Το περασμένο ΣΚ κατέβηκα ξανα χωριό, κι έφτιαξα αυτο


Έτοιμος για καραμπαμπομουσείο είμαι, όχι μόνο λόγω του κόνσεπτ "ταφή σε σκύλο", αλλά και λόγω της γόπας του πατέρα μου, που αχνοφαίνεται πάνω δεξιά την οποία δεν πρόσεξα όταν μαζευα τα χαλίκια απο την πίσω πλευρά της αυλής, για να γεμίσω το
ταφοκαλούπι. Ούτε όταν φωτογράφιζα την πρόσεξα, μετά την πήρα πρέφα και την αφαίρεσα, και έριξα και 2-3 λουλούδια πάνω.
Έως να φτιάξω αυτό, ένιωθα ενα κόμπο και στο λαιμό και στο στομάχι. Οταν το έφτιαξα, έφυγε και ο κόμπος για κάποιο λόγο.
Σε εκεινη την καρτέλα-επιγραφή έγραψα κάτι πολύ προσωπικό που δεν χρειάζεται να το
διαπομπεύσω (και αυτό) εδώ μέσα

Μετά τις βροχές που έπεσαν και εκεί, δεν ξέρω αν υπάρχει καν τωρα, το πιθανότερο να έχει σβηστεί, αλλά δεν με νοιάζει πια. Το ένιωσα εκεινη τη στιγμή και το έκανα, και μέσα μου δεν σβήνει.
Και με όλα αυτά σκέφτηκα, τι ωραία που θα ήταν αν και ο άνθρωπος θαβόταν σε ένα δικό του μέρος, στο χωράφι του, κάπου που ο ίδιος θα γούσταρε τελος πάντων.