έργα τέχνης που μας άγγιξαν

[AlienWay]

Εχω ρίξει ομηρικούς καυγάδες με έναν φίλο μου, απόφοιτο της Καλών Τεχνών, σχετικά με το αν το illustration θεωρείται τέχνη. Γιατί στη χώρα μας έχουμε τέτοιες αγκυλώσεις, που θεωρούμε ότι μια μουτζούρα σε καμβά μπορεί να είναι τέχνη, αλλά το illustration είναι -λέει- υπερβολικά εικονογραφικό.

Εδώ έχουμε ένα έργο του Luis Royo (γκουγκλάρετε να δείτε περισσότερα).



Τυχαία επιλογή. Ολα του τα έργα με αγγίζουν.

Από γυναίκες καλλιτέχνιδες υπάρχει η Victoria Frances.



η οποία είναι και πολύ μωρό



όπως και η Julie Bell, η γυναίκα του Boris Vallenjo.

Γενικά, το illustration μου αρέσει πολύ.

Γιατί -κατά τη γνώμη του φίλου σου - αυτοί οι πίνακες είναι εικονογραφικοί; Τι εννοεί ;
Και αν πράγματι είναι , τότε γιατί το εικονογραφικό δεν θεωρείται τέχνη ;

Δεν υπάρχει λογική, ρε φίλε. Και δεν είναι μόνο γνώμη του φίλου μου, οι περισσότεροι πιστοποιημένοι ζωγράφοι το λένε. Τα πάντα στην Ελλάδα έχουν αγκυλώσεις -ιδίως η ακαδημαική κοινότητα- επομένως η τέχνη δεν πάει πίσω.

Το "καινούργιο" πάντα θεωρείται άτεχνο εδώ. Πετάνε 5 καλλιτεχνικές ορολογίες, λίγες σοφιστείες κλπ και προσπαθούν να πείσουν ότι το άσπρο είναι μαύρο.

[αλασκα15++]

Εχω ρίξει ομηρικούς καυγάδες με έναν φίλο μου, απόφοιτο της Καλών Τεχνών, σχετικά με το αν το illustration θεωρείται τέχνη. Γιατί στη χώρα μας έχουμε τέτοιες αγκυλώσεις, που θεωρούμε ότι μια μουτζούρα σε καμβά μπορεί να είναι τέχνη, αλλά το illustration είναι -λέει- υπερβολικά εικονογραφικό.

Εδώ έχουμε ένα έργο του Luis Royo (γκουγκλάρετε να δείτε περισσότερα).



Τυχαία επιλογή. Ολα του τα έργα με αγγίζουν.

Από γυναίκες καλλιτέχνιδες υπάρχει η Victoria Frances.



η οποία είναι και πολύ μωρό



όπως και η Julie Bell, η γυναίκα του Boris Vallenjo.

Γενικά, το illustration μου αρέσει πολύ.

Γιατί -κατά τη γνώμη του φίλου σου - αυτοί οι πίνακες είναι εικονογραφικοί; Τι εννοεί ;
Και αν πράγματι είναι , τότε γιατί το εικονογραφικό δεν θεωρείται τέχνη ;

Δεν υπάρχει λογική, ρε φίλε. Και δεν είναι μόνο γνώμη του φίλου μου, οι περισσότεροι πιστοποιημένοι ζωγράφοι το λένε. Τα πάντα στην Ελλάδα έχουν αγκυλώσεις -ιδίως η ακαδημαική κοινότητα- επομένως η τέχνη δεν πάει πίσω.

Το "καινούργιο" πάντα θεωρείται άτεχνο εδώ. Πετάνε 5 καλλιτεχνικές ορολογίες, λίγες σοφιστείες κλπ και προσπαθούν να πείσουν ότι το άσπρο είναι μαύρο.

Ναι , ίσως

[AlienWay]

Θέλουν να μας πείσουν ότι αυτό δεν είναι τέχνη (του Royo είναι)




Ενώ αυτό (του Polock), θεωρούν ότι είναι τέχνη



Εγώ δεν αρνούμαι ότι ο Pollock είναι καλλιτέχνης (κι ας μη μου αρέσει καθόλου), απλώς υπογραμμίζω την αντίφαση.

Αξίζει να σημειωθεί ότι όταν συνομιλούσα με έναν "ψαγμένο λογοτέχνη" που θεωρούσε ότι ο Royo δεν είναι τέχνη, αλλά ότι ο Pollock είναι, αυτός μου είπε το εξής επικό:

Οτι ο Royo -λέει- προσφέρεται για μαζική κατανάλωση γιατί τυπώνεται ακόμη και σε φλιτζάνια. Ενώ ο Pollock ΕΙΝΑΙ τέχνη γιατί έχει κερδίσει "τις ελίτ" (εννοεί τους πλούσιους συλλέκτες).

Και κατά τ' άλλα, αυτός που μου το είπε, δήλωνε αριστερών φρονημάτων.

[ΓΑΛΗ]

Εχω ρίξει ομηρικούς καυγάδες με έναν φίλο μου, απόφοιτο της Καλών Τεχνών, σχετικά με το αν το illustration θεωρείται τέχνη. Γιατί στη χώρα μας έχουμε τέτοιες αγκυλώσεις, που θεωρούμε ότι μια μουτζούρα σε καμβά μπορεί να είναι τέχνη, αλλά το illustration είναι -λέει- υπερβολικά εικονογραφικό.

Εδώ έχουμε ένα έργο του Luis Royo (γκουγκλάρετε να δείτε περισσότερα).



Τυχαία επιλογή. Ολα του τα έργα με αγγίζουν.

Από γυναίκες καλλιτέχνιδες υπάρχει η Victoria Frances.



η οποία είναι και πολύ μωρό



όπως και η Julie Bell, η γυναίκα του Boris Vallenjo.

Γενικά, το illustration μου αρέσει πολύ.

Γιατί -κατά τη γνώμη του φίλου σου - αυτοί οι πίνακες είναι εικονογραφικοί; Τι εννοεί ;
Και αν πράγματι είναι , τότε γιατί το εικονογραφικό δεν θεωρείται τέχνη ;

Δεν υπάρχει λογική, ρε φίλε. Και δεν είναι μόνο γνώμη του φίλου μου, οι περισσότεροι πιστοποιημένοι ζωγράφοι το λένε. Τα πάντα στην Ελλάδα έχουν αγκυλώσεις -ιδίως η ακαδημαική κοινότητα- επομένως η τέχνη δεν πάει πίσω.

Το "καινούργιο" πάντα θεωρείται άτεχνο εδώ. Πετάνε 5 καλλιτεχνικές ορολογίες, λίγες σοφιστείες κλπ και προσπαθούν να πείσουν ότι το άσπρο είναι μαύρο.

Ας πούμε ότι το illustration είναι εικονογραφική και όχι ζωγραφική τέχνη.

Στους πίνακες, ανεξαρτήτως τεχνοτροπίας και θεματολογίας, οι φωτοσκιάσεις, η προοπτική, το οτιδήποτε πρέπει να δημιουργηθούν με το πινέλο και το χρώμα το φτιάχνει ο καλλιτέχνης. Ακόμη και ο πιο άτεχνος ζωγράφος ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει μίξη και αναλογίες χρωμάτων

Στο illustration, τα ανωτέρω διαδικαστικά παρακάμπτονται με έτοιμες χρωματικές παλέττες και φίλτρα.

Μπορεί μια illustration εικόνα να έχει περισσότερη δυναμική, έμπνευση, οτιδήποτε από έναν ζωγραφικό πίνακα; Σαφώς ναι.

Αυτό όμως είναι άλλο θέμα.

[νύχτα]

Προτιμώ την γυναίκα του Hammershøi και νομίζω ότι ο συγκεκριμένος πίνακας είναι ο καλύτερος της σειράς. Και βρίσκω καθηλωτικό τον τρόπο που στη συγκεκριμένη πένθιμη μουντάδα αναδεικνύεται ο λαιμός της γυναίκας. Όχι, δεν με παραπέμπει σε ακινησία αυτή η αίσθηση αλλά σε κάτι που μοιάζει με έντονη αίσθηση φυγής και όχι ακινησία.

Αντιθέτως, οι πίνακες του Hopper δεν με παραπέμπουν σε εγρήγορση ή οτιδήποτε άλλο αισιόδοξο αλλά σε παραιτημένους ανθρώπους, που το φως είναι κάτι που μπορούν να βλέπουν μόνον από μακριά.

τον λατρεύω τον Hammershøi, και πολλά έργα της σειράς
αυτής είναι αγαπημένα μου, δεν μπορώ να ξεχωρίσω

αν σου αρέσει αυτός, ψάξε αν δεν γνωρίζεις και τον Peter Ilsted,
παρόμοιας ατμόσφαιρας, είναι γαμπρός του(ή κουνιάδος-τα μπερδεύω)




αυτό που επισήμανες για τον λαιμό με εντυπωσίασε, καθώς
πρόσφατα αναφερόμενη στα έργα του, είχα πει το εξής
"η ύπαρξή τους μοιάζει να αποκτά νόημα μονάχα την ώρα που το φως
αγγίζει το σβέρκο τους"



είναι υποκειμενικός ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τις τέχνες,
κι είναι πράγματι πολύ ενδιαφέρον

[ST48410]

Θέλουν να μας πείσουν ότι αυτό δεν είναι τέχνη (του Royo είναι)




Ενώ αυτό (του Polock), θεωρούν ότι είναι τέχνη



Εγώ δεν αρνούμαι ότι ο Pollock είναι καλλιτέχνης (κι ας μη μου αρέσει καθόλου), απλώς υπογραμμίζω την αντίφαση.

Αξίζει να σημειωθεί ότι όταν συνομιλούσα με έναν "ψαγμένο λογοτέχνη" που θεωρούσε ότι ο Royo δεν είναι τέχνη, αλλά ότι ο Pollock είναι, αυτός μου είπε το εξής επικό:

Οτι ο Royo -λέει- προσφέρεται για μαζική κατανάλωση γιατί τυπώνεται ακόμη και σε φλιτζάνια. Ενώ ο Pollock ΕΙΝΑΙ τέχνη γιατί έχει κερδίσει "τις ελίτ" (εννοεί τους πλούσιους συλλέκτες).

Και κατά τ' άλλα, αυτός που μου το είπε, δήλωνε αριστερών φρονημάτων.

Χρειάζεσαι κάποιες ιστορικές γνώσεις για να ξέρεις που να κατατάξεις αυτό που βλέπεις γιατί στην τέχνη υπάρχουν κατηγορίες. Αλλιώς όλα μοιάζουν χύμα και μπερδεμένα και ο καθένας κατηγορεί κυρίως ότι δεν κατανοεί. Υπάρχει η ελαφρά τέχνη η οποία προορίζεται για μαζική κατανάλωση και η σοβαρή τέχνη. Όχι μόνο στην εποχή μας αλλά και παλιότερα. Αν κρίνεις έργα της μιας συγκρίνοντάς τα με έργα της άλλης απλά συγκρίνεις μήλα με πορτοκάλια και τα συμπεράσματα είναι άκυρα. Το κάθε έργο τέχνης κρίνεται συγκρινόμενο με τα ομοειδή της εποχής του.

[αλασκα15++]

Θέλουν να μας πείσουν ότι αυτό δεν είναι τέχνη (του Royo είναι)




Ενώ αυτό (του Polock), θεωρούν ότι είναι τέχνη



Εγώ δεν αρνούμαι ότι ο Pollock είναι καλλιτέχνης (κι ας μη μου αρέσει καθόλου), απλώς υπογραμμίζω την αντίφαση.

Αξίζει να σημειωθεί ότι όταν συνομιλούσα με έναν "ψαγμένο λογοτέχνη" που θεωρούσε ότι ο Royo δεν είναι τέχνη, αλλά ότι ο Pollock είναι, αυτός μου είπε το εξής επικό:

Οτι ο Royo -λέει- προσφέρεται για μαζική κατανάλωση γιατί τυπώνεται ακόμη και σε φλιτζάνια. Ενώ ο Pollock ΕΙΝΑΙ τέχνη γιατί έχει κερδίσει "τις ελίτ" (εννοεί τους πλούσιους συλλέκτες).

Και κατά τ' άλλα, αυτός που μου το είπε, δήλωνε αριστερών φρονημάτων.

Χρειάζεσαι κάποιες ιστορικές γνώσεις για να ξέρεις που να κατατάξεις αυτό που βλέπεις γιατί στην τέχνη υπάρχουν κατηγορίες. Αλλιώς όλα μοιάζουν χύμα και μπερδεμένα και ο καθένας κατηγορεί κυρίως ότι δεν κατανοεί. Υπάρχει η ελαφρά τέχνη η οποία προορίζεται για μαζική κατανάλωση και η σοβαρή τέχνη. Όχι μόνο στην εποχή μας αλλά και παλιότερα. Αν κρίνεις έργα της μιας συγκρίνοντάς τα με έργα της άλλης απλά συγκρίνεις μήλα με πορτοκάλια και τα συμπεράσματα είναι άκυρα. Το κάθε έργο τέχνης κρίνεται συγκρινόμενο με τα ομοειδή της εποχής του.

Υπήρξαν (και φυσικά θα υπάρχουν και τώρα) ζωγράφοι , λογοτέχνες κλπ. που οι κριτικοί τέχνης τους είχαν απορρίψει και αργότερα έγιναν γνωστοί και τώρα είναι στη λίστα των μεγάλων

[ST48410]

Υπήρξαν (και φυσικά θα υπάρχουν και τώρα) ζωγράφοι , λογοτέχνες κλπ. που οι κριτικοί τέχνης τους είχαν απορρίψει και αργότερα έγιναν γνωστοί και τώρα είναι στη λίστα των μεγάλων

Προφανώς. Και όσο πιο μπροστά από την εποχή του είναι κάποιος, τόσο πιο δύσκολο είναι να αποτιμηθεί το έργο του. Η αξιολόγηση γίνεται συνήθως μια-δυο γενιές μετά όταν γνωρίζουμε σε βάθος και τον καλλιτέχνη και την εποχή του. Αυτά για τη σοβαρή τέχνη. Στην ελαφρά που σκοπίμως ακολουθεί πεπατημένες (κυρίως γιατί προορίζεται για εμπορική κατανάλωση) τα πράγματα μπορεί να είναι αρκετά πιο απλά.

[ΓΑΛΗ]

Προτιμώ την γυναίκα του Hammershøi και νομίζω ότι ο συγκεκριμένος πίνακας είναι ο καλύτερος της σειράς. Και βρίσκω καθηλωτικό τον τρόπο που στη συγκεκριμένη πένθιμη μουντάδα αναδεικνύεται ο λαιμός της γυναίκας. Όχι, δεν με παραπέμπει σε ακινησία αυτή η αίσθηση αλλά σε κάτι που μοιάζει με έντονη αίσθηση φυγής και όχι ακινησία.

Αντιθέτως, οι πίνακες του Hopper δεν με παραπέμπουν σε εγρήγορση ή οτιδήποτε άλλο αισιόδοξο αλλά σε παραιτημένους ανθρώπους, που το φως είναι κάτι που μπορούν να βλέπουν μόνον από μακριά.

τον λατρεύω τον Hammershøi, και πολλά έργα της σειράς
αυτής είναι αγαπημένα μου, δεν μπορώ να ξεχωρίσω

αν σου αρέσει αυτός, ψάξε αν δεν γνωρίζεις και τον Peter Ilsted,
παρόμοιας ατμόσφαιρας, είναι γαμπρός του(ή κουνιάδος-τα μπερδεύω)




αυτό που επισήμανες για τον λαιμό με εντυπωσίασε, καθώς
πρόσφατα αναφερόμενη στα έργα του, είχα πει το εξής
"η ύπαρξή τους μοιάζει να αποκτά νόημα μονάχα την ώρα που το φως
αγγίζει το σβέρκο τους"



είναι υποκειμενικός ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τις τέχνες,
κι είναι πράγματι πολύ ενδιαφέρον

Δεν είχα διαβάσει αυτό που έγραψες και λυπάμαι.
Αν το είχα διαβάσει, απλώς θα το παρέθετα, το βρίσκω άψογο.

[Ομελέτιος Δανιμαρκίας]

[Ομελέτιος Δανιμαρκίας]

Έζησα ολόκληρη τη μπλε περίοδο του Πικάσο σε ένα πρωί.


Αρχικά κοιμόμουν τον ύπνο του δικαίου


Ξύπνησα λυσσασμένος στη δίψα


Κατέβασα μια κανάτα νερό


Άδειο το ψυγείο


Είχε όμως ξεμείνει ένα κομμάτι τούρτα, τελικά

[νύχτα]

Δεν είχα διαβάσει αυτό που έγραψες και λυπάμαι.
Αν το είχα διαβάσει, απλώς θα το παρέθετα, το βρίσκω άψογο.

δεν το είχα γράψει εδώ, σ ευχαριστώ




Ομελέτιε κορυφαία η μπλε περίοδος, προσωπικά με έκανε
να δω το μπλε με άλλο μάτι

[AlienWay]

Θέλουν να μας πείσουν ότι αυτό δεν είναι τέχνη (του Royo είναι)




Ενώ αυτό (του Polock), θεωρούν ότι είναι τέχνη



Εγώ δεν αρνούμαι ότι ο Pollock είναι καλλιτέχνης (κι ας μη μου αρέσει καθόλου), απλώς υπογραμμίζω την αντίφαση.

Αξίζει να σημειωθεί ότι όταν συνομιλούσα με έναν "ψαγμένο λογοτέχνη" που θεωρούσε ότι ο Royo δεν είναι τέχνη, αλλά ότι ο Pollock είναι, αυτός μου είπε το εξής επικό:

Οτι ο Royo -λέει- προσφέρεται για μαζική κατανάλωση γιατί τυπώνεται ακόμη και σε φλιτζάνια. Ενώ ο Pollock ΕΙΝΑΙ τέχνη γιατί έχει κερδίσει "τις ελίτ" (εννοεί τους πλούσιους συλλέκτες).

Και κατά τ' άλλα, αυτός που μου το είπε, δήλωνε αριστερών φρονημάτων.

Χρειάζεσαι κάποιες ιστορικές γνώσεις για να ξέρεις που να κατατάξεις αυτό που βλέπεις γιατί στην τέχνη υπάρχουν κατηγορίες. Αλλιώς όλα μοιάζουν χύμα και μπερδεμένα και ο καθένας κατηγορεί κυρίως ότι δεν κατανοεί. Υπάρχει η ελαφρά τέχνη η οποία προορίζεται για μαζική κατανάλωση και η σοβαρή τέχνη. Όχι μόνο στην εποχή μας αλλά και παλιότερα. Αν κρίνεις έργα της μιας συγκρίνοντάς τα με έργα της άλλης απλά συγκρίνεις μήλα με πορτοκάλια και τα συμπεράσματα είναι άκυρα. Το κάθε έργο τέχνης κρίνεται συγκρινόμενο με τα ομοειδή της εποχής του.

Το ίδιο λέμε με άλλα λόγια. Η τέχνη που αρέσει στην ελίτ είναι η "σοβαρή" και η τέχνη που αρέσει στον λαό είναι για μαζική κατανάλωση.

[ST48410]

Η τέχνη που αρέσει στην ελίτ είναι η "σοβαρή" και η τέχνη που αρέσει στον λαό είναι για μαζική κατανάλωση.

Όχι, καμία σχέση.

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

Θέλουν να μας πείσουν ότι αυτό δεν είναι τέχνη (του Royo είναι)




Ενώ αυτό (του Polock), θεωρούν ότι είναι τέχνη



Εγώ δεν αρνούμαι ότι ο Pollock είναι καλλιτέχνης (κι ας μη μου αρέσει καθόλου), απλώς υπογραμμίζω την αντίφαση.

Αξίζει να σημειωθεί ότι όταν συνομιλούσα με έναν "ψαγμένο λογοτέχνη" που θεωρούσε ότι ο Royo δεν είναι τέχνη, αλλά ότι ο Pollock είναι, αυτός μου είπε το εξής επικό:

Οτι ο Royo -λέει- προσφέρεται για μαζική κατανάλωση γιατί τυπώνεται ακόμη και σε φλιτζάνια. Ενώ ο Pollock ΕΙΝΑΙ τέχνη γιατί έχει κερδίσει "τις ελίτ" (εννοεί τους πλούσιους συλλέκτες).

Και κατά τ' άλλα, αυτός που μου το είπε, δήλωνε αριστερών φρονημάτων.

Κανένα απ' τα δύο δεν είναι τέχνη.