Η δολοφονία του Πρίσκου και η εκδίκησηhttps://chilonas.com/2020/05/09/https-wp-me-p1op6y-e7a/
Το παρόν άρθρο αναφέρεται σε ένα συμβάν κατά την διάρκεια του Μεσαίωνα όταν είχε καταλυθεί το Δυτικό Ρωμαϊκό Κράτος και η πλούσια επαρχία της Γαλατίας που κυβερνιόταν από Φράγκους ηγεμόνες, αποτελούσε πεδίο συγκρούσεων, οι πόλεις ήταν σχεδόν ερημωμένες και παντού επικρατούσε φόβος και ανασφάλεια. Το εν λόγω χρονικό σημείο της ιστορίας, αποτελεί αρχή της σύγχρονης εποχής και το τέλος του κλασικού κόσμου και αφορά κυρίως στην Εβραϊκή κοινότητα η οποία ζούσε στην Γαλατική επικράτεια.
Οι
Εβραίοι ζούσαν στη Γαλλία πριν έλθουν οι Φράγκοι και εν προκειμένω η Μεροβίγγεια δυναστεία. Όσο βάρβαρη και αν ήταν εκείνη την εποχή η Δυτική Ευρώπη, οι Εβραίοι καθώς και άλλες μειονότητες απολάμβαναν μεγάλο μέρος θρησκευτικής και κοινωνικής ελευθερίας σε σύγκριση με ό,τι επικράτησε στον Μεσαίωνα,
μετά τον 10ο αιώνα.
Στο περιβάλλον του Φράγκου βασιλέα Χιλπέριχου Ι (βασιλιάς Σουασόν και Νευστρίας 561-584 μ.Χ.) υπήρχε μια ενδιαφέρουσα προσωπικότητα ονόματι
Πρίσκος ο οποίος ζούσε ισορροπώντας επικίνδυνα μεταξύ δύο παρατάξεων. Από την μία πλευρά, ήταν επικεφαλής σε μια καταπιεσμένη και κακομεταχειριζόμενη Εβραϊκή κοινότητα στη Γαλατία, ενώ από την άλλη, εντάχθηκε ενεργά στους εσωτερικούς κύκλους των Φράγκων βασιλέων και επισκόπων, τους ίδιους που καταπίεζαν τον λαό του, καταφέρνοντας να διατηρεί αυτή την επισφαλή ισορροπία για δεκαετίες. Ήταν κάτι σαν
προσωπικός προμηθευτής του Χιλπέριχου, αποκτώντας επιδέξια και μεταφέροντας στο βασιλιά ό,τι επιθυμούσε ο μονάρχης. Εντυπωσιασμένος από το έργο του, ο βασιλιάς συμπαθούσε τον Πρίσκο και ενθάρρυνε την συναναστροφή του με τους αυλικούς και επισκόπους του βασιλείου. Ένας από τους άνδρες που γνώρισε ο Χιλπέριχος στον Πρίσκο ήταν ο Επίσκοπος (και ιστορικός) Γρηγόριος της Τουρς (περ. 539-594) ο οποίος στο έργο του
«Ιστορία των Φράγκων» αναφέρει ότι ο Πρίσκος και ο Χιλπέριχος ήταν «φίλοι» και ο βασιλιάς του φερόταν «ευγενικά» (Βιβλίο VI, κεφάλαιο 5). Ωστόσο, οι ιδιοτροπίες και οι γνώμες των μοναρχών άλλαζαν εύκολα με την πάροδο του χρόνου.
Όταν το 580 μ.Χ., σε μια επιδημία δυσεντερίας ο Χιλπέριχος έχασε δύο γιους, άρχισε να ανησυχεί και να ενδιαφέρεται για τη θεολογία και την εκκλησία, εκφράζοντας το ενδιαφέρον του με πλούσιες δωρεές σε Χριστιανικούς θεσμούς. Σύντομα όμως δεν περιορίστηκε στα χρήματα και πρόβαλλε απαιτήσεις επιδιώκοντας ουσιαστικότερο ρόλο στα θρησκευτικά δρώμενα. Προς τούτο πίεσε τους επισκόπους του να τροποποιήσουν την εκκλησιαστική θεολογία και το 581 μ.Χ.
διέταξε τον Πρίσκο και την Εβραϊκή κοινότητα να ασπαστούν τον Χριστιανισμό. Ο Γρηγόριος της Τουρς και οι επίσκοποι του κατάφεραν να απορρίψουν τις προτεινόμενες τροποποιήσεις του βασιλιά στη Χριστιανική θεολογία, αλλά ο Πρίσκος και η Εβραϊκή κοινότητα δυσκολεύονταν να αντιταχθούν στον βασιλιά.
Ο Πρίσκος, από την πλευρά του, αρνήθηκε να αλλαξοπιστήσει με αποτέλεσμα την
απώλεια της συμπάθειας και εύνοιας του βασιλιά. Ο Γρηγόριος της Τουρς, έγραψε:
«Ειδικά ο Πρίσκος δεν μπορούσε με κανένα τρόπο να αποδεχθεί την εντολή του Χιλδέριχου. Ο βασιλιάς οργίστηκε και διέταξε να τον φυλακίσουν, λέγοντας ότι αν δεν πειθόταν οικειοθελώς, έπρεπε να υποχρεωθεί να υπακούσει». (Ιστορία των Φράγκων, VI.17). Τελικά, ο Πρίσκος αποφυλακίστηκε χωρίς να υπακούσει και προσπάθησε να ξαναρχίσει τη ζωή του. Δυστυχώς όμως η ταλαιπωρία του δεν είχε τελειώσει.
Όταν αποφυλακίστηκε, εξακολουθούσε να αντιστέκεται στα αιτήματα του βασιλιά και αντ’ αυτού συνέχισε να συμμετέχει στην τοπική συναγωγή, ειρηνικά και χωρίς απειλές, αλλά παρά την ειρηνική φύση της διαμαρτυρίας του, η αποφασιστικότητά του εξόργισε πολλούς από την βασιλική αυλή, αν όχι τον ίδιο τον βασιλιά. Αυτή η τριβή, δυστυχώς, οδήγησε σε ένα τραγικό αποτέλεσμα. Σύμφωνα με τον Γρηγόριο της Τουρς,
μια μέρα που ο Πρίσκος και οι φίλοι του μετέβαιναν στη συναγωγή μια συμμορία με επικεφαλής τον Φατίρ/Phatir έναν συνεργάτη του βασιλιά, έστησε ενέδρα στο δρόμο και καθώς ο Πρίσκος και οι φίλοι του ήταν άοπλοι, σφαγιάστηκαν
από τους επιτιθέμενους. Οι δολοφόνοι ωστόσο, υποτίμησαν την αντίδραση της κοινότητας.
Η αιματοχυσία σόκαρε την πόλη, διότι ο Πρίσκος
παρά την αντιπαράθεση με το βασιλιά, ήταν πολύ συμπαθής στην κοινότητα. Εξοργισμένοι από αυτό που συνέβη, οι κάτοικοι της πόλης συγκεντρώθηκαν και επιτέθηκαν στους δολοφόνους. Από την συμμορία που επιτέθηκε στον Πρίσκο, μόνο ο αρχηγός κατάφερε να γλιτώσει, καταφεύγοντας σε ένα γειτονικό Φραγκικό βασίλειο που διοικείτο από τον αδελφό του Χιλπέριχου, βασιλέα Γκούντραμ/Guntram (βασ. 561-593).
Αν και διέφυγε από την πόλη, ο Φατίρ δεν κατάφερε τελικά να ξεφύγει από την οικογένεια, τους φίλους και τους υποστηρικτές του Πρίσκου και όπως αναφέρει ο Γρηγόριος της Τουρς: «Λίγες μέρες αργότερα σκοτώθηκε από συγγενείς του Πρίσκου». (Ιστορία των Φράγκων, VI.17).