Όλα τα αφήνουμε για το αύριο που δε θα 'ρθει ποτέ

[νύχτα]

Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον μ' αυτήν την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναυπάρξουμε ποτέ.

Και μείς τι την κάνουμε, ρε, αντί να την ζήσουμε;

Τί την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονώντας την...

Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.

Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις;

Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος, πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα...

Έτσι, μ'αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες;

'Ολο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ'την αρχή.

Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν "αξίες", σαν "ηθική", σαν "πολιτισμό".

Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρούμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας...


Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για εμάς… Όμως το αφήσαμε για αύριο…

Για να πάμε που;

Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο, και μεις οι μ......, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ'τη ζωή μας, χαιρόμαστε.

Ξέρεις γιατι;

Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.

Την καταντήσαμε έναν καθημερινό, χωρίς καμμία ελπίδα ανάστασης, θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος. Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος, είναι μετάβαση, είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ, σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δε δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί θα δώσεις χάρη και ομορφιά, όπως η Μαρία που φούνταρε προχτές απο την ταράτσα για να μην πεθάνει.

Ήρθανε να την πάρουν και η Μαρία είπε το όχι με τον πιο αμετάκλητο τρόπο. Πήγαμε στην κηδεία της και τι άκουσα τον παπά να λέει: "Χους ει και εις χουν απελεύσει". Και τότε κατάλαβα πως η Μαρία σώθηκε. Του χρόνου, όλα τα στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες, δέντρα, πουλιά, ποτάμια ...





πόσο γλυκός κυριούλης ήταν στα γεράματά του, πόσο οξύ πνεύμα,
τρυφερός, ρομαντικός τρόπος σκέψης, ενός ανθρώπου που σε νεαρή
ηλικία φυλακίστηκε, υπέστη βασανιστήρια, και απειλούνταν σε θάνατο

στη φυλακή έμαθε γραφή και ανάγνωση και έγραψε συνολικά τέσσερα βιβλία

παραθέτω και υλικό για όποιον ενδιαφέρεται, εμένα με γλυκαίνει κάθε φορά
που τον διαβάζω/ ακούω





στο κείμενο που παρέθεσα, ομολογώ πως λαϊκίζει ελαφρώς, μα ο λόγος του
δεν είναι διεκπεραιωτικός και η αφήγησή του γεννά γήινο προβληματισμό μα με τρόπο κάπως δροσερό,
κι επειδή συμφωνώ σε αρκετά του συγκεκριμένου αποσπάσματος, σκέφτηκα μήπως θα μπορούσε
να γίνει αφορμή για να πούμε κι εμείς τα μπουμπουκάκια εδώ μέσα τις σκέψεις μας

για τις μέρες μας
και τις νύχτες μας

και την ανυπόμονη αναβλητικότητα που μας κυριεύει

[Χαοτικός]

Μετά τις 12:00 ρε μπούφο!

[νύχτα]

αχχ μ έπιασε ανυπομονησία χωρίς αναβλητικότητα για μια στιγμή

[ΓΑΛΗ]

Όταν ήμουν μπουμπουκάκι κι εμένα με συγκινούσε ο Λουντέμης, τα παιδιά και τ' άστρα του.

Έτρωγα και περισσότερα γλυκά, όλως συμπτωματικώς. Από μια ηλικία και μετά, τα πολλά άστρα και μέλια με λιγώνουν.

[νύχτα]

πωπω αμάν βρε Γαλούλαμου, ας το άφηνες κι εσύ για αύριο το πικράκι σου
να χαρούμε κι εμείς τα γλυκούλια παιδάκια μια μερούλα : (








διαφωνείς δηλαδή; εγώ γιατί αισθάνομαι πως λέει τα αυτονόητα;

αυτό το "ο αγέρας φύσαγε σαν γύφτος" δεν θα το ξεχάσω ποτέ
μου το είχε διαβάσει ο αγαπημένος μου θείος, κομμούνι φυσικά

[- Casper -]

Όταν ήμουν μπουμπουκάκι κι εμένα με συγκινούσε ο Λουντέμης, τα παιδιά και τ' άστρα του.

Έτρωγα και περισσότερα γλυκά, όλως συμπτωματικώς. Από μια ηλικία και μετά, τα πολλά άστρα και μέλια με λιγώνουν.

Δεν νομίζω πως είναι θέμα ηλικίας.

[- Casper -]

[Fluffy]

να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ'την αρχή.

Όπως λέγεται τα πρώτα 70 χρόνια είναι δύσκολα ή
άντε να περάσει και αυτή η ρημάδα η ζωή να τελειώνουμε.

[νύχτα]

Όπως λέγεται τα πρώτα 70 χρόνια είναι δύσκολα ή
άντε να περάσει και αυτή η ρημάδα η ζωή να τελειώνουμε.

το ζήτημα είναι να μη το λέμε κάθε μέρα, σύντροφε

[ΑΧΑΡΙΣΤΟΣ]

Πολυ ομορφο νημα με πολλες αληθειες

[Fluffy]

Όπως λέγεται τα πρώτα 70 χρόνια είναι δύσκολα ή
άντε να περάσει και αυτή η ρημάδα η ζωή να τελειώνουμε.

το ζήτημα είναι να μη το λέμε κάθε μέρα, σύντροφε

Γιαυτό υπάρχουν πράγματα να ξεχνιώμαστε.

[νύχτα]

Γιαυτό υπάρχουν πράγματα να ξεχνιώμαστε.

ναι, ναι!

[Πάνας]

Μικρός στο γυμνάσιο είχα γράψει στον τοίχο του σχολείου: «Ο άνθρωπος γεννήθηκε ελεύθερος αλλά βρίσκεται παντού αλυσοδεμένος»
Το μοναδικό που έχω γράψει στην ζωή μου... όλοι έψαχναν να βρουν ποιος το έγραψε, αυτό μόνο και ας υπήρχαν εκατοντάδες άλλα γραμμένα.

Και έτσι είναι, αόρατες αλυσίδες μας κρατάν δεμένους, αλυσίδες που φέρουν διάφορα ονόματα πχ οικογένεια, δουλεία (προσοχή στον τόνο, αν τον αλλάξεις παρουσιάζεται ως κάτι καλό;) κλπ, ανέφερα τα πιο βασικά και είναι όλα κατασκευασμένα από εμάς, την κοινωνία δηλαδή.

[Fluffy]

Μικρός στο γυμνάσιο είχα γράψει στον τοίχο του σχολείου: «Ο άνθρωπος γεννήθηκε ελεύθερος αλλά βρίσκεται παντού αλυσοδεμένος»
Το μοναδικό που έχω γράψει στην ζωή μου... όλοι έψαχναν να βρουν ποιος το έγραψε, αυτό μόνο και ας υπήρχαν εκατοντάδες άλλα γραμμένα.

Και έτσι είναι, αόρατες αλυσίδες μας κρατάν δεμένους, αλυσίδες που φέρουν διάφορα ονόματα πχ οικογένεια, δουλεία (προσοχή στον τόνο, αν τον αλλάξεις παρουσιάζεται ως κάτι καλό;) κλπ, ανέφερα τα πιο βασικά και είναι όλα κατασκευασμένα από εμάς, την κοινωνία δηλαδή.

Ένας φίλος είχε ζωγραφίσει με σπρέι ένα κουνελάκι και έχασε τη χρονιά του.

[Πάνας]

Ένας φίλος είχε ζωγραφίσει με σπρέι ένα κουνελάκι και έχασε τη χρονιά του.

Ορίστε, άλλη μια καταπάτηση της ελευθερίας του ανθρώπου. Τιμωρήθηκε για τις καλλιτεχνικές του ευαισθησίες.