Short Horror Stories - Phorum Edition

[Otto Weininger]

Για τον Πήζον Μποτ δεν ήταν η πρώτη φορά που βάραγε υπερωρίες. Δουλεύοντας για μια πολιτική παράταξη που απαιτούσε συνεχή επιτήρηση στο διαδίκτυο, συχνά βρισκόταν μόνος του στο αμυδρά φωτισμένο υπόγειο της Κουμουνδούρου, περικυκλωμένος από τον θόρυβο των παλιών ηλεκτρονικών υπολογιστών. Η δουλειά του ήταν απλή αλλά εξουθενωτική: έπρεπε διασπείρει προπαγάνδα, να συζητά σε φόρουμ, να κατευθύνει την κοινή γνώμη προς το μέρος των εργοδοτών του και να απαντάει στον ευατό του μέσω των 52 διαφορετικών λογαριασμών του στο Twitter. Oι παλιές λάμπες φθορίου έδιναν στο παλιό υπόγειο μια ακόμα πιο δυσάρεστη ατμόσφαιρα.

Όμως αυτό το βράδυ, το υπόγειο φαινόταν ακόμα πιο κλειστοφοβικό από ό,τι συνήθως. Ο αέρας ήταν παχύς από την υγρασία και την μούχλα, ενώ οι παλιές σωληνώσεις έμοιαζαν να ψιθυρίζουν πάνω από το κεφάλι του. Ο Πήζον έτριψε τα μάτια του, καθώς κατάπινε άλλη μια γουλιά από τον ήδη κρύο καφέ του.

Μετά από κάποια, αλλά απροσδιόριστη, ώρα τεντώθηκε προς τα πίσω προσπαθώντας να ξεπιαστεί . Γυρίζοντας το κεφάλι του, βλέπει τον υπεύθυνο της υπόγας, τον κ.Ρικύτση, καθισμένο στο γειτονικό γραφείο.

Δεν είχε ακούσει την άφιξή του, αλλά το απέδωσε στην κούραση. Ο κ.Ρικύτσης έμοιαζε να κοιτάει απορροφημένος έναν υπολογιστή, με το πρόσωπό του μερικώς φωτισμένο από την ακτινοβολία της οθόνης. Κάτι όμως δεν πήγαινε καλά. Οι γωνίες των χειλιών του έφτιαχναν ένα παράξενο χαμόγελο, ένα χαμόγελο που σχεδόν έφτανε στα μάτια του. Αλλά και τα μάτια... ήταν κρύα, άδεια, σχεδόν κενά.

"Πως και μείνατε μέχρι τέτοια ώρα;" είπε ο Πήζον προσπαθώντας να διαλύσει την -πλέον- ενοχλητική σιωπή, αλλά ο κ. Ρικύτσης δεν απάντησε. Συνέχισε απλά να χαμογελά με εκείνο το γκροτέσκο χαμόγελο. Ο Πήζον παρατήρησε και κάτι ακόμα, εξίσου ενοχλητικό: τα δάχτυλα του κ.Ρικύτση ήταν τεντωμένα πάνω από το πληκτρολόγιό του αλλά εντελώς ακούνητα. Δεν πατούσε κανένα πλήκτρο, δεν έκανε την παραμικρή κίνηση.

Τα λεπτά που περνούσαν άρχισαν να μοιάζουν ώρες. Οι μόνοι ήχοι ήταν των υπολογιστών αλλά και κάποιου σωλήνα που πλέον έσταζε πάνω σε κάποιο από τα γύρω γραφεία.
Ο Πήζον προσπάθησε να επικεντρωθεί στη δουλειά του, αλλά δεν μπορούσε να ξεφορτωθεί την αίσθηση ότι κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά. Έριξε μια δεύτερη ματιά στον κ.Ρικύτση, ο οποίος δεν είχε ανοιγοκλείσει ούτε τα μάτια του. Για λίγο, του φάνηκε ότι το δέρμα του φαινόταν πιο ανοιχτόχρωμο, σχεδόν κέρινο, κάτω από τα τρεμοπαίγματα της λάμπας φθορίου.

Ξαφνικά, το τηλέφωνο του Πήζον χτύπησε,κάνοντας τον να χοροπηδήσει στην καρέκλα του. Με το που κοίταξε την οθόνη το αίμα του πάγωσε. Ήταν ο κ. Ρικύτσης.

Τρέμοντας, ο Πήζον απάντησε. "Ναι;"

"Πήζον," ακούστηκε από την άλλη γραμμή ο κ. Ρικύτσης, ήρεμος αλλά και με μια αίσθηση ανυπομονησίας. "Σόρρυ ρε τσάκαλε που σε καλώ τόσο αργά, αλλά χρειάζομαι να πας πάνω στο γραφείο μου και να δεις αν είναι εκεί ένα γκρι ντοσιέ με κάτι non paper. Έφυγα από το γραφείο πριν ώρες, και μόλις τώρα συνειδητοποίησα ότι δεν τον έχω εδώ. Σύρε ρε αγορίνα 2 λεπτά επάνω και δες, γιατί μετά ποιος τον ακούει τον Βανηβαξέ αν τον έχω χάσει".

Τα μάτια του Πήζον κοίταξαν τον άντρα που καθόταν απέναντί του. Το χαμόγελο άρχισε να διαστέλλεται, αποκαλύπτοντας μη ανθρώπινα και ασυνήθιστα αιχμηρά δόντια. Ένιωσε πάγωμενο ιδρώτα να του λούζει το μέτωπο. "Κύριε Ρικύτση...πού είστε αυτή τη στιγμή;"

"Σπίτι είμαι ρε Πήζον, γιατί ρωτάς;"
Η φωνή από το τηλέφωνο ακούστηκε με ειλικρινή απορία αλλά και εκνευρισμό. "Καλά ρε μαλάκα, άκουσες τίποτα από αυτά που είπα ή μόνος μου μιλούσα; "

Καταπίνοντας με δυσκολία και με φωνή σαν ψιθυριστό κλαψούρισμα , ο Πήζον απάντησε: "Υπάρχει κάποιος εδώ, στο υπόγειο. Μοιάζει με εσάς, αλλά... δεν είστε εσείς."

Το χαμόγελο στο πρόσωπο του αγνώστου απέναντι τεντώθηκε ακόμα περισσότερο, με το σχήμα του πλέον να παραβιάζει κάθε έννοια ανθρώπινης ανατομίας.
Τα φώτα αναβόσβησαν.
Η μορφή απέναντι σηκώθηκε πολύ αργά και με κινήσεις αφύσικες.

"Κύριε Ρικύτση, έρχεται". Ο Πήζον πλέον έκλαιγε κανονικά αν και αθόρυβα.

'Τι είναι αυτά που λες Πήζον; Φύγε τώρα. Φύγε και μην γυρίσεις πίσω" ,ακούστηκε η φωνή από το τηλέφωνο, γεμάτη πλέον πανικό.

Αφήνοντας να πέσει το τηλέφωνο και σε κατάσταση αλλοφροσύνης, ο Πήζον έτρεξε προς την πόρτα. Λίγο πριν βγει από την πόρτα άκουσε τον ήχο του τραπεζιού να ξύνεται στο παλιό μωσαϊκό καθώς η μορφή το έσπρωχνε κινούμενη προς αυτόν. Η καρδιά του χτυπούσε ασταμάτητα στο στήθος του καθώς ανέβαινε τις σκάλες, τα βήματά του αντηχούσαν στο παλιό κλιμακοστάσιο.


Έφτασε στο ισόγειο του κτιρίου κλείνοντας με δύναμη πίσω του την πόρτα του υπογείου. Σταμάτησε απότομα. Ξέρασε από την ένταση.
Άρχισε να απομακρύνεται προς τα πίσω, χωρίς όμως να παίρνει το βλέμμα του από την πόρτα.

Η ανάσα του είχε αρχίσει κάπως να επανέρχεται όταν ένας παγωμένος ψίθυρος του διέλυσε κάθε ψευδαίσθηση ασφάλειας. "Δεν μπορείς να ξεφύγεις, Πήζον."

Αναπήδησε, γυρίζοντας απότομα προς την πλευρά που ακούστηκε ο ψίθυρος και βρέθηκε αντιμέτωπος με τον ίδιο τον εαυτό του μπροστά στο σκοτεινό παράθυρο. Αλλά δεν ήταν η εικόνα του. Το πρόσωπο που τον κοίταζε φορούσε το ίδιο το φρικιαστικό χαμόγελο, τα ίδια παγωμένα μάτια με τον κ.Ρικύτση στο υπόγειο.

Ο Πήζον υποχώρησε άγαρμπα πίσω, έπεσε πάνω σε μια καρέκλα και κατέρρευσε στο πάτωμα χτυπώντας το κεφάλι του. Το τελευταίο πράγμα που είδε πριν το σκοτάδι καταπιεί εντελώς τον χώρο, ήταν η μορφή του κ.Ρικύτση να βγαίνει από την πόρτα του υπογείου, να στέκεται από πάνω του και να ανοίγει διάπλατα το στόμα του.

[Πρετεντέρης]

Για τον Πήζον Μποτ δεν ήταν η πρώτη φορά που βάραγε υπερωρίες. Δουλεύοντας για μια πολιτική παράταξη που απαιτούσε συνεχή επιτήρηση στο διαδίκτυο, συχνά βρισκόταν μόνος του στο αμυδρά φωτισμένο υπόγειο της Κουμουνδούρου, περικυκλωμένος από τον θόρυβο των παλιών ηλεκτρονικών υπολογιστών. Η δουλειά του ήταν απλή αλλά εξουθενωτική: έπρεπε διασπείρει προπαγάνδα, να συζητά σε φόρουμ, να κατευθύνει την κοινή γνώμη προς το μέρος των εργοδοτών του και να απαντάει στον ευατό του μέσω των 52 διαφορετικών λογαριασμών του στο Twitter. Oι παλιές λάμπες φθορίου έδιναν στο παλιό υπόγειο μια ακόμα πιο δυσάρεστη ατμόσφαιρα.

Όμως αυτό το βράδυ, το υπόγειο φαινόταν ακόμα πιο κλειστοφοβικό από ό,τι συνήθως. Ο αέρας ήταν παχύς από την υγρασία και την μούχλα, ενώ οι παλιές σωληνώσεις έμοιαζαν να ψιθυρίζουν πάνω από το κεφάλι του. Ο Πήζον έτριψε τα μάτια του, καθώς κατάπινε άλλη μια γουλιά από τον ήδη κρύο καφέ του.

Μετά από κάποια, αλλά απροσδιόριστη, ώρα τεντώθηκε προς τα πίσω προσπαθώντας να ξεπιαστεί . Γυρίζοντας το κεφάλι του, βλέπει τον υπεύθυνο της υπόγας, τον κ.Ρικύτση, καθισμένο στο γειτονικό γραφείο.

Δεν είχε ακούσει την άφιξή του, αλλά το απέδωσε στην κούραση. Ο κ.Ρικύτσης έμοιαζε να κοιτάει απορροφημένος έναν υπολογιστή, με το πρόσωπό του μερικώς φωτισμένο από την ακτινοβολία της οθόνης. Κάτι όμως δεν πήγαινε καλά. Οι γωνίες των χειλιών του έφτιαχναν ένα παράξενο χαμόγελο, ένα χαμόγελο που σχεδόν έφτανε στα μάτια του. Αλλά και τα μάτια... ήταν κρύα, άδεια, σχεδόν κενά.

"Πως και μείνατε μέχρι τέτοια ώρα;" είπε ο Πήζον προσπαθώντας να διαλύσει την -πλέον- ενοχλητική σιωπή, αλλά ο κ. Ρικύτσης δεν απάντησε. Συνέχισε απλά να χαμογελά με εκείνο το γκροτέσκο χαμόγελο. Ο Πήζον παρατήρησε και κάτι ακόμα, εξίσου ενοχλητικό: τα δάχτυλα του κ.Ρικύτση ήταν τεντωμένα πάνω από το πληκτρολόγιό του αλλά εντελώς ακούνητα. Δεν πατούσε κανένα πλήκτρο, δεν έκανε την παραμικρή κίνηση.

Τα λεπτά που περνούσαν άρχισαν να μοιάζουν ώρες. Οι μόνοι ήχοι ήταν των υπολογιστών αλλά και κάποιου σωλήνα που πλέον έσταζε πάνω σε κάποιο από τα γύρω γραφεία.
Ο Πήζον προσπάθησε να επικεντρωθεί στη δουλειά του, αλλά δεν μπορούσε να ξεφορτωθεί την αίσθηση ότι κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά. Έριξε μια δεύτερη ματιά στον κ.Ρικύτση, ο οποίος δεν είχε ανοιγοκλείσει ούτε τα μάτια του. Για λίγο, του φάνηκε ότι το δέρμα του φαινόταν πιο ανοιχτόχρωμο, σχεδόν κέρινο, κάτω από τα τρεμοπαίγματα της λάμπας φθορίου.

Ξαφνικά, το τηλέφωνο του Πήζον χτύπησε,κάνοντας τον να χοροπηδήσει στην καρέκλα του. Με το που κοίταξε την οθόνη το αίμα του πάγωσε. Ήταν ο κ. Ρικύτσης.

Τρέμοντας, ο Πήζον απάντησε. "Ναι;"

"Πήζον," ακούστηκε από την άλλη γραμμή ο κ. Ρικύτσης, ήρεμος αλλά και με μια αίσθηση ανυπομονησίας. "Σόρρυ ρε τσάκαλε που σε καλώ τόσο αργά, αλλά χρειάζομαι να πας πάνω στο γραφείο μου και να δεις αν είναι εκεί ένα γκρι ντοσιέ με κάτι non paper. Έφυγα από το γραφείο πριν ώρες, και μόλις τώρα συνειδητοποίησα ότι δεν τον έχω εδώ. Σύρε ρε αγορίνα 2 λεπτά επάνω και δες, γιατί μετά ποιος τον ακούει τον Βανηβαξέ αν τον έχω χάσει".

Τα μάτια του Πήζον κοίταξαν τον άντρα που καθόταν απέναντί του. Το χαμόγελο άρχισε να διαστέλλεται, αποκαλύπτοντας μη ανθρώπινα και ασυνήθιστα αιχμηρά δόντια. Ένιωσε πάγωμενο ιδρώτα να του λούζειτο μέτωπο. "Κύριε Ρικύτση...πού είστε αυτή τη στιγμή;"

"Σπίτι είμαι ρε Πήζον, γιατί ρωτάς;"
Η φωνή από το τηλέφωνο ακούστηκε με ειλικρινή απορία αλλά και εκνευρισμό. "Καλά ρε μαλάκα, άκουσες τίποτα από αυτά που είπα ή μόνος μου μιλούσα; "

Καταπίνοντας με δυσκολία και με φωνή σαν ψιθυριστό κλαψούρισμα , ο Πήζον απάντησε: "Υπάρχει κάποιος εδώ, στο υπόγειο. Μοιάζει με εσάς, αλλά... δεν είστε εσείς."

Το χαμόγελο στο πρόσωπο του αγνώστου απέναντι τεντώθηκε ακόμα περισσότερο, με το σχήμα του πλέον να παραβιάζει κάθε έννοια ανθρώπινης ανατομίας.
Τα φώτα αναβόσβησαν.
Η μορφή απέναντι σηκώθηκε πολύ αργά και με κινήσεις αφύσικες.

"Κύριε Ρικύτση, έρχεται". Ο Πήζον πλέον έκλαιγε κανονικά αν και αθόρυβα.

'Τι είναι αυτά που λες Πήζον; Φύγε τώρα. Φύγε και μην γυρίσεις πίσω" ,ακούστηκε η φωνή από το τηλέφωνο, γεμάτη πλέον πανικό.

Αφήνοντας να πέσει το τηλέφωνο και σε κατάσταση αλλοφροσύνης, ο Πήζον έτρεξε προς την πόρτα. Λίγο πριν βγει από την πόρτα άκουσε τον ήχο του τραπεζιού να ξύνεται στο παλιό μωσαϊκό καθώς η μορφή το έσπρωχνε κινούμενη προς αυτόν. Η καρδιά του χτυπούσε ασταμάτητα στο στήθος του καθώς ανέβαινε τις σκάλες, τα βήματά του αντηχούσαν στο παλιό κλιμακοστάσιο.


Έφτασε στο ισόγειο του κτιρίου κλείνοντας με δύναμη πίσω του την πόρτα του υπογείου. Σταμάτησε απότομα. Ξέρασε από την ένταση.
Άρχισε να απομακρύνεται προς τα πίσω, χωρίς όμως να παίρνει το βλέμμα του από την πόρτα.

Η ανάσα του είχε αρχίσει κάπως να επανέρχεται όταν ένας παγωμένος ψίθυρος του διέλυσε κάθε ψευδαίσθηση ασφάλειας. "Δεν μπορείς να ξεφύγεις, Πήζον."

Αναπήδησε, γυρίζοντας απότομα προς την πλευρά που ακούστηκε ο ψίθυρος και βρέθηκε αντιμέτωπος με τον ίδιο τον εαυτό του μπροστά στο σκοτεινό παράθυρο. Αλλά δεν ήταν η εικόνα του. Το πρόσωπο που τον κοίταζε φορούσε το ίδιο το φρικιαστικό χαμόγελο, τα ίδια παγωμένα μάτια με τον κ.Ρικύτση στο υπόγειο.

Ο Πήζον υποχώρησε άγαρμπα πίσω, έπεσε πάνω σε μια καρέκλα και κατέρρευσε στο πάτωμα χτυπώντας το κεφάλι του. Το τελευταίο πράγμα που είδε πριν το σκοτάδι καταπιεί εντελώς τον χώρο, ήταν η μορφή του κ.Ρικύτση να βγαίνει από την πόρτα του υπογείου, να στέκεται από πάνω του και να ανοίγει διάπλατα το στόμα του.

Καλόοοοοοοο!!!!

[Dwarven Blacksmith]

[George_V]

Good one!

[πήζον bot]

βαρεσαν μαγκα στην υπογα

[Feindflug]

Ωραίο, τύπε!

[Πρετεντέρης]

Σας έχω κι άλλο:

Ο Πηζον ήταν ένας άνθρωπος της ρουτίνας. Κάθε βράδυ καθόταν στο γραφείο του μέχρι αργά, βυθισμένος στο πληκτρολόγιο και τα ποστ στο πχορουμ. Εκείνο το βράδυ δεν ήταν διαφορετικό. Η ώρα είχε περάσει τα μεσάνυχτα και η ησυχία του γραφείου διακοπτόταν μόνο από το μονότονο ήχο του πληκτρολογίου.

Καθώς ο Πηζον ετοιμαζόταν να κλείσει τον υπολογιστή του, ένα ρίγος διέσχισε τη σπονδυλική του στήλη. Σήκωσε το βλέμμα του και πρόσεξε κάτι στον καθρέφτη που κρεμόταν στον τοίχο απέναντί του. Ήταν μια σκιά, αμυδρή και παράξενη, που φαινόταν να πλησιάζει. Έτριψε τα μάτια του, νομίζοντας ότι η κούραση τον ξεγελούσε.

Η σκιά όμως έγινε πιο έντονη και πήρε μορφή. Ένα ψηλό, σκοτεινό σχήμα με μακριά, σκελετωμένα δάχτυλα και μάτια που έλαμπαν σαν φλόγες. Ο Πηζον ένιωσε το αίμα να παγώνει στις φλέβες του. Προσπάθησε να κινηθεί, αλλά το σώμα του είχε παραλύσει από τον τρόμο.

«Καλησπέρα, Πηζον,» ακούστηκε μια φωνή, βαθιά και απόκοσμη, που έμοιαζε να βγαίνει από το κενό. Ο Πηζον κατάλαβε αμέσως τι είχε απέναντί του. Ένας βρικόλακας, ένα πλάσμα της νύχτας που τρεφόταν με το αίμα των ζωντανών.

«Τι θες από μένα;» ψέλλισε ο Πηζον, η φωνή του τρέμοντας.

«Η ζωή σου είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσεις,» απάντησε ο βρικόλακας. «Εργάζεσαι αδιάκοπα, γράφοντας αρλουμπες για τη ΝΔ παραμελώντας τα πάντα για αυτήν την άψυχη δουλειά. Η ψυχή σου είναι ήδη χαμένη, και εγώ θα πάρω αυτό που απέμεινε.»

Ο Πηζον προσπάθησε να σηκωθεί, να τρέξει, αλλά το πλάσμα είχε ήδη κινηθεί με απίστευτη ταχύτητα. Τον έπιασε από το λαιμό, τα δάχτυλά του σαν παγίδα που έσφιγγε ολοένα και περισσότερο. Ο Πηζον ένιωσε τα δόντια του βρικόλακα να βυθίζονται βαθιά στο δέρμα του. Πόνος, αβάσταχτος και καυτός, διαπέρασε το σώμα του.

Η αίθουσα γύρω του άρχισε να σκοτεινιάζει. Ο κόσμος του Πηζοντα γινόταν ολοένα και πιο θολός, σαν να βυθιζόταν σε μια άβυσσο. Οι δυνάμεις του τον εγκατέλειπαν, και οι αναμνήσεις του άρχισαν να διαλύονται. Σκέφτηκε την οικογένειά του, τους φίλους του, τον ΣΥΡΙΖΑ, όλους όσους είχε αποξενώσει λόγω της δουλειάς του. Ένα δάκρυ κύλησε από το μάτι του καθώς η ζωή του ξεγλιστρούσε.

Και τότε, καθώς οι τελευταίες στιγμές του πλησίαζαν, άκουσε έναν ήχο που τον έκανε να ανοίξει τα μάτια του. Ήταν ο ήχος ενός ρολογιού. Η μεγάλη κλεψύδρα στο γραφείο του είχε χτυπήσει μεσάνυχτα. Ο βρικόλακας τράβηξε πίσω το κεφάλι του, τα μάτια του γεμάτα έκπληξη και θυμό.

«Είσαι τυχερός, Πηζον,» ψιθύρισε. «Η νύχτα τελειώνει, και η μέρα με καλεί πίσω στο σκοτάδι.»

Ο βρικόλακας εξαφανίστηκε με την ίδια μυστηριώδη ταχύτητα που είχε εμφανιστεί. Ο Πηζον κατέρρευσε στο πάτωμα, το σώμα του εξαντλημένο και το μυαλό του γεμάτο τρόμο. Ήξερε ότι είχε γλιτώσει, αλλά η εμπειρία αυτή είχε αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στην ψυχή του. Από εκείνη την ημέρα, ο Πηζον έγραφε μόνο καλά λόγια για τη ΝΔ.

[Otto Weininger]

στην επομενη είσαι εσύ

[Ερμής]

Θα το διαβάσω οσονούπω

[Otto Weininger]

O Dwarven Blacksmith, παρά το σκληροτάχηλο όνομά του, ήταν Junior Manager σε μια ιδιωτική εταιρεία με λογισμικά, πολύ μακριά από τις προγονικές του ρίζες αλλά και τις επιθυμίες των δικών του.
Στα διαλείμματα της δουλειάς, καθημερινά γκρίνιαζε στους φίλους και συναδέλφους του για τις υπέρογκες τιμές ενοικίων που κυριολεκτικά καταβρόχθιζαν το μεγαλύτερο μέρος του -αρκετά υψηλού θα έλεγε κανείς - μισθού του. Το όνειρο να έχει ένα σπίτι που να το αποκαλεί δικό του φαινόταν μακρινό, πνιγόταν μέσα στους ουρανοξύστες και τις απρόσωπες πολυκατοικίες της Μητρόπολης.

Ένα απόγευμα, ενώ έψαχνε πάλι μηχανικά και χωρίς ελπίδα, ανάμεσα σε ατελείωτες λίστες με υπερτιμημένα διαμερίσματα, έπεσε πάνω σε μια τεράστια ευκαιρία. Ένα μικρό διαμέρισμα στα περίχωρα της πόλης, μόλις 15-20 λεπτά με το αυτοκίνητο από το κέντρο, μέρος ενός μεγαλύτερου, παλιού σπιτιού. Το ενοίκιο ήταν απίστευτα χαμηλό, σχεδόν πολύ καλό για να είναι αληθινό.
Χωρίς δισταγμό, ο Dwarven κάλεσε αμέσως τον αριθμό που έγραφε η αγγελία, ενώ άφησε να του ξεφύγει ένα χαμόγελο όταν διάβασε την φράση «όχι μεσίτες». Κανόνισε να το δει αμέσως το επόμενο απόγευμα. «Κατά τις 16:00» του είπε η φωνή στο τηλέφωνο. Συμφώνησε αμέσως. Θα δεχόταν οποιαδήποτε ώρα.

Το σπίτι ήταν ένα μεγάλο, παλιό βικτωριανό αρχοντικό, με την κάποτε μεγαλοπρεπή πρόσοψή του τώρα κάπως φθαρμένη. Δεν είχε χάσει όμως ούτε στο ελάχιστο την μεγαλοπρέπεια που έχουν αυτά τα σπίτια.
Ο ιδιοκτήτης, ένας ηλικιωμένος άνδρας ονόματι κύριος Γκρέισον, τον υποδέχτηκε με ένα ζεστό, αν και κάπως ανησυχητικό, χαμόγελο. Τα μάτια του είχαν ένα αιχμηρό βλέμμα σαν αρπακτικό και οι κινήσεις του ήταν πολύ αεράτες για κάποιον στην ηλικία του.
Έμοιαζε περασμένα 80.

«Αυτό είναι», είπε ο κύριος Γκρέισον, οδηγώντας τον Dwarven στο μικρό διαμέρισμα στο πίσω μέρος του σπιτιού. «Άνετο, έτσι δεν είναι; Ιδανικό για κάποιον που θέλει να εξοικονομήσει χρήματα. Ανακαινισμένη κουζίνα, ανακαινισμένο μπάνιο και φρεσκοβαμμένο. Και όλη η θέα προς το δάσος δική σου.»
Ο Dwarven συμφώνησε, αν και δεν μπορούσε να βγάλει από τον μυαλό του αυτή την παράξενη αίσθηση ότι τον παρακολουθούσαν. Παρά τις επιφυλάξεις του, το διαμέρισμα ήταν όντως ιδανικό και υπέγραψε το προσύμφωνο επί τόπου.

Οι πρώτες νύχτες ήταν χωρίς παράξενα γεγόνοτα, ενώ έχοντας πάρει μια βδομάδα άδεια από την δουλειά, περνούσε τις ημέρες του με την μετακόμιση και την τακτοποίηση του νέου σπιτιού.
Το διαμέρισμα ήταν ήσυχο, παραήταν θα έλεγε κάποιος, αλλά ο Dwarven το δικαιολόγησε μέσα του λόγω της απόστασης από την πόλη.
Λίγες μέρες μετά όμως, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Στην αρχή ξεκίνησε με μικρούς θορύβους: τριξίματα και ψίθυρους που έμοιαζαν να προέρχονται από τους τοίχους.
Ένα βράδυ, καθώς ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι, άκουσε απαλούς ήχους γρατσουνίσματος που έρχονταν πίσω από τον τοίχο. «Ποντίκια», σκέφτηκε. «Λογικό σε τόσο παλιά θεμέλια και σχεδόν στην εξοχή. Άυριο θα ενημερώσω τον κύριο Γκρέισον.» Με αυτή την εξήγηση, προσπάθησε ξανά να κοιμηθεί. Αλλά το ξύσιμο έγινε πιο δυνατό, πιο επίμονο.

Καθοδηγούμενος από το είδος της περιέργειας που πάει κόντρα σε κάθε ενστικτώδη προειδοποίηση της λογικής, αλλά και με έναν υπαινιγμό φόβου, ο Dwarven ακολούθησε τον ήχο που προς μεγάλη του έκπληξη κατέληγε σε μια μικρή πόρτα στο πίσω μέρος μιας ντουλάπας της κρεβατοκάμαρας , μια πόρτα που δεν είχε προσέξει ποτέ πριν. Ήταν παλιά, με το ξύλο της σκούρο και θρυμματισμένο. Με μια βαθιά ανάσα, την άνοιξε, αποκαλύπτοντας μια στενή σκάλα που κατέβαινε στο σκοτάδι.

Mε την καρδιά του χτυπώντας δυνατά, έπιασε έναν φακό που είχε πάντα στο κομοδίνο του και προσεκτικά άρχισε να κατεβαίνει. Ο αέρας γινόταν όλο και πιο κρύος με κάθε βήμα. Όταν επιτέλους έφτασε στο τελείωμα της σκάλας, βρέθηκε σε ένα αμυδρά φωτισμένο υπόγειο, γεμάτο με περίεργα σύμβολα σκαλισμένα στους τοίχους και το πάτωμα. Στο κέντρο του δωματίου υπήρχε ένας μεγάλος, περίτεχνος καθρέφτης, με την επιφάνειά του να κυματίζει σαν νερό.

Καθώς πλησίασε στον καθρέφτη, ένα ρίγος διαπέρασε την σπονδυλική στήλη του σαν ρεύμα. Στο γυαλί του καθρέφτη δεν αντανακλούσε η δική του εικόνα, αλλά του κυρίου Γκρέισον, με τα μάτια του να λάμπουν από μια διαβολική λάμψη.
«Καλώς ήρθες, Dwarven». Η φωνή του κυρίου Γκρέισον αντήχησε στο δωμάτιο. "Σε περίμενα."

Ο Dwarven προσπάθησε να γυρίσει και να τρέξει, αλλά ο φόβος του εμπόδιζε το σώμα να ακολουθήσει την προσταγή του εγκεφάλου του.
Η επιφάνεια του καθρέφτη άρχισε να κυματίζει και να διογκώνεται, και με μια αφύσικη κίνηση, ο κύριος Γκρέισον βγήκε από αυτόν, με τη μορφή του να στρίβει και να επιμηκύνεται σε κάτι βλάσφημο για την ίδια την φύση και αδιανόητα τρομακτικό.

«Βλέπεις», είπε σιγά ο κύριος Γκρέισον, με τη φωνή του τώρα να μοιάζει πιο πολύ με γρύλισμα, «χρειάζομαι φρέσκες ψυχές για να συντηρήσω τη ζωή μου και εσύ, αγαπητέ μου ενοικιαστή, είσαι ο τέλειος υποψήφιος».

Με ένα κύμα αδρεναλίνης, ο Dwarven απελευθερώθηκε από τα δεσμά του φόβου του και ανέβηκε τις σκάλες. Άκουγε το πλάσμα πίσω του, με τα νύχια του να ξύνουν πάνω στην πέτρα.
Η μία και μοναδική ματιά που έριξε πίσω του όσο ανέβαινε παραλίγο να τον κάνει να παραλύσει από φόβο ξανά. Ο κύριος Γκρέισον τον ακολουθούσε γρήγορα τρέχοντας στα τέσσερα σαν κάποιο λυσσασμένο ζώο.
Φτάνοντας στην κρεβατοκάμαρα του, έκλεισε με δύναμη την πόρτα και προσπάθησε να την σφραγίσει με ό,τι έπιπλο έβρισκε.


Για μια στιγμή επικράτησε σιωπή. Τότε, η πόρτα άρχισε να σείεται βίαια και ο Dwarven ήξερε ότι δεν θα κρατούσε για πολύ.
Απελπισμένος, θυμήθηκε μια σκάλα πυρασφάλειας έξω από το παράθυρό του. Έτρεξε αμέσως, κατεβαίνοντας όσο πιο γρήγορα μπορούσε, χωρίς να τολμήσει να κοιτάξει πίσω αυτή τη φορά.
Καθώς έπεσε άγαρμπα στο έδαφος, άκουσε ένα εκκωφαντικό κρότο και ένα τερατώδη βρυχηθμό από το ανοιχτό παράθυρο του δωματίου. Ο Dwarven έτρεξε μέσα στη νύχτα, χωρίς να σταματήσει, απορώντας και ό ίδιος πως αντέχει το σώμα του, μέχρι να φτάσει στην ασφάλεια των πρώτων φώτων της πόλης.

Τις επόμενες μέρες μετακόμισε με έναν φίλο του, αφήνοντας πίσω του όλα τα υπάρχοντά του. Ανέφερε το περιστατικό στις αρχές, αλλά όταν οι αστυνομικοί έφτασαν στην έπαυλη, τη βρήκαν εγκαταλελειμμένη και εντελώς ερειπωμένη, σαν να ήταν έρημη και ακατοίκητη εδώ και δεκαετίες.

Ο Dwarven Blacksmith δεν μίλησε ποτέ ξανά για εκείνη τη νύχτα. Σε κανέναν.
Λίγο καιρό μετά, έκλεισε συμφωνία πληρωμής με το μήνα, με ένα ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης, λίγα τετράγωνα από την εταιρεία που εργαζόταν.
Έμαθε, ότι μερικές φορές, μια καλή συμφωνία μπορεί όντως να είναι πολύ καλή για να είναι αληθινή, ειδικά όταν το τίμημα -όπως απεδείχθη- δεν αφορούσε ποτέ χρήματα.

[Dwarven Blacksmith]

Worth a shot

Μπράβο, το έχεις

[hellegennes]

Λίγο Τζερούσαλεμς Λοτ το δεύτερο αλλά παρακολουθώ με ενδιαφέρον. Προς το παρόν thumbs up και για τα δυο.


Υ.Γ.: Χρειάζεσαι επιμέλεια κειμένου.

[Otto Weininger]

Λίγο Τζερούσαλεμς Λοτ το δεύτερο αλλά παρακολουθώ με ενδιαφέρον. Προς το παρόν thumbs up και για τα δυο.


Υ.Γ.: Χρειάζεσαι επιμέλεια κειμένου.

Ωραία σύμπτωση η απάντηση σου, μιας και η τρίτη ιστορία είναι με σένα.


ΥΓ: μπορείς να κάνεις/διορθώσεις ο,τι θες.

[hellegennes]

Λίγο Τζερούσαλεμς Λοτ το δεύτερο αλλά παρακολουθώ με ενδιαφέρον. Προς το παρόν thumbs up και για τα δυο.


Υ.Γ.: Χρειάζεσαι επιμέλεια κειμένου.

Ωραία σύμπτωση η απάντηση σου, μιας και η τρίτη ιστορία είναι με σένα.

Το μυρίστηκα.

[Ανίκητος]

1

Ήταν ένα πρωινό γκρίζο. Άνεμος στεριανός ψυχρός έπνεε για λίγο, παρέσερνε τη σκόνη, έκοβε για λίγο, και ξανάρχιζε.
Η συννεφιά στέγαζε με μια λευκή κουβέρτα όλο τον ουρανό, ανίκανη και για την παραμικρή βροχή.
Η ησυχία της φύσης, αν εξαιρέσεις το θρόισμα των φύλλων που αποχρωματίζονταν για τον χειμωνιάτικο ερχομό, έσπασε.
Με το κροτάλισμα μιας κίτρινης ντηζελομηχανής που στάθμευσε.

Ο οδηγός του ταξί βγήκε για να φτάσει στην πόρτα του πίσω καθίσματος. Εκείνη την είχε ήδη ανοίξει κι έβγαινε.
Δεν είχε τέτοια ανάγκη, αλλά κράτησε το χέρι του για να σηκωθεί από το κάθισμα.
Όρθια πια κοίταξε να τινάξει λίγο το σκούρο ταγιέρ της, που τόνιζε την λυγερή φιγούρα της.
Περπάτησε προς την βαριά καγκελόπορτα, στον κλεισμένο φύλακα του θυρωρείου, πίσω από το γκισέ.
Έσκυψε του μίλησε ψιθυριστά, κάποιο χαρτί κοίταξε αυτός, της ένευσε να περάσει.

Μέχρι την είσοδο του κτιρίου μεσολαβούσε μια αυλή με ένα στενό δρόμο από άσφαλτο.
Τα μαύρα της τακούνια καθώς βημάτιζε αντηχούσαν ξερά. Έστρεψε λίγο το βλέμμα της δεξιά αριστερά να αντιληφθεί τον εξωτερικό χώρο.
Χαλίκι άσπρο ψιλό που θα σε λέρωνε με τους κόκκους του. Φουντωμένοι θάμνοι χωρίς λουλούδια, μαραμένοι οι πιο πολλοί κι απεριποίητοι.
Πέτρινα λευκασμένα παγκάκια, μεγάλα, στεγνά και κρύα, συνόδευαν πλάκες τσιμέντου στηριγμένες σε μαύρα σίδερα, δήθεν τραπέζια.
"Εδώ βρίσκεται λοιπόν!", σκέφτηκε μελαγχολώντας από τον αφιλόξενο χώρο.

Θαρρετά κατευθύνθηκε μέσα στο νεοκλασικό κτίσμα, κρύβοντάς της όσο πιο καλά την ηλικία του.
Ραγίσματα στους τοίχους, ξεφλουδισμένοι σοβάδες, λιωμένα μαρμάρινα σκαλοπάτια, μωσαϊκά πατώματα.
Η πόρτα της εισόδου ήταν φρεσκοβαμμένη σιδερένια μασίφ σε χρώματα που ήθελαν να παραπέμψουν σε ξύλο.

Συνεχίζεται