Μέρες και βράδυα ποίησης

[Νατάσα]

Γράψτε εδώ οποιαδήποτε έμπνευση έχετε. Σοβαρή, αστεία, ποιοτική, προχειρη κτλ. Μέρα και βράδυ. Οτιδήποτε σας έρθει στο μυαλό.


Ξεκινώ με ένα μέρος από μια ανέκδοτη συλλογή μου με τίτλο
«Το παρασύνθημα: έρωτας»

Πρόκειται για πέντε χαϊκού, ένα ποίημα και οχτώ ψυχογραφηματάκια.

(χαϊκού ερωτικά-διαβάζονται με μια αναπνοή)


1. Άλλη μια μέρα
πέρασε δίχως να φάω,
πενθώ.

2. Μα ποιες παντόφλες
να σου φέρω, τις παλιές,
ή τις καινούργιες;

3. Υπάρχουμε εμείς οι δυό
γι αυτό υπάρχουνε
και οι άλλοι.

4. Μ αρέσει η άβυσσος του κορμιού σου,
χάνομαι μέσα της απών.

5. Κι ότι που σε λογάριαζα
να τρέξεις να με φτάσεις
πριν να σου πω το «ναι».

Ν. Κ.

[Νατάσα]

«Μικρή ανάσα ζωής»

Έγινα –και να που το κατάφερα-
άνθρωπος χωρίς ανάγκη.
Ούτε πια βία άλλο έχω μέσα μου
να σ΄αγαπώ.
Κακό θα μου πεις
να είμαι πεθαμένος.
Μα σένα υπολόγιζα
να με νεκραναστήσεις
Και συ σκληρή, αδιάφορη,
τυφλή, με περιφρόνηση
κοιτούσες.
Κι ούτε είπες ποτέ σου
να με ζωοποιήσεις,
φιλώντας την ψυχή μου,
κρατώντας την καρδιά μου
απ΄ την αρχή, σαν να μην έσταζε
αίμα πληγής, μέσα στα χέρια σου.
Υπάκουσα.
Στο τέλος μου το στωικό
καθώς σε περίμενα
ενώ εσύ έμοιαζες νεκρή απέναντί μου.
Ποτέ δεν μου φανέρωσες
την τέλεια απολύτρωση
πως είχα τρόπο
να μην μαχαιρωθώ.
Τι να την κάνω τώρα πια την «αγάπη» σου,
λυπάμαι.
Μέσα μου στράγγιξε η διάθεση,
και όμως.
Κάτι μου κάνει νόημα να συνεχίσω.
Μόνος.

Ν. Κ.

[Νατάσα]

«Από καρδιάς»

Μουδιάζει όλο το αριστερό μου χέρι.
Λιποθυμώ.
Λες να πεθάνω;
Από τι; Από καρδιά;
Δεν είναι παράξενο. Τόσοι και τόσοι
πεθαίνουν στην ηλικία μου
από καρδιάς αιτία.
Γιατί όχι κι έγω;


«Ανθρωπο-εγκατάλειψη»

Και είπε ο Θεός στον άνθρωπο:
Σε πήρα μέσα μου
με χύσιμο του εαυτού σου
κι έκανα την λύπη σου χαρά
και την αδυναμία σου ζωή.
Κι εσύ, αντί για «ευχαριστώ»
μου είπες «αντίο».


«Άνθρωπος με ενοχές»

-Έχεις δικαίωμα. Πες μας μια τελευταία σου επιθυμία.
-Μπορώ να ζήσω; ψέλισε.
-Όχι, είπαν οι δήμιοί του.
Γιατί δεν γίνεται να ζει άνθρωπος με ενοχές. Είναι προτιμότερο να πεθάνει.


«Περιμένοντας»

Κι ενώ περίμενε να βρει
καμιά ψυχή στο διάβα του
και καθώς δεν έβρισκε κάποιους να τον περιμένουν
αποφάσισε να γυρίσει σπίτι του.
Εκεί τουλάχιστον το ήξερε.
Δεν τον περίμενε κανείς.

Ν. Κ.

[Νατάσα]

«Η βασιλεία»

Της είπαν ότι για να παραμείνει βασίλισσα
θα έπρεπε κάθε μέρα, πρωί και βράδυ
να κάνει δύο κινήσεις όλες κι όλες:
το πρωί να αλλάζει την θέση του πορτατίφ
και το βράδυ να ξεσκονίζει τα πόδια
του ξύλινου επίπλου που είχε στο δωμάτιό της.
Αλλά εκείνη βαρέθηκε.
Και έχασε την βασιλεία.


«Αμφί»

Ήθελε πολύ να γαμήσει τον άντρα της.
Όχι από πίσω, από μπροστά.
Αλλά ο άντρας της δεν είχε την ικανότητα
να ρουφάει το πέος του μέσα του
και να αφήνει εξωτερικά την τρύπα του.
Έτσι, κάθε βράδυ και καθώς εκείνος κοιμόταν,
εκείνη προέκτεινε τον κόλπο της
σε μια μακριά κρεατόβεργα
και πήγαινε κρυφά
στα σπίτια των γυναικών φίλων της
και τις γαμούσε.
Το χάραμα, το πέος της
έμπαινε μέσα της ξανά
και γινόταν κόλπος.
Ω, πόσο ολοκληρωμένη ένιωθε
που γεννήθηκε αμφί.


Ν. Κ.

[Νατάσα]

«Ηδονή»

Είχε γεννηθεί προβληματικός.
Άρρωστος.
Όποτε έφτανε στο τέλος του οργασμού
δυσφορούσε
με την οδύνη της ηδονής.
Δεν το άντεχε.
Βρήκε ένα κόλπο με τον καιρό.
Τα παράταγε λίγο πριν το τέλος
και ξαναγυρνούσε στην αρχή.
Βέβαια ήταν απίστευτα ψυχοφθόρο αυτό,
αλλά τουλάχιστον γλίτωνε
την ατελείωτη και βασανιστική ηδονή.
Πόσο θα ήθελε να ήταν
σαν τους άλλους που μπορούσαν να την χαρούν
και να την αντέξουν αδιαμαρτύρητα!

Ν. Κ.

[Νατάσα]

«Κλεψιά»

Δεν το έκανε από κακό,
ήταν παντελώς αθώος.
Είχε όμως αυτήν την δύναμη
να απομνημονεύει και να αποστηθίζει
σε τέλειο βαθμό όποια πληροφορία
έπεφτε στο βλέμμα του.
Πινακίδες, φωτογραφίες, σχέδια,
μα και ολόκληρα βιβλία,
Μπορούσε να θυμηθεί τα πάντα.
Όποτε ήθελε να γράψει κάτι,
ένα κείμενο, ένα διήγημα, ή ένα ποίημα, έκλεβε.
Έκλεβε ασύστολα από εκείνους που είχαν γράψει πρώτοι κάτι.
Κάποτε παρουσίασε ένα του βιβλίο
και ανάμεσα στους παρευρισκομένους
ήταν και ένας όμοιός του,
που μπορούσε να θυμηθεί τα πάντα.
Θυμήθηκε ακόμα και τις σελίδες
του πρωτότυπου κειμένου, από το οποίο
είχε κλαπεί το νέο βιβλίο.
Μα δεν τον κάρφωσε.
Γιατί έκανε κι αυτός τα ίδια.


Ν. Κ.

[don't speak]

«Αμφί»

Ήθελε πολύ να γαμήσει τον άντρα της.
Όχι από πίσω, από μπροστά.
Αλλά ο άντρας της δεν είχε την ικανότητα
να ρουφάει το πέος του μέσα του
και να αφήνει εξωτερικά την τρύπα του.
Έτσι, κάθε βράδυ και καθώς εκείνος κοιμόταν,
εκείνη προέκτεινε τον κόλπο της
σε μια μακριά κρεατόβεργα
και πήγαινε κρυφά
στα σπίτια των γυναικών φίλων της
και τις γαμούσε.
Το χάραμα, το πέος της
έμπαινε μέσα της ξανά
και γινόταν κόλπος.
Ω, πόσο ολοκληρωμένη ένιωθε
που γεννήθηκε αμφί.


Ν. Κ.

[the_black_planet]

«Αμφί»

Ήθελε πολύ να γαμήσει τον άντρα της.
Όχι από πίσω, από μπροστά.
Αλλά ο άντρας της δεν είχε την ικανότητα
να ρουφάει το πέος του μέσα του
και να αφήνει εξωτερικά την τρύπα του.
Έτσι, κάθε βράδυ και καθώς εκείνος κοιμόταν,
εκείνη προέκτεινε τον κόλπο της
σε μια μακριά κρεατόβεργα
και πήγαινε κρυφά
στα σπίτια των γυναικών φίλων της
και τις γαμούσε.
Το χάραμα, το πέος της
έμπαινε μέσα της ξανά
και γινόταν κόλπος.
Ω, πόσο ολοκληρωμένη ένιωθε
που γεννήθηκε αμφί.


Ν. Κ.

Εγώ την καταλαβαίνω την Νατάσα πάντως, έχει βαθύ νόημα

[Νατάσα]

«Αμφί»

Ήθελε πολύ να γαμήσει τον άντρα της.
Όχι από πίσω, από μπροστά.
Αλλά ο άντρας της δεν είχε την ικανότητα
να ρουφάει το πέος του μέσα του
και να αφήνει εξωτερικά την τρύπα του.
Έτσι, κάθε βράδυ και καθώς εκείνος κοιμόταν,
εκείνη προέκτεινε τον κόλπο της
σε μια μακριά κρεατόβεργα
και πήγαινε κρυφά
στα σπίτια των γυναικών φίλων της
και τις γαμούσε.
Το χάραμα, το πέος της
έμπαινε μέσα της ξανά
και γινόταν κόλπος.
Ω, πόσο ολοκληρωμένη ένιωθε
που γεννήθηκε αμφί.


Ν. Κ.

Εγώ την καταλαβαίνω την Νατάσα πάντως, έχει βαθύ νόημα

Ναι, βάθος, βάρος και Βακάρος που έλεγε κι ο άλλος!!!

[πήζον bot]

αρτεμη μαζι σου, ππολυ νοημα.

[Νατάσα]

αρτεμη μαζι σου, ππολυ νοημα.

Στο μυαλό μου είσαι, δες αυτό:



Harry Klynn Alaloum: Peri texnis 3

θεός ο συγχωρεμένος!!!!

[the_black_planet]

Εγώ την καταλαβαίνω την Νατάσα πάντως, έχει βαθύ νόημα

Ναι, βάθος, βάρος και Βακάρος που έλεγε κι ο άλλος!!!

Εμένα μου αρέσει, τώρα εντάξει δεν είμαι ποιητής για να σου δώσω feedback, ας μιλήσει ο Χέλης

[Cavaliere]

Βροντή πολλή και αστραπή, εφώτισαν τον κάμπο,
κι εμένα η κοπέλα μου χορεύει ακόμα μάμπο.
Λυγιέται και τεντώνεται, μαζεύεται, λιγώνει,
και σύννεφο της ταραχής τον νου μου τον φορτώνει.
Ζηλεύω τα πατώματα, τον μεντεσέ ζηλεύω,
και με βενζίνη να καούν, περίλυπος, γυρεύω.
Δεν θε ν΄αντέξω τον χορό, δεν θέλω να τη βλέπω,
δεν δύναμαι να τη θωρώ, θα με αφήσει σέκκο.
Φωτιά, καρδιά, και μια κλανιά, οργίασε η νύχτα.
Καρδιά, σπαθιά, και δυο καρό, μου βγαζ΄η χαρτορίχτρα.
Κινώ, τρελός, προς τον γκρεμό, με την ψωλή να ζέχνει,
ω! Μούσα μου! ζαλίστηκα, και θα μου φυγ΄η τέχνη.

[Cavaliere]

Δύο ψωλές μαλώνανε, ποιά είναι σκληροτέρα,
και παρουσιαστήκανε μπροστά στη συμπεθέρα.
Συ, που΄σαι τσιμπουκλού παλιά, και ξέρεις από ψώλους,
πες μας, κυρά μου, να χαρείς, τους πέντε σου διαβόλους.
Ποιά απ΄τις δυο μας τις ψωλές, είναι η καλυτέρα;
Έτσι και στα γυμνόφθαλμα, λέγει η συμπεθέρα,
δεν ξέρω τι ν΄αποκριθώ, θα πρέπει να σας νιώσω.
Και πήγαν στο ντιβάνι της, κι έγινε colpo grosso.
Κι όπως τα ποδι΄ανοίξανε, σιμώνει η πρώτη, ντούρα,
και σαν περνά την είσοδο, κι αρχίζει τη μανούρα,
λέγει η συμπεθέρα, Ωχ, σαν κάτι γαργαλάει,
κι η δόλια η ψωλή ευθύς, μαζεύει και κινάει.
Σιμώνει ντούρα η δεύτερη, λέει πίσω, θα σε σκίσω.
Μα η συμπεθέρα, απαντά, κεσάτια, θα το κλείσω.
Κι οι ντροπιασμένες δυο ψωλές, σαν κάλτσες ζαρωμένες,
λένε στην άπονη γυνή, αποδυναμωμένες.
Κυρά καλή, κυρά χρυσή, μα συ δεν θες στειλιάρι,
σένα σου πρεπ' Ειρηνικού, το γίγας-καλαμάρι.

[Cavaliere]

Λιανοτράγουδα.

Αρχίδια που ιδρώσανε, να μην τα αερίζεις.
Μονάχα ρίχνε τους νερό, και να τα σαπουνίζεις.

Τις μύξες του φθινόπωρου, θυμάμαι, και δακρύζω.
Τότε που αγαπιόμασταν, στον ουρανό τον γκρίζο.

Μη βάζεις γάλα στον φραπέ, τα βράδια του Απρίλη,
και μην ζυγώνεις άνθρωπο που έχει ροζ μαντίλι.