Καπουτζίδης:Αδερφή είμαι, αλλά είμαι καλή και όμορφη και έξυπνη και επιτυχημένη.

[Cecily Anne]

Oπότε εσύ ορίζεις τον "καλύτερο" βάσει της "μεγαλύτερης αλλαγής"; Διότι εγώ όχι. Είναι αξιοθαύμαστο πώς κάποιος σε τέτοιες ηλικίες αφήνει έργο πίσω κοντά 1000 κομμάτια, αν μου πεις αυτό, να σου πω συμφωνώ απόλυτα, αλλά αυτό δεν τον κανει τον καλύτερο όλων, χωρίς να τον απαξιώνω σε καμία περίπτωση, αν μη τί άλλο τον θαυμάζω.

Η μεγαλύτερη αλλαγή, η επιρροή δηλαδή που έχει ένας καλλιτέχνης στην εξέλιξη της ιστορίας δεν είναι μικρό πράγμα. Είναι σπουδαίο. Και μιλώ για επιρροή καθαρά για καλλιτεχνικούς λόγους κι όχι επειδή είχε μια θυελλώδη ζωή που μπορεί να κεντρίζει το ενδιαφέρον. Για τις επινοήσεις, για τη φαντασία, για την συνδυαστική ικανότητα στα έργα του.

10 χρόνια. Σημαίνει ότι έχεις παίξει σονάτες. Αν πάρεις έργο καλού συνθέτη και δευτερότριτου θα δεις τις εξής διαφορές

* Κανένας δεν επινοεί κάτι από το 0 αλλά οι δευτερότριτοι αναμασούν και αντιγράφουν συνέχεια. Δεν τους κόβει για παραπάνω
* Οι ενότητες είναι φτιαγμένες με πολύ καλύτερη αίσθηση του χρόνου, καλύτερο γούστο, ώστε να μην κουράζουν. Δες αρμονικές αλυσίδες σε δεύτερους συνθέτες με συνεχείς επαναλήψεις 4 και 5 φορές. Αυτό είναι αντιπνευματικό. Ο καλός συνθέτης το αποφεύγει ή κάνει μικροπαραλλαγές.
* Γίνεται τρομακτική εκμετάλλευση με μεγάλη οικονομία του αρχικού υλικού ώστε να επιτυγχάνεται ενότητα. Μια αρχική ιδέα σπάει σε τμήματα και από αυτά παράγεται ΟΛΟ το έργο. Αυτό είναι τρομερά σύνθετο και δύσκολο.

Δυστυχώς ο κόσμος έχει την εντύπωση ότι ο συνθέτης μιλάει με το υπερπέραν και του έρχονται στο κεφάλι μελωδίες. Δεν είναι καθόλου έτσι. Ο καλός συνθέτης ξέρει πως να πάρει ένα αρχικό υλικό και να το επεξεργαστεί με πολλούς και διάφορους τρόπους ώστε αυτό να φτιάξει μικροδομές, μοτίβα, φράσεις, ενότητες και μέρη έργων που θα έχουν κάποια συνάφεια μεταξύ τους. ΈΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟΜΕΝΟ έργο παράγεται, όχι συνονθύλευμα ιδεών η μία μετά την άλλη. Σύνθεση κρίνουμε. Τι λέει η λέξη. Την δυνατότητα να βάλεις κάποια πράγματα μαζί, σε ένα σύνολο, το έργο. Αυτή είναι η δουλειά του Μότσαρτ ο οποίος εξαιτίας του πατέρα του απέκτησε γνώσεις που δεν είχε κανείς άλλος στην εποχή τους και τις συνδύασε με ένα τρομερά εκλεπτυσμένο γούστο.

ΥΓ. Προφανώς η ποσότητα δεν αποτελεί αντικείμενο θαυμασμού. Θαυμάζουμε τον Μότσαρτ επειδή έγραψε πολλά αριστουργήματα, όχι πολλά έργα γενικώς.

Καλά προφανώς, αν ήταν θα σου έγραφα ότι θαυμάζω τον Θεοφάνους, γιατί έχει συνθέσει 1000 κομμάτια. Καταλαβαίνω απόλυτα πώς οριοθετείς το "καλύτερος", αλλά δε συμφωνώ μαζί σου και καθόλου μάλιστα. Διότι αναλογικά και επανέρχομαι στο παράδειγμα του Τζάκσον που όντως είναι ο καλύτερος της εποχής του, έκανε ακριβώς το ανάλογο στο τομέα του. Άλλαξε τη μουσική σκηνή και μέχρι τώρα τον κοπιάρουν και οι πέτρες.

Ας αφήσουμε τη μουσική. ΠΧ. Δεν μπορείς να πεις ότι ο καλύτερος βιολόγος όλων των εποχών ήταν ο Mendel, όταν υπήρξε ο Watson. Σεβόμενη το γεγονός ότι για την εποχή του ο Mendel ήταν 500 έτη φωτός μπροστά, ε δεν είναι ο καλύτερος βιολόγος όλων των εποχών. Τεσπα. Δε θα συμφωνήσουμε, αλλά συμφωνώ κι εγώ στο ότι συγκρίνουμε πάντα σε συγκεκριμένα πλαίσια, γι'αυτό άλλωστε έκανα και το αρχικό σχόλιο.

[sharp]

Ο Μότσαρτ δεν θα μπορούσε να είχε γράψει κάτι τόσο δεξιοτεχνικό όσο ο Ραχμάνινοφ, όχι γιατί δεν του κόβει αλλά γιατί δεν το επιτρέπει η εποχή.

Τα έργα του Μότσαρτ είναι πιο δεξιοτεχνικά από του Ραχμάνινοφ.

[hellegennes]

Έχω πρόβλημα να μου πουν ότι αφού πουλάει περισσότερο είναι καλύτερος από άλλους που πουλάνε λιγότερο.

Δεν είναι Ο κανόνας, αλλά είναι ένας εξαιρετικός μπούσουλας. Αυτό είπα απ' την αρχή. Πως είναι μύθος ότι η δημοφιλία δεν έχει σημαντική και ουσιώδη συσχέτιση με την ποιότητα ενός έργου ή ενός καλλιτέχνη.

Κάτι που είναι δημοφιλές, είναι δημοφιλές για κάποιον ουσιώδη λόγο, εκτός κι αν μιλάμε για ανήλικα, οπότε συνηθέστερα είναι επουσιώδης ο λόγος.

[hellegennes]

Ο Μότσαρτ δεν θα μπορούσε να είχε γράψει κάτι τόσο δεξιοτεχνικό όσο ο Ραχμάνινοφ, όχι γιατί δεν του κόβει αλλά γιατί δεν το επιτρέπει η εποχή.

Τα έργα του Μότσαρτ είναι πιο δεξιοτεχνικά από του Ραχμάνινοφ.

[Cecily Anne]

Στο συγκεκριμένο ξαναλέω δε διαφωνώ μαζί σου (άσχετα ότι προσωπικά μ'αρέσει το σινεματικ), αλλά θα πρέπει να αναγνωρίσεις ότι είναι ένα είδος εφυϊας να αφουγκράζεσαι το κοινό στην εποχή σου.

Είναι ένα είδος ευφυίας αλλά σε άλλο τομέα. Κι ο Αρτέμης κι ο Κοσκωτάς έξυπνοι ήταν αλλά όχι ως σπουδαίοι επιχειρηματίες. Ως απατεώνες. Δηλαδή η όποια ευφυΐα του Einaudi μπορεί να αναζητηθεί σε χώρους δημοσίων σχέσεων ή εμπορικής εκμετάλλευσης ή marketing αν θέλεις. Εξήγησα τι είναι η σύνθεση παραπάνω και δεν έχει να δώσει τίποτα εκεί. Αυτά που κάνει έχουν ξαναγίνει εκατοντάδες φορές εδώ και αιώνες και αυτό στη σοβαρή τέχνη σημαίνει απουσία επινοητικότητας. Αν έλεγε ότι δραστηριοποιείται στην ελαφρά, μια χαρά, κανένα πρόβλημα. Εκεί κρίνονται άλλα πράγματα αφού ο στόχος είναι αρχικά το κοινό.

Ναι τεσπα. το παράδειγμα του Einaudi είναι εκτός τόπου και χρόνου, γιατί κανείς εδώ μέσα δεν λέει ότι είναι top στον τομέα του, ευπώλητος είναι σίγουρα. Εκτός και αν επιμένεις γιατί μιλαμε για τον Καπουτζίδη, αλλά οκ δεν συγκρίνουμε τον Καπουτζίδη με τον Σεξπηρ ξέρω'γω, για να κάνουμε σύγκριση Einaudi με Μότσαρτ.

[sharp]

Ο Μότσαρτ δεν θα μπορούσε να είχε γράψει κάτι τόσο δεξιοτεχνικό όσο ο Ραχμάνινοφ, όχι γιατί δεν του κόβει αλλά γιατί δεν το επιτρέπει η εποχή.

Τα έργα του Μότσαρτ είναι πιο δεξιοτεχνικά από του Ραχμάνινοφ.

Γιατί ρε; Η μουσική του Μότσαρτ είναι τέλεια, του Ραχμάνινοφ δεν είναι.

[Fixer66]

Ουγκανά πονάτε και πήζετε;

Την ώρα που ο γνωστός ηθοποιός παρουσίαζε τον 66ο διαγωνισμό της Eurovision μαζί με τη Μαρία Κοζάκου, αναφέρθηκε σε έναν χρήστη, ο οποίος σε σχόλιό του τον χαρακτήρισε «κακιά αδερφή».

https://www.protothema.gr/life-style/ar ... li-aderfi/

Κάνεις λόγο για Ουγκάντα και μάλλον θέλεις να πεις κάποιους οπισθοδρομικούς. (Ποιούς?). Αυτούς που θεωρούν τους gay ανώμαλους; Δεν έχεις σκεφτεί ποτέ οτι αυτοί (οι gay) παρεκκλίνουν από το "ορθό" που εξ' ορισμού προβλέπει η φύση?

[hellegennes]

Τα έργα του Μότσαρτ είναι πιο δεξιοτεχνικά από του Ραχμάνινοφ.

Γιατί ρε; Η μουσική του Μότσαρτ είναι τέλεια, του Ραχμάνινοφ δεν είναι.

Αυτό απαιτεί πολύ μεγαλύτερη δεξιοτεχνία από οτιδήποτε έγραψε ποτέ ο Μότσαρτ και είναι μια απλή σπουδή (παίζει ο ίδιος ο Ραχμάνινοφ):



Το αν σου αρέσει περισσότερο η αρμονία και οι μελωδίες του ενός ή του άλλου είναι θέμα προσωπικού γούστου.

[ST48410]

Ο Μότσαρτ δεν θα μπορούσε να είχε γράψει κάτι τόσο δεξιοτεχνικό όσο ο Ραχμάνινοφ, όχι γιατί δεν του κόβει αλλά γιατί δεν το επιτρέπει η εποχή. Για τον ίδιο λόγο δηλαδή που ο Ντα Βίντσι μπορεί να ήταν μεγάλο μυαλό και να καταλάβαινε στη μηχανική πολλά μπροστά από την εποχή του αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούσε να σου σχεδιάσει ότι ξέρει σήμερα ακόμα και ένας ένας μαθητής Γυμνασίου.

Ναι, για δοκίμασε να φτιάξεις ένα μηχανικό ρολόι σαν αυτά του 17ου αιώνα, με τις γνώσεις που έχεις από το γυμνάσιο για το πώς δουλεύουν τα ρολόγια.

Ο Λιστ ας πούμε που γράφει πολύ δεξιοτεχνική μουσική δεν έχει σε καμία περίπτωση καταφέρει να αλλάξει τη μουσική τόσο όσο ο Μότσαρτ.

Για τον Λιστ μιλάμε τώρα ή για την Λισίτσα;

Ένας μαθητές γυμνασίου μπορεί να ξέρει τη λειτουργία μιας μηχανής εσωτερικής καύσης ή jet. Δεν σημαίνει αυτό ότι το μυαλό του είναι πιο μπροστά από του Ντα Βίντσι. Σημαίνει απλά ότι εκμεταλλεύεται την γνώση που έχει συσσωρευτεί σε έναν επιστημονικό τομέα. Άλλο παράδειγμα. Ένας πρωτοετής Ιατρικής ξέρει απείρως περισσότερα πράγματα από τον Ιπποκράτη για την λειτουργία του σώματος. Θα πούμε ότι ο Ιπποκράτης ήταν ηλίθιος;

Έβαλα τον Λιστ γιατί στα τελευταία του έργα υπάρχουν κάποια ψήγματα πραγμάτων που θα δεις πολλά χρόνια μετά. Παρόλα αυτά η επιρροή του στην εξέλιξη της μουσικής δεν συγκρίνεται με αυτήν του Μότσαρτ, του Μπετόβεν ή του Μπαχ. Δηλαδή αν δεν είχε γεννηθεί ο Λιστ θα χάναμε κάποια πολύ σπουδαία έργα αλλά η εξέλιξη της ρομαντικής μουσικής θα είχε επηρεαστεί μερικώς. Χωρίς το Μότσαρτ δεν έχεις την διθεματική φόρμα σονάτας που είναι η βασική δομική μορφή μιας σειράς έργων για σόλο όργανα, μικρά σύνολα και συμφωνική μουσική. Δεν θα είχες τον Μπετόβεν που ξέρεις, ούτε τον Μπρας αν ο Μότσαρτ δεν εξέλισσε κάποια πράγματα, ούτε και τις συμφωνίες του Τσαϊκόφσκι βέβαια. Θα είχαμε κάτι άλλο, άγνωστο τι.

Η Λισίτσα που κολλάει; Δεν γνωρίζω αν γράφει.

[sharp]

Γιατί ρε; Η μουσική του Μότσαρτ είναι τέλεια, του Ραχμάνινοφ δεν είναι.

Αυτό απαιτεί πολύ μεγαλύτερη δεξιοτεχνία από οτιδήποτε έγραψε ποτέ ο Μότσαρτ και είναι μια απλή σπουδή (παίζει ο ίδιος ο Ραχμάνινοφ):



Το αν σου αρέσει περισσότερο η αρμονία και οι μελωδίες του ενός ή του άλλου είναι θέμα προσωπικού γούστου.

Εννοείτε βιρτουόζικη; Α, οκ, νόμιζα δεξιοτεχνικό στην κατασκευή, συνθετικά.

[ST48410]

Κάτι που είναι δημοφιλές, είναι δημοφιλές για κάποιον ουσιώδη λόγο,

Σωστά μέχρι εδώ. Απλά ο λόγος μπορεί να είναι εξωκαλλιτεχνικός. Δεν θαυμάσανε την Ισπανία στην Eurovision για τις φωνητικές ικανότητες της τραγουδίστριας ούτε για την ποιότητα της σύνθεσης του τραγουδιού της.

[sharp]

Ο Μότσαρτ δεν θα μπορούσε να είχε γράψει κάτι τόσο δεξιοτεχνικό όσο ο Ραχμάνινοφ, όχι γιατί δεν του κόβει αλλά γιατί δεν το επιτρέπει η εποχή. Για τον ίδιο λόγο δηλαδή που ο Ντα Βίντσι μπορεί να ήταν μεγάλο μυαλό και να καταλάβαινε στη μηχανική πολλά μπροστά από την εποχή του αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούσε να σου σχεδιάσει ότι ξέρει σήμερα ακόμα και ένας ένας μαθητής Γυμνασίου.

Ναι, για δοκίμασε να φτιάξεις ένα μηχανικό ρολόι σαν αυτά του 17ου αιώνα, με τις γνώσεις που έχεις από το γυμνάσιο για το πώς δουλεύουν τα ρολόγια.

Ο Λιστ ας πούμε που γράφει πολύ δεξιοτεχνική μουσική δεν έχει σε καμία περίπτωση καταφέρει να αλλάξει τη μουσική τόσο όσο ο Μότσαρτ.

Για τον Λιστ μιλάμε τώρα ή για την Λισίτσα;

Ένας μαθητές γυμνασίου μπορεί να ξέρει τη λειτουργία μιας μηχανής εσωτερικής καύσης ή jet. Δεν σημαίνει αυτό ότι το μυαλό του είναι πιο μπροστά από του Ντα Βίντσι. Σημαίνει απλά ότι εκμεταλλεύεται την γνώση που έχει συσσωρευτεί σε έναν επιστημονικό τομέα. Άλλο παράδειγμα. Ένας πρωτοετής Ιατρικής ξέρει απείρως περισσότερα πράγματα από τον Ιπποκράτη για την λειτουργία του σώματος. Θα πούμε ότι ο Ιπποκράτης ήταν ηλίθιος;

Έβαλα τον Λιστ γιατί στα τελευταία του έργα υπάρχουν κάποια ψήγματα πραγμάτων που θα δεις πολλά χρόνια μετά. Παρόλα αυτά η επιρροή του στην εξέλιξη της μουσικής δεν συγκρίνεται με αυτήν του Μότσαρτ, του Μπετόβεν ή του Μπαχ. Δηλαδή αν δεν είχε γεννηθεί ο Λιστ θα χάναμε κάποια πολύ σπουδαία έργα αλλά η εξέλιξη της ρομαντικής μουσικής θα είχε επηρεαστεί μερικώς. Χωρίς το Μότσαρτ δεν έχεις την διθεματική φόρμα σονάτας που είναι η βασική δομική μορφή μιας σειράς έργων για σόλο όργανα, μικρά σύνολα και συμφωνική μουσική. Δεν θα είχες τον Μπετόβεν που ξέρεις, ούτε τον Μπρας αν ο Μότσαρτ δεν εξέλισσε κάποια πράγματα, ούτε και τις συμφωνίες του Τσαϊκόφσκι βέβαια. Θα είχαμε κάτι άλλο, άγνωστο τι.

Η Λισίτσα που κολλάει; Δεν γνωρίζω αν γράφει.

Με τον Λιστ ξεκινά η παρακμή της μουσικής. Έτσι έλεγε ο Μπραμς.

[sys3x]

Ο Μότσαρτ δεν θα μπορούσε να είχε γράψει κάτι τόσο δεξιοτεχνικό όσο ο Ραχμάνινοφ, όχι γιατί δεν του κόβει αλλά γιατί δεν το επιτρέπει η εποχή.

Τα έργα του Μότσαρτ είναι πιο δεξιοτεχνικά από του Ραχμάνινοφ.

Δεν έγραψε μόνον ένα κοντσέρτο ξέρεις.

[sys3x]

Ναι, για δοκίμασε να φτιάξεις ένα μηχανικό ρολόι σαν αυτά του 17ου αιώνα, με τις γνώσεις που έχεις από το γυμνάσιο για το πώς δουλεύουν τα ρολόγια.



Για τον Λιστ μιλάμε τώρα ή για την Λισίτσα;

Ένας μαθητές γυμνασίου μπορεί να ξέρει τη λειτουργία μιας μηχανής εσωτερικής καύσης ή jet. Δεν σημαίνει αυτό ότι το μυαλό του είναι πιο μπροστά από του Ντα Βίντσι. Σημαίνει απλά ότι εκμεταλλεύεται την γνώση που έχει συσσωρευτεί σε έναν επιστημονικό τομέα. Άλλο παράδειγμα. Ένας πρωτοετής Ιατρικής ξέρει απείρως περισσότερα πράγματα από τον Ιπποκράτη για την λειτουργία του σώματος. Θα πούμε ότι ο Ιπποκράτης ήταν ηλίθιος;

Έβαλα τον Λιστ γιατί στα τελευταία του έργα υπάρχουν κάποια ψήγματα πραγμάτων που θα δεις πολλά χρόνια μετά. Παρόλα αυτά η επιρροή του στην εξέλιξη της μουσικής δεν συγκρίνεται με αυτήν του Μότσαρτ, του Μπετόβεν ή του Μπαχ. Δηλαδή αν δεν είχε γεννηθεί ο Λιστ θα χάναμε κάποια πολύ σπουδαία έργα αλλά η εξέλιξη της ρομαντικής μουσικής θα είχε επηρεαστεί μερικώς. Χωρίς το Μότσαρτ δεν έχεις την διθεματική φόρμα σονάτας που είναι η βασική δομική μορφή μιας σειράς έργων για σόλο όργανα, μικρά σύνολα και συμφωνική μουσική. Δεν θα είχες τον Μπετόβεν που ξέρεις, ούτε τον Μπρας αν ο Μότσαρτ δεν εξέλισσε κάποια πράγματα, ούτε και τις συμφωνίες του Τσαϊκόφσκι βέβαια. Θα είχαμε κάτι άλλο, άγνωστο τι.

Η Λισίτσα που κολλάει; Δεν γνωρίζω αν γράφει.

Με τον Λιστ ξεκινά η παρακμή της μουσικής. Έτσι έλεγε ο Μπραμς.

3Β και μαλακίες, ένα είναι το Βήτα, το Άλφα και το Ω το μέγα μαζί.

[ST48410]

Καλά προφανώς, αν ήταν θα σου έγραφα ότι θαυμάζω τον Θεοφάνους, γιατί έχει συνθέσει 1000 κομμάτια. Καταλαβαίνω απόλυτα πώς οριοθετείς το "καλύτερος", αλλά δε συμφωνώ μαζί σου και καθόλου μάλιστα. Διότι αναλογικά και επανέρχομαι στο παράδειγμα του Τζάκσον που όντως είναι ο καλύτερος της εποχής του, έκανε ακριβώς το ανάλογο στο τομέα του. Άλλαξε τη μουσική σκηνή και μέχρι τώρα τον κοπιάρουν και οι πέτρες.

Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για τον Θεοφάνους όταν μιλάμε για μουσική σε άλλο χώρο και με άλλη λειτουργία. Ο Θεοφάνους θα κριθεί με τους συνθέτες του χώρου του και οι Μότσαρτ, Ραχμάνινοφ κλπ με του δικού τους χώρου.

Ο Τζάκσον άλλαξε κάποια πράγματα αλλά όχι σε επίπεδο μουσικής. Δεν είναι μουσικά τα επιτεύγματά του. Αλλά στον χώρο αυτό της δημορικούς/popular τέχνης άλλαξε πράγματα στην εμφάνιση/ενδυματολογία, κίνηση, χορό, videoclip κλπ. Εγώ δεν είμαι ειδικός να μιλήσω για αυτά για να εκτιμήσω το πόσο καλά το έκανα. Το συνολικό του προϊόν ως εμπορικό είναι σαφώς επιτυχημένο και αυτό αν ξέρεις ότι είναι δουλειά επιτελείου συνήθως.

Ας αφήσουμε τη μουσική. ΠΧ. Δεν μπορείς να πεις ότι ο καλύτερος βιολόγος όλων των εποχών ήταν ο Mendel, όταν υπήρξε ο Watson. Σεβόμενη το γεγονός ότι για την εποχή του ο Mendel ήταν 500 έτη φωτός μπροστά, ε δεν είναι ο καλύτερος βιολόγος όλων των εποχών. Τεσπα. Δε θα συμφωνήσουμε, αλλά συμφωνώ κι εγώ στο ότι συγκρίνουμε πάντα σε συγκεκριμένα πλαίσια, γι'αυτό άλλωστε έκανα και το αρχικό σχόλιο.

Δεν μπορώ να κρίνω σε άλλους τομείς. Όταν γράφουμε για τον Ιπποκράτη και τον θαυμάζουμε, σημαίνει ότι λαμβάνουμε υπόψη τις περιορισμένες γνώσεις που υπήρχαν στην εποχή του και ότι ένα φωτεινό μυαλό μπορούσε να βλέπει πιο μπροστά από τους γύρω του. Δεν τον θαυμάζουμε και πάμε να κάνουμε σήμερα μία επέμβαση όπως θα την έκανε εκείνος.