρα.
Α κι άλλες δυο φορές τώρα στον νου μου έρχονται.
Όταν στον Ποσειδώνα κάμναμε σπονδές,
τραβήχθηκε απ' τον κύκλο μας, κ' έστρεψε αλλού το βλέμμα.
Όταν ενθουσιασμένος ένας μας
είπεν, Η συντροφιά μας νάναι υπό
την εύνοιαν και την προστασίαν του μεγάλου,
του πανωραίου Απόλλωνος - ψιθύρισεν ο Μύρης
(οι άλλοι δεν άκουσαν) «τη εξαιρέσει εμού».

Οι Χριστιανοί ιερείς μεγαλοφώνως
για την ψυχή του νέου δέονταν. -
Παρατηρούσα με πόση επιμέλεια,
και με τι προσοχήν εντατική
στους τύπους της θρησκείας τους, ετοιμάζονταν
όλα για την χριστιανική κηδεία.
Κ' εξαίφνης με κυρίευσε μια αλλόκοτη
εντύπωσις. Αόριστα, αισθανόμουν
σαν νάφευγεν από κοντά μου ο Μύρης·
αισθανόμουν που ενώθη, Χριστιανός,
με τους δικούς του, και που γένομουν
ξένος εγώ, ξένος πολύ· ένοιωθα κιόλα
μια αμφιβολία να με σιμώνει: μήπως κ' είχα γελασθεί
από το πάθος μου, και πάντα του ήμουν ξένος. -
Πετάχθηκα έξω απ' το φρικτό τους σπίτι,
έφυγα γρήγορα πριν αρπαχθεί, πριν αλλοιωθεί
απ' την χριστιανοσύνη τους η θύμηση του Μύρη.

[ΓΑΛΗ]

Ευχαριστώ για τις προσθήκες, ειλικρινά.

Αλλά βρίσκω τελείως άσχετο τον όρο "ελληνιστική" Σπάρτη.

Η Σπάρτη για τον Καβάφη ήταν αυτό ακριβώς που περιγράφει στα ποιήματα του σε πλήρη αντιπαραβολή με τους Πτολεμαίους και τους επίγονους του Αλέξανδρου, που θεωρεί αμετροεπείς και ευτελείς.

Νομίσματα

Νομίσματα με ινδικές επιγραφές.
Είναι κραταιοτάτων μοναρχών,
του Εβουκρατιντάζα, του Στρατάγα,
του Μεναντράζα, του Εραμαϊάζα.

Έτσι μας αποδίδει το σοφό βιβλίον,
την ινδική γραφή της μιας μεριάς των νομισμάτων.
Μα το βιβλίο μάς δείχνει και την άλλην
που είναι κιόλας κι η καλή μεριά
με την μορφή του βασιλέως. Κι εδώ πώς σταματά ευθύς,
πώς συγκινείται ο Γραικός ελληνικά διαβάζοντας,
Ερμαίος, Ευκρατίδης, Στράτων, Μένανδρος.


Η Δυναστεία

Του Φύσκωνος οι υιοί. Ό Λάθυρος διωγμένος
αισχρά απ’ την Αλεξάνδρεια πιαίνει στην Κύπρο.
Κι οΠαρείσακτος ευθύς βγαίνοντας απ’ την Κύπρο
την Αλεξάνδρεια αρπάζει. Τα ετοίμασε όλα αυτά
το κάθαρμα η Κόκκη. — Οι Αλεξανδρινοί,
οι περιγελασταί, τους έβγαλαν καλά
ονόματα τωόντι. Πιο ταιριαχτά τους είναι
«Παρείσακτος» και «Φύσκων», και «Λάθυρος» και «Κόκκη»
παρά το Πτολεμαίος, παρά το Κλεοπάτρα.



Το ποίημα αφορά στον Πτολεμαίο τον Ευεργέτη, που του είχαν δώσει το προσωνύμιο Φύσκων->κοιλαράς.

[Ζαποτέκος]

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Σεφέρης αντιπαθούσε τον Καβάφη· ένας άνθρωπος ο οποίος δυσκολεύεται τόσο πολύ να γράψει μία πρόταση που να μυρίζει Ελλάδα και πολλά ποιήματά του μοιάζουν κακές μεταφράσεις του Έλιοτ, λογικό είναι να φθονεί τον Καβάφη ο οποίος με τόση άνεση γράφει ποιήματα σε μία ζωντανή και πάλλουσα ελληνική.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη ο Σεφέρης δεν πιάνει μία μπροστά στον Καβάφη.

[ΓΑΛΗ]

Συνεχίζουμε με την "ελληνιστική" περίοδο.
Διαχρονικό ποίημα.

Ἀς Φρόντιζαν

Κατήντησα σχεδόν ἀνέστιος καί πένης.
Αὐτή ἡ μοιραία πόλις, ἡ Αντιόχεια
όλα τά χρήματα μου τά ‘φαγε:
αυτή ἡ μοιραία μέ τόν δαπανηρό της βίο.

Ἀλλά εἶμαι νέος καί μέ ὑγείαν ἀρίστην.
Κάτοχος τῆς ἑλληνικής θαυμάσιος
(ξέρω και παραξέρω Ἀριστοτέλη, Πλάτωνα∙
τί ρήτορας, τί ποιητάς, τί ὅ,τι κι ἄν πεῖς).
Ἀπό στρατιωτικά ἔχω μιάν ἰδέα,
κ’ ἔχω φιλίες μέ ἀρχηγούς τῶν μισθοφόρων.
Εἶμαι μπασμένος καμπόσο καί στά διοικητικά.
Στην Ἀλεξάνδρεια ἔμεινα ἕξι μήνες, πέρσι∙
κάπως γνωρίζω (κ’ εἶναι τοῦτο χρήσιμον) τά ἐκεῖ:
τοῦ Κακεργέτη βλέψεις καί παληανθρωπιές, καί τά λοιπά.

Ὅθεν φρονῶ πώς εἶμαι στά γεμάτα
ἐνδεδειγμένος γιά νά ὑπηρετήσω αὐτήν τήν χώρα,
τήν προσφιλῆ πατρίδα μου Συρία.

Σ’ ὅ,τι δουλειά μέ βάλουν θά πασχίσω
νά εἶμαι στήν χώρα ὠφέλιμος. Αὐτή εἶν’ ἡ πρόθεσίς μου.
Ἄν πάλι μ’ ἐμποδίσουνε μέ τά συστήματά τους –
τούς ξέρουμε τούς προκομένους: νά τά λέμε τώρα;
ἄν μ’ ἐμποδίσουνε, τί φταίω ἐγώ.

Θ’ ἀπευθυνθῶ πρός τόν Ζαβίνα πρῶτα,
κι ἄν ὁ μωρός αὐτός δέν μ’ ἐκτιμήσει,
θά πάγω στόν ἀντίπαλό του, τον Γρυπό.
Κι ἄν ὁ ἠλίθιος κι αὐτός δέν μέ προσλάβει,
πηγαίνω παρευθύς στόν ‘Υρκανό.

Θά μέ θελήσει πάντως ἕνας ἀπ’ τους τρεῖς.

Κ’ εἶν’ ἡ συνείδησίς μου ἥσυχη
γιά τό ἀψήφιστο τῆς ἐκλογῆς.
Βλάπτουν κ’ οἱ τρεῖς τους τήν Συρία τό ἴδιο.

Ἀλλά, κατεστραμμένος ἄνθρωπος, τί φταίω ἐγώ.
Ζητῶ ὁ ταλαίπωρος να μπαλωθῶ.
Ἀς φρόντιζαν οἱ κραταιοί θεοί
να δημιουργούσαν ἕναν τέταρτο καλό.
Μετά χαρᾶς θά πήγαινα μ’ αὐτόν.


Πρέσβεις από την Αλεξάνδρεια

Δεν είδαν, επί αιώνας, τέτοια ωραία δώρα στους Δελφούς
σαν τούτα που εστάλθηκαν από τους δυο τους αδελφούς,
τους αντιζήλους Πτολεμαίους βασιλείς. Αφού τα πήραν
όμως, ανησυχήσαν οι ιερείς για τον χρησμό. Την πείραν
όλην των θα χρειασθούν το πώς με οξύνοιαν να συνταχθεί,
ποιος απ’ τους δυό, ποιος από τέτοιους δυο να δυσαρεστηθεί.
Και συνεδριάζουνε την νύχτα μυστικά
και συζητούν των Λαγιδών τα οικογενειακά.

Αλλά ιδού οι πρέσβεις επανήλθαν. Χαιρετούν.
Στην Αλεξάνδρεια επιστρέφουν, λεν. Και δεν ζητούν
χρησμό κανένα. Κ’ οι ιερείς τ’ ακούνε με χαρά
(εννοείται, που κρατούν τα δώρα τα λαμπρά),
αλλ’ είναι και στο έπακρον απορημένοι,
μη νοιώθοντας τι η εξαφνική αδιαφορία αυτή σημαίνει.
Γιατί αγνοούν που χθες στους πρέσβεις ήλθαν νέα βαρυά.
Στην Ρώμη δόθηκε ο χρησμός· έγιν’ εκεί η μοιρασιά.

Κ. Καβάφης

[Kiki mat]

.Kαβαφης.Η μάχη της Μαγνησίας
kiriakimat Χωρίς κατηγορία 29 Απριλίου 2019 1 Minute
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΣΕ ΑΡΓΚΟ

Έχασε τα παλιά αρχίδια του,τα κότσια του
Του γαμημενου κορμίου, του αρρώστου

σχεδόν ,θα το κανονίσουμε.Μπαρμπουτσαλα τα λόγια του και η ζωή του.Αυτα ο Φιλιπος

Τουλάχιστον τεντώνεται.Αποψε ζάρια παίζει
έχει όρεξη να γαμήσει.Στο πουτσο του

Βαλτε πολλά λουλούδια .Τι και αν του τινάχτηκε το σπιτάκι του Αντιοχου.Λενε

Πίπες για παράπλευρες απώλειες
Σαν παπαντζα μου φαίνεται

Γιατί τα ίδια Παντελή τα ίδια παντελάκη μου
Τα αρχίδια μου θέλω μου είναι αρκετά

Ο Φιλιπος τον χαβα του με τις γιορτές
Δεν πα να ναι έτοιμος να ψηφίσει

Τα θύμαται όλα ο πουστης
Ή τουλάχιστον ότι τον συμφέρει

Την ρωξάνη ούτε έναν πηδουλο
Σε και με.Σεμέ

ΥΓ.Χαρτοπαιξία

Κική Ματ..

[ΓΑΛΗ]

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Σεφέρης αντιπαθούσε τον Καβάφη· ένας άνθρωπος ο οποίος δυσκολεύεται τόσο πολύ να γράψει μία πρόταση που να μυρίζει Ελλάδα και πολλά ποιήματά του μοιάζουν κακές μεταφράσεις του Έλιοτ, λογικό είναι να φθονεί τον Καβάφη ο οποίος με τόση άνεση γράφει ποιήματα σε μία ζωντανή και πάλλουσα ελληνική.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη ο Σεφέρης δεν πιάνει μία μπροστά στον Καβάφη.

Αρχικώς ναι, είχε εκφραστεί αρνητικά. Αλλά επανεκτίμησε.


...Ήρθα αργά στον Αλεξανδρινό.
O Kαβάφης είναι, νομίζω, ο «δυσκολότερος» ποιητής της σύγχρονης ελληνικής γραμματείας και τον καταλαβαίνουμε πολύ καλύτερα όταν τον διαβάζουμε με το συναίσθημα της παρουσίας του συνολικού του έργου. Aυτή η ενότητα είναι η χάρη του, και μ’ αυτό τον τρόπο θα τον αντικρίσω. Tον Kαβάφη δεν είναι η απουσία της παράδοσης που τον βαραίνει· είναι το αντίθετο: το βάρος μιας παράδοσης χιλιάδων χρόνων, που δεν έκανε τίποτε για να την αποχτήσει, γιατί τη φέρνει μέσα του ― την «ευκλεή», λογία ελληνική παράδοση. Eίναι ο μονήρης άνθρωπος μιας ακραίας εποχής του Eλληνισμού, της εποχής του 20ού αιώνα, όπως στον 5ο αιώνα ο Συνέσιος, επίσκοπος Πτολεμαΐδος, λάτρης του Oμήρου, φίλος της Yπατίας, που έλαβε το βάφτισμα όταν χειροτονήθηκε· όπως στον 12ο αιώνα ο αρχιεπίσκοπος Mιχαήλ Xωνιάτης, που ολοφύρεται για την παλιά δόξα της Aθήνας. Mέσα στην αχανή αυτή χώρα, την περιστοιχισμένη από «μεγάλα κ’ υψηλά τείχη, περπατά πάνω σε «πρόσωπα νεκρών» ― αυτό το ευαίσθητο σώμα. Kαι όλο το ζήτημα είναι αν θα τ’ απομυζήσουν οι τάφοι, ή αν θα ζωντανέψει, με το αίμα του, έστω κι ένα μικρό κλωνί μέσα στο νεκρό περιβόλι· για χίλια τόσα χρόνια κανείς πριν απ’ αυτόν δεν το κατόρθωσε.
Εξω από τα ποιήματά του ο Kαβάφης δεν υπάρχει. Kαι, καθώς πιστεύω, ένα από τα δυο πρέπει να συμβεί: είτε θα εξακολουθούμε να σχολιάζουμε την ιδιωτική ζωή του, συνεχίζοντας τα ευφυολογήματα μιας επαρχιώτικης νοοτροπίας, και φυσικά θα θερίσουμε ό,τι σπείραμε· είτε, ξεκινώντας από το βασικό χαραχτηριστικό του, την ενότητα, θα κοιτάξουμε τι μας λέει το έργο του, όπου καταναλώθηκε σταλαματιά-σταλαματιά, με όλες του τις αισθήσεις. Kαι αφού γίνει αυτό, θα τον τοποθετήσουμε και θα τον νιώσουμε μέσα στην ελληνική παράδοση, ολόκληρη και αδιαίρετη, όχι όπως εκείνοι που βλέπουν ορισμένα φωτεινά της ακρωτήρια μόνο, κάποια λαμπρά κομμάτια, κάποια μεγάλα ονόματα, αλλά όπως εκείνοι που αισθάνουνται τα ψηφιδωτά μιας μικρής βυζαντινής εκκλησιάς, τους Ίωνες φιλοσόφους, τους λαϊκούς στίχους της εποχής των Kομνηνών, τα επιγράμματα της Aνθολογίας, το δημοτικό τραγούδι, τον Aισχύλο, τον Παλαμά, τον Σολωμό, τον Σικελιανό, τον Kάλβο, τον Kαβάφη, τον Παρθενώνα, τον Όμηρο· την ίδια στιγμή που ζουν τη σημερινή Eυρώπη και βλέπουν τα χαλασμένα μας τα σπίτια.

-Γ. Σεφέρης

[ΓΑΛΗ]

μισαρχαιοέλληνας, ομοφυλόφιλος, φονταμενταλιστής

εκρηκτικός συνδυασμός

Εκρηκτική άγνοια.


Ιωνικόν

Γιατὶ τὰ σπάσαμε τ'ἀγάλματά των,
γιατὶ τοὺς διώξαμεν ἀπ' τοὺς ναούς των,
διόλου δὲν πέθαναν γι’αὐτὸ οἱ θεοί.
Ὦ γῆ τῆς Ἰωνίας σένα ἀγαπούν ἀκόμη,
σένα ἡ ψυχές των ἐνθυμοῦνται ἀκόμη.
Σὰν ξημερώσει ἐπάνω σου πρωΐ αὐγουστιάτικο
τὴν ἀτμοσφαῖρα σου περνᾶ σφρῖγος ἀπ' τὴν ζωή των·
καὶ κάποτ' αἰθερία ἐφηβικὴ μορφή,
ἀόριστη μὲ διάβα γρήγορο,
ἐπάνω ἀπὸ τοὺς λόφους σου περνᾶ.


Τα άλογα του Αχιλλέως

Τον Πάτροκλο σαν είδαν σκοτωμένο,
που ήταν τόσο ανδρείος, και δυνατός, και νέος,
άρχισαν τ' άλογα να κλαίνε του Αχιλλέως·
η φύσις των η αθάνατη αγανακτούσε
για του θανάτου αυτό το έργον που θωρούσε.
Τίναζαν τα κεφάλια των και τες μακρυές χαίτες κουνούσαν,
την γη χτυπούσαν με τα πόδια, και θρηνούσαν
τον Πάτροκλο που ενοιώθανε άψυχο -αφανισμένο-
μιά σάρκα τώρα ποταπή -το πνεύμα του χαμένο-
ανυπεράσπιστο -χωρίς πνοή-
εις το μεγάλο Τίποτε επιστραμένο απ' την ζωή.
Τα δάκρυα είδε ο Ζεύς των αθανάτων
αλόγων και λυπήθη. «Στου Πηλέως τον γάμο»
είπε «δεν έπρεπ' έτσι άσκεπτα να κάμω·
καλύτερα να μην σας δίναμε άλογά μου
δυστυχισμένα! Τι γυρεύατ' εκεί χάμου
στην άθλια ανθρωπότητα πούναι το παίγνιον της μοίρας.
Σεις που ουδέ ο θάνατος φυλάγει, ουδέ το γήρας
πρόσκαιρες συμφορές σας τυραννούν. Στα βάσανά των
σας έμπλεξαν οι άνθρωποι». -Όμως τα δάκρυά των
για του θανάτου την παντοτεινή
την συμφοράν εχύνανε τα δυό τα ζώα τα ευγενή.

Κ.Καβάφης

[ΓΑΛΗ]

Απιστία

Σαν πάντρευαν την Θέτιδα με τον Πηλέα
σηκώθηκε ο Απόλλων στο λαμπρό τραπέζι
του γάμου, και μακάρισε τους νεονύμφους
για τον βλαστό που θα ’βγαινε απ’ την ένωσί των.
Είπε· Ποτέ αυτόν αρρώστια δεν θ ’αγγίξει
και θα ’χει μακρινή ζωή. — Αυτά σαν είπε,
η Θέτις χάρηκε πολύ, γιατί τα λόγια
του Απόλλωνος που γνώριζε από προφητείες
την φάνηκαν εγγύησις για το παιδί της.
Κι όταν μεγάλωνεν ο Αχιλλεύς, και ήταν
της Θεσσαλίας έπαινος η εμορφιά του,
η Θέτις του θεού τα λόγια ενθυμούνταν.
Αλλά μια μέρα ήλθαν γέροι με ειδήσεις,
κι είπαν τον σκοτωμό του Αχιλλέως στην Τροία.
Κι η Θέτις ξέσχιζε τα πορφυρά της ρούχα,
κι έβγαζεν από πάνω της και ξεπετούσε
στο χώμα τα βραχιόλια και τα δαχτυλίδια.
Και μες στον οδυρμό της τα παλιά θυμήθη·
και ρώτησε τί έκαμνε ο σοφός Απόλλων,
πού γύριζεν ο ποιητής που στα τραπέζια
έξοχα ομιλεί, πού γύριζε ο προφήτης
όταν τον υιό της σκότωναν στα πρώτα νιάτα.
Κι οι γέροι την απήντησαν πως ο Απόλλων
αυτός ο ίδιος εκατέβηκε στην Τροία,
και με τους Τρώας σκότωσε τον Αχιλλέα.

Κ. Καβάφης

[Ζαποτέκος]

Ἀς Φρόντιζαν

SpoilerShow

Κατήντησα σχεδόν ἀνέστιος καί πένης.
Αὐτή ἡ μοιραία πόλις, ἡ Αντιόχεια
όλα τά χρήματα μου τά ‘φαγε:
αυτή ἡ μοιραία μέ τόν δαπανηρό της βίο.

Ἀλλά εἶμαι νέος καί μέ ὑγείαν ἀρίστην.
Κάτοχος τῆς ἑλληνικής θαυμάσιος
(ξέρω και παραξέρω Ἀριστοτέλη, Πλάτωνα∙
τί ρήτορας, τί ποιητάς, τί ὅ,τι κι ἄν πεῖς).
Ἀπό στρατιωτικά ἔχω μιάν ἰδέα,
κ’ ἔχω φιλίες μέ ἀρχηγούς τῶν μισθοφόρων.
Εἶμαι μπασμένος καμπόσο καί στά διοικητικά.
Στην Ἀλεξάνδρεια ἔμεινα ἕξι μήνες, πέρσι∙
κάπως γνωρίζω (κ’ εἶναι τοῦτο χρήσιμον) τά ἐκεῖ:
τοῦ Κακεργέτη βλέψεις καί παληανθρωπιές, καί τά λοιπά.

Ὅθεν φρονῶ πώς εἶμαι στά γεμάτα
ἐνδεδειγμένος γιά νά ὑπηρετήσω αὐτήν τήν χώρα,
τήν προσφιλῆ πατρίδα μου Συρία.

Σ’ ὅ,τι δουλειά μέ βάλουν θά πασχίσω
νά εἶμαι στήν χώρα ὠφέλιμος. Αὐτή εἶν’ ἡ πρόθεσίς μου.
Ἄν πάλι μ’ ἐμποδίσουνε μέ τά συστήματά τους –
τούς ξέρουμε τούς προκομένους: νά τά λέμε τώρα;
ἄν μ’ ἐμποδίσουνε, τί φταίω ἐγώ.

Θ’ ἀπευθυνθῶ πρός τόν Ζαβίνα πρῶτα,
κι ἄν ὁ μωρός αὐτός δέν μ’ ἐκτιμήσει,
θά πάγω στόν ἀντίπαλό του, τον Γρυπό.
Κι ἄν ὁ ἠλίθιος κι αὐτός δέν μέ προσλάβει,
πηγαίνω παρευθύς στόν ‘Υρκανό.

Θά μέ θελήσει πάντως ἕνας ἀπ’ τους τρεῖς.

Κ’ εἶν’ ἡ συνείδησίς μου ἥσυχη
γιά τό ἀψήφιστο τῆς ἐκλογῆς.
Βλάπτουν κ’ οἱ τρεῖς τους τήν Συρία τό ἴδιο.

Ἀλλά, κατεστραμμένος ἄνθρωπος, τί φταίω ἐγώ.
Ζητῶ ὁ ταλαίπωρος να μπαλωθῶ.
Ἀς φρόντιζαν οἱ κραταιοί θεοί
να δημιουργούσαν ἕναν τέταρτο καλό.

Μετά χαρᾶς θά πήγαινα μ’ αὐτόν.

Αριστούργημα !

Εξω από τα ποιήματά του ο Kαβάφης δεν υπάρχει. Kαι, καθώς πιστεύω, ένα από τα δυο πρέπει να συμβεί: είτε θα εξακολουθούμε να σχολιάζουμε την ιδιωτική ζωή του, συνεχίζοντας τα ευφυολογήματα μιας επαρχιώτικης νοοτροπίας, και φυσικά θα θερίσουμε ό,τι σπείραμε· είτε, ξεκινώντας από το βασικό χαραχτηριστικό του, την ενότητα, θα κοιτάξουμε τι μας λέει το έργο του, όπου καταναλώθηκε σταλαματιά-σταλαματιά, με όλες του τις αισθήσεις. Kαι αφού γίνει αυτό, θα τον τοποθετήσουμε και θα τον νιώσουμε μέσα στην ελληνική παράδοση, ολόκληρη και αδιαίρετη, όχι όπως εκείνοι που βλέπουν ορισμένα φωτεινά της ακρωτήρια μόνο, κάποια λαμπρά κομμάτια, κάποια μεγάλα ονόματα, αλλά όπως εκείνοι που αισθάνουνται τα ψηφιδωτά μιας μικρής βυζαντινής εκκλησιάς, τους Ίωνες φιλοσόφους, τους λαϊκούς στίχους της εποχής των Kομνηνών, τα επιγράμματα της Aνθολογίας, το δημοτικό τραγούδι, τον Aισχύλο, τον Παλαμά, τον Σολωμό, τον Σικελιανό, τον Kάλβο, τον Kαβάφη, τον Παρθενώνα, τον Όμηρο· την ίδια στιγμή που ζουν τη σημερινή Eυρώπη και βλέπουν τα χαλασμένα μας τα σπίτια.

-Γ. Σεφέρης[/i]

[Ζαποτέκος]

Υπέρ της Αχαϊκής Συμπολιτείας πολεμήσαντες

Ανδρείοι σεις που πολεμήσατε και πέσατ' ευκλεώς·
τους πανταχού νικήσαντας μη φοβηθέντες.
Άμωμοι σεις, αν έπταισαν ο Δίαιος και ο Κριτόλαος.
Όταν θέλουν οι Έλληνες να καυχηθούν,
«Τέτοιους βγάζει το έθνος μας» θα λένε
για σας. Έτσι θαυμάσιος θάναι ο έπαινός σας. --

Εγράφη εν Αλεξανδρεία υπό Αχαιού·
έβδομον έτος Πτολεμαίου, Λαθύρου.

Σημειώσεις:
Η Αχαϊκή Συμπολιτεία (280-146 π.Χ.) ήταν η τελευταία απόπειρα των Ελλήνων να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους' διαλύθηκε όταν οι διεφθαρμένοι στρατηγοί Δίαιος και Κριτόλαος ηττήθηκαν το 146 π.Χ. από το Ρωμαίο στρατηγό Μόμιο. Αυτό το φανταστικό επίγραμμα αποδίδεται από τον ποιητή σ'έναν Αχαιό που ζούσε στην Αλεξάνδρεια κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Πτολεμαίου VIII Λαθύρου, μιας επίσης ταραχώδους περιόδου. Στην πραγματικότητα, το ποίημα γράφτηκε το 1922, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή και το διωγμό εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων από την Ιωνία.


http://cavafis.compupress.gr/kavgr_1.htm

[Yochanan]

Νομίσματα

Νομίσματα με ινδικές επιγραφές.
Είναι κραταιοτάτων μοναρχών,
του Εβουκρατιντάζα, του Στρατάγα,
του Μεναντράζα, του Εραμαϊάζα.

Έτσι μας αποδίδει το σοφό βιβλίον,
την ινδική γραφή της μιας μεριάς των νομισμάτων.
Μα το βιβλίο μάς δείχνει και την άλλην
που είναι κιόλας κι η καλή μεριά
με την μορφή του βασιλέως. Κι εδώ πώς σταματά ευθύς,
πώς συγκινείται ο Γραικός ελληνικά διαβάζοντας,
Ερμαίος, Ευκρατίδης, Στράτων, Μένανδρος.

πραγματικά συγκινητικο