Οι πίνακες του Αδόλφου Χίτλερ

[Chilloutbuddy]

Δεν υπάρχει αυτή η εγγενής αξία όπως τη ζητάς ή μάλλον δεν υπάρχει σε όλες τις μορφές και όλα τα έργα τέχνης έτσι όπως την εννοείς. Δηλαδή. Αν σου ζωγραφίσει κάποιος σήμερα κάτι σαν το παρακάτω



αναγνωρίζεις ότι αυτός που το έκανε ξέρει να χειρίζεται τα χρώματα, να αποδίδει τις αναλογίες του ανθρωπίνου σώματος, να παίζει με το φως και τη σκιά κλπ κλπ κλπ. Αναγνωρίζεις δηλαδή τεχνικές ικανότητες.

E όχι κύριε, όχι.

[sys3x]

εντωμεταξύ δεν μπορείτε να συμφωνήσετε στο απλό,στο ότι η τέχνη πρέπει να είναι κάτι και δεν μπορεί να είναι το τίποτα και πάτε να βρείτε άκρη τι είναι τέχνη

Τι είναι τέχνη λοιπόν;

[ST48410]

st μπορει πολλοι να εχουμε ακουσει την εννοια της "σοβαρής τεχνης" απο εσενα εδώ πρώτη φορά. Περιγράφεις όμως κατι πολύ οργανωμένο, ειναι τόσο οσο το λες;
Ειναι οι σχολές καλων τεχνών που κανουν την ερευνα και την αξιολόγηση; Εστω να εργο θα βρεθεί σημερα, κιτρινο σκέτο και ειναι 50 χρόνια πρίν τον μπλε πίνακα, ποιος ειναι εκείνος που θα αφαιρέσει την αξία απο τον μπλέ για να την δώσει στον κίτρινο;

Οπλίσου με υπομονή γιατί ακολουθεί σεντονάκι.

Υπήρξαν κάποιες εξελίξεις στον 20ο αιώνα που έκαναν τα πράγματα να φαίνονται ότι είναι όλα ένα.

Έχεις μέσα καταγραφής και έρχεσαι σε επαφή με την τέχνη των προηγουμένων αιώνων. Ακούς και βλέπεις και αυτό κι εκείνο και το παρακάτω και σου παρουσιάζονται συχνά όλα ανακατεμένα, χωρίς διάκριση και ταξινόμηση (εννοώ αν δεν έχεις κάνει εξειδικευμένες σπουδές, σας απλός δέκτης). Ακούς και βλέπεις έργα άλλων πολιτισμών που δημιουργούνται σε εντελώς διαφορετικό πλαίσιο. Ένας χορός μιας φυλής του Αμαζονίου δεν έχει καμία σχέση κατασκευαστικά με έναν χορό που θα συνθέσει πχ ο Σαββόπουλος που κι αυτός με την σειρά του δεν έχει σχέση με ένα χορό που θα συνθέσει ο Μπαχ. Εντελώς άλλο το πλαίσιο (δημιουργίας, όχι μόνο το κοινωνικό) κάθε φορά και εσύ ως δέκτης βομβαρίζεσαι με όλα σαν να είναι πράγματα που γίνονται με τον ίδιο τρόπο.

Έχεις τεράστια άνοδο της δημοφιλούς/ελαφράς τέχνης. Με τρομερές συνέπειες σε διάφορους τομείς. Όταν δίνεις τίτλους τιμής στους Beatles επίσημα ως Ηνωμένο Βασίλειο, τι περιμένεις να συμπεράνει ο δέκτης; Βέβαια οι Άγγλοι μπορεί να πράττουν ορθά καθώς η δημοφιλής τέχνη έγινε ένα σπουδαίο όχημα πολιτισμικής προπαγάνδας. Χωρίς αυτή μπορεί ας πούμε να μην είχε επικρατήσει η Αγγλική Γλώσσα διεθνώς. Ωστόσο μοιραίο είναι ο δέκτης που δεν γνωρίζει κατηγορίες και ήδη τέχνης να σχηματίζει εσφαλμένες εντυπώσεις για το τι είναι η μουσική αυτή και ποια η αξία της.

Εδώ στα δικά μας έχω ξαναγράψει δια δύο σπουδαίες προσωπικότητες, τον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη που επέβαλαν μαζί με άλλους την απαλοιφή αυτής της κατηγοριοποίησης επειδή αισθάνονταν μειονεκτικά. Και έγιναν ένα σωρό αλλαγές όπως το να απαλειφθεί από την ορχήστρα ελαφράς μουσικής το "ελαφράς". Και μετά ήρθαν οι μέλισσες, άσχετοι δημοσιογράφοι και ολοκληρώθηκε το κακό.

Άρα τα πράγματα είναι οργανωμένα, αρκεί να τύχει να μιλήσεις με άνθρωπο που να μην έχει συμφέρον να στα παρουσιάσει αλλιώς. Εξηγούμαι. Αν πας σε ακαδημαϊκό περιβάλλον ξέρουν και θα σου τα πουν σωστά. Αν όμως τύχει να συναντήσεις ακαδημαϊκό που δραστηριοποιείται στο χώρο της ελαφράς τέχνης, θα στα πει αλλιώς. Ωστόσο με αυτή την εξαίρεση, γενικώς ξέρουν. Ειδικά στο εξωτερικό σε χώρες που έχουν παράδοση στη σοβαρή τέχνη. Σε Γερμανία, Αυστρία κοκ ξέρουν ότι αυτό που κάνει ο Μπαχ κινείται σε άλλο χώρο και υπηρετεί άλλο σκοπό από αυτό που κάνει πχ ο Μάικλ Τζάκσον. Δεν είναι απλά διαφορετική μουσική επειδή είναι διαφορετικές οι εποχές. Και είναι άλλα τα τμήματα των πανεπιστημίων που διδάσκεσαι (μοντέρνα) σύνθεση και τελείως άλλα αυτά που θα διδαχθείς κινηματογραφική μουσική. Κι ας στεναχωρώ το φίλο μας.

Πληγή μεγάλη οι κοινωνιολόγοι / κοινωνιοτέτοιοι. Πολλές φορές εξετάζουν τα πράγματα από άλλη σκοπιά. Σου λέει πχ τι επίδραση έχει το τάδε έργο στην κοινωνία και μελετά ένα έργο χωρίς να λαμβάνει υπόψη του σε ποια κατηγορία ανήκει. Έτσι φτάνεις να έχεις μελέτες επίσημες με επιστημονικό κύρος οι οποίες λένε σαχλαμάρες επειδή αγνοούνται βασικές αρχές. Και οι σαχλαμάρες πολύ συχνά τείνουν να αναπαράγονται σε papers κλπ αν ο σαχλαμάρας είναι διάσημος.

Όμως το ότι υπάρχει γνώση και μάλιστα ταξινομημένη είναι φανερό. Έπεσε το μάτι μου μια μέρα σε μια τηλεοπτική εκπομπή που πήγε ένας τύπος κάτι λαμπατέρ του 60 και του είχες 2-3 αντικέρ που του πρόσφεραν χρήματα. Υπήρχε και ένας εκτιμητής. Τα πράγματα ήταν πολύ συγκεκριμένα. Αναζητήθηκαν στοιχεία ακόμα και στην συσκευασία που να δηλώνουν προέλευση, αναφέρθηκαν σε συγκεκριμένο καλλιτέχνη, στο ότι είχε σχεδιάσει λίγα κομμάτια, στο ότι τα λαμπατέρ αυτά ήταν χαρακτηριστικά έργα μιας συγκεκριμένης καλλιτεχνικής κίνησης κλπ κλπ κλπ. Τεχνικά πράγματα.

Τώρα ποιος κρίνει αν βρεθεί ένας πίνακας ή μία παρτιτούρα κλπ κλπ. Αν κάτι ανήκει σε ένα μουσείο, φαντάζομαι οι ειδικοί του και προφανώς απευθύνονται σε άτομα που έχουν μεγάλη εξειδίκευση στη συγκεκριμένη εποχή/καλλιτέχνη. Στην περίπτωση του υπάρχει και τεχνική δυνατότητα να προσδιοριστεί η εποχή μπορεί να σταλεί ένα τέτοιο έργο σε εξειδικευμένα εργαστήρια. Πολλή δουλειά όμως κάνουν και οι διδακτορικοί φοιτητές. Φαντάσου να ψάχνεις θέμα διατριβής και να προκύψει έργο αγνώστου ταυτότητας. Η καλύτερή σου.

Μετά και αφού μπει το έργο σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο (μάλλον του τάδε, γύρω σε εκείνη την δεκαετία) η αξιολόγηση μπορεί να γίνει πιο εύκολα. Δεν σημαίνει ότι κάθε τι που είναι πιο πριν από κάτι άλλο χαρακτηρίζεται αυτομάτως ως αριστούργημα. Πρέπει να δεις και την υλοποίηση και τα στοιχεία που το συνθέτουν και το πως στέκεται στο χώρο και το τι υποβάλλει στον θεατή/ακροατή. Και σε βάθους χρόνου εκτιμάς και επανεκτιμάς μέχρι να καταλήξει να πάρει κάποια θέση και να την διατηρήσει. Αν για κάποιο λόγο αποδειχθεί πολύ επιδραστικό και το λάβουν ως αφετηρία ή αναφορά μελλοντικοί καλλιτέχνες για να κάνουν τα δικά τους, επανεξετάζεις και πάλι το έργο. Μια τέτοια αποτίμηση αρχίζει και γίνεται ασφαλής αν έχουν παρέλθει αρκετές δεκαετίες.

[Δημοκράτης]

Περιμένω κι εγώ μια σοβαρή απάντηση στο γιατί δεν πας ένα τέτοιο έργο να σου δώσουν εκατομμύρια.

ΥΓ. Ελπίζω πως δεν θα παραξηγηθεί το ύφος μου γιατί δεν το γράφω για να σου κάνω προσωπική επίθεση. Θέλω να σε προβληματίσω λίγο γιατί οι απόψεις που εκφράζεις μοιάζουν να έχουν υπερβολική βεβαιότητα.

Για τον ίδιο λόγο που αν εγώ κολλήσω μια μπανάνα με μια ταινία σε ένα ντουβάρια δεν θα ενδιαφερθεί κάνεις

Αποφεύγεις να απαντήσεις όμως. Γιατί αγοράζουν το έργο του άλλου με την κολλημένη μπανάνα και δεν ενδιαφέρονται για το δικό σου ή το δικό μου; Αυτό έχει ουσία να καταλάβεις

Γιατί κάποιοι έχουν καταφέρει να παράγουν μαλακιες που θεωρούνται ως αξίες οικονομικής συνδιαλλαγής
Το σχήμα φοροδιαφυγής μέσω της τέχνης είναι γνωστό. Τώρα το πως η μπανάνα στον τοίχο αποκτά αυτή την αξία όταν την φτιάξει ο Χ ενώ χεστηκαν αν το κάνεις εσύ ή εγώ δεν το γνωρίζω,ούτε με πολυενδιαφερει.θα με ενδιέφερε να το μάθω αν προσπαθούσα να βιοπορισμού από την "τεχνη"
Πάντως το ότι το χαρτόκουτα του αντυ Γουόρχολ κοστίζει 5εκ ενώ της acs το παίρνεις τζάμπα για να στείλεις δέμα δεν εχει κάποια αντικειμενικη λογικη.

[ST48410]

Εξαιτίας της μεθόδου φοροδιαφυγής που περιγράφεται εδώ.

Απαντώ και στον Δημοκράτης.

Η απάντηση στο ερώτημα που σας έθεσα όμως βρίσκεται κι αυτή μέσα στο video. Να πω ότι την αντιμετωπίζω με κάποια επιφύλαξη και σίγουρα δεν αφορά όλους τους καλλιτέχνες. Αλλά δεν αποκλείω ότι μπορεί να συμβαίνει αυτό.
Δεν παίρνουν λοιπόν τα έργα κάποιου τυχαίου, δεν παίρνουν έναν καμβά μονοχρωματικό δικό μου ή δικό σας αλλά κάποιου που είναι καλλιτέχνης με εγνωσμένη παραγωγή έργων αλλά όχι τόσο σπουδαίο όνομα. Του φουσκώνουν το όνομα και άρα και την υποτιθέμενη χρηματιστηριακή αξία των έργων του.

ΟΚ. Τι σημαίνει αυτό. Ότι αν δεν αφήσετε ένα ικανό διάστημα χρόνου (τουλάχιστον μερικές δεκαετίες μετά το θάνατο του καλλιτέχνη), έχετε πιθανότητες να πέσετε και στις παραπάνω περιπτώσεις φουσκωμένων ονομάτων. Προσοχή, αυτή στο video δεν υποστήριξε ότι αυτοί δεν είναι καλλιτέχνες και απλά κοροϊδεύουν το κοινό παρουσιάζοντας ως τέχνη κάτι που δεν είναι. Αυτά είναι δικά σας

Σας διευκρίνισα όμως από την αρχή ότι η χρηματιστηριακή αξία ενός έργου τέχνης μπορεί να συνδέεται ευθέως ανάλογα με την καλλιτεχνική του αξία αλλά μπορεί και όχι. Εμένα δεν με αφορά τόσο πολύ. Δεν εστιάζω σε αυτήν. Η όλη συζήτηση είναι για να σας δείξω ότι το να πάρει κάποιος ένα άδειο πίνακα και να τον πάρουν οι άλλοι στα σοβαρά ότι φτιάχνει έργο τέχνης, θέλει κάποιο σοβαρό background στο χώρο και προϋποθέσεις που εμείς δεν καλύπτουμε. Αλλιώς κι η παραπάνω κυρία δεν θα έφτιαχνε το video και θα ήταν εξασφαλισμένη τώρα.

[ST48410]

Πάντως το ότι το χαρτόκουτα του αντυ Γουόρχολ κοστίζει 5εκ ενώ της acs το παίρνεις τζάμπα για να στείλεις δέμα δεν εχει κάποια αντικειμενικη λογικη.

Αν κάνεις τον κόπο και ξαναδιαβάσει το νήμα χωρίς προκατάληψη θα δεις ότι μπορεί να υπάρχει λόγος που το ένα είναι σημαντικό και το άλλο όχι. Για τα 5 εκ δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει.

[ST48410]

E όχι κύριε, όχι.

[Δημοκράτης]

Πάντως το ότι το χαρτόκουτα του αντυ Γουόρχολ κοστίζει 5εκ ενώ της acs το παίρνεις τζάμπα για να στείλεις δέμα δεν εχει κάποια αντικειμενικη λογικη.

Αν κάνεις τον κόπο και ξαναδιαβάσει το νήμα χωρίς προκατάληψη θα δεις ότι μπορεί να υπάρχει λόγος που το ένα είναι σημαντικό και το άλλο όχι. Για τα 5 εκ δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει.

Όχι φίλος,εσύ έχεις λόγο να πιστεύεις ότι το χαρτόκουτα το αντυ Γουόρχολ είναι σημαντικό παρόλο που αντικειμενικά δεν είναι υπάρχει υποκειμενική κρίση που λειε ότι ένα χαρτόκουτα ή μια μπανάνα είναι σημαντικό έργο τέχνης
Δεν υπαρχει ούτε ένας αντικειμενικά ορθός λόγος που είναι

Μια εποχή ο Ιόλας έλεγε στον Τσαρούχη να πάψει να ζωγραφίζει τους ναύτες ππυ φαντασιωνοταν και τον έτρεχε να ζωγραφίζει τα νεοκλασικά του Πειραιά γιατί αυτά πουλούσαν
Και τα δύο ο Τσαρούχης τα ζωγράφιζε, με την ίδια τεχνοτροπία, με τις ίδιες τεμπερες και κάρβουνα. Αλλά το ένα δεν πουλούσε, το άλλο όχι. Τώρα το ότι σήμερα κάποιοι θα δώσουν εκατομμύρια για έναν ππυστοναυτη γιατί ο Τσαρούχης τα τίναξε και τα εργατου εχουν αποκτήσει συλλεκτική αξία δεν έχει να κάνει κάτι με το ότι ο ππυστοναυυτης αντικειμενικά δεν είναι κάποιο αξιόλογο έργο

[ΣΚΕΠΤΙΚΟΣ]

st μπορει πολλοι να εχουμε ακουσει την εννοια της "σοβαρής τεχνης" απο εσενα εδώ πρώτη φορά. Περιγράφεις όμως κατι πολύ οργανωμένο, ειναι τόσο οσο το λες;
Ειναι οι σχολές καλων τεχνών που κανουν την ερευνα και την αξιολόγηση; Εστω να εργο θα βρεθεί σημερα, κιτρινο σκέτο και ειναι 50 χρόνια πρίν τον μπλε πίνακα, ποιος ειναι εκείνος που θα αφαιρέσει την αξία απο τον μπλέ για να την δώσει στον κίτρινο;

Οπλίσου με υπομονή γιατί ακολουθεί σεντονάκι.

Υπήρξαν κάποιες εξελίξεις στον 20ο αιώνα που έκαναν τα πράγματα να φαίνονται ότι είναι όλα ένα.

Έχεις μέσα καταγραφής και έρχεσαι σε επαφή με την τέχνη των προηγουμένων αιώνων. Ακούς και βλέπεις και αυτό κι εκείνο και το παρακάτω και σου παρουσιάζονται συχνά όλα ανακατεμένα, χωρίς διάκριση και ταξινόμηση (εννοώ αν δεν έχεις κάνει εξειδικευμένες σπουδές, σας απλός δέκτης). Ακούς και βλέπεις έργα άλλων πολιτισμών που δημιουργούνται σε εντελώς διαφορετικό πλαίσιο. Ένας χορός μιας φυλής του Αμαζονίου δεν έχει καμία σχέση κατασκευαστικά με έναν χορό που θα συνθέσει πχ ο Σαββόπουλος που κι αυτός με την σειρά του δεν έχει σχέση με ένα χορό που θα συνθέσει ο Μπαχ. Εντελώς άλλο το πλαίσιο (δημιουργίας, όχι μόνο το κοινωνικό) κάθε φορά και εσύ ως δέκτης βομβαρίζεσαι με όλα σαν να είναι πράγματα που γίνονται με τον ίδιο τρόπο.

Έχεις τεράστια άνοδο της δημοφιλούς/ελαφράς τέχνης. Με τρομερές συνέπειες σε διάφορους τομείς. Όταν δίνεις τίτλους τιμής στους Beatles επίσημα ως Ηνωμένο Βασίλειο, τι περιμένεις να συμπεράνει ο δέκτης; Βέβαια οι Άγγλοι μπορεί να πράττουν ορθά καθώς η δημοφιλής τέχνη έγινε ένα σπουδαίο όχημα πολιτισμικής προπαγάνδας. Χωρίς αυτή μπορεί ας πούμε να μην είχε επικρατήσει η Αγγλική Γλώσσα διεθνώς. Ωστόσο μοιραίο είναι ο δέκτης που δεν γνωρίζει κατηγορίες και ήδη τέχνης να σχηματίζει εσφαλμένες εντυπώσεις για το τι είναι η μουσική αυτή και ποια η αξία της.

Εδώ στα δικά μας έχω ξαναγράψει δια δύο σπουδαίες προσωπικότητες, τον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη που επέβαλαν μαζί με άλλους την απαλοιφή αυτής της κατηγοριοποίησης επειδή αισθάνονταν μειονεκτικά. Και έγιναν ένα σωρό αλλαγές όπως το να απαλειφθεί από την ορχήστρα ελαφράς μουσικής το "ελαφράς". Και μετά ήρθαν οι μέλισσες, άσχετοι δημοσιογράφοι και ολοκληρώθηκε το κακό.

Άρα τα πράγματα είναι οργανωμένα, αρκεί να τύχει να μιλήσεις με άνθρωπο που να μην έχει συμφέρον να στα παρουσιάσει αλλιώς. Εξηγούμαι. Αν πας σε ακαδημαϊκό περιβάλλον ξέρουν και θα σου τα πουν σωστά. Αν όμως τύχει να συναντήσεις ακαδημαϊκό που δραστηριοποιείται στο χώρο της ελαφράς τέχνης, θα στα πει αλλιώς. Ωστόσο με αυτή την εξαίρεση, γενικώς ξέρουν. Ειδικά στο εξωτερικό σε χώρες που έχουν παράδοση στη σοβαρή τέχνη. Σε Γερμανία, Αυστρία κοκ ξέρουν ότι αυτό που κάνει ο Μπαχ κινείται σε άλλο χώρο και υπηρετεί άλλο σκοπό από αυτό που κάνει πχ ο Μάικλ Τζάκσον. Δεν είναι απλά διαφορετική μουσική επειδή είναι διαφορετικές οι εποχές. Και είναι άλλα τα τμήματα των πανεπιστημίων που διδάσκεσαι (μοντέρνα) σύνθεση και τελείως άλλα αυτά που θα διδαχθείς κινηματογραφική μουσική. Κι ας στεναχωρώ το φίλο μας.

Πληγή μεγάλη οι κοινωνιολόγοι / κοινωνιοτέτοιοι. Πολλές φορές εξετάζουν τα πράγματα από άλλη σκοπιά. Σου λέει πχ τι επίδραση έχει το τάδε έργο στην κοινωνία και μελετά ένα έργο χωρίς να λαμβάνει υπόψη του σε ποια κατηγορία ανήκει. Έτσι φτάνεις να έχεις μελέτες επίσημες με επιστημονικό κύρος οι οποίες λένε σαχλαμάρες επειδή αγνοούνται βασικές αρχές. Και οι σαχλαμάρες πολύ συχνά τείνουν να αναπαράγονται σε papers κλπ αν ο σαχλαμάρας είναι διάσημος.

Όμως το ότι υπάρχει γνώση και μάλιστα ταξινομημένη είναι φανερό. Έπεσε το μάτι μου μια μέρα σε μια τηλεοπτική εκπομπή που πήγε ένας τύπος κάτι λαμπατέρ του 60 και του είχες 2-3 αντικέρ που του πρόσφεραν χρήματα. Υπήρχε και ένας εκτιμητής. Τα πράγματα ήταν πολύ συγκεκριμένα. Αναζητήθηκαν στοιχεία ακόμα και στην συσκευασία που να δηλώνουν προέλευση, αναφέρθηκαν σε συγκεκριμένο καλλιτέχνη, στο ότι είχε σχεδιάσει λίγα κομμάτια, στο ότι τα λαμπατέρ αυτά ήταν χαρακτηριστικά έργα μιας συγκεκριμένης καλλιτεχνικής κίνησης κλπ κλπ κλπ. Τεχνικά πράγματα.

Τώρα ποιος κρίνει αν βρεθεί ένας πίνακας ή μία παρτιτούρα κλπ κλπ. Αν κάτι ανήκει σε ένα μουσείο, φαντάζομαι οι ειδικοί του και προφανώς απευθύνονται σε άτομα που έχουν μεγάλη εξειδίκευση στη συγκεκριμένη εποχή/καλλιτέχνη. Στην περίπτωση του υπάρχει και τεχνική δυνατότητα να προσδιοριστεί η εποχή μπορεί να σταλεί ένα τέτοιο έργο σε εξειδικευμένα εργαστήρια. Πολλή δουλειά όμως κάνουν και οι διδακτορικοί φοιτητές. Φαντάσου να ψάχνεις θέμα διατριβής και να προκύψει έργο αγνώστου ταυτότητας. Η καλύτερή σου.

Μετά και αφού μπει το έργο σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο (μάλλον του τάδε, γύρω σε εκείνη την δεκαετία) η αξιολόγηση μπορεί να γίνει πιο εύκολα. Δεν σημαίνει ότι κάθε τι που είναι πιο πριν από κάτι άλλο χαρακτηρίζεται αυτομάτως ως αριστούργημα. Πρέπει να δεις και την υλοποίηση και τα στοιχεία που το συνθέτουν και το πως στέκεται στο χώρο και το τι υποβάλλει στον θεατή/ακροατή. Και σε βάθους χρόνου εκτιμάς και επανεκτιμάς μέχρι να καταλήξει να πάρει κάποια θέση και να την διατηρήσει. Αν για κάποιο λόγο αποδειχθεί πολύ επιδραστικό και το λάβουν ως αφετηρία ή αναφορά μελλοντικοί καλλιτέχνες για να κάνουν τα δικά τους, επανεξετάζεις και πάλι το έργο. Μια τέτοια αποτίμηση αρχίζει και γίνεται ασφαλής αν έχουν παρέλθει αρκετές δεκαετίες.

.


Εκει με τα Λαμπατέρ άναψε και το δικό μου.....

Ηρθε στα χέρια μου αυτό.....λίγο σπασμένο στα χέρια.....μπορείς να εκτιμήσεις τίποτα ;;; .


.














.

[Chilloutbuddy]

εντωμεταξύ δεν μπορείτε να συμφωνήσετε στο απλό,στο ότι η τέχνη πρέπει να είναι κάτι και δεν μπορεί να είναι το τίποτα και πάτε να βρείτε άκρη τι είναι τέχνη

Τι είναι τέχνη λοιπόν;

Τέχνη είναι η πρόθεση του δημιουργού. Από εκεί και πέρα αν είναι καλή τέχνη, αξιόλογη τέχνη, ή αρχίδια τέχνη είναι άλλο καπέλο. Υπάρχουν άνθρωποι που τα σπουδάζουν αυτά, και μπορεί να είναι λίγο αργοί και λίγο αργόσχολοι, αλλά στο τέλος μας λένε τι είδους τέχνη είναι.

[nowhere]

Τι είναι τέχνη λοιπόν;

το κάτι

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

εντωμεταξύ δεν μπορείτε να συμφωνήσετε στο απλό,στο ότι η τέχνη πρέπει να είναι κάτι και δεν μπορεί να είναι το τίποτα και πάτε να βρείτε άκρη τι είναι τέχνη

Τι είναι τέχνη λοιπόν;

Κάτι μεταξύ στο κάτι και στο τίποτα. Χμμ.., καποτα?

[enaon]

Οπλίσου με υπομονή γιατί ακολουθεί σεντονάκι.

Υπήρξαν κάποιες εξελίξεις στον 20ο αιώνα
Ωστόσο μοιραίο είναι ο δέκτης που δεν γνωρίζει κατηγορίες και ήδη τέχνης να σχηματίζει εσφαλμένες εντυπώσεις για το τι είναι η μουσική αυτή και ποια η αξία της.

Αναζητήθηκαν στοιχεία ακόμα και στην συσκευασία που να δηλώνουν προέλευση, αναφέρθηκαν σε συγκεκριμένο καλλιτέχνη, στο ότι είχε σχεδιάσει λίγα κομμάτια, στο ότι τα λαμπατέρ αυτά ήταν χαρακτηριστικά έργα μιας συγκεκριμένης καλλιτεχνικής κίνησης κλπ κλπ κλπ. Τεχνικά πράγματα.

Στην περίπτωση του υπάρχει και τεχνική δυνατότητα να προσδιοριστεί η εποχή μπορεί να σταλεί ένα τέτοιο έργο σε εξειδικευμένα εργαστήρια. Πολλή δουλειά όμως κάνουν και οι διδακτορικοί φοιτητές. Φαντάσου να ψάχνεις θέμα διατριβής και να προκύψει έργο αγνώστου ταυτότητας. Η καλύτερή σου.

Μετά και αφού μπει το έργο σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο (μάλλον του τάδε, γύρω σε εκείνη την δεκαετία) η αξιολόγηση μπορεί να γίνει πιο εύκολα. Δεν σημαίνει ότι κάθε τι που είναι πιο πριν από κάτι άλλο χαρακτηρίζεται αυτομάτως ως αριστούργημα. Πρέπει να δεις και την υλοποίηση και τα στοιχεία που το συνθέτουν και το πως στέκεται στο χώρο και το τι υποβάλλει στον θεατή/ακροατή. Και σε βάθους χρόνου εκτιμάς και επανεκτιμάς μέχρι να καταλήξει να πάρει κάποια θέση και να την διατηρήσει. Αν για κάποιο λόγο αποδειχθεί πολύ επιδραστικό και το λάβουν ως αφετηρία ή αναφορά μελλοντικοί καλλιτέχνες για να κάνουν τα δικά τους, επανεξετάζεις και πάλι το έργο. Μια τέτοια αποτίμηση αρχίζει και γίνεται ασφαλής αν έχουν παρέλθει αρκετές δεκαετίες.

ωραία εικόνα έδωσες. Οπότε αν σήμερα έβρισκε κάποιος έναν κίτρινο πίνακα, ακόμα και με την γνώση οτι εκείνον αντέγραψε ο μπλε, μπορει να ειχαμε το σκεπτικό οτι από την απόσταση που κοιτάμε δεν θα αλλάξει κατι.

Δεν ηταν ο πίνακας κάθε αυτός που εχει την αξία αλλα η κεντρική σύλληψη, με κιτρινο ή μπλέ, εκεινη την εποχή, με εκείνους τους ανθρώπους που ζούσαν τότε, που για κάποιο λόγο άκουσαν τον Αλογομουρη να αναρωτιέται "τι ειναι αυτό;" οταν την ειδε και δεν έδωσαν σημασία, ο δημοκρατικός της εποχής το θαυμασε.

Αν ειναι όμως τόσο συνθέτη η αξιολόγηση που βαζει μεσα παραμέτρους οπως επίδραση χρονοτοπική, γιατί να εχει το εργο σήμερα αξία περα απο εκεινη της παρουσιας του κάποτε στην ιστορική διαδρομη της τεχνης, αφου ο Αλογομουρης παίρνει πλέον απάντηση;

[Chilloutbuddy]

Κοίτα τα περί σύγχρονης τέχνης, του τι θέλει να εκφράσει ο κάθε "καλλιτεχνης" κτλ κράτα τα για εσένα και τους φίλους σου τους κουλτουριατηδες
Εγώ μένω στο ποιος ζωγραφίζει κάτι ωραίο και στο ποιος έκανε μια μαλάκια και μισή
Και επειδή έτυχε 1.5 πριν να είμαι στο μουσείο του Λουδοβίκου στην Κολωνία και είδα όλες τις μαλακιες που έχουν φτιαχτεί τα τελευταία 200 χρόνια με αποθέωση αυτό

Επιμένω ακόμα περισσότερο ότι έχουμε πήξει στην ψευτοκουλτουρα

Σε μουσείο πήγες ρε φίλε.
Ποιά είναι η δουλειά ενός μουσείου;

[ST48410]

Εκει με τα Λαμπατέρ άναψε και το δικό μου.....

Ηρθε στα χέρια μου αυτό.....λίγο σπασμένο στα χέρια.....μπορείς να εκτιμήσεις τίποτα ;;; .

Δεν έχω ιδέα. Η εκπομπή λεγόταν cash or trash. Δες κανένα video στο youtube, αγνόησε το show του όλου πράγματος, και κοίτα μήπως τσιμπήσεις το όνομα κάποιου εκτιμητή και έρθεις σε επαφή.