Κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Το εργασιακό σύστημα συντηρείται από τους καριερίστες. Προσπάθησε να αλλάξεις τις εργασιακές σου επιλογές να δεις ποιοί θα αντιδράσουν πρώτοι. Θα είναι άτομα στον περίγυρό σου που κάνουν καριέρα. Κι έχουν ένα τουπέ, λες και κατέχουν την απόλυτη αλήθεια.
Ας πούμε αποφασίζεις να εργάζεσαι λιγότερο, για να έχεις περισσότερο χρόνο ώστε να ικανοποιήσεις ένα όνειρο, ένα προτζεκτ, whatever... Μπορεί να βγαίνεις με λιγότερα χρήματα ή να κάνεις κάποιες οικονομίες. Αυτοί θα εστιάσουν στο γεγονός ότι εργάζεσαι λιγότερο και θα σου κολλήσουν την ταμπέλα του τεμπέλη ή του μη σοβαρού ατόμου, επειδή πλήττεται το μοντέλο τους στο οποίο έχουν επενδύσει ψυχολογικά. Δηλαδή έχουν κάνει ένα σωρό συμβιβασμούς με την πεποίθηση ότι δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς αν θέλουν να πετύχουυ στόχους. Δεν ανέχονται να βλέπουν ανθρώπους να περνάνε καλά με λιγότερη προσπάθεια.
Και τώρα θυμήθηκα μια γαλλική κωμωδία, της οποίας μου διαφεύγει ο τίτλος, όπου ένας χωριανός άραξε στον κρεβάτι και είπε στους συγχωριανούς του ότι δεν πρόκειται να ξαναδουλέψει. Επαναστάτησε όλο το χωριό και πηγαινοέρχονταν όλοι στο σπίτι του κάθε μέρα για να τον πείσουν να αλλάξει απόφαση. Είχαν τρομοκρατηθεί μην τους αλλάξει τα ήθη και πάρουν στραβό δρόμο οι νεότεροι. (Αν κάποιος έχει δει αυτήν την ταινία και θυμάται το όνομα, ας το γράψει.)