Η εξομολόγηση της Άννας Μπεζάν

[Γάταρος]

Όσοι άκουσαν αυτή τη συνέντευξη βρίζουν τους γονείς της όμως από τη δική μου οπτική ο πατέρας της είναι πιθανότατα η πιο αδικημένη φιγούρα αυτής της ιστορίας. Ακόμα και τώρα που έχουμε την αφήγηση μόνο της μιας πλευράς, σκεφτείτε το.

Ένα μικρό αγόρι μεγαλώνει σε ορφανοτροφείο εγκαταλελειμμένο από τους γονείς του. Οι δομές ενός ορφανοτροφείου εκείνης της εποχής δεν είναι ίδιες με τις δομές ενός ορφανοτροφείου της εποχής μας, ούτε ως φυσικός χώρος ούτε σε ό,τι αφορά τον τομέα της ψυχολογικής υποστήριξης.

Ένα παιδί τσακισμένο από τη μοίρα τελικά ενηλικιώνεται και κάνει δεσμό με μια γυναίκα. Προκύπτει μια εγκυμοσύνη η οποία είναι ανεπιθύμητη από την πλευρά της γυναίκας αλλά ο άντρας που μεγάλωσε ως ανεπιθύμητος από τους δικούς του γονείς επιλέγει τη ζωή και όχι τον θάνατο. Μεγαλώνει το παιδί μόνος του ενώ συγχρόνως εργάζεται. Οι πιο πολλοί από εμάς μόνο να φανταστούμε μπορούμε πόσο δύσκολο είναι αυτό. Γι' αυτόν τον άντρα το παιδί είναι η οικογένεια που ποτέ δεν είχε και πιθανότατα το αγαπάει περισσότερο από την ίδια του τη ζωή. Λόγω της ιδιαιτερότητας της κατάστασης το παιδί πρέπει ν' αναλάβει να βοηθήσει σε κάποιες δουλειές του σπιτιού. Ξεσκονίζει, μαγειρεύει και γενικά πρέπει να μάθει ν' αυτοσυντηρείται όσο το δυνατόν πιο νωρίς διότι σε περίπτωση που συμβεί κάτι στον πατέρα τότε θα μείνει μόνο του στον κόσμο.

Τα παιδιά βρίσκονται στην προεφηβεία από τα 8 τους ως τα 12 έτη και μπαίνουν στη μέση εφηβεία από τα 12 μέχρι τα 16, όμως σε κάποιες ιδιαίτερες περιπτώσεις τα παιδιά ωριμάζουν πιο γρήγορα οπότε μπορούμε να υποθέσουμε ότι στην πραγματικότητα η Άννα πιθανότατα έβγαινε από τη μέση εφηβεία και έμπαινε στη φάση της τελικής εφηβείας. Όπως σε όλες τις οικογένειες κάποιες στιγμές υπάρχουν εντάσεις ανάμεσά τους. Η Άννα ίσως ξεκινάει να βρίζει και τότε ο πατέρας της αντιδράει με το να της ρίξει ένα χαστούκι. Αυτός είναι λανθασμένος τρόπος διαπαιδαγώγησης κάτι που έχει λυθεί εδώ και χιλιάδες χρόνια όταν ακόμα ο Πλούταρχος έγραφε το περί παίδων αγωγής, όμως αυτός ο πατέρας ίσως δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να διευρύνει τους πνευματικούς του ορίζοντες σε βαθμό που να μπορεί να το γνωρίζει αυτό. Το κορίτσι έχει μεγάλο εγωισμό κι αποφασίζει να τιμωρήσει τον πατέρα της εγκαταλείποντάς τον.

Αυτός ο άντρας που εγκαταλείφθηκε από τους γονείς του τώρα εγκαταλείπεται για δεύτερη φορά από το ίδιο του το παιδί. Αυτό το παιδί που αγαπούσε περισσότερο από τη ζωή του και που το μεγάλωσε μόνος του απ' όταν ήταν μωρό. Άραγε πόσες θυσίες έκανε για να το καταφέρει αυτό; Είχε βγει ποτέ μια βόλτα με τους φίλους του ή η μόνη του έννοια ήταν να επιστρέψει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στο παιδί του; Αυτό το παιδί ήταν όλος του ο κόσμος. Δεν αντέχει στην ιδέα ότι θα ζήσει χωρίς αυτό και κάνει απόπειρα αυτοκτονίας. Παθαίνει εγκεφαλικό, παραλύει και δεν καταφέρνει ν' αναρρώσει ποτέ. Χάνει κιλά. Γίνεται σκιά του εαυτού του.

Όταν το παιδί του τον επισκέπτεται και πάλι μετά από χρόνια δε λένε τίποτα. Δύο δακρυσμένα μάτια ενός πατέρα μαρτυρούν τη συντριβή μιας τσακισμένης ψυχής. Έτσι έφυγε από τη ζωή αυτός ο άνθρωπος και γι' αυτό λέω ότι κατά την άποψή μου είναι πιθανότατα η πιο αδικημένη φιγούρα αυτής της ιστορίας.

[Μπίστης]

Πολύ γλυκιά κοπελίτσα, την υποστήριζα στο νεξτ τοπ !